Όλοι σε βρίζουν αλλά εσύ κάνεις τον Κινέζο

Δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε μια στο εκατομμύριο, να απευθυνθώ σε αυτόν τον καραγκιόζη με το μικρό του όνομα.

Με το μικρό όνομα απευθυνόμαστε σε άτομα οικεία μας, άτομα που αγαπάμε ή έστω προσπαθούμε να ενστερνιστούμε. Αυτός, είναι περίγελως, είναι για φτύσιμο κοινώς.

Ούτε με το μικρό του όνομα, αλλά ούτε και με το επώνυμο του θα μείνει στην ιστορία. Θα μείνει στο χρονοντούλαπο της όμως, σύντομα και οριστικά, ως η επιτομή του πολιτικάντη Ελληνικού τύπου, δηλαδή το υπο προϊόν μιας περιόδου γεμάτης ψεύδη και αυταπάτες, που κατέρρευσε στα κεφάλια των ψηφοφόρων του.

Ψηφοφόροι του, για να τα λέμε όλα, είναι οι ίδιοι που κάθε φορά ψήφιζαν έναν ηγέτη μάγο, ένα λατρευτικό τοτέμ που από άμβωνος κύρηττε αρλούμπες ανεφάρμοστες έξω από το ίδρυμα Ελλάδα. Ένα ίδρυμα για αυτιστικούς ανθρώπους που αυτοικανοποιούνται με το να είναι μοναδικά διαφορετικοί στη σαχλαμάρα.

Έφτασε όμως το τέλος.

Όταν τα λέγαμε, χρόνια πριν, ήμασταν γραφικοί. Είχα ρωτήσει τη Μαριλένα την Κοππά στο γραφείο της στην Ακαδημίας, τι θα γίνει μετά τον Τσίπρα? Τότε μου είχε απαντήσει, είναι νωρίς ακόμα κάνε υπομονή.

Εγώ έκανα και κάνω υπομονή, η Μαριλένα άφαντη, επέστρεψε στην καριέρα καθηγητού στην Πάντειο και η εποχή που ο ήπιος σοσιαλισμός του Γιώργου Παπανδρέου ήταν σαν φρέντο καπουτσίνο με ολίγη, πέρασε ανεπιστρεπτί.

Ο λαός, ο σοφός ξερόλας λαός που ζούσε και ζει με το ένα πόδι στην παρανομία και το άλλο στη λαμογιά απεφάνθη ότι μετά την παράδοση των όπλων του ΚΚΕ, στη Βάρκιζα, το παιχνίδι δεν είχε ακόμα τελειώσει για την αριστερά. Έτσι νεκρανέστησε την μούμια, αυτήν που μέχρι και στον Περισσό είχαν ξεχάσει πως υπήρχε (όχι όμως στην Κουμουνδούρου). Αυτή τη φορά όχι σε ρόλο μπαμπούλα για να τρομάξει κανέναν συνταξιούχο της CIA, αλλά σε ρόλο αρλεκίνου με μάσκα Γιάνη Βαρουφάκη και των υπολοίπων. Για να γελάσει ο κάθε πικραμμένος.

Γέλασαν. Γελάσαμε. Και μετά κλάψαμε και ξανακλαίμε. Και μετά ανακαλύψαμε ότι τελικά αυτό το χαρτάκια που ρίχνουμε στο κουτί την ημέρα των εκλογών, είναι σοβαρή υπόθεση. Η τουλάχιστον θα έπρεπε.

Όσο και να διακωμωδήσεις τη δημοκρατία, εκδικείται, πανάθεμα τη. Γιατί "δεν έχει αδιέξοδα". Δηλαδή, πάντα θα βρει τον τρόπο να σου βγάλει έναν καθρέφτη φάτσα κάρτα και να σε κάνει να αντιμετωπίσεις την ασχήμια σου.

Όχι--δε λέω ότι έξω είναι καλύτερα. Όχι δεν είναι.

Αλλά τουλάχιστον τέτοιους, σαν αυτόν που ούτε το μικρό του όνομα καταδέχομαι να πώ, τους παίρνουν με τις λεμονόκουπες μια στο τόσο.

Εμάς δε μας αρέσει. Προτιμάμε να τους στήνουμε στο βάθρο και να γελάμε. Να δίνουμε στον εαυτό μας άλλοθι για την αναπηρία και την ολιγοσύνη μας.

Ε αυτή τη φορά, στο κεφαλάκι μας και περαστικά. Και φτού ξελεφτερία ε...

Αναδημοσίευση από Euro2day: «Καραμανλής-Μπαρόζο έκρυψαν τα ελλείμματα κάτω από το χαλί»

Είχα καιρό να διαβάσω ένα ενδιαφέρον άρθρο και αυτό το προσέφερε η συνέντευξη του Φίλιππου Σαχινίδη, ενός εξαιρετικού ανθρώπου που είχα τη χαρά να γνωρίσω και προσωπικά πριν αρκετά χρόνια.

Πολιτικοί σαν τον Σαχινίδη έπρεπε να βρίσκονται σε όλα τα καίρια πόστα και να σχεδιάζουν την αναδιάρθρωση της χώρας-αντί αυτών έχουμε γεμίσει με κοπρόσκυλα και καραγκιόζηδες, ας όψεται όμως το επίπεδο του Ελληνικού λαού.

Στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιώργο Φλόκα (flokas@euro2day.gr) συμπυκνώνονται τα αίτια της Ελληνικής κρίσης, αλλά και ο τρόπος για να βγούμε από αυτήν. Όσοι έχετε μάτια και μυαλό σκεφτείτε τι γράφει. Διαβάστε λοιπόν παρακάτω αποσπάσματα με υπογραμμίσεις δικές μου:

Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης εδώ

Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας δεν λάμβαναν υπόψη τις επισημάνσεις στις ετήσιες εκθέσεις του ΔΝΤ για την Ελλάδα, που προειδοποιούσε για τις μεγάλες ανισορροπίες της ελληνικής οικονομίας πριν την οικονομική κρίση;

Θεωρώ ότι η ελληνική εμπειρία επιβεβαιώνει την αποτυχία:

Α) Των θεσμών στο εσωτερικό της χώρας να αντιδράσουν έγκαιρα στα μηνύματα που έρχονταν από το μέτωπο της οικονομίας. Οι κυβερνήσεις περισσότερο αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, η οικονομική ελίτ και οι οικονομικοί εταίροι δεν κατάλαβαν ότι με τη συμμετοχή στο ευρώ και την εκδήλωση της παγκοσμιοποίησης, οι κανόνες του παιχνιδιού άλλαξαν και επομένως έπρεπε να αλλάξουν και αυτοί συμπεριφορές και επιλογές. Έτσι, η κυβέρνηση της ΝΔ αντί να λάβει μέτρα την άνοιξη ή το καλοκαίρι του 2009, ζητούσε από το ΔΝΤ να μεταθέσει τη δημοσιοποίηση των δύο εκθέσεών του για τον Αύγουστο του 2009, γιατί είχε πάρει την απόφαση να αποδράσει με εκλογές.

Β) Των ευρωπαϊκών μηχανισμών παρακολούθησης μακροοικονομικών εξελίξεων στις χώρες της ευρωζώνης. Ακόμη δεν μπορώ να εξηγήσω με ποια λογική η Ε.Ε. του κ. Μπαρόζο έβγαλε τη χώρα από την επιτήρηση το 2007 και διευκόλυνε την κυβέρνηση της Ν.Δ να κάνει εκλογές, με το επιχείρημα ότι ολοκλήρωσε τη δημοσιονομική προσαρμογή. Για να επανέλθει η Ε.Ε. ένα χρόνο περίπου αργότερα και να θέσει την Ελλάδα ξανά σε επιτήρηση.

Το 2007 το έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών ήταν περίπου 15% του ΑΕΠ. Αναρωτήθηκαν στην Ε.Ε. ή στην ΕΚΤ πώς διορθώνεται μια μακροοικονομική ανισορροπία αυτής της τάξης, από μια χώρα μέλος νομισματικής ένωσης που δεν διαθέτει το εργαλείο της υποτίμησης;

Μόνο εργαλείο προσαρμογής για χώρα μέλος της ΟΝΕ είναι η εσωτερική υποτίμηση που σημαίνει αποπληθωρισμό, βαθιά ύφεση και υψηλή ανεργία. Γιατί λοιπόν έβγαλαν την Ελλάδα από την επιτήρηση και δεν την κάλεσαν να διορθώσει τις ανισορροπίες της; Προφανώς γιατί υπήρχαν ιδεολογικές συγκλίσεις που οδήγησαν σε πολιτικές συμφωνίες μεταξύ Μπαρόζο και Κ. Καραμανλή.

Γ) Των αγορών οι οποίες μέχρι την εκδήλωση της διεθνούς χρηματοοικονομικής κρίσης το 2008 δάνειζαν την Ελλάδα με όρους ανάλογους με τη Γερμανία.

Έχετε υποστηρίξει πολλές φορές την ανάγκη για αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου της Ελλάδας με μείωση της κατανάλωσης και αύξηση των επενδύσεων και των εξαγωγών ως προς το ΑΕΠ. Πόσο ρεαλιστικό είναι να περιμένει κάποιος μια τέτοια αλλαγή μοντέλου, με την κατανάλωση να υποχωρεί σχετικά λίγο ως προς το ΑΕΠ παρά την πρωτοφανή κρίση;

Ο ελληνικός καπιταλισμός κατέρρευσε, γιατί με το προηγούμενο παραγωγικό πρότυπο δεν μπορούσε να ενταχθεί ανταγωνιστικά στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Η ανάπτυξη στηριζόταν στην κατανάλωση που χρηματοδοτούσε ο ιδιωτικός και ο δημόσιος δανεισμός. Όταν χάθηκε η πρόσβαση στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων αποκαλύφθηκε πόσο σαθρά ήταν τα θεμέλια της οικονομίας και ιδιαίτερα της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας μηδενικού ρίσκου.

Συμμερίζεστε την κυβερνητική αισιοδοξία ότι η οικονομία θα επανέλθει σε βιώσιμους, υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια; Μπορείτε να εξηγήσετε τη θέση σας;

Προϋπόθεση για να περάσει η Ελλάδα σε τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης είναι η πολιτική και οικονομική σταθερότητα. Έτσι, θα απομακρυνθεί οριστικά και αμετάκλητα ο κίνδυνος του Grexit και θα μπορεί η χώρα να παλέψει για ένα επενδυτικό σοκ που έχει ανάγκη. Δυστυχώς από τη «δημιουργική καταστροφή» του Σουμπέτερ, ο ελληνικός καπιταλισμός για εννέα χρόνια βιώνει μόνο την καταστροφή του παραγωγικού ιστού. Για να περάσουμε στο δημιουργικό τμήμα της διαδικασίας της δημιουργικής καταστροφής που περιέγραψε ο μεγάλος αυτός οικονομολόγος, η χώρα χρειάζεται ιδιωτικές επενδύσεις στον εξωστρεφή και ανταγωνιστικό τομέα της οικονομίας που θα ξεπεράσουν τα 60 δισ. στην επόμενη τριετία.

Είναι το ντιλ για τη διευθέτηση του χρέους που συμφώνησε η κυβέρνηση με τους Ευρωπαίους εταίρους-δανειστές ικανοποιητικό κατά την άποψή σας;

Για να επωφεληθεί η χώρα από την απόφαση των Ευρωπαίων εταίρων για το χρέος πρέπει να συντρέξουν ταυτόχρονα δύο προϋποθέσεις: α) να οριστικοποιηθούν οι αποφάσεις για το χρέος και να παρουσιαστεί ο πλήρης οδικός χάρτης της αναδιάρθρωσής του πριν το 2018 και β) να μειωθεί άμεσα ο στόχος για το πρωτογενές αποτέλεσμα στο 1,5%-2,5% του ΑΕΠ και όχι μετά το 2018. Αυτές οι αποφάσεις θα δημιουργήσουν ένα θετικό κλίμα στους επενδυτές και θα κινητοποιήσουν κεφάλαια που τόσο ανάγκη έχει η χώρα.

Δεκαπενταύγουστος πρωί

Δεκαπενταύγουστος πρωί γύρω στις δέκα. Είμαι στην κουζίνα και  προσπαθώ να δροσιστώ αναζητώντας ένα ποτήρι κρύο νερό από το ψυγείο. Η τηλεόραση παίζει στη διαπασών και η στεντόρεια φωνή ενός ιερωμένου ακούγεται από άμβωνος να παροτρύνει τον κλήρο να αντιδράσει στα μέτρα λιτότητας . Μια έξοχη πολιτική ομιλία επί παντός επιστητού, από κάποιον ντυμένο σε ολόχρυσα άμφια και έναν μεγάλο σταυρό στο πέτο, αξίας μερικών χιλιάδων ευρώ. Η κρίση δεν έχει ακουμπήσει καθόλου τον κλήρο-ένα από τα παράδοξα των τελευταίων ετών. Στο τέλος η εκκλησία των πιστών τραγουδά τον εθνικό ύμνο, σε κοντράστ με τους εκκλησιαστικούς ύμνους που τιμούν τη μεγαλόχαρη Παναγία που γιορτάζει. Καλωσήρθατε στην Ελλάδα της κρίσης. Οι ελπίδες των Ελλήνων έχουν εναποτεθεί στα θεία. Και πάντως όχι στη θεία επιφοίτηση στα κεφάλια των πολιτικών.

Όταν φτάσαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος με καθυστέρηση δύο ωρών, η αίθουσα αφίξεων ήταν αδειανή και ο ελάχιστος κόσμος που ακόμα κυκλοφορούσε βαριεστημένα δεν έδινε σημασία στους κουρασμένους ταξιδιώτες από το Λονδίνο. Η οικογένεια, μας υποδέχτηκε με μια ζεστή αγκαλιά που σε λίγο έγινε αφόρητα ζεστή με φόντο τους 35 βαθμούς κελσίου και τους 70 βαθμούς υγρασίας μερικά μόλις μέτρα έξω από το κτίριο. Είχαμε προσγειωθεί στην πατρίδα μετά από έξι μόλις μήνες απουσίας. Ένιωσα μια γροθιά να με χτυπά στο στήθος καθώς φορτώναμε τις αποσκευές στο αυτοκίνητο. Τίποτα δεν έμοιαζε το ίδιο. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ακόμα και οι σφήνες στην Αττική οδό, από «γρήγορους» νέους με μικρά χάτσμπακ και χοντρά ζαντολάστιχα με τη μουσική στη διαπασών.

Η διαδρομή μέχρι το σπίτι στο Λαύριο ήταν αδιάφορη. Θυμόμουν απέξω κάθε φανάρι, κάθε στροφή και κάθε διάβαση. Η πλατεία μας ήταν ασυνήθιστα γεμάτη κόσμο, που έδειχνε να διασκεδάζει τριγυρνώντας με θορυβώδη μηχανάκια γύρω γύρω, παρότι η ώρα ήταν προχωρημένη. Όλοι με ένα παγωτό στο χέρι και ένα σουβλάκι. Πρότεινα να φάμε κι εμείς για να το γιορτάσουμε, όμως η παρέα έδειξε το κρεβάτι ως την ενδεδειγμένη λύση. Και το μωρό κοιμόταν ήσυχο στο κάθισμά του. Υποχώρησα. Στο κάτω κάτω οι διακοπές μας μόλις είχαν ξεκινήσει. Αυτό το θυμήθηκα και την επόμενη το πρωί στο σούπερ μάρκετ. Με λίγα ψώνια στη σακούλα η ταμίας μας ζήτησε 60 ευρώ. Θα ορκιζόμουν ότι η αξία των αποσμητικών μας και λίγων γαλακτοκομικών μαζί με ένα πακέτο pampers, δεν θα ξεπερνούσε τις 25 λίρες. Το είπα στη γυναίκα μου και απορημένοι ρωτήσαμε ξανά την ταμία. Δεν είχε γίνει κανένα λάθος όμως. Το επιβεβαίωσαν φίλοι και συγγενείς μας.

Τις επόμενες ημέρες διαπιστώσαμε ότι το λάθος δεν ήταν δικό μας. Σε μια χώρα που διανύει τις χειρότερες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της, οι μισθοί έχουν καταβαραθρωθεί και οι τιμές στα τρόφιμα και τα βασικά είδη ανάγκης παραμένουν αμετάβλητες-αν δεν έχουν αυξηθεί κιόλας. Ρωτάω γνωστούς και φίλους, πως γίνεται να επιβιώσεις με τέτοιες τιμές στα καταστήματα, στη βενζίνη, στις υπηρεσίες. Κανείς δε φαίνεται να ξέρει την απάντηση γιατί όλοι αλλάζουν θέμα αμέσως, σα να θέλουν να ξορκίσουν ένα δαίμονα που απειλητικά πετάει πάνω από τα κεφάλια τους. Μάλλον τον ΕΝΦΙΑ που είναι ένα ακόμα χαράτσι στην ακίνητοι περιουσία των Ελλήνων, που ισοδυναμεί με δήμευση περιουσίας. Καθώς όλοι σχεδόν καλούνται να πληρώσουν από 1000 ευρώ για τα παμπάλαια διαμερίσματα που κληρονόμησαν από τους γονείς τους. Ναι. Όλοι οι μαυρισμένοι από τα θαλάσσια μπάνια Έλληνες, που ανέμελοι απολαμβάνουν τον καφέ δίπλα στο κύμα. Καφές που ευτυχώς είναι ακόμα φτηνός. 1 και 20 λεπτά για ένα φρέντο δεν είναι τίποτα -δόξα το θεό. Για καφέ άλλωστε ήταν και οι υπάλληλοι στο δημαρχείο Λαυρίου, όταν πήγαμε για να προμηθευτούμε ορισμένα δικαιολογητικά για τα διαβατήρια μας. Στην αστυνομία λίγο αργότερα, μας έκλεισαν φιλικά το μάτι με κατανόηση, γιατί τελικά όλα αυτά θα έμεναν αχρείαστα. Η εγκύκλιος είχε αλλάξει και χρειαζόμασταν διαφορετικά χαρτιά. Η θερινή ραστώνη βλέπετε. Τα μπάνια του λαού.

Αποφασίσαμε κι εμείς να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα λοιπόν, δέκα λεπτά από το σπίτι μας. Η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς-ότι η θορυβώδης καντίνα-μπάρ δεν είχε πάρει άδεια και άρα η πλάζ ήταν αδειανή από ξαπλώστρες και καρέκλες- επισκιάστηκε από τους τόνους αποτσίγαρα και σκουπίδια παντού τριγύρω. Δε θυμάμαι ειλικρινά να έχω δει τόσες γόπες ανά τετραγωνικό σε δημόσια παραλία, ποτέ άλλοτε. Βέβαια μου τόνισαν ότι άλλοτε υπήρχε ο ιδιώτης που εκμεταλλευόταν την δημόσια πλάζ νοικιάζοντας τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες αντί αδρής αμοιβής. Και αντί κράτησης, τα σαββατοκύριακα. Τότε δεν υπήρχε ρύπανση. Μόλις ανέλαβε τα καθήκοντα συντήρησης ο δήμος, έπαψε να είναι προτεραιότητα η δημόσια υγεία. Και ο θεοσεβούμενος Έλληνας, ένιωσε ελεύθερος να καπνίσει και να πιεί τον φτηνό καφέ του δίχως φόβο και περιορισμούς, ρυπαίνοντας ελεύθερα το περιβάλλον. Επιστροφή στη δεκαετία του 80 ολοταχώς, λοιπόν. Ψάθες, ομπρέλες, πλαστικές καρέκλες και οικογένειες καθισμένες κατάχαμα, γύρω από σουβλάκια, αναψυκτικά και μικρά ραδιοφωνάκια που παίζουν επιτυχίες. Λίγο παρακάτω, υπολείμματα μιας χτεσινοβραδινής φωτιάς και μπουκάλια από μπύρες και κάποιο νεανικό πάρτι. Η θάλασσα γαλάζια και μερικές βάρκες στο βάθος δίνουν το στίγμα. Το καλοκαίρι που η τηλεόραση διαφημίζει παντού σε όλο τον κόσμο, είναι εδώ. Και τα ρεκόρ αφίξεων καταρρίπτονται καθημερινά, με χιλιάδες τουρίστες να καταφτάνουν με απανωτά τσάρτερ. Ίσως η οικονομία τελικά να είναι σε φάση ανάπτυξης. Δεν ξέρω αλήθεια. Εγώ δεν είδα να αναπτύσσεται τίποτα περισσότερο από τη μιζέρια και τη φτήνια τριγύρω μου. Και την απόγνωση.

Χρειάστηκε να κατεβούμε στο κέντρο της Αθήνας για να πάμε στην τράπεζα. Το Κολωνάκι ίδιο και απαράλλαχτο, τα Εξάρχεια αδειανά, η Πατησίων μοιάζει με έρημο τοπίο, ο Άγιος Παντελεήμονας γεμάτος παιδιά που παίζουν. Νέα καταστήματα έχουν ανοίξει στη γειτονιά. Βουλγάρικα κυρίως αν καταλαβαίνω καλά τις περίτεχνες ταμπέλες. Απορώ γιατί η κίνηση είναι περιορισμένη το πρωί, σε αντίθεση με το βράδυ, που πλήθος κόσμου φαίνεται να πηγαίνει κάπου. Δίχως συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μια οικογένεια τσιγγάνων από τη Ρουμανία, τρώει γύρω από ένα παγκάκι στο πεζοδρόμιο, την ώρα που η μητέρα αλλάζει πάνα στο μικρότερο παιδί της. Είναι προχωρημένη η ώρα, μετά τις 11 και παρατηρώ τους ανθρώπους. Η Αχαρνών μοιάζει απέραντη σαν διάδρομος προσγείωσης με πυκνή βλάστηση δεξιά κι αριστερά της. Η ζέστη αφόρητη και πηχτή σε κάνει να θες να σταθείς κάτω από τους καταρράκτες του Νιαγάρα για να δροσιστείς. Η απλά να χωθείς στα λίγα τετραγωνικά που σου αναλογούν στην πόλη και να ανοίξεις το κλιματιστικό στο τέρμα.  Το μυαλό αυτόματα γυρίζει στο καινούργιο μας σπίτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και νιώθω πρωτόγνωρα εγκλωβισμένος ανάμεσα στο «πριν» και το «μετά» της ζωής μας. Δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι. Αυτό που άφησα πίσω μου είναι χειρότερο από όσο φανταζόμουν. Και αντί για νοσταλγία παρακαλώ να περάσουν οι μέρες να επιστρέψουμε πίσω.

Τελικά όλη η οικογένεια, γνωστοί και φίλοι μαζευόμαστε γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι της ταβέρνας να γιορτάσουμε τα γενέθλια του παιδιού μας. Πιάτα πάνε κι έρχονται, οι μεζέδες είναι καταπληκτικοί και το τσίπουρο δροσερό. Οι γνωστοί σπαρταριστοί διάλογοι, οι ψευτοτσακωμοί, τα χωρατά, τα ανέκδοτα. Τα παιδιά μας φουσκώνουν μπουρμπουλήθρες φτιαγμένες από σαπούνι και νερό και τρέχουν γύρω από τα τραπέζια και για μια στιγμή αφήνομαι να ταξιδεύω κι εγώ στο Ελληνικό καλοκαίρι, στον ήλιο, στο δροσερό αεράκι της θάλασσας, στα πρόσωπα των ανθρώπων που αγαπώ. Σε λίγο έρχεται ο λογαριασμός, οι καλεσμένοι πρέπει να φύγουν για τα δικά τους σπίτια και το γλυκό με τα κεράκια έχει απομείνει στο κέντρο του τραπεζιού να θυμίζει το μεγάλο γλέντι που προηγήθηκε νωρίτερα. Την ίδια αίσθηση φιλοξενίας και αγάπης συγκρατώ από ένα μικρό ταξίδι που κάνουμε στην Κόρινθο να δούμε κάποιους άλλους καινούργιους φίλους. Άγνωστοι μέχρι χτές, γνωστοί και αγαπημένοι από εδώ και μπρος. Με καρδιά γεμάτη ευχές και τραπέζια γεμάτα λιχουδιές, μένεις να απορείς. Αυτοί οι άνθρωποι τελικά είναι που κάνουν τη διαφορά στην Ελλάδα. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η επαφή, η ανιδιοτελής προσφορά σε αντιδιαστολή με τις εικόνες κατοχής και παρακμής που επικρατεί στους δημόσιους χώρους. Όλα αυτά με κάνουν να υποφέρω ακόμα περισσότερο γιατί μεγαλώνουν το δίλημμα μέσα μου. Υπέρ και κατά, καλά και άσχημα, ωραίες εμπειρίες ανακατεμένες μαζί με τις ανυπόφορες. Ζωή και παραίτηση συνυπάρχουν ταυτόχρονα και κανείς δεν τολμά να προβλέψει το μέλλον γιατί όλοι νιώθουμε την ίδια ανασφάλεια. Δεν εξαρτάται από εμάς, τίποτα πια. Παρά μόνο η στιγμή η ίδια. Η στιγμή που θα δώσουμε ή θα πάρουμε κάποιο νεύμα συμμετοχής στις ζωές των άλλων. Ανάσες ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Ανιδιοτελής αγάπη.

Και κάπως έτσι, με μια γεύση γλυκιά από παστέλι στο στόμα και ανάμικτα συναισθήματα, κλείνω τις πρώτες μου εντυπώσεις σαν τουρίστας στη χώρα που γεννήθηκα. Ομολογώ πως δεν έχω αποφασίσει αν θέλω να επιστρέψω ξανά σύντομα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η καρδιά μου λέει πως ναι, το μυαλό μου αρνείται να συζητήσει την πιθανότητα. Το αφήνω στην τύχη και στην ελπίδα του ξενιτεμένου πως κάτι θα αλλάξει στο τέλος, πως κάτι θα είναι διαφορετικό την επόμενη φορά. Εκτός από το χρόνο που άγαρμπα θα έχει συσσωρευτεί στις ψυχές και τις ζωές μας βαραίνοντας τις σκέψεις και τις εντυπώσεις μας. Και όπως είπε και ένας φίλος μου τις προάλλες, η λέξη «νόστος» δεν υπάρχει στην Αγγλική γλώσσα.

Ίσως και για καλύτερα…

Σκάσε και χειροκρότα

Την ίδια στιγμή που οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των Ελλήνων στην εφορία ξεπερνούν τα 65 δις ευρώ, ενώ καθημερινά καταγράφεται στάση πληρωμών προς το Ελληνικό δημόσιο και στάση αξιοπρεπούς διαβίωσης στην καθημερινότητα...

....Στη Βραζιλία η εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου κάνει την "υπέρβαση" έχοντας προκριθεί στους 16 του Μουντιάλ, εξασφαλίζοντας μπόνους άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ, με βάση τα δημοσιεύματα...

Κι εσύ Έλληνα χειροκροτάς αποχαυνωμένος από τη θαλπωρή του καναπέ σου, ζητωκραυγάζοντας για τους άθλους του Καραγκούνη και του Κατσουράνη

Πεινασμένος, εξευτελισμένος, παρίας, άνεργος, με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης, αλλά δεν έχει σημασία γιατί εσύ είσαι...παγκόσμιος

Είσαι μύθος. Είσαι θεός του Ολύμπου. Είσαι ένα γύψινο αγαλματίδιο σε προθήκη της οδού Αθηνάς στο Μοναστηράκι. Τέρψη για τους τουρίστες, αντί χαμηλού αντιτίμου

Τους βρίζεις, τους κρίνεις, τους στηλιτεύεις, τους απαξιώνεις για την ανικανότητα, τη μοχθηρία και τη βλακεία τους

Τους εκπροσώπους του συστήματος.

Παράγοντες, πολιτικούς, δημοσιογράφους, λαμόγια-επιχειρηματίες, έμπορες ονείρων, κατακτητές και δοσίλογους συνεργάτες, μαζί

Και αυτοί, όχι μόνο δε χαμπαριάζουν, δεν ιδρώνουν το αυτί τους, αλλά δείχνουν εσένα ως φταίχτη.

Σε κρίνουν ένοχο εθνικής μειοδοσίας, όταν μιλήσεις. Όταν εκφραστείς. Όταν μουτζώσεις την τηλεόραση και ξεράσεις από την αηδία

Οι μειοδότες, οι εφιάλτες, οι ψεύτες και οι κλέφτες

Απαγορεύεται, σε αυτή τη "δημοκρατία" τους να πείς αλήθειες που ενοχλούν. Να έχεις "άλλη" γνώμη.

Σε βαφτίζουν αναρχικό, αλήτη, πρεζάκια, φανατικό, ανώριμο, τρελό, μασόνο, ανθέλληνα και τύραννο

Έχουν το θράσος να σου λένε πως ΕΣΥ δεν ξέρεις, ότι δεν καταλαβαίνεις, ότι δεν έχεις τον τρόπο και τη σκέψη, ότι δεν είσαι ικανός να έχεις γνώμη, ότι είσαι αμόρφωτος και περιθωριακός

ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΕΣΕΝΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΕΙΣ?

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ?

Σε θέλουν πειθήνιο όργανο τους για να βολεύεις τα κέφια τους, σιωπηλό και αμέτοχο, δίχως μυαλό και θέληση.

Σε θέλουν άβουλο και κουτό. Να μην πιστεύεις στον εαυτό σου και τις δυνατότητες σου. Να συμβιβάζεσαι και να βολεύεσαι με τα λίγα, μπροστά στο "μεγάλο τρόμο του αγνώστου μέλλοντος"

Σε θέλουν δικό τους, συμμέτοχο στα ρουσφέτια και τα πάρε-δώσε τους. Σε κρατάνε με τα λίγα, ενώ μασάνε τα πολλά. Και σε κρατάνε γιατί καταβάθος μπήκες στον πειρασμό να τα "τρώς μαζί τους", άλλο αν περίμενες καρτερικά στο κρύο, έξω από τις βίλες και τα παλάτια τους, για λίγη σημασία, μια χειραψία, ένα νεύμα τους.

Σε θέλουν να χειροκροτάς τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη. Την "ελληνική λεβεντιά" και την "αδάμαστη ψυχή". Το παραμύθι δίχως όνομα και δίχως τέλος. Τη μοίρα σου την αναπόδραστη. Την κυκλική και επαναλαμβανόμενη παραδοχή πως "αυτοί είμαστε, αυτά μπορούμε". Την αποθέωση της ανικανότητας και της μειονεκτικότητας σου. Τον αιώνιο συμβιβασμό της μετριότητας.

Κι αν από σπόντα ξεφύγει κανένας θρίαμβος, καμιά επιτυχία, από το τέλειο κοντρολάρισμα τους, σπεύδουν να σου μιλήσουν για το θαύμα του αιώνα, για τη χάρη της Παναγίας και τους 300 του Λεωνίδα και όλα τ' άλλα απίθανα που δεν απαιτούν τη συμμετοχή ΣΟΥ

Κρύβοντας την αλήθεια---κάνοντας την εξαίρεση σημαντικότερη από το γεγονός

Σκάσε και χειροκρότα λοιπόν, Έλληνα

....κι έχει ο μεγαλοδύναμος

Αυτός ψήφισε με βάση τις αρχές του, κι εγώ...

..κι εγώ γράφω και καταγράφω τις απόψεις μου, σύμφωνα με τις δικές μου αρχές και τα δικά μου πιστεύω

Αναφέρομαι στη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου και τα τραγελαφικά -που πήγαν να μας τα πλασάρουν σοβαρά- γεγονότα των ημερών, σχετικά την ψήφιση του περιβόητου πολυνομοσχεδίου

Καταρχάς το να υπερψηφίζεται ένα σοβαρό νομοσχέδιο με μόλις 151 ψήφους ισοδυναμεί στην πράξη με την ίδια την ακύρωση του. Ισοδυναμεί με πυροβολισμό με άσφαιρα. Απλά δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. Και πως να εφαρμοστεί, όταν νομοσχέδια όπως αυτό της Διαμαντοπούλου, πήγαν άπατα παρότι είχαν 260 και βάλε ψήφους. Και απέτυχαν

Κατά δεύτερον, όσο περνάει ο καιρός, τόσο ο Γιώργος Παπανδρεόυ αποδεικνύει πως είναι ο μόνος σοβαρός πολιτικός της χώρας, και ότι στο μέλλον θα τον ξαναδούμε στο προσκήνιο σε καινούργιο ρόλο, με καινούργιες προτάσεις. Ελπίζω οι συνθήκες να είναι ευνοϊκότερες για εκείνον και τη χώρα

Πάμε όμως στην ουσία του θέματος, τις δηλώσεις Προβόπουλου και Στουρνάρα καθώς και του Σαμαρά (αλίμονο) για την επιστροφή στις αγορές

Επιστροφή στις αγορές τι σημαίνει?

Ότι η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται ελεύθερα από τις χρηματαγορές

Μάλιστα. Αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα? Η μεγάλη επιτυχία? Το να μπορείς να δανείζεσαι όπως θέλεις? Με επιτόκια αγοράς, δηλαδή με επιτόκια συνηρτημένα άμεσα με την δημοσιονομική σου κατάσταση?

Δηλαδή για να τα λέμε όλα, με όρους τζόγου και πονταρίσματος από όποιον γουστάρει να έχει το πάνω χέρι στην Ελλάδα μας?

Ακούμε λέξεις όπως εμπιστοσύνη των αγορών, αξιοπιστία της Ελληνικής οικονομίας και άλλα τέτοια φαιδρά

Γελοιότητες που ούτε οι λιγοστές κατσίκες της χώρας δεν ανέχονται πια

Ποιά εμπιστοσύνη και ποιά Ελληνική οικονομία. Είναι σα να επισκέπτεσαι εκδιδόμενη γυναίκα και να της λές πως έχεις εμπιστοσύνη στην αγνότητα της. Ίσως αυτό να ίσχυε σε ένα άλλο σύμπαν, σε μια άλλη πραγματικότητα υπερβατική και ιδεώδη. Όχι στο σήμερα. Όχι υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες

Κοροϊδεύουν τον κόσμο

Δεν ασχολούνται με τον Ελληνικό λαο, δεν έχουν σχέση μαζί του. Δεν τον γνωρίζουν. Αλλά και ο λαός δεν τους αναγνωρίζει. Κανέναν από αυτούς. Ο λαός βρίσκεται υπό ομηρεία

Δε ρωτούν, ποιά ή εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού στο κράτος του? Στην οικονομία του? Στις υποδομές που θα στηρίξουν το μέλλον του?

Δε ρωτούν γιατί ξέρουν τις απαντήσεις. Η μάλλον ξέρουν πόσα φάσκελα θα φάνε, οι δήθεν "σωτήρες" της χώρας, οι χειρότεροι υποτελείς και δούλοι της δικής τους δίψας για εξουσία. Είναι άπληστοι

Τενεκέδες και άδεια κεφάλια που ανοιγοκλείνουν τα στόματα τους οι Έλληνες πολιτικοί, με λίγες εξαιρέσεις και όχι προβεβλημένες από τα media

Οι αγορές ανοίγουν για την Ελλάδα -μας λένε περιχαρείς- με τίμημα το κλείσιμο των σπιτιών χιλίαδων οικογενειών, που δε φταίνε σε τίποτα. Εκτός αν πιστεύουν, ότι οι επιτήδειοι, δηλαδή όσοι τα φάγανε με τον Πάγκαλο και τους υπόλοιπους, έχουν θιγεί και ακρωτηριαστεί αναλόγως. Ας γελάσω

Είναι η μέγιστη ντροπή, να κάνουν δηλώσεις που επί της ουσίας αναγνωρίζουν τη διαχρονική υποτέλεια της χώρας στα ξένα κεφάλαια και άρα την αδυναμία της να παράγει και να διατηρήσει πλεονάσματα με τα δικά της μέσα. Είναι ντροπή γιατί εκλέγονται ακριβώς γι'αυτό. Για να εγγυηθούν την ανεξαρτησία μας, όχι την διαιώνιση της υποτέλειας μας, με χρυσές αλυσίδες

Η Ελλάδα έχει αναξιοποίητους πόρους τεράστιους και δεν αναφέρομαι στα πετρέλαια και στις μπούρδες αυτές, που είναι αμφιβόλου ποιότητας πληροφορίες. Και ίσως επιζήμιες και για την πραγματική μας οικονομία. Έχει αναξιοποίητους πόρους σε κάθε επίπεδο. Δε χρειάζεται να είσαι έξυπνος για να καταλάβεις.

Ακούς  ότι οι Έλληνες είναι πρώτοι παγκοσμίως στην επιστημονική έρευνα. Ακούς ότι τα Ελληνικά νησία είναι πρώτα παγκοσμίως σε ποιότητα περιβάλλοντος. Ακούς ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι αυτός που έχει εμπνεύσει τη σύγχρονη δημοκρατία. 3 πυλώνες πολιτικής με Ελληνική πατέντα

-Ανθρώπινοι πόροι υψηλού επιπέδου
-Τουρισμός και αναψυχή υψηλού επιπέδου
-Πολιτισμός και εκπαίδευση υψηλού επιπέδου

Αυτοί οι 3 πυλώνες συναρτούν τον βασικό ένα. Την εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Απλά και κατανοητά

Εκτός αν πιστεύουν ορισμένοι ηλιθιωδώς, ότι τα πετρέλαια που θα εξορύξουν οι ξένοι άποικοι θα τα δώσουν σ'εμάς. Ναι, όπως ακριβώς έκαναν άλλοτε οι Γερμανοί, αγοράζοντας χιλιάδες τόνους σταφίδα ως πρώτη ύλη, από εμάς τσάμπα, ώστε να τις επανεισάγουμε στη συνέχεια από τη Γερμανία ως έτοιμο συσκευασμένο προϊόν. Εμείς οι έξυπνοι

Και οι μόνιμοι τοκογλύφοι και εξυπηρετητές Γερμανοί οι βλάκες. Τι να πει κανείς άλλο..

Δυστυχώς τα βλέπω από εδω πάνω, από αυτό το αλλοπρόσαλο αλλά μεγάλο έθνος, την Αγγλία

Τα βλέπω ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία τύχη όσο θα είναι έρμαιο στα χέρια της κουλτούρας της, της πνευματικής και πολιτιστικής της καθυστέρησης, της μοίρας της ως σταυροδρόμι τυχοδιωκτικών επιδιώξεων στο διεθνές στερέωμα

Τα βλέπω, όσο η Ελλάδα δε φτιάχνει κράτος, δε νοικοκυρεύεται, δεν γινόμαστε άνθρωποι, δεν κάνουμε ειρήνη και κυρίως δε γινόμαστε φίλοι μεταξύ μας. Όσο σφαζόμαστε και βριζόμαστε χυδαία λες και έχουμε να χωρίσουμε κάτι.

Ρε σεις, το χωράφι ρήμαξε. Σας κορόιδεψαν ότι υπάρχει επόμενη ζωή. Δεν υπάρχει. Τίποτα δεν θα πάρετε μαζί σας. Ότι κάνουμε σε αυτή τη ζωή. Μην πιστεύετε στη θρησκεία. Πιστέψτε στην ανθρωπιά και τη συνεργασία

Ο Ανδρέας έλεγε, σοσιαλισμός σημαίνει ανθρώπινες σχέσεις. Ακριβώς εκεί απέτυχε το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Απέτυχε γιατί δε δημιούργησε στέρεες και αλληλέγγυες ανθρώπινες σχέσεις, αλλά κατέστρεψε ανθρώπινες σχέσεις. Δημιούργησε ιδιοτέλεια και εγωισμό. Με ποιό τρόπο?

Δίνοντας καθρεφτάκια στους Ινδιάνους, άκοπα και άσκοπα. Ανεξέλεγκτα. Πλούτο δηλαδή, σε αμόρφωτους ανθρώπους που ζούσαν σε ένα χύμα ανοργάνωτο και καθυστερημένο κράτος.

Οι Ινδιάνοι, πήραν τα όπλα, έγιναν καουμπόηδες και ιδού το αποτέλεσμα. Οι αγελάδες ψόφησαν και τα ράντσα ρήμαξαν. Ο καουμπόη πίνει ολημερίς στο μπάρ της πόλης αναπολώντας περασμένα μεγαλεία. Και ο Έλληνας κυνηγάει τη σκιά του σαν τον Λούκυ Λουκ

Ανωριμότητα, ανοησία, ψέματα, υποκρισία και λαοπλάνοι συνεχίζουν να νέμονται το παρόν και να σχεδιάζουν το μέλλον σας. Τι κρίμα

Θέλουμε να λεγόμαστε Έλληνες, αλλά καμία σχέση δεν έχουμε με τους Έλληνες της αρχαιότητας. Αντίθετα, εκπροσωπούμε τον εκφυλισμό τους. Την παρακμή του πολιτισμού που εκείνοι γέννησαν. Την αποτυχία τους

Είμαστε μια μικρή Τουρκία ντυμένη στα γαλανόλευκα. Ερμαφρόδιτοι και μόνιμα σε σύγκρουση με τον εαυτό μας. Δίχως ταυτότητα. Δίχως προσωπικότητα. Με προσωπείο

Θα περίμενα μετά από μια κρίση, μια αποτυχία ακόμα δηλαδή της μικρής Τουρκίας με τα γαλανόλευκα, να καλέσουν κάποιοι το λαό προς μια καινούργια παλιγγενεσία. Να σηκώσουν το λάβαρο μιας πνευματικής επανάστασης

Να προσπαθήσουμε να βρούμε τον εαυτό μας, να κερδίσουμε τον αυτοσεβασμό μας με τις πράξεις μας. Να χτίσουμε με όπλα φθαρμένα. Αλλά να χτίσουμε

Αντί αυτών, ζητωκραυγάζουν "βγάινουμε στις αγορές". Πάμε μια από τα ίδια, κοντολογίς

Βγήκε ο Εβραίος να πάει στο παζάρι και ήταν μέρα Σάββατο. Σε απλά Ελληνικά

Καλημέρα σας

Το σωστό ερώτημα

Σάββατο μεσημέρι σε ένα ταβερνάκι στο Λαύριο. Η Κλαίρη, η Μαρία, ο μικρός μας γιός και ο γράφων

Πίσω μας κάθεται γνωστός δημοσιογράφος με τη γυναίκα του μαζί με άλλο ένα μεγάλο στέλεχος καναλιού. Αμέριμνοι ανάβουν τα στριφτά τους τσιγάρα, με την ανεμελιά του δηλωμένου "αριστερού" που πρόταξε τα στήθη στην άλωση της ΕΡΤ

Παραπέρα κάθεται μια άλλη παρέα, μεγαλύτεροι σε ηλικία. Μια ευτραφής κυρία μπλαστρωμένη με σκούρο μεηκ άπ (αντί για σολάριουμ) φορώντας ένα χρυσό ρόλεξ στο χεράκι, ανάβει το ένα τσιγάρο πίσω απ' τ άλλο, ενώ η ομήγυρη προσπαθεί να αποφασίσει αν θα παραγγείλει αλατισμένο ή ανάλατο το φαγητό. Έχουν βλέπεις και πίεση

Μέσα σε 25 τετραγωνικά χώρου διαδραματίζεται όλο το θέατρο του παραλόγου της Ελληνικής πραγματικότητας και ο απλος παρατηρητής βγάζει τα συμπεράσματα του, ως προς το γιατί σε αυτή τη χώρα τίποτα δε λειτουργεί

Δείτε το σκηνικό

Μια νέα οικογένεια με ένα μικρό παιδάκι πηγαίνει για φαγητό και βρίσκεται τριγυρισμένη από ένα πλήθος καπνιστών. Ο ευγενέστατος ιδιοκτήτης κάνει δημόσιες σχέσεις διότι δε θέλει να κακοκαρδίσει κανέναν. Ούτε η παρέα των "αριστερών" δημοσιογράφων αντιλαμβάνεται πως πρέπει να σεβαστεί τη νέα οικογένεια των μη καπνιστών, πόσο μάλλον το μικρό παιδάκι που δε φταίει σε τίποτα να αναπνέει τον καπνό τους. Ούτε όμως και η παρέα των "δεξιών" ώριμων συμπολιτών μας, ρίχνει το βλέμμα της κατανόησης στα "παιδιά" της, που αγκομαχούν από το βίτσιο του αρειμάνιου καπνιστή, κατάλοιπο της εποχής που η εν λόγω παρέα ήταν στις μπουάτ

Και προχωράω τη σκέψη μου, διότι το πρόβλημα δεν είναι το κάπνισμα στον κλειστό χώρο και ο σεβασμός του διπλανού μας, όπως ίσως κάποιοι να υπέθεσαν. Δεν είναι δηλαδή μόνο αυτό. Το θέμα του καπνίσματος -ένα θέμα βαθύτατα πολιτισμικο- το χρησιμοποιώ ως ένα απλό καθημερινό παράδειγμα για να δείξω ορισμένες συμπεριφορές που μας κρατάνε μακριά από την ουσία του προβληματισμού. Μακριά από την ουσία της χρεοκοπίας μας.

Που είναι η απουσία οποιασδήποτε προσωπικής ευθύνης, οποιουδήποτε σεβασμού, οποιασδήποτε αυτοκριτικής και αυτοσυνειδησιακής διάθεσης απέναντι στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις, απέναντι στη δημοκρατία μας, τις αξίες και τα πιστεύω μιας ευνομούμενης πολιτείας ανθρώπινων σχέσεων, αντίθετης στην κοινωνία του παρελθόντος--των εγωπαθών ιδιωτών που αγνοούν τον πολιτισμό τους

Διαβάζω λοιπόν στο Βήμα ότι το 55% των συμπολιτών μας θέλει να φύγει απο τη χώρα. Και αυτή η είδηση, αυτό το γκάλοπ, γίνεται θεμα στα κανάλια, αμέσως μετά τον γελοίο Τομπούλογλου και το συνάφι καρχαριών του δημοσίου που ξεκίνησαν τα αλληλοκαρφώματα, προσφέροντας γέλιο και κλάμα στον αθώο τηλεθεατή

Και διερωτώνται δημοσίως οι πάντες απορρημένοι: "Μα γιατί θέλουν όλοι να φύγουν από τη χώρα"?

Το σωστό ερώτημα, κύριοι, είναι για ποιό λόγο να θές να μείνεις στην Ελλάδα

Και η δημοσκόπηση-κόλαφος, έρχεται να δώσει το οριστικό χαστούκι στους πολιτικάντηδες που ζουν στη δική τους εικονική πραγματικότητα και -ίσως- να επαναφέρει κάποιους στην γη, από τα σύννεφα στα οποία παριστάνουν πως βρίσκονται

Γιατί η αποτυχία της χώρας (failed state) δηλαδή η αποτυχία της Ελλάδας να είναι ένας τόπος στον οποίο οι κάτοικοι αισθάνονται υπερήφανοι και ευτυχισμένοι, έχοντας καλύψει τις βασικές τους ανάγκες, αποδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής που συντελέστηκε στην Ελλάδα, αυτά τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των ανίκανων πολιτικών και του παρακράτους των μαυραγοριτών "ελίτ"

Αυτών που την ώρα που έκλεβαν και ξέπλεναν χρήμα, μέσα από προμήθειες εξοπλισμών, εργολαβίες, μεσαζοντιλίκια των ΜΜΕ, χρηματιστήρια, οικονομία των τραπεζών-καζίνο, νομιμοποίηση του παρακράτους στη θέση του κράτους, πλήρη υποταγή της εθνικής εξωτερικής πολιτικής σε ξένα συμφέροντα και πολλά άλλα, μας σέρβιραν ως εθνική επιτυχία το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και τους Ολυμπιακούς Αγώνες--το μεγαλύτερο σύγχρονο σκάνδαλο της ιστορίας μας.

Όμως θα έπρεπε να το ξέρουμε. Πως οι μεγαλύτερες, οι πιο εκωφαντικές επιτυχίες αυτής της χώρας, συμβαίνουν όταν υπάρχουν πολλά σκατά να καλυφθούν και πολλά αποστήματα που έχουν κακοφορμίσει. Γιατί στην Ελλάδα ποτέ τίποτα δε γίνεται μέσα από κάποια φυσιολογική εξελικτική διαδικασία. Όλα....τυχαίνουν κάπως ή οφείλονται στη μεσολάβηση της...Παναγίας (που μας φυλάει πάντοτε, από την εποχή της Υπερμάχω Στρατηγώ)

Ζούμε καταστροφή ανάλογη με αυτή της δεκαετίας του '30 (λένε κάποιοι), δηλαδή μια Ελλάδα που μοιάζει να είναι διαλυμένη μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο και μια εθνική καταστροφή στη Μικρά Ασία. Γεμάτη πρόσφυγες και κατεστραμένες οικογένειες, καθυστερημένη και ανίκανη να αντιδράσει με δικά της μέσα, στο έλεος των διεθνών συγκυριών, στο έλεος της διεθνούς οικονομικής βοήθειας, με τον πολιτικό της κόσμο αιώνια διχασμένο ανάμεσα στο λογικό και εφικτό και στο ιδιοτελές και επιθυμητό. Με την παραοικονομία να οργιάζει, τους παραγωγικούς συντελεστές να έχουν αφανιστεί, τους Έλληνες να μπαίνουν σε αεροπλάνα και βαπόρια για Αμερική και Αυστραλία και ούτω καθεξής

Επιστρέφω στο ταβερνάκι του Λαυρίου, στα 25 τετραγωνικά μέτρα σύγχρονης ιστορίας και επαναλαμβάνω το ερώτημα: "Για ποιό λόγο να θέλω να μείνω στην Ελλάδα?"

Και ρωτώ τον καθένα από εσάς, την καθεμία, που ξέρω πως είστε απλοί καθημερινοί φιλήσυχοι άνθρωποι, οικογενειάρχες, μορφωμένοι, ενημερωμένοι, με λίγα λόγια όλοι εσείς που στενάζετε κάτω από τη μπότα της δικτατορίας των Οθωμανών Τουρκόγυφτων Κατσαπλιάδων και Προεστών που κυβερνούν πραγματικά αυτό τον τόπο. Πολιτικών και πολιτών. Αριστεροδεξιών, κεντρώων, εντός-εκτός και επι τα αυτά, του συστήματος.

Μη σκάτε, την ξέρω την απάντηση

Οι Στουρνάρες και οι άλλοι ξύπνιοι, δεν την ξέρουν, που νομίζουν πως ακόμα υπάρχουν τα κοροϊδα που δεν έχουν επιλογές, εκτός από το Μερκελικό τους, Τροϊκανό "διαφωτισμό".......

Δεν έχουν καταλάβει....

Αναφέρομαι συχνά στην ιστορία, διότι οι στιγμές που ζούμε σήμερα, το 2013, είναι ιστορικές

Είναι ιστορικές οι στιγμές, διότι η Ελλάδα ξαναζεί την ιστορία της, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αυτή η ιστορία σχηματίστηκε αρκετά χρόνια πρίν μέσα από -δυστυχώς- ανάλογες τραγικές συνθήκες

Ξέρετε, ο ιστορικός χρόνος, δηλαδή το ξεφύλισμα του βιβλίου της ιστορίας, δεν ακολουθεί τον ανθρώπινο χρόνο. Δε σημαίνει δηλαδή ότι όπως εμείς ζούμε την κάθε στιγμή, την κάθε ώρα, την κάθε ημέρα, μήνα, χρόνο κλπ, ότι έτσι καταγράφεται και ο ιστορικός χρόνος

Κάθε σελίδα που διατρέχεις, στο μεγάλο μας αναγνωστάρι του έθνους, μπορεί να δρασκελίζει και 10ετίες, 20σαετίες, 50ετίες ή και περισσότερο

Αυτό ακριβώς είναι το σημείο στο οποίο στέκομαι για να "διαβάσω" τις εξελίξεις και τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην πατρίδα μας

Νομίζουν κάποιοι, ίσως να είναι και αρκετοί, ότι η περιπέτεια στην οποία μπήκαμε, είναι κοντά στο να τελειώσει, επειδή κάποιοι ψεύτες μιλάνε για πλεονάσματα, το χρηματιστήριο τζιράρει, οι αριθμοί ευημερούν και τα λόγια γίνονται περισσότερο πονετικά

Όμως η αληθινή εικόνα της κρίσης θα διαδραματιστεί το 2014, ενώ τα επόμενα αρκετά χρόνια, (10 με 20 σίγουρα) θα είναι χρόνια πέτρινα για την Ελλάδα. Γενιές θα χαραμιστούν και γενιές θα θυσιαστούν με διάφορους τρόπους για να γυρίσει ο μύλος της εξέλιξης. Και πάλι, δεν ξέρει κανείς προς ποιά κατεύθυνση θα μας τραβήξει η άμπωτη

Δεν έχουν καταλάβει οι συμπατριώτες μας ότι τα δύσκολα ξεκινούν σήμερα, τώρα, απόψε. Δεν έχουν καταλάβει οι συμπατριώτες μας ότι η Ελλάδα ήταν πλούσια και είχε μια θέση στις εξελίξεις, ενώ τώρα σύρεται εξαθλιωμένη, καταχρεωμένη και αλυσοδεμένη χειροπόδαρα στις ορέξεις καθενός μεγάλου της γής

Και δεν το έχουν καταλάβει διότι τόσα χρόνια περνούσαμε καλά, αρκετά καλύτερα από πολλούς άλλους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, δίχως όμως να στηριζόμαστε αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις

Εδώ είναι και το κουμπί για να μπορέσει η Ελλάδα να ανατρέψει κάποτε το κακό της ριζικό

Να στηριχτεί στις δυνάμεις της, να μοχθήσει, να πατήσει γερά και να σηκωθεί όσο γίνεται μεθοδικά και τίμια

Αυτό ακούγεται σαν ευχή και είναι ευχή. Είναι ευχή, γιατί πραγματικά αντικρύζοντας το μέλλον δεν έχω το κουράγιο να σκεφτώ θετικά. Μελαγχολώ

Από την άλλη σκέφτομαι ότι αν ο καθένας από εμάς παραιτηθεί ή αφεθεί σε κάποια αόριστη μοίρα, τότε το παιχνίδι θα είναι χαμένο προτού καν ξεκινήσει. Άρα δε χάνω την ελπίδα μου

Όμως δε χάνω και την αντίληψη μου, αυτή που με κρατά σε εγρήγορση, που με εξοπλίζει με υγιη αντανακλαστικά και τολμηρές πεποιθήσεις. Δε χάνω την όρεξη μου να διαβάζω, να μαθαίνω, να συλλέγω εμπειρίες. Δε χάνω τη διάθεση μου για αγώνες και διεκδικήσεις. Γιατί δεν πρέπει να συμβιβαστώ με μια μοίρα που δε μου ταιριάζει, όπως δε συμβιβάστηκαν οι πρόγονοι μου, οι πρόγονοι μας

Το πικρό ποτήρι θα το πιούμε μέχρι τέλους, για μια ακόμα φορά. Ας είναι...

Ξεκάθαρο μήνυμα

Δημοσιεύω το κείμενο παρέμβαση που έστειλα στην ιστοσελίδα Μεταρρύθμιση

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τις τελευταίες εκλογές, που ακολούθησαν κάποιες προηγούμενες εκλογές, που ακολούθησαν τη δια στόματος του Πρωθυπουργού της χώρας ένταξη μας στα Μνημόνια. Αυτά τα Μνημόνια που μεταξύ των άλλων αποκάλυψαν πολλές αλήθειες και πολλούς ψεύτες.

Σήμερα μεσούσης της τρομερής Ελληνικής μας κρίσης, βομβαρδιζόμαστε από διλήμματα περί δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών που θα γεμίσουν τα κενά μας. Τα δημοσκοπικά κενά, εννοείται. Όχι τα πραγματικά, τα καίρια και επείγοντα. Τα θεωρητικά κενά και τις ιδεολογικές αναζητήσεις ορισμένων.

Αυτοί μας θέτουν επιτακτικά τα ερωτήματα: Χρειάζεται ή δε χρειάζεται η νέα κεντροαριστερά; Χρειάζονται ή δε χρειάζονται πρωτοβουλίες από τα έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ; Χρειάζονται η δε χρειάζονται «καινούργιες» πολιτικές «ενάντια στην παρατεταμένη λιτότητα»;

Και το γαϊτανάκι της ομφαλοσκόπησης καλά κρατεί. «Ναι χρειάζονται καινούργιες πολιτικές, αλλά μόνο εμείς μπορούμε να τις φτιάξουμε» μας λένε. Άλλοτε με το πρόσωπο του «υγιούς προβληματισμού» και άλλοτε με τη μορφή της «καταγγελίας». Δεν έχει διαφορά. Τα αδιέξοδα παραμένουν. Η κρίση δε φεύγει με ευχολόγια. Η λιτότητα είναι εδώ για πέμπτο χρόνο και αμόλα καλούμπα.

Που βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Το πρόβλημα βρίσκεται στο μήνυμα.

Στο τι πραγματικά θέλουμε να πούμε και τι τελικά λέμε. Στο τι πραγματικά σκεφτόμαστε για το μέλλον και πως τελικά το σχεδιάζουμε αυτό το μέλλον. Στο τι πραγματικά χρειάζεται να κάνει η Ελλάδα για να ελέγχει η ίδια τη μοίρα της και το τι τελικά λέμε πως «είναι απαραίτητο να γίνει». Και με ποιους -συμπληρώνω εγώ.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο αν θέλουμε να μας ακούσει η κοινωνία. Το μήνυμα πρέπει να αφορά την καρδιά του προβλήματος και όχι τις φιλοδοξίες πολιτικής αποκατάστασης των περιθωριοποιημένων και των νοσταλγών της δόξας του παρελθόντος. Η καρδιά του προβλήματος είναι ότι το βάρος της προσαρμογής το έχουν επωμιστεί οι φτωχοί Έλληνες. Κάτι που είναι καταφανώς άδικο και προκλητικό.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρα «Στροφή Αριστερά». Και το μήνυμα οφείλει να ακουμπά στις ψυχές της πλειοψηφίας των πολιτών. Των μικρών, αδύναμων και απροστάτευτων απέναντι στη λαίλαπα της κρίσης, πολιτών. Αυτών που δεν έχουν «προσβάσεις» στο σύστημα. Αυτών που «δεν τα έφαγαν μαζί» με όσους παρήκμασαν. Αυτών που δεν έχουν διλήμματα ανάμεσα στην «κεντροαριστερά» και την «κεντροδεξιά», αλλά ανάμεσα στην επιβίωση και τον αφανισμό.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο αν επιδίωξη μας είναι να αλλάξουμε τον κόσμο και την πατρίδα μας. Για να αλλάξει τροχιά η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα την επανίδρυση του γνήσιου λαϊκού κινήματος, με στόχο την αντίσταση και τον ριζοσπαστισμό. Αντίσταση στη σκληροτράχηλη δεξιά επέλαση, που με διάφορους τρόπους διαποτίζει τη δημόσια ζωή. Τη δύσκολη καθημερινότητα των πολλών και τα «φιλελεύθερα» σχέδια των λίγων. Που είναι οι ίδιοι με χτες. Που εκπροσωπούνται από τους ίδιους που τους εκπροσωπούσαν και χτες. Που διαφημίζονται από τα ίδια μέσα μαζικής ενημέρωσης που διαφημίζονταν και χτες

Που μας ρωτούν -δήθεν από αγωνία- αν θέλουμε ένα καινούργιο πολιτικό «χώρο» για να καλύψει το κενό μας. «Χώρο» μοντέρνο και σύγχρονο. Τάχα μου βγαλμένο από τις λαϊκές απαιτήσεις κι επείγουσες περιστάσεις. Κι αυτό όμως φτιαγμένο με υλικά βγαλμένα από το χτες. Κι αυτό στελεχωμένο με ανθρώπους από το χτες. Ώστε αυτοί οι λίγοι, να ελέγχουν προς τα πού θα πάει και ο καινούργιος πολιτικός «χώρος». Προς τα πού θα φυσήξει ο άνεμος των δημοσκοπήσεων, ώστε καιροσκοπικά να καρπωθούν τα οφέλη. Και να επαναλάβουν τα ίδια λάθη που έκαναν και χτες.

Είναι ώρα να πάρουμε τα ηθικά και πνευματικά μας όπλα και να στρατευτούμε σε ένα δίκαιο αγώνα. Στο όραμα και το δρόμο της λαϊκής δημοκρατικής παράταξης. Στις επάλξεις της αληθινής, της γνήσιας Αριστεράς για μια Ελλάδα ανοιχτή στην πρόοδο. Μέσα από τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους των δημοσίων και ιδιωτικών πολιτικών. Έτσι ώστε οι Έλληνες να ανακτήσουμε την υπερηφάνεια που χάσαμε αυτά τα χρόνια της στυγνής επίθεσης από τον οικονομικό και πολιτικοκοινωνικό πατερναλισμό. Που περιθωριοποίησε τη μεσαία τάξη και εξαθλίωσε τους ασθενέστερους συμπολίτες μας.

Χρειαζόμαστε ορμή. Χρειαζόμαστε οργάνωση με νέα αντίληψη. Χρειαζόμαστε συμμετοχή των πολλών μέσα από ανοιχτές διαδικασίες. Χρειαζόμαστε τις νέες τεχνολογίες για να καλύψουμε κάθε γωνιά της χώρα και κάθε φωνή που ζητά την ανανέωση. Χρειαζόμαστε συντονισμό και καθαρά αιτήματα. Χρειαζόμαστε προτάσεις και συγκεκριμένες λύσεις. Χρειαζόμαστε –επιτέλους- τη βάση της πυραμίδας και όχι την κορυφή της. Χρειαζόμαστε συνεργασία και αλληλεγγύη -όχι ανταγωνισμό και αντιπαλότητα.

Στη θέση των τοπικών επιτροπών, τα κοινωνικά δίκτυα. Στη θέση των κομματικών μηχανισμών διαδικτυακές πλατφόρμες επικοινωνίας. Στη θέση της γραφειοκρατίας, ανοιχτή πρόσβαση στη δεξαμενή των θέσεων και των αρχών μας. Στη θέση των «εργατοπατέρων», απευθείας η νέα παραγωγική τάξη που αναζητά διεξόδους και έκφραση. Που εκλέγει και εκλέγεται μέσα από κριτική σκέψη και ανοιχτό διάλογο. Που τολμά και διεκδικεί όσα δικαιούται, με τους αγώνες και τον αυθορμητισμό της. Που δεν πατρονάρεται, δεν καπελώνεται και δεν φιμώνεται. Που δεν εντάσσεται σε καλούπια διαπλοκής και ανταλλαγμάτων.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο λοιπόν. Ρήξη με το παρελθόν γιατί αξίζουμε ένα καλύτερο μέλλον. Ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε είναι να πούμε την αλήθεια στην κοινωνία. Και η αλήθεια είναι πως ο τόπος στενάζει από ανέχεια και κάποιοι ακόμα τρώνε παντεσπάνι. Και θέλουν και αύριο να τρώνε παντεσπάνι, ερήμην των Ελλήνων.

Ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό. Ήρθε η ώρα να διαχειριστούμε εμείς την τύχη μας. Ήρθε η ώρα να φτιάξουμε μια μεγάλη Αριστερά που θα εγγυηθεί «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία». Μια Αριστερά του λαού, όχι των «εκπροσώπων του λαού».

Η Αριστερά είμαστε εμείς. Ας αλλάξουμε τον κόσμο λοιπόν. Ας αλλάξουμε την Ελλάδα.

Η Ευρώπη μας τελείωσε

Η Ευρώπη μας τελείωσε και εγώ λέω ευτυχώς που τελικά έπεσαν οι μάσκες

Αυτό που συνέβη στην Κύπρο, αυτό το έγκλημα δηλαδή, θα γίνει σύντομα και στην Ελλάδα καθώς οι τράπεζες μας είναι όλες προβληματικές και πλην της Alpha Bank όλες θα χρειαστούν αναδιάρθρωση που δεν πρόκειται να γίνει με ιδιωτικά κεφάλαια. Γιατί πολύ απλά αυτά τα κεφάλαια δεν υπάρχουν.

Έτσι αναγκαστικά θα συμμετέχουν οι καταθέτες με κούρεμα αφού οι μέτοχοι (που προηγούνται) έχουν υποστεί απομείωση της τρέχουσας αξίας της περιουσίας τους με την κατακόρυφη πτώση των τιμών των μετοχών που κατέχουν. Δεν έχουν να τους πάρουν άλλα λεφτά με λίγα λόγια.

Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι ένας θάλαμος επιχειρήσεων με πολλά κουμπάκια που διάφοροι μπορούν να τα πατάνε στις Βρυξέλες και να διαλύουν ένα κράτος εντός της Ευρωζώνης.

Είτε αυτό αφορά οικονομικά πειράματα, είτε ένα οργανωμένο σχέδιο πυγμής και άσκησης πρωτόγονης δύναμης από τους ισχυρούς προς τους ανίσχυρους. Το αποτέλεσμα είναι ότι με το πάτημα ενός κουμπιού η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων αλλάζει. Θυμίζει λίγο Χιροσίμα η μου φαίνεται?

Όμως το ψέμα της Ευρώπης δεν χτίστηκε με το Ευρώ, αλλά με τα παραμύθια περί πολιτικής ενοποίησης και αξιών που τάχα μου μας κληροδοτήθηκαν ως συμπεράσματα και γνώση μετά από τις καταστροφές των παγκοσμίων πολέμων στην περιοχή μας.

Πως όμως είναι δυνατό να συμπορευτούν χώρες με τόσο διαφορετικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους? Δηλαδή να συνυπάρξουν οι Δανοί και οι Ολλανδοί με τους Έλληνες και τους Ιταλούς για παράδειγμα. Έχει αποδειχτεί τόσες φορές ΟΤΙ ΔΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ που καταντά κουραστικό να επαναλαμβάνεται ως αυτονόητο.

Σε ποιά βάση σχεδιάζεται και μεταφέρεται προς πάσα κατεύθυνση το πνεύμα του Ευρωπαϊσμού λοιπόν? Τη στιγμή που στην πράξη δε λειτουργεί και δε λειτούργησε ποτέ ιστορικά? Το μόνο που λειτούργησε αποτελεσματικά στην Ευρώπη είναι οι διάφορες κατά καιρούς αυτοκρατορίες-βασίλεια-ζώνες επιρροής και τα λοιπά. Η δύναμη της επιβολής της μοίρας των ισχυρών προς τους αδύναμους. Διαβάστε ιστορία

Μιλούν για πολιτική ενοποίηση αλλά αυτό που έφτιαξαν είναι στην πράξη μια οικονομική ηγεμονία της Γερμανίας με όπλο το ευρώ που αντικατέστησε το μάρκο. Και τίποτα περισσότερο.

Αποτέλεσμα της φιλοσοφίας αυτή και το πρόσφατο "μάζεμα" των χρημάτων που αθρόα δανείστηκαν και σκορπίστηκαν από τους γαλαντόμους Γερμανούς τα προηγούμενα χρόνια, με αποδέκτες τους "ξύπνιους" Νοτιοευρωπαίους.

Με προφανή στόχο εννοείται. Τις business στα Βαλκάνια και τη Νότια Ευρώπη με οχήματα τις Siemens, Thyssen Krupp, την Deutsche Telecom και τα λοιπά.

Στο Ελλάντα, καλύψανε τις βρωμιές και τις business τους πίσω από τις "παροχές" και τα ξεροκόμματα των διορισμών διαμέσω των εντεταλμένων συστημικών μαριονετών τους--τα πολιτικά μας κόμματα. Όλα όσα πέρασαν από την εξουσία και όλα όσα συμμετείχαν εμμέσως στη νομή του χρήματος μέσω της "αλλαγής".

Όμως το παραμύθι της Ευρώπης κατέρρευσε και για ένα ακόμη λόγο. Γιατί αποδείχτηκε στην πράξη ότι ο θάλαμος επιχειρήσεων έχει χειριστές τους συμμετέχοντες και τους διαμορφωτές του Ευρωπαϊκού Χρηματοπιστωτικού Συστήματος με προεξέχουσα την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Bundesbank. Και όχι τους "πολιτικούς οραματιστές".

Που είναι λοιπόν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί να βρούν λύσεις στα προβλήματα μας? Πουθενά

Όποτε κι αν προκύψει ένα πρόβλημα εμφανίζονται οι τεχνοκράτες Υπουργοί και  τα επιτελεία των Τραπεζών, όχι οι πολιτικοί, ούτε τα κόμματα. Κι ας φωνάζουν οι διάφοροι Κον Μπεντίτ στο ευρωκοινοβούλιο

Άρα τι χρειαζόμαστε τους πολιτικούς, εφόσον με το πάτημα ενός κουμπιού τα συμφέροντα του Γερμανο-Ευρώ, βουλιάζουν την κοινωνία μιας Κύπρου για παράδειγμα? Και ο κόσμος δεν έχει ψωμάκι να φάει επειδή η κάθε Κύπρος "έγινε χρηματοοικονομικο καζίνο" η οτιδήποτε άλλο?

Αλήθεια ε? Και τόσα χρόνια δεν το ξέρατε? Τόσο αγνοί και τίμιοι οι φίλοι μας οι Γερμανοί και το συνάφι τους.

Όμως το παιχνίδι το έχουμε ξαναδεί. Και σας το μεταφέρω.

Κατά τη διάρκεια του Αμερικάνικου εμφυλίου πολέμου, ο Βορράς που ήταν ισχυρός λόγω τεχνολογίας και εμπορίου, ισχυρίσθηκε ότι έπρεπε να καταπολεμήσει τη σκλαβιά που στήριζε την οικονομία του Νότου. Με αυτή την πρόφαση αιματοκυλίστηκε ολόκληρο το Αμερικάνικο έθνος την περίοδο 1861-1865

Οι Βόρειοι ήθελαν να βάλουν στο χέρι τον έλεγχο της Νότιας οικονομίας που στηριζόταν στην πολύ σημαντική αγροτική της παραγωγή και τις εξαγωγές κυρίως προς την Αγγλία και σε τρίτες χώρες. Για την αγροτική παραγωγή του Νότου χρειάζονταν εκείνη την εποχή 4 εκατομμύρια σκλάβοι. Δηλαδή 4 εκατομμύρια τσάμπα εργάτες. Τη στιγμή που στο Βορρά τσάμπα δεν υπήρχε. Άρα δεν υπήρχε και ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στο βωμό των "δικαιωμάτων μιας ευνομούμενης και πολιτισμένης κοινωνίας"

Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Βορράς ήταν να βάλει εξαγωγικούς δασμούς που έκαναν ασύμφορες τις εξαγωγές καθώς αύξαναν το κόστος και άρα ακύρωναν την υπεραξία που η τσάμπα εργασία των σκλάβων προσέφερε στο 7% των πλούσιων Νότιων μεγαλο-ιδιοκτητών. (γιατί το υπόλοιπο 93% δεν είχε καθόλου σκλάβους, παρά ήταν ατομικές καλλιέργειες και προσωπικές μικρο-ιδιοκτησίες)

Το δεύτερο πράγμα ήταν να απαγορεύσει την επέκταση του καθεστώτος των φυτειών του Νότου και της τσάμπα εργασίας των σκλάβων, προς τις νέες πολιτείες της Δύσης που εκείνη την εποχή η Αμερική προσάρτησε μέσα από τους πολέμους με το Μεξικό και τους Ινδιάνους. Τους είπαν "απαγορεύεται να βάλετε χέρι στις νέες χώρες της δύσης"

Τέλος, έγινε η προπαγάνδα μέσω των τότε ΜΜΕ και χτίστηκε ο μύθος της ανθρωπιστικής ανάγκης για απελευθέρωση των σκλάβων του Νότου μέσω της 13ης τροπολογίας του συντάγματος που πέρασε ο Λίνκολν λίγο πριν δολοφονηθεί. Και λέω πως ήταν μύθος όχι γιατί η δουλεία ήταν καλό πράγμα, κάθε άλλο.

Αλλά γιατί ο μόνος τρόπος να ανατραπεί η δουλεία ήταν είτε μέσω μιας εξέγερσης των σκλάβων, είτε μέσω ενός μεγάλου σε κλίμακα πολέμου που όμως οι νικητές θα μπορούσαν να ελέγξουν τις συνέπειες του. Και να "ρυθμισουν" το μεταπολεμικό κλίμα εφαρμόζοντας νομοθεσίες φιλοσοφίας προερχόμενης από την κορυφή της πυραμίδας της αστικής εξουσίας και όχι βάση των αναγκών του εξαθλιωμένου πληθυσμού. Λευκών και μαύρων.

Με λίγα λόγια ένας μεγάλος πόλεμος του πλούσιου Βορρά ενάντια στον αγροτικό Νότο της τσάμπα μαύρης εργασίας θα μπορούσε να επιβάλλει ένα καινούργιο καθεστώς διακυβέρνησης της Αμερικής σε σύνολο, στα μέτρα της Βόρειο Αμερικάνικης ελίτ, εκτοπίζοντας οικονομικά και πολιτικά το Νότο από την αυτονομία του.

Πάμε τώρα να δούμε τι έγινε στην Ευρώπη.

Οι πλούσιες Βόρειες χώρες φτιάχνουν μια Ομοσπονδία και διοχετεύουν φτηνό χρήμα στους αγρότες και εμπόρους-εξαγωγείς Νότιους.

Ταυτόχρονα περιχαρακώνουν τις δυνατότητες των οικονομιών του Νότου για επέκταση και αυτονομία μέσα από κοινά σύμφωνα αγροτικής, εμπορικής, τηλεπικοινωνιακής κλπ πολιτικών και κυρίως μέσα από την εγκατάσταση ενός ΚΟΙΝΟΥ νομίσματος, ασχέτως του αν αυτό δεν μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελος του Νότου.(Γιατί ο Νότος δε μπορούσε να πουλήσει φτηνά, όπως έκανε παλιότερα. Ήταν υποχρεωμένος να πουλάει ακριβά και σε ποιότητα και σε ποσότητα)

Ταυτόχρονα η Ε.Ε ελέγχει και κοντρολάρει την επέκταση της προς τις χώρες που μπορούν να παρέχουν φτηνό εργατικό δυναμικό (τις ανατολικές χώρες δηλαδή) ενώ δεν κάνει τίποτα για να ανατρέψει την επέλαση της μαύρης εργασίας από την παράνομη μετανάστευση των Αφγανών, των Πακιστανών, των Αράβων που μπουκάρουν με τα καράβια μέσω Ελλάδας.

Ο μόνος δρόμος για το Νότο, προκειμένου να επιβιώσει οικονομικά, είναι ο δρόμος της αδήλωτης μαύρης εργασίας και της κατανάλωσης της αστικής του τάξης, αφού η ανταγωνιστικότητα του Νότου καταβυθίζεται προσδεδεμένη στο άρμα του σκληρού Ευρώ. Ο Νότος βλέπετε δεν έχει τεχνολογία. Δεν έχει πλουτοπαραγωγικές πηγές, υπέδαφος, ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες.

Κάποια στιγμή ο Βορράς σταματάει την παροχή ρευστότητας στο Νότο και ο Νότος καταρρέει. (μένει έξω από τις αγορές μας είπαν).

Ο Βορράς προσπαθεί να νομιμοποιήσει την επίθεση (τον εμφύλιο που ξεκίνησε ο ίδιος) μέσα από την ανάγκη για υιοθέτηση μιας πολιτικής λιτότητας ως "ηθικής οδού για την εξυγίανση του χρεοκοπημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς την Ενωμένη Ευρώπη".

Δηλαδή μας λένε πως θέλουν να μας γλιτώσουν από τα λαμόγια που μας έκλεβαν τόσα χρόνια (που οι ίδιοι εξέθρεψαν με τις μίζες), να μας απελευθερώσουν από τη σκλαβιά της διαφθοράς και της παραπολιτικής (που οι ίδιοι ανέχτηκαν και στήριξαν πολιτικά), μέσω της νηστείας, της προσευχής και της εκχώρησης του απολύτου ελέγχου των χωρών του Νότου, στη δική τους.....Ευρωπαϊκή Ένωση....(μνημόνια, κουρέματα, ξεπούληματα φυσικών πόρων και κρατικής περιουσίας, εργολαβίες, κλπ)

Ελπίζω όσοι διαβάζουν αυτό το μπλόγκ να μπορούν να διακρίνουν τις απλές αντιστοιχίες, τους παραλληλισμούς του "έργου" που παίχτηκε στην Αμερική και του έργου που παίζεται σήμερα στην Ευρωζώνη.

Τα πράγματα είναι απολυτως ξεκάθαρα, απλά και νιανιά για παιδάκια του δημοτικού.

Το ζήτημα είναι η επιβολή μιας νέας ηγεμονίας, μιας γερμανικής διακυβέρνησης, της κατάκτησης της Ευρώπης με όχημα την ισχυρή οικονομία και τη σιδηρά πειθαρχία στις ορέξεις των ισχυρών ελίτ της Ευρώπης. Γιατί δεν είναι μόνο οι Γερμανοί. Είναι και τα τσιράκια τους. Τα ίδια τσιράκια που και στο Β Παγκόσμιο "κατακτήθηκαν" εν μία νυκτί χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Ας τα ακούει αυτά ο μαλλιάς και σκουλαρικάτος Σουηδός υπουργός.

Η επίθεση στο Νότο φυσικά θα συνεχιστεί μέχρι να επέλθει η πλήρης υποταγή στο ενιαίο σύστημα διακυβέρνησης και διασύνδεσης των πάντων με το "κέντρο ελέγχου" μέσω προσωπικών δεδομένων, τραπεζικού απορρήτου, περιουσιολογίου και κάθε είδους εργαλείου που αφαιρεί εξουσία από τα κράτη και τους πολίτες των κρατών εις το όνομα της τάχα μου Ευρωπαϊκής Ενοποίησης.

Είς το όνομα της δημοσιονομικής και τραπεζικής εξυγίανσης και μιας εποχής ενάρετης οικονομίας.

Τρίχες κατσαρές

Ήρθε η ώρα να ξυπνάμε και να σκεφτόμαστε τα πως και τα γιατί

Και κυρίως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι για όσα σκεπτόμαστε μέσα από πράξεις και δράσεις.

Ο καιρός γαρ εγγύς

Η κρίση δημοκρατίας στην Ευρώπη

Αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη αρχής γενομένης της κρίσης, είναι πολύ απλό και πολύ ξεκάθαρο.

Η δημοκρατία που στηρίχτηκε στην ευημερία, έχει αρχίσει να συρικνώνεται ως κοινή πεποίθηση ανθρώπων και κυβερνήσεων. Κοντολογίς, όλο και λιγότεροι πιστεύουν στην αρτιότητα της και στη δυνατότητα της να εγγυάται καλά αποτελέσματα.

Ιστορικά αν το δούμε, θα διαπιστώσουμε ότι το πολίτευμα αυτό, για να ευδοκιμήσει χρειάζεται ορισμένες πολύ σημαντικές προϋποθέσεις, δηλαδή την εξής μια. Στιβαρή εθνική οικονομία. Και κατ' επέκταση στιβαρή Ευρωπαϊκή οικονομία.

Ας το πάρουμε λοιπόν ανάποδα. Ποιές χώρες έχουν στιβαρές εθνικές οικονομίες και άρα ποιές χώρες είναι οι ατμομηχανές της οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης?

Ειναι γνωστό. Οι βόρειες χώρες. Οι χώρες δηλαδή με εξαγωγές βαριάς βιομηχανίας, τεχνολογία, ρυθμισμένες αγορές, καινοτομία στις οικονομικές τους δραστηριότητες κλπ. Αυτές οι χώρες έχουν και μια "καλά εδραιωμένη" πολιτική διαχείριση που βασίζεται στην κοινωνική συναίνεση και τη μετριοπάθεια, ασχέτως του αν κυβερνούν αντίπαλοι πολιτικοί χώροι κάθε τετραετία.

Σε αυτές τις χώρες ανθίζει η δημοκρατία όπως την έχουμε στο μυαλό μας. Η λεγόμενη "αστική δημοκρατία δυτικού τύπου".

Αντίθετα, στον πολύπαθο Νότο, που τα οικονομικά προβλήματα είναι πολλά και συσσωρευμένα από χρόνια, η δημοκρατία κλονίζεται συθέμελα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.

Γιατί κλονίζεται η δημοκρατία? Επιστρέφουμε στην αρχική μας παραδοχή. Γιατί οι "αστικές δημοκρατίες δυτικού τύπου" βασίζονται στην οικονομική ευημερία, την σταθερότητα, την ελεύθερη αγορά, το εμπόριο, τις εξαγωγές κλπ

Η πολιτική κρίση στο Νότο εκδηλώθηκε ως δυσπιστία απέναντι στις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις οι οποίες κλήθηκαν αν αντιμετωπίσουν την τραπεζική και δημοσιονομική κατάρρευση. Και τελικά σε ένα ρευστό και αβέβαιο πολιτικό σκηνικό με συνεχείς ανατροπές και συνεχή ένταση που συμπαρασύρει και πολλές άλλες παραμέτρους.

Πως όμως να εξηγήσουν οι πολιτικοί στους ψηφοφόρους τους, ότι οι εθνικές οικονομίες δεν στηρίζονται αποκλείστικά στις εγχώριες εθνικές δυνατότητες παραγωγής, κατανάλωσης, ανάπτυξης κλπ αλλά αποτελούν μέρη ενός ευρύτατα αποκεντρωμένου διεθνούς περιβάλλοντος? Ειδικά στις αγορές κεφαλαίων και άρα το δανεισμό? (παγκοσμιοποίηση)

Πως να εξηγήσουν οι πολιτικοί στους ψηφοφόρους τους ότι τα φτηνά εργατικά χέρια είναι οι μετανάστες και κατά προτίμηση όσοι δε μπορούν να κατοχυρώσουν δικαιώματα ιθαγένειας και κοινωνικής αφομοίωσης? Ότι η λειτουργία μιας βιομηχανικής παραγωγής απαιτεί χαμηλά εργατικά κόστη? Ότι στην Ελλάδα για παράδειγμα, η παράνομη και ανασφάλιστη εργασία αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση?

Πως να εξηγήσουν οι πολιτικοί στους ψηφοφόρους τους ότι σοβαρές αποφάσεις οικονομικής διαχείρισης των κρατών και άρα αυτοτέλειας τους, έχουν εκχωρηθεί σε υπερεθνικά όργανα τα οποία αρκούνται σε ρόλο Πόντιων Πιλάτων δίχως να προκρίνουν πραγματικά δίκαιες λύσεις απέναντι στις ασυμμετρίες και τις ανισορροπίες εντός της ΕΕ?

Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια τέτοια δημοκρατία τελικά δεν είναι πραγματική δημοκρατία. Αλλά παράγωγο προϊόν του οικονομικού φιλελευθερισμού. Του laissez faire-laissez passe.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να συμπαιράνουμε ότι στην Ευρώπη η δημοκρατία ελέγχεται από τους διαχειριστές της οικονομικής πραγματικότητας. Των λίγων εκείνων που "τρέχουν" την ατμομηχανή και τα βαγόνια που την ακολουθούν.

Και θα πέφταμε μέσα, γιατί έτσι είναι στο τέλος της ημέρας

Τα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών, της Ελληνικής αδυναμίας να αντιμετωπίσει την ύφεση, του Ισπανικού κατακερματισμού σε κρατικό επίπεδο αποδεικνύουν την ανάγκη για αλλαγή του μοντέλου διακυβέρνησης στην Ευρώπη, εφόσον το ζητούμενο είναι να υφίσταται μια Ευρωπαϊκή Ένωση στην ουσία και όχι στα λόγια.

Η εμβάθυνση της τραπεζικής ένωσης, ως προϋποθεση της οικονομικής σταθερότητας, στηρίζεται στο μοντέλο που παρουσιάσαμε νωρίτερα. Ότι μια δημοκρατία είναι εύρωστη όταν είναι και η οικονομία της ακμαία.

Όμως το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι αυτό.

Το βασικό πρόβλημα της Ευρώπης είναι ότι ουδέποτε υπήρξε μια συλλογική ταυτότητα, μια κοινή συνείδηση, μια ενιαία στάση και τελικά μια ευρύτερη κουλτούρα αλληλεγγύης, συναισθήματα που πηγάζουν από τις κοινές αντιλήψεις των ίδιων των ανθρώπων, των λαών που διαβιούν εντός της.

Αντί λοιπόν να σχεδιάζονται επί χάρτου τραπεζικές και πολιτικές ενώσεις, από τους προνομιούχους και τους διαχειριστές της Ευρωζώνης, ας κοιτάξουν να αφουγκραστούν τη θέληση των πολιτών τους και να παρέχουν πραγματικές δυνατότητες σύγκλισης μεταξύ Βορρά και Νότου.

Οι δυνατότητες αυτές σίγουρα εμπεριέχουν την οικονομική παράμετρο, όμως πάνω και πέρα απ όλα περιέχουν μια ευρύτερη κοινωνική και ηθική συναίνεση.

Ένα ευρωπαϊκό κοινωνικό συμβόλαιο. Ένα κοινό μέλλον για μιά κοινή εθνοτική οντότητα.

Τρόμος στο φιόρο του Λεβάντε

Ευτυχώς που υπάρχει και ο Ολυμπιακός και έχουμε την ευκαιρία να γελάμε και να κάνουμε και κάζο σε μερικούς φίλους. Πάντοτε σε κόσμια πλαίσια με καυστική διάθεση.

Γιατί σε πραγματική κριτική δεν αντέχει κανένας Ολυμπιακός, καμιάς Ελλάδας.

Ο λόγος απλός. Ο λόγος παρόμοιος με της Ελληνικής κρίσης.

Έξω είναι σοβαροί, είναι οργανωμένοι, έχουν κοινή λογική στην καθημερινότητα. Και απλά μαζεύουν τους καρπούς των κόπων τους. Δηλαδή πατάνε το κουμπί από τη μια και βγαίνει η παραγωγή από την άλλη.

Στην Ελλάδα πατάς το κουμπί και βγαίνει μια χοντρή στην καλύτερη. Που μοιάζει με το Μαρινάκη

Ανύπαρκτο πρωτάθλημα, ανύπαρκτη ποδοσφαιρική λογική, ανύπαρκτη προοπτική -άρα κίνητρο και διάθεση για παιχνίδι. Για θέαμα και χαρά. Για πανηγύρι. Που όρεξη για τέτοια πράγματα, τέτοιες εποχές.

Ανύπαρκτο σχέδιο, όραμα που απουσιάζει, ανταγωνισμός που δεν υπάρχει, πρωτάθλημα επιπέδου Αφρικανικής χώρας, με πρωταθλητή "δημόσιο υπάλληλο" που είναι μόνιμος χωρίς κανείς να έχει διάθεση για....μεταρρυθμίσεις. Τι άλλο να σχολιάσεις.

Πας στη χώρα που αυτή τη στιγμή παίζεται το καλύτερο ποδόσφαιρο, διδάσκεται με όρους πανεπιστημιακούς από ανθρώπους αφιερωμένους ψυχή τε και σώματι, που μεταξύ τους ανταγωνίζονται για αξιοπρεπείς εμφανίσεις κόντρα σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ που μαζί αποτελούν το ΑΕΠ της Ελλάδας.

Και πας χωρίς κέντρο. Πας χωρίς ακραία μπάκ. Πας χωρίς ψηλούς αμυντικούς. Πας γενικά, με την αλαζονεία του αδαή, του ιθαγενή, του Έλληνα που νομίζει ότι είναι Ιταλός, αλλά είναι Τούρκος και τελευταία, ούτε καν που φτάνει τους Τούρκους σε επίπεδο μεταγραφών.

Έχει τόσο χαμηλώσει ο πήχης, αλλά και ταυτόχρονα οι απαιτήσεις του κοινού (των σκεπτόμενων και μερακλήδων, όχι των χούλιγκανς που διαμαρτύρονται ακόμα και για το χρώμα των παπουτσιών των παικτών) που κανείς δε συνειδητοποιεί ότι ο Αστέρας Τρίπολης είνα δεύτερος στη βαθμολογία, ενώ μέχρι πέρισυ ήταν σε....αφάνεια, λόγω διαφόρων "σκοτεινών" υποθέσεων.

Και ότι στο πρωτάθλημα της....superleague, για την οποία πληρώνεις 60 ευρώ το μήνα στη Nova, συμμετέχει ο.....Πλατανιάς Χανίων, μια ομάδα που μέχρι πρόπερσι δεν υπήρχε στα κατάστιχα.

Τι έπαθε ο Ολυμπιακός? Αυτό που παθαίνει οποιοσδήποτε ζει στο ημίφως, στο οποίο ενίοτε ανάβει και καμιά....λάμπα πυρακτώσεως και ξαφνικά βρεθεί στην εξοχή, στη λιακάδα, σε ένα πάρκο που φυσάει ο καθαρός αέρας και όλα λειτουργούν φυσιολογικά. Δηλαδή απλά βασικά πράγματα.

Όπως το να αγωνίζονται νέοι παίκτες, να υπάρχει σταθερότητα στις τακτικές και τις προπονήσεις, να υπάρχει διαχρονικότητα στους στόχους του συλλόγου, η διοίκηση να περιορίζεται στα διοικητικά της καθήκοντα, το πρωτάθλημα να τηρεί όσο γίνεται ένα ανταγωνιστικό πρόσωπο, ο κόσμος να πηγαίνει στα γήπεδα για να περάσει καλά, να προάγεται το αθλητικό πνεύμα και η σύνδεση με τον κοινωνικό ιστό, να δημιουργούνται εγκαταστάσεις για τα παιδιά και ούτω καθεξής....

Εμείς ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα και καλό μας κάνει να θυμόμαστε ότι δεν είναι παντού στην Ευρώπη έτσι, ούτε τα προβλήματα της Ελλάδας γενικότερα, είναι προβλήματα της Ευρώπης και το ανάποδο.

Αρκεί να πας μια βόλτα μέχρι το....Λεβάντε, Φλεβάρη μήνα για να το διαπιστώσεις από πρώτο χέρι

Περαστικά σας (κι εμάς μαζί)

Ο κοινός στόχος γεννάει την έκπληξη - του Χρήστου Γιανναρά

Αναδημοσιεύω αυτολεξεί με υπογραμμίσεις δικές μου, το κείμενο του Χρήστου Γιανναρά από την Καθημερινή, διότι λέει ακριβώς όσα όλοι σκεπτόμαστε, αλλά δεν τα συναρτούμε σε μια υλική γραπτή οντότητα συγκεντρωμένα. Αυτή η θέση, του Γιανναρά, με εκφράζει απόλυτα και στο ακέραιο και προσωπικά τη βλέπω ως καταστατικό χάρτη ή όραμα, μιας νέας εποχής. Ιδού:

 http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_25/11/2012_471513

Tο ποτήρι μπορεί να είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Kαι οι εκβιαστικές απαιτήσεις των δανειστών μας, η βαναυσότητα των διλημμάτων που μας θέτει η τρόικα, επιδέχονται δυο θεωρήσεις, δυο ενδεχόμενες πολιτικές: Tην εκδοχή της συμφοράς, δηλαδή της ποινής, και την εκδοχή της ευκαιρίας. Ποτέ μέσα στην Iστορία δεν κερδίζεται ανάσταση χωρίς πικρή γεύση θανάτου, ανάκαμψη δίχως να προηγηθεί απόγνωση.

H κυβέρνηση παλεύει, με νύχια και με δόντια, να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις της τρόικας σώζοντας αλώβητο το πελατειακό κράτος. Eπιλέγει την εκδοχή της ποινής, που τη φορτώνει ολόκληρη στο κοινωνικό σώμα σαν αδυσώπητη συμφορά. Tο καθεστώς της κομματοκρατίας άθικτο, οι εξωφρενικές προνομίες των κομματανθρώπων ταμπού: Pωτήστε, πόσοι «ειδικοί σύμβουλοι» του πρωθυπουργού σχολάζουν απράγμονες στο Mέγαρο Σταθάτου και με τι μισθούς, «έναντι» υπηρεσιών που προσφέρθηκαν ή ελπίζεται να προσφερθούν στο μέλλον. Πόσες «ειδικές γραμματείες» υπουργείων έχουν πρόσφατα δημιουργηθεί, πόσες εκατοντάδες εταιρειών του Δημοσίου συνεχίζουν να υπάρχουν μόνο για να χρυσοπληρώνονται κομματάνθρωποι. Πόσο μειώθηκαν οι απολαβές των βουλευτών και των υπαλλήλων της Bουλής, τι συνεχίζουν να στοιχίζουν στο πτωχευμένο κράτος τα «λειτουργικά έξοδα» των κομμάτων.

O εξωφρενικός δανεισμός (εν ψυχρώ κοινωνικό έγκλημα της κομματοκρατίας) έχει οδηγήσει τη χώρα σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον έσχατο εξευτελισμό να επιτροπεύεται η άσκηση της εξουσίας. Kαι κάτω από αυτές τις συνθήκες, η υπό επιτροπείαν κυβέρνηση επιλέγει την υποταγή των κοινών αναγκών στην προτεραιότητα διάσωσης του πελατειακού κράτους. Eπιλέγει να παραμένει το κράτος φέουδο συντεχνιακών συμφερόντων, συνδικαλισμένης ανικανότητας, παρασιτισμού και φυγοπονίας, κράτος θεσμοποιημένης κοινωνικής αδικίας, αναιδέστατης αναξιοκρατίας. Eτσι μεταβάλλει η κυβέρνηση την εξόφληση των δανείων σε σισύφειο εγχείρημα, δηλαδή σε εξόφθαλμη ματαιοπονία. Tο υπάρχον πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να δει τη συντελεσμένη καταστροφή σαν ευκαιρία αναγεννητικού κοινωνικού μετασχηματισμού, κατάλυσης του πελατειακού κράτους.

H τρόικα φυσικά και δεν ενδιαφέρεται να μας απαλλάξει από την ντροπή και την αθλιότητα της κομματοκρατίας –εξάλλου τηρεί και τα προσχήματα της μη-παρέμβασης σε όσες τυπικές-φορμαλιστικές (εντελώς ψευδιασθητικές) «ελευθερίες» μας επιτρέπουν να συντηρούμε. Oμως τα όσα εκβιαστικά απαιτούν κρατώντας μας ομήρους των δόσεων του αέναου δανεισμού μας, επιδέχονται, ναι, δύο τρόπους, δύο πολιτικές πρακτικές αντιμετώπισης: Nα δεχθούμε τον πνιγμό του εκβιασμού και της ομηρίας σαν ποινή και συμφορά ή να τον δεχθούμε σαν ευκαιρία ριζοσπαστικών τομών κρατικής ανασυγκρότησης, ανατροπής του πελατειακού κράτους.

Zητάει η τρόικα να περιμαζευτεί ο χαοτικός, δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας στη χώρα μας, να απολυθούν πολλές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων. H κυβερνητική προάσπιση του πελατειακού κράτους εμφανίζει την απαίτηση μόνο σαν ποινή και τη μεταβιβάζει στο κοινωνικό σώμα σαν συμφορά: Eντέλλεται απολύσεις με «κούρεμα», δηλαδή αδιάκριτες, χωρίς έλεγχο ποιος χρειάζεται και ποιος περιττεύει, χωρίς αξιολόγηση ικανοτήτων και προσφοράς (προκαλώντας βάναυση κοινωνική αδικία), αλλά και χωρίς στάθμιση των αναγκών κάθε συγκεκριμένης κρατικής υπηρεσίας (προδίδοντας παγερή αδιαφορία για τη λειτουργικότητα του κράτους). Προτιμάει η κυβέρνηση το αδιάκριτο «κούρεμα», διότι τον παραλογισμό του μέτρου τον φορτώνει στην τρόικα.

O άλλος τρόπος, η διαφορετική πολιτική πρακτική, θα ήταν να αξιοποιηθεί ο στυγνός εκβιασμός της τρόικας ως γόνιμη πρόκληση για καθολική κοινωνική συνέγερση στο τόλμημα «επανίδρυσης του κράτους». O πολίτης ξέρει ότι το πελατειακό κράτος (έστω κι αν το χρησιμοποιεί και ο ίδιος με ιδιοτέλεια) είναι συνώνυμο της υπανάπτυξης, της κοινωνικής αδικίας, του φασιστικού τραμπουκισμού των συνδικαλιστών του. Aν πιστοποιούσε ανιδιοτέλεια στον ηγέτη του, μάλλον θα στρατευόταν, με κάθε θυσία, στο εγχείρημα να στηθεί εξ υπαρχής κράτος στην υπηρεσία των πολιτών, κράτος άτεγκτης αξιοκρατίας, με πρώτο στόχο την ποιότητα της ζωής. Kαι μια καθολική συνέγερση σε τέτοιο εγχείρημα θα συνεπέφερε σχεδιασμούς και μεθοδικές πρακτικές για την απορρόφηση σε παραγωγικές πρωτοβουλίες των χιλιάδων, που σήμερα ανέλπιδα υποχρεώνονται να στερηθούν την ισόβια σίτιση από τον κρατικό κορβανά χωρίς τίποτα να αλλάζει στο «σύστημα».

Kάτι ανάλογο θα μπορούσε να κατορθωθεί και με αφορμή την απαίτηση της τρόικας για απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων: H τρόικα ενδιαφέρεται να επιβάλει την «ελευθερία», χωρίς έλεγχο και φραγμό, της ατομοκεντρικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Mια ανιδιοτελής (και προπάντων οξυμένης νοημοσύνης) πολιτική ηγεσία θα αξιοποιούσε τη δογματική απαίτηση για να διαλύσει «καρτέλ» συμφερόντων, να αναιρέσει ανισότητες ευκαιριών, να αποκαταστήσει κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή όρους δικαιοσύνης στην άσκηση επαγγελμάτων, όρους γόνιμου ανταγωνισμού.

Kόπτεται η τρόικα και ηθικολογούν γαυριώντες και φρυαττόμενοι οι πολιτικοί λακέδες των δανειστών μας: να εξαλειφθεί η φοροδιαφυγή στη χώρα μας. Aλλά η κυβέρνηση για να εξαλείψει τη φοροδιαφυγή πρέπει να απαρνηθεί το πελατειακό κράτος, δηλαδή τον τρόπο ή την πρωτεύουσα πρακτική με την οποία ασκείται η πολιτική στο Eλλαδιστάν. Δεν έχει την πρόθεση να το κάνει. Παίζει κρυφτούλι με την τρόικα κυνηγώντας μικροπωλητές της «λαϊκής» ή ψιλικατζήδες βιοπαλαιστές και αφήνοντας ανενόχλητους τους κεντρικούς πυλώνες, τα εδραιώματα της φοροδιαφυγής, που είναι και αντερείσματα του πελατειακού κράτους.

Kοντολογίς: το καθεστώς επιτροπείας, δηλαδή η υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, θα είναι η αδιέξοδη μοίρα μας, για πολλές δεκαετίες, αν δεν απαλλαγούμε, ρεαλιστικά και με συνέπεια, από το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, τη γάγγραινα του πελατειακού κράτους, τη συμφορά και ντροπή της κομματοκρατίας. Tο δίλημμα για την ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρο: Ή απαλλάσσεται από το πελατειακό κράτος, δηλαδή από το σημερινό πολιτικό σύστημα, και επιχειρεί με καινούργιο Σύνταγμα την επανίδρυση του κράτους (έναν κοινωνικό μετασχηματισμό που να στοχεύει στην ποιότητα, στην αξιοκρατία, στην αριστεία) ή μπαίνει οριστικά στο λούκι της επιτροπευόμενης συμφοράς με αναπόδραστη κατάληξη το ιστορικό της τέλος.

Φυσικό να ρωτάμε όλοι: πώς, με ποιες πολιτικές πρακτικές θα κατορθωθεί η απαλλαγή από την κομματοκρατία. Oμως τουλάχιστον από την Iστορία συνάγεται η απάντηση ότι για τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει μια κοινωνία δεν υπήρξαν ποτέ προβλέψεις ή συνταγές. Στην έκπληξη οδηγεί η σαφήνεια των στόχων. Kαι το να γίνουν οι στόχοι κοινή συνείδηση μιας κρίσιμης μάζας του πληθυσμού.

Oι εκπλήξεις γεννιώνται, δεν υπαγορεύονται...

Και συμπληρώνω το δάσκαλο, λέγοντας το εξής: Οι εκπλήξεις έρχονται πάντοτε από το εξωτερικό, έστω και με τη μορφή.....φιλελλήνων ή Ελλήνων του διαφωτισμού....