Showing posts with label Μάρκος Θωμαδάκης. Show all posts
Showing posts with label Μάρκος Θωμαδάκης. Show all posts

Friday, November 1, 2013

A clear message


Είναι η μετάφραση στα Αγγλικά του κειμένου μου με τίτλο "Ξεκάθαρο μήνυμα" που γράφτηκε 5 Ιουνίου 2013 και δημοσιεύτηκε στη Μεταρρύθμιση

It hasn’t been long since the last elections, that followed some previous elections, that followed our Prime Minister’s Papandreou announcement from the island of Kastelorizo regarding our country's accession to the Memorandum, a tripartite agreement between Greece, EU and the IMF. This form of financial aid towards an economy of the Eurozone in default, among other consequences, has revealed the truth about Greece’s real financial situation and many liars among the Greek politicians and civil rulers.

Today in the midst of this d
ire Greek crisis, we are daily bombarded by purported dilemmas on the necessity of establishing new political formations to fill the Liberal gap; a pollster gap, to be more precise. Instead of rallying their conscience for the sake of critical and urgent public debates, Neo-Liberals choose to elaborate new political strategies, rediscovering their Liberal way of thinking. What a pity. They also bring to publicity some compelling questions: Do we need or not, a new centre-left party? Do we need or not, new ideas and initiatives from experienced past members of PASOK and DIMAR? Do we need or not, “new” policies “against the prolonged austerity”? And the carousel of navel-gazing and time-wasting goes on, unrivalled.  And the same people answer their own questions. “Yes, Greece needs our new strategies and policies, but we (and we only) are the ones to establish them”. Sometimes they name it a “healthy discussion” for the reform of the Neo-Liberal party and sometimes they name it a “strong protest against the oppression tactics of the Troika”. It makes no difference. Deadlocks remain. The crisis cannot be treated with wishful thinking. Austerity is here for the fifth year and cannot be treated

So, where does the exact problem of the Neo-Liberal
politicians, truly lie? The problem lies in the message they send to Greek society. The message should be clear for society to listen to. It should be essential, regarding the heart of the Greek crisis; should not include any of the political ambitions of the marginalized or nostalgic of the glory of their past, public speakers. The heart of the Greek crisis is that the burden of economic adjustment has been shouldered by the poor Greeks and only them. And this is manifestly unfair and provocative . The message has to be crystal clear “Turn Left-Turn to progressive liberal policies to emerge from the crisis”. And this message has to touch the souls of the majority of the Greek citizens. Of the small, weak and defenceless citizens, against the onslaught of the crisis. Of those who do not have “access” to the system, who did not take part in the squandering of public money. The ones who far from the illusory dilemmas between “the centre-left” and the “centre-right” political theories, struggle between survival and extinction. The message should be clear, if our real objective is to change the world and our country. If Greece wants to change its trajectory, we have to re-establish a genuine popular movement (a real Liberal Left party) aimed at the resistance, against gritty Neo-Liberal policies, which in various ways pervade Greek public life. The difficult, daily lives of the many under austerity that contrasts the conservative projects of the few. The same few as in past times , unchanged. Represented by the same past-time minded politicians.  Advertised by the same past-time minded, mass media barons.

It is time to take our moral and intellectual weapons and enlist in a fair fight; for the vision and the way of a real popular democracy, for the ramparts of the true, the genuine Liberal mentality, on behalf of a country open to reforms and progress. Through a socially oriented administration which will benefit the people, so that the people will regain their lost morale, their spirit, that was brutally attacked by the economic and socio-political paternalism. We need momentum. We need organization with a new understanding, which requires the participation of many of us through open processes. We need new technologies to cover every corner of the country and every voice requesting liberty and reforms. We need good coordination and clear demands, concrete suggestions and solutions. We need the base of the social pyramid, not the top of it. We need solidarity and cooperation – not competition and rivalry.

In the place of the local committees we should put real social networks. We should replace the political party apparatuses, with online communication platforms. In the place of bureaucracy, we should install think tanks. Instead of bosses and monopolies we should harvest the creative potential of the emerging Greek entrepreneurial community, which seeks market alternatives and commercial success through free enterprise. We should elect and be elected through critical thinking and open dialogue. We should not be patronized, capped and muzzled. We should not fit into the moulds of corruption and favouritism. The message would then be clear. 

Break with the past because we deserve a better future. The only way to achieve that is to speak the truth openly. And the truth is that the people groan from misery and the oligarchs still eat cake. And they wish to eat cake tomorrow and forever, unbeknown to the Greeks. It's time to change that. It's time to manage our destiny. It's time to establish a new Liberal democracy that will guarantee “national independence and popular sovereignty”.  A Liberal party for the people, by the people.

Liberty is our will. Let's change the world. Let's change our country.


Wednesday, October 16, 2013

Οι φαντασιώσεις μιας Ελιάς


 Αναδημοσιεύω το κείμενο μου από τη Μεταρρύθμιση

Διαβάζοντας το κείμενο των 58 προσωπικοτήτων βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι αν όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας ζούμε στον ίδιο τόπο ή αν απλά συναντιόμαστε νοητικά σε κάποιο ελληνώνυμο υπερβατικό ραντεβού και απλά κουβεντιάζουμε για να περνάει η ώρα μας ευχάριστα

Βλέπετε, ορισμένοι επαγγελματίες των δημόσιων σχέσεων και της επικοινωνίας, σχεδιάζουν επί χάρτου πολιτικές, μεταρρυθμίσεις, προγράμματα δράσης και δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών ορμώμενοι σαφώς από επαγγελματικά αντανακλαστικά αλλά -σε δεύτερη ανάγνωση- και μεγάλες δόσεις χιούμορ.

Τους καταλαβαίνω. Πραγματικά δε γίνεται να αντιμετωπίσεις μια κρίση αναπαράγοντας συνεχώς μαύρες και άραχλες σκέψεις. Χρειάζεται να διασκεδάσεις και λιγάκι τις εντυπώσεις ή να προσφέρεις υπηρεσίες ψυχαγωγίας στην καταβεβλημένη ελληνική κοινή γνώμη.

Δυστυχώς όμως ο κλάδος των δημόσιων σχέσεων και της επικοινωνίας ως βιοποριστικό μέσον (για κάποιους) και διαφημιστικό εργαλείο (για τις προσωπικές ατζέντες κάποιων άλλων) δεν προσφέρεται για την  καταγραφή σοβαρών πολιτικών συμπερασμάτων ή έστω για μια επιφανειακή εκτίμηση της τεράστιας εθνικής καταστροφής που συντελείται καθημερινά στη χώρα μας

Διότι περί αυτού πρόκειται. Περί μιας τεράστιας εθνικής καταστροφής. Που προστίθεται σε μια σειρά από παλιότερες εθνικές καταστροφές που στιγμάτισαν επίσης γενιές ολόκληρες. Και προδιέγραψαν το μέλλον των επόμενων και των μεθεπόμενων. Αυτά τα έχει καταγράψει η ιστορία.

Έναντι αυτών των τραγικών περιστάσεων που διατρέχουν την κοινωνία κάθετα, οι 58 προσωπικότητες υπογράφουν ένα κείμενο που γράφτηκε απλώς για να γραφτεί. Γράφτηκε για το ντόρο του «κάτι καινούργιο να ασχολούμαστε» και επειδή κάποιοι σύντροφοι βρέθηκαν εκτός νυμφώνος και δεν το έχουν χωνέψει. Γράφτηκε για να ψαρέψει σε νερά θολά και αδιευκρίνιστα, αντλώντας τη «δυναμική» του από αιτήματα ξεπερασμένων σχημάτων και ιδεών.

Γράφτηκε γιατί οι δημοσκοπήσεις είναι αμείλικτες, ενώ κανείς δεν έχει τα κότσια να συζητήσει με ειλικρίνεια τις επιπτώσεις που έχει η εθνική καταστροφή στον Ελληνικό λαό. Όλοι κρύβονται αμήχανοι, δίχως καμιά επιρροή στις εξελίξεις. Αρθρογραφώντας και κουβεντιάζοντας τη μια θεωρία μετά την άλλη. Κάνοντας συνέδρια μνήμης και επετειακές συναντήσεις μεταξύ φίλων. Τι εξυπηρετούν όλα αυτά αλήθεια? Η μάλλον, ποιους εξυπηρετούν όλα αυτά? Αν θέλουμε να φάμε κόλλυβα ξέρουμε που να απευθυνθούμε σας διαβεβαιώνω.

Το κείμενο των 58 συζητά για την κεντροαριστερά, ενώ στην Ελλάδα δεν έχουμε μια ζώσα Αριστερά, παρά κάποιες συνιστώσες «φαντάσματα» της. Το κείμενο των 58 ζητά μια Ελληνική Ελιά, αντιγράφοντας πρακτικές και τακτικές άλλων πολιτικών συστημάτων, άλλων χωρών, άλλων περιστάσεων, εντελώς διαφορετικών σε σχέση με τη δική μας πραγματικότητα Το κείμενο των 58 ψάχνει να βρει πως θα γεμίσει τα παπούτσια κάπου αλλοτινού ΠΑΣΟΚ, ξεχνώντας πως ο λαός του γύρισε την πλάτη γιατί απέτυχε. Το κείμενο των 58 αγνοεί ότι τα λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας στράφηκαν στην Χρυσή Αυγή, γιατί ένιωσαν πως το σύστημα τους περιθωριοποίησε χωρίς κανένα δισταγμό στα δύσκολα. Με τρόπο σκανδαλώδη, αδίστακτο και συστηματικό.

Το κείμενο των 58 ζητά ειρηνική και νηφάλια συζήτηση για τη δημιουργία ενός τρίτου πόλου, τη στιγμή που οι δύο άλλοι πόλοι εξαφανίστηκαν και λέξεις όπως «ειρήνη και νηφαλιότητα» είναι ανέκδοτο στο Περιστέρι, στο Κερατσίνι, στο Πέραμα, στο κέντρο της Αθήνας. Το κείμενο των 58 ζητά συναίνεση και αποδοχή, αλλά ξεχνά το προφανές: Η απόρριψη του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία οφείλεται στην κατάρρευση του απατηλού «Ελληνικού ονείρου», πάνω στα κεφάλια των μη προνομιούχων. Για ποια συναίνεση μιλούν τελικά? Τη συναίνεση των αποδεκατισμένων? Τη συναίνεση των Ελλήνων που πληρώνουν το βαρύ τίμημα της εθνικής καταστροφής? Μιλώντας αφ υψηλού με πνεύμα ελίτ, περισπούδαστο και φιλοσοφικό?

Το κείμενο των 58 το υπογράφουν άνθρωποι με μέσο όρο ηλικίας τα 50 χρόνια και βάλε. Που είναι η νεολαία? Που είναι η νέα γενιά που βρίσκεται στο περιθώριο? Πως εκπροσωπείται το αύριο της Ελλάδας, με μανιφέστα γραμμένα από το παρελθόν της? Πως μιλάμε για το όραμα, την αλλαγή, τις μεταρρυθμίσεις, όταν αυτοί που πρέπει να μιλήσουν δεν έχουν φωνή? Και πως ζητάμε από τους νέους να εμπιστευτούν τους μπαμπάδες και τους παππούδες τους, που τους χαντάκωσαν με την αλαζονεία τους?

Μιλάνε για επιλογές, για ανάπτυξη, για παραγωγικό μοντέλο, για επανίδρυση του κράτους για κατανομή πόρων και κοινωνική δικαιοσύνη. Μιλάνε για εθνική αυτογνωσία, σεμνότητα και αξιοπρέπεια, λαϊκή υπερηφάνεια και ευρωπαϊσμό. Πάρα πολύ ωραία όλα αυτά, χορταίνεις να τα διαβάζεις. Ας μας απαντήσουν πως θα τα πετύχουν δίχως εθνική ανεξαρτησία. Δίχως τους εθνικούς πόρους διαθέσιμους, αλυσοδεμένους επ’ άπειρο σε επαχθείς διομολογήσεις και μνημόνια υποτέλειας? Ας μας πουν πάνω σε ποια λαϊκή νομιμοποίηση και σε ποια πολιτική σταθερότητα θα σχεδιάσουν την επόμενη μέρα της πατρίδας? Τη στιγμή που βαράνε τα κανόνια πάνω από τα κεφάλια μας? Τη στιγμή που η ανεργία βρίσκεται στο 30% και το τραπεζικό σύστημα έχει καταρρεύσει ολοσχερώς? Τη στιγμή που το κράτος καταρρέει? Τη στιγμή που η κοινωνία μετατρέπεται σε νεκροταφείο ελεφάντων?

Μιλάνε για συνεργασία, για κοινή μοίρα, για συλλογικότητα, για ανασυγκρότηση και ανάληψη ευθυνών. Για κοινές αφετηρίες και κοινές αγωνίες. Κι εμείς τους απαντάμε: Μόνο μια αφετηρία υπάρχει και μόνο μια συλλογικότητα. Η Αριστερά. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Η Αριστερά αυτή που αγνοείτε, η Αριστερά που θέλετε να ξεχάσετε. Η Αριστερά που δε ανέχεται συμβιβασμούς, ούτε εκπτώσεις, ούτε παρερμηνείες. Η Αριστερά του λαού και της φτωχολογιάς. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια των περιστάσεων, ο μοναδικός φάρος μέσα στην καταστροφή. Η μόνη αυθεντική δύναμη που εμπνέει τη νεολαία και την καθοδηγεί στον αγώνα για την αλλαγή και τις μεταρρυθμίσεις.

Ούτε δανεικό ψωμί, ούτε Ελιά, ούτε και πνευματική ελεημοσύνη χρειάζεται η πατρίδα αντικρίζοντας το χάος και τα αδιέξοδα που απεργάζονται τα γνωστά κέντρα αποφάσεων. Αυτό που χρειάζεται είναι κότσια και δύναμη. Αυτό που χρειάζεται είναι σκληρό αγώνα ανατροπής των καταστροφικών πολιτικών της εξαθλίωσης και του εθνικού εξευτελισμού. Αυτό που χρειάζεται είναι σύγκρουση και πάλη.

Αυτός είναι ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς, αν το έχετε ξεχάσει. Και μετά τη νίκη, φτιάξτε κι ελιές, φτιάξτε κι αμπέλια, φέρτε και τον ελευθερωτή Καραμανλή, να μας «οδηγήσει στην Δύσιν» και τον διορατικό Σημίτη να μας γεμίζει «εθνικές επιτυχίες».

Μέχρι τότε όμως μπείτε μπροστάρηδες στους αγώνες της Αριστεράς, ξεκάθαρα, δίχως υπεκφυγές και μέσες λύσεις. Ιδού η ρόδος



Monday, June 24, 2013

Αριστερά και κράτος


Αναδημοσίευση του κειμένου μου από τη Μεταρρύθμιση

Τι ονομάζουμε, αλήθεια, «ιδιωτικό» και τι ονομάζουμε «δημόσιο»;

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες «ιδιωτικός/δημόσιος χαρακτήρας» και «ιδιωτική/δημόσια λειτουργία»; Ποια είναι η πραγματική σχέση μεταξύ της Αριστεράς και του κράτους στην Ελλάδα του σήμερα;

Αυτά και πολλά άλλα συναφή ερωτήματα, απασχολούν τους πολίτες που ενδιαφέρονται να σταθούν κριτικά απέναντι την πολιτικοκοινωνική θολούρα των ημερών. Και να εντρυφήσουν στο πραγματικό διακύβευμα της εποχής, που δεν είναι άλλο από την εμπέδωση της πραγματικής δημοκρατίας των λαών, απέναντι στα ολιγαρχικά οικονομικά συμφέροντα.

Είναι μεγάλο σφάλμα να συνδέουμε την Αριστερά ως χώρο, ως έννοια και ως κοινωνικό στόχο, με το κράτος και τις λειτουργίες του κράτους. Όσοι το κάνουν, είναι βαθιά μπερδεμένοι και αποπροσανατολισμένοι, ως προς το βαθύτερο αίτημα της Αριστεράς, που δεν είναι άλλο από την αποκατάσταση της αδικίας που (σε κάθε επίπεδο) δημιουργεί το υπάρχον καπιταλιστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα.

Το σημερινό κράτος με τη δομή, τη διάρθρωση και τη λειτουργία του, δεν προστατεύει τον πολίτη από την αδικία. Αντίθετα, ενισχύει και επεκτείνει την επίδραση και την επιρροή του συστήματος, εις βάρος των πλέον αδύναμων. Των μη προνομιούχων. Η πολυνομία, η πολυπλοκότητα, η αδιαφάνεια και η απουσία αποτελεσματικού ελέγχου, έχουν μετατρέψει το κράτος σε Βαστίλη. Και τον Έλληνα πολίτη σε φυλακισμένο, δίχως την αποτελεσματική προστασία του νόμου, που θα έπρεπε να διαχέεται κάθετα, από την κορυφή προς τη βάση της κοινωνίας.

Το σημερινό κράτος με τον τρόπο που διοικείται, είτε αυτό αφορά την κυβέρνηση, είτε το σύνολο -σχεδόν- των πολιτικών φορέων που συμμετέχουν σε αυτήν (κυβέρνηση και αντιπολίτευση), δεν ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του λαού, για τις δυσκολίες και την καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη. Ενδιαφέρεται να συντηρήσει ένα συγκεκριμένο status quo, ανακόλουθο με την πραγματική θέληση των πλατιών μαζών της κοινωνίας. Ενδιαφέρεται να συντηρεί μια εικονική πραγματικότητα, αυτονομημένη από το σώμα των εξελίξεων, από τις δραματικές συνθήκες που επικρατούν παντού τριγύρω.

Το σημερινό κράτος, τελικά, δεν ανήκει στο λαό. Δεν είναι δημόσιο. Δεν είναι προσβάσιμο και λειτουργικό για τους πολλούς, δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων, δεν αναχαιτίζει τον άγριο καπιταλιστικό χαρακτήρα των αγορών. Είναι ένα κράτος ιδιωτικοποιημένο από ομάδες εξουσίας και συμφερόντων, που έχουν οικειοποιηθεί τις δομές, τη διάρθρωση και τη στελέχωσή του. Είναι ένα κράτος δημόσιου χαρακτήρα, αλλά ιδιωτικής λειτουργίας. Είναι ένα κράτος που άγεται και φέρεται από την ολιγαρχία, δίχως να νοιάζεται για την πλειοψηφία που υποτίθεται πως προστατεύει. Είναι ένα κράτος που δεν ελέγχεται από το λαό, εις το όνομα των συμφερόντων του, αλλά απλώς νομιμοποιείται από μια (απαξιωμένη) εκλογική διαδικασία. Για να διαιωνίσει την άδικη και αντιδημοκρατική του υπόσταση, κόντρα σε κάθε σύγχρονη λογική διακυβέρνησης, όπως αυτή θα έπρεπε να επιβάλλεται από το Σύνταγμα της χώρας.

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με αυτό το κράτος;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η προοδευτική παράταξη, με την ιερή αγελάδα του κρατισμού, που νέμεται την εξουσία εις βάρος του πολίτη;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με όσους παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές και τους προοδευτικούς, εντός κι εκτός Βουλής, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχουν σε αυτό το βρόμικο παιχνίδι;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με το κράτος-δεξί χέρι των αγορών, των συμφερόντων και της διαπλοκής στην Ελλάδα;

Απολύτως καμία σχέση δεν έχει. Ούτε και είχε ποτέ. Γι’ αυτό το λόγο και όσοι πίστεψαν βαθιά στις αξίες της Αριστεράς, εκδιώχθηκαν και εξοστρακίστηκαν από αυτούς που «είδαν» στο όραμα τις «ευκαιρίες», προσωπικούς και ιδιοτελείς στόχους.

Η αλήθεια της Αριστεράς περιθωριοποιήθηκε από αυτούς που έψαχναν μια «όμορφη ουτοπία», για να κάνουν καριέρες και να χτίσουν «κομματικές νομενκλατούρες». Από αυτούς που την Αριστερά τη θέλουν «δικτατορία του προλεταριάτου» και όχι μια υγιή πρόταση μεταρρυθμίσεων, αλληλεγγύης και κοινωνικής προόδου. Από αυτούς που «μπερδεύουν» την Αριστερά με το κράτος, γιατί το κράτος το θέλουν ως μέσον και πρόφαση για να εγκαταστήσουν τον δικό τους αυταρχισμό. Από τους ψεύτες και τους κλέφτες, που ντύνονται την προβιά του «λαϊκού σωτήρα», για να συνεχίσουν την εξαπάτηση και τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας. Αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, στα δικά τους μέτρα και σταθμά.

Θέλουν να κυβερνούν το δημόσιο (το κράτος) με νοοτροπία ιδιώτη. Για τον εαυτό τους και τις παρέες τους. Να μιλούν για «δημόσιο χαρακτήρα», λειτουργώντας με ιδιωτικά αντανακλαστικά. Εντός μιας περιχαρακωμένης από στεγανά, απόλυτα ελεγχόμενης «δημοκρατίας». Μιλούν για ιδιωτικοποιήσεις και «ιδιωτικού χαρακτήρα επενδύσεις», με νοοτροπία δημοσίου, κρατικοδίαιτη. Με σκοπό να βάλουν χέρι στον κόπο και το μόχθο του ιδιώτη, με εξοντωτικές φορολογίες και αισχρά χαράτσια, τάχα μου για να εξυπηρετήσουν «κοινωνικές αναγκαιότητες». Μας λένε παραμύθια για «λαϊκή κυριαρχία», την ίδια στιγμή που νομιμοποιούν τις πιο βάναυσες πολιτικές στα κεφάλια των φτωχών. Που δεν έχουν «πού την κεφαλήν κλίνει», καταδιωκόμενοι από τους «βρικόλακες» του κρατισμού.

Η Αριστερά ξεκινά από τη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Από τη βάση της αναδιανομής των αγαθών και του εξανθρωπισμού των καπιταλιστικών πρακτικών. Από τη βάση πως όλοι ανεξαιρέτως πρέπει να έχουν πρόσβαση στα δημόσια αγαθά, στις κρατικές παροχές. Από τη βάση της ισότητας και της ισονομίας των πολιτών, ανεξαρτήτως διακρίσεων.

Άρα, η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για ένα τυφλό και κουφό κράτος - πάροχο αγαθών και υπηρεσιών, ούτε για ένα κράτος επιχειρηματία, που παρεμβαίνει στις αγορές για να εξασφαλίσει τα ιδιωτικοποιημένα συμφέροντα των «δημόσιου χαρακτήρα» λειτουργών του. Η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για ένα κράτος αντικαταστάτη ή υποκατάστατο του καπιταλισμού των αγορών, που θα αναπαράγει τις αδικίες και την καταπίεση στα αδύναμα λαϊκά στρώματα. Κάθε άλλο!

Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος θεματοφύλακα της έννομης τάξης, άγρυπνο τοποτηρητή για λογαριασμό του λαού και προς το συμφέρον του λαού. Για ένα κράτος μεσάζοντα και ισορροπιστή ανάμεσα στην πραγματική οικονομία και τα συμφέροντα των πολιτών. Για ένα κράτος ρυθμιστή και διευκολυντή, που δίνει λύσεις στα προβλήματα, διαιτητεύοντας αποτελεσματικά σε κάθε κοινωνική σύγκρουση. Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος που θα παρεμβαίνει για να μετατρέψει την «εξουσιαστική καταπίεση» σε «δημοκρατική διακυβέρνηση» και θα νομοθετεί με γνώμονα τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι εθνικές και κομματικές ντιρεκτίβες, βγαλμένες από το κακό μας παρελθόν. Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος Ελληνικό, που θα υπηρετεί τις ανάγκες των Ελλήνων πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, καταγωγής και πεποιθήσεων, έτσι όπως έχουν αυτές αναδειχτεί με ιδιαίτερο τρόπο, σε αυτή τη δική μας, γωνιά της γης.

Η Αριστερά δε χρειάζεται το κράτος για να ασκεί εξουσία μέσω αυτού. Γιατί η εξουσία της Αριστεράς είναι η εξουσία του λαού. Είναι η θέληση και η βούληση των ανθρώπων που υποφέρουν από ανελεύθερα, ψευδεπίγραφα δημοκρατικά, καταπιεστικά και πλουτοκρατικά καθεστώτα. Δύναμη της ανατροπής της αδικίας, δεν είναι καμία ντόπια ή ξενόφερτη εξουσία που επιβάλλεται στην αυτοδιάθεση των Ελλήνων.

Δύναμη ανατροπής της αδικίας είναι η διαρκής πάλη του λαού με τους δυνάστες του - αστούς και πλουτοκρατία, σε όποιο πόστο και να είναι αυτοί τοποθετημένοι. Εντός ή εκτός κράτους. Με δημόσιο ή ιδιωτικό χαρακτήρα. Με δημόσια ή ιδιωτική λειτουργία.

Η Αριστερά ζητά το δίκιο. Το δίκιο είναι ο νόμος της Δημοκρατίας. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Wednesday, June 19, 2013

Ποιά είναι η Αριστερά που θέλουμε


 Αναδημοσίευση άρθρου μου από τη Μεταρρύθμιση
Οι ραγδαίες εξελίξεις στην πολιτική σκηνή δεν αφήνουν περιθώρια για παρανοήσεις και συμβιβασμούς. Είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η Αριστερά που θέλουμε. Ποιο είναι το όραμα της Αριστεράς στη σύγχρονη Ελλάδα και πως αυτό το όραμα θα γίνει πολιτική. Πέρα και έξω από κομματικά στεγανά και τους ιστορικούς εγκλωβισμούς. Πέρα από ιδεολογικές και «κληρονομικές» αγκυλώσεις. Πέρα από ένα λόγο στείρο και ξύλινο, εμποτισμένο συναισθηματικά με το σπόρο της αντίδρασης χωρίς αντίκρισμα.

Όλοι μιλάνε για την Αριστερά. Εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, διαδίκτυο, συζητήσεις σε μικρές και μεγάλες - πολιτικά ανήσυχες παρέες. Πολύχρωμα και πολυσυλλεκτικά think tanks. Νεολαία γεμάτη δύναμη αλλά και προβληματισμό που αναζητά σημεία αναφοράς. Μια προοδευτική συνισταμένη ως φάρο πορείας, μέσα στην πολυσήμαντη κρίση της εποχής μας. Κρίση βαθιά πολιτισμική για την Ελλάδα. Κρίση ταυτότητας, θεσμών και ιδεολογιών.

Όλοι μιλάνε για την Αριστερά, και αναφέρονται στην κομματική της εκπροσώπηση στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Στο ΚΚΕ, στη ΔΗΜ.ΑΡ, στο ΣΥΡΙΖΑ, στους Οικολόγους (παλιότερα) ακόμα και στο παλαιό ΠΑΣΟΚ. Και ρωτούν τι κάνει η Αριστερά για τα προβλήματα των Ελλήνων. Ποιές είναι οι θέσεις και το πρόγραμμα της; Τι προτείνει για τη βελτίωση της ζωής μας; Κι εκεί που περιμένεις, βροχή προτάσεων και αντιπροτάσεων, καταιγισμό απόψεων και προσεγγίσεων - μια δημιουργική αναμπουμπούλα - πέφτει σιωπή απόλυτη και σιγή ασυρμάτου. Και για να βρεθούν απαντήσεις ξεθάβονται από τα κόκκινα σεντούκια παλιά συγγράμματα-εγκυκλοπαίδειες φρονημάτων, «ιερές αγελάδες» και κομματικά εικονίσματα, θέσφατα και φιρμάνια, «στρατηγικές γραμμές» και δημοσκοπήσεις αγωνίας. Και η αμηχανία καλά κρατεί.

Όλοι μιλάνε για τη Αριστερά, και μιλάνε για το μικρό ξαδελφάκι τους. Αυτό με τα κοντά παντελονάκια και τη σφεντόνα στην τσέπη, που φτιάχνει το μαλλί καρφάκι και βγαίνει στην πλατεία «αγανακτισμένο» να φωνάξει και να «πληγώσει» το σύστημα. Αυτό το μικρό, το άψητο στις δυσκολίες της ζωής. Που άλλοτε μας τα λέει σωστά, άλλοτε μας τα λέει περίεργα, άλλοτε πάει με τα μπουλούκια των πολλών-παρασυρμένο από το πάθος τους, κι άλλοτε κάθεται μονάχο του σε μια γωνιά, βυθισμένο σε ακαθόριστες και μελαγχολικές σκέψεις. Πάντως αυτό το ξαδελφάκι εμείς το αγαπάμε και δεν το αφήνουμε ποτέ να παρασύρεται σε αρνητικές και «δύσκολες» κουβέντες. Απαισιόδοξες και μεμψίμοιρες, του τύπου ότι τα πάντα τριγύρω άλλαξαν και πρέπει κι αυτό κάποτε να ωριμάσει. Και αν το πούμε απότομα, πως θα το πάρει το παιδί μας; Θα το στεναχωρήσουμε και θα ‘ναι κρίμα…

Όλοι μιλάνε για την Αριστερά. Όμως μιλάνε για μια ανάμνηση παλιά. Μια Αριστερά που την προσπέρασε το «τρένο του εκσυγχρονισμού». Που ενσωματώθηκε ως «απαραίτητη αντιπολίτευση» στο μηχανισμό του ίδιου του συστήματος νομής της εξουσίας. Που εκπολιτίστηκε, δάνεισε τις ιδέες της και τελικά τις ξέχασε. Τις αντέγραψαν οι «απέναντι» και τις σέρβιραν για δικές τους. Και κέρδισαν ακόμα, από την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων της, απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις.

Και η Αριστερά τι απέγινε; Παθητικά αρκέστηκε στο ρόλο που της έταξαν. Στο ρόλο του διακοσμητικού στοιχείου δίχως αυθεντικές πολιτικές θέσεις, δίχως αιχμές λογικής, δίχως φωνή να καταγγείλει και να εκθέσει τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα του 2013. Ένα ρόλο ουραγού των εξελίξεων, που ενίοτε εμφανίζεται με το πρόσωπο καρικατούρας, να εξαντλεί τις αντοχές ακόμα και των πιστών της φίλων.

Είναι όμως έτσι; Είναι η κατάσταση μη αναστρέψιμη; Έχει χαθεί η ελπίδα; Τίποτα δεν έχει χαθεί – αντιθέτως! Τώρα είναι η στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά, με ειλικρίνεια και σθένος, για το τι πραγματικά θέλουμε. Για το ποιοί πραγματικά θέλουμε να είμαστε. Δημόσια. Με φωνή ρωμαλέα και δυνατή. Δίχως παρανοήσεις, δίχως συμβιβασμούς.

Θέλουμε μια Αριστερά μεταρρυθμιστική, που θα τολμήσει να πει την αλήθεια στο λαό. Την επώδυνη αλήθεια-όχι τη βολική. Δίχως να υπολογίζει το κόστος που αναλαμβάνει. Δίχως κουβέντες μεσοβέζικες που θα χαϊδεύουν ποσοστά. Που θα τολμήσει να διαβάσει ξανά την ιστορία και ν’ αγκαλιάσει ανθρώπους της προόδου απ’ όλες τις παρατάξεις. Δίχως διαχωριστικές γραμμές. Δίχως «ονομασίες προέλευσης». Με ανοικτές και διαφανείς διαδικασίες. Που θα κοιτάξει τα προβλήματα του τόπου ρεαλιστικά, αλλά κατάματα, βάζοντας τις αναγκαίες προτεραιότητες. Δίχως να αμφισβητεί την Ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας. Δίχως να αρκείται στη μοιρολατρική αποδοχή του κομπάρσου των εξελίξεων. Που θα ενώσει τους πολίτες και τους θεσμικούς τους εκπροσώπους κάτω από τη σημαία της εκ βάθρων αλλαγής των κατεστημένων ηθών του δημόσιου βίου. Σε μια πορεία αληθινού εκδημοκρατισμού και ριζοσπαστισμού στην κρατική διοίκηση. Σε μια πορεία υπευθυνότητας για την κοινωνία.

Θέλουμε μια Αριστερά λαϊκή, μπροστάρη των κοινωνικών διεκδικήσεων για τα δικαιωμάτων των μη προνομιούχων. Των φτωχών και περιθωριοποιημένων από τη λαίλαπα των δεξιών πολιτικών, που ενδύονται τις «μνημονιακές επιταγές» για να διαλύσουν την πρόνοια και την αλληλεγγύη. Θέλουμε μια Αριστερά των πολλών, για να πολεμήσουμε τη δεξιά των λίγων και ισχυρών. Αυτών που έχουν αλλοτριώσει τη φυσιογνωμία της πατρίδας μας, με την ακόρεστη δίψα τους για εξουσία και επιβολή.

Εμείς οι πολλοί θα δώσουμε την απάντηση στην κρίση. Γιατί εμείς βιώνουμε την κρίση στο πετσί μας. Εμείς αυτή την Αριστερά θέλουμε. Γι’ αυτή την Αριστερά παλεύουμε. Σε αυτή την Αριστερά πιστεύουμε. Στην Αριστερά της δικαιοσύνης και της αλλαγής. Στο χέρι μας είναι να ξανανέβουμε στο τρένο της ιστορίας.

Thursday, June 6, 2013

Ξεκάθαρο μήνυμα



Δημοσιεύω το κείμενο παρέμβαση που έστειλα στην ιστοσελίδα Μεταρρύθμιση

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τις τελευταίες εκλογές, που ακολούθησαν κάποιες προηγούμενες εκλογές, που ακολούθησαν τη δια στόματος του Πρωθυπουργού της χώρας ένταξη μας στα Μνημόνια. Αυτά τα Μνημόνια που μεταξύ των άλλων αποκάλυψαν πολλές αλήθειες και πολλούς ψεύτες.

Σήμερα μεσούσης της τρομερής Ελληνικής μας κρίσης, βομβαρδιζόμαστε από διλήμματα περί δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών που θα γεμίσουν τα κενά μας. Τα δημοσκοπικά κενά, εννοείται. Όχι τα πραγματικά, τα καίρια και επείγοντα. Τα θεωρητικά κενά και τις ιδεολογικές αναζητήσεις ορισμένων.

Αυτοί μας θέτουν επιτακτικά τα ερωτήματα: Χρειάζεται ή δε χρειάζεται η νέα κεντροαριστερά; Χρειάζονται ή δε χρειάζονται πρωτοβουλίες από τα έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ; Χρειάζονται η δε χρειάζονται «καινούργιες» πολιτικές «ενάντια στην παρατεταμένη λιτότητα»;

Και το γαϊτανάκι της ομφαλοσκόπησης καλά κρατεί. «Ναι χρειάζονται καινούργιες πολιτικές, αλλά μόνο εμείς μπορούμε να τις φτιάξουμε» μας λένε. Άλλοτε με το πρόσωπο του «υγιούς προβληματισμού» και άλλοτε με τη μορφή της «καταγγελίας». Δεν έχει διαφορά. Τα αδιέξοδα παραμένουν. Η κρίση δε φεύγει με ευχολόγια. Η λιτότητα είναι εδώ για πέμπτο χρόνο και αμόλα καλούμπα.

Που βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Το πρόβλημα βρίσκεται στο μήνυμα.

Στο τι πραγματικά θέλουμε να πούμε και τι τελικά λέμε. Στο τι πραγματικά σκεφτόμαστε για το μέλλον και πως τελικά το σχεδιάζουμε αυτό το μέλλον. Στο τι πραγματικά χρειάζεται να κάνει η Ελλάδα για να ελέγχει η ίδια τη μοίρα της και το τι τελικά λέμε πως «είναι απαραίτητο να γίνει». Και με ποιους -συμπληρώνω εγώ.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο αν θέλουμε να μας ακούσει η κοινωνία. Το μήνυμα πρέπει να αφορά την καρδιά του προβλήματος και όχι τις φιλοδοξίες πολιτικής αποκατάστασης των περιθωριοποιημένων και των νοσταλγών της δόξας του παρελθόντος. Η καρδιά του προβλήματος είναι ότι το βάρος της προσαρμογής το έχουν επωμιστεί οι φτωχοί Έλληνες. Κάτι που είναι καταφανώς άδικο και προκλητικό.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρα «Στροφή Αριστερά». Και το μήνυμα οφείλει να ακουμπά στις ψυχές της πλειοψηφίας των πολιτών. Των μικρών, αδύναμων και απροστάτευτων απέναντι στη λαίλαπα της κρίσης, πολιτών. Αυτών που δεν έχουν «προσβάσεις» στο σύστημα. Αυτών που «δεν τα έφαγαν μαζί» με όσους παρήκμασαν. Αυτών που δεν έχουν διλήμματα ανάμεσα στην «κεντροαριστερά» και την «κεντροδεξιά», αλλά ανάμεσα στην επιβίωση και τον αφανισμό.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο αν επιδίωξη μας είναι να αλλάξουμε τον κόσμο και την πατρίδα μας. Για να αλλάξει τροχιά η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα την επανίδρυση του γνήσιου λαϊκού κινήματος, με στόχο την αντίσταση και τον ριζοσπαστισμό. Αντίσταση στη σκληροτράχηλη δεξιά επέλαση, που με διάφορους τρόπους διαποτίζει τη δημόσια ζωή. Τη δύσκολη καθημερινότητα των πολλών και τα «φιλελεύθερα» σχέδια των λίγων. Που είναι οι ίδιοι με χτες. Που εκπροσωπούνται από τους ίδιους που τους εκπροσωπούσαν και χτες. Που διαφημίζονται από τα ίδια μέσα μαζικής ενημέρωσης που διαφημίζονταν και χτες

Που μας ρωτούν -δήθεν από αγωνία- αν θέλουμε ένα καινούργιο πολιτικό «χώρο» για να καλύψει το κενό μας. «Χώρο» μοντέρνο και σύγχρονο. Τάχα μου βγαλμένο από τις λαϊκές απαιτήσεις κι επείγουσες περιστάσεις. Κι αυτό όμως φτιαγμένο με υλικά βγαλμένα από το χτες. Κι αυτό στελεχωμένο με ανθρώπους από το χτες. Ώστε αυτοί οι λίγοι, να ελέγχουν προς τα πού θα πάει και ο καινούργιος πολιτικός «χώρος». Προς τα πού θα φυσήξει ο άνεμος των δημοσκοπήσεων, ώστε καιροσκοπικά να καρπωθούν τα οφέλη. Και να επαναλάβουν τα ίδια λάθη που έκαναν και χτες.

Είναι ώρα να πάρουμε τα ηθικά και πνευματικά μας όπλα και να στρατευτούμε σε ένα δίκαιο αγώνα. Στο όραμα και το δρόμο της λαϊκής δημοκρατικής παράταξης. Στις επάλξεις της αληθινής, της γνήσιας Αριστεράς για μια Ελλάδα ανοιχτή στην πρόοδο. Μέσα από τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους των δημοσίων και ιδιωτικών πολιτικών. Έτσι ώστε οι Έλληνες να ανακτήσουμε την υπερηφάνεια που χάσαμε αυτά τα χρόνια της στυγνής επίθεσης από τον οικονομικό και πολιτικοκοινωνικό πατερναλισμό. Που περιθωριοποίησε τη μεσαία τάξη και εξαθλίωσε τους ασθενέστερους συμπολίτες μας.

Χρειαζόμαστε ορμή. Χρειαζόμαστε οργάνωση με νέα αντίληψη. Χρειαζόμαστε συμμετοχή των πολλών μέσα από ανοιχτές διαδικασίες. Χρειαζόμαστε τις νέες τεχνολογίες για να καλύψουμε κάθε γωνιά της χώρα και κάθε φωνή που ζητά την ανανέωση. Χρειαζόμαστε συντονισμό και καθαρά αιτήματα. Χρειαζόμαστε προτάσεις και συγκεκριμένες λύσεις. Χρειαζόμαστε –επιτέλους- τη βάση της πυραμίδας και όχι την κορυφή της. Χρειαζόμαστε συνεργασία και αλληλεγγύη -όχι ανταγωνισμό και αντιπαλότητα.

Στη θέση των τοπικών επιτροπών, τα κοινωνικά δίκτυα. Στη θέση των κομματικών μηχανισμών διαδικτυακές πλατφόρμες επικοινωνίας. Στη θέση της γραφειοκρατίας, ανοιχτή πρόσβαση στη δεξαμενή των θέσεων και των αρχών μας. Στη θέση των «εργατοπατέρων», απευθείας η νέα παραγωγική τάξη που αναζητά διεξόδους και έκφραση. Που εκλέγει και εκλέγεται μέσα από κριτική σκέψη και ανοιχτό διάλογο. Που τολμά και διεκδικεί όσα δικαιούται, με τους αγώνες και τον αυθορμητισμό της. Που δεν πατρονάρεται, δεν καπελώνεται και δεν φιμώνεται. Που δεν εντάσσεται σε καλούπια διαπλοκής και ανταλλαγμάτων.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο λοιπόν. Ρήξη με το παρελθόν γιατί αξίζουμε ένα καλύτερο μέλλον. Ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε είναι να πούμε την αλήθεια στην κοινωνία. Και η αλήθεια είναι πως ο τόπος στενάζει από ανέχεια και κάποιοι ακόμα τρώνε παντεσπάνι. Και θέλουν και αύριο να τρώνε παντεσπάνι, ερήμην των Ελλήνων.

Ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό. Ήρθε η ώρα να διαχειριστούμε εμείς την τύχη μας. Ήρθε η ώρα να φτιάξουμε μια μεγάλη Αριστερά που θα εγγυηθεί «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία». Μια Αριστερά του λαού, όχι των «εκπροσώπων του λαού».

Η Αριστερά είμαστε εμείς. Ας αλλάξουμε τον κόσμο λοιπόν. Ας αλλάξουμε την Ελλάδα.