Το σωστό ερώτημα

Σάββατο μεσημέρι σε ένα ταβερνάκι στο Λαύριο. Η Κλαίρη, η Μαρία, ο μικρός μας γιός και ο γράφων

Πίσω μας κάθεται γνωστός δημοσιογράφος με τη γυναίκα του μαζί με άλλο ένα μεγάλο στέλεχος καναλιού. Αμέριμνοι ανάβουν τα στριφτά τους τσιγάρα, με την ανεμελιά του δηλωμένου "αριστερού" που πρόταξε τα στήθη στην άλωση της ΕΡΤ

Παραπέρα κάθεται μια άλλη παρέα, μεγαλύτεροι σε ηλικία. Μια ευτραφής κυρία μπλαστρωμένη με σκούρο μεηκ άπ (αντί για σολάριουμ) φορώντας ένα χρυσό ρόλεξ στο χεράκι, ανάβει το ένα τσιγάρο πίσω απ' τ άλλο, ενώ η ομήγυρη προσπαθεί να αποφασίσει αν θα παραγγείλει αλατισμένο ή ανάλατο το φαγητό. Έχουν βλέπεις και πίεση

Μέσα σε 25 τετραγωνικά χώρου διαδραματίζεται όλο το θέατρο του παραλόγου της Ελληνικής πραγματικότητας και ο απλος παρατηρητής βγάζει τα συμπεράσματα του, ως προς το γιατί σε αυτή τη χώρα τίποτα δε λειτουργεί

Δείτε το σκηνικό

Μια νέα οικογένεια με ένα μικρό παιδάκι πηγαίνει για φαγητό και βρίσκεται τριγυρισμένη από ένα πλήθος καπνιστών. Ο ευγενέστατος ιδιοκτήτης κάνει δημόσιες σχέσεις διότι δε θέλει να κακοκαρδίσει κανέναν. Ούτε η παρέα των "αριστερών" δημοσιογράφων αντιλαμβάνεται πως πρέπει να σεβαστεί τη νέα οικογένεια των μη καπνιστών, πόσο μάλλον το μικρό παιδάκι που δε φταίει σε τίποτα να αναπνέει τον καπνό τους. Ούτε όμως και η παρέα των "δεξιών" ώριμων συμπολιτών μας, ρίχνει το βλέμμα της κατανόησης στα "παιδιά" της, που αγκομαχούν από το βίτσιο του αρειμάνιου καπνιστή, κατάλοιπο της εποχής που η εν λόγω παρέα ήταν στις μπουάτ

Και προχωράω τη σκέψη μου, διότι το πρόβλημα δεν είναι το κάπνισμα στον κλειστό χώρο και ο σεβασμός του διπλανού μας, όπως ίσως κάποιοι να υπέθεσαν. Δεν είναι δηλαδή μόνο αυτό. Το θέμα του καπνίσματος -ένα θέμα βαθύτατα πολιτισμικο- το χρησιμοποιώ ως ένα απλό καθημερινό παράδειγμα για να δείξω ορισμένες συμπεριφορές που μας κρατάνε μακριά από την ουσία του προβληματισμού. Μακριά από την ουσία της χρεοκοπίας μας.

Που είναι η απουσία οποιασδήποτε προσωπικής ευθύνης, οποιουδήποτε σεβασμού, οποιασδήποτε αυτοκριτικής και αυτοσυνειδησιακής διάθεσης απέναντι στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις, απέναντι στη δημοκρατία μας, τις αξίες και τα πιστεύω μιας ευνομούμενης πολιτείας ανθρώπινων σχέσεων, αντίθετης στην κοινωνία του παρελθόντος--των εγωπαθών ιδιωτών που αγνοούν τον πολιτισμό τους

Διαβάζω λοιπόν στο Βήμα ότι το 55% των συμπολιτών μας θέλει να φύγει απο τη χώρα. Και αυτή η είδηση, αυτό το γκάλοπ, γίνεται θεμα στα κανάλια, αμέσως μετά τον γελοίο Τομπούλογλου και το συνάφι καρχαριών του δημοσίου που ξεκίνησαν τα αλληλοκαρφώματα, προσφέροντας γέλιο και κλάμα στον αθώο τηλεθεατή

Και διερωτώνται δημοσίως οι πάντες απορρημένοι: "Μα γιατί θέλουν όλοι να φύγουν από τη χώρα"?

Το σωστό ερώτημα, κύριοι, είναι για ποιό λόγο να θές να μείνεις στην Ελλάδα

Και η δημοσκόπηση-κόλαφος, έρχεται να δώσει το οριστικό χαστούκι στους πολιτικάντηδες που ζουν στη δική τους εικονική πραγματικότητα και -ίσως- να επαναφέρει κάποιους στην γη, από τα σύννεφα στα οποία παριστάνουν πως βρίσκονται

Γιατί η αποτυχία της χώρας (failed state) δηλαδή η αποτυχία της Ελλάδας να είναι ένας τόπος στον οποίο οι κάτοικοι αισθάνονται υπερήφανοι και ευτυχισμένοι, έχοντας καλύψει τις βασικές τους ανάγκες, αποδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής που συντελέστηκε στην Ελλάδα, αυτά τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των ανίκανων πολιτικών και του παρακράτους των μαυραγοριτών "ελίτ"

Αυτών που την ώρα που έκλεβαν και ξέπλεναν χρήμα, μέσα από προμήθειες εξοπλισμών, εργολαβίες, μεσαζοντιλίκια των ΜΜΕ, χρηματιστήρια, οικονομία των τραπεζών-καζίνο, νομιμοποίηση του παρακράτους στη θέση του κράτους, πλήρη υποταγή της εθνικής εξωτερικής πολιτικής σε ξένα συμφέροντα και πολλά άλλα, μας σέρβιραν ως εθνική επιτυχία το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και τους Ολυμπιακούς Αγώνες--το μεγαλύτερο σύγχρονο σκάνδαλο της ιστορίας μας.

Όμως θα έπρεπε να το ξέρουμε. Πως οι μεγαλύτερες, οι πιο εκωφαντικές επιτυχίες αυτής της χώρας, συμβαίνουν όταν υπάρχουν πολλά σκατά να καλυφθούν και πολλά αποστήματα που έχουν κακοφορμίσει. Γιατί στην Ελλάδα ποτέ τίποτα δε γίνεται μέσα από κάποια φυσιολογική εξελικτική διαδικασία. Όλα....τυχαίνουν κάπως ή οφείλονται στη μεσολάβηση της...Παναγίας (που μας φυλάει πάντοτε, από την εποχή της Υπερμάχω Στρατηγώ)

Ζούμε καταστροφή ανάλογη με αυτή της δεκαετίας του '30 (λένε κάποιοι), δηλαδή μια Ελλάδα που μοιάζει να είναι διαλυμένη μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο και μια εθνική καταστροφή στη Μικρά Ασία. Γεμάτη πρόσφυγες και κατεστραμένες οικογένειες, καθυστερημένη και ανίκανη να αντιδράσει με δικά της μέσα, στο έλεος των διεθνών συγκυριών, στο έλεος της διεθνούς οικονομικής βοήθειας, με τον πολιτικό της κόσμο αιώνια διχασμένο ανάμεσα στο λογικό και εφικτό και στο ιδιοτελές και επιθυμητό. Με την παραοικονομία να οργιάζει, τους παραγωγικούς συντελεστές να έχουν αφανιστεί, τους Έλληνες να μπαίνουν σε αεροπλάνα και βαπόρια για Αμερική και Αυστραλία και ούτω καθεξής

Επιστρέφω στο ταβερνάκι του Λαυρίου, στα 25 τετραγωνικά μέτρα σύγχρονης ιστορίας και επαναλαμβάνω το ερώτημα: "Για ποιό λόγο να θέλω να μείνω στην Ελλάδα?"

Και ρωτώ τον καθένα από εσάς, την καθεμία, που ξέρω πως είστε απλοί καθημερινοί φιλήσυχοι άνθρωποι, οικογενειάρχες, μορφωμένοι, ενημερωμένοι, με λίγα λόγια όλοι εσείς που στενάζετε κάτω από τη μπότα της δικτατορίας των Οθωμανών Τουρκόγυφτων Κατσαπλιάδων και Προεστών που κυβερνούν πραγματικά αυτό τον τόπο. Πολιτικών και πολιτών. Αριστεροδεξιών, κεντρώων, εντός-εκτός και επι τα αυτά, του συστήματος.

Μη σκάτε, την ξέρω την απάντηση

Οι Στουρνάρες και οι άλλοι ξύπνιοι, δεν την ξέρουν, που νομίζουν πως ακόμα υπάρχουν τα κοροϊδα που δεν έχουν επιλογές, εκτός από το Μερκελικό τους, Τροϊκανό "διαφωτισμό".......

Εκεί που αποτύχαμε

Για να καταλάβει κάποιος την Ελληνική χρεοκοπία, δε χρειάζεται να διαβάζει εφημερίδες ή να ζεί σε αυτό τον τόπο ή να έχεις συναλλαγές με το κράτος της διαφθοράς

Αρκεί να συγχρωτιστεί, να συναναστραφεί, να προσπαθήσει να μιλήσει με μερικούς συμπατριώτες του και να παρατηρήσει τις αντιδράσεις που έρχονται πρώτες. Τις ενστικτώδεις, δηλαδή τις όσες δείχνουν την πραγματική ποιότητα του ανθρώπου

Τώρα τελευταία έχει τύχει να πάρω το αεροπλάνο για το εξωτερικό και έχω συναπαντήσει διάφορους Έλληνες που πάνε κι έρχονται όπως κι εγώ

Ε, το μόνο σίγουρο είναι πως ο Έλληνας ξεχωρίζει σαν τη μύγα ανάμεσα στους άλλους ταξιδιώτες

Και δεν ξεχωρίζει γιατί είναι πιο όμορφος

Ξεχωρίζει γιατί είναι με διαφορά ο πιο κακομαθημένος, ψωροπερήφανος και μπαστουνόβλαχος Ευρωπαίος. Με το "υπεράνω" τουπέ του, που συνδυάζει το τελευταίας μόδας ντύσιμο ή κινητό με τη συμπεριφορά της γιαγιάς μου, που τάχα μου κουτοπόνηρα έσπρωχνε στην ουρά αναμονής, για να βγεί πρώτη μπροστά-μπροστά.

Αυτό το χούι, δεν ξεπερνιέται με τίποτα. Με καμία κυβέρνηση-κυριολεκτικά

Εκεί αποτύχαμε, εκεί βρήκαμε τοίχο. Εκεί η Αλλαγή έμεινε στα λόγια και δεν προχώρησε στις πράξεις. Δυστυχώς αυτή η αποτυχία ήταν η μεγαλύτερη όλων. Μεγαλύτερη ακόμα και από την χρεοκοπία του τόπου. Γιατί η χρεοκοπία αναστρέφεται, τα λεφτά ξαναγίνονται, η καμμένη γή ξαναγίνεται εύφορη και πράσινη.

Τα παρωχημένα μυαλά και οι μπερδεμένες ψυχές όμως,οι νοοτροπίες του άλλοτε και οι συνήθειες του κάποτε, χρειάζονται πάρα πολλά χρόνια εντατικής εκπαίδευσης για να μετακινηθούν ένα πόντο

Και δε μιλώ για την εκπαίδευση που το σχολείο ή το πανεπιστήμιο δίνουν.

Μιλώ για την εκπαίδευση και τα πρότυπα που προέρχονται από την καθημερινότητα ενός ευνομούμενου, δημοκρατικού και κοινωνικά ηθικού κράτους

Μιλώ για την κουλτούρα της προόδου, της αυτάρκειας και της ελευθερίας που θεμελιώνεται από μεγάλες πολιτικές αποφάσεις των ανθρώπων που κάθε εποχή κατοικούν σε κάθε τόπο. Και επιδιώκουν το καλύτερο για την πατρίδα και τους εαυτούς τους

Μιλώ για τα οράματα, τις επιδιώξεις, τους στόχους ανθρώπων και εθνών, που ταυτίζονται και συντονίζονται, βάζοντας σε τροχιά τα γρανάζια της ιστορίας που φέρνουν το καινούργιο, την καινοτομία και αποκαθιστούν στην πραγματική του διάσταση το παρωχημένο, το παρελθόν

Στην Ελλάδα μας, τον ωραιότερο τόπο του κόσμου ολόκληρου, μια χώρα που τη λούζει το φώς της ανθρωπότητας, έχουμε αποτύχει να κατανοήσουμε την ιστορική μας μοίρα, την αποστολή μας

Αυτό φυσικά είναι θέμα ηγεσίας, αλλά είναι και θέμα ιστορικής συνέχειας

Έχω την εντύπωση ότι το μικρό Ελληνικό κράτος που φτιάχτηκε από τα κόκκαλα και τις στάχτες του Αγώνα του 1821, είναι ένα μικρό βαρκάκι που ταξιδεύει μόνο του σε μεγάλες θάλασσες δίχως να έχει βρει ακόμα τη δική του "εσωτερική" πυξίδα, τα μάτια της μοίρας που κοιτώντας τον ουρανό, βρίσκουν πάντοτε το στίγμα στον ορίζοντα και βάζουν πλώρη να το συναντήσουν, εκπληρώνοντας την αποστολή τους

Θα πρέπει κάποια στιγμή να στοχαστούμε συλλογικά, σαν άνθρωποι και σαν Έλληνες, να ρωτήσουμε τον καθρέφτη, τι ακριβώς θέλουμε, ποιοί είμαστε και που βαδίζουμε

Δίχως αυτή τη συζήτηση και δίχως την αυτοκριτική μας διάθεση, τίποτα δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει σε αυτό εδώ το βράχο της Μεσογείου

Και είναι κρίμα, να αποτυχαίνουμε στα μαθήματα που εμείς πρώτοι διδάξαμε στους άλλους

"Γνώθι σ' αυτόν"