Ξεκάθαρο μήνυμα

Δημοσιεύω το κείμενο παρέμβαση που έστειλα στην ιστοσελίδα Μεταρρύθμιση

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τις τελευταίες εκλογές, που ακολούθησαν κάποιες προηγούμενες εκλογές, που ακολούθησαν τη δια στόματος του Πρωθυπουργού της χώρας ένταξη μας στα Μνημόνια. Αυτά τα Μνημόνια που μεταξύ των άλλων αποκάλυψαν πολλές αλήθειες και πολλούς ψεύτες.

Σήμερα μεσούσης της τρομερής Ελληνικής μας κρίσης, βομβαρδιζόμαστε από διλήμματα περί δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών που θα γεμίσουν τα κενά μας. Τα δημοσκοπικά κενά, εννοείται. Όχι τα πραγματικά, τα καίρια και επείγοντα. Τα θεωρητικά κενά και τις ιδεολογικές αναζητήσεις ορισμένων.

Αυτοί μας θέτουν επιτακτικά τα ερωτήματα: Χρειάζεται ή δε χρειάζεται η νέα κεντροαριστερά; Χρειάζονται ή δε χρειάζονται πρωτοβουλίες από τα έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ; Χρειάζονται η δε χρειάζονται «καινούργιες» πολιτικές «ενάντια στην παρατεταμένη λιτότητα»;

Και το γαϊτανάκι της ομφαλοσκόπησης καλά κρατεί. «Ναι χρειάζονται καινούργιες πολιτικές, αλλά μόνο εμείς μπορούμε να τις φτιάξουμε» μας λένε. Άλλοτε με το πρόσωπο του «υγιούς προβληματισμού» και άλλοτε με τη μορφή της «καταγγελίας». Δεν έχει διαφορά. Τα αδιέξοδα παραμένουν. Η κρίση δε φεύγει με ευχολόγια. Η λιτότητα είναι εδώ για πέμπτο χρόνο και αμόλα καλούμπα.

Που βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Το πρόβλημα βρίσκεται στο μήνυμα.

Στο τι πραγματικά θέλουμε να πούμε και τι τελικά λέμε. Στο τι πραγματικά σκεφτόμαστε για το μέλλον και πως τελικά το σχεδιάζουμε αυτό το μέλλον. Στο τι πραγματικά χρειάζεται να κάνει η Ελλάδα για να ελέγχει η ίδια τη μοίρα της και το τι τελικά λέμε πως «είναι απαραίτητο να γίνει». Και με ποιους -συμπληρώνω εγώ.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο αν θέλουμε να μας ακούσει η κοινωνία. Το μήνυμα πρέπει να αφορά την καρδιά του προβλήματος και όχι τις φιλοδοξίες πολιτικής αποκατάστασης των περιθωριοποιημένων και των νοσταλγών της δόξας του παρελθόντος. Η καρδιά του προβλήματος είναι ότι το βάρος της προσαρμογής το έχουν επωμιστεί οι φτωχοί Έλληνες. Κάτι που είναι καταφανώς άδικο και προκλητικό.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρα «Στροφή Αριστερά». Και το μήνυμα οφείλει να ακουμπά στις ψυχές της πλειοψηφίας των πολιτών. Των μικρών, αδύναμων και απροστάτευτων απέναντι στη λαίλαπα της κρίσης, πολιτών. Αυτών που δεν έχουν «προσβάσεις» στο σύστημα. Αυτών που «δεν τα έφαγαν μαζί» με όσους παρήκμασαν. Αυτών που δεν έχουν διλήμματα ανάμεσα στην «κεντροαριστερά» και την «κεντροδεξιά», αλλά ανάμεσα στην επιβίωση και τον αφανισμό.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο αν επιδίωξη μας είναι να αλλάξουμε τον κόσμο και την πατρίδα μας. Για να αλλάξει τροχιά η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα την επανίδρυση του γνήσιου λαϊκού κινήματος, με στόχο την αντίσταση και τον ριζοσπαστισμό. Αντίσταση στη σκληροτράχηλη δεξιά επέλαση, που με διάφορους τρόπους διαποτίζει τη δημόσια ζωή. Τη δύσκολη καθημερινότητα των πολλών και τα «φιλελεύθερα» σχέδια των λίγων. Που είναι οι ίδιοι με χτες. Που εκπροσωπούνται από τους ίδιους που τους εκπροσωπούσαν και χτες. Που διαφημίζονται από τα ίδια μέσα μαζικής ενημέρωσης που διαφημίζονταν και χτες

Που μας ρωτούν -δήθεν από αγωνία- αν θέλουμε ένα καινούργιο πολιτικό «χώρο» για να καλύψει το κενό μας. «Χώρο» μοντέρνο και σύγχρονο. Τάχα μου βγαλμένο από τις λαϊκές απαιτήσεις κι επείγουσες περιστάσεις. Κι αυτό όμως φτιαγμένο με υλικά βγαλμένα από το χτες. Κι αυτό στελεχωμένο με ανθρώπους από το χτες. Ώστε αυτοί οι λίγοι, να ελέγχουν προς τα πού θα πάει και ο καινούργιος πολιτικός «χώρος». Προς τα πού θα φυσήξει ο άνεμος των δημοσκοπήσεων, ώστε καιροσκοπικά να καρπωθούν τα οφέλη. Και να επαναλάβουν τα ίδια λάθη που έκαναν και χτες.

Είναι ώρα να πάρουμε τα ηθικά και πνευματικά μας όπλα και να στρατευτούμε σε ένα δίκαιο αγώνα. Στο όραμα και το δρόμο της λαϊκής δημοκρατικής παράταξης. Στις επάλξεις της αληθινής, της γνήσιας Αριστεράς για μια Ελλάδα ανοιχτή στην πρόοδο. Μέσα από τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους των δημοσίων και ιδιωτικών πολιτικών. Έτσι ώστε οι Έλληνες να ανακτήσουμε την υπερηφάνεια που χάσαμε αυτά τα χρόνια της στυγνής επίθεσης από τον οικονομικό και πολιτικοκοινωνικό πατερναλισμό. Που περιθωριοποίησε τη μεσαία τάξη και εξαθλίωσε τους ασθενέστερους συμπολίτες μας.

Χρειαζόμαστε ορμή. Χρειαζόμαστε οργάνωση με νέα αντίληψη. Χρειαζόμαστε συμμετοχή των πολλών μέσα από ανοιχτές διαδικασίες. Χρειαζόμαστε τις νέες τεχνολογίες για να καλύψουμε κάθε γωνιά της χώρα και κάθε φωνή που ζητά την ανανέωση. Χρειαζόμαστε συντονισμό και καθαρά αιτήματα. Χρειαζόμαστε προτάσεις και συγκεκριμένες λύσεις. Χρειαζόμαστε –επιτέλους- τη βάση της πυραμίδας και όχι την κορυφή της. Χρειαζόμαστε συνεργασία και αλληλεγγύη -όχι ανταγωνισμό και αντιπαλότητα.

Στη θέση των τοπικών επιτροπών, τα κοινωνικά δίκτυα. Στη θέση των κομματικών μηχανισμών διαδικτυακές πλατφόρμες επικοινωνίας. Στη θέση της γραφειοκρατίας, ανοιχτή πρόσβαση στη δεξαμενή των θέσεων και των αρχών μας. Στη θέση των «εργατοπατέρων», απευθείας η νέα παραγωγική τάξη που αναζητά διεξόδους και έκφραση. Που εκλέγει και εκλέγεται μέσα από κριτική σκέψη και ανοιχτό διάλογο. Που τολμά και διεκδικεί όσα δικαιούται, με τους αγώνες και τον αυθορμητισμό της. Που δεν πατρονάρεται, δεν καπελώνεται και δεν φιμώνεται. Που δεν εντάσσεται σε καλούπια διαπλοκής και ανταλλαγμάτων.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο λοιπόν. Ρήξη με το παρελθόν γιατί αξίζουμε ένα καλύτερο μέλλον. Ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε είναι να πούμε την αλήθεια στην κοινωνία. Και η αλήθεια είναι πως ο τόπος στενάζει από ανέχεια και κάποιοι ακόμα τρώνε παντεσπάνι. Και θέλουν και αύριο να τρώνε παντεσπάνι, ερήμην των Ελλήνων.

Ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό. Ήρθε η ώρα να διαχειριστούμε εμείς την τύχη μας. Ήρθε η ώρα να φτιάξουμε μια μεγάλη Αριστερά που θα εγγυηθεί «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία». Μια Αριστερά του λαού, όχι των «εκπροσώπων του λαού».

Η Αριστερά είμαστε εμείς. Ας αλλάξουμε τον κόσμο λοιπόν. Ας αλλάξουμε την Ελλάδα.