Monday, December 1, 2014

Assumption Morning (Impressions of a tourist in Greece)

Απόδοση στα Αγγλικά του κειμένου μου "Δεκαπενταύγουστος πρωί"
Assumption of the Virgin Mary day, ten o’clock in the morning. I'm in the kitchen trying to cool off in search of a glass of cold water from the fridge. The TV broadcasts the booming voice of a priest urging the clergy from the pulpit to react to austerity measures. An excellent political speech delivered from a person dressed in golden robes, bearing a large cross on his lapel, worth of several thousand euros. The Greek crisis has not affected the Greek Church - one of the paradoxes of these recent years of agony and financial struggle for the Greek people. At the end of the mass, everybody sing in chorus the Greek national anthem, in contrast with the hymns honouring Virgin Mary. Welcome to Greece, year of our Lord, 2014. The hopes of the Greek people have been definitely deposited in the divine. And certainly not in the divine epiphany in the heads of their politicians.
We arrived at the Athens airport rather late that night and the arrivals hall was empty from people. Some of the few who were still working after hours serving refreshments at a distant bar, bored no attention to the tired travellers from London. Our families greeted us with a warm hug that eventually became unbearably warm because of the heat of more than 35 degrees Celsius and excessive humidity, just a few meters away from the airport’s main building. We have landed back home after just six months of absence. An awkward feeling blocked my chest while I was loading our luggage into a rental car. Nothing had changed. Not even the usual dangerous drivers tailgating our car in the motorway, with the music from their stereos blasting the night’s dead silence.
The 40 minute long journey to our home in Lavrion was indifferent. I could still remember every turn and every crossing of the road, ending at a sea harbour. The town centre was unusually crowded and swarms of young people were having fun, speeding around on their noisy motorbikes, and laughing out loud, no matter the late hour. Everyone holding an ice cream or a souvlaki in hand, totally restless. I suggested that we join them to celebrate our return home, but my wife suggested that we should rest after a long day. After all, our vacation had just begun. The next morning at the supermarket, I faced an early shock. The supermarket cashier asked us 60 euros to check out. I could have sworn that the value of our deodorant and a few milk cartons together with a package of nappies for our little one, would not exceed 25 pounds. Me and Clairy exchanged a quick glance of disbelief and asked again the cashier to confirm the transaction. There had been no mistake though. This was lately confirmed positively by our friends and relatives.
Our perception was correct, the prices were outrageous. In a country that is going through its worst crisis in its recent history while the average wage has hit rock bottom, the prices of food and basic necessities still remain unchanged-if not increased, too. I have repeatedly asked my friends and acquaintances, how they could manage with such high prices in shops, petrol and services. Nobody seems to know the answer because after a while they all change subject, as if they want to exorcise a menacing demon flying over their heads. Probably the recent taxation named ENFIA (unified tax for the individual real estate property) - another hike, equivalent to a confiscation of individual property. As almost everybody, myself also, I will have to pay 1000 euros for my 40 year old inherited house build by my grandfather. My sister, mother, father and aunt, they also have to pay tax, for the same property. All of us have to pay this unbelievable amount of tax, all of the suntanned Greeks who are carelessly enjoying their cheap coffee by the sea. Which- fortunately- is still cheap. 1 euro and 20 cents for a cold cappuccino is a real bargain –thank God.
Coffee was also the selected refreshment for the suntanned public employees struggling to offer us public service at the town hall of Lavrion, as soon as we requested them to procure some documents to renew our son’s passport. They remained indifferent and calm, letting us wait for only half hour under the rumble of the air conditioner. A police officer (the police is currently renewing the Greek passports), a little later, has blinked his eye on me with a gesture of understanding. The town hall documents would remain unnecessary, due to a last minute change of the law. We needed different papers and we had to ask for them ourselves-again, from a different public agency. A common problem for the sun resting and swimming all day, Greek people. You never know what the public servants are going to ask from you. Everything regarding the relationship between citizen and state, constantly changes. Maybe a proof that the Greek legislators never go on holiday.
By the end of our pursuit for collaboration with the Greek authorities, we decided to rest by the sea on the shore just a 5 minute drive from our house. I was surprised by the view of the barred and shut closed cantina-bar that loomed above the rare trees on the edge of the beach. We found out that the owners did not get a license to operate this year and therefore the bar was empty so no noise and no disruption of a fantastic summer view. But guess what. The once sandy beach was overshadowed by tons of cigarette butts and trash all around. Honestly I do not remember to have ever seen so many cigarette butts per square of sand on a public beach. It occurred to me that it was the unfortunate outcome of the ceasing of enterprise by the bar owners. When they were around, no trash or garbage could be found. Once the municipality assumed the duties of maintenance and cleaning of that public beach, trash and cigarettes returned all over the place. Just like the devout Greeks, who once again felt free to smoke and to drink cheap coffee without any fear of ban for polluting the environment. Back in the 80s era. Mats, umbrellas, plastic chairs and barefoot families seated around skewers, refreshments and small Radios playing local hits. Shortly followed by beach fires and tens of bottles of beer and youth parties by the beach. The blue sea and some boats in the background giving the folklore hints. Public TV advertising the famous Greek summer and the record arrivals of tourists arriving by charter flights on all inclusive deals. Perhaps the economy is finally on the road to development. I do not know the truth. I did not see anything to grow other than misery and cheapness around me. And despair.
Another obligation in the Athens city centre lead us to the famous Kolonaki square, an elite and unchanged area full of expensive stores and coffee lounges. Everything was running like yesterday, crisis or not. Exactly the opposite feeling struck me a mile further while I was crossing the politically active neighbourhood of Exarheia, the centre of riots and recent tumult. Barred and empty shops, no people around what looked like a desert landscape. A few more miles further at my old residence near the Saint Panteleimon square, a theatre of recent racist attacks from members of the right wing party of Golden Dawn, a swarm of happy children were playing undisturbed. New shops have opened and immigrants walking on the streets. Mostly Bulgarian and Romanian is my understanding. I wonder why people seem to be around in the morning time and when the sun sets everybody disappears steam in the air, just off, without a specific direction. A family of gypsies from Romania, sitting down on rugs on the sidewalk, having dinner, while the mother of the family is helping her youngest. It is late hours, just after 11 o clock and I observe the few people that come out of the dark corners and wander like ghosts. The vast Acharnon Avenue looks like a deserted runway with dense vegetation on its right and left. The unbearable heat and humidity make me wish for a cold shower to let my senses cool off. My mind travelling to our new home thousands of miles away, and back, playing games with my anxiety trapped between the 'before' and the 'after' of our lives. I feel so confused. What I left behind me is worse than I imagined. And instead of nostalgia I urge the days to pass and take me back to Crawley.
Eventually the whole family, acquaintances and friends gather around a large table in the tavern to celebrate the birthday of our child. Dishes come and go, the appetizers are amazing and the drinks cool and refreshing. I participate in funny dialogue and jokes and wonderful family time. The children making bubbles made ​​from soap and water running around the tables and that exactly is the moment I take inside my chest with all the Greek summer sun, the cool breeze of the sea, the faces of the people I love. Soon the bill arrives, the guests have to leave for their own homes and the birthday cake with the candles, left on the table, as a reminder of the great feast that preceded earlier. The same sense of hospitality and love I sensed during a little trip we made to Corinth to visit a couple of our new friends. Unknown until yesterday, known and loved from now on. With a heart full of wishes and a table full of goodies. And I can’t stop wondering. Are these people truly making a difference in modern Greece? Those who still believe in healthy human relationships, those who care for the fellow citizen? Or are we condemned to endure the existence of those decadent, selfish and arrogant that prevailed all these years of the so called Greek prosperity era?
With a sweet nougat taste from some traditional candy in my mouth and mixed feelings, I come to closing my first impressions from the country of my birth from the perspective of a tourist. I confess that I have not yet decided if I would really like to go back again soon, that's for sure. My heart says yes, my mind refuses to discuss the possibility. I leave it to chance and to the hope that maybe something will change, that something will be different next time I will visit Greece.
And as he and a friend of mine stated the other day, the word "nostalgia" does not exist in the English language. Maybe for the better ...
(Many thanks to mr. Stan Draenos for his help in proofreading and commenting on the draft edition)

Monday, August 25, 2014

Δεκαπενταύγουστος πρωί


Δεκαπενταύγουστος πρωί γύρω στις δέκα. Είμαι στην κουζίνα και  προσπαθώ να δροσιστώ αναζητώντας ένα ποτήρι κρύο νερό από το ψυγείο. Η τηλεόραση παίζει στη διαπασών και η στεντόρεια φωνή ενός ιερωμένου ακούγεται από άμβωνος να παροτρύνει τον κλήρο να αντιδράσει στα μέτρα λιτότητας . Μια έξοχη πολιτική ομιλία επί παντός επιστητού, από κάποιον ντυμένο σε ολόχρυσα άμφια και έναν μεγάλο σταυρό στο πέτο, αξίας μερικών χιλιάδων ευρώ. Η κρίση δεν έχει ακουμπήσει καθόλου τον κλήρο-ένα από τα παράδοξα των τελευταίων ετών. Στο τέλος η εκκλησία των πιστών τραγουδά τον εθνικό ύμνο, σε κοντράστ με τους εκκλησιαστικούς ύμνους που τιμούν τη μεγαλόχαρη Παναγία που γιορτάζει. Καλωσήρθατε στην Ελλάδα της κρίσης. Οι ελπίδες των Ελλήνων έχουν εναποτεθεί στα θεία. Και πάντως όχι στη θεία επιφοίτηση στα κεφάλια των πολιτικών.

Όταν φτάσαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος με καθυστέρηση δύο ωρών, η αίθουσα αφίξεων ήταν αδειανή και ο ελάχιστος κόσμος που ακόμα κυκλοφορούσε βαριεστημένα δεν έδινε σημασία στους κουρασμένους ταξιδιώτες από το Λονδίνο. Η οικογένεια, μας υποδέχτηκε με μια ζεστή αγκαλιά που σε λίγο έγινε αφόρητα ζεστή με φόντο τους 35 βαθμούς κελσίου και τους 70 βαθμούς υγρασίας μερικά μόλις μέτρα έξω από το κτίριο. Είχαμε προσγειωθεί στην πατρίδα μετά από έξι μόλις μήνες απουσίας. Ένιωσα μια γροθιά να με χτυπά στο στήθος καθώς φορτώναμε τις αποσκευές στο αυτοκίνητο. Τίποτα δεν έμοιαζε το ίδιο. Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ακόμα και οι σφήνες στην Αττική οδό, από «γρήγορους» νέους με μικρά χάτσμπακ και χοντρά ζαντολάστιχα με τη μουσική στη διαπασών.

Η διαδρομή μέχρι το σπίτι στο Λαύριο ήταν αδιάφορη. Θυμόμουν απέξω κάθε φανάρι, κάθε στροφή και κάθε διάβαση. Η πλατεία μας ήταν ασυνήθιστα γεμάτη κόσμο, που έδειχνε να διασκεδάζει τριγυρνώντας με θορυβώδη μηχανάκια γύρω γύρω, παρότι η ώρα ήταν προχωρημένη. Όλοι με ένα παγωτό στο χέρι και ένα σουβλάκι. Πρότεινα να φάμε κι εμείς για να το γιορτάσουμε, όμως η παρέα έδειξε το κρεβάτι ως την ενδεδειγμένη λύση. Και το μωρό κοιμόταν ήσυχο στο κάθισμά του. Υποχώρησα. Στο κάτω κάτω οι διακοπές μας μόλις είχαν ξεκινήσει. Αυτό το θυμήθηκα και την επόμενη το πρωί στο σούπερ μάρκετ. Με λίγα ψώνια στη σακούλα η ταμίας μας ζήτησε 60 ευρώ. Θα ορκιζόμουν ότι η αξία των αποσμητικών μας και λίγων γαλακτοκομικών μαζί με ένα πακέτο pampers, δεν θα ξεπερνούσε τις 25 λίρες. Το είπα στη γυναίκα μου και απορημένοι ρωτήσαμε ξανά την ταμία. Δεν είχε γίνει κανένα λάθος όμως. Το επιβεβαίωσαν φίλοι και συγγενείς μας.

Τις επόμενες ημέρες διαπιστώσαμε ότι το λάθος δεν ήταν δικό μας. Σε μια χώρα που διανύει τις χειρότερες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της, οι μισθοί έχουν καταβαραθρωθεί και οι τιμές στα τρόφιμα και τα βασικά είδη ανάγκης παραμένουν αμετάβλητες-αν δεν έχουν αυξηθεί κιόλας. Ρωτάω γνωστούς και φίλους, πως γίνεται να επιβιώσεις με τέτοιες τιμές στα καταστήματα, στη βενζίνη, στις υπηρεσίες. Κανείς δε φαίνεται να ξέρει την απάντηση γιατί όλοι αλλάζουν θέμα αμέσως, σα να θέλουν να ξορκίσουν ένα δαίμονα που απειλητικά πετάει πάνω από τα κεφάλια τους. Μάλλον τον ΕΝΦΙΑ που είναι ένα ακόμα χαράτσι στην ακίνητοι περιουσία των Ελλήνων, που ισοδυναμεί με δήμευση περιουσίας. Καθώς όλοι σχεδόν καλούνται να πληρώσουν από 1000 ευρώ για τα παμπάλαια διαμερίσματα που κληρονόμησαν από τους γονείς τους. Ναι. Όλοι οι μαυρισμένοι από τα θαλάσσια μπάνια Έλληνες, που ανέμελοι απολαμβάνουν τον καφέ δίπλα στο κύμα. Καφές που ευτυχώς είναι ακόμα φτηνός. 1 και 20 λεπτά για ένα φρέντο δεν είναι τίποτα -δόξα το θεό. Για καφέ άλλωστε ήταν και οι υπάλληλοι στο δημαρχείο Λαυρίου, όταν πήγαμε για να προμηθευτούμε ορισμένα δικαιολογητικά για τα διαβατήρια μας. Στην αστυνομία λίγο αργότερα, μας έκλεισαν φιλικά το μάτι με κατανόηση, γιατί τελικά όλα αυτά θα έμεναν αχρείαστα. Η εγκύκλιος είχε αλλάξει και χρειαζόμασταν διαφορετικά χαρτιά. Η θερινή ραστώνη βλέπετε. Τα μπάνια του λαού.

Αποφασίσαμε κι εμείς να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα λοιπόν, δέκα λεπτά από το σπίτι μας. Η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς-ότι η θορυβώδης καντίνα-μπάρ δεν είχε πάρει άδεια και άρα η πλάζ ήταν αδειανή από ξαπλώστρες και καρέκλες- επισκιάστηκε από τους τόνους αποτσίγαρα και σκουπίδια παντού τριγύρω. Δε θυμάμαι ειλικρινά να έχω δει τόσες γόπες ανά τετραγωνικό σε δημόσια παραλία, ποτέ άλλοτε. Βέβαια μου τόνισαν ότι άλλοτε υπήρχε ο ιδιώτης που εκμεταλλευόταν την δημόσια πλάζ νοικιάζοντας τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες αντί αδρής αμοιβής. Και αντί κράτησης, τα σαββατοκύριακα. Τότε δεν υπήρχε ρύπανση. Μόλις ανέλαβε τα καθήκοντα συντήρησης ο δήμος, έπαψε να είναι προτεραιότητα η δημόσια υγεία. Και ο θεοσεβούμενος Έλληνας, ένιωσε ελεύθερος να καπνίσει και να πιεί τον φτηνό καφέ του δίχως φόβο και περιορισμούς, ρυπαίνοντας ελεύθερα το περιβάλλον. Επιστροφή στη δεκαετία του 80 ολοταχώς, λοιπόν. Ψάθες, ομπρέλες, πλαστικές καρέκλες και οικογένειες καθισμένες κατάχαμα, γύρω από σουβλάκια, αναψυκτικά και μικρά ραδιοφωνάκια που παίζουν επιτυχίες. Λίγο παρακάτω, υπολείμματα μιας χτεσινοβραδινής φωτιάς και μπουκάλια από μπύρες και κάποιο νεανικό πάρτι. Η θάλασσα γαλάζια και μερικές βάρκες στο βάθος δίνουν το στίγμα. Το καλοκαίρι που η τηλεόραση διαφημίζει παντού σε όλο τον κόσμο, είναι εδώ. Και τα ρεκόρ αφίξεων καταρρίπτονται καθημερινά, με χιλιάδες τουρίστες να καταφτάνουν με απανωτά τσάρτερ. Ίσως η οικονομία τελικά να είναι σε φάση ανάπτυξης. Δεν ξέρω αλήθεια. Εγώ δεν είδα να αναπτύσσεται τίποτα περισσότερο από τη μιζέρια και τη φτήνια τριγύρω μου. Και την απόγνωση.

Χρειάστηκε να κατεβούμε στο κέντρο της Αθήνας για να πάμε στην τράπεζα. Το Κολωνάκι ίδιο και απαράλλαχτο, τα Εξάρχεια αδειανά, η Πατησίων μοιάζει με έρημο τοπίο, ο Άγιος Παντελεήμονας γεμάτος παιδιά που παίζουν. Νέα καταστήματα έχουν ανοίξει στη γειτονιά. Βουλγάρικα κυρίως αν καταλαβαίνω καλά τις περίτεχνες ταμπέλες. Απορώ γιατί η κίνηση είναι περιορισμένη το πρωί, σε αντίθεση με το βράδυ, που πλήθος κόσμου φαίνεται να πηγαίνει κάπου. Δίχως συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μια οικογένεια τσιγγάνων από τη Ρουμανία, τρώει γύρω από ένα παγκάκι στο πεζοδρόμιο, την ώρα που η μητέρα αλλάζει πάνα στο μικρότερο παιδί της. Είναι προχωρημένη η ώρα, μετά τις 11 και παρατηρώ τους ανθρώπους. Η Αχαρνών μοιάζει απέραντη σαν διάδρομος προσγείωσης με πυκνή βλάστηση δεξιά κι αριστερά της. Η ζέστη αφόρητη και πηχτή σε κάνει να θες να σταθείς κάτω από τους καταρράκτες του Νιαγάρα για να δροσιστείς. Η απλά να χωθείς στα λίγα τετραγωνικά που σου αναλογούν στην πόλη και να ανοίξεις το κλιματιστικό στο τέρμα.  Το μυαλό αυτόματα γυρίζει στο καινούργιο μας σπίτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και νιώθω πρωτόγνωρα εγκλωβισμένος ανάμεσα στο «πριν» και το «μετά» της ζωής μας. Δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι. Αυτό που άφησα πίσω μου είναι χειρότερο από όσο φανταζόμουν. Και αντί για νοσταλγία παρακαλώ να περάσουν οι μέρες να επιστρέψουμε πίσω.

Τελικά όλη η οικογένεια, γνωστοί και φίλοι μαζευόμαστε γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι της ταβέρνας να γιορτάσουμε τα γενέθλια του παιδιού μας. Πιάτα πάνε κι έρχονται, οι μεζέδες είναι καταπληκτικοί και το τσίπουρο δροσερό. Οι γνωστοί σπαρταριστοί διάλογοι, οι ψευτοτσακωμοί, τα χωρατά, τα ανέκδοτα. Τα παιδιά μας φουσκώνουν μπουρμπουλήθρες φτιαγμένες από σαπούνι και νερό και τρέχουν γύρω από τα τραπέζια και για μια στιγμή αφήνομαι να ταξιδεύω κι εγώ στο Ελληνικό καλοκαίρι, στον ήλιο, στο δροσερό αεράκι της θάλασσας, στα πρόσωπα των ανθρώπων που αγαπώ. Σε λίγο έρχεται ο λογαριασμός, οι καλεσμένοι πρέπει να φύγουν για τα δικά τους σπίτια και το γλυκό με τα κεράκια έχει απομείνει στο κέντρο του τραπεζιού να θυμίζει το μεγάλο γλέντι που προηγήθηκε νωρίτερα. Την ίδια αίσθηση φιλοξενίας και αγάπης συγκρατώ από ένα μικρό ταξίδι που κάνουμε στην Κόρινθο να δούμε κάποιους άλλους καινούργιους φίλους. Άγνωστοι μέχρι χτές, γνωστοί και αγαπημένοι από εδώ και μπρος. Με καρδιά γεμάτη ευχές και τραπέζια γεμάτα λιχουδιές, μένεις να απορείς. Αυτοί οι άνθρωποι τελικά είναι που κάνουν τη διαφορά στην Ελλάδα. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η επαφή, η ανιδιοτελής προσφορά σε αντιδιαστολή με τις εικόνες κατοχής και παρακμής που επικρατεί στους δημόσιους χώρους. Όλα αυτά με κάνουν να υποφέρω ακόμα περισσότερο γιατί μεγαλώνουν το δίλημμα μέσα μου. Υπέρ και κατά, καλά και άσχημα, ωραίες εμπειρίες ανακατεμένες μαζί με τις ανυπόφορες. Ζωή και παραίτηση συνυπάρχουν ταυτόχρονα και κανείς δεν τολμά να προβλέψει το μέλλον γιατί όλοι νιώθουμε την ίδια ανασφάλεια. Δεν εξαρτάται από εμάς, τίποτα πια. Παρά μόνο η στιγμή η ίδια. Η στιγμή που θα δώσουμε ή θα πάρουμε κάποιο νεύμα συμμετοχής στις ζωές των άλλων. Ανάσες ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Ανιδιοτελής αγάπη.

Και κάπως έτσι, με μια γεύση γλυκιά από παστέλι στο στόμα και ανάμικτα συναισθήματα, κλείνω τις πρώτες μου εντυπώσεις σαν τουρίστας στη χώρα που γεννήθηκα. Ομολογώ πως δεν έχω αποφασίσει αν θέλω να επιστρέψω ξανά σύντομα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η καρδιά μου λέει πως ναι, το μυαλό μου αρνείται να συζητήσει την πιθανότητα. Το αφήνω στην τύχη και στην ελπίδα του ξενιτεμένου πως κάτι θα αλλάξει στο τέλος, πως κάτι θα είναι διαφορετικό την επόμενη φορά. Εκτός από το χρόνο που άγαρμπα θα έχει συσσωρευτεί στις ψυχές και τις ζωές μας βαραίνοντας τις σκέψεις και τις εντυπώσεις μας. Και όπως είπε και ένας φίλος μου τις προάλλες, η λέξη «νόστος» δεν υπάρχει στην Αγγλική γλώσσα.


Ίσως και για καλύτερα…

Wednesday, June 25, 2014

Σκάσε και χειροκρότα


Την ίδια στιγμή που οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των Ελλήνων στην εφορία ξεπερνούν τα 65 δις ευρώ, ενώ καθημερινά καταγράφεται στάση πληρωμών προς το Ελληνικό δημόσιο και στάση αξιοπρεπούς διαβίωσης στην καθημερινότητα...

....Στη Βραζιλία η εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου κάνει την "υπέρβαση" έχοντας προκριθεί στους 16 του Μουντιάλ, εξασφαλίζοντας μπόνους άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ, με βάση τα δημοσιεύματα...

Κι εσύ Έλληνα χειροκροτάς αποχαυνωμένος από τη θαλπωρή του καναπέ σου, ζητωκραυγάζοντας για τους άθλους του Καραγκούνη και του Κατσουράνη

Πεινασμένος, εξευτελισμένος, παρίας, άνεργος, με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης, αλλά δεν έχει σημασία γιατί εσύ είσαι...παγκόσμιος

Είσαι μύθος. Είσαι θεός του Ολύμπου. Είσαι ένα γύψινο αγαλματίδιο σε προθήκη της οδού Αθηνάς στο Μοναστηράκι. Τέρψη για τους τουρίστες, αντί χαμηλού αντιτίμου

Τους βρίζεις, τους κρίνεις, τους στηλιτεύεις, τους απαξιώνεις για την ανικανότητα, τη μοχθηρία και τη βλακεία τους

Τους εκπροσώπους του συστήματος.

Παράγοντες, πολιτικούς, δημοσιογράφους, λαμόγια-επιχειρηματίες, έμπορες ονείρων, κατακτητές και δοσίλογους συνεργάτες, μαζί

Και αυτοί, όχι μόνο δε χαμπαριάζουν, δεν ιδρώνουν το αυτί τους, αλλά δείχνουν εσένα ως φταίχτη.

Σε κρίνουν ένοχο εθνικής μειοδοσίας, όταν μιλήσεις. Όταν εκφραστείς. Όταν μουτζώσεις την τηλεόραση και ξεράσεις από την αηδία

Οι μειοδότες, οι εφιάλτες, οι ψεύτες και οι κλέφτες

Απαγορεύεται, σε αυτή τη "δημοκρατία" τους να πείς αλήθειες που ενοχλούν. Να έχεις "άλλη" γνώμη.

Σε βαφτίζουν αναρχικό, αλήτη, πρεζάκια, φανατικό, ανώριμο, τρελό, μασόνο, ανθέλληνα και τύραννο

Έχουν το θράσος να σου λένε πως ΕΣΥ δεν ξέρεις, ότι δεν καταλαβαίνεις, ότι δεν έχεις τον τρόπο και τη σκέψη, ότι δεν είσαι ικανός να έχεις γνώμη, ότι είσαι αμόρφωτος και περιθωριακός

ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΕΣΕΝΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΕΙΣ?

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ?

Σε θέλουν πειθήνιο όργανο τους για να βολεύεις τα κέφια τους, σιωπηλό και αμέτοχο, δίχως μυαλό και θέληση.

Σε θέλουν άβουλο και κουτό. Να μην πιστεύεις στον εαυτό σου και τις δυνατότητες σου. Να συμβιβάζεσαι και να βολεύεσαι με τα λίγα, μπροστά στο "μεγάλο τρόμο του αγνώστου μέλλοντος"

Σε θέλουν δικό τους, συμμέτοχο στα ρουσφέτια και τα πάρε-δώσε τους. Σε κρατάνε με τα λίγα, ενώ μασάνε τα πολλά. Και σε κρατάνε γιατί καταβάθος μπήκες στον πειρασμό να τα "τρώς μαζί τους", άλλο αν περίμενες καρτερικά στο κρύο, έξω από τις βίλες και τα παλάτια τους, για λίγη σημασία, μια χειραψία, ένα νεύμα τους.

Σε θέλουν να χειροκροτάς τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη. Την "ελληνική λεβεντιά" και την "αδάμαστη ψυχή". Το παραμύθι δίχως όνομα και δίχως τέλος. Τη μοίρα σου την αναπόδραστη. Την κυκλική και επαναλαμβανόμενη παραδοχή πως "αυτοί είμαστε, αυτά μπορούμε". Την αποθέωση της ανικανότητας και της μειονεκτικότητας σου. Τον αιώνιο συμβιβασμό της μετριότητας.

Κι αν από σπόντα ξεφύγει κανένας θρίαμβος, καμιά επιτυχία, από το τέλειο κοντρολάρισμα τους, σπεύδουν να σου μιλήσουν για το θαύμα του αιώνα, για τη χάρη της Παναγίας και τους 300 του Λεωνίδα και όλα τ' άλλα απίθανα που δεν απαιτούν τη συμμετοχή ΣΟΥ

Κρύβοντας την αλήθεια---κάνοντας την εξαίρεση σημαντικότερη από το γεγονός

Σκάσε και χειροκρότα λοιπόν, Έλληνα

....κι έχει ο μεγαλοδύναμος




Friday, May 23, 2014

Η Αλλαγή ανήκει στον Ελληνικό Λαό


Για μια ακόμη φορά, βρισκόμαστε σε μια ταραχώδη περίοδο εκλογών

Το σύστημα της διαφθοράς για να επιβιώσει, έχει μεταμφιεστεί, έχει μεταλλαχθεί σε φιλικότερες προς το κοινό αίσθημα μορφές

Έχει εγκαταλείψει το σώμα του ΠΑΣΟΚ, το κεφάλι της Νέας Δημοκρατίας, τα χέρια και τα πόδια της παλιάς Αριστεράς

Έχει γίνει λιγάκι Ελιά, λιγάκι Ποτάμι, λιγάκι ΣΥΡΙΖΑ, λιγάκι Χρυσή Αυγή. 

Λίγος ήλιος, λίγο θάλασσα και ένα αγόρι (ο Αλέξης)

Προσπαθώ να μεταδώσω το μήνυμα στους φίλους μου, να τους πείσω

Αυτό το σύστημα, το σύστημα που δεν αφήνει την Ελλάδα να αποκτήσει μορφή σύγχρονου Ευρωπαϊκού κράτους, είναι ίδιο κι απαράλλαχτο, από τον εμφύλιο και μετά

Αυτό το σύστημα, ένα άχρωμο και αδιαμόρφωτο σώμα, μια μάζα, μια άμορφη οντότητα χωρίς χαρακτηριστικά, είναι ο ιός που μπολιάζει κάθε καινούργια πολιτική πρόταση, κάθε νέο πολιτικό, κάθε καινούργια σελίδα που χρειάζεται να ανοίξει στην ιστορία μας

Αυτό το σύστημα, το κατεστημένο, δηλαδή η δεξιά (ο επίσημος εκπρόσωπος της αντίδρασης στο καινούργιο, τάχα μου υπέρ μιας αμφισβητήσιμης ιδέας περί "αξιών" και "σταθερότητας") είναι το καθεστώς στην Ελλάδα. 

Το καθεστώς που δεν ανατρέπεται. Που δεν ανατράπηκε ποτέ. Που δεν θα ανατραπεί ούτε και σε αυτές τις εκλογές

Από που προέρχεται η δύναμη του καθεστώτος στην Ελλάδα? Από δύο πηγές

1. Από την αμάθεια και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο του Έλληνα, που δεν έμαθε ποτέ να είναι πολιτικό ον, αλλά έμαθε να είναι πάντοτε πολιτικός ραγιάς. Δηλαδή μέτοχος στο ρουσφέτι-εξυπηρέτηση. Έμαθε πάντοτε να είναι ένας μικροπρεπής εγωίσταρος και να κάνει μεγάλη φασαρία για μικρά πράγματα, ενώ τα σπουδαία αδυνατεί να τα συλλάβει και να τα αξιολογήσει. Σαν κακομαθημένο παιδάκι που με τις φωνές νομίζει ότι θα φάει περισσότερες καραμέλες

2. Από την απουσία οργάνωσης, σχεδιασμού, προτυποποίησης, στοιχειώδους μάνατζμεντ (μεταξύ άλλων το μάνατζμεντ αφορά τον έλεγχο και την αξιολόγηση κάθε διαδικασίας) του κράτους, που λειτουργεί και κυβερνάται χύμα και όπως κάτσει, από ανθρώπους άσχετους και κακόπιστους. Με αποτέλεσμα οι διαδικασίες της δημοκρατίας, είτε να είναι ημιτελείς, είτε ατελείς, είτε να μην εξυπηρετούν τις σύγχρονες απαιτήσεις σωστά, με αποτέλεσμα, ούτε ανανέωση να υπάρχει στο κράτος, ούτε το κράτος να βοηθά τον πολίτη, αλλά να έχει γίνει μια μεγάλη Χίμαιρα, ένας εχθρός της κοινωνίας

Αυτά τα δύο παραπάνω στοιχεία, οι δύο πυλώνες που ανάφερα, είναι ο λόγος που στην Ελλάδα τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Παρά, τα ίδια και τα ίδια γίνονται μια ζωή, μέχρι να φτάσουμε στην εκάστοτε επόμενη κρίση, μέχρι να ανακάμψουμε, μέχρι να κλείσουμε και να ανοίξουμε τον κάθε επόμενο κύκλο μας

Ποιές είναι οι προτάσεις των κομμάτων, των υποψήφιων δημάρχων, των περιφερειαρχών, των βουλευτών, των ευρωβουλευτών για να αντιμετωπιστούν αυτά τα βασικά ζητήματα? 

Και να αλλάξει η Ελλάδα? Και να περιοριστεί το κατεστημένο της συντήρησης όλο και περισσότερο

Και να προετοιμαστεί, να δρομολογηθεί και να επιτευχθεί η Αλλαγή, προς όφελος του Ελληνικού λαού?

Δεν υπάρχουν προτάσεις κύριοι

Αυτό που παρακολουθούμε, είναι άλλος ένας γύρος παροχολογίας από τη μία και ρουσφετολογίας από την άλλη. Και είναι εντυπωσιακό που έχει κατέβει στις εκλογές η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα, γιατί πιστεύουν ακόμα ότι μπορούν να υφαρπάξουν 30 αργύρια από το δισάκι της χρεοκοπημένης μας πατρίδας. Η να παρέχουν μέρος των 30 αργυρίων, για να εξαγοράσουν ψήφους από τους τζουτζέδες πελάτες τους

Ασχολούνται με το ναζισμό, το φασισμό, το σοσιαλισμό, τον Ευρωπαϊσμό ή τον απομονωτισμό, δηλαδή ασχολούνται με πολιτικές θεωρίες που επικαλούνται διάφοροι μαρκετίστες της πολιτικής, στα λόγια, στη θεωρία, για να πλασάρουν τον εαυτό τους και να κάνουν δημόσιες σχέσεις. Για να παρουσιαστούν ως φορείς οι ίδιοι, νέων προτάσεων και "εναλλακτικών" επιλογών. 

Καλά δεν έχουν βαρεθεί? Καλά εσείς όλοι, οι πολίτες, οι Έλληνες, ακόμα δεν έχετε βαρεθεί να ακούτε θεωρίες και λόγια που σε κανένα μέρος της Ευρώπης δεν ακούγονται, γιατί πέφτουν λεμονόκουπες και ντομάτες?

Καλά δεν αντιλαμβάνεστε, το χαμηλό επίπεδο και την εντελώς άσχετη θεματολογία την οποία ανακινούν οι πολιτικοί για να τραβήξουν την προσοχή σας? Πουθενά αλλού δε γίνονται αυτά

Οι Έλληνες καταναλώνουμε συναίσθημα, ενώ η πολιτική αφορά την ψυχρή στρατηγική. Γι αυτό και δεν πρόκειται να πετύχουμε ποτέ εθνικούς στόχους και να αλλάξουμε, μέσω της πολιτικής

Τουλάχιστον βλέπουμε κάποια νέα φαινόμενα στην Ελλάδα. Βλέπουμε μεγάλους επιχειρηματίες που για τους δικούς τους λόγους εμπλέκονται με τα κοινά. Ανοιχτά πλέον και δίχως αναστολές. 

Και το κάνουν γιατί πολύ απλά ξέρουν καλύτερα, ότι ο κόσμος έχει απαξιώσει τους μεσάζοντες. Δεν πείθεται. Στέλνει την ψήφο του για να εκδικηθεί. Για να ρίξει μαύρο σε όσους πιστεύει ότι τον γέλασαν. 

Όμως η Αλλαγή, ανήκει στον Ελληνικό Λαό

Δηλαδή τα πράγματα θα αλλάξουν μονάχα εφόσον ο Ελληνικός Λαός το θελήσει

Δεν αναφέρομαι στις δημοκρατικές διαδικασίες, που έχουν ατονήσει. Δηλαδή τις εκλογές, τα δημοψηφίσματα, τα exit poll, τα κοινοβούλια και τα υπουργεία. 

Δυστυχώς όλους αυτούς τους θεσμούς τους κανιβάλισαν τα πολιτικά κόμματα της μεταπολίτευσης, όλα ανεξαιρέτως

Ο Ελληνικός Λαός πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του αποφασιστικά, ώστε να μπορέσει να ορίσει τη μοίρα του

Και με αυτή την ουτοπική ευχή, κλείνω αυτό το σύντομο σημείωμα

Καλή επιτυχία!




Thursday, April 3, 2014

Ποιός Μπαλτάκος? Ο Σαμαράς


Έχω επανειλημμένως αρθρογραφήσει για όλα αυτά τα θέματα και περισσότερο σκανδαλίζομαι όταν γίνονται οι αποκαλύψεις και φτάνουν στις εφημερίδες

Πως είναι δυνατόν, ο κοινός νους να γνωρίζει, και να μην υποψιάζονται οι κατεξοχήν επαγγελματίες δημοσιογράφοι, πολιτικοί, παράγοντες της χώρας αυτής. Και τάχα μου να πέφτουν από τα σύννεφα κάθε φορά. Αυτό μου τινάζει τα μυαλά στον αέρα.

Είναι προφανές, ότι δεν θέλουν να υποψιαστούν, ούτε να ερευνήσουν. Διότι ακριβώς όπως η Μαφία επιβάλλει την ομερτά, έτσι και οι εκάστοτε κυβερνητικές ελίτ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ, αλλά η μόνιμη γραφειοκρατία των υπουργείων, επιβάλλει τα δικά της στεγανά, με τα αντίστοιχα ανταλλάγματα

Ένα μέρος της ιστορίας αυτής αποκαλύφθηκε επί Καραμανλή και υπόθεσης Ζαχόπουλου, όταν όλη η Ελλάδα είδε τους εκβιασμούς από τους δημοσιογράφους-νταβατζήδες-προαγωγούς (κυριολεκτικά) καθώς επίσης και το ξέπλυμα χρήματος που έλαβε χώρα. Ένα μικρό μέρος, ελάχιστο, μπροστά σε όσα συμβαίνουν καθημερινά και μόνο επί Τροϊκας συρικνώθηκε, αλλά δεν εξαφανίστηκε

Μιλάνε για το Μπαλτάκο, το δεξί χέρι του Σαμαρά. Άρα μιλάνε για τον ίδιο το Σαμαρά και όσα εκπροσωπεί. Όσοι πέφτουν από τα σύννεφα και παριστάνουν τους χθεσινούς και σκανδαλίζονται, το κάνουν για λόγους εντυπώσεων και μόνο. Το βίντεο που υπεκλάπη, είναι αντίστοιχης αξίας με τις κρυφές κάμερες του Τριανταφυλλόπουλου, δηλαδή προϊόν εκβιασμού, και στη συγκεκριμένη περίπτωση που μιλάμε για τον Κασιδιάρη προϊόν εκδίκησης για αντάλλαγμα που δεν κατεβλήθη

Ποιό αντάλλαγμα? Μα το ότι η ΝΔ έβγαλε από την πρίζα τη Χρυσή Αυγή, όταν ο Σαμαράς κατάλαβε ότι του κόβει ψήφους. Ναι κύριοι. Τα έχω γράψει και εδώ, όταν έγινε η δολοφονία Φύσσα. Όταν το τέρας της Χρυσής Αυγής έγινε ανεξέλεγκτο, επειδή η κλίκα του Σαμαρά, οι Μπαλτάκοι και οι Κρανιδιώτηδες και όλο αυτό το παρακρατικό συνάφι, εξέθρεφαν τους φασίστες στον κόρφο τους

Αυτό το κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, οι φασίστες και οι παρακρατικοί που έδρασαν μετά τον εμφύλιο πόλεμο, πρέπει να διαγραφεί και να εξαφανιστεί δια παντός από την Ελληνική πραγματικότητα το συντομότερο δυνατόν. Πρέπει να γίνει πολιτική προτεραιότητα από κάθε κόμμα που θα διεκδικήσει το χρίσμα της διακυβέρνησης της χώρας. Αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, είναι προφανές και στον πλέον αδαή, συντηρείται και εκθρέφεται από συγκεκριμένα κομμάτια του Ελληνικού στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας (αστυνομία, λιμενικό, φυλακές, προσωπική φύλαξη υψηλών προσώπων, ΕΥΠ κλπ) και διατηρεί συγκεκριμένες και στέρεες διασυνδέσεις με τον δεξιό πολιτικό χώρο

Είναι ντροπή και ξεφτίλα και αίσχος για την Ελληνική δημοκρατία, ο σπόρος του φασισμού και της συντήρησης, της ακροδεξιάς και της ένοπλης καταστολής των δικαιωμάτων των πολιτών και των θεσμών, να μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, δίχως κάνενας να επιλαμβάνεται δραστικά για να το εξαφανίσει δια παντός. Είναι επίσης προφανές, ότι ο χώρος της δεξιάς θα έπρεπε να κάνει την αυτοκάθαρση του, εδώ και πολλά χρόνια. Όμως για λόγους επίσης πολύ συγκεκριμένους που έχουν να κάνουν με εντολές από ξένους παράγοντες, όχι πάντα φανερούς (αναφέρομαι σε μυστικές υπηρεσίες) έχουν δωθεί συγκεκριμένες εντολές οι οποίες εκτελούνται

Ο χώρος της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, είναι πλούσιος σε δραστηριότητα. Από προστασία νυχτερινών κέντρων και εκβιασμούς, από πορνεία και τυχερά παιχνίδια, από παρακρατικές οργανώσεις εκτελεστών και εκδικητών που συνεχώς εκπαιδεύονται και προμηθεύονται όπλα και πυρομαχικά από συγκεκριμένα κέντρα που εφάπτονται στον Ελληνικό στρατό και τους προμηθευτές του.

Όλα αυτά είναι γνωστά και το χειρότερο είναι γνωστά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η Χρυσή Αυγή υπάρχει σε ύπνωση από τη δεκαετία του 80, όπως και οι διασυνδέσεις της με το ποδόσφαιρο και άλλες περιθωριακές ομάδες, ήταν επίσης γνωστές από τότε. Ποίος και γιατί επέλεξαν να επαναφέρουν τη Χρυσή Αυγή από την ύπνωση της, και να κατευθύνουν τους "αγανακτισμένους" που έριχναν το ανάθεμα στο ΠΑΣΟΚ και το Γιώργο Παπανδρέου, προς τους κόλπους της, σιγά σιγά αποκαλύπτεται. Δυστυχώς για όλους μας, οι αποκαλύψεις θα σταματήσουν εδώ, γιατί κάποιοι θα επιβάλλουν σιγή ασυρμάτου. Ο οχετός είναι τόσο βρωμερός και τοξικός που αν τυχόν έβγαιναν στη φόρα όσα γίνονται, δεν θα έμενε σπίτι όρθιο στην Ελλάδα. Καθώς ο οχετός διατρέχει οριζόντια το πολιτικό σύστημα και δεν περιορίζεται μόνο στο χώρο της ακροδεξιάς

Από αυτό εδώ το βήμα, κάνω έκκληση προς το ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρο του, να εμπεδώσουν τη δημοκρατία, με τρόπο διαφανή και κρυστάλλινο, δίχως να υποπέσουν στις ακρότητες του Σαμαρά

Επειδή ο χρόνος που επελέγη να διοχετευθεί στη δημοσιότητα το συγκεκριμένο βίντεο, είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ με συγκεκριμένο στόχο. Ο στόχος του κατεστημένου, είναι να βγεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και να πέσει οριστική ταφόπλακα στις οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις που ήδη αποξηλώθηκαν από την κυβέρνηση Σαμαρά. Κάνω έκκληση προς το ΣΥΡΙΖΑ να συμμαζέψει τις δικές του παρακρατικές διασυνδέσεις με τους δικούς του χώρους αναρχο-αριστερής και τρομοκρατικής έμπνευσης, που λειτουργούν με ανάλογο τρόπο με την ακροδεξιά. Στη θέση της Χρυσής Αυγής θα μπορούσε να είναι ο κάθε ΑΝΤΑΡΣΥΑ (δίχως να μιλάω συγκεκριμένα, ένα παράδειγμα αναφέρω)

Όσα ανάφερα νωρίτερα για το σπόρο του φασισμού, ισχύουν και για το χώρο της αριστεράς, που μεταφέρει το σπόρο της αναρχίας και της ανωμαλίας από γενιά σε γενιά, καταπατώντας τις αξίες του σεβασμού και της δημοκρατικής νομιμότητας. Κάνοντας κατάχρηση κάθε ελευθερίας, εξωθώντας μεγάλα κομμάτια του Ελληνικού λαού σε παρερμήνευση της πραγματικότητας και ανάγνωση των τεκταινομένων μέσα από συγκεκριμένα πολιτικά φίλτρα, άσχετα με τα συμφέροντα της πατρίδας μας

Δεν έχω εμπιστοσύνη στο ΣΥΡΙΖΑ ούτε τον πρόεδρο του. Έχουν φτιάξει ένα κόμμα φρανκενσταϊν-αχταρμά με τα χειρότερα κομμάτια της αριστεράς και τους πιο συντηρητικούς και οπισθοδρομικούς φανατικούς αριστερούς. Που επίσης δεν έχουν επαφή με την Ελληνική πραγματικότητα. Δεν θέλω το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αλλά το θέμα δεν είναι τι θέλω εγώ, αλλά τι θέλουν όσοι μας κυβερνούν στην πραγματικότητα και δεν επιθυμούν η Ελλάδα να κατακτήσει την ανεξαρτησία της και την αυτονομία της. Και απ' ότι φαίνεται ο κύβος ερίφθη

Ας ελπίσουμε ότι οι θεσμοί και όση κοινωνική ειρήνη έχει απομείνει στον εξαντλημένο από ελπίδα τόπο μας, να μείνουν στην -όποια- θέση τους








Wednesday, April 2, 2014

Αυτός ψήφισε με βάση τις αρχές του, κι εγώ...


..κι εγώ γράφω και καταγράφω τις απόψεις μου, σύμφωνα με τις δικές μου αρχές και τα δικά μου πιστεύω

Αναφέρομαι στη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου και τα τραγελαφικά -που πήγαν να μας τα πλασάρουν σοβαρά- γεγονότα των ημερών, σχετικά την ψήφιση του περιβόητου πολυνομοσχεδίου

Καταρχάς το να υπερψηφίζεται ένα σοβαρό νομοσχέδιο με μόλις 151 ψήφους ισοδυναμεί στην πράξη με την ίδια την ακύρωση του. Ισοδυναμεί με πυροβολισμό με άσφαιρα. Απλά δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. Και πως να εφαρμοστεί, όταν νομοσχέδια όπως αυτό της Διαμαντοπούλου, πήγαν άπατα παρότι είχαν 260 και βάλε ψήφους. Και απέτυχαν

Κατά δεύτερον, όσο περνάει ο καιρός, τόσο ο Γιώργος Παπανδρεόυ αποδεικνύει πως είναι ο μόνος σοβαρός πολιτικός της χώρας, και ότι στο μέλλον θα τον ξαναδούμε στο προσκήνιο σε καινούργιο ρόλο, με καινούργιες προτάσεις. Ελπίζω οι συνθήκες να είναι ευνοϊκότερες για εκείνον και τη χώρα

Πάμε όμως στην ουσία του θέματος, τις δηλώσεις Προβόπουλου και Στουρνάρα καθώς και του Σαμαρά (αλίμονο) για την επιστροφή στις αγορές

Επιστροφή στις αγορές τι σημαίνει?

Ότι η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται ελεύθερα από τις χρηματαγορές

Μάλιστα. Αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα? Η μεγάλη επιτυχία? Το να μπορείς να δανείζεσαι όπως θέλεις? Με επιτόκια αγοράς, δηλαδή με επιτόκια συνηρτημένα άμεσα με την δημοσιονομική σου κατάσταση?

Δηλαδή για να τα λέμε όλα, με όρους τζόγου και πονταρίσματος από όποιον γουστάρει να έχει το πάνω χέρι στην Ελλάδα μας?

Ακούμε λέξεις όπως εμπιστοσύνη των αγορών, αξιοπιστία της Ελληνικής οικονομίας και άλλα τέτοια φαιδρά

Γελοιότητες που ούτε οι λιγοστές κατσίκες της χώρας δεν ανέχονται πια

Ποιά εμπιστοσύνη και ποιά Ελληνική οικονομία. Είναι σα να επισκέπτεσαι εκδιδόμενη γυναίκα και να της λές πως έχεις εμπιστοσύνη στην αγνότητα της. Ίσως αυτό να ίσχυε σε ένα άλλο σύμπαν, σε μια άλλη πραγματικότητα υπερβατική και ιδεώδη. Όχι στο σήμερα. Όχι υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες

Κοροϊδεύουν τον κόσμο

Δεν ασχολούνται με τον Ελληνικό λαο, δεν έχουν σχέση μαζί του. Δεν τον γνωρίζουν. Αλλά και ο λαός δεν τους αναγνωρίζει. Κανέναν από αυτούς. Ο λαός βρίσκεται υπό ομηρεία

Δε ρωτούν, ποιά ή εμπιστοσύνη του Ελληνικού λαού στο κράτος του? Στην οικονομία του? Στις υποδομές που θα στηρίξουν το μέλλον του?

Δε ρωτούν γιατί ξέρουν τις απαντήσεις. Η μάλλον ξέρουν πόσα φάσκελα θα φάνε, οι δήθεν "σωτήρες" της χώρας, οι χειρότεροι υποτελείς και δούλοι της δικής τους δίψας για εξουσία. Είναι άπληστοι

Τενεκέδες και άδεια κεφάλια που ανοιγοκλείνουν τα στόματα τους οι Έλληνες πολιτικοί, με λίγες εξαιρέσεις και όχι προβεβλημένες από τα media

Οι αγορές ανοίγουν για την Ελλάδα -μας λένε περιχαρείς- με τίμημα το κλείσιμο των σπιτιών χιλίαδων οικογενειών, που δε φταίνε σε τίποτα. Εκτός αν πιστεύουν, ότι οι επιτήδειοι, δηλαδή όσοι τα φάγανε με τον Πάγκαλο και τους υπόλοιπους, έχουν θιγεί και ακρωτηριαστεί αναλόγως. Ας γελάσω

Είναι η μέγιστη ντροπή, να κάνουν δηλώσεις που επί της ουσίας αναγνωρίζουν τη διαχρονική υποτέλεια της χώρας στα ξένα κεφάλαια και άρα την αδυναμία της να παράγει και να διατηρήσει πλεονάσματα με τα δικά της μέσα. Είναι ντροπή γιατί εκλέγονται ακριβώς γι'αυτό. Για να εγγυηθούν την ανεξαρτησία μας, όχι την διαιώνιση της υποτέλειας μας, με χρυσές αλυσίδες

Η Ελλάδα έχει αναξιοποίητους πόρους τεράστιους και δεν αναφέρομαι στα πετρέλαια και στις μπούρδες αυτές, που είναι αμφιβόλου ποιότητας πληροφορίες. Και ίσως επιζήμιες και για την πραγματική μας οικονομία. Έχει αναξιοποίητους πόρους σε κάθε επίπεδο. Δε χρειάζεται να είσαι έξυπνος για να καταλάβεις.

Ακούς  ότι οι Έλληνες είναι πρώτοι παγκοσμίως στην επιστημονική έρευνα. Ακούς ότι τα Ελληνικά νησία είναι πρώτα παγκοσμίως σε ποιότητα περιβάλλοντος. Ακούς ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι αυτός που έχει εμπνεύσει τη σύγχρονη δημοκρατία. 3 πυλώνες πολιτικής με Ελληνική πατέντα

-Ανθρώπινοι πόροι υψηλού επιπέδου
-Τουρισμός και αναψυχή υψηλού επιπέδου
-Πολιτισμός και εκπαίδευση υψηλού επιπέδου

Αυτοί οι 3 πυλώνες συναρτούν τον βασικό ένα. Την εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Απλά και κατανοητά

Εκτός αν πιστεύουν ορισμένοι ηλιθιωδώς, ότι τα πετρέλαια που θα εξορύξουν οι ξένοι άποικοι θα τα δώσουν σ'εμάς. Ναι, όπως ακριβώς έκαναν άλλοτε οι Γερμανοί, αγοράζοντας χιλιάδες τόνους σταφίδα ως πρώτη ύλη, από εμάς τσάμπα, ώστε να τις επανεισάγουμε στη συνέχεια από τη Γερμανία ως έτοιμο συσκευασμένο προϊόν. Εμείς οι έξυπνοι

Και οι μόνιμοι τοκογλύφοι και εξυπηρετητές Γερμανοί οι βλάκες. Τι να πει κανείς άλλο..

Δυστυχώς τα βλέπω από εδω πάνω, από αυτό το αλλοπρόσαλο αλλά μεγάλο έθνος, την Αγγλία

Τα βλέπω ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία τύχη όσο θα είναι έρμαιο στα χέρια της κουλτούρας της, της πνευματικής και πολιτιστικής της καθυστέρησης, της μοίρας της ως σταυροδρόμι τυχοδιωκτικών επιδιώξεων στο διεθνές στερέωμα

Τα βλέπω, όσο η Ελλάδα δε φτιάχνει κράτος, δε νοικοκυρεύεται, δεν γινόμαστε άνθρωποι, δεν κάνουμε ειρήνη και κυρίως δε γινόμαστε φίλοι μεταξύ μας. Όσο σφαζόμαστε και βριζόμαστε χυδαία λες και έχουμε να χωρίσουμε κάτι.

Ρε σεις, το χωράφι ρήμαξε. Σας κορόιδεψαν ότι υπάρχει επόμενη ζωή. Δεν υπάρχει. Τίποτα δεν θα πάρετε μαζί σας. Ότι κάνουμε σε αυτή τη ζωή. Μην πιστεύετε στη θρησκεία. Πιστέψτε στην ανθρωπιά και τη συνεργασία

Ο Ανδρέας έλεγε, σοσιαλισμός σημαίνει ανθρώπινες σχέσεις. Ακριβώς εκεί απέτυχε το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Απέτυχε γιατί δε δημιούργησε στέρεες και αλληλέγγυες ανθρώπινες σχέσεις, αλλά κατέστρεψε ανθρώπινες σχέσεις. Δημιούργησε ιδιοτέλεια και εγωισμό. Με ποιό τρόπο?

Δίνοντας καθρεφτάκια στους Ινδιάνους, άκοπα και άσκοπα. Ανεξέλεγκτα. Πλούτο δηλαδή, σε αμόρφωτους ανθρώπους που ζούσαν σε ένα χύμα ανοργάνωτο και καθυστερημένο κράτος.

Οι Ινδιάνοι, πήραν τα όπλα, έγιναν καουμπόηδες και ιδού το αποτέλεσμα. Οι αγελάδες ψόφησαν και τα ράντσα ρήμαξαν. Ο καουμπόη πίνει ολημερίς στο μπάρ της πόλης αναπολώντας περασμένα μεγαλεία. Και ο Έλληνας κυνηγάει τη σκιά του σαν τον Λούκυ Λουκ

Ανωριμότητα, ανοησία, ψέματα, υποκρισία και λαοπλάνοι συνεχίζουν να νέμονται το παρόν και να σχεδιάζουν το μέλλον σας. Τι κρίμα

Θέλουμε να λεγόμαστε Έλληνες, αλλά καμία σχέση δεν έχουμε με τους Έλληνες της αρχαιότητας. Αντίθετα, εκπροσωπούμε τον εκφυλισμό τους. Την παρακμή του πολιτισμού που εκείνοι γέννησαν. Την αποτυχία τους

Είμαστε μια μικρή Τουρκία ντυμένη στα γαλανόλευκα. Ερμαφρόδιτοι και μόνιμα σε σύγκρουση με τον εαυτό μας. Δίχως ταυτότητα. Δίχως προσωπικότητα. Με προσωπείο

Θα περίμενα μετά από μια κρίση, μια αποτυχία ακόμα δηλαδή της μικρής Τουρκίας με τα γαλανόλευκα, να καλέσουν κάποιοι το λαό προς μια καινούργια παλιγγενεσία. Να σηκώσουν το λάβαρο μιας πνευματικής επανάστασης

Να προσπαθήσουμε να βρούμε τον εαυτό μας, να κερδίσουμε τον αυτοσεβασμό μας με τις πράξεις μας. Να χτίσουμε με όπλα φθαρμένα. Αλλά να χτίσουμε

Αντί αυτών, ζητωκραυγάζουν "βγάινουμε στις αγορές". Πάμε μια από τα ίδια, κοντολογίς

Βγήκε ο Εβραίος να πάει στο παζάρι και ήταν μέρα Σάββατο. Σε απλά Ελληνικά

Καλημέρα σας

Tuesday, March 25, 2014

Σήμερα η επέτειος της επανάστασης όλων των Ελλήνων


Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Εύχομαι σε όλους μας, όπου και αν βρισκόμαστε,

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο:

Εθνική ανεξαρτησία

Λαϊκή κυριαρχία

Κοινωνική απελευθέρωση και

Δημοκρατική διαδικασία

Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΣΗΜΕΡΑ, ΟΧΙ ΑΥΡΙΟ

ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΜΕ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Οι ήρωες που σήκωσαν τη σημαία του αγώνα, υπάρχουν και ζουν ανάμεσα μας

Είναι οι απλοί άνθρωποι, που δε συμβιβάζονται, δεν περιορίζονται, δεν λογοκρίνονται

Ούτε στιγμή δε σταματάμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον για την πατρίδα μας

Ούτε στιγμή δεν εκχωρούμε σπίθαμή από τις εθνικές, τις κοινωνικές και τις προσωπικές μας κατακτήσεις

Ω παιδες Ελλήνων ιτε,

ελευθερούτε πατριδα, ελευθερουτε δε
παιδας, γυναικας, θεων τε πατρώων εδη,
θήκας τε προγόνων:

ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ




Thursday, March 20, 2014

Αυτά μπορεί ο Ολυμπιακός


Το χτεσινό αποτέλεσμα, δηλαδή την ανατροπή του 2-0 της Αθήνας, πολλοί το περίμεναν

Εγώ προσωπικά δεν περίμενα πως ο Ολυμπιακός θα χάσει τόσο απλά από μια κακή Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ. Γιατί έχασε πολύ απλά ο Ολυμπιακός, με εκτελεστή ένα μεγάλο σε κλάση φορ

Ο Ολυμπιακός έχασε για πολλούς λόγους. Παρότι δεν είδα το χτεσινό ματς θέλω να κάνω τη δική μου ανάλυση η οποία δε βασίζεται στην έκβαση του, αλλά σε γενικότερες παραδοχές επί του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα

Γιατί κατά τη γνώμη μου αυτά είναι τα αίτια που "χτίζουν" χαρακτήρα και δίνουν ευρωπαϊκά παράσημα σε μια μεγάλη ομάδα

Με απλά λόγια: Ο Ολυμπιακός είναι μια "ελαφριά" φανέλα στην Ευρώπη, αυτό είναι το ρεζουμέ, η ουσία του πράγματος. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό, και ο Ολυμπιακός λυγίζει κάτω από την πίεση των σημαντικών παιχνιδιών?

1. Γιατί δεν έχει χτίσει ομάδα με μεγάλες προσωπικότητες

Ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη και του Μαρινάκη χτίστηκε κυρίως πάνω σε ομάδες δημιουργήματα των μάνατζερ και των προπονητών που αλλάζουν κάθε χρόνο. Η στρατηγική του Ολυμπιακού δεν είχε ποτέ ανάπτυξη παιχτών από τις ακαδημίες, δηλαδή τη δημιουργία κουλτούρας και την εμπέδωση των στόχων πρωταθλητισμού του συλλόγου. Αντίθετα δόθηκε έμφαση στις αγοραπωλησίες και το εμπορικό-διαφημιστικό κομμάτι. Ακόμα όμως και σε αυτό το κομμάτι, παρόλα τα έσοδα κατά καιρούς, λίγες ήταν οι μεγάλες μεταγραφές του Ολυμπιακού, ως προς την πραγματική τους συνεισφορά στο γήπεδο (όχι στα χαρτιά). Προσοχή--δε μιλάω για μεγάλα ονόματα. Μιλάω για μεγάλες προσωπικότητες

2. Γιατί δεν έχει Έλληνες παίκτες

Ο Ολυμπιακός της εποχής Κόκκαλη το 1996 διέθετε μια διαφορετική υποδομή, βασισμένη κυρίως σε άτεχνους αλλά σκληροτράχηλους Έλληνες παίκτες που παρότι δεν είχαν την ποιότητα, είχαν μεγάλη αγωνιστικότητα και κυρίως γαβροσύνη. Δηλαδή μιλούσαν με την εξέδρα και αντιλαμβανόντουσταν τους εγχώριους στόχους του συλλόγου. Δηλαδή την αγωνιστική κυριαρχία επί του Παναθηναϊκου, το πρωτάθλημα και το κύπελλο. Ήξεραν τι θα πει "έδρα", τι θα πει "φανέλα" και διέθεταν εγωισμό και πάθος, στοιχεία της κουλτούρας του Έλληνα παίκτη. Ο Έλληνας παίκτης καταλαβαίνει τι λένε οι εφημερίδες και οι φίλαθλοι που τον σταματάνε στο δρόμο. Αυτό δεν είναι πάντα σωστό γιατί προσθέτει πίεση, από την άλλη όμως, όσοι αντέχουν την πίεση αποκτάνε σιδερένια πυγμή που ακριβώς στα κρίσιμα ματς γίνεται το ισχυρότερο όπλο της άμυνας

Ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη έχει γεμίσει περαστικούς και ρολίστες, που δεν έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν την ποιότητα που θα κάνει τη διαφορά ή θα προσδώσει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα (το κάτι έξτρα δηλαδή) στα κρίσιμα παιχνίδια. Οι παίκτες του Μαρινάκη είναι σαν τα αυτοκίνητα Χιουντάη. Λαμπερά, με πολλά ηλεκτρονικά αξεσουάρ, με κοντέρ που γράφει 200, αλλά στο δρόμο που όλα κρίνονται αποδεικνύονται λίγοι σε σχέση με τους στόχους που βάζει ο σύλλογος στην πραγματικότητα. Που όπως λένε οι παράγοντες του Ολυμπιακού είναι η Ευρωπαϊκή καταξίωση

3. Γιατί δεν ξέρει να παίζει άμυνα

Ο Ολυμπιακός έχει δώσει έμφαση στο επιθετικό φαντεζί παιχνίδι το οποίο θα αρέσει στο λαό του. Έχει ταυτιστεί εμπορικά με άλλους συλλόγους της Ευρώπης όπως η Λίβερπουλ και διάφορες άλλες ομάδες ενώ έχει κάνει μέλη του, παίκτες όπως ο Μαραντόνα. Με λίγα λόγια ο Ολυμπιακός προσπαθεί να εμπεδώσει το προφίλ της μεγάλης και παραγωγικής πολυπρωταθλήτριας ομάδας που το Καραϊσκάκη είναι το δικό της "θέατρο ονείρων" αλλά ταυτόχρονα και το δικό της Μαρακανά, δηλαδή το απόγειο του όμορφου ποδοσφαιρικού θεάματος. Στην Ευρώπη όμως και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο η ουσία είναι η άμυνα γρανίτης. Αυτό το απέδειξε ο Ρεχάγκελ με την εθνική Ελλάδος που κέρδισε το Ευρώ και το έχει αποδείξει ο έτερος μεγάλος σύλλογος της Ελλάδας ο Παναθηναϊκός την εποχή που έκανε πορείες βασισμένος στο 5-3-2 του Σέρχιο Μαρκαριάν. Από την άμυνα ξεκινάς να κερδίζεις. Από την άμυνα και το τέρμα συνήθως "μπάζεις νερά" που ναι μεν στο απαξιωμένο Ελληνικό πρωτάθλημα δεν σε προδίδουν, αλλά στην Ευρώπη σου δίνουν εκείνους τους έξτρα πόντους που κάνουν τη "ζωή ή το θάνατο" σου στις διοργανώσεις

4. Γιατί έχει ξεχάσει τις καταβολές του και τις ρίζες του

Ο Ολυμπιακός έχει γίνει μια ομάδα λαϊκίστικη και έχει πάψει να είναι μια ομάδα λαϊκή. Ας μην ξεχνάμε την ιστορία του συλλόγου αυτού, μια ιστορία γραμμένη και συνδεδεμένη με τις φτωχότερες γειτονιές του Πειραιά, του μεγάλου λιμανιου δηλαδή και της φτωχολογιάς του. Ο σύλλογος αυτός ξεπήδησε μέσα από τις κακουχίες, τα προβλήματα και τη δύσκολη ζωή των Πειραιωτών που στον Ολυμπιακό έβλεπαν τη νίκη απέναντι στην προδιαγεγραμμένη τους μοίρα και στα ντέρμπι με τον αιώνιο την επικράτηση του "φιλοτίμου και της σκληρής δουλειάς" του Έλληνα εργάτη-εργαζόμενου πάνω στον "ελαφρολαϊκό αστό" της μεσαίας τάξης του Παναθηναϊκού. Ο Ολυμπιακός, όπως και το ΠΑΣΟΚ, ολίσθησε από την λαϊκή ιδεολογία ως φιλοσοφία πορείας, προς τον λαϊκισμό και την εφήμερη ηδονή, τις πεπερασμένες απολαύσεις στιγμής και το ψέμα που εξαγοράζεται με τα λεφτά. Ο Ολυμπιακός έχασε την ψυχή του όταν τον ανέλαβε ο Κόκκαλης που ως άλλος Καίσαρας προσέφερε άρτο και θεάματα στον αποπροσανατολισμένο "γάβρο" των νεότερων γενεών, εντυπωσιακές και πολυδάπανες νίκες, αμέτρητα πρωταθλήματα υπό τη σκιά σκανδάλων. Με λίγα λόγια ο Ολυμπιακός μεταλλάχθηκε σε Παναθηναϊκό, έπαψε να είναι η ομάδα που εκπροσωπεί τον ιδρώτα, το μόχθο και τις αξίες του Πειραιά και κατέντησε να είναι η ομάδα του σοσιαλιστικού κατεστημένου με αμέτρητους αναλώσιμους παίκτες που δεν ταυτίστηκαν ποτέ με τον "αιώνιο έφηβο"

5. Γιατί εκμεταλλεύτηκε με λάθος τρόπο τη δύναμη του

Ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη και του Μαρινάκη σήμερα, δεν εκμεταλλεύτηκε τη δύναμη και τη λαοφιλία του για να ανεβάσει και το Ελληνικό πρωτάθλημα συνολικά σαν επίπεδο και προϊόν (αν το δούμε εμπορικά δηλαδή). Αντίθετα αποδείχτηκε βουλιμικός μοναχοφαγάς, που δεν αγαπά το "ευ αγωνίζεσθαι" αλλά ενδιαφέρεται να μονοπωλεί...τον εαυτό του και μόνο, καταντώντας ένας μυωπικός γίγαντας που ομφαλοσκοπεί, δίχως σκοπό και στόχο. Ο Ολυμπιακός επέτρεψε στο παρασκήνιο του ποδοσφαίρου να τον χρησιμοποιήσει αλλά και ο ίδιος ο Ολυμπιακός εκτέθηκε ουκ ολίγες φορές από αυτό, διότι έδωσε δικαιώματα και συνδέθηκε με αυτό (παρασκήνιο του ποδοσφαίρου = το κατ' επάγγελμα σύστημα παραγόντων που με τις προσβάσεις τους στην πολιτεία -ΕΠΟ και υπουργείο αθλητισμού και διαιτισία κλπ έκαναν και κάνουν ακόμα και σήμερα "εξυπηρετήσεις" προς όφελος του κάθε καλοπληρωτή, με οικονομικά ανταλλάγματα κάθε είδους--από κρατικές επιχορηγήσεις, από στοιχηματισμό απο ξέπλυμα χρήματος κλπ). Έτσι, ο Ολυμπιακός αρκέστηκε σε ένα πρωτάθλημα μη ανταγωνιστικό με αποτέλεσμα ο ίδιος να ατροφήσει αθλητικά και να αγωνίζεται με χαμηλότερου δυναμικού αντιπάλους σε ένα τοπίο αμφισβητούμενων αποτελεσμάτων που κυριαρχείται από την δύναμη των ΜΜΕ, των μάνατζερ και των διαιτητών. Αντί να βρίσκονται οι ομάδες και οι παίκτες στο προσκήνιο κάθε αγωνιστικής, βρίσκονται οι αμφισβητούμενες φάσεις και το πάμε στοίχημα. Η ευθύνη του Ολυμπιακού ως ηγέτη του χώρου είναι τεράστια και του γυρνάει μπούμερανγκ κάθε φορά που παίζει στην Ευρώπη

6. Γιατί αρκείται να είναι πρώτος στο χωριό

Όταν σαν Ολυμπιακός δηλώνεις ότι κάθε χρόνο αγωνίζεσαι για τη διάκριση και στην πορεία ανατρέπεις τις ίδιες σου τις δηλώσεις, με τις πράξεις σου, τότε δεν πας πουθενά. Ο Ολυμπιακός κάθε χρόνο ακολουθεί την ίδια στρατηγική. Παίρνει νέο προπονητή πριν το καλοκαίρι, εξαγγέλει μεταγραφές, κάνει δηλώσεις, παίρνει το πρωτάθλημα και το κύπελλό ελλείψει σοβαρού ανταγωνισμού αλλά και διαπλοκής με το σύστημα επιρροής του ποδοσφαίρου (που θέλει να ευνοεί τον δυνατό και τον πολιτικά ισχυρό) παίζει και μερικά παιχνίδια στην Ευρώπη, άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε αποτυχημένα και ούτω καθεξής. Αυτό δεν είναι σοβαρή στρατηγική για μια ομάδα που θέλει να κυριαρχήσει με το σπαθί της και να "τραβήξει" τις εξελίξεις. Αυτό δεν είναι μια σοβαρή στρατηγική για μια ομάδα που θέλει να λέγεται μεγάλη. Είναι γνωστό ότι οι ομάδες χρειάζονται σταθερούς προπονητές, σταθερό σχέδιο, ακαδημίες ποδοσφαίρου για να δημιουργούν παίκτες, σταθερά ρόστερ και σταθερό προσωπικό. Από τη στιγμή που οι εφημερίδες έγιναν πολλές στον αθλητικό χώρο και χρειάζονται συνεχώς τροφοδότηση με νέο υλικό, ο Ολυμπιακός τρέχει πίσω τους για να ικανοποιήσει την πείνα του λαού του για μεταγραφές, για νέα όνειρα, για παραμύθι κοντολογίες. Ο Ολυμπιακός έχει μετατραπεί από ποδοσφαιρική ομάδα σε πάροχο επικοινωνίας ποδοσφαίρου, προσαρμοσμένο ενίοτε στις απαιτήσεις του λαού του. Έτσι αρκείται να συντηρεί μια σικέ αντιπαλότητα με τον Παναθηναϊκό (που κάποτε είχε νόημα λόγω κοινωνικών και ταξικών διαφορών, σήμερα όμως δεν έχει), μια σικέ αντιπαράθεση με άλλες ομάδες, μια σικέ κατάσταση συνεχούς αναδιοργάνωσης ώστε να υπάρχουν θέματα για κουτσομπολιό στα ΜΜΕ και πολλά άλλα σικέ. Η ουσία είναι οτι ο Μανωλιός απλά φορά τα ρούχα του αλλιώς και τίποτα περισσότερο. Καμμία προσπάθεια για σοβαρές υπερβάσεις, δηλαδή για σχέδια που θέλουν χρόνο και χρήμα. Ο Ολυμπιακός φτιάχνει ομάδες μιας χρήσης, γιατί αρκείται να είναι πρώτος στο χωριό. Και αν του κάτσει και καμιά τσάρκα στην πόλη, δεν θα πει όχι. Ξέρει όμως ότι είναι "λίγος" ως οντότητα

Τελειώνοντας το κείμενο θα πω μερικές κουβέντες ακόμα για την φετινή του κατάσταση

Ο Ολυμπιακός έκανε μεγάλο λάθος που πούλησε το Μήτρογλου, όπως είχε κάνει μεγάλο λάθος που είχε πουλήσει τον Καστίγιο. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες αποτελούνται από ανθρώπους, από παίκτες δηλαδή που είτε κάνουν, είτε δεν κάνουν τη διαφορά. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες δεν είναι σουπερμάρκετ να πουλάνε και να αγοράζουν απρόσωπα προϊόντα, ούτε και διαφορετικοί ποδοσφαιριστές μπορούν να αντικαταστήσουν ο ένας τον άλλον. Στο μάτς με την Μάντσεστερ ο Ολυμπιακός δεν είχε ούτε Μητρογλου, ούτε Καστίγιο. Αν τους είχε (παράδειγμα λέω) θα είχε κερδίσει, ειδικά το Μήτρογλου, είναι φανερό

Ο Ολυμπιακός στηρίχτηκε σε έναν άσχετο προπονητή, το Μίτσελ, που δεν έχει δείξει τίποτα απολύτως προπονητικά γιατί απλά ο άνθρωπος δεν ξέρει τη δουλειά. Είναι άριστος δημοσιοσχετίστας, ισορροπιστής και διπλωμάτης, λόγω ευφυϊας, αλλά πείτε μου ποδοσφαιρικά τι έχει παρουσιάσει τις κρισιμότερες στιγμές του πρωταθλήματος. Πόσο έχει την ομάδα του γυμνασμένη και τι νέο έχει φέρει στον Ολυμπιακό. Τίποτα απολύτως. Συμβατικά πράγματα, στηρίχτηκε σε ατομικές εξάρσεις παικτών και στη μεγάλη του τύχη. Έχει το κοκκαλάκι της νυχτερίδας ο Μίτσελ, είναι τόσο απλό. Και εδώ που έφτασε φέτος στην Ευρώπη, έφτασε επειδή ήταν αρκετά τυχερός όσον αφορά τους αντιπάλους του και επειδή είχε το Μήτρογλου όταν ήταν ακόμα σε καλή κατάσταση

Δεν έχει νόημα να σχολιάσω τα του πρωταθλήματος, έτσι δεν είναι?

Με αυτά, κλείνω την ανάλυση μου και εύχομαι καλό απόγευμα 

Sunday, March 16, 2014

Αύριο, μια άλλη χώρα


Δανείζομαι τον τίτλο του βιβλίου της Σώτης και γράφω μετά από πολύ καιρό

Αυτή τη στιγμή έχουν αλλάξει τόσα πολλά στη ζωή μου που δεν έχει και πολύ σημασία να μπω σε λεπτομέρειες.

Βρίσκομαι σε μια ξένη χώρα, στην Αγγλία, μαζί με την οικογένεια μου και κάνουμε μια καινούργια αρχή γενικώς και ειδικώς.

Και ήθελα να γράψω μερικά λόγια γι'αυτό

Βασικά στην Αγγλία είχαμε έρθει αρκετές φορές μαζί με την Κλαίρη μου γιατί μας άρεσε πάρα πολύ τουριστικά. Όλο αυτό το "παραμύθι" της Αγγλίας είναι πολύ θελκτικό γιατί αυτή η χώρα πραγματικά αποπνέει μια μαγεία με τις pubs, το ποδόσφαιρο, το Λονδίνο της (τουριστική ατραξιόν πρώτης τάξης), τη γλώσσα που όλοι μαθαίνουμε ως δεύτερη από το δημοτικό σχολείο και ένα σωρό άλλα μικρά και μεγάλα πράγματα

Όταν έρθεις για μόνιμη εγκατάσταση όμως τα πράγματα είναι ή γίνονται αρκετά διαφορετικά. Μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις συγκρίσεις με το παλιό, ότι κι αν ήταν αυτό και οι συγκρίσεις ποτέ δεν έχουν τελειωμό ή νόημα. Απλά όταν είσαι μικρός στην ηλικία δεν έχεις προλάβει να παγιώσεις κάποια στάση ζωής, νοοτροπίες και αντιλήψεις και δεν έχεις τις εμπειρίες να υποστηρίξουν τις επιλογές σου. Κοντολογίς είσαι εύπλαστος

Κοντά στα 40 όμως, με οικογένεια και ήδη τη μισή ζωή πίσω σου, είναι κομματάκι δύσκολο να προσαρμοστείς και να συνυπάρξεις με τη διαφορετική κουλτούρα. Και αυτό φαίνεται στην καθημερινότητα και σε πολλές εκφάνσεις της. Στα ψώνια, στη διασκέδαση, στη μετακίνηση, στις συναλλαγές με το σύστημα, στην κοσμοθεωρία σου

Είναι ακόμα πολύ νωρίς για τα οποιαδήποτε συμπεράσματα, που άλλωστε είναι υποκειμενικά και εξαρτώνται ως επί το πλείστον από τα ατομικά του καθενός βιώματα. Πάντως είναι δύσκολο να φεύγεις μετανάστης, πολύ πιο δύσκολο απ' όταν είχα φύγει 18 χρονών για σπουδές στην Ιταλία, την πρώτη φορά που ξενιτεύτηκα. Χρησιμοποιώ τη λέξη μετανάστης γιατί πήρα τα πράγματα μου και την οικοσκευή μου και όχι απλά μια βαλίτσα. Εγκαταστάθηκα κανονικά και ψάχνω για δουλειά. Η γυναίκα μου δουλεύει και ο γιός μου πάει σχολείο. Μετανάστης λοιπόν, όχι τουρίστα, ούτε περαστικός

Είναι φορές που μου αρέσει εδώ πάρα πολύ, είναι φορές που δε μου αρέσει και τσαντίζομαι. Ξέρω πως τα πάντα είναι μια συνήθεια και καθαρά θέμα εξοικείωσης. Η αλήθεια είναι πως χρειάζονται πολλά χρήματα εδώ για να ζείς καλά, περισσότερα απ' ότι στην Ελλάδα, τόσο σε μισθό, όσο και για να μετακομίσεις και να στήσεις το σπιτικό σου. Είναι βλέπετε τελείως άλλη η φάση της ζωής, δηλαδή δε συμβιβάζεσαι με μια φοιτητική επίπλωση, ούτε με το λεωφορείο. Όχι γιατί ζούσες πλούσια στην Ελλάδα, αλλά γιατί είναι διαφορετικές οι ανάγκες. Και οι ανάγκες σε καθοδηγούν.

Στεναχωριέμαι που συνειδητοποιώ πόσο καλά περνούσαμε στην Ελλάδα, έστω ανεχόμενοι αυτό το παρηκμασμένο κράτος-φάντασμα-εκδικητή-τύραννο. Περνούσαμε πάρα πολύ καλά γιατί είχαμε τους δικούς μας ανθρώπους κοντά, με τα ελαττώματα τους, αλλά γενικότερα γιατί η Ελλάδα προσφέρει ανώτερη ποιότητα ζωής απ' ότι η Αγγλία. Δηλαδή ο ήλιος, η θάλασσα, το χώμα, η εξοχή, το χρώμα του ουρανού στην Ελλάδα είναι ζωντανά, είναι δικά σου. Είσαι και γίνεσαι κομμάτι τους. Εδώ είναι κάποιων άλλων, είναι μακριά παρότι κοντά, είναι άλλα τα χρώματα παρότι χρώματα της ίδιας ίριδας, είναι άλλες οι γεύσεις παρότι ίδια τα υλικά, τα πάντα είναι κάτι άλλο παρότι μοιάζουν γνώριμα τα σχήματα και οι διαστάσεις

Περνούσαμε καλά στο περιθώριο των εξελίξεων, έξω από τις ράγες της Ευρωπαϊκής κανονικότητας. Έξω από τη λογική, την οργάνωση και τα συστήματα της Αγγλίας, τα σύγχρονα και τα τελευταία επιτεύγματα της τεχνολογίας που όντως βοηθούν τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους. Περνούσαμε καλά, παρότι υποφερτά μερικές φορές, παρότι μας ζάλιζαν τον έρωτα οι δημόσιες ασυναρτησίες και τα πάμπολα προβλήματα της συμβίωσης μας με άλλους Έλληνες. Νομίζω πως δε δίνω άφεση αμαρτιών, αλλά μπροστά σε ένα τσίπουρο με μεζέ ή ένα φραπέ και ένα τσιγαράκι άλλοτε, πολλά από τα δεινά της πατρίδας εξαυλώνονταν και γίνονταν ευκολότερα

Στεναχωριέμαι που καταλαβαίνω πόσο λάθος είχα όταν καταριόμουν την πατρίδα μου για όλα τα άσχημα και τα κακά που μου είχε κάνει και που συνεχίζει να μου κάνει επειδή την κυβερνάνε αλήτες και κλέφτες και προδότες. Η καημένη η Ελλάδα μας είναι μια σταλιά πατρίδα, μια μικρή χώρα που δε μπορεί να σταθεί στα καχεκτικά της πόδια, έτσι όπως ξαναγεννήθηκε μετά την επανάσταση του 1821. Το καταλαβαίνω τώρα, ζώντας σε ένα κράτος ισχυρό, πλούσιο, με οικονομία δυνατή και κραταιά. Το καταλαβαίνω τώρα που βρίσκομαι να ζω στην πλευρά του δυνατού, του εξουσιαστή, του κυβερνήτη. Και βλέπω την πατρίδα μας να μη μπορεί να τραφεί όσο χρειάζεται, να μη μπορεί να αρθρώσει λόγο πειστικό, γιατί είναι μια σταλίτσα κλεισμένη τριγύρω από εχθρικούς και αδιάφορους λαούς

Η Ελλάδα κάποτε ήταν δυνατή και πρωτοπόρα γιατί είχε τις δυνατότητες να επεκταθεί στο χώρο της. Τριγύρω. Να πατήσει εδάφη, να κάνει εμπόριο ανταγωνιστικό, να απλώσει την οικονομία της. Και όταν τα εδάφη μίκρυναν ή έγιναν απροσπέλαστα η Ελλάδα άπλωσε χέρια και πόδια στη θάλασσα και έγινε μέγα της θαλάσσης κράτος. Και στα πέρατα του κόσμου ο ταξιδιώτης Έλληνας (δηλαδή η ελεύθερη ψυχή του ανθρώπου που κομίζει το φως της γνώσης-ο Προμηθέας) άφησε το σημάδι του. Δυστυχώς όχι πια σήμερα. Οριστικά όχι. Και το καταλαβαίνω ζώντας πια σε μια χώρα δυνατή, κραταιά, με οικονομία ακλόνητη, με προοπτικές. Ζώντας στην άλλη μεριά, στην πλευρά του ισχυρού, του εξουσιαστή, του παράγοντα που έχει επιλογές και ορίζει το μέλλον του.

Η καημένη η Ελλάδα μας δε μπορεί να σταθεί στα πόδια της μόνη της, να αρθρώσει λόγο πειστικό, να ευημερήσει. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι ένα μικρό κράτος σαν την Ελλάδα δε μπορεί να κάνει την αυτοκάθαρση του, να ευπρεπιστεί, να οργανωθεί και να εκδημοκρατιστεί, ώστε να πάρει τη θέση που του αρμόζει στο τράπεζι της διεθνούς κοινότητας με αξιώσεις αντάξιες του πολιτισμού και της ιστορίας της. Και βέβαια μπορεί και βέβαια μπορούμε. Απλά είναι δύσκολο και θέλει μεγάλη προσπάθεια. Και αυτό δεν το ξεχνώ, όπως δεν ξεχνώ τους λόγους που φύγαμε από την πατρίδα, που ξεριζωθήκαμε προσπαθώντας να γλιτώσουμε από τη δίνη της κρίσης. Να γλιτώσουμε εμείς αλλά και ο γιός μας. Να μη χαθούμε στη μαύρη τρύπα της αβεβαιότητας και της απελπισίας, χωρίς να φταίμε

Χαίρομαι που ζούμε σε μια χώρα την Αγγλία, που μπορούμε να κάνουμε επιλογές, που έχουμε ασφάλεια, ισορροπία και ευημερία. Που -τέλοσπάντων- θα έχουμε το χρόνο και τις ευκαιρίες να σταθμίσουμε τα θετικά και τα αρνητικά και να πάρουμε τις αποφάσεις μας και να χαράξουμε το δρόμο μας απερίσπατοι. Εδώ σε βοηθάνε όταν δουν πως τους συμφέρει, σε σπρώχνουν γιατί ξέρουν ότι θα κερδίσουν από σένα. Εδώ σε βοηθάνε όταν δούν πως είσαι Έλληνας και όχι κουτοπόνηρος γραικός που νομίζει ότι τα ξέρει όλα. Εδώ σου δίνουν ευκαιρίες γιατί δίνουν ευκαιρίες σε όλους όσους έχουν ρισκάρει για να πάνε μπροστά. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία

Κλείνω αυτό το πρώτο κείμενο από τη νέα μου πατρίδα με στίχους από το ποίημα του Κίπλινγκ με τίτλο "Αν μπορείς". Θα τα λέμε από αυτό εδώ το βήμα, όπως παλιά, με νέες εμπειρίες και περιπέτειες.

Να είστε σίγουροι:

........αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος,
αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου,
αν μπορείς την λαμπρήν ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα,
να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους......

........τότε θα 'ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη,
και —περισσότερο ακόμα— θε να 'σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.