Ήδη από το 2009, όταν εξελέγη πρωθυπουργός της χώρας ο Γιώργος Παπανδρέου, έγραφα ότι το ποτάμι της Αλλαγής, των μεταρρυθμίσεων δεν έχει επιστροφή.
Πολύς καιρός πέρασε, μεγάλα και σπουδαία γεγονότα μεσολάβησαν, εξελίξεις και ανατροπές που έφεραν την πατρίδα μας σε θέση ακόμα πιο δυσχερή, από την εποχή που χρειάστηκε να καταφύγουμε στη στήριξη της Τροϊκα ώστε να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία.
Με αυτοκριτικό πνεύμα συνέχισα να αρθρογραφώ, σκιαγραφώντας ορισμένες κρίσιμες πτυχές του Ελληνικού προβλήματος. Ενός ιστορικού προβλήματος που διαπλέκεται σε κάθε έκφανση του υλικού και πνευματικού μας βίου, ιδιωτικού και δημόσιου. Που τελικά αποτελεί το στόχο κάθε πολιτικής που σέβεται τις αρχές της δημοκρατίας, αλλά και που τιμά την μακραίωνη παράδοση της χώρας στις ανοιχτές και συμμετοχικές διαδικασίες για την ανάδειξη και την εμπέδωση νόμων και ισοπολιτείας.
Έγραφα με πλήρη γνώση των συνθηκών που επικρατούσαν, ότι "θα πρέπει κάποια στιγμή να στοχαστούμε συλλογικά, σαν άνθρωποι και σαν Έλληνες, να ρωτήσουμε τον καθρέφτη, τι ακριβώς θέλουμε, ποιοί είμαστε και που βαδίζουμε"
Πολλοί με λοιδωρούσαν, πολλοί με χαρακτήριζαν γραφικό και επίμονο δίχως λόγο. Πολλοί ταύτιζαν τις ανησυχίες μου με τις ανησυχίες ενός σαθρού και διεφθαρμένου πολιτικού καθεστώτος που αγωνιούσε για μια επιβίωση στα όρια του εξευτελισμού, όπως ακριβώς η ένδεια φέρνει τον αλληλοσπαραγμό και αποκαλύπτονται τα πραγματικά πρόσωπα όσων παριστάνουν τους ηθικούς και τους δημοκράτες.
Όμως πίστευα και πιστεύω στην Αλλαγή. Η Αλλαγή ανήκει στον Ελληνικό λαό και μόνο. Η Αλλαγή είναι μια διαδικασία που προϋποθέτει τη μετάλλαξη, τη μετουσίωση, την αυτόβουλη παραίτηση από το παρελθόν προς όφελος ενός καλύτερου μέλλοντος. Αυτό όμως, απαιτεί θυσίες. Απαιτεί αγώνα και κόπο και κυρίως απαιτεί ΟΡΑΜΑ και ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ. Και έστω κι αν από ανάγκη μερικοί σήμερα μόλις, συνειδητοποιούν πως για να μπούμε σε τροχιά εθνικής ανεξαρτησίας, λαϊκής κυριαρχίας, κοινωνικής απελευθέρωσης και δημοκρατικής διαδικασίας χρειάζεται ανένδοτος αγώνας με όχημα τις αξίες και τα πιστεύω μας, ας είναι. Κάλιο αργά παρά ποτέ.
Ήμουν από αυτούς που εξαρχής είχαν μεγάλες απαιτήσεις από το Γιώργο Παπανδρέου. Απαιτήσεις σε κάθε επίπεδο. Στο πρόσωπο του είδα έναν καθαρό και ηθικό πολιτικό άνδρα με τη γνώση και τη βούληση να αλλάξει και να ανασκευάσει τα όσα ανομήματα συντελέστηκαν με βιτρίνα το ΠΑΣΟΚ του αείμνηστου πατέρα του. Με το θάρρος και την ελπίδα να αφήσει το στίγμα του σε μια προσπάθεια να εκσυγχρονιστεί πραγματικά η δημόσια διοίκηση με καινοτόμες ιδέες και άφθαρτα πρόσωπα. Με παρεμβάσεις, με ομιλίες, με ρωμαλέα στρατηγική και τομές σε κάθε επίπεδο. Με συμμετοχική δημοκρατία, με ανοιχτή γραμμή προς το λαό, προς την Ευρώπη, προς το διεθνές περιβάλλον.
Όμως αυτό, δεν κατέστη δυνατό για διάφορους λόγους.
Λόγους προδοσίας, λόγους κόμματος, λόγους πρωτοφανών ιστορικών συνθηκών, λόγους ανθρώπινους και κοινούς.
Το 2013 σου έγραφα Γιώργο ότι σε ψάχνω: "Ψάχνω εσένα για να σου δώσω το μήνυμα ότι πρέπει να επιστρέψεις στα δημόσια πράγματα και να ιδρύσεις ένα νέο κίνημα που θα βασίζεται στις αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη. Πέρα και πάνω από το ΠΑΣΟΚ. Χρειαζόμαστε κάτι καινούργιο και όχι φυσικά την κεντροαριστερά έτσι όπως υποκριτικά την ευαγγελίζονται τα απομεινάρια του παλιού καθεστώτος.."
Σήμερα, με μεγάλη συγκίνηση και αισθήματα προσωπικής δικαίωσης, γίνομαι μάρτυρας της επιστροφής του Γιώργου Παπανδρέου στην πολιτική, έτσι όπως ονειρεύτηκα πως αυτό θα γίνει.
Εμείς όλοι που πιστέψαμε, που θελήσαμε, που ΑΠΑΙΤΗΣΑΜΕ τη δημιουργία ενός πολιτικού χώρου που θα εκφράζει τις γνήσιες αγωνίες μας, τις αγωνίες των νέων ανθρώπων της Ελλάδας που θέλουν την πρόοδο και τη δημοκρατία, σήμερα βροντοφωνάζουμε δίπλα στον Γιώργο Παπανδρέου
ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ, από αύριο, 3 του Γενάρη!
