Το σωστό ερώτημα

Σάββατο μεσημέρι σε ένα ταβερνάκι στο Λαύριο. Η Κλαίρη, η Μαρία, ο μικρός μας γιός και ο γράφων

Πίσω μας κάθεται γνωστός δημοσιογράφος με τη γυναίκα του μαζί με άλλο ένα μεγάλο στέλεχος καναλιού. Αμέριμνοι ανάβουν τα στριφτά τους τσιγάρα, με την ανεμελιά του δηλωμένου "αριστερού" που πρόταξε τα στήθη στην άλωση της ΕΡΤ

Παραπέρα κάθεται μια άλλη παρέα, μεγαλύτεροι σε ηλικία. Μια ευτραφής κυρία μπλαστρωμένη με σκούρο μεηκ άπ (αντί για σολάριουμ) φορώντας ένα χρυσό ρόλεξ στο χεράκι, ανάβει το ένα τσιγάρο πίσω απ' τ άλλο, ενώ η ομήγυρη προσπαθεί να αποφασίσει αν θα παραγγείλει αλατισμένο ή ανάλατο το φαγητό. Έχουν βλέπεις και πίεση

Μέσα σε 25 τετραγωνικά χώρου διαδραματίζεται όλο το θέατρο του παραλόγου της Ελληνικής πραγματικότητας και ο απλος παρατηρητής βγάζει τα συμπεράσματα του, ως προς το γιατί σε αυτή τη χώρα τίποτα δε λειτουργεί

Δείτε το σκηνικό

Μια νέα οικογένεια με ένα μικρό παιδάκι πηγαίνει για φαγητό και βρίσκεται τριγυρισμένη από ένα πλήθος καπνιστών. Ο ευγενέστατος ιδιοκτήτης κάνει δημόσιες σχέσεις διότι δε θέλει να κακοκαρδίσει κανέναν. Ούτε η παρέα των "αριστερών" δημοσιογράφων αντιλαμβάνεται πως πρέπει να σεβαστεί τη νέα οικογένεια των μη καπνιστών, πόσο μάλλον το μικρό παιδάκι που δε φταίει σε τίποτα να αναπνέει τον καπνό τους. Ούτε όμως και η παρέα των "δεξιών" ώριμων συμπολιτών μας, ρίχνει το βλέμμα της κατανόησης στα "παιδιά" της, που αγκομαχούν από το βίτσιο του αρειμάνιου καπνιστή, κατάλοιπο της εποχής που η εν λόγω παρέα ήταν στις μπουάτ

Και προχωράω τη σκέψη μου, διότι το πρόβλημα δεν είναι το κάπνισμα στον κλειστό χώρο και ο σεβασμός του διπλανού μας, όπως ίσως κάποιοι να υπέθεσαν. Δεν είναι δηλαδή μόνο αυτό. Το θέμα του καπνίσματος -ένα θέμα βαθύτατα πολιτισμικο- το χρησιμοποιώ ως ένα απλό καθημερινό παράδειγμα για να δείξω ορισμένες συμπεριφορές που μας κρατάνε μακριά από την ουσία του προβληματισμού. Μακριά από την ουσία της χρεοκοπίας μας.

Που είναι η απουσία οποιασδήποτε προσωπικής ευθύνης, οποιουδήποτε σεβασμού, οποιασδήποτε αυτοκριτικής και αυτοσυνειδησιακής διάθεσης απέναντι στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις, απέναντι στη δημοκρατία μας, τις αξίες και τα πιστεύω μιας ευνομούμενης πολιτείας ανθρώπινων σχέσεων, αντίθετης στην κοινωνία του παρελθόντος--των εγωπαθών ιδιωτών που αγνοούν τον πολιτισμό τους

Διαβάζω λοιπόν στο Βήμα ότι το 55% των συμπολιτών μας θέλει να φύγει απο τη χώρα. Και αυτή η είδηση, αυτό το γκάλοπ, γίνεται θεμα στα κανάλια, αμέσως μετά τον γελοίο Τομπούλογλου και το συνάφι καρχαριών του δημοσίου που ξεκίνησαν τα αλληλοκαρφώματα, προσφέροντας γέλιο και κλάμα στον αθώο τηλεθεατή

Και διερωτώνται δημοσίως οι πάντες απορρημένοι: "Μα γιατί θέλουν όλοι να φύγουν από τη χώρα"?

Το σωστό ερώτημα, κύριοι, είναι για ποιό λόγο να θές να μείνεις στην Ελλάδα

Και η δημοσκόπηση-κόλαφος, έρχεται να δώσει το οριστικό χαστούκι στους πολιτικάντηδες που ζουν στη δική τους εικονική πραγματικότητα και -ίσως- να επαναφέρει κάποιους στην γη, από τα σύννεφα στα οποία παριστάνουν πως βρίσκονται

Γιατί η αποτυχία της χώρας (failed state) δηλαδή η αποτυχία της Ελλάδας να είναι ένας τόπος στον οποίο οι κάτοικοι αισθάνονται υπερήφανοι και ευτυχισμένοι, έχοντας καλύψει τις βασικές τους ανάγκες, αποδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής που συντελέστηκε στην Ελλάδα, αυτά τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των ανίκανων πολιτικών και του παρακράτους των μαυραγοριτών "ελίτ"

Αυτών που την ώρα που έκλεβαν και ξέπλεναν χρήμα, μέσα από προμήθειες εξοπλισμών, εργολαβίες, μεσαζοντιλίκια των ΜΜΕ, χρηματιστήρια, οικονομία των τραπεζών-καζίνο, νομιμοποίηση του παρακράτους στη θέση του κράτους, πλήρη υποταγή της εθνικής εξωτερικής πολιτικής σε ξένα συμφέροντα και πολλά άλλα, μας σέρβιραν ως εθνική επιτυχία το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και τους Ολυμπιακούς Αγώνες--το μεγαλύτερο σύγχρονο σκάνδαλο της ιστορίας μας.

Όμως θα έπρεπε να το ξέρουμε. Πως οι μεγαλύτερες, οι πιο εκωφαντικές επιτυχίες αυτής της χώρας, συμβαίνουν όταν υπάρχουν πολλά σκατά να καλυφθούν και πολλά αποστήματα που έχουν κακοφορμίσει. Γιατί στην Ελλάδα ποτέ τίποτα δε γίνεται μέσα από κάποια φυσιολογική εξελικτική διαδικασία. Όλα....τυχαίνουν κάπως ή οφείλονται στη μεσολάβηση της...Παναγίας (που μας φυλάει πάντοτε, από την εποχή της Υπερμάχω Στρατηγώ)

Ζούμε καταστροφή ανάλογη με αυτή της δεκαετίας του '30 (λένε κάποιοι), δηλαδή μια Ελλάδα που μοιάζει να είναι διαλυμένη μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο και μια εθνική καταστροφή στη Μικρά Ασία. Γεμάτη πρόσφυγες και κατεστραμένες οικογένειες, καθυστερημένη και ανίκανη να αντιδράσει με δικά της μέσα, στο έλεος των διεθνών συγκυριών, στο έλεος της διεθνούς οικονομικής βοήθειας, με τον πολιτικό της κόσμο αιώνια διχασμένο ανάμεσα στο λογικό και εφικτό και στο ιδιοτελές και επιθυμητό. Με την παραοικονομία να οργιάζει, τους παραγωγικούς συντελεστές να έχουν αφανιστεί, τους Έλληνες να μπαίνουν σε αεροπλάνα και βαπόρια για Αμερική και Αυστραλία και ούτω καθεξής

Επιστρέφω στο ταβερνάκι του Λαυρίου, στα 25 τετραγωνικά μέτρα σύγχρονης ιστορίας και επαναλαμβάνω το ερώτημα: "Για ποιό λόγο να θέλω να μείνω στην Ελλάδα?"

Και ρωτώ τον καθένα από εσάς, την καθεμία, που ξέρω πως είστε απλοί καθημερινοί φιλήσυχοι άνθρωποι, οικογενειάρχες, μορφωμένοι, ενημερωμένοι, με λίγα λόγια όλοι εσείς που στενάζετε κάτω από τη μπότα της δικτατορίας των Οθωμανών Τουρκόγυφτων Κατσαπλιάδων και Προεστών που κυβερνούν πραγματικά αυτό τον τόπο. Πολιτικών και πολιτών. Αριστεροδεξιών, κεντρώων, εντός-εκτός και επι τα αυτά, του συστήματος.

Μη σκάτε, την ξέρω την απάντηση

Οι Στουρνάρες και οι άλλοι ξύπνιοι, δεν την ξέρουν, που νομίζουν πως ακόμα υπάρχουν τα κοροϊδα που δεν έχουν επιλογές, εκτός από το Μερκελικό τους, Τροϊκανό "διαφωτισμό".......

Εκεί που αποτύχαμε

Για να καταλάβει κάποιος την Ελληνική χρεοκοπία, δε χρειάζεται να διαβάζει εφημερίδες ή να ζεί σε αυτό τον τόπο ή να έχεις συναλλαγές με το κράτος της διαφθοράς

Αρκεί να συγχρωτιστεί, να συναναστραφεί, να προσπαθήσει να μιλήσει με μερικούς συμπατριώτες του και να παρατηρήσει τις αντιδράσεις που έρχονται πρώτες. Τις ενστικτώδεις, δηλαδή τις όσες δείχνουν την πραγματική ποιότητα του ανθρώπου

Τώρα τελευταία έχει τύχει να πάρω το αεροπλάνο για το εξωτερικό και έχω συναπαντήσει διάφορους Έλληνες που πάνε κι έρχονται όπως κι εγώ

Ε, το μόνο σίγουρο είναι πως ο Έλληνας ξεχωρίζει σαν τη μύγα ανάμεσα στους άλλους ταξιδιώτες

Και δεν ξεχωρίζει γιατί είναι πιο όμορφος

Ξεχωρίζει γιατί είναι με διαφορά ο πιο κακομαθημένος, ψωροπερήφανος και μπαστουνόβλαχος Ευρωπαίος. Με το "υπεράνω" τουπέ του, που συνδυάζει το τελευταίας μόδας ντύσιμο ή κινητό με τη συμπεριφορά της γιαγιάς μου, που τάχα μου κουτοπόνηρα έσπρωχνε στην ουρά αναμονής, για να βγεί πρώτη μπροστά-μπροστά.

Αυτό το χούι, δεν ξεπερνιέται με τίποτα. Με καμία κυβέρνηση-κυριολεκτικά

Εκεί αποτύχαμε, εκεί βρήκαμε τοίχο. Εκεί η Αλλαγή έμεινε στα λόγια και δεν προχώρησε στις πράξεις. Δυστυχώς αυτή η αποτυχία ήταν η μεγαλύτερη όλων. Μεγαλύτερη ακόμα και από την χρεοκοπία του τόπου. Γιατί η χρεοκοπία αναστρέφεται, τα λεφτά ξαναγίνονται, η καμμένη γή ξαναγίνεται εύφορη και πράσινη.

Τα παρωχημένα μυαλά και οι μπερδεμένες ψυχές όμως,οι νοοτροπίες του άλλοτε και οι συνήθειες του κάποτε, χρειάζονται πάρα πολλά χρόνια εντατικής εκπαίδευσης για να μετακινηθούν ένα πόντο

Και δε μιλώ για την εκπαίδευση που το σχολείο ή το πανεπιστήμιο δίνουν.

Μιλώ για την εκπαίδευση και τα πρότυπα που προέρχονται από την καθημερινότητα ενός ευνομούμενου, δημοκρατικού και κοινωνικά ηθικού κράτους

Μιλώ για την κουλτούρα της προόδου, της αυτάρκειας και της ελευθερίας που θεμελιώνεται από μεγάλες πολιτικές αποφάσεις των ανθρώπων που κάθε εποχή κατοικούν σε κάθε τόπο. Και επιδιώκουν το καλύτερο για την πατρίδα και τους εαυτούς τους

Μιλώ για τα οράματα, τις επιδιώξεις, τους στόχους ανθρώπων και εθνών, που ταυτίζονται και συντονίζονται, βάζοντας σε τροχιά τα γρανάζια της ιστορίας που φέρνουν το καινούργιο, την καινοτομία και αποκαθιστούν στην πραγματική του διάσταση το παρωχημένο, το παρελθόν

Στην Ελλάδα μας, τον ωραιότερο τόπο του κόσμου ολόκληρου, μια χώρα που τη λούζει το φώς της ανθρωπότητας, έχουμε αποτύχει να κατανοήσουμε την ιστορική μας μοίρα, την αποστολή μας

Αυτό φυσικά είναι θέμα ηγεσίας, αλλά είναι και θέμα ιστορικής συνέχειας

Έχω την εντύπωση ότι το μικρό Ελληνικό κράτος που φτιάχτηκε από τα κόκκαλα και τις στάχτες του Αγώνα του 1821, είναι ένα μικρό βαρκάκι που ταξιδεύει μόνο του σε μεγάλες θάλασσες δίχως να έχει βρει ακόμα τη δική του "εσωτερική" πυξίδα, τα μάτια της μοίρας που κοιτώντας τον ουρανό, βρίσκουν πάντοτε το στίγμα στον ορίζοντα και βάζουν πλώρη να το συναντήσουν, εκπληρώνοντας την αποστολή τους

Θα πρέπει κάποια στιγμή να στοχαστούμε συλλογικά, σαν άνθρωποι και σαν Έλληνες, να ρωτήσουμε τον καθρέφτη, τι ακριβώς θέλουμε, ποιοί είμαστε και που βαδίζουμε

Δίχως αυτή τη συζήτηση και δίχως την αυτοκριτική μας διάθεση, τίποτα δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει σε αυτό εδώ το βράχο της Μεσογείου

Και είναι κρίμα, να αποτυχαίνουμε στα μαθήματα που εμείς πρώτοι διδάξαμε στους άλλους

"Γνώθι σ' αυτόν"

Ραγδαίες εξελίξεις

'Εγραφα τις προάλλες στο θέμα η χώρα σε διαρκή τροχιά εκλογών πως το ρευστό κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα είναι ένα ζήτημα το οποίο δεν επιτρέπει ούτε σημαντικές μεταρρυθμίσεις να τρέξουν αλλά ούτε και προβλέψεις να γίνουν.

Από χτες όμως, με την αποκάλυψη από όλα τα μέσα ενημέρωσης, πως η δόση θα εκταμιευτεί τμηματικά διότι υπάρχει "δυσαρέσκεια" στην Ευρώπη για όσα δέν γίνονται στην Ελλάδα, έγινε αντιληπτό πως τα πράγματα έχουν δρομολογηθεί με συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Δεν ξέρω αν όσα λέγονται από διάφορους για προκήρυξη εκλογών έχουν κάποια λογική, υπο την έννοια πως οι εκλογές θα ήταν "επιτρεπτό" να γίνουν στην Ελλάδα, εφόσον μπορούσε το αποτέλεσμα να είναι "ελεγχόμενο". Δηλαδή να παράξει την "σταθερότητα" που επιθυμούν οι εταίροι μας, βάση της οποίας θα καλυτερεύσει το οικονομικό κλίμα (αποκατάσταστη εμπιστοσύνης των αγορών σε μερικά χρόνια) και θα προχωρήσουν κάποια πράγματα ουσίας.

Περισσότερο πιθανό μου φαίνεται να κατασκευαστεί μια κυβέρνηση τεχνοκρατών ή προσωπικοτήτων που θα μπουν ως "πολιτική βιτρίνα" μπροστά από τους επιτρόπους ώστε να μην εγείρουν σημαντικές αντιδράσεις της κοινής γνώμης. Για ποιό λόγο πιστεύω σε αυτό το σενάριο? Διότι είναι πασιφανές ότι όποιος και να εκλεγεί ως πρωθυπουργός, είναι αδύνατον να μπορέσει να παράξει χρήσιμο έργο που θα φέρει βιώσιμα αποτελέσματα στην Ελλάδα και θα δώσει ελπίδα και προοπτική για αλλαγή πορείας.

Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα πετάξουν το μπαλάκι στην εξέδρα, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν (ίσως να μη θέλουν κιόλας αυτή τη χρονική στιγμή) την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία μας και τις δύσκολες τομές που πρέπει να γίνουν στο βαθύ διεφθαρμένο κράτος (του οποίου κομμάτι έχουν απορροφήσει από το άρρωστο ΠΑΣΟΚ)

Στη Νεα Δημοκρατία προσπαθούν να πετύχουν συσπείρωση του δεξιού μπλόκ (σε όλο το φάσμα της δεξιάς από την άκρα δεξιά τύπου Χρυσής Αυγής μέχρι την κεντρώα δεξιά τύπου Δράσης) με διάφορα "χαριτωμένα" τεχνάσματα όπως πχ η επίθεση στον Ανδρέα και η τοποθέτηση του Άδωνι στο υπουργείο υγείας, ενώ ταυτόχρονα ο Σαμαράς παριστάνει τον "υπεράνω όλων σοφό εθνάρχη"

Στο ΠΑΣΟΚ έχουν δικαιολογημένα διασπαστεί σε 2-3 διαφορετικά κομμάτια και δε βλέπουν κανένα φως με τις επιλογές που έχουν κάνει

Η ΔΗΜΑΡ έπεσε στη μαύρη τρύπα της λήθης

Η Χρυσή Αυγή και οι συναφείς χώροι είναι οι μόνοι κερδισμένοι από τη συνεχόμενη φθορά και την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος, κεφαλαιοποιώντας την απογοήτευση και των θυμό των λαϊκών μαζών που αναζητούν "οργισμένη διέξοδο" από την κρίση

Με αυτά και αυτά όμως, τα ποσοστά των κομμάτων δεν εξασφαλίζουν αυτοδυναμία και σταθερότητα. Αντιθέτως εγγυώνται την συνεχή διατήρηση σε κλίμα πολιτικής αστάθειας και αναταραχής με τις εξάρσεις λαϊκισμού να απειλούν κάθε στιγμή με κοινωνικές εκρήξεις

Το πείραμα της πυγμής (Χρυσή Αυγή σε κοινωνικές "δράσεις" και οριζόντια μέτρα που στέλνουν "μήνυμα αποφασιστικότητας" του Σαμαρά) από τη δεξιά διακυβέρνηση, δε βρίσκει πρόσφορο έδαφος γιατί η ελληνική κοινωνία δε βρίσκεται στο 1974 αλλά οδεύει προς το 2014 και η ευμάρεια που απολάμβανε τόσα χρόνια την έχει διαμορφώσει σε συγκεκριμένα καλούπια προσδοκιών και απαιτήσεων. Που ναι, είναι "ευρωπαϊκού επιπέδου" , έστω και αν στηρίζονται σε μια ετοιμόρροπη παράγκα κρατικίστικης νοοτροπίας και διαπλοκής που σταδιακά ξηλώνεται.

Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να μείνουμε αλώβητοι και ανέπαφοι από τις επιπτώσεις αυτού του ξηλώματος. Διότι βρίσκεται στα θεμέλια της ζωής μας, δεν είναι δηλαδή ανωδομή, δεν είναι ταράτσα. Είναι μπετά και κολώνες βαθιά θαμένες και ανακατεμένες με το κακό μας παρελθόν. Οπότε όσοι θέλουν πραγματικά να αλλάξουν τα πράγματα οφείλουν πρώτα να σκεφτούν αυτό το σχήμα και να καταλάβουν πως δε γίνεται ομελέτα δίχως να σπάσεις αυγά. Δυστυχώς για τους συμπολίτες μας που γυμνοί και ανενημέρωτοι αντιμετωπίζουν τα χειρότερα στη ζωή τους.

Το θέμα λοιπόν είναι, πως οι εξελίξεις προοιωνίζονται ραγδαίες και σύντομα θα έχουμε καινούργια γεγονότα. Αυτό άλλωστε είναι και το λογικό και το σωστό. Αυτό είναι και το ζητούμενο για να προσαρμοστεί επιτέλους η Ελλάδα στις ευρωπαικές συνθήκες που υπέγραψε κατά την είσοδο της στην Ευρωζώνη το 2000 περίπου, στην πράξη και όχι στα λόγια. Δε γίνεται διαφορετικά

Προσωπικά αν με ρωτούσατε, θα σας έλεγα πως ευχαρίστως θα δεχόμουν τη διευρυμένη task force με εκτελεστικές εξουσίες, στη θέση των υπουργών-μαριονετών και του πρωθυπουργού Βεληγκέκα που παριστάνει το δημοκράτη. Ώστε να αλλάξουν ριζικά το κράτος και να μας βάλουν σε τροχιά ανάπτυξης στην καθημερινότητα μας.

Όμως η εγχώρια ελίτ και όσοι έχουν την πραγματική εξουσία στην Ελλάδα (τους ξέρουμε) δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να δεχτούν κάτι τέτοιο. Γιατί αν το έκαναν θα έχαναν στα μάτια του λαού, την όποια "δύναμη" τους. Και άρα δε θα είχαν λόγο ύπαρξης

Οψόμεθα

Αριστερά και κράτος

Αναδημοσίευση του κειμένου μου από τη Μεταρρύθμιση

Τι ονομάζουμε, αλήθεια, «ιδιωτικό» και τι ονομάζουμε «δημόσιο»;

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες «ιδιωτικός/δημόσιος χαρακτήρας» και «ιδιωτική/δημόσια λειτουργία»; Ποια είναι η πραγματική σχέση μεταξύ της Αριστεράς και του κράτους στην Ελλάδα του σήμερα;

Αυτά και πολλά άλλα συναφή ερωτήματα, απασχολούν τους πολίτες που ενδιαφέρονται να σταθούν κριτικά απέναντι την πολιτικοκοινωνική θολούρα των ημερών. Και να εντρυφήσουν στο πραγματικό διακύβευμα της εποχής, που δεν είναι άλλο από την εμπέδωση της πραγματικής δημοκρατίας των λαών, απέναντι στα ολιγαρχικά οικονομικά συμφέροντα.

Είναι μεγάλο σφάλμα να συνδέουμε την Αριστερά ως χώρο, ως έννοια και ως κοινωνικό στόχο, με το κράτος και τις λειτουργίες του κράτους. Όσοι το κάνουν, είναι βαθιά μπερδεμένοι και αποπροσανατολισμένοι, ως προς το βαθύτερο αίτημα της Αριστεράς, που δεν είναι άλλο από την αποκατάσταση της αδικίας που (σε κάθε επίπεδο) δημιουργεί το υπάρχον καπιταλιστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα.

Το σημερινό κράτος με τη δομή, τη διάρθρωση και τη λειτουργία του, δεν προστατεύει τον πολίτη από την αδικία. Αντίθετα, ενισχύει και επεκτείνει την επίδραση και την επιρροή του συστήματος, εις βάρος των πλέον αδύναμων. Των μη προνομιούχων. Η πολυνομία, η πολυπλοκότητα, η αδιαφάνεια και η απουσία αποτελεσματικού ελέγχου, έχουν μετατρέψει το κράτος σε Βαστίλη. Και τον Έλληνα πολίτη σε φυλακισμένο, δίχως την αποτελεσματική προστασία του νόμου, που θα έπρεπε να διαχέεται κάθετα, από την κορυφή προς τη βάση της κοινωνίας.

Το σημερινό κράτος με τον τρόπο που διοικείται, είτε αυτό αφορά την κυβέρνηση, είτε το σύνολο -σχεδόν- των πολιτικών φορέων που συμμετέχουν σε αυτήν (κυβέρνηση και αντιπολίτευση), δεν ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του λαού, για τις δυσκολίες και την καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη. Ενδιαφέρεται να συντηρήσει ένα συγκεκριμένο status quo, ανακόλουθο με την πραγματική θέληση των πλατιών μαζών της κοινωνίας. Ενδιαφέρεται να συντηρεί μια εικονική πραγματικότητα, αυτονομημένη από το σώμα των εξελίξεων, από τις δραματικές συνθήκες που επικρατούν παντού τριγύρω.

Το σημερινό κράτος, τελικά, δεν ανήκει στο λαό. Δεν είναι δημόσιο. Δεν είναι προσβάσιμο και λειτουργικό για τους πολλούς, δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων, δεν αναχαιτίζει τον άγριο καπιταλιστικό χαρακτήρα των αγορών. Είναι ένα κράτος ιδιωτικοποιημένο από ομάδες εξουσίας και συμφερόντων, που έχουν οικειοποιηθεί τις δομές, τη διάρθρωση και τη στελέχωσή του. Είναι ένα κράτος δημόσιου χαρακτήρα, αλλά ιδιωτικής λειτουργίας. Είναι ένα κράτος που άγεται και φέρεται από την ολιγαρχία, δίχως να νοιάζεται για την πλειοψηφία που υποτίθεται πως προστατεύει. Είναι ένα κράτος που δεν ελέγχεται από το λαό, εις το όνομα των συμφερόντων του, αλλά απλώς νομιμοποιείται από μια (απαξιωμένη) εκλογική διαδικασία. Για να διαιωνίσει την άδικη και αντιδημοκρατική του υπόσταση, κόντρα σε κάθε σύγχρονη λογική διακυβέρνησης, όπως αυτή θα έπρεπε να επιβάλλεται από το Σύνταγμα της χώρας.

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με αυτό το κράτος;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η προοδευτική παράταξη, με την ιερή αγελάδα του κρατισμού, που νέμεται την εξουσία εις βάρος του πολίτη;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με όσους παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές και τους προοδευτικούς, εντός κι εκτός Βουλής, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχουν σε αυτό το βρόμικο παιχνίδι;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με το κράτος-δεξί χέρι των αγορών, των συμφερόντων και της διαπλοκής στην Ελλάδα;

Απολύτως καμία σχέση δεν έχει. Ούτε και είχε ποτέ. Γι’ αυτό το λόγο και όσοι πίστεψαν βαθιά στις αξίες της Αριστεράς, εκδιώχθηκαν και εξοστρακίστηκαν από αυτούς που «είδαν» στο όραμα τις «ευκαιρίες», προσωπικούς και ιδιοτελείς στόχους.

Η αλήθεια της Αριστεράς περιθωριοποιήθηκε από αυτούς που έψαχναν μια «όμορφη ουτοπία», για να κάνουν καριέρες και να χτίσουν «κομματικές νομενκλατούρες». Από αυτούς που την Αριστερά τη θέλουν «δικτατορία του προλεταριάτου» και όχι μια υγιή πρόταση μεταρρυθμίσεων, αλληλεγγύης και κοινωνικής προόδου. Από αυτούς που «μπερδεύουν» την Αριστερά με το κράτος, γιατί το κράτος το θέλουν ως μέσον και πρόφαση για να εγκαταστήσουν τον δικό τους αυταρχισμό. Από τους ψεύτες και τους κλέφτες, που ντύνονται την προβιά του «λαϊκού σωτήρα», για να συνεχίσουν την εξαπάτηση και τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας. Αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, στα δικά τους μέτρα και σταθμά.

Θέλουν να κυβερνούν το δημόσιο (το κράτος) με νοοτροπία ιδιώτη. Για τον εαυτό τους και τις παρέες τους. Να μιλούν για «δημόσιο χαρακτήρα», λειτουργώντας με ιδιωτικά αντανακλαστικά. Εντός μιας περιχαρακωμένης από στεγανά, απόλυτα ελεγχόμενης «δημοκρατίας». Μιλούν για ιδιωτικοποιήσεις και «ιδιωτικού χαρακτήρα επενδύσεις», με νοοτροπία δημοσίου, κρατικοδίαιτη. Με σκοπό να βάλουν χέρι στον κόπο και το μόχθο του ιδιώτη, με εξοντωτικές φορολογίες και αισχρά χαράτσια, τάχα μου για να εξυπηρετήσουν «κοινωνικές αναγκαιότητες». Μας λένε παραμύθια για «λαϊκή κυριαρχία», την ίδια στιγμή που νομιμοποιούν τις πιο βάναυσες πολιτικές στα κεφάλια των φτωχών. Που δεν έχουν «πού την κεφαλήν κλίνει», καταδιωκόμενοι από τους «βρικόλακες» του κρατισμού.

Η Αριστερά ξεκινά από τη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Από τη βάση της αναδιανομής των αγαθών και του εξανθρωπισμού των καπιταλιστικών πρακτικών. Από τη βάση πως όλοι ανεξαιρέτως πρέπει να έχουν πρόσβαση στα δημόσια αγαθά, στις κρατικές παροχές. Από τη βάση της ισότητας και της ισονομίας των πολιτών, ανεξαρτήτως διακρίσεων.

Άρα, η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για ένα τυφλό και κουφό κράτος - πάροχο αγαθών και υπηρεσιών, ούτε για ένα κράτος επιχειρηματία, που παρεμβαίνει στις αγορές για να εξασφαλίσει τα ιδιωτικοποιημένα συμφέροντα των «δημόσιου χαρακτήρα» λειτουργών του. Η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για ένα κράτος αντικαταστάτη ή υποκατάστατο του καπιταλισμού των αγορών, που θα αναπαράγει τις αδικίες και την καταπίεση στα αδύναμα λαϊκά στρώματα. Κάθε άλλο!

Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος θεματοφύλακα της έννομης τάξης, άγρυπνο τοποτηρητή για λογαριασμό του λαού και προς το συμφέρον του λαού. Για ένα κράτος μεσάζοντα και ισορροπιστή ανάμεσα στην πραγματική οικονομία και τα συμφέροντα των πολιτών. Για ένα κράτος ρυθμιστή και διευκολυντή, που δίνει λύσεις στα προβλήματα, διαιτητεύοντας αποτελεσματικά σε κάθε κοινωνική σύγκρουση. Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος που θα παρεμβαίνει για να μετατρέψει την «εξουσιαστική καταπίεση» σε «δημοκρατική διακυβέρνηση» και θα νομοθετεί με γνώμονα τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι εθνικές και κομματικές ντιρεκτίβες, βγαλμένες από το κακό μας παρελθόν. Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος Ελληνικό, που θα υπηρετεί τις ανάγκες των Ελλήνων πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, καταγωγής και πεποιθήσεων, έτσι όπως έχουν αυτές αναδειχτεί με ιδιαίτερο τρόπο, σε αυτή τη δική μας, γωνιά της γης.

Η Αριστερά δε χρειάζεται το κράτος για να ασκεί εξουσία μέσω αυτού. Γιατί η εξουσία της Αριστεράς είναι η εξουσία του λαού. Είναι η θέληση και η βούληση των ανθρώπων που υποφέρουν από ανελεύθερα, ψευδεπίγραφα δημοκρατικά, καταπιεστικά και πλουτοκρατικά καθεστώτα. Δύναμη της ανατροπής της αδικίας, δεν είναι καμία ντόπια ή ξενόφερτη εξουσία που επιβάλλεται στην αυτοδιάθεση των Ελλήνων.

Δύναμη ανατροπής της αδικίας είναι η διαρκής πάλη του λαού με τους δυνάστες του - αστούς και πλουτοκρατία, σε όποιο πόστο και να είναι αυτοί τοποθετημένοι. Εντός ή εκτός κράτους. Με δημόσιο ή ιδιωτικό χαρακτήρα. Με δημόσια ή ιδιωτική λειτουργία.

Η Αριστερά ζητά το δίκιο. Το δίκιο είναι ο νόμος της Δημοκρατίας. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Παρατημένη υπόθεσις η Ελλάς

Φίλοι μου είναι φανερό και το βλέπετε

Η πατρίδα δεν στερείται μονάχα ηγεσίας αλλά κυρίως στερείται υπαρξης

Το κράτος και οι επιχειρήσεις είναι παρόντες από κεκτημένη ταχύτητα, με όποιο τρόπο έχουν διαμορφωθεί από τη χρόνια παραμέληση τους. Από την απουσία οποιασδήποτε οργάνωσης και οποιουδήποτε πλάνου

Εμείς οι μισθωτοί υπάρχουμε από αδράνεια των παραπάνω, περιμένοντας καρτερικά πότε θα μας κόψουν ακόμα περισσότερα χρήματα, ανίκανοι και απρόθυμοι να αντιδράσουμε αποτελεσματικά, προς κάποια ορθή κατεύθυνση

Το ελληνικό πολίτευμα είναι τόσο "σοφά" κατασκευασμένο που είναι αδύνατο με την παρούσα μορφή του να μπορέσει να παράξει θετικό αποτέλεσμα, μακριά και πέρα από την ανακύκλωση της παρακμής και της διαφθοράς της πολιτείας

Το δε σύστημα εκλογής αντιπροσώπων είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης και τρομοκράτησης του λαού, ούτως ώστε κάποιος που δεν έχει πρόσβαση στους κουμπάρους της διαπλοκής, ποτέ δε γίνεται γνωστός στο ευρύ κοινό και άρα ποτέ δεν έχει πιθανότητα να εκλεγεί.

Κανένα σύστημα δε λειτουργεί με την αρχή της ανταποδοτικότητας

Κανένας νόμος -εκτός εξαιρέσεων- δεν εφαρμόζεται στην πράξη

Κανένας έλεγχος δε γίνεται για να διασφαλιστεί η σωστή λειτουργίας κανενός πράγματος

Από το περίπτερο της γειτονιάς μέχρι τη Βουλή

Ο καθένας κάνει όπως θέλει και όπου τον παίρνει να το κάνει

Ζούμε σε μια παρατημένη χώρα, που υπάρχει λόγω συνήθειας, λόγω παράδοσης, μέσω επιλογών που δεν πηγάζουν από την αληθινή βούληση και δυνατότητες του λαού της. Ενός λαού με χαμηλό πνευματικό επίπεδο, χορτασμένου από ένα σύστημα παρασιτισμού και κρατοκεντρισμού

Το ζητούμενο είναι ποιός μέγας φιλέλληνας και πατριώτης θα ασχοληθεί με αυτή την υπόθεσι?

Ποιός θα θυσιαστεί ως άλλος Καποδίστριας για να εκκινήσει τις μεταρρυθμίσεις που όλοι χρειαζόμαστε για να δούμε ένα λογικό μέλλον εντός της όποιας ευρώπης?

Πολύ φοβάμαι πως η Ελλάδα είναι μια χαμένη πατρίδα.

Χαμένη στην ιστορία, στο μύθο, στις διηγήσεις των παππούδων μας

Ο ευρών αμοιφθήσεται, αλλά και αυτό -υπό τις παρούσες συνθήκες- δεν μπορεί να είναι σίγουρο.....

Η νομή της εξουσίας στην μεταπολιτευτική Ελλάδα

Σήμερα το μήνυμα που έχω να στείλω είναι το εξής ένα:

Αντίσταση, αντίδραση, σθένος και πυγμή, ενάντια στην οικονομική και πολιτική τρομοκρατία των ντόπιων και ευρωπαίων ελίτ που επιτίθενται στους φτωχούς, μισθοσυντήρητους Έλληνες

Τα πράγματα είναι απλά

Αυτή τη στιγμή ο λαός που περιθωριοποιείται, οι πραγματικοί μικρομεσαίοι της ανεργίας και της εξαθλίωσης, οφείλουν να πάρουν αποφάσεις, να κατέβουν στους δρόμους, να μπλοκάρουν με όποιο τρόπο είναι εφικτός στα πλαίσια της νομιμότητας, την επέλαση της αδικίας (φοροεπιδρομές, κατασχέσεις, ποινικές διώξεις κλπ)

Που με πρόσχημα την εκ Τροϊκας και εξ Ευρώπης "συμμόρφωση", αυτή η αδικία διαλύει την Ελληνική κοινωνία, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν μερικοί τα ανόσια και ανίερα κεκτημένα, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς και "φιλολαϊκούς" τοποτηρητές τους.

Δίχως να υπολογίζουν το κόστος και τα θύματα του ιδιότυπου οικονομικού εμφυλίου που έχουν εξαπολύσει με μίσος και μανία, απέναντι στα πλέον περιθωριοποιημένα στρώματα του λαού μας.

Διότι περί οικονομικού εμφυλίου πρόκειται, περί εθνικής καταστροφής και περί υποθήκευσης της δημοκρατίας και της νομιμότητας!

Εξηγούμαι αναλυτικά:

Η νομή της εξουσίας στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, έγινε ως εξής:

Με πρόσχημα τη δημοκρατία και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του Ελληνικού λαού, εκχωρήθηκαν σε πολλούς Έλληνες δικαιώματα που ευθέως παραβιάζουν κάθε Συνταγματική αρχή περί ισονομίας στην ζωή, την εργασία, την καθημερινότητα. Τα δικαιώματα αυτά ήταν η μονιμότητα στο δημόσιο και τα φτηνά δάνεια στους δημοσίους υπαλλήλους σε πρώτη φάση.

Ο λόγος που το καινούργιο (τότε) κατεστημένο αποφάσισε τον "εκδημοκρατισμό" της κοινωνίας (με πάτημα την αποκατάσταση των θυμάτων της χούντας και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου--που ορθώς έπρεπε να γίνουν) ήταν γιατί ήθελαν τη δημιουργία μιας νέας μεσαίας τάξης άμεσα εξαρτώμενης από την κομματική--κρατική (στα πρότυπα σοσιαλιστικών χωρών βλ. ΕΣΣΔ) μηχανή, ώστε να εξασφαλίζουν εσαεί την εκλογή τους από ψήφους και να εξασφαλίζουν επαρκή έλεγχο των "κοινωνικών αντανακλαστικών"

Αυτό το σύστημα στην πορεία έγινε ακόμα πιο ευέλικτο.

Από τη μία η μεγέθυνση του κόμματος--κράτους μέσω προσλήψεων (άνοιγμα στο λαό--κοινωνία), από την άλλη η κατάργηση κάθε ιδιωτικής πρωτοβουλίας στον επιχειρηματικό τομέα, που ΔΕΝ είχε προσβάσεις ή "διαπλοκή" με την κεντρική εξουσία.

Ο έλεγχος έγινε ακόμα πιο πλήρης με την "ανοχή" και πολλές φορές τη διευκόλυνση, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, της μαύρης μισθωτής εργασίας, της υπεξαίρεσης, της απόκρυψης εισοδημάτων κλπ κλπ.

Έτσι, για τα μεν κομμάτια της κοινωνίας που ήταν υπό τον έλεγχο του δημοσίου τομέα, υπήρχε η εξασφάλιση (το αντάλλαγμα) της μονιμότητας, οι ασφαλιστικές παροχές, η εξασφαλισμένη σύνταξη. Ενώ για τα κομμάτια της κοινωνίας που δεν ήταν υπό τον έλεγχο του δημοσίου τομέα (ελεύθεροι επαγγελματίες, μικρές επιχειρήσεις, ιδιώτες κλπ) το αντάλλαγμα ήταν "τα στραβά μάτια" της εφορίας.

Το κατεστημένο "έχτισε" το σύστημα εξουσίας μέσα από μια ψευδεπίγραφη μορφή δημοκρατίας που ήταν τέτοια (πραγματική δημοκρατία δηλαδή) μονάχα την ώρα των εκλογών.

Το κατεστημένο δημιούργησε μια βαθμηδόν κοινωνική διαστρωμάτωση προνομιούχων, που παρεμβάλλονταν ανάμεσα στους πραγματικά και αληθινά πλούσιους της Ελλάδας (που ωφελήθηκαν από την Κατοχή, από την πετρελαϊκή κρίση, από τη Χούντα κλπ) και στους πραγματικά φτωχούς και περιθωριακούς της χώρας (μικροί αγρότες, εσωτερικοί μετανάστες από επαρχία, άνεργοι, γυναίκες κλπ).

Αυτή η βαθμηδόν κοινωνική διαστρωμάτωση αποτελείτο από τους νέους δημόσιους υπαλλήλους (που τους ήλεγχαν οι κλαδικές και ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός), τους νέους εμπόρους και μεταπράτες (που ελεγχόντουσταν από τα δάνεια των τραπεζών), τους νέους μικροεπιχειρηματίες (που ελεγχόντουσταν από τις διευκολύνσεις και τις παροχές του Υπουργείου Οικονομικών και των χαμηλότοκων επιχειρηματικών δανείων), τους αγρότες (που έγιναν δέσμιοι των κρατικών-κοινοτικών επιδοτήσεων) τους ιδιοκτήτες μικρής ακίνητης περιουσίας (που ελεγχόντουσταν από τα "στραβά μάτια" στην αυθαίρετη δόμηση, από τις πολεοδομίες), τους στρατιωτικούς και τα σώματα ασφαλείας (που η καινούργια κομματική νομενκλατούρα μπορούσε να χειραγωγήσει μέσω διορισμών και προαγωγών-κρίσεων) και ούτω καθεξής.

Έτσι ανάμεσα στους πραγματικά πλούσιους, και τους πραγματικά φτωχούς, κατασκευάστηκε μια μεσαία τάξη, για να απαλύνονται οι συγκρούσεις. Όμως αυτό έγινε με τρόπο παράνομο, διότι το κράτος οφείλει να προστατεύει τους αδύναμους. Και ο νόμος οφείλει να εξασφαλίζει την πρόσβαση όλων στα κοινωνικά αγαθά. Συνέβη αυτό?

Όχι δε συνέβη. Και δε συνέβη διότι δεν ελήφθησαν υπόψη οι ανάγκες των φτωχών, αλλά οι ανάγκες των πλουσίων που εκχώρησαν προνόμια στη μεσαία τάξη, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό, το ΠΑΣΟΚ του Αντρέας και τη ΝΔ μετέπειτα.

Αυτό έγινε ώστε οι πλούσιοι να εξασφαλίσουν ότι ο εμφύλιος πόλεμος αρχικά, οι εξεγέρσεις ενάντια στην άρχουσα τάξη μετέπειτα, η αντίσταση κατά της χούντας και το Πολυτεχνείο, δεν θα γινόντουσταν ποτέ ξανά οχήματα των φτωχών, για να διεκδικήσουν τον πλούτο και την εξουσία των λίγων δυνατών της χώρας.

Σήμερα βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας μεγάλης κοινωνικής μεταστροφής. Μιας αλλαγής που επέφερε η κατάρρευση της κεντρικής εξουσίας, από τον κρατικό---κομματικό μηχανισμό, λόγω χρεοκοπίας του κράτους.

Μαζί με το κράτος, διαλύθηκε και το σύστημα εξουσίας των πλουσίων, με μεσάζοντα την φαύλη πολιτική τάξη των κομματικών τοποτηρητών της, που είτε λέγονται Βενιζέλος, είτε Σαμαράς, είτε Αλέξης Τσίπρας, είτε με οποιοδήποτε όνομα, εξυπηρετουν τα ίδια αφεντικά.

Αυτό το σύστημα εξουσίας χρησιμοποίησε:

1. Τους πολιτικούς ώστε να "συντηρούν" τη δημοκρατική ψευδαίσθηση για το λαό μέσω ανταλλαγμάτων (ρουσφέτια), παροχών, επιδοτήσεων, διευκολύνσεων, εκχωρήσεων και διαπραγματεύσεων σε Ελλάδα, Ευρώπη και Διεθνές περιβάλλον
2. Τους δημοσιογράφους και τα κρατικά επιχορηγούμενα ΜΜΕ για να υπνωτίζει τις μάζες και να δημιουργεί καταναλωτικές φούσκες και υλιστικό τρόπο ζωής
3. Τις ποδοσφαιρικές ομάδες και τις κομματικές νεολαίες ώστε να ελέγχει και να χειραγωγεί τους νέους και να τους χρησιμοποιεί ως αποτελεσματικές ομάδες πίεσης, στρατούς με σημαίες και "ιδεολογία"
4. Το συνδικαλισμό, ώστε να διαπραγματεύεται μέσω συλλογικών συμβάσεων και άλλων προνομίων το σκανδαλώδη διαχωρισμό (κατάφωρη παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων και έμπρακτη άσκηση κρατικού ρατσισμού) μεταξύ εργασίας δημόσιου χαρακτήρα και εργασίας ιδιωτικού χαρακτήρα με εντελώς διαφορετικά νομοθετικά πλαίσια και ποιοτικά στοιχεία
5. Τη δικαστική εξουσία μέσα από την αρνησιδικία και τις ατελείωτες καθυστερήσεις και αναβολές για τις σοβαρές και "επικίνδυνες" για τα συμφέροντα των ελίτ, υποθέσεις, ενώ ταυτόχρονα την εξάντληση του λαού από τη συνεχή επίθεση και τις εξοντωτικές ποινές για μικρά αδικήματα
6. Την δημόσια "δωρεάν παιδεία" σε όλα τα επίπεδα από το δημοτικό σχολείο μέχρι τα Πανεπιστήμια. Με στόχο την θεμελίωση της "ιδεολογίας του καθεστώτος". Την ιδεολογία του μαστιγίου και καρότου (καλός και κακός μπάτσος) με "στοχευμένες παρεμβάσεις" όταν χρειάζεται να "ρυθμιστουν" καταστάσεις βλαπτικές για το σύστημα. Την ίδια στιγμή που ταυτόχρονα εδραιώνεται -με κάθε μέσον- η ανομία και η ανυπακοή στους νόμους που το ίδιο το κράτος -ερήμην του λαού- ψηφίζει (κοπάνα-κατάληψη-υποβάθμιση μαθήματος-φαιδρά βιβλία-ανεπαρκείς καθηγητές-έωλο διδιακτικό πρόγραμμα). Στα ελληνικά σχολεία συντελείται η πλύση εγκεφάλου των παιδιών με σχήμα το δίπολο "εθνοκεντρισμός κόντρα στο διεθνισμό" και το ανάποδο. Παγιδεύοντας τους νέους σε ανύπαρκτες και ιστορικά ανυπόστατες διπολικές παραδοχές (ποιό είναι καλό και κακό, ποιό το σωστό και λάθος) που "κλείνουν" τα μυαλά και διογκώνουν τις παρερμηνείες. Στο τελικό στάδιο, στα ελληνικά Πανεπιστήμια γίνεται και η στρατολόγηση των υπηρετών του συστήματος. Οι μέν "αναρχοαριστερών" φρονημάτων χειραγωγούνται από τις "καταλήψεις και τα αυτόνομα στέκια", οι δε "δεξιών συστημικών" φρονημάτων χειραγωγούνται από τη διαπλοκή με το καθηγηταριό που "περνάει τα θέματα" παρέχοντας διευκολύνσεις και συσσώρευση πτυχίων δίχως αντίκρυσμα. Στόχος δεν είναι η έρευνα, ούτε η πρόοδος, αλλά το μοίρασμα των επιδοτήσεων στα κρατικά πανεπιστήμια, τα βιογραφικά των "ερευνητών", η αναπαραγωγή "ομοιότυπων" φαφλατάδων, που "γνωρίζουν" με ποιό τρόπο θα ελιχθούν στην κοινωνία. Παράλληλα η παιδεία έχει δημιουργήσει και την παραπαιδεία βολεύοντας τους άνεργους καθηγητές που ανακυκλώνουν το δίπολο "σύστημα-αντισύστημα", "ασπρο-μαύρο", "μαζί μας-με τους άλλους", ενώ στην πράξη ο επίσημος εκπαιδευτικός χώρος είναι συγκοινωνούν δοχείο με τον ανεπίσημο για ίδιο όφελος.
7. Την εφορία, ώστε να δημιουργήσει μια παράλληλη "μαύρη" οικονομία, διαμέσω της οποίας μπορούσε να ξεπλένει χρήμα και να διακινεί τεράστια ποσά, που στο μεγαλύτερο μέρος τους ήταν προϊόντα διαπλοκής και συναλλαγής μεταξύ του τριγώνου πλούσιοι-κράτος-επιχειρηματίες διαπλεκόμενοι. ------Σημείωση: Δεν είναι τυχαίο που σήμερα με την κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών, ξαφνικά θυμήθηκαν (λόγια του αντιεισαγγελέα Νικολούδη και έκθεση της Τροϊκα) ότι ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ πρακτικά ο φοροελεγκτικός μηχανισμός (διότι είναι θεσμικά ανενεργός και έτσι τροποποιημένος ώστε να διευκολύνει τις ρεμούλες και τις συναλλαγές για τις μεγάλες απάτες----αντίθετα για τη μικρή φοροδιαφυγή και τη μισθωτή αδυναμία καταβολής φόρων προβλέπονται δρακόντειες ποινές βλ. δηλωσεις Θεοχάρη).

Σήμερα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι η ευκαιρία του λαού να ξεσηκωθεί και να διεκδικήσει περισσότερα δικαιώματα, περισσότερη νομιμότητα, αληθινή δημοκρατία. Να πιέσει προς την κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων έστω και με σημαδεμένη τράπουλα. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα

Σήμερα, το παλιό σύστημα καταρρέει και αναζητώνται οι νέοι παίκτες, οι νέες συνθήκες που θα δημιουργήσει η πίεση του λαού αλλά και η ανάγκη να συνεχίζουν να κερδίζουν οι πλούσιοι, κρατώντας την κοινωνία υπό έλεγχο και σιδηρά χείρα.

Η τρομοκρατία και ο αποπροσανατολισμός δεν πρέπει να περάσουν. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας φοβίσουν με τις εξαγγελίες τους για δημεύσεις και ποινικές διώξεις. Ο νόμος λειτουργεί και αμφίδρομα.

Εδώ και τώρα ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ και στο ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ τα πόθεν έσχες και η περιουσία:

• όλων των πολιτικώς εκτεθειμένων προσώπων
• των καταθετών εξωτερικού με τα εμβάσματα εκατομμυρίων
• των μεγαλο-συνδικαλιστών
• των ιδιοκτητών ΜΜΕ
• των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών
• των προέδρων ΠΑΕ
• των αρχηγών κομμάτων 

 και όλων των συνεργατών της εξουσίας και του συστήματος ελέγχου της κοινωνίας

Ώστε να γίνει κάθαρση και να απονεμηθούν ποινές με οριζόντιο και κάθετο χαρακτήρα.

Αυτό σημαίνει το να "επανακαταλάβουμε το κράτος", το να "επανακαταλάβουμε την χώρα" και όχι οι αρλούμπες του εκάστοτε αχυράνθρωπου Σαμαρά

Αντίσταση, αντίδραση, σθένος και πυγμή, ενάντια στην οικονομική και πολιτική τρομοκρατία των ντόπιων και ευρωπαίων ελίτ που επιτίθενται στους φτωχούς, μισθοσυντήρητους Έλληνες

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΣΤΕΡΟΥΝ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΒΙΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Αν δε μπορείτε να μεταρρυθμίσετε....

....τότε μην ασχολείστε άδικα, παρακάμψε τα!

Αυτό είναι το μήνυμα που έχω να δώσω και που υποστηρίζω με σθένος

Καλώς η κακώς τα κακώς κείμενα είναι πάρα πολλά

Η Ελλάδα χρειάζεται επανεκκίνηση μέσα από μια σοβαρή διαδικασία δημόσιας αυτοκριτικής

Και τα εγκαίνια ενός μεγάλης έκτασης διαλόγου στην κοινωνία, απ όλους τους συμμετέχοντες σε αυτή

Χωρίς ατζέντες, χωρίς στεγανά

Χωρίς "προαπαιτούμενα" και αγκυλώσεις.

Αν κάτι χρειάζεται "στάση πληρωμών" είναι η επένδυση στις παρωχημένες φόρμες και αντιλήψεις

Αν κάτι χρειάζεται "αναπτυξιακή στρατηγική" είναι η έμφαση στην ανάπτυξη παράλληλων υγιών δομών σε κάθε επίπεδο

Με την ωρίμανση των υγιών δομών, θα μπορέσουμε να αποκαθηλώσουμε τις παλιές, που συνεχώς θέτουν εμπόδια στην δυνητική πορεία της χώρας προς τα εμπρός

Ξεκινώντας από την ανάπτυξη ενός καινούργιου, απλού και λειτουργικού νομοθετικού πλαισίου, εξ αρχής, Συνταγματική αναθεώρηση και ριζικό ανασχεδιασμό των σχέσεων πολιτείας-εξουσιών-αστυνομίας σε νέες βάσεις.

Εδραίωση της οικονομίας σε ρεαλιστικές βάσεις λαμβάνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα γεωπολιτικά και φυσικά χαρακτηριστικά της πατρίδας μας. Με μακρόπνοο σχεδιασμό που θα γίνει βίωμα για όλους τους Έλληνες πολίτες μέσα από την λογική και την εστίαση του σε ένα καλύτερο μέλλον.

Δεν υπάρχουν λύσεις αναίμακτες όταν αποφασίσεις να τα βάλεις με το "τέρας"

Όμως μερικές φορές οι περιστάσεις απαιτούν μια περισσότερο ευέλικτη αντιμετώπιση

Έχουμε εστιάσει στην άρνηση, στην ανούσια και στείρα κριτική του παρελθόντος, όμως ουδείς ασχολείται με το που θα πρέπει να φτάσουμε. Και πως αυτό θα το κάνουμε

Μπορούμε να εστιάσουμε στην θετική προοπτική μόνο εφόσον παρακάμψουμε τα εμπόδια και παραδεχτούμε ότι ορισμένα είναι αδύνατον να παραληφθούν.

Είτε θα πρέπει να γκρεμίσουμε τα πάντα και να χτίσουμε εκ νέου, κάτι αδύνατο, είτε θα πρέπει να αναπτύξουμε εναλλακτικές και σταδιακά να αντικαθιστούμε τα "φθαρμένα" εργαλεία.

Για να συμβεί αυτό όμως είναι πρωταρχικής σημασίας να υπάρξει σαφές, καθορισμένο και δυνατό μήνυμα από την κοινωνία. Από όλους εμάς.

Αυτό το μήνυμα ψιθυρίζεται από παρέα σε παρέα, χωρίς να έχει γίνει ακόμα μέγεθος ικανό να παρασύρει πολιτικές δυνάμεις που παραμένουν "άστεγες" αναζητώντας πυξίδα πορείας.

Το μήνυμα δεν είναι μεταρρύθμιση. Το μήνυμα είναι αντικατάσταση.

Ο καιρός γαρ εγγύς.....

Ο κύκλος έκλεισε οριστικά

Χτές μάθαμε ότι ο κ. Θεοχάρης θα μας στείλει ραβασάκια για να τακτοποιήσουμε τις οφειλές μας προς την εφορία. Στην οποία χρωστάμε έως 3 χιλιάρικα ανά κεφάλι.

Οι δικές μας οφειλές, των μικρών και ανίσχυρων πολιτών αυτού του κράτους, ανέρχονται συνολικά στα 18 δις. Οι οφειλές 1500 μεγαλο-οφειλετών που χρωστούν ο καθένας τους, από 1 εκατομμύριο ευρώ και πάνω, ανέρχονται σε περίπου 33 δις. Συνολικά όλοι μαζί χρωστάμε 54 δις στο κράτος

Ποιά η επιλογή του κράτους? Να κυνηγήσει τα φραγκοδίφραγκα των σίγουρων. Των μικρών και ανίσχυρων πολιτών αυτού το κράτους. Που μας απειλούν με...κατάσχεση μισθού από 1000 ευρώ και πάνω (αλήθεια πόσοι πληρώνονται με 1000 ευρώ σήμερα?) με δέσμευση καταθέσεων, με εξώδικα, με αφαίρεση των αυτοκινήτων μας κλπ.

Κανονικός πόλεμος της εκλεγμένης εξουσίας, ενάντια στον λαό. Ενάντια στη ραχοκοκκαλιά της Ελλάδας. Αν ήταν ιατρικό το μπλόγκ θα μιλούσα για αυτοάνοσο. Εκεί δηλαδή που το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στα υγιή κύτταρα του οργανισμού από λάθος. Και οδηγεί στον εκφυλισμό του νευρικού συστήματος και τελικά στο θάνατο. Σε αυτό το μπλόγκ η πράξη του Θεοχάρη και του κάθε Θεοχάρη συνιστά απλά πλιάτσικο. Πολιτική δίωξη και αυθαιρεσία.

Αν ζούσαμε σε μια χώρα κανονικών ανθρώπων και όχι παραλυμένων αυτιστικών υπηκόοων που στανικώς προσέρχονται χωρίς κουβέντα στο μαντρί και ο τσοπάνης τους "περιποιείται" όπως γουστάρει, τότε θα έπρεπε εμείς οι 2.300.000 Έλληνες, να έχουμε πάρει με τις πέτρες όλους αυτούς τους κοινούς κλέφτοκοτάδες. Θα έπρεπε τουλάχιστον να έχουμε καταστήσει σαφές ότι 2.300.000 ψήφοι βγάζουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις με το παρόν εκλογικό σύστημα.

Όμως το σύστημα μας διαιρεί. Μας αποδυναμώνει. Μας χωρίζει σε κλίκες, σε ομάδες, σε συμφέροντα με μπροστάρηδες τους εκάστοτε συνδικαλιστές της "αριστεράς". Που έχω ξαναπεί πολλάκις και θα το λέω μέχρις εσχάτων πως είναι το πιο βρόμικο δεκανίκι του συστήματος. Το άλλοθι της αλητείας. Το αντίβαρο του κατεστημένου. Το κουμπί που ενεργοποιεί τη διάσπαση του κοινού μετώπου, που αποπροσανατολίζει από τα κοινά προβλήματα και τα κοινά αιτήματα. Και μας καταντά πολίτες της γειτονιάς μας. Του εαυτού μας. Εγωιστές και απρόσωπους.

Το σύστημα προσφέρει "προνόμια" σε προσεκτικά επιλεγμένες φράξιες "προνομιούχων" ανάμεσα στους φτωχούς και πεινασμένους. Χάντρες και καθρεφτάκια για λίγους, ανάμεσα στο λαό των μισθωτών---δηλαδή των υποταγμένων στο...κρατικό κεφάλαιο και τα γούστα των μανδαρίνων του. Που εναλλάσονται με βάρδιες ασκώντας όμως πάντοτε, την ίδια μονότονη πολιτική: "Πατάω κουμπί δίνω φράγκα. Πατάω κουμπί κόβω φράγκα". Αυτή είναι η δουλειά τους.

Οι κοινωνικοί και οικονομικοί αυτοματισμοί πατρονάρονται ως εκεί που δεν παίρνει. Χειραγωγούνται και παρακάμπτονται είτε ευθέως, είτε εμμέσως. Η ελεύθερη δραστηριότητα της οικονομίας στραγγαλίζεται από "κέντρα" εντός των υπουργείων σε απευθείας σύνδεση με γραφεία και λόμπι "ημετέρων". Τα ΜΜΕ ανεβάζουν και κατεβάζουν διαθέσεις καθ' υπόδειξη. Και η πολιτική, ο πολιτικός λόγος, ο διάλογος, ο δημόσιος χώρος είναι κι αυτά στεγανά που τα κρατούν σφιχτά στα χέρια τους οι ενδιαφερόμενοι. Τους ξέρουμε. Τους έχουμε σιχαθεί.

Ο κύκλος της πολιτικής στην Ελλάδα έκλεισε οριστικά. Όλοι ξεμπροστιαστήκανε και γίνανε ρεζίλι των σκύλων μετά το 2009. Ένας-ένας ξεφτιλίζονται και εξαφανίζονται χωρίς αιδώ. Πρώτα το ΠΑΣΟΚ, μετά η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Χρυσή Αυγή και όλοι οι άλλοι που καλώς η κακώς, φανερά η στην αφάνεια έχουν βάλει το λιθαράκι τους ώστε να φτιαχτεί αυτό το έκτρωμα που λέγεται Ελληνικό κράτος.

Ένας ένας, έχουν την ευκαιρία να ακουστούν ισότιμα, πρώτη φορά στα χρονικά, να κριθούν, είτε μόνοι, είτε σε....συνδυασμούς απίθανους ώστε να βρίσκονται συνεχώς στην εξουσία. Και όλοι έχουν αποδείξει πως είναι της πλάκας. Μαριονέτες που δε μπορούν να αρθρώσουν λόγο, ούτε να προσφέρουν έργο. Θεατράκι σκιών για μαζοχιστές και παλαβούς, όσους ακόμα έχουν την αντοχή να τους παρακολουθούν.

Οι υπόλοιποι? Τι κάνουμε?

Τίποτα απολύτως. Σκύβουμε το κεφάλι περιμένοντας "το μεσσία". Που θα μας απαλλάξει από τα...μνημόνια, που ευθύνονται για όλα μας τα κακά.

Μη σκάτε. Το σύστημα τον ετοιμάζει και αυτον. Ορισμένα πράγματα περιμένουν να πάνε καλά, να ρυθμιστούν και να τακτοποιηθούν (στο μεταξύ οι φασίστες αριστεροί και δεξιοί "συμμαζεύουν" όσα μπορούν ο καθένας με τον τρόπο του) και σε λίγο καιρό θα "σκάσει μύτη" και αυτός. Να μας σώσει.

Γιατί είναι προφανές, πως έτσι όπως το έχουν φέρει το θέμα, με τους βλάκες που είναι στο προσκήνιο δουλειά δε γίνεται. Ο κόσμος πεινάει, τα νοσοκομεία δεν έχουν φάρμακα, οι συγκοινωνίες έχουν παραλύσει, μεταρρυθμίσεις ΔΕΝ έχουν γίνει και ούτε πρόκειται να γίνουν.

Παρότι το "κούρεμα" των εισοδημάτων έχει "αποκαλύψει" το....αυτοάνοσο καρκίνωμα σε όλη του την έκταση (κράτος που παραμένει ίδιο και απαράλαχτο στη δομή, τη λειτουργία του και το κόστος του) η κοινωνία ασχολείται με την κριτική της Σακοράφα στον Τσίπρα, με το στικάκι και τη λίστα Λαγκάρντ, με τον Αντρέα που "τα ξεκίνησε όλα", με τους συλληφθέντες του Βελβεντού. Αυτά είναι τα προβλήματα μας. Εκεί είναι το θέμα μας.

Δείχνουμε το δάχτυλο, που μας δείχνει το πρόβλημα. Δε μπορούμε να σκεφτούμε από μόνοι.

Σε λίγο που όλοι θα αμοιβόμαστε με 500 ευρώ, μισθωτοί και συνταξιούχοι και που θα χρωστάμε αιώνια στο....κράτος, σπίτια, αυτοκίνητα και εργασία, δεν θα υπάρχει κάν δάχτυλο να δείξει.

Γιατί θα βρίσκεται μαζί με το χέρι ολόκληρο, σε μόνιμη χειραψία με τον πωπό μας....

Καληνύχτα

Δε μασάμε από γιαλαντζί τρομοκρατίες

Αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες, με αποκορύφωμα τη θρασύδειλη επίθεση στο MALL -ενός χώρου που παίζουν τα παιδιά μας - είναι γιαλαντζί τρομοκρατίες και πορδές αναρχικών που..."επαναστατούν" στο κατεστημένο.

Δε μασάμε. Και δεν φοβόμαστε τις χύτρες και τους εκάστοτε "πυρήνες της φωτιάς" και άλλους τέτοιους γελοίους πιτσιρικάδες που κάνουν θόρυβο σε αντίποινα για την "περιποίηση" της αστυνομίας. Ποιά περιποίηση?

Τις "ανακτήσεις" των καταλήψεων, κάτι ψευτο-εφόδους στα Εξάρχεια, κάτι μπουκέτα σε πορείες "συντρόφων". Και στήθηκε "αντάρτικο" απο την γνωστή-άγνωστη αλητεία των κουκουλοφόρων, των χούλιγκανς της Θύρας 13 και της Θύρας 21, των κάθε λογής μπάχαλων αγκαζέ με τους γόνους των Β.Π οικογενειών που "πλήττουν" γιατί η ζωή τους ήταν τόσο....ανούσια.
Βλέπεις, όταν εργάζεσαι στον ΟΤΕ ή τη ΔΕΗ και είσαι δημόσιος υπάλληλος (σε ΔΕΚΟ, πανεπιστήμια, σχολεία, δήμους κλπ) η έστω όταν οι γονείς σου είναι δικηγόροι, γιατροί, "επιχειρηματίες", βουλευτές κλπ, τότε για "κακή σου τύχη" δεν έχεις αγωνία για το μέλλον ΣΟΥ.
Δε χρειάζεται να ιδρώσεις σαν τους "ταλαίπωρους μετανάστες" που έχουν αγοράσει σπίτια στην Αγία Παρασκευή και πάνε στο Deree ή στο BCA για σπουδές. Τα έχεις όλα έτοιμα.
Γι αυτό και περισσεύει η "οργή" για τη μοίρα των "άλλων" των μη προνομιούχων που μονίμως είναι οι ίδιες περιθωριακές ομάδες: Ομοφυλόφιλοι, μετανάστες, ναρκομανείς. Και βάλτε κι εσείς ότι θέλετε ακόμα. Μέσα θα πέσετε. Εχθροί βεβαίως πάντοτε είναι οι ίδιοι: Οι μπάτσοι. Με κάθε μορφή. Με τη φυσική τους μορφή, μεταφορικά, υπερβατικά, ως "μεγάλος αδερφός", ως "σφαγέας των λαών", ως οτιδήποτε εξυπηρετεί το θυμικό. Και ανάλογα την περίσταση.
Απέναντι σε όλους αυτούς τους βλάκες και αστείους τύπους, που με καβατζωμένη την κωλάρα τους, παριστάνουν τους ρομπέν των δασών φορώντας κουκούλα, έχω να πω πως ούτε να μας κλάσουν μια μάντρα δε μπορούν. Όχι να μας τρομάξουν. Ούτε να μας απασχολούν θα πρεπε, αν δεν έπρεπε οι εφημερίδες να πουλήσουν "τρόμο" και φύλλα.

Και δε μασάμε όχι γιατί είμαστε ατρόμητοι. Κάθε άλλο.

Απλά επειδή η αληθινή τρομοκρατία είναι η ανεργία του 30%. Η φτώχεια των γονιών μας που εργάστηκαν τόσα χρόνια σκληρά, προσπαθώντας να στήσουν μια οικογένεια σωστή και με το πάτημα ενός κουμπιού έγιναν επαίτες. Η αγωνία των νέων ανθρώπων που δε βλέπουν μέλλον σε αυτό το υποκατάστατο κράτους -το αισχρό προτεκτοράτο που άγεται και φέρεται από κουμάσια - "κομμένες κεφαλές" που παριστάνουν τους πολιτικούς άρχοντες.

Τρομοκρατία είναι να μην έχεις πετρέλαιο και να κρυώνεις, να κρυώνουν τα παιδιά σου.
Να μη μπορείς να βγείς από το σπίτι σου, επειδή η ψυχανωμαλία και η διαστροφή μικρών ομάδων της "κοινωνίας", λυμαίνεται το δημόσιο χώρο, ρυπαίνοντας, βιάζοντας τη δημοκρατία, οικειοποιούμενη τα δικά μας δικαιώματα έκφρασης και ελεύθερης κυκλοφορίας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη Χρυσή Αυγή και τους αναρχικούς. Αλλά και στους εκάστοτε τραμπούκους του συνδικαλισμού και της κάθε κρατικοδίαιτης κλίκας.
Τρομοκρατία είναι να μη μπορείς να μάθεις γράμματα στο σχολείο επειδή διδάσκουν καθηγητές ανίκανοι και ακατάλληλοι να εμπνεύσουν τις παιδικές ψυχές. Επειδή τα κτίρια που στεγάζονται τα σχολεία μας είναι πέτρινα κλουβιά χωρίς βλάστηση, μέσα σε τσιμεντένιες πόλεις, τις οποίες κανείς δεν αγαπά. Αλλά όλοι συμβιβαζόμαστε "απο ανάγκη".
Τρομοκρατία είναι που καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από χαράτσια, φόρους, νομοσχέδια, φιρμάνια και δηλώσεις που ελέγχουν το εισόδημα που παράγουμε. Χωρίς εμείς να έχουμε τρόπο να επιλέξουμε. Δεν έχουμε την επιλογή.

Τρομοκρατία είναι να ζεις σε ραγιάς και να ξέρεις ότι και τα παιδιά που γέννησες θα ζήσουν σα ραγιάδες

Όλα τα υπόλοιπα, τις τρίχες κατσαρές που σκαρφίζεστε για να κάνετε -δήθεν- ζημιά στο "αστικό κράτος", κρατήστε τα για τον εαυτό σας. Βάλτε ζελατοδυναμιτιδα στη χύτρα και καθήστε επάνω.
Καλύτερη υπηρεσία θα προσφέρετε στον εαυτό σας, και που ξέρετε....
Μπορεί το κράτος να φτιάξει και κάποια "ημέρα μνήμης" και για πάρτη σας.....

Στην Ελλάδα της ανάποδης λογικής

Κάποτε κοροϊδεύαμε τους Άγγλους που οδηγούν ανάποδα, σε διαφορετική πλευρά του δρόμου δηλαδή, αντίθετα με τους υπολοίπους Ευρωπαίους. Σήμερα, τώρα, οι μόνοι που αξίζουν τον περίγελο της κοινωνίας των εθνών της Ευρώπης, είμαστε εμείς οι Έλληνες. Που όλα τα κάνουμε και τα βλέπουμε ανάποδα. Που μας λένε πάνω και απαντάμε κάτω. Που μας δείχνουν δεξιά και πάμε αριστερά. Και έχουμε και άποψη, και έχουμε και αντίρρηση. Και ξέρουμε τα πάντα.

Σήμερα, για παράδειγμα εγκαινιάστηκε μια πρωτοβουλία για τον έλεγχο της λαθρεπιβίβασης στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Παντού, το πρόβλημα αυτό έχει λυθεί με απλές μεθόδους. Με απλές λύσεις.Με την τοποθέτηση μπάρας που ανοίγει όταν βάλεις το εισιτήριο μέσα. Και εποπτεία ότι κανείς δεν θα πηδήξει πάνω από τη μπάρα (η κάτω από τη μπάρα).

Στην Ελλάδα πάμε να λύσουμε το πρόβλημα δημιουργώντας άλλα προβλήματα, που τελικά συγκρούονται με το πρώτο και χαμένος βγαίνει πάντα ο "πελάτης". Πως προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα της λαθρεπιβίβασης? Με την αύξηση των ελέγχων. Δηλαδή με το να βάλουμε προσωπικό να κυνηγά τους επιβάτες. Και με την αύξηση των ελέγχων από το ήδη απασχολούμενο προσωπικό στα ΜΜΜ, χωρίς να πληρωθούν τις υπερωρίες που -υποτίθεται- θα κάνουν. Είμαστε εντελώς αστείοι. Είμαστε της πλάκας λαός, για γέλια.

Μας λένε αλλάξτε τη λάμπα και μαζευόμαστε 10 νοματαίοι να πληρωθούμε 10 μεροκάματα για τη δουλειά που χρειάζεται μονάχα ένας. Όλα όμως ξεκινάνε από ψηλά, από την κεφαλή. Στο πετσί της διοίκησης που υπάρχει ακόμα ο ρόλος του μπάτσου, του δασκάλου, του πατέρα-φόβητρο, λες και ζούμε 100 χρόνια πίσω. Κι ακόμα περισσότερο, στην Τουρκοκρατία για παράδειγμα ή στο Βυζάντιο.
"Ελέω Θεού", κυβέρνηση και κυβερνώντες. "Ελέω Θεού" και τα θέσφατα, οι νόμοι και η διακυβέρνηση της χώρας. Χωρίς επαφή με την πραγματικότητα, που σα μαχαίρι χώνεται καθημερινά βαθύτερα στο σάπιο κορμί των βολεμένων. Και σκορπίζει τριγύρω βρωμιά και λάσπη.

Ποιά είναι η προτεραιότητα του Ελληνικού κράτους? Όχι μόνο να μη χάνονται θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα, αλλά να "ανακαλύπτονται" ακόμα περισσότερες ώστε κανείς να μη διαφεύγει της "αγάπης" του μονάρχη "Ελληνικό Δημόσιο". Ενός μονάρχη που καταπατά κατάφωρα, με σκανδαλώδη τρόπο, κάθε ισονομία στο πεδίο της απασχόλησης, με τον προστατευτισμό υπέρ των κρατικών υπαλλήλων ψηφοφόρων του. Που κανείς δε μπορεί να τους ακουμπήσει. Να τους ακουμπήσει βέβαια δεν ξέρω αν έχει και νόημα. Καθώς έτσι όπως πάει η κατάσταση στο τέλος μισθός και σύνταξη θα έχουν πιάσει πάτο. Αλλά η μονιμότητα, μονιμότητα. Το μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει νόμος. Η συνδικαλιστική εκπροσώπηση καθεστώς αντί του καθεστώτος.

Ποιά είναι η προτεραιότητα του Ελληνικού κράτους? Να πιάσει τον πιτσιρικά που δήθεν διακωμώδησε τον Γέροντα Παϊσιο, την ίδια στιγμή που τα ΜΑΤ διέλυαν τη διαμαρτυρία των Μουσουλμάνων στην Ομόνοια. Διαμαρτυρία εναντίον της ταινίας που δήθεν διακωμωδεί τον Προφήτη Μωάμεθ. Αν όχι αστείοι, είμαστε τουλάχιστον τραγικοί, έχουμε πιάσει πάτο. Παραζαλισμένος ο μονάρχης "Ελληνικό Δημόσιο", ο Λεβιάθαν της Ανατολικής Ευρώπης, δεν ξέρει που να πρωτογυρίσει το κεφάλι. Πως να συμπεριφερθεί.

Λες και στο μυαλό του μέσα, υπάρχουν πενήντα αγριεμένες σφήκες που κάθε μία στρέφει το πηδάλιο του σώματος του, προς άλλη εντελώς κατεύθυνση. Παραλογισμός και κουταμάρα σε μια συσκευασία δώρου. Αυτό ψηφίσατε, αυτό λάβατε κύριοι Έλληνες πολίτες. Ένα τεράστιο μωρό σε κρίση, που επιπλέον πεινάει, διψάει και είναι υποχρεωμένο να ασφυκτά σε ένα χώρο λίγων τετραγωνικών που η Τροϊκα του έχει επιτρέψει.

Ποιά είναι η προτεραιότητα του Ελληνικού κράτους σήμερα? Να βάλει κι άλλους φόρους σε μισθωτούς και συνταξιούχους, γιατί "η φοροδιαφυγή δεν πιάνεται και δεν συλλαμβάνεται". Και να εξοργίσει τους ελεύθερους επαγγελματίες, κάνοντας πάλι διακρίσεις με σκανδαλώδη τρόπο, στα φορολογικά (δεν είμαι ελεύθερο επαγγελματίας). Ανάποδα ξανά. Όλα ανάποδα και λάθος. Σάμπως και μέσα σε αυτό το χαμό, καταλαβαίνει κάποιος τι είναι το σωστό?

Προσωπικά πιστεύω, πως όλοι γνωρίζουμε τι είναι το σωστό, αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει το κόστος για να το εφαρμόσει. Κάνουμε όλοι τα κοροϊδα, τους ξύπνιους και τελικά, εμείς είμαστε λαθρεπιβάτες, στο ίδιο το τρένο που λέγεται Ελλάδα, χωρίς εισιτήριο και χωρίς προορισμό....

Μου ζητάτε να πληρώσω κι άλλους φόρους

Αγαπητέ κ. Υπουργέ,

Δε σας κρύβω το βαθύ μου προβληματισμό, ο οποίος μου έχει δημιουργήσει ένα σωρό ερωτήματα.

Ο προβληματισμός μου αυτός, με βάζει στον πειρασμό να αθετήσω για πρώτη φορά τις φορολογικές μου υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος. Και δεν ξέρω τι να κάνω

Μου ζητάτε να πληρώσω κι άλλους φόρους. Και δεν ξέρω το γιατί.

Από το Μαϊο του 2010, όταν η Ελλάδα χρεοκόπησε, εσείς η Ελληνική κυβέρνηση, έχετε υπογράψει ένα σωρό συμβάσεις και συμφωνίες, για να σωθούμε.

Και λέτε καθημερινά πως παίρνετε μέτρα και πως ο λαός θα πρέπει να βάλει πλάτη γιατί είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι απέναντι στη σωτηρία της πατρίδας. Και συμφωνώ.

Όμως διαβάζω στις εφημερίδες, και ακούω στην τηλεόραση, πως τα μέτρα που συμφωνήσατε με την Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δεν εφαρμόζονται.

Άλλοτε γιατί υπάρχουν αντιδράσεις, άλλοτε γιατί υπάρχουν προβλήματα. Εντάξει, λογικό είναι πως τα δύσκολα εγχειρήματα, απαιτούν και δύσκολες διαπραγματεύσεις.

Όμως ο χρόνος περνά και οι συνθήκες δυσκολεύουν όλο και περισσότερο. Έτσι τουλάχιστον μας λένε τα μέσα και οι πολιτικοί απ όλες τις παρατάξεις. Δυσκολεύουν και βυθίζουν τη χώρα σε ακόμα χειρότερες περιπέτειες και σε απαξίωση, στα μάτια της ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Και εσείς συνεχίζετε να επιβάλλετε δια νόμου, περισσότερα βάρη στις πλάτες των μισθωτών και των συνταξιούχων. Και δεν καταλαβαίνω το γιατί. Που αποβλέπει αυτό το μέτρο.

Η απλή μου λογική μου λέει, πως οι φόροι (οι επιπλέον, οι έκτακτοι, οι εισφορές και τα χαράτσια και όπως αλλιώς ονομάζονται) πάνε πακέτο με το πρόγραμμα των διαρθρωτικών αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων. Είναι στην ίδια συμφωνία που έχετε υπογράψει με την Τροϊκα και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

Εφόσον λοιπόν, οι διαρθωτικές αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις έχουν κολλήσει, και οι αλλαγές δεν έχουν μπει σε μια πορεία, γιατί οι φόροι συνεχίζουν να αυξάνονται, μήνα με το μήνα? Χρόνο με το χρόνο?

Εφόσον εισπράττετε τους φόρους αυτούς, και μάλιστα αυξημένους αρκετά, πως τους χρησιμοποιείτε? Πιάνουν τόπο ή δεν πιάνουν? Εννοώ, όλοι μας λένε όλοι ότι η κατάσταση χειροτερεύει και δε βελτιώνεται. Αληθεύει αυτό? Αληθεύει πως το κόστος λειτουργίας του κράτους αντί να βαίνει μειούμενο, αυξάνεται?

Πως γίνεται να πληρώνω περισσότερα, να είμαι και πάλι συνεπής απέναντι στο κράτος, αλλά τα προβλήματα του κράτους να γίνονται μεγαλύτερα? Δε στέκει αυτό στο μυαλό μου

Και απευθύνομαι σ' εσάς, τον επικεφαλή για να μου λύσετε τις απορίες μου

Διότι με τόσους φόρους, εγώ και η οικογένεια ζούμε πραγματικά οριακά και δεν αντέχουμε άλλο. Και το χειρότερο είναι, πως αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει ανταποδοτικό όφελος στις θυσίες που κάνουμε για την πατρίδα.

Δεν εννοώ ότι πρέπει να περιμένεις κάτι, μπροστά στη σωτηρία της Ελλάδος. Είναι εθνικό μας καθήκον αυτό. Καθήκον όλων των Ελλήνων. Από τον αρχηγό του κράτους, μέχρι τον τελευταίο πολίτη.

Ωστόσο, ενώ εγώ πληρώνω, ζώντας σε ένα περιβάλλον ακρίβειας και ανέχειας, με γκρίζες ελπίδες για το μέλλον, ενώ συντηρώ ζωντανό το μισό κομμάτι της συμφωνίας μας.

Εσείς από μεριάς σας καθυστερείτε, αδρανείτε και δυσκολεύεστε στην εφαρμογή του δικού σας μισού της συμφωνίας. Η οποία αθροιστικά θα φέρει -όπως μας λένε- καλύτερες μέρες, για εμάς και τα παιδιά μας.

Και σας ρωτώ με πάσα ειλικρίνεια

Γιατί μου ζητάτε να πληρώσω περισσότερους φόρους?

Με ποιά εμπιστοσύνη και ποιά ελπίδα να στηριχτώ στις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις σας, τη στιγμή που όλοι λένε ότι δεν κάνετε όσα πρέπει για να βγεί η Ελλάδα από το αδιέξοδο?

Ακόμα δεν έχω χάσει την πίστη μου, πως η χώρα μπορεί να σωθεί

Όμως, από τη μεριά μου, ώς ένας απλός πολίτης που μοχθεί δίπλα στους χιλιάδες όμοιους του, εργαζόμενος για τον επιούσιο και τίποτα περισσότερο, επιφυλάσσομαι για κάθε νόμιμη μελλοντική ενέργεια μου αναφορικά με τα ζητήματα που έθιξα παραπάνω

Ευχόμενος, αισιοδοξώντας λόγω χαρακτήρα, πως θα αναλάβετε τις ευθύνες που σας αναλογούν, απέναντι μου

Με τιμή

Τσάμπα και βερεσέ 2

Χτές έγραψα στο facebook, μια πρόταση που άρεσε στους φίλους μου, και θέλησα να την αναλύσω λιγάκι περισσότερο.

Συγκεκριμένα:  "Αυτό που πληρώνουμε σήμερα, είναι ο εθισμός μας στον "τσάμπα" τρόπο ζωής, δηλαδή τα πάντα δωρεάν για το λαό, χωρίς ευθύνη και κόστος. Όταν αφήνεις ένα μωρό παιδί δίπλα στις καραμέλες, είναι αστείο να μιλάς για αυτοσυγκράτηση. Αστείο επίσης είναι να το μαλώνεις που πάχυνε. Πολύ δύσκολο επίσης, να του μάθεις, το σωστό τρόπο ζωής. Όσα δεν έγιναν στην παιδική ηλικία, δε γίνονται στην ενήλικη ζωή. Θέλει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΔΕΣΜΕΥΣΗ να αλλάξεις, μετά από ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ. Πάντοτε τα προβλήματα των κοινωνιών, είναι καθρέφτης των προσωπικών μας αδιεξόδων...."


Ο λόγος που διατύπωσα την άποψη είναι απλός. Η νοοτροπία του "τσάμπα" και του δωρεάν, αποκοιμίζει τις συνειδήσεις και δημιουργεί αργόσχολα πνεύματα. Καταργεί το πνεύμα της ευγενούς άμιλας, δηλαδή με απλά λόγια τον ανταγωνισμό. Την ουσία της ρήσης "πόλεμος πατήρ πάντων". Που δεν αναφέρεται τόσο στις αιματοχυσίες, αλλά στη διαδικασία μέσω της οποίας η αντιπαράθεση, φέρνει την εξέλιξη, μέσα από το κόστος και την ευθύνη.
 
Για πάρα πολλά χρόνια, εδώ στην Ελλάδα, συνηθίσαμε στο τσάμπα και το δωρεάν. Αυτό δεν είναι κακό στο βαθμό που εξυπηρετεί τους ανθρώπους που έχουν προβλήματα. Λέγεται κοινωνική πολιτική, στο κάτω κάτω της γραφής, έτσι δεν είναι? Δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, δωρεάν ασφάλεια, δωρεάν...δωρεάν...τσάμπα...τσάμπα...ένα σωρό πράγματα τριγύρω μας.
 
Είναι κακό όμως, στο βαθμό που εμποδίζει την ανάπτυξη υγιούς ανταγωνισμού σε ένα κοινωνικό σύστημα. Ο ανταγωνισμός αναδεικνύει πάντοτε το καλύτερο, μέσα από οριοθετημένες διαδικασίες. Δεν λέω πως ο ανταγωνισμός είναι πανάκεια. Όμως είναι μια μέθοδος επιλογής που η φύση χρησιμοποιεί. Μια μέθοδος επικράτησης και εξέλιξης.
 
Στην Ελλάδα, το κράτος-πατερούλης, με τη μαξιμαλιστική του λειτουργία που εκπορεύεται από ένα κατά βάση σοσιαλιστικό όραμα περί δίκαιης κατανομής του συλλογικού εισοδήματος, μας έριξε σε βαθύ ύπνο. Μας αδρανοποίησε. Μας βόλεψε σε ένα μοντέλο ζωής χωρίς κόστος, χωρίς ευθύνη. Μας έκανε εξαρτημένους στην ανεμελιά του χωροχρόνου, που αιώνια πορεύεται αδιατάρακτος. Όπως συμβαίνει στην ορθόδοξη θρησκευτική παράδοση. Η μακαριότητα και τα άχρονα βιώματα επικρατούν, διατρέχοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, δίχως τις ζυμώσεις που προκαλούν τις ιστορικές ανατροπές, φέρνουν τις αλλαγές και αναδιαμορφώνουν συνεχώς στη βάση των απαιτήσεων της καθημερινότητας, τις κοινωνικές στρατηγικές.
 
Γιατί συνέβη αυτό όμως, ως παρεπόμενο της νοοτροπίας "τσάμπα και βερεσέ"?
 
Διότι όσο περισσότερο "ανοίγεις" ένα μοντέλο, προς περισσότερους αποδέκτες (σοσιαλισμός ίσον κοινωνικοποίηση ίσον ολόκληρη η κοινωνία) τόσο καλύτερους και αυστηρότερους μηχανισμούς ελέγχου και ισορροπίας πρέπει να εγκαθιστάς, ώστε το σύστημα να παραμένει σε ηρεμία και να μην ανατρέπεται. Το ανάποδο ισχύει στις ελεύθερες αγορές, που η "αυτορρύθμιση" υποκαθιστά τον κρατικό παρεμβατισμό και τις διαδικασίες πρόληψης και ελέγχου. Αυτορρύθμιση σημαίνει σε απλά λόγια "ο καλύτερος-συμφερότερος-εξυπνότερος-πιο επιτήδειος κλπ" επικρατεί και ο ανταγωνισμός "μοιράζει" τα λάφυρα στους νικητές.
 
Στην Ελλάδα, κάναμε το πρώτο σκέλος της εξίσωσης, ανοίξαμε το μοντέλο, προσφέραμε την πρόσβαση σε όλους, χωρίς όμως να κάνουμε καμμία προσπάθεια να ελέγξουμε την πορεία και τα αποτελέσματα του εγχειρήματος. Αποδείχτηκε πως όλη αυτή η προσπάθεια δεν ήταν μελετημένη σε βάθος χρόνου. Δεν υπήρχε πρόγραμμα το οποίο να δοκιμαστεί και να λειτουργήσει σε πραγματικές συνθήκες. Και φυσικά, επειδή οι εξελίξεις τρέχουν και οι ανάγκες των ανθρώπων επιβάλλουν την ικανοποίηση τους με "βίαιο" τρόπο, η προσπάθεια υπερκεράστηκε από την πραγματικότητα.
 
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η συνήθεια επικράτησε και ο ύπνος παρέμεινε βαθύς. Οι άνθρωποι σταματήσαμε να αναρωτιόμαστε αν τα χρήματα που πληρώνουμε ανταποκρίνονται στις υπηρεσίες που λαβαίνουμε, αν αυτά που λέμε δημόσια αγαθά είναι αυτά που όντως μας κάνουν τη ζωή καλύτερη. Δεν είχαμε δικαίωμα επιλογής, μέσα στο όνειρο μας. Το "τσάμπα" ήταν πάντα το εύκολο και το αυτονόητο. Και ο τρόπος που μάθαμε να ζούμε.  
 
Κάπως έτσι αποτύχαμε να ανανεώσουμε τις ιδέες μας και να προσαρμοστούμε στο διεθνές και Ευρωπαϊκό περιβάλλον. Μέχρι που μια μέρα ένας κουβάς κρύο νερό έλουσε τα ατημέλητα μαλλιά και το μακάριο χαμόγελο μας, και μας υποχρέωσε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη της πραγματικότητας, χωρίς περιθώρια για "τσάμπα και βερεσέ".
 
Η έναρξη της αλλαγής στην Ελλάδα, θα σηματοδοτηθεί από την προτεραιότητα στο χτίσιμο μιας κοινωνίας ανταγωνιστικής στη νοοτροπία της. Τον ανταγωνισμό ως μηχανισμό εξέλιξης και αριστείας, και όχι φυσικά ως στείρα αντιπαλότητα που θρέφει τα μίση και τα πάθη.
 
Αυτό θα πρέπει να αποτελέσει μια μακρόχρονη δέσμευση, όλων όσων φιλοδοξούν να πρωταγωνιστήσουν στα πολίτικά πράγματα, τα επόμενα χρόνια. Αυτό θα πρέπει να είναι και το κριτήριο, με το οποίο θα τους επιλέξουμε. Είναι σαφές