Τι είναι προοδευτικό σήμερα;

Αναδημοσίευση από το Πρώτο Θέμα

Τι είναι προοδευτικό σήμερα;

Στη χώρα επικρατεί μια γενική παράλυση. Η μεσαία τάξη, ραχοκοκαλιά της ελληνικής δημοκρατίας, συρρικνώνεται. Ατομικά αδιέξοδα και συλλογική ματαίωση υποσκάπτουν κάθε απόπειρα να βγούμε από το τέλμα. H χώρα αποτυγχάνει εκεί όπου άλλες κοινωνίες λύνουν τα προβλήματά τους. Η απόστασή μας από τον αναπτυγμένο κόσμο καθημερινά μεγαλώνει.

Παράγοντας αυτής της κρίσης είναι η γιγάντωση του λαϊκισμού που οδήγησε τη χώρα στα χέρια των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στέρησε την οικονομική μας ελευθερία για πολλά περισσότερα χρόνια από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Οδήγησε την εγχώρια αγορά σε ασφυξία λόγω των capital controls. Αποθάρρυνε τις ιδιωτικές επενδύσεις εξαιτίας της βαριάς υπερφορολόγησης. Εξώθησε τις επιχειρήσεις στην παραοικονομία ή σε άλλες φορολογικές έδρες και τους εργαζόμενους στην αδήλωτη εργασία. Μεγέθυνε το brain drain. Έθρεψε τα άκρα και την αποχή. Όξυνε την κρίση εμπιστοσύνης προς τη δημοκρατία.

Τριτοκοσμικές αντιλήψεις, αριστερίστικη ιδεοληψία, ψευδής ευρωπαϊσμός, πελατειακή προσδοκία και πρακτική εφαρμογή ενός σχεδίου εκτεταμένης εξάρτησης των λαϊκών στρωμάτων από επιδόματα και διορισμούς υποδύονται την πρόοδο. Στην πραγματικότητα οδηγούν σε κυβερνητικές παρεμβάσεις ελέγχου της Δικαιοσύνης, χειραγώγησης των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, ποινικών διώξεων πολιτικών αντιπάλων, διχαστικού πολιτικού κλίματος. Αλλά και αποδιάρθρωσης κάθε αναγεννητικής προσπάθειας στην εκπαίδευση. 

Αυτή η Ελλάδα δεν αξίζει στους Έλληνες. Η στροφή στην αντι-πολιτική ή την μη πολιτική δεν είναι λύση αλλά πηγή περαιτέρω δεινών. Καιρός να γυρίσουμε σελίδα και να συζητήσουμε ξανά τι σημαίνει «προοδευτικό» στη χώρα μας.

Προοδευτική πολιτική σήμερα δεν είναι αυτή που χαϊδεύει τους ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα. Δεν είναι αυτή που ενοχοποιεί την επιχειρηματικότητα και απαξιώνει την εργασία και την αριστεία. Που μεταχειρίζεται τον διχαστικό λόγο και ανέχεται την πολιτική βία και τους βανδαλισμούς. Που υποστηρίζει αντιδημοκρατικά καθεστώτα. Που εργαλειοποιεί τη Δικαιοσύνη. Που υποτάσσεται χωρίς αντίλογο στα κελεύσματα των ισχυρών της Γης για ατομικά πολιτικά οφέλη. Που επιβραβεύει την ευκολία, την ημιμάθεια και την λιγότερη προσπάθεια σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προσφέρει πτυχία μελλοντικής ανεργίας και χαμηλών αμοιβών. Η υποβάθμιση των δημοκρατικών θεσμών και της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, η ανομία, οι νέες ανισότητες και η υπονόμευση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τη Δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν είναι πρόοδος. Το κλίμα ανασφάλειας, φόβου, αυθαιρεσίας και απογοήτευσης που έχει απλωθεί πάνω από την χώρα δεν είναι πρόοδος. Ο εκφασισμός της κοινωνίας καραδοκεί ακριβώς εξαιτίας αυτής της πολιτικής.

Η πραγματική προοδευτική πολιτική σήμερα συνδέει τη Δημοκρατία με την ανάπτυξη, την ποιοτική εργασία, την κοινωνική κινητικότητα και την προσωπική αυτονομία. Διακρίνει το ρεαλιστικό από το ανέφικτο και εργάζεται για το πρώτο. Προσδιορίζει τον κανόνα και την εξαίρεση. Δουλεύει συστηματικά για να μπορεί ο καθένας και η καθεμιά να πραγματώσει τον δικό του και τον δικό της δρόμο ευτυχίας, σε ένα πλαίσιο καθημερινής και συλλογικής προόδου.

Η πραγματική προοδευτική πολιτική σήμερα προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Σχεδιάζει και υλοποιεί πολιτικές υπέρ της Ελλάδας που παράγει και εξάγει. Ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα, ιδίως των νέων. Προστατεύει τον ανταγωνισμό και διευκολύνει την παραγωγή πλούτου από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Κινητροδοτεί τις επενδύσεις και αποθαρρύνει τη διαφθορά. Κατανοεί τις σαρωτικές τεχνολογικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και υπερασπίζεται τα νέα εργασιακά δικαιώματα. Προστατεύει το περιβάλλον και προωθεί τη βιώσιμη ανάπτυξη. Αναγνωρίζει ότι οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογικής αλλαγής παράγουν ανισότητες στις χώρες που μένουν αδρανείς και γνωρίζει πότε να παρέμβει για να διορθώσει τις αποτυχίες των αγορών. Κατανέμει δίκαια τους καρπούς της ανάπτυξης και της ευημερίας και επιμερίζει με πνεύμα αλληλεγγύης τα βάρη της κρίσης.

Η πραγματική προοδευτική πολιτική σήμερα φροντίζει για την ταχεία απονομή της Δικαιοσύνης και την αποκατάσταση του κράτους δικαίου. Ασκεί αποτελεσματική και αποδοτική δημόσια διοίκηση με διαφάνεια, αξιολόγηση, λογοδοσία. Προσφέρει ποιοτικά δημόσια αγαθά παιδείας και υγείας. Απλώνει αποφασιστικά δίχτυ προστασίας για τους αδύναμους και μειώνει τις ανισότητες. Υπερασπίζεται το λαϊκό αίτημα για προστασία και αντιμετώπιση της ανασφάλειας στις πόλεις, την ύπαιθρο και τα σύνορα της επικράτειας. Εγγυάται την ασφάλεια των πολιτών ως προϋπόθεση ελευθερίας και Δημοκρατίας, την ασφάλεια και υγιεινή των πόλεων. Επενδύει στην οικονομία της γνώσης, σε μια δημόσια εκπαίδευση υψηλής ποιότητας ως εργαλείο κοινωνικής κινητικότητας και δικαιοσύνης και τη συνδέει με την παραγωγική διαδικασία.

Η πραγματική προοδευτική πολιτική σήμερα αντιλαμβάνεται τον σύγχρονο πατριωτισμό ως αναπόσπαστο συστατικό μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής ταυτότητας και προοπτικής. Πιστεύει (από πεποίθηση και όχι τακτική) ότι η Ελλάδα ανήκει αδιαπραγμάτευτα στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συμβάλλει στην περαιτέρω ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως μοναδικό δρόμο υπέρβασης των σημερινών αδιεξόδων και επιβίωσης στον σκληρό οικονομικό ανταγωνισμό ΗΠΑ-Κίνας. Ασκεί πίεση στην Ευρώπη να προστατεύσει τα σύνορα της επικράτειάς της. Ενθαρρύνει την Ευρωπαϊκή προοπτική και τις σχέσεις καλής γειτονίας με τις Βαλκανικές χώρες και επιδιώκει πολυμερείς συνεργασίες για την ανάπτυξη της οικονομίας και την ευημερία των πολιτών. Και βέβαια εκπροσωπεί αξιόπιστα τη χώρα στους διεθνείς οργανισμούς.

Η προοδευτική πολιτική υπηρετείται από άξιους ανθρώπους, πολίτες του κόσμου που πιστεύουν γνήσια σε αυτή και είναι πρόθυμοι να συνεισφέρουν στα δημόσια πράγματα ανιδιοτελώς. Άνθρωποι της αλήθειας, της ελευθερίας, του μόχθου, της τεχνολογίας, δεκτικοί στις προκλήσεις του αύριο και ικανοί να τις διαγνώσουν.

Οι προοδευτικοί πολίτες αυτής της χώρας που επί χρόνια συμμετέχουμε στα κοινά υποστηρίζοντας όλα αυτά τα αιτήματα, θα αναγνωρίσουμε ως προοδευτική την κυβέρνηση εκείνη που θα υποσχεθεί ότι θα επικεντρώσει τις δυνάμεις της στην ανασύνταξη της μεσαίας τάξης, τη μείωση της φορολογίας, την αποκομματικοποίηση του κράτους με εργαλείο την αξιολόγηση, την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, τη βελτίωση της δημόσιας υγείας και παιδείας, την αντιμετώπιση του δημογραφικού ζητήματος και την αναδιοργάνωση του ασφαλιστικού συστήματος στην καθολικά αποδεκτή δομή των τριών πυλώνων κοινωνικής ασφάλισης.

Η πρόοδος δεν είναι αξίωση κενή νοήματος. Παραμένει ζωντανό αίτημα που υπερβαίνει τον παραδοσιακό άξονα αριστεράς-δεξιάς. Εμείς, οι προοδευτικοί πολίτες, δηλώνουμε αποφασισμένοι να το υπερασπιστούμε απέναντι στους σφετεριστές του, υποστηρίζοντας τις δυνάμεις που εκφράζουν σήμερα πιο αυθεντικά αυτά τα προοδευτικά αιτήματα, πέρα και πάνω από επίπλαστες διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος. Διότι αυτά τα αιτήματα υπηρετούν στην πράξη τα συμφέροντα των αδύναμων πολιτών, των μεσαίων στρωμάτων, των δημιουργικών ανθρώπων.

Σκάσε και χειροκρότα

Την ίδια στιγμή που οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των Ελλήνων στην εφορία ξεπερνούν τα 65 δις ευρώ, ενώ καθημερινά καταγράφεται στάση πληρωμών προς το Ελληνικό δημόσιο και στάση αξιοπρεπούς διαβίωσης στην καθημερινότητα...

....Στη Βραζιλία η εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου κάνει την "υπέρβαση" έχοντας προκριθεί στους 16 του Μουντιάλ, εξασφαλίζοντας μπόνους άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ, με βάση τα δημοσιεύματα...

Κι εσύ Έλληνα χειροκροτάς αποχαυνωμένος από τη θαλπωρή του καναπέ σου, ζητωκραυγάζοντας για τους άθλους του Καραγκούνη και του Κατσουράνη

Πεινασμένος, εξευτελισμένος, παρίας, άνεργος, με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης, αλλά δεν έχει σημασία γιατί εσύ είσαι...παγκόσμιος

Είσαι μύθος. Είσαι θεός του Ολύμπου. Είσαι ένα γύψινο αγαλματίδιο σε προθήκη της οδού Αθηνάς στο Μοναστηράκι. Τέρψη για τους τουρίστες, αντί χαμηλού αντιτίμου

Τους βρίζεις, τους κρίνεις, τους στηλιτεύεις, τους απαξιώνεις για την ανικανότητα, τη μοχθηρία και τη βλακεία τους

Τους εκπροσώπους του συστήματος.

Παράγοντες, πολιτικούς, δημοσιογράφους, λαμόγια-επιχειρηματίες, έμπορες ονείρων, κατακτητές και δοσίλογους συνεργάτες, μαζί

Και αυτοί, όχι μόνο δε χαμπαριάζουν, δεν ιδρώνουν το αυτί τους, αλλά δείχνουν εσένα ως φταίχτη.

Σε κρίνουν ένοχο εθνικής μειοδοσίας, όταν μιλήσεις. Όταν εκφραστείς. Όταν μουτζώσεις την τηλεόραση και ξεράσεις από την αηδία

Οι μειοδότες, οι εφιάλτες, οι ψεύτες και οι κλέφτες

Απαγορεύεται, σε αυτή τη "δημοκρατία" τους να πείς αλήθειες που ενοχλούν. Να έχεις "άλλη" γνώμη.

Σε βαφτίζουν αναρχικό, αλήτη, πρεζάκια, φανατικό, ανώριμο, τρελό, μασόνο, ανθέλληνα και τύραννο

Έχουν το θράσος να σου λένε πως ΕΣΥ δεν ξέρεις, ότι δεν καταλαβαίνεις, ότι δεν έχεις τον τρόπο και τη σκέψη, ότι δεν είσαι ικανός να έχεις γνώμη, ότι είσαι αμόρφωτος και περιθωριακός

ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΕΣΕΝΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΣΕΙΣ?

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ?

Σε θέλουν πειθήνιο όργανο τους για να βολεύεις τα κέφια τους, σιωπηλό και αμέτοχο, δίχως μυαλό και θέληση.

Σε θέλουν άβουλο και κουτό. Να μην πιστεύεις στον εαυτό σου και τις δυνατότητες σου. Να συμβιβάζεσαι και να βολεύεσαι με τα λίγα, μπροστά στο "μεγάλο τρόμο του αγνώστου μέλλοντος"

Σε θέλουν δικό τους, συμμέτοχο στα ρουσφέτια και τα πάρε-δώσε τους. Σε κρατάνε με τα λίγα, ενώ μασάνε τα πολλά. Και σε κρατάνε γιατί καταβάθος μπήκες στον πειρασμό να τα "τρώς μαζί τους", άλλο αν περίμενες καρτερικά στο κρύο, έξω από τις βίλες και τα παλάτια τους, για λίγη σημασία, μια χειραψία, ένα νεύμα τους.

Σε θέλουν να χειροκροτάς τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη. Την "ελληνική λεβεντιά" και την "αδάμαστη ψυχή". Το παραμύθι δίχως όνομα και δίχως τέλος. Τη μοίρα σου την αναπόδραστη. Την κυκλική και επαναλαμβανόμενη παραδοχή πως "αυτοί είμαστε, αυτά μπορούμε". Την αποθέωση της ανικανότητας και της μειονεκτικότητας σου. Τον αιώνιο συμβιβασμό της μετριότητας.

Κι αν από σπόντα ξεφύγει κανένας θρίαμβος, καμιά επιτυχία, από το τέλειο κοντρολάρισμα τους, σπεύδουν να σου μιλήσουν για το θαύμα του αιώνα, για τη χάρη της Παναγίας και τους 300 του Λεωνίδα και όλα τ' άλλα απίθανα που δεν απαιτούν τη συμμετοχή ΣΟΥ

Κρύβοντας την αλήθεια---κάνοντας την εξαίρεση σημαντικότερη από το γεγονός

Σκάσε και χειροκρότα λοιπόν, Έλληνα

....κι έχει ο μεγαλοδύναμος

Όσο μεγαλώνει η απελπισία

Αγαπητοί μου φίλοι, είναι τόσο φανερό και τόσο προφανές που καταντά αστείο.

Όποιος λίγο έχει διαβάσει ιστορία, βλέπει μπροστά του το ίδιο σενάριο με διαφορετικούς ηθοποιούς, να επαναλαμβάνεται στη χιλιοστή του βερσιόν.

Όσο μεγαλώνει η απελπισία του λαού, του φτωχού, του άνεργου, του πατριώτη, του φιλότιμου Έλληνα (εσύ Σαμαρά σε ποιά κατηγορία ανήκεις αλήθεια?), τόσο τρίβει τα χέρια του το κατεστημένο.

Τόσο η εξάρτηση του λαού από την ελεημοσύνη των ισχυρών, γίνεται εντονότερη.

Τόσο το λαβωμένο φρόνημα, απευθύνεται ξανά-μανά στους ίδιους αλήτες, στελέχη της πολιτικής και των θεσμικών εκπροσώπων των ισχυρών κλάδων της οικονομίας, για να εύρει σωτηρία από τα δεινά και την κακοτυχία.

Τόσο οι ελίτ εκμεταλλεύονται τις ευνοϊκές συγκυρίες ώστε να διαιωνίζουν την παρουσία τους, με τους δικούς τους όρους, στη χώρα μας. Δίχως κανείς να τους αγγίζει, να τους ενοχλεί. Δίχως να θίγονται τα κυριαρχικά τους δικαιώματα. Επί πνεύματος και σάρκας της Ελλάδας.

Και ο Σαμαράς και η τρικομματική καρπαζές τρώνε. Προσπαθούν με τα ψίχουλα και τις "καυτές πατάτες"που τους άφησαν να διαχειρίζονται , να ισορροπήσουν σε δυο βάρκες. Αυτοί, οι Σαμαράδες, πληρώνουν το πάθος, το αλκοολίκι τους για "θέσεις", για τηλεοπτική αποθέωση. Για "σοβαρότητα".

Τρίχες. Βλάκες και νούμερα είναι όλοι ανεξαιρέτως!

Από τη μία τα πραγματικά αφεντικά τους, οι εγχώριοι μεγαλο-μπαταχτσήδες, τα πραγματικά ανεξέλεγκτα λαμόγια, οι αχόρταγοι της εξουσίας και του πλούτου.

Από την άλλη οι άχρηστοι αγροτο-δημοσιο-κομματο συνδικαλιστές μαζί με τους προβατοποιημένους ακόλουθους τους, να απειλούν με καταβαράθρωση των "ποσοστών" σε τοπικές και εθνικές εκλογές.

Και νά σου και οι δημοσκοπήσεις. Και να σου και οι αμφίσημες εξαγγελίες - κατά το λαϊκότερο "κωλοτούμπες".

Και στη μέση όλοι εμείς που συρόμεθα σε μια σφαγή ανηλεή, έτσι όπως ο Τράγκας λέει, "χωρίς αναισθητικό".

Όσο μεγαλώνει η απελπισία και τα αδιέξοδα, τόσο θα ψάχνουμε τον επόμενο ηγέτη, τον καβαλάρη στο λευκό άλογο.

Και τόσο περισσότερα θα αναγκαστούμε να δεχτούμε -όχι της Τροϊκας τα αναγκαία για να γίνουμε άνθρωποι- αλλά των μεσαζόντων, των νταβατζήδων μας. Που μέτρο δεν έχουν οπισθοχωρήσει από τα χαρακώματα τους.

Που για να παριστάνουν τις λευκές περιστέρες μπροστά στους "ευρωπαίους δασκάλους" τους, βάφουν τις ματωμένες ποδιές του χασάπη που φορούν με ασβέστη, και αρωματίζουν τους ιδρωμένους σβέρκους τους, με λεβάντα. Και παίρνουν τη "συγχώρεση".

Και από την άλλη έχεις τον Τσίπρα, τον Καμμένο, τη Χρυσή Αυγή. Έχεις τα κατακάθια και το περιθώριο. Τους απόκληρους της γής.

Μιας γής καημένης και σκλαβωμένης, που την έχουν συλλήσει πειρατές και τραμπούκοι. Που την έχουν μαγαρίσει τα χειρότερα σκυλιά και οι μεγαλύτεροι ψεύτες.

Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν πως ο λαός μπορεί να ξεσηκωθεί και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Οι εγχώριες ελίτ και το σύστημα, ξέρουν πολύ καλά να χειρίζονται τα πλήθη, ώστε από τη μία να στρέφουν τις αντιδράσεις προς την Τροϊκα, και από την άλλη να κρατούν καλά δεμένους στο άρμα των "προνομίων" τους παράγοντες "κλειδιά" της κοινωνίας, ώστε να προωθούν τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα.

Δυστυχώς και οι απεργίες δεν έχουν κανένα νόημα. Παρά είναι βούτυρο στο ψωμί του καθεστώτος. Και αποδεικνύουν την ανάγκη για πολιτική επιρροή και χειραγώγηση των συνδικαλιστών.

Διότι οι απεργίες, έτσι όπως έχουν καταντήσει, από εκεί που προέρχονται, είναι κι αυτές κομμάτι μιας διαπραγμάτευσεις μεταξύ των "προνομιούχων" του δημοσίου, και των πολιτικών εντολοδόχων της αληθινής ηγετικής τάξης της Ελλάδας.

Όσες περισσότερες απεργίες γίνονται, από τους "συνεταίρους", τόσο οι πολιτικοί θα χρειάζεται να "σταθεροποιούν" την κατάσταση, εξαθλιώνοντας όσους δεν έχουν πρόσβαση στο πελατειακό σύστημα. Όπως γίνεται εδώ και χρόνια, σταδιακά.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η μεσαία τάξη αποσαθρώνεται και οδεύουμε ολοταχώς για μια νέα κοινωνία πραγματικών έμμισθων σκλάβων, υπηρετών και τζουτζέδων που με την πείνα να καρτερά θα είναι πρόθυμοι για το κάθε τι.

Και τότε ορισμένοι της "αριστεράς" θα παρακαλάνε να είχαν την τύχη των μεταναστών που με τόσο πάθος υπερασπίζονται.

Γιατί και αυτοί οι ίδιοι θα έχουν μπεί μαζί με όλους εμάς, στο περιθώριο της ζωής, που άσπροι, μαύροι, γάλλοι, πορτογάλλοι, θα περιμένουμε τον "τοποτηρητή" είτε να δοκιμάσει το βούρδουλα στην πλάτη μας, είτε να μας επιβραβεύσει με "ζαχαρωτά" σαν τα άλογα που πεθαίνουν στον τροχό, βγάζοντας νερό.

Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Έλένη......

Η βία είναι σημάδι της αλλαγής

Aυτό που δίχως αμφιβολία πρέπει όλοι να παραδεχτούμε, είναι πως τα πράγματα αλλάζουν

Εδώ και κάμποσο καιρό δεχόμαστε αφόρητη πίεση από την Τροϊκα, ώστε να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, να ξεπεράσουμε τις αδράνειες και να ξεμπλοκάρουμε τη δυναμική της οικονομίας μας. Όταν λέω δυναμική δεν αναφέρομαι στα πακέτα εκατομμυρίων που αφορούν την επιβίωση και τη διάσωση του δημόσιου τομέα. Αναφέρομαι στην ιδιωτική πρωτοβουλία, που είναι μοχλός ανάπτυξης για κάθε δυτική κοινωνία που λειτουργεί με όρους καπιταλισμού

Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, κάτω από το βάρος των εξελίξεων αυτών, έχει μεταλλαχτεί ραγδαία και σταδιακά τα παραδοσιακά κόμματα εξαφανίζονται, έχοντας -δικαίως- αναλάβει το βάρος και την ευθύνη των έκτακτων περιστάσεων στις οποίες περιδινεί η χώρα. Δεν είναι πως αυτό επιθυμούσαν. Όμως η ιστορία είναι αμείλικτη με τις ευκαιρίες. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, είχαν πολλές τέτοιες να προσφέρουν σημαντικό έργο στον τόπο και να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τους Έλληνες. Προτίμησαν όμως την άγρα κομματικών ψήφων, την ενίσχυση μιας οικονομίας παρασιτισμού και διαφθοράς, διαιωνίζοντας αρρωστημένες καταστάσεις, εξωθώντας τελικά το πολιτικό τους τέλος, μακρύτερα στο χρόνο.

Γιατί ότι έχει αρχή, έχει και τέλος, εφόσον δεν αφουγκράζεται και δεν προσαρμόζεται στην πραγματικότητα. Αυτός είναι ο λόγος που τα παραδοσιακά κόμματα εξαφανίζονται αργά και βασανιστικά, χωρίς κανένας στην πράξη να τα νοσταλγεί. Και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, ήταν για πολύ καιρό τα υψηλά τείχη που κρατούσαν προστατευμένο ένα μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας εντός τους, λειτουργώντας ως φίλτρα που αλλοιώνουν την πραγματική εικόνα του κόσμου και φιλτράρουν τις "ενοχλητικές" πληροφορίες που μπορούν να "ταράξουν" τον ηθελημένο λήθαργο στον οποίο οι ίδιοι οι πολίτες είχαν περιπέσει. Τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, παγιώθηκαν σε θέσεις που πια δεν υφίσταντω πουθενά, έχοντας ιδεολογικά ξεπεραστεί από τα καινούργια δεδομένα, πράγμα που επί της ουσίας συνεπάγεται την ολοκληρωτική αδυναμία ερμηνείας και αφομοίωσης του παρόντος με όρους πολιτικής.

Όταν τελικά η χρεοκοπία επήλθε, δεν αρκούσε (και ακόμα δεν αρκεί) μια καλή κάθετη και οριζόντια οργάνωση σε όλη την επικράτεια, για να μείνουν "ζωντανοί" οι ψηφοφόροι, που τελικά μόνο για τα λεφτά και τις θέσεις ενδιαφέρονται, και ουδόλως για όσα στην ουσία πρέπει να αντιπροσωπεύει ένας πολιτικός σχηματισμός.  Η χρεοκοπία απλώς αποκάλυψε ότι στη θέση των παραδοσιακών σχηματισμών υπήρχαν μονάχα κουφάρια, που απλά κάποιος φρόντιζε να μπογιατίζει ώστε να μην φαίνονται παλιά. Το πλιάτσικο από τα  ίδια τα στελέχη τους, ο κανιβαλισμός εκ μέρους των ψηφοφόρων που ζητούσαν (και ζητούν) ολοένα και περισσότερα προνόμια, είτε με τη μορφή των συνδικαλιστών, είτε με τη μορφή άλλων "προσκείμενων" συντεχνιών, η απαξίωση τελικά στην πράξη, των όσων η θεωρία υποτίθεται πως ευαγγελίζεται, οδήγησαν σε αυτό το άσχημο τέλος την μεταπολίτευση.

Τι συμβαίνει τώρα? Στη θέση του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με την ενσωμάτωση ΠΑΣΟΚικών δομών στρέφεται προς περισσότερο κεντρώες θέσεις και μοιραία οι ανακατατάξεις στο εσωτερικό του, οφείλονται στην χρεία για ένα ισχυρό πολιτικό φορέα που θα αντικαταστήσει σε λίγο καιρό την σημερινή συγκυβέρνηση. Για να το θέσω πιο απλά. Δε γίνεται αλλιώς, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, έτσι ώστε να μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συνομιλεί με τους δανειστές, άρα να παίρνει λεφτά και χρόνο προς όφελος του και κατ επέκταση προς όφελος της κοινωνίας. Από την άλλη μεριά στη θέση της Νέας Δημοκρατίας εμφανίστηκαν δύο δεξιότεροι σχηματισμοί που πλήρως εκφράζουν τις τάσεις της εποχής, έτσι όπως η δεξιά πάντοτε τις χειριζόταν. Από τη μία η λαϊκή και λαϊκίστικη δεξιά των μεσαίων εισοδηματικά και πολιτιστικά κοινωνικών τάξεων της Ελλάδας, στο πρόσωπο του Καμμένου και των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Από την άλλη το ακτιβιστικό κομμάτι της ακροδεξιάς στο όνομα της Χρυσής Αυγής, που στους κόλπους της κρύβει χουντικούς, βασιλόφρονες, αντιδραστικούς, παραστρατιωτικούς, αλλά και μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων που ανήκουν στην κατηγορία των μη προνομιούχων, των χαμηλότερων κοινωνικά τάξεων της χώρας.

Ας μην κρυβόμαστε, στη ρίζα τους οι μηχανισμοί και τα συστήματα παραμένουν αμετάβλητα. Και η αλλαγή δεν οφείλεται σε διαδικασίες εξέλιξης ή ωριμότητας της πολιτικής και της κοινωνίας, αλλά σε διαδικασίες εκτάκτου ανάγκης, δηλαδή κατάρρευσης και βιαστικού μπαλώματος που πρέπει να γίνει ώστε να εκτονωθούν οι καταστάσεις.

Η βία, είναι το αποτέλεσμα αυτής της πορείας, και γίνεται ορατή απροκάλυπτα, με κάθε τρόπο. Σε δημόσιες και ιδιωτικές εκφράσεις, σε κοινωνικές και ατομικές οντότητες. Η βία δεν είναι το ξύλο στο δρόμο, είναι ο απόηχος των συνεπειών που έχουν όλα τα μέτρα και οι προσαρμογές στα καινούργια -έξωθεν επιβληθέντα- δεδομένα της οικονομίας μας. Η βία είναι αποτέλεσμα της πίεσης για αλλαγές, σε μια κοινωνία που παραμένει αμετάβλητη, εντός των τειχών του προστατευτισμού, ανήμπορη να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει και που ακριβώς πηγαίνουμε. Και αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στην απουσία πολιτικής ιδεολογίας που να συμβαδίζει με τους μύχιους πόθους και το όραμα που έχουν οι Έλληνες οι οποίοι εξετράφησαν τόσα χρόνια σε συνθήκες χαλαρής δημοκρατίας, κοινωνικής ανόδου και υλικής ευμάρειας.

Θα δούμε σε σύντομο χρονικό διάστημα εξελίξεις σε διάφορα επίπεδα. Πολιτικές συμμαχίες που θα "κάνουν χωριό" και άλλες που θα σπάσουν και θα σχηματιστούν νέες. Τα κόμματα που γνωρίζαμε θα εξαφανιστούν και νέα δεδομένα θα έρθουν στο προσκήνιο, νέα πρόσωπα που ίσως να ξεγελάσουν την κοινωνία, αποκρύπτοντας περίτεχνα, τις παρόμοιες τακτικές, ήθη και μεθόδους που αναπαράγουν σε άλλη κομψότερη συσκευασία -παρόμοιες με του παρελθόντος- πρακτικές και τάσεις. Η ανάγκη για εξεύρεση μιας νέας εσωτερικής ισορροπίας, που θα υποχρεωθεί να συνυπάρχει σε ένα Ευρωπαϊκό περιβάλλον με υψηλές απαιτήσεις, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε συγκερασμό τάσεων και στην επικράτηση όσων υποστηρίζουν βιώσιμες και λογικές ρεαλιστικές προτάσεις, σε συνδυασμό με τη στήριξη των εταίρων μας του Νότου.

Έτσι τελικά, από τα άκρα θα συγκλίνουμε ξανά προς το κέντρο και ένας ακόμη κύκλος θα έχει κλείσει.

Το θέμα είναι, να αποφύγουμε την εκτροπή από τη νομιμότητα (κάτι που επιδιώκεται συστηματικά τον τελευταίο καιρό από συγκεκριμένα κέντρα) που θα παραπλανήσει το λαό, πως συνιστά προάγγελο καλύτερων ημερών, ενώ στην πράξη θα είναι η αρχή μιας μεγάλης καταστροφής, κοινωνικού διχασμού, αντιπαραθέσεων και μίσους, που μόνο στην Ελλάδα θα κάνουν κακό και σε κανέναν άλλο.

Ο Παναθηναϊκός ανήκει στο λαό του

Ο Παναθηναϊκός ανήκει στο λαό του, όπως και η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες

Με αυτές τις λεζάντες πορευόμαστε σε μια παράλληλη ιστορία που κρατάει σχεδόν 33 χρόνια

Και ω τι σύμπτωση, έχει το ίδιο τέλος. Ένα τέλος αναπόφευκτο από τις εξελίξεις, που και στις δύο περιπτώσεις ήρθαν με τρόπο βίαιο και καταιγιστικό. Προϊόντα μιας αγανάκτησης

Μόνο που στη χώρα μας η αγανάκτηση πάει σε λάθος μεριά, όπως και η ευχαρίστηση, όπως δηλαδή σχεδόν όλα τα συναισθήματα μας.

Η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, έχει χτιστεί με τέτοια πολυπλοκη υφή, από την ιστορία και τον πολιτισμό του, που είναι σχεδόν αδύνατο για έναν ορθολογιστή Ευρωπαϊο να την κατανοήσει.

Και γιατί ας πούμε, πατώντας το κόκκινο κουμπί, δεν ανάβει η κόκκινη λάμπα, αλλά η πράσινη και ταυτόχρονα το κουμπί του πετάγεται ευθεία στο μάτι, να του το βγάλει. Για να κάνει χαβαλέ.

Ο Έλληνας δεν είναι φτιαγμένος για συλλογικότητες, για κοινωνίες, για μεγάλα οργανωμένα σχέδια και εξορμήσεις. Έτσι είναι η κουλτούρα του, το τσί του. Έτσι αυτοπροσδιορίζεται. Ως ο "ένας" ανάμεσα στις άλλες "μονάδες".

Η για να το εκφράσω λαϊκότερα: Ο τύπος που δεν ξέρει πως βρέθηκε εδώ, αλλά αφού βρήκε κι άλλους, καλά περνάει. Μόνο μην του πεις "είσαι να κάνουμε ένα ντου". Εκεί δε θα μπορέσει. Είναι μαζί για την παρέα, αλλά στα δικά του τα εσωστρεφή, τους μηχανισμούς και τα κουμπάκια του, είναι απολύτως ο εαυτός του. Και στο δικό του θεό απευθύνεται, πάντα προσωπικά. Χωρίς μεσολαβήσεις.

Αυτός ο περήφανος λαός, είναι ολοκληρωτικά ανίκανος να διαχειριστεί την εξουσία, γιατί δε θέλει να έχει σχέση με αυτή. Ο Έλληνας είναι ελεύθερο πνεύμα, ανίκητο, δε φυλακίζεται και δεν πατά στη γή. Είναι Ερμής και Απόλλων, δεν είναι Ήφαιστος και Δήμητρα. Δεν είναι καλλιεργητής της γης που πατά, είναι εραστής της θάλασσας και δαμαστής των αρωμάτων της.

Και ως τέτοιος αγαπά την ομορφιά κι εμπνέεται από αυτήν, αφαιρετικά και αόριστα, αέρινα και φιλοσοφικά: "Τι είναι ο  κάβουρας, τι είναι το ζουμί του". Δώστου ιδέες, δώστου πάθη και λάθη. Δώστου χαρά και πόνο. Δώστου ζωή και θάνατο. Ο Έλληνας είναι ο ακροβάτης του σύμπαντος, ο ισορροπιστής. Ο μέγας αρχιτέκτων. Ο Γεωμέτρης

Ο Έλληνας είναι αυτός που εμπνεύστηκε την ισορροπία. Και αυτή αναζητά στο διηνεκές της ιστορίας

Αυτός ο υπερήφανος λαός, ο πιο τρυφερός και ανθρώπινος λαός της γής, είναι λόγω της ιδιοσυγκρασίας του καταδικασμένος να κυβερνάται από τους χειρότερους κυβερνήτες, από τους αθλιότερους κλέφτες και τους πιο επιτήδειους απατεώνες.

Είναι στη μοίρα και το κάρμα του, στο προσκεφάλι του κεντημένο, μαζί με τις χάρες και τη μαγεία που φύσηξε στα μαλλιά του όταν ήταν βρέφος, να τρέφεται και με στεναχώριες, αποτυχίες, τραγικά σφάλματα, ανωριμότητα και επιπολαιότητα, ζώντας για πάντα νέος, ανάμεσα σε νέους, μόνος ανάμεσα στο πλήθος που κατοικεί τη Γη.

Ήρωας.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, αυτή η ιστορική ομάδα της πόλης μας, της Αθήνας, της σοφής κόρης του Δία, του αρχηγού των θεών του Ολύμπου, επέστρεψε στο λαό του, στην πόλη, γλυτώνοντας από τον τύραννο Βαρδινογιάννη και τη Μοτορ Οϊλ

Όπως και η κυβέρνησις, επέστρεψε στο λαό της, μετά την τυραννία του Παπανδρέου και των λοιπών τσίρων και τσάρων της Τροϊκα και των ηγεμόνων της Ευρώπης. 

Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι.

Αυτός ο περήφανος λαός, εμείς όλοι, οι Έλληνες, δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε

Και τον Παναθηναϊκό, αλλά και τον Αντώνη Σαμαρά. Και την μεγάλη δεξιά παράταξη του.

Κι έτσι, αναζητώντας την ισορροπία, αιώνιοι έφηβοι που τρέχουν στη δική τους χωμάτινη αρένα, εκεί στην λιόφυτη Ολυμπία της ιστορίας, ανοίγουμε έναν ακόμα κύκλο ομόκεντρο, στη δραματική μας περιήγηση στα μαρμαρένια αλώνια της αιωνιότητας

Καλή μας τύχη.

Διοίκηση

Ο καθηγητής κ. Μπουραντάς, σε άρθρο του στο capital.gr έθιξε το θέμα της διοίκησης του κράτους, ως σημαίνον.

Τόνισε πως κατά την άποψη του, δεν είναι υποχρεωτική συνθήκη επιτυχίας, το να γνωρίζεις το αντικείμενο του υπουργήματος σου, όσο το να γνωρίζεις την τέχνη του διοικείν. Πόσο σημαντική παρατήρηση. Πόσες πόρτες σκέψης ανοίγει και προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Από τη μια η ικανότητα διοίκησης που προκύπτει από την μακρόχρονη εμπειρία στην πράξη. Χωρίς αυτή η ικανότητα να σχετίζεται με το πεδίο της γνώσης που εξασκείται.

Από την άλλη το εκλογικό μας σύστημα που στέλνει μέσω της γνωστής διαδικασίας, άτομα ανίδεα από διοίκηση, να εκτελέσουν δύσκολα λειτουργήματα.

Πρόσφατα, σε μια συνάντηση με εκπροσώπους Γερμανικών τραπεζών, αλλά και της Ευρωπαϊκής επιτροπής, διαπίστωσα την άβυσσο που χωρίζει την αντίληψη περί διοικητικών λειτουργιών, ανάμεσα στους Έλληνες και τους Ευρωπαίους.

Οι Έλληνες είμαστε ικανότατοι, αλλά στις παρούσες δύσκολες και ανταγωνιστικές συνθήκες, υπολειπόμαστε σε οργάνωση και προγραμματισμό. Υπολειπόμαστε σε στρατηγική σκέψη. Παραλείπουμε τον έλεγχο. Υπονομεύουμε τις διαδικασίες με την πληθωρική μας παρουσία

Δίνουμε υπερβολική σημασία στην επικοινωνία, δηλαδή στο τι λέγεται στην κοινωνία, και στο ποιά η άποψη για τις θέσεις μας. Ενώ δε δίνουμε σημασία στις πρακτικές λεπτομέρειες που κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη.

Το θέμα που θίγει ο κ. Μπουραντάς είναι καίριο σε συνθήκες κρίσης.

Πράγματι είμαστε δέσμιοι ενός συστήματος εκλογής αντιπροσώπων, που ουσιαστικά προωθεί κομματικές καριέρες, και δεν προκρίνει τους αξιότερους, που θα σφυρηλατηθούν για την ακεραιότητα τους, μέσα από τη φωτιά της κοινωνικής και επαγγελματικής δράσης.

Άρα εκ των προτέρων, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, και η αναξιοπιστία διαιωνίζεται.

Απορία ωστόσο προκαλεί, η προσέγγιση της δημόσιας διοίκησης, που φαίνεται πως είναι διαφορετική από αυτή της ιδιωτικής διοίκησης.

Ενώ δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα, ζητούμε τα ικανότερα στελέχη, τα εμπειρότερα στη διοίκηση, τα πιο ευφυή και ευρηματικά να προσληφθούν στην εταιρεία μας. Και τα κυνηγάμε με το τουφέκι.

Στο δημόσιο επικροτούμε τους πειστικότερους λαοπλάνους, όσους δηλαδή γνωρίζουν να εκμεταλλεύονται καλύτερα το εργαλείο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Άραγε γιατί τέτοια απόσταση στις προσεγγίσεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα?

Από την άλλη, σκέπτομαι, ότι το κράτος δεν είναι εταιρεία, ούτε όμως γίνεται σε μια εταιρεία να κάνεις ψηφοφορίες ή εκλογές, για να αποφασίσεις ποιός θα τη διοικήσει. Αυτονόητο είναι πως τη διοίκηση πρέπει να την κατέχουν όσοι έχουν τις ικανότητες, όχι μόνο γιατί έχουν τα πτυχία, αλλά γιατί το έχουν αποδείξει στην αγορά ότι επέτυχαν. Αυτό άλλωστε εξασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία μελλοντικών εγχειρημάτων

Μήπως λοιπόν θα έπρεπε οι εκλογές να αναδεικνύουν προτάσεις και όχι πρόσωπα? Και στη συνέχεια μέσω των προτάσεων αυτών, να προκρίνεται με διαφορετικό τρόπο, το πρακτικό κομμάτι της υλοποίησης τους, μέσα από ένα μεγαλύτερο στελεχιακό πεδίο?

Άρα στις εκλογές να ψηφίζουμε τι χρειάζεται ο τόπος, προγράμματα πολιτικής και όχι πρόσωπα

Στη συνέχεια, τα πρόσωπα τα βρίσκουμε μέσω ενός διαφορετικού.....ΑΣΕΠ, από τον οποίο θα προκύπτουν οι κατάλληλοι υπουργοί-μάνατζερς και τα υπόλοιπα μέλη της διοικητικής μηχανής. Απο όλο το πεδίο της πολιτικής και της κοινωνίας, της εκπαίδευσης και του δημόσιου βίου.

Τα κόμματα θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι ενεργά, για να παράγουν πολιτικές προτάσεις από τη βάση. Θα πρέπει όμως να καταργηθεί δια παντός ο ρόλος τους, στην ανάδειξη βουλευτών με νομοθετικές αρμοδιότητες

Ίσως μια συνθετότερη της σημερινής Βουλής λύση, κατά τα πρότυπα ξένων κρατών, να ήταν χρήσιμη