Ώρα εκλογών

Κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι μοναδική και ιδιαίτερη. Αυτό έχει αποδειχθεί περίτρανα από την Ελληνική ιστορική πραγματικότητα των πρόσφατων χρόνων της πολιτικής μας ζωής.

Έχω τη γνώμη ότι σε αυτές τις εκλογές θα πρέπει η πλειοψηφία των πολιτών να προστρέξει για να ψηφίσει και να αποφανθεί βάση του Συντάγματος, ποιός επιτέλους κυβερνά αυτή τη χώρα.

Προσέξτε-Δεν παροτρύνω κανέναν να κάνει κάποια συγκεκριμένη επιλογή.

Όμως, ο μοναδικός τρόπος που έχουν οι Έλληνες πολίτες να ελέγξουν ποιός η ποιά κόμματα θα μπουν στο κοινοβούλιο και άρα θα τους εκπροσωπούν στην Ευρώπη και την Ελλάδα, είναι η ψήφος τους.

Όσοι ποντάρουν στην αποχή και την αδιαφορία αλλά και την απαξίωση του πολιτεύματος, το κάνουν επειδή έχουν πολύ συγκεκριμένα και υπαρκτά συμφέροντα. Ένα απλό παράδειγμα είναι η ανάδειξη ακραίων δυνάμεων στην πολιτική μας ζωή. Όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η διόγκωση των μικρών ποσοστών σε σχέση με το σύνολο των ψήφων και άρα οι θέσεις που εκλέγονται στο κοινοβούλιο. Όλο και λιγότεροι ψήφοι, εκλέγουν τους βουλευτές και τα κόμματα. Ποιό είναι το νόημα?

Τρίτο παράδειγμα, αλλά και το πλέον ουσιαστικό: Η πίεση που ασκείται από την κοινωνία προς το πολιτικό σύστημα. Στη δημοκρατία, μονάχα με τη συμμετοχή αλλά και τον έλεγχο της εξουσίας, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, μπορεί ο πολίτης να ασκήσει τα πολιτικά του δικαιώματα. Διαφορετικά, οι γνωστοί πελάτες-ψηφοφόροι μονίμως θα εκλέγουν τους ίδιους εκπροσώπους, σε ποιότητα και ήθος

 Πρέπει λοιπόν σε αυτές τις εκλογές να ψηφίσουν όλοι οι Έλληνες.

Και πρέπει σε αυτές τις εκλογές να μπουν στο κοινοβούλιο πολλά κόμματα και πολλοί άφθαρτοι άνθρωποι εκτός συστήματος, ώστε να ανακατευτεί η κατάσταση και να σπάσει η ασυλία και η ομερτά της διαπλοκής των συντεχνιών που εκπροσωπούνται στη βουλή.

Πρέπει να στηρίξουμε ενεργά, την αλλαγή και τις μεταρρυθμίσεις. Και κυρίως πρέπει να στείλουμε μήνυμα στους πάτρωνες της Ελλάδας, τους Αμερικάνους αλλά και τους ντόπιους εκπροσώπους τους, είτε κατοικοεδρεύουν στην Ελβετία, είτε στην Εκάλη, ότι η κατάσταση, ούτε προβλέψιμη είναι, ούτε εύκολη, αλλά ούτε και έχουμε παραδώσει τα όπλα μας στον εκάστοτε "βαλτό" που εξυπηρετεί μονάχα την ιδιοτέλεια τους.

Ακούγονται λίγο απλά και ιδεαλιστικά όλα αυτά, έτσι δεν είναι?

Με ποιόν άλλον τρόπο όμως μπορεί η κοινωνία να στείλει τα μηνύματα της?

Η παρένθεση Τσίπρα και όλων των συν αυτώ παρήλθε οριστικά

Ο Τσίπρας και το συνάφι του, καλούνται σήμερα να γίνουν κεντροαριστερά, όπως ο μπαρμπά Φώτης, χάνοντας τον πυρήνα και τις ιδεολογικές τους αναφορές, υπέρ του καινούργιου ΚΚΕ, δηλαδή του κόμματος Λαφαζάνη και των συνιστωσών της Ζωής, του Μάκη, του Σάκη και του Λάκη

Τα μνημόνια δεν έφυγαν. Ούτε και φεύγουν. Και είμαστε υποχρεωμένοι να συντάξουμε ένα λογικό και συνεπές πρόγραμμα ανασυγκρότησης της χώρας, με καθολική εκπροσώπηση όλων των Ελλήνων.

Περιττό βέβαια είναι να τονίσω, πως οι δραχμολάγνοι, ο Λαφαζάνης και όλο αυτό το παρακμιακό κομμάτι της πολιτικής είναι τάλε κουάλε η Χρυσή Αυγή, από την ανάποδη. Η υστερία και η μαλακία που τους δέρνει, προσφέρεται μονάχα για ψυχαναλυτική έρευνα και τίποτα περισσότερο.

Είναι όμως καλό, το ότι εκτίθενται στη δημοσιότητα, εγχώρια και διεθνή, όλα αυτά τα άρρωστα κομμάτια της κοινωνίας, ώστε να απαξιωθούν από τις εξελίξεις και να τελειώνουμε μια και καλή μαζί τους. Μόνο το χρονοντούλαπο της ιστορίας, θα πρέπει να είναι ο προορισμός τους και τίποτα περισσότερο.

Σήμερα, είναι η ώρα να πορευτούμε προς ισχυρές κυβερνητικές εντολές, προς το παρόν σε συναφείς συνασπισμούς και αργότερα σε έναν καινούργιο διπολισμό που δεν θα ασχολείται με το μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά με άλλα διλήμματα και επιλογές. Έτσι γίνεται παντού.

Ας σημειωθεί πως δεν είμαι αφελής όταν γράφω για τις εκλογές. Γνωρίζω πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει στην πολιτική και πόσο εύκολα ελέγχονται τα πάντα στην Ελλάδα μας. Ποιές είναι οι σχέσεις μεταξύ πολιτικών-επιχειρηματιών-μεγάλων συμφερόντων. Και πόσο ο λαός είναι δυστυχώς παγιδευμένος να είναι θεατής όλου αυτού του θεάτρου.

Ευκαιρία λοιπόν δεν είναι, να πάρουμε την εκδίκηση μας ψηφίζοντας ελεύθερα ότι μας αρέσει, μετατρέποντας τις εκλογές σε δική μας γιορτή και όχι μια υποχρέωση που απλά πρέπει να διεκπεραιωθεί?

Αν ήταν στο χέρι μου θα στήριζα Βασίλη Λεβέντη, έτσι για το γαμώτο, να τον δώ στη Βουλή να βγάζει αυτούς τους λόγους του, να χτυπάει το χέρι στο μικρόφωνο και να γίνεται επικός καυγάς με τους εκπροσώπους όλων των υπολοίπων κομμάτων!

Η τρέλα του Λεβέντη μπορεί να φέρει περισσότερο αποτέλεσμα από τη σύνεση του κάθε τεχνοκράτη.

Αν ήταν στο χέρι μου θα στήριζα οικολόγους. Να τους δώ να τσακώνονται με τους εκπροσώπουν των ρυπογόνων υπηρεσιών τουρισμού και βιομηχανίας και νέων επενδύσεων

Θα στήριζα πειρατές. Για να μπουν στη βουλή και να κουνάνε μαύρα σημαιάκια κόντρα στην ψήφιση νέων φόρων και νέων περικοπών από τα λαϊκά εισοδήματα

Και ούτω καθεξής!

Καλημέρα μας


 

Ποιό είναι το νέο ΠΑΣΟΚ?

Όλοι ψάχνουμε με αγωνία τον νέο Ανδρέα Παπανδρέου, το νέο ΠΑΣΟΚ
Τον ηγέτη ή το σχήμα εκείνο που θα σημάνει την απαρχή της νέας Αλλαγής, το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για την Ελλάδα

Όλοι ψάχνουμε και όλα τα ψάχνουμε, συνήθως μέσα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, εκεί που θάβεται η σαβούρα αλλά και τα πολυτιμότερα μας κειμήλια.

Κειμήλια που δυστυχώς ανασύρονται μονάχα τις δύσκολες ώρες, τις ώρες της απελπισίας-όταν όλοι οι πόροι έχουν στερέψει και άλλα δανεικά δεν υπάρχουν να δανειστούμε

Στήριξα τον Γιώργο Παπανδρέου από την αρχή: Αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά, πρόκειται για τον μοναδικό πολιτικό που είχε και έχει όραμα πολιτικής για μια Ελλάδα αντάξια του ιστορικού της υποβάθρου. Για μια Ελλάδα της Ευρώπης, σοσιαλιστική, ανθρώπινη και ανοιχτόμυαλη. Για μια Ελλάδα της προόδου και των μεταρρυθμίσεων, της δημοκρατίας

Ο Γιώργος Παπανδρέου απέτυχε και μαζί του απέτυχε και η Αριστερά στη χώρα μας. Απέτυχε γιατί ο ίδιος δεν είχε τις ιδιαίτερες ικανότητες να διαχειριστεί μια τέτοιου πρωτοφανούς μεγέθους κρίση σε χώρα και κόμμα. Απέτυχε γιατί την ώρα αυτής της κρίσης, έπεσε η σκιά του Ανδρέα πάνω στους ώμους του και τον συνέτριψε στα μάτια των Ελλήνων. Πόσο άδικο γι' αυτόν. Πόσο τραγικό.

Απέτυχε όμως πρώτα και κύρια το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής, που έγινε συνώνυμο των μεγάλων τομών στα δημόσια πράγματα, με ρηξικέλευθες θέσεις και πολιτικές, με νέα πρόσωπα, με ισχυρό και διατρητικό δημόσιο λόγο, με θέσεις και με προοπτική. Απέτυχε γιατί μεταμορφώθηκε το ίδιο στο κατεστημένο που έπρεπε να ανατρέψει, και βούλιαξε στα θολά νερά της επιτυχίας του.

Το ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε σε δύο βασικούς άξονες. Στην προσωπικότητα και τις ικανότητες του Ανδρέα Παπανδρέου ως ηγεσία και στις αρχές της 3ης Σεπτεμβρίου ως όραμα πολιτικής και δράσης του κομματικού του σχηματισμού. Αυτά είναι γνωστά σε όλους. Και έχουν αξιολογηθεί από την ιστορία επίσης

Γιατί όμως επανέρχομαι σε αυτά και γράφω για αυτά, ενώ σήμερα ζούμε και βιώνουμε δραματικές στιγμές για τη χώρα μας, που κανείς θα έλεγε-απαιτούν ακραία μέτρα-ακραίες λύσεις?

Γιατί έχω την άποψη και τη γνώμη, ότι οι αρχές της 3ης Σεπτέμβρη είναι οι διαχρονικά κατάλληλες πολιτικές βάσεις για μια εθνικά κυρίαρχη πολιτική, ανεξαρτήτως του ποιός ηγείται του Ελληνικού κοινοβουλίου. Άρα μιλάμε για ένα πολιτικό ευαγγέλιο, διαχρονικά αξιόπιστο και συνεπές, το οποίο επιβάλλεται να έχουν υπόψη τους όσοι πρεσβεύουν τις αξίες της Αριστεράς στην πατρίδα μας

Σήμερα δε, που ο τσαρλατανισμός, η εμπάθεια, η ανοησία και η ασχετοσύνη των κυβερνώντων του ΣΥΡΙΖΑ και των συνενόχων τους της ψευδεπίγραφης Αριστεράς, έχουν θέσει σε πρωτοφανή, δεινή κατάσταση, θεμελιώδη στοιχεία του πολιτεύματος, των θεσμών και -εντός ολίγου, φοβάμαι- της εθνικής μας κυριαρχίας στο ζωτικό χώρο της Ελληνικής επικράτειας, απαιτείται να ξαναθυμηθούμε κάποια πράγματα:

• Εθνική Ανεξαρτησία: Για μία Ελλάδα απαλλαγμένη από τα χρέη και τα μνημόνια, δηλαδή μια χώρα που θα ορίζει η ίδια την τύχη της, έχοντας τον έλεγχο των οικονομικών της. Απαιτείται και επιβάλλεται η αναδιοργάνωση της παραγωγικής της βάσης. Για μια Ελλάδα με ισχυρά σύνορα και κυρίαρχη θέση στα Βαλκάνια και την ΝΑ Ευρώπη. Επιβάλλεται η αναδιοργάνωση των Ένόπλων Δυνάμεων της, οι προτεραιότητες άμυνας και ασφάλειας εντός της Ευρώπης, η επανεκίνηση των διπλωματικών μας σχέσεων με τους εταίρους και συμμάχους με ΕΕ, ΝΑΤΟ και γείτονες

• Λαϊκή κυριαρχία: 'Αμεση Συνταγματική Αναθεώρηση και πλήρης ανεξαρτητοποίηση και αυτονόμηση των εξουσιών. 'Αμεσα διαχωρισμός Εκκλησίας και κράτους. Άμεσα κάθαρση της δημόσιας ζωής, της διαπλοκής, του πελατειακού συστήματος νομής της εξουσίας. Άμεση κατάργηση κάθε συνδικαλισμού που αλλοτριώνει τη φύση των εργασιακών διεκδικήσεων υπέρ μαφιόζικων συμφερόντων και μικροπολιτικής διαχείρισης. Άμεση αποκέντρωση και μεταφορά εξουσίας στις τοπικές κοινωνίες με δρακόντεια μέτρα απόδοσης ευθυνών και άμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Πλήρης κατάργηση της γραφειοκρατίας, διαφάνεια, δημοσιότητα σε κάθε νομοθετική παρέμβαση. Άμεση κατάργηση μονιμότητας ΔΥ, ενεργοποίηση νόμων για την ευθύνη βουλευτών και υπουργών

• Κοινωνική απελευθέρωση: Αναμόρφωση και εκσυγχρονισμός του δικαίου σε κάθε επίπεδο. Αναθεώρηση και επικαιροποίηση της νομοθεσίας και της λειτουργίας της δικαιοσύνης και της αστυνομίας. Εφαρμογή των νόμων και του Συντάγματος με κάθε κόστος για την προστασία των αδύναμων και των ασθενών κοινωνικών ομάδων. Άμεση κατάργηση των ανισοτήτων στην εργασία και του διαχωρισμού μεταξύ κράτους και ιδιωτικού τομέα. Άμεση αναθεώρηση φορολογικής πολιτικής. Άμεσα και υπαρκτά κίνητρα για startups στην επαρχία με επίκεντρο την αγροτική οικονομία υψηλής αξίας, τον τουρισμό πολυτελείας. Άμεση κατάργηση κάθε περιορισμού για την πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση, άμεση αναθεώρηση του σχολικού προγράμματος με έμφαση στην τεχνολογία.

• Δημοκρατική διαδικασία: Εκλογές κάθε 5 χρόνια. Ενίσχυση του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αναθεώρηση εκλογικών νόμων και πρόσβαση στις εκλογές από 16 ετών. Άμεσα δικαιώματα στους νόμιμους μετανάστες. Άμεσα κίνητρα για επαναπατρισμό των Ελλήνων του εξωτερικού. Εκσυγχρονισμός της διοίκησης. Άμεση προκύρηξη διαγωνισμών για τηλεοπτικές άδειες και ασυμβίβαστο μεταξύ της ιδιότητας του εκδότη και του επιχειρηματία άλλων οικονομικών δραστηριοτήτων.

Έγραψα μερικά παραδείγμα που όλοι θα μπορούσαν να τα σκεφτούν και να τα γράψουν

Δε διεκδικώ καμμιά πρωτοτυπία, ούτε κάποια καινοτομία, αντιθέτως, αναπαράγω πράγματα που έχουν ειπωθεί ξανά στο παρελθόν

Όμως το βασικό πρόβλημα σήμερα δε βρίσκεται στο πως θα ονομάσουμε το καινούργιο κόμμα ή ποιές κατευθύνσεις θα του δώσουμε. Ακόμα -αν θέλετε- πρόβλημα δεν είναι ούτε και ποιοί θα το στελεχώνουν και ποιοί θα το διοικούν

Το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι ποιούς ανθρώπους, ποιούς πολίτες και ποιούς Έλληνες θα εκπροσωπήσει ο εκάστοτε πολιτικός σχηματισμός

Το ΠΑΣΟΚ βλέπετε, τότε που φτιάχτηκε, απευθύνθηκε σε ένα εκλογικό σώμα που πραγματικά ήθελε κάτι καινούργιο σε σχέση με τον Καραμανλή και την δεξιά του παράταξη. Απευθύνθηκε δηλαδή σε μια υφιστάμενη λαϊκή βάση. Σε ανθρώπους που ήδη είχαν την εμπειρία μιας κατάστασης και ήθελαν να δοκιμάσουν μια άλλη πεπατημένη. Βασίστηκε επίσης σε μια οικονομία που παρότι δεν ήταν ανθηρή-αντιθέτως- δεν ήταν και κατεστραμμένη, ούτε και η χώρα ήταν στη διεθνή απομόνωση λόγω χούντας και Κυπριακού.

Σήμερα που όλα έχουν καταστραφεί, έχουμε πιάσει πάτο σε κάθε επίπεδο και το χειρότερο, όλοι και όλα έχουν δοκιμαστεί και αποτύχει, από τις λεγόμενες δυνάμεις της μεταπολίτευσης, τι να πεις και σε ποιόν να το πεις, που ο κόσμος έχει πλέον γυρίσει την πλάτη αηδιασμένος στο πολιτικό σύστημα?

Και ποιό πολιτικό σύστημα μπορεί σήμερα να παράξει κάποιο καινούργιο μηχανισμό η κάποια καινούργια ιδέα, τη στιγμή που οι ψηφοφόροι του είναι οι ίδιοι, πελάτες του? Και διαιωνίζεται συνεχώς το ίδιο πελατειακό σύστημα επειδή το αποτελούν μονάχα οι ίδιοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι ίδιοι συνταξιούχοι δημοσίου και ΔΕΚΟ?

Από εκεί λοιπόν πρέπει να ξεκινήσει η Αλλαγή, από τη διαρραγή και την κατάργηση αυτού του πελατειακού μηχανισμού που ευθύνεται (πολιτικοί και πολίτες) για την καταστροφή της χώρας μας

Το πρώτο βήμα, είναι η αποσύνδεση της πολιτικής ζωής από τα εργασιακά, κάτι που θυμίζω εγκαινίασε ο Ελευθέριος Βενιζέλος για εντελώς διαφορετικούς λόγους εκείνη την εποχή

Μόνο με αυτό τον τρόπο, θα κυλήσει καθαρό νερό και μετά από κάμποσο καιρό θα γίνει δυνατό να προκύψουν νέα πρόσωπα, νέες ιδέες και νέες πολιτικές προτάσεις που θα εκπροσωπούν ένα μεγαλύτερο κομμάτι των Ελλήνων. Και όχι μόνο όσους σχετίζονται με το κράτος, ούτε όσους κινούνται μονίμως ατιμώρητοι εντός του τέρατος της παραοικονομίας

Το καινούργιο ΠΑΣΟΚ και ο καινούργιος Ανδρέας, θα είναι τότε προϊόντα των συνθηκών αυτών

Και όχι κακέκτυπα και αναπαραγωγές μιας σάπιας πραγματικότητας που συνέχεια τινάζεται δημιουργώντας μεταστάσεις, έως ότου ξεψυχίσει για τα καλά.....







 

Μία νεά καλύτερη και φωτεινή ημέρα θα ξημερώσει

Τι περιμένετε δηλαδή να ακούσετε στο διάγγελμα Τσίπρα?

Ότι μας εξαπάτησε?

Το πρόβλημα δεν είναι ο -κάθε- Τσίπρας, αλλά η συνολική διαχείριση της πορείας της χώρας μας κατά την ιστορική της διαδρομή μέσα στο χρόνο, άλλοτε σε ανάπτυξη και άλλοτε σε κρίση

Μέχρι σήμερα έχουμε δει πολλές κρίσεις και πολλές φορές επίσης την επάνοδο της κατάστασης σε καλύτερες μέρες, με νέα πρόσωπα, νέες προτάσεις, νέες λύσεις που δίνουν το έναυσμα για μεγάλες εθνικές επιτυχίες

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και μαθηματικά βέβαιο, ότι ο πόνος των ημερών που ζούμε είναι προσωρινός (πάντα μέσα στο ιστορικό πλαίσιο-αυτό μπορεί να σημαίνει πέντε ή δεκαπέντε χρόνια), ενώ η κατάσταση σταδιακά θα εκτονωθεί και μια νέα εποχή θα ξεκινήσει

Νέα εποχή, με νέα πρόσωπα, με νέους ηγέτες και συσχετισμούς που θα οδηγήσουν τη χώρα προς την κατεύθυνση της πραγματικής της μοίρας, δηλαδή την σύγκλιση με την ανεπτυγμένη Ευρώπη και την ανάδειξη της σε μια χώρα θεμέλιο για την Ολοκλήρωση

Η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από παταγώδεις αποτυχίες και τεράστιες επιτυχίες

Σήμερα ζούμε την ύφεση, μετά από 40 χρόνια ανάπτυξης και ευημερίας. Πολλοί θα έλεγαν ότι αργήσαμε κιόλας να πέσουμε, να ολισθήσουμε προς την άρνηση και την αποδόμηση

Ίσως το αναπόφευκτο να καθυστέρησε μερικά χρόνια, λόγο της στήριξης της Ευρώπης, όμως κακά τα ψέματα, η Ελλάδα κατέρρευσε διότι έπαιξε ένα παιχνίδι πολύ πιο πάνω από τις πραγματικές της δυνατότητες προσαρμογής και υλοποίησης, όλων αυτών των φιλόδοξων σχεδίων, των κατά καιρούς ηγετών της

Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως πρέπει να χαμηλώσουμε τον πήχη των επιδιώξεων μας. Πως πρέπει να αισθανόμαστε ντροπή ή αποτροπιασμό που αποτύχαμε. Πως πρέπει να στραφούμε στην ενδοσκόπηση και την εσωστρέφεια και να αρνηθούμε να αλλάξουμε πορεία, αναθεωρώντας τη στρατηγική μας

Όχι. Αυτό θα ήταν η πραγματική εθνική καταστροφή.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε, από αύριο κιόλας, είναι μια σε βάθος ανάλυση της κατάστασης και μια γενναία αυτοκριτική.

Όλοι μαζί. Οι πολίτες πρώτα και κύρια, εμείς οι ίδιοι

Μην περιμένετε να κάνουν οι άλλοι, όσα δεν κάνετε εσείς για τον τόπο σας. Πρέπει εσείς, εμείς, όλοι μας να απαιτήσουμε την αλλαγή. Η αλλαγή ανήκει στον Ελληνικό λαό, ο οποίος είναι ο μοναδικός κυρίαρχος αλλά και μοιραίος ταυτόχρονα παράγων, αυτού του τόπου

Αυτός, κυβερνά, αυτό τον τόπο, κύριε Κωνσταντίνε Καραμανλή. Στο τέλος της ημέρας, ο Ελληνικός λαός είναι αυτός που μιλά ή σιωπά. Πέρα και πάνω από τα προσκήνια και τα παρασκήνια.

Ο Ελληνικός λαός είναι καταδικασμένος να πρωταγωνιστεί, να ανοίγει νέους δρόμους σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, σαν τον Προμηθέα Δεσμώτη. Να κομίζει "καινά δαιμόνια" σε θεσμούς, πρόσωπα και ήθη. Και τελικά να αναβαπτίζεται από τις στάχτες του σαν τον μυθικό Φοίνικα και να ατενίζει ένα καλύτερο μέλλον

Μην απελπίζεστε.

Απαιτείται όμως σύνεση και προπάντως ΓΝΩΣΗ και πολύπλευρη ενημέρωση

Η εποχή που θα ξημερώσει, θα βρεί την Ευρώπη ενωμένη και πανίσχυρη και την Ελλάδα σε νέες ράγες να οδηγεί τις εξελίξεις

Να έχετε και να έχουμε εμπιστοσύνη. Να έχετε και να έχουμε πίστη. Όλα όσα συμβαίνουν τα περιμέναμε. Τα γνωρίζαμε. Γιατί γνωρίζαμε τους παίκτες και τα συμφέροντα τους. Γιατί γνωρίζαμε ότι όλα αυτά έχουν γίνει ξανά στο παρελθόν και θα ξαναγίνουν στο μέλλον

Όλα κάνουν τους ίδιους κύκλους, όσο ο Έλληνας είναι διχασμένος ανάμεσα σε αυτό που αφήνει πίσω του, την ανατολίτικη και παραδοσιακή του φορεσιά, και το καινούργιο που βαθιά επιθυμεί να κατακτήσει, την προσαρμογή και την ένταξη σε έναν κόσμο σύγχρονο και προοδευτικό

Είμαι αισιόδοξος, παρότι στεναχωρημένος και κουρασμένος

Γιατί επιτέλους, τον φάγαμε τον Γαϊδαρο, έστω και αν η ουρά του παραήταν....Τσίπρα

Το χειρότερο απ' όλα

Για μένα σαν άνθρωπο και σαν πολίτη αυτής της χώρας, που παρακολουθώ όλο αυτό το πανηγύρι με τις διαπραγματεύσεις και τα δημοψηφίσματα και το επικοινωνιακό παιχνίδι ένθεν και ένθεν, ξέρετε ποιό είναι το χειρότερο πράγμα από όλα όσα βλέπω??

Ότι εμείς οι Έλληνες, εκπροσωπούμαστε (και το λέω συνολικά με ελάχιστες εξαιρέσεις) από αυτό το συρφετό ανίκανων και επικίνδυνων τύπων.

Πραγματικά, ότι και να πούμε, καμμία απολύτως δικαιολογία δεν υπάρχει, μιας και όσους βλέπουμε σήμερα να παίζουν τη χώρα στα ζάρια, εμείς τους ψηφίσαμε, εμείς τους αναδείξαμε, εμείς τους αποθεώσαμε και βάλαμε τη δική μας τύχη, στους δικούς τους ώμους.

Και τους σημερινούς, αλλά και τους προηγούμενους.

Είμαστε ασυγχώρητοι, αλλά περισσότερο, είμαστε απαράδεκτοι. Είναι ντροπή ατομική του καθενός μας.

Υποτίθεται ότι έχουμε δημοκρατία, αλλά εμείς ο λαός, μόνο μέσα σε μια δημοκρατία δε ζούμε. Γιατί έτσι έχουμε επιλέξει να ζούμε. Γιατί έτσι μας αρέσει. Δεν υπάρχει δικαιολογία, ούτε επιχείρημα πλέον. Έχουν πέσει οι μάσκες και όσοι επικαλούνται άλλα πράγματα, ας κοιταχτούν στον καθρέφτη τους μια και καλή.

Από που να ξεκινήσω?

Ανεχόμαστε εδώ και τόσα χρόνια το χειρότερο ρατσισμό. Τον εργασιακό. Ανεχόμαστε δηλαδή να ζούμε σε μια χώρα, όπου το κράτος επιδοτεί τους υπαλλήλους του, ενώ δεν προστατεύει την ιδιωτική οικονομία. Άρα, ανεχόμαστε, μια χώρα στην οποία το ίδιο το κράτος κάνει έμπρακτες και ουσιώδεις και αντισυνταγματικές και αντίθετες στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες διακρίσεις. Όπου το κράτος παρέχει σκανδαλώδη προνόμια και προστατευτισμό στους μισούς Έλληνες (δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους καθώς και κρατικές ΔΕΚΟ), ενώ για τους υπόλοιπους ανθρώπους που θέλουν να εργαστούν, παριστάνει ότι λειτουργεί μια ελεύθερη καπιταλιστική οικονομία. Που στην πράξη λειτουργείται από 5-6 οικογένειες σε συνθήκες καρτέλ με την ανοχή του κράτους.

Είναι προφανές, ότι αυτός ο ρατσισμός υπονομεύει ταυτόχρονα πολλά πράγματα.

Πρώτον την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας, εφόσον όσοι προστατεύουν τους ΔΥ, συνεχώς εκλέγονται, άρα η δημοκρατία υφίσταται στρέβλωση και καμία ορθή γνώμη δεν διαμορφώνεται, ενώ μονίμως τα ίδια άτομα εκλέγονται καλλιεργώντας συστηματικές πελατειακές σχέσεις

Δεύτερον την ίδια την αξιοκρατία και το κράτος δικαίου και τις αρχές της ισότητας και ισονομίας μιας χώρας που θέλει να ανήκει στις εξελιγμένες. Με το καλημέρα σας, έχουμε δημιουργήσει και συντηρούμε ένα εργατικό δυναμικό δύο ταχυτήτων

Τρίτον την υγιή οικονομική δραστηριότητα. Διότι το κράτος επιδοτεί και αβαντάρει μια οικονομία παροχών προς τους ΔΥ και τους συνδεόμενους με αυτούς επιχειρηματίες, που πληρώνονται από τους φόρους όλων των Ελλήνων, ανακυκλώνοντας ουσιαστικά μέρος του χρήματος που πηγαίνει στην κατανάλωση.

Τέταρτον γιατί το κράτος έχει υποκαταστήσει το ρόλο του ως θεσμικού ρυθμιστή και τοποτηρητή των κανόνων δικαίου και έχει μετατραπεί στον βασικό εργοδότη του Ελληνικού λαού, είτε έμμεσα, είτε άμεσα. Οι δύο αυτοί ρόλοι, προφανώς είναι αντικρουόμενοι

Πέμπτον γιατί η κατάσταση αυτή, στρέφει τη μισή κοινωνία ενάντια στην άλλη μισή, διαμορφώνοντας παγίως το πολιτικό κλίμα με την αρωγή των μέσων μαζικής παραπλάνησης που επισήμως εμείς καλούμε ΜΜΕ.

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, όμως αυτά είναι γνωστά.

Υποτίθεται ότι στη δημοκρατία ο λαός ελέγχει την εξουσία. Χρησιμοποιώντας ενίοτε τη δύναμη των ΜΜΕ, ως δύναμη της αλήθειας δια της έρευνας και της ελεύθερης δημοσιογραφίας.

Πότε εμείς ως Έλληνες ελέγξαμε την εξουσία? Πότε κάναμε το καθήκον μας? Πότε ασχοληθήκαμε? Πότε οργανωθήκαμε? Πότε πήγαμε στον κοινοτάρχη, στο δήμαρχο, στο βουλευτή, στον υπουργό ακόμα, για να διεκδικήσουμε, να προβάλουμε προτάσεις, να κάνουμε κριτική, να ζητήσουμε μεγαλύτερη διαφάνεια, ισότητα και πρόσβαση στις λειτουργίες του κράτους που πληρώνουμε με τους φόρους μας?

Πότε αποδοκιμάσαμε τα έντυπα και τα κανάλια που είναι ιδιοκτησία των ίδιων ανθρώπων (οι 5-6 οικογένειες που ελέγχουν την αγορά σε συνθήκες καρτέλ, βλέπε τράπεζες, ενέργεια, λιανικό εμπόριο, πρώτες ύλες κλπ) που κάνουν μπίζνες εδώ στη χώρα και είναι οι μεγαλύτεροι εργοδότες της ιδιωτικής οικονομίας?

Πότε εμείς οι Έλληνες θελήσαμε να διεκδικήσουμε οι ίδιοι θέσεις στην ιεραρχία, να δραστηριοποιηθούμε μαζικά στην πολιτική με ιδέες, με προτάσεις, με προσωπική δουλειά? Σε τοπικό επίπεδο. Σε επίπεδο φιλανθρωπικό έστω. Σε επίπεδο συμμετοχικό αλλά παρεμβατικό, όχι κουβέντα να γίνεται για να πίνουμε καφέ

Χάθηκαν οι δημιουργικοί και φιλόδοξοι άνθρωποι στην Ελλάδα? Έμειναν μονάχα οι αδιάφοροι και οι βολεμένοι? Πραγματικά απορώ

Τι άλλο να γράψω

Τα σημερινά μας καταντήματα, η ξεφτίλα και η απαξίωση μας ως κοινωνία, το ότι στις τόσο κρίσιμες ώρες της πατρίδας, η κυβέρνηση βρίσκεται στο έλεος των πλιατσικολόγων από τη μία, αλλά και των εκπροσώπων της παρωχημένης μεταπολίτευσης από την άλλη, είναι απόρροια της δικής μας ολιγωρίας.

Πονάει η καρδιά μου και το κεφάλι μου να βλέπω αυτό το τσίρκο να παριστάνει ότι εκπροσωπεί την Ελλάδα, τους Έλληνες.

Ότι αυτοί εκπροσωπούν μια χώρα, της οποίας η πρωτεύουσα είναι χτισμένη στους πρόποδες μιας Ακρόπολης. Ενός μνημείου πολιτισμού και δημοκρατίας. Αν μη τι άλλο, της προσπάθειας ο άνθρωπος να προοδεύσει στηριγμένος στη λογική του και στις δυνάμεις του

Σιχαίνομαι τους ζήτουλες, τους γύφτους, τους θρασείς και γλωσσάδες που ολημερίς τρολάρουν και αλλοιώνουν κάθε απόπειρα για σοβαρή συζήτηση.

Σιχαίνομαι εγώ σαν άνθρωπος όλο αυτό το σκυλολόι που έχει καταντήσει τη χώρα μου, μια εξευτελισμένη γονυπετή καρυάτιδα που συνεχώς ζητά λεφτά, λες και τα λεφτά είναι το πρόβλημα της.

Σε αυτή την κατάσταση δε γίνεται να χωρέσει άνθρωπος που έχει πατριωτικά συναισθήματα δίχως αντάλλαγμα. Άνθρωπος που θέλει να είναι υπερήφανος για τη δουλειά και τα επιτεύγματα του. Άνθρωπος με προσωπικό ήθος, χαρακτήρα και αξιοπρέπεια.

Ίσως γι΄αυτό και πήραμε τα ξένα, δεν έχω ακόμα την απάντηση.

Όμως ακόμα και έτσι να μην ήταν, ως εδώ και μη παρέκει.

Είναι ώρα, με χρεοκοπία ή όχι, εντός η εκτός ευρώ, να λειτουργήσει ένα σύστημα λογικής στην Ελλάδα. Μια δημοκρατία και μια κοινωνία θεσμών και αρχών που να παράγει αξίες και ιστορία.

Το χειρότερο απ' όλα, είναι να μην το αντιλαμβανόμαστε αυτό.

Και να βασανιζόμαστε αιωνίως στις ίδιες λούμπες, σαν τα ποντίκια που τρέχουν μέσα στην ρόδα τους.....




 

Το κλείσιμο του κύκλου

Εδώ και μέρες κλωθογυρίζω στο μυαλό μου σκέψεις και κείμενα που θέλω να γράψω.
Κάποτε αυτή η καθημερινότητα έβαζε την αναρχία του νου σε μια σειρά, ιεραρχούσε και τακτοποιούσε ατάκτως ερριμμένες πληροφορίες και έδινε τον τόνο των συζητήσεων με φίλους και αγαπημένους.
Ερχόμενοι σε μια ξένη χώρα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Η απόσταση από την Ελληνική πραγματικότητα είναι λυτρωτική αλλά και επίπονη ταυτόχρονα. Λυτρωτική γιατί η μέγγενη του άγχους της επιβίωσης δεν είναι καταπάνω στο δέρμα του λαιμού σου. Επίπονη γιατί χάνεις τον παλμό των γεγονότων, έτσι όπως τα βιώνει ο μέσος άνθρωπος αναπνέοντας τον αέρα της πατρίδας του.
Στο τέλος ίσως γίνεσαι πιο σοφός παρατηρώντας τα πράγματα από μια απόσταση, ίσως όμως να γίνεσαι και περισσότερο αδιάφορος. Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δύο αντίθετες συναισθηματικές καταστάσεις δράττομαι της ευκαιρίας να παραθέσω μερικές λέξεις στον ηλεκτρονικό καμβά.

Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω ένα αισιόδοξο μήνυμα για την Ελλάδα, όμως αυτή τη στιγμή ζούμε το κλείσιμο, την επιτομή, το τέλος και το αδιέξοδο που ακολουθεί τον επίλογο της εποχής της μεταπολίτευσης. Μιας εποχής που σηματοδότησε την είσοδο της χώρας στην τροχιά του εκσυγχρονισμού και των δημοκρατικών ελευθεριών για τον ελληνικό λαό με ένα ρυθμό και μια ένταση που δεν είχαν προηγούμενο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ολοκλήρωση της περιόδου αυτής που ξεκίνησε χοντρικά μετά το 1974 και την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, έφερε μια πρωτόγνωρη κρίση για το κράτος, την κοινωνία και κάθε έκφανση του δημόσιου λόγου και των δημόσιων γεγονότων. Η κρίση αυτή ενώ χαρακτηρίστηκε οικονομική, είναι ξεκάθαρο ότι είναι κρίση πολιτισμού και κουλτούρας, κάτι που πολλοί είχαν επισημάνει από πολύ νωρίτερα, όταν η άλλοτε "μικρή αλλά υπερήφανη Ελλάς" έδειχνε να έχει φανερά εκτροχιαστεί σε σφαίρες υπερκατανάλωσης και αλλοτρίωσης στο προσκήνιο, ενώ στο παρασκήνιο τεράστια σκάνδαλα εξελίσονταν -σκάνδαλα που δυστυχώς ενέπλεκαν και εθνικές στρατηγικές εκτός από προσωπικές πολιτικές ατζέντες.

Είθισται στις εποχές της παρακμής να αποκαλύπτεται η πραγματική ποιότητα και ο χαρακτήρας των ανθρώπων, των θεσμών και του πολιτισμού μιας κοινωνίας. Την απάντηση για το τι είδαμε και βλέπουμε στην Ελλάδα της παρακμής, την έχει ο καθένας ξεχωριστά στο μυαλό του, ο ίδιος. Δε χρειάζεται εγώ να προσθέσω τίποτα στον ατομικό και προσωπικό εφιάλτη του κάθε Έλληνα. Το πως βιώνουμε και επιβιώνουμε και προσπαθούμε να ελπίσουμε για το καλύτερο αύριο, είναι ο αγώνας μας ενάντια στη σήψη και τη λήθη, την ώρα που όσα ξέραμε έχουν ολότερα αναποδογυρίσει και το άσπρο γίνεται μαύρο. Όμως ακόμα και αυτός ο πόνος είναι πρόσκαιρος, και αυτό το μήνυμα έχω να στείλω σήμερα με τις ταπεινές αυτές γραμμές που συνθέτω στο πληκτρολόγιο. Ο πόνος και οι ωδίνες θα περάσουν, διότι θέλοντας και μη, κάτι καινούργιο θα έρθει να αντικαταστήσει τα όσα παρήλθαν.

Τι με κάνει αισιόδοξο? Το γεγονός ότι κόντρα στις προσπάθειες πολλών, αλλά και στα λεγόμενα ακόμα περισσότερων, η Ελλάδα δεν έχει χρεοκοπήσει, ούτε έχει καταρρεύσει. Είναι απόφαση της Ευρώπης, να μην αφήσουν την Ελλάδα να γίνει ο δούρειος ίππος που θα εκπορθήσει τη συνοχή της Ευρωζώνης, όπως πολλοί θέλησαν και θέλουν -άνθρωποι προερχόμενοι από όλες τις πολιτικές παρατάξεις του συνταγματικού τόξου. Αισιόδοξο με κάνει επίσης ο Αλέξης Τσίπρας ως πολιτικός. Έχει καταφέρει παρόλα τα ελαττώματα του και την πολιτική του προέλευση από ένα κόμμα ακραίων, φανατικών και μισαλλόδοξων παλαιοπασόκων και αλλοφρόνων ψευτοαριστερών επαναστατών της πλάκας, να κρατήσει ένα αρραγές κυβερνητικό μέτωπο προσηλωμένο στην πραγματωση των -έστω- προσωπικών του φιλοδοξιών. Αυτό εξυπηρετεί προς το παρόν την δημοφιλία του, άμεση συνάρτηση της οποίας είναι η δέσμευση του για λύση εντός Ευρώ και Ευρωζώνης.

Αισιόδοξο επίσης με κάνει το γεγονός ότι, παρότι επικρατεί μπάχαλο, θέλοντας και μη οδεύουμε σε μια ευρεία ανακατάταξη του κυβερνητικού σχηματισμού, που προσωπικά πιστεύω ότι θα εγκαινιάσει την εποχή της νέας κεντροαριστεράς με ηγέτη τον Τσίπρα. Οι ίδιοι μηχανισμοί σχηματίζουν σταδιακά και τη νέα κεντροδεξιά, ενώ σύντομα η Βουλή θα αποκαταστήσει την παλιά της μορφή και την αξιοπιστία της. Πράγματι, υπάρχουν παλινωδίες και υπαναχωρήσεις σε πολλές μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησαν επί Γεωργίου Παπανδρέου. Πράγματι η Διαύγεια βάλλεται, ενώ ο Καλλικράτης ξηλώνεται. Η οικογενειοκρατία επέστρεψε φανερά, στις πρώτες 100 μέρες του ΣΥΡΙΖΑ με διορισμούς ημετέρων και συγγενών των κυβερνώντων. Πράγματι ζούμε μια εποχή νέου λαϊκισμού που αντλεί ιδέες και προέλευση από τις σκοτεινές εποχές σταλινικών καθεστώτων και κόκκινης προπαγάνδας. Όμως θεωρώ ότι αυτά είναι σπαραγμοί του τέλους, τον επίλογο που θα οριστικοποιηθεί με την τελική συμφωνία Ελλάδα και Ευρώπης μετά τον Μάϊο.

Όμως θα ήθελα να σταθώ σε ένα άλλο θέμα που κατα τη γνώμη μου είναι το σημαντικό. Ασχέτως των εξελίξεων που θα δούμε σύντομα να ξεδιπλώνονται μπροστά μας. Ασχέτως της ελπίδας που θα δικαιωθεί ή της απογοήτευσης που ενδεχομένως να επικρατήσει. Είναι κάποια πράγματα που πρέπει όλοι μας να κρατήσουμε και να θυμόμαστε: Η Ελλάδα απέτυχε, διότι απέτυχε το μοντέλο διακυβέρνησης που εφαρμόστηκε σε αυτή, μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Το μοντέλο αυτό διακυβέρνησης, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ήταν κρατικοκεντρικό. Δηλαδή καθ' εικόνα και ομοίωση των κυβερνήσεων του Ανατολικού Μπλόκ, όπου ένα κεντρικό σύστημα γραφειοκρατίας με την απαραίτητη εναλλαγή προσώπων και σχηματισμών (ηγέτες και κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία) ορίζει και διευθύνει κάθε κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα της χώρας.

Αυτό το σύστημα, όση ασφάλεια και να προσφέρει, όσο έλεγχο και να προσφέρει, όση εξουσία και να προσφέρει στους άρχοντες, είναι πλέον ξεπερασμένο και πεπερασμένο. Αυτό το σύστημα εξυπηρέτησε κάποιες αναγκαιότητες μεταπολεμικές, που είχαν περισσότερο να κάνουν με τη γεωπολιτική θέση της Ελλάδος σε σχέση με τα Βαλκάνια και τον κομμουνιστικό κίνδυνο, δηλαδή τα συμφέροντα της Βρετανίας και της Αμερικής στην περιοχή. Αυτό το σύστημα όμως, δεν εξυπηρετούσε ήδη από τη δεκαετία του '70 τα συμφέροντα της Ελλάδας που δεν μπορούσε να αναπτυχθεί ως δυτικό κράτος, κάτω από τον σφιχτό εναγγαλισμό του κρατικού ελέγχου. Δυτικό κράτος και δυτική δημοκρατία σημαίνουν ελεύθερες οικονομίες και ανοικτές κοινωνίες. Κάτι που αποδεχτήκαμε κατ΄αρχήν, υπογράφοντας αλλεπάλληλες συνθήκες προσχώρησης στην ΕΟΚ αρχικά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση στη συνέχεια. Άλλωστε όποιος διαβάσει τις καταστατικές αρχές ίδρυσης της ΕΕ θα συνειδητοποιήσει πως όλες αυτές οι περίφημες "μεταρρυθμίσεις" που διαβάζουμε ότι πρέπει να γίνουν, είναι ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ για να μπορέσει κάποια χώρα να συμμετέχει ΙΣΟΤΙΜΑ στο χώρο του Ευρώ.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν? Πρέπει να παραδώσουμε τη χώρα "εις την Δύσιν" ή θα πρέπει η Ελλάδα "να ανήκει στους Έλληνες"? Η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Οι Έλληνες θεμελίωσαν πρώτοι τον δυτικό πολιτισμό, άρα εξορισμού οι Έλληνες ανήκοντας στην Ελλάδα, ανήκουν και στη Δύση. Το ερώτημα όμως είναι διττό. Σε ποιά Ελλάδα θέλουμε να ανήκουμε? Στην Ελλάδα του Ανατολικού Μπλόκ, του φόβου της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, των κλειστών οριζόντων και της διεθνους απομόνωνσης? Ή σε μια Ελλάδα μέλος της Ευρωπαικής Ένωσης δηλαδή μέτοχο σε μια κοινωνία πολιτισμένων εθνών που ασπάζονται κοινές αρχές δημοκρατικής διακυβέρνησης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων?

Έχω επανειλημμένως γράψει και το ξαναλέω. Η αλλαγή ανήκει στον Ελληνικό λαό. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα όταν γνωρίζεις ποιός είναι ο δρόμος της προόδου και της αλήθειας. Μπορεί πρόσκαιρα να θολώνουν τα νερά κάποιες προτεραιότητες. Μπορεί πρόσκαιρα να αποπροσανατολιζόμαστε και να χάνουμε την κατεύθυνση μας. Όμως η πίστη και η θέληση του Ελληνικού λαού να συναντήσουν την πραγματική τους μοίρα, μια μοίρα αντάξια της ιστορίας και του πολιτισμού μας, μια μοίρα ΗΡΩΩΝ, θα επικρατήσουν στο τέλος και θα κόψουν τον "γόρδιο δεσμό" της περιόδου αυτής.

Μέχρι τότε, υπομονή και επιμονή. Η μάχη δίνεται καθημερινά σε κάθε μέτωπο.

Και όπως λένε και κάποιοι, "μετά το βαθύτερο σκοτάδι, ξημερώνει η φωτεινώτερη αυγή"

Καλημέρα μας

Ημέρα νίκης, ημέρα ελπίδας

Ήδη από το 2009, όταν εξελέγη πρωθυπουργός της χώρας ο Γιώργος Παπανδρέου, έγραφα ότι το ποτάμι της Αλλαγής, των μεταρρυθμίσεων δεν έχει επιστροφή.

Πολύς καιρός πέρασε, μεγάλα και σπουδαία γεγονότα μεσολάβησαν, εξελίξεις και ανατροπές που έφεραν την πατρίδα μας σε θέση ακόμα πιο δυσχερή, από την εποχή που χρειάστηκε να καταφύγουμε στη στήριξη της Τροϊκα ώστε να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία.

Με αυτοκριτικό πνεύμα συνέχισα να αρθρογραφώ, σκιαγραφώντας ορισμένες κρίσιμες πτυχές του Ελληνικού προβλήματος. Ενός ιστορικού προβλήματος που διαπλέκεται σε κάθε έκφανση του υλικού και πνευματικού μας βίου, ιδιωτικού και δημόσιου. Που τελικά αποτελεί το στόχο κάθε πολιτικής που σέβεται τις αρχές της δημοκρατίας, αλλά και που τιμά την μακραίωνη παράδοση της χώρας στις ανοιχτές και συμμετοχικές διαδικασίες για την ανάδειξη και την εμπέδωση νόμων και ισοπολιτείας.

Έγραφα με πλήρη γνώση των συνθηκών που επικρατούσαν, ότι "θα πρέπει κάποια στιγμή να στοχαστούμε συλλογικά, σαν άνθρωποι και σαν Έλληνες, να ρωτήσουμε τον καθρέφτη, τι ακριβώς θέλουμε, ποιοί είμαστε και που βαδίζουμε"

Πολλοί με λοιδωρούσαν, πολλοί με χαρακτήριζαν γραφικό και επίμονο δίχως λόγο. Πολλοί ταύτιζαν τις ανησυχίες μου με τις ανησυχίες ενός σαθρού και διεφθαρμένου πολιτικού καθεστώτος που αγωνιούσε για μια επιβίωση στα όρια του εξευτελισμού, όπως ακριβώς η ένδεια φέρνει τον αλληλοσπαραγμό και αποκαλύπτονται τα πραγματικά πρόσωπα όσων παριστάνουν τους ηθικούς και τους δημοκράτες.

Όμως πίστευα και πιστεύω στην Αλλαγή. Η Αλλαγή ανήκει στον Ελληνικό λαό και μόνο. Η Αλλαγή είναι μια διαδικασία που προϋποθέτει τη μετάλλαξη, τη μετουσίωση, την αυτόβουλη παραίτηση από το παρελθόν προς όφελος ενός καλύτερου μέλλοντος. Αυτό όμως, απαιτεί θυσίες. Απαιτεί αγώνα και κόπο και κυρίως απαιτεί ΟΡΑΜΑ και ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ. Και έστω κι αν από ανάγκη μερικοί σήμερα μόλις, συνειδητοποιούν πως για να μπούμε σε τροχιά εθνικής ανεξαρτησίας, λαϊκής κυριαρχίας, κοινωνικής απελευθέρωσης και δημοκρατικής διαδικασίας χρειάζεται ανένδοτος αγώνας με όχημα τις αξίες και τα πιστεύω μας, ας είναι. Κάλιο αργά παρά ποτέ.

Ήμουν από αυτούς που εξαρχής είχαν μεγάλες απαιτήσεις από το Γιώργο Παπανδρέου. Απαιτήσεις σε κάθε επίπεδο. Στο πρόσωπο του είδα έναν καθαρό και ηθικό πολιτικό άνδρα με τη γνώση και τη βούληση να αλλάξει και να ανασκευάσει τα όσα ανομήματα συντελέστηκαν με βιτρίνα το ΠΑΣΟΚ του αείμνηστου πατέρα του. Με το θάρρος και την ελπίδα να αφήσει το στίγμα του σε μια προσπάθεια να εκσυγχρονιστεί πραγματικά η δημόσια διοίκηση με καινοτόμες ιδέες και άφθαρτα πρόσωπα. Με παρεμβάσεις, με ομιλίες, με ρωμαλέα στρατηγική και τομές σε κάθε επίπεδο. Με συμμετοχική δημοκρατία, με ανοιχτή γραμμή προς το λαό, προς την Ευρώπη, προς το διεθνές περιβάλλον.

Όμως αυτό, δεν κατέστη δυνατό για διάφορους λόγους.

Λόγους προδοσίας, λόγους κόμματος, λόγους πρωτοφανών ιστορικών συνθηκών, λόγους ανθρώπινους και κοινούς.

Το 2013 σου έγραφα Γιώργο ότι σε ψάχνω: "Ψάχνω εσένα για να σου δώσω το μήνυμα ότι πρέπει να επιστρέψεις στα δημόσια πράγματα και να ιδρύσεις ένα νέο κίνημα που θα βασίζεται στις αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη. Πέρα και πάνω από το ΠΑΣΟΚ. Χρειαζόμαστε κάτι καινούργιο και όχι φυσικά την κεντροαριστερά έτσι όπως υποκριτικά την ευαγγελίζονται τα απομεινάρια του παλιού καθεστώτος.."

Σήμερα, με μεγάλη συγκίνηση και αισθήματα προσωπικής δικαίωσης, γίνομαι μάρτυρας της επιστροφής του Γιώργου Παπανδρέου στην πολιτική, έτσι όπως ονειρεύτηκα πως αυτό θα γίνει.

Εμείς όλοι που πιστέψαμε, που θελήσαμε, που ΑΠΑΙΤΗΣΑΜΕ τη δημιουργία ενός πολιτικού χώρου που θα εκφράζει τις γνήσιες αγωνίες μας, τις αγωνίες των νέων ανθρώπων της Ελλάδας που θέλουν την πρόοδο και τη δημοκρατία, σήμερα βροντοφωνάζουμε δίπλα στον Γιώργο Παπανδρέου

ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ, από αύριο, 3 του Γενάρη!