30 χρόνια φούρναρης, έχω ψήσει...

Το μακρινό '81 η χώρα χρειαζόταν επειγόντως σημαντικές παρεμβάσεις για να μπεί σε τροχιά ανάπτυξης, σε πορεία εκσυγχρονισμού, αντιμετωπίζοντας τις ευκαιρίες και τις προκλήσεις της εποχής
Η επιλογή των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν να εστιάσουν στο κοινωνικό πρόσωπο του κράτους, δημιουργώντας μηχανισμούς που θα επέτρεπαν τη συμμετοχή περισσότερων κοινωνικών ομάδων στην παραγωγή και -κυρίως- την καταναλωση του πλούτου της χώρας
Αυτή η επιλογή είχε ώς αποτέλεσμα, να επεκταθεί υπέρμετρα ο δημόσιος τομέας και να μετατραπεί το κράτος, από μεσολαβητή μεταξύ της κοινωνίας και των οικονομικών παραγόντων της αγοράς, σε κύριο επενδυτή, διοχετεύοντας τεράστια ποσά που δανειζόταν από τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ο.Κ, σε επενδύσεις δημόσιου χαρακτήρα
Με λίγα λόγια το δημόσιο έγινε ο εργοδότης για χιλιάδες κόσμο, ο νταβατζής για χιλιάδες επιχειρήσεις, και προστάτης για άλλες κοινωνικές ομάδες (συνδικαλιστές και κλειστά επαγγέλματα) χτίζοντας με τα χρόνια το τέρας της γραφειοκρατίας που σήμερα είναι αδύνατο να ελεγχθεί, μετά από διαδοχικά μερεμέτια που προσέθεσαν και αφαίρεσαν οι επόμενες κυβερνήσεις
Το χειρότερο απ όλα είναι ότι, γενιές μεγάλωσαν με τη συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα, που επικαλούνταν κοινωνικές ανάγκες για να ασυδοτήσει και να περιπλέξει τα συμφέροντα της με προνομιούχους χρηματοδότες-συνομιλητές της, εξυπηρετώντας τα ολοένα και πιό απαιτητικά καταναλωτικά θέλω των υποστηρικτών της
Έτσι, μετά από 30 χρόνια, η νοοτροπία του Ελληνα πολίτη, είναι αντίστοιχη με τη νοοτροπία των πολιτικών διαχειριστών αυτού του κράτους, δηλαδή αντιπαραγωγική, αντικοινωνική, χαμηλού πνευματικού επιπέδου, ανίκανη να παράγει λύσεις και να συμπορευτεί με τις ανάγκες του ολοένα και περισσότερο απαιτητικού διεθνούς περιβάλλοντος, αντίθετη σε κάθε αλλαγή και πρόταση για αναθεώρηση κακών κατεστημένων συνηθειών που οδηγούν σε φριχτά αδιέξοδα
Και σήμερα βιώνουμε το εξής παράδοξο. Να αντιλαμβανόμαστε όλοι την ανάγκη να αλλάξουμε μυαλά, ωστόσο να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε αλυσοδεμένοι με τόνους έρμα, που για κάθε βήμα ή κίνηση μας, απαιτεί αντίστοιχα τεράστιο κόπο και θυσίες
Να συνειδητοποιούμε ότι θα βουλιάξουμε αν επιμείνουμε στον αδιέξοδο και σπάταλο τρόπο ζωής μας, αλλά να καταλαβαίνουμε ότι πρακτικά δεν έχουμε επιλογές, γιατί ποτέ δε μάθαμε να τις αναζητούμε. Τόσο σε κυβερνητικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο
Είναι δυνατόν, η χώρα να μπεί σε τροχιά ανάπτυξης σήμερα?
Η απάντηση είναι όχι
Πρώτον γιατί εδώ και 30 χρόνια δεν υπάρχει κανένας συντονισμένος μηχανισμός που να δημιουργεί ανάπτυξη, παρά μόνο κατανάλωση και αναχρηματοδότηση των ελλειμάτων
Δεύτερον γιατί εδώ και 30 χρόνια, εκατομμύρια πολιτών έχουν πειστεί ότι έτσι λειτουργεί και επιβιώνει μια σύγχρονη δημοκρατία
Τρίτον γιατί εδώ και 30 χρόνια κανείς δεν έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον υγιούς ανταγωνισμού για τις επιχειρήσεις και τις επενδύσεις, ώστε να προσδοκά ότι με διάφορα κίνητρα θα τοποθετηθούν κεφάλαια στην Ελλάδα
Τέταρτον γιατί ο μέσος Ελληνας δεν είναι μορφωμένος και ευέλικτος εργασιακά, προκειμένου να ανταποκριθεί στις βίαιες αλλαγές που επιτάσσουν οι εξελίξεις
Πέμπτον γιατί το παρόν πολιτικό σύστημα υφίσταται μόνο για να διαχειρίζεται την υφιστάμενη γραφειοκρατία και όχι να την καταργήσει ή  να την αναθεωρήσει, καθώς κάτι τέτοιο θα έφερνε την κατάρρευση του, κάτι που ήδη βλέπουμε να συμβαίνει μετά τις δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν το Σαββατοκύριακο
Έκτον γιατί οι επιχειρήσεις προτιμούν να κερδοσκοπούν με τα γνωστά παιχνίδια, και τις τοποθετήσεις των πλεονάζοντων κεφαλαίων τους στις χρηματαγορές, παρά να κάνουν παραγωγικές επενδύσεις, ιδιαίτερα σε μία χώρα που τις απεχθάνεται, όπως ο διάολος το λιβάνι, αλλά και τις στραγγαλίζει φορολογικά όταν αυτές προκύπτουν
Έβδομον γιατί η χώρα δεν εχει τη δυνατότητα να αντλήσει δανειακά κεφάλαια για την ανάπτυξη, γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να πείσει την τρόϊκα ότι είναι αξιόπιστη, μιάς και η πολιτική άντλησης κεφαλαίων μέσω φορολογίας και περικοπών έχει αποτύχει παταγωδώς, και θα αποτύχει προσεχώς ακόμα περισσότερο
Ογδοον γιατί δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο που να προβλέπει την εκμετάλλευση των σημαντικών παραγωγικών συντελεστών της χώρας μας, όπως η πράσινη ενέργεια και ο τουρισμός
Ένατον γιατί ακόμα και σήμερα, προτεραιότητα των Ελλήνων δεν είναι η σωτηρία της χώρας, αλλά η σωτηρία του εαυτού τους. Σε κάθε επίπεδο
Είναι σωστά τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση?
Στη γενική τους φιλοσοφία είναι σωστά, δηλαδή ώς προς την ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές.
Όπως συνήθως όμως, η εφαρμογή τους είναι αδύνατον να γίνει σωστά, διότι όταν σχεδιαζόντουσταν από την τροϊκα, ώς δεδομένο ελήφθη υπόψη, ότι υπάρχει ένα κράτος και μια κοινωνία που λειτουργούν, ότι οι νόμοι εφαρμόζονται, ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι αποτελεσματικοί, ότι το πολιτικό σύστημα είναι υγιές έστω και με σημαντικές διαφορές σε επιμέρους ζητήματα, ότι οι πολίτες εμπιστεύονται το μέλλον τους στις υφιστάμενες δομές και ένα σωρό άλλες παραδοχές, που όπως γνωρίζουν όλοι, όσο περισσότερες είναι, τόσο το πρόβλημα παραμένει επιλύσιμο σε εργαστηριακό περιβάλλον και ΌΧΙ στην πραγματικότητα
Η λύση της κυβέρνησης για "κούρεμα" των εισοδημάτων με ληστρικό τρόπο, προς πάσα κατεύθυνση, δεν είναι ούτε δίκαιη, αλλά ούτε και αποτελεσματική.
Είναι όμως το ΜΟΝΟ που μπορεί να κάνει, επί της ουσίας, για να πάρει τις επόμενες δόσεις των δανείων, παρουσιάζοντας βελτίωση των οικονομικών μεγεθών της χώρας, γιατί ξέρει πολύ καλά, οτι ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ να στηριχθούν τα όνειρα ανάπτυξης και εκμετάλλευση επενδυτικών ευκαιριών, μιας και διοικούν ένα διαλυμένο κομματοκρατούμενο κρατικό μηχανισμό, ένα απαξιωμένο μέγεθος
Η Ελλάδα νοσεί απ άκρη, σ άκρη, και το πρώτο που πρέπει να ενδιαφέρει είναι να εντοπίσουμε ΠΟΥ βρίσκεται ο καρκίνος της, με διευθύνσεις και ονόματα. Η λύση της οικονομικής βόμβας ναπάλμ που όλοι τρώμε στο κεφάλι, επειδή αυτοί δε μπορούν (η δε θέλουν) να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, είναι προφανώς ανήθικη
Ανήθικο είναι επίσης, το να λέμε ότι πρέπει να πληρώσουν οι πλούσιοι και οι κατέχοντες, έτσι γενικά και αόριστα, για να εκδηλώσουμε έτσι τις εκδικητικές μας τάσεις για την "κακούργα κοινωνία που μας έριξε στα τάρταρα", μιας και για πολλά χρόνια αλλοιθωρίζαμε κι εμείς πρός το δικό τους τρόπο ζωής, σπαταλώντας χρήματα και πόρους, που σήμερα με άγχος μπορούμε να ελπίσουμε ότι θα αποκτήσουμε στο μισό
Με βάση τα σημερινά δεδομένα, ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, και πάνω απ όλα απαιτεί τη συμμετοχή όλων, όχι μόνο στις θυσίες, αλλά κυρίως στη μελλοντική προοπτική της χώρας, αν τελικά υπάρξει κάποια τέτοια τελικά, μέσω δημοσίων και ιδιωτικών επενδύσεων. Άρα μια νέα πραγματική "αλλαγή" σε κάθε επίπεδο, κυρίως ηθικό και πνευματικό. Δε χρειάζεται να πώ ότι μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να δώσει λύσεις, διότι δεν έχει αδιέξοδα, όπως ο καπιταλισμός των κορεσμένων αγορών
Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, αφορά την κοινωνία, την ειρήνη, την πρόοδο και την ανάπτυξη με όρους ανθρωπιάς και όχι οικονομίας, που πάντως χρειάζεται πλαίσιο και κανόνες, για να λειτουργεί υπέρ του συνόλου
Προσωπικά πιστεύω ότι οι σημαντικές εξελίξεις ακόμα δεν έχουν έλθει στο προσκήνιο και είμαι απαισιόδοξος .Η ανεργία, η φτώχια και η εξαθλίωση είναι πρό των πυλών, και η διάθεση όλων είναι συστολική, δηλαδή αμυντική.
Ο λόγος δεν είναι η κοινή λογική που επιβάλλει τη σύνεση, αλλά η απουσία άλλων εναλλακτικών επιλογών, πράγμα που επί της ουσίας μας κληροδότησε η καταστρεπτική 30ετία που ολοκλήρωσε τον κύκλο της με την είσοδο της χώρας μας στην επιτήρηση

Σκόρπια

• ΄Ενα σωρό πράγματα γίνονται κάθε μέρα και δεν είναι δυνατόν να ασχολείται και να σχολιάζει κάποιος τα πάντα. Προφανώς όσα ενδιαφέρουν και κεντρίζουν την προσοχή του καθενός, είναι και αυτόματα, θέματα για συζήτηση, έτσι δεν είναι?
• Ασφαλιστικό και λοιπά κοινωνικά. Τα έχω πεί και τα ξαναλέω για μία ακόμη φορά. Η κυβέρνηση έχει μπεί σε αδιέξοδη τροχιά. Έχει μεν καλές σκέψεις και καλές προθέσεις, πράγμα που είναι φανερό στις εξαγγελίες τους, όμως η εφαρμογή των μέτρων αυτών απαιτεί πολύ χρόνο και ευρεία συναίνεση σε κάθε επίπεδο. Όχι συνδικαλιστική συναίνεση, αλλά κοινωνική. Μου προξενεί τεράστια εντύπωση πως το ΠΑ.ΣΟ.Κ δε μπόρεσε να διαχειριστεί τον ενθουσιασμό της εκλογικής νίκης αλλά και την προσδοκία της αλλαγής, υπέρ του, και μέσα σε μερικούς μήνες κατάφερε να είναι μισητό και ανυπόφορο. Αυτό θέλει ταλέντο ομολογώ. Όπως ταλέντο θέλει επίσης, το να μη μπορείς να καταλάβεις ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους. Κοντολογίς πολιτικό ανάστημα
• Μετανάστες. Σε λίγο θα τους χωρίζουμε σε Ελληνες και τριτοκοσμικούς. Αυτό το πράγμα που αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για τους Αθηναίους κυρίως, αλλά και για τις μεγάλες επαρχιακές πόλεις, όπως διαπιστώσαμε τελευταία, δεν επιτρέπεται να είναι μπαλάκι ανάμεσα στα κόμματα και αφορμή για αντιπολιτευτική πολιτική. Τι πάει να πεί ότι η Ν.Δ θα αποσύρει το επίμαχο νομοσχέδιο, εαν επανέλθει στην εξουσία? Αυτά τα πράγματα είναι σαχλαμάρες και δε συμβαδίζουν με το σοβαρό προφίλ που προσπαθεί να μας πείσει ότι κατέχει ο Σαμαράς. Μάλλον στους ψηφοφόρους του Καρατζαφέρη απευθύνεται. Το μεταναστευτικό προβλημα είναι ένα σοβαρό θέμα που δεν αντιμετωπίζεται από μια ολότελα ανοχύρωτη χώρα σε ζητήμα εσωτερικής δομής και οργάνωσης, όσο και κουλτούρας. Το μεγαλύτερο όμως αίσχος δεν είναι αυτό. Αλλά η παραδοχή που πλέον αποτελεί γενικευμένη αντιληψη προς πάσα κατεύθυνση, ότι στην Ελλάδα "όλα επιτρέπονται". Αυτά Γιωργάκη, πώς θα τα αλλάξεις?
• Τσιγάρο. Η Ξενογιαννακοπούλου, όπως και η Μπιρμπίλη, αλλά και άλλες, είναι απλά- αστεία πρόσωπα. Είναι κομματικά παράγωγα, ικανές ενδεχομένως να διαχειριστούν και να ελιχθούν μέσα σε υπάρχοντα κατεστημμένα συστήματα, αλλά στην παραγωγή και την προαγωγή πολιτικής που θα αφορά ουσιαστικά τον Ελληνα πολίτη ώς υπαρκτή και όχι θεωρητική οντότητα, παίρνουν μηδέν στο πηλίκο. Εφόσον Μαριλίζα, ο κόσμος θέλει να καπνίζει στις καφετέριες, σε ποσοστό 80%, τότε ό κόσμος αυτός έχει δίκιο, και όχι εσύ. Και τελικά γιατί χρειαζόμαστε τους πολιτικούς? Για να μεταφέρουν αυτούσιες ιδέες από την- και καλά- πολιτισμένη Ευρώπη, μιας τελείως διαφορετικής κοσμοθεωρίας, και με νόμους της πλάκας να τις επιβάλλουν στους πολίτες? Η τους χρειαζόμαστε να κάνουν ότι μπορούν για να διευκολύνουν την καθημερινότητα μας με σοβαρές προτάσεις? Με ενοχλεί το τσιγάρο, αλλά μπορώ να αποδεχτώ ότι στους χώρους διασκέδασης θα αποτελώ την μειοψηφία -ως μή καπνιστής- και να επιλέξω κάτι άλλο. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι μαγαζάτορες τι φταίνε να μη βγάζουν χρήματα? Για ποιό πράγμα τιμωρούνται? Αντι να τιμωρούνται που κερδοσκοπούν στον καφέ με τιμές 500% πιό ακριβές απ όσο θα έπρεπε, τιμωρούνται με κατάργηση της πελατείας των καπνιστών που επί το πλείστον συχνάζουν στα μαγαζιά τους?
• Πανελλήνιες εξετάσεις. Αρκούσε μια κρίση, και ένα απλησίαστο πλέον κόστος διαβίωσης στην επαρχία και άρα τις αποκεντρωμένες πανεπιστημιακές σχολές, για να καταρρεύσει η δυσκολία εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Φέτος μπαίνει και η κουτσή Μαρία στις σχολές της επαρχίας, αρκεί να πληρώνει το νοίκι και το κινητό της. Πολύ αξιόπιστη η δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση, πολύ έγκυρες οι σχολές και πολύ αξιόλογοι οι καθηγητάδες της. Ο νόμος της αγοράς, είναι αμείλικτος και όπως και οι στρατιωτικές μονάδες θα κλείσουν και θα πάψουν να συντηρούν τις παρατημένες ζώνες της υπαίθρου, έτσι θα κλείσουν και οι σχολές αυτές που μεταφέρουν εισόδημα από το κέντρο (Αθήνα) πρός τα πέριξ. Τα πάντα λοιπόν σε αυτή τη χώρα, ελέγχονται από το κράτος. Και το δυστύχημα είναι ότι ελέγχονται για λάθος λόγους. Τα "διαβολικά" κολλέγια ωφελούνται κατάφωρα από τις εξελίξεις και φυσικά δε θα ανεβάσουν σημαντικά τις τιμές τους, όπως είναι φυσικό. Καιρός είναι πιά, να αναθεωρήσουμε τα κριτήρια βάση των οποίων κάθε βαθμίδα εκπαίδευσης ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας. Στην Ελλάδα έπρεπε να έχουμε τα καλύτερα Τ.Ε.Ι του κόσμου, και αντί γι' αυτά παράγουμε "επιστήμονες Α.Ε.Ι" που περισσότερο μοιάζουν με τους περίφημους "χλιδάνεργους" παρά με τους αντίστοιχους συναδέλφους τους στο εξωτερικό. Η μούρη και η επίδειξη και ο τίτλος μας μαράνανε. Αλλά τώρα που θα πέσει πείνα, πολλοί θα αλλάξουνε μυαλά και σε αυτό το θέμα.
• Διακοπές. Αρκούσε λοιπόν-και πάλι- μια κρίση, και οι απλησίαστες τιμές της βενζίνης και του πετρελαίου, για να θυμηθεί ο Ελληνάρας, πόσο όμορφο είναι το χωριό του, η Λούτσα, ο Μαραθώνας κλπ περιοχές της Αττικής, σε σχέση με τη Μύκονο ας πούμε, την Πάρο, τα χλιδάρα μπαγκαλόους και τα ολονύχτια κρεπαλιάσματα στις μπάρες με άφθονα ποτά και πρόθυμα κορίτσια. Φέτος κύριοι θα πάτε διακοπές με τη γυναίκα σας, τα πεθερικά και στο δρόμο θα φάτε σπανακόπιτα απο τα χεράκια της μαμάς. Το ίδιο και τα παιδάκια σας που είχαν μάθει να τρέχουν ουρλιάζοντας σε πλοια, αεροπλάνα και τρένα, απαιτώντας το κάθε τι που τους τραβούσε την προσοχή, τρυπώντας τα αυτιά και διαλύοντας την ηρεμία μας. Ήρθε η δικαίωση ρε γαμώτο. Θα ξαναβρούμε τις παρέες μας στην παραλία, με κρασάκι από το σπίτι, ρεφενέ φαγητό, κιθάρα και τραγούδια, σεμνά και ταπεινά. Θα ξαναπαίξουμε ποδόσφαιρο με τη διπλανή παρέα, χωρίς να μας ενδιαφέρει το αντηλιακό. Θα πίνουμε φραπεδάκι και νερό από θερμός και θα καθόμαστε στα ψαθάκια και τις σπαστές μας καρεκλίτσες. Και θα γελάμε με την ψυχή μας, γιατί θα έχουμε ανάγκη να κάνουμε πραγματικές διακοπές. Και όχι επίδειξη  μόδας
• Παναθηναϊκός. Η "αερομαχία" τελείωσε και φάνηκε επιτέλους φώς στον ορίζοντα. Ο Τζίγκερ ανέλαβε τις ευθύνες του, μίλησε έξω από τα δόντια, έδειξε τη δουλειά και τις προθέσεις του και πάμε παρακάτω. Ήδη με την προσθήκη του Γκοβού η ομάδα γίνεται ισορροπημένη και στα δύο άκρα της επίθεσης, εφόσον παραμείνει προφανώς και ο Λέτο, και απομένει να προστεθεί ένας καλός αμυντικός, δυνατός και ψηλός, για να στηρίζει το ψηλό παιχνίδι και τις στημένες φάσεις. Προσωπικά θα είμαι ευχαριστημένος με αυτά, εφόσον φυσικά ξεμπερδέψει η ομάδα με τους δανεικούς. Στα διοικητικά, περιμένουμε και τυπικά κάποιο πρόεδρο, αλλά όπως ήδη σχολιάστηκε, ο Τζίγκερ είναι ο κινητήριος μοχλός με το Γιαννακόπουλο και την Πράσινη από δίπλα. Δείτε το μέγεθος της επικοινωνιακής επιτυχίας. Οι άλλοτε αντίπαλες εφημερίδες, στηρίζουν το ίδιο καθεστώς. Σε τι μας επηρρεάζει αυτό? Στο ότι αφενός το μοντέλο πολυμετοχικότητας διατηρείται (δηλαδή η ενίσχυση της ομάδας με παίκτες εγνωσμένης αξίας, αλλά και οι παρεμβάσεις του προέδρου,σε κάθε επίπεδο του ποδοσφαιρικού προϊόντος, των σχέσεων με πολιτεία και stakeholder groups κλπ). Αφετέρου ότι η πολυμετοχική αντιπαράθεση καταργείται και ο κοσμάκης βρίσκει την ησυχία του, να απολαμβάνει καλό θέαμα.
• Μουντιάλ. Παρότι αυτές οι διοργανώσεις έχουν χάσει την αίγλη της συνεισφοράς τους στο άθλημα, που κάποτε έιχαν μεσω καινοτομιών, τακτικών προσεγγίσεων από προπονητές, φτασμένους παίκτες, ανταγωνισμό με φόντο τις πολιτικές σκοπιμότητες και το λαϊκό τους συμβολισμό, δεν έχουν πάψει να μας δείχνουν τις τασεις του μέλλοντος, αλλά και να αποδεικνύονται δίκαιες ώς προς τον πρωταθλητή. Η εθνική ομάδα της Γερμανίας, δείχνει ότι το συνολο είναι πάνω απο τα πρόσωπα, αλλά εξαργυρώνει επίσης τη μακροχρόνια μεταναστευτική της πολιτική αναδεικνύοντας ταλέντα που δεν είναι ατόφιοι Γερμανοί, αλλά δεύτερης γενιάς. Είναι επίσης η ομάδα η οποία εμπιστεύεται και δίνει ευκαιρίες σε νέους και άρα ικανούς σε φυσική κατάσταση παίκτες, οι οποίοι προέρχονται κυρίως από το πρωτάθλημα Α' εθνικής της Γερμανίας, και τελικά σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, είναι σε παραπλήσια κατάσταση και αξία, και διαθέτουν την απαραίτητη κοινή κουλτούρα. Είναι φανερό, ότι η δουλειά των Γερμανών είναι πολυδιάστατη και αφορά τη συνολική λειτουργία του αθλήματος στη χώρα, κάτι που θέλει και η δική μας ΕΠΟ να εφαρμόσει, μετά την πάροδο της εποχής Ρεχάγκελ, θέλοντας να δώσει στον Σάντος αυτές τις εξουσίες, του αρχιπροπονητή. Όσο για τον πρωταθλητή θα είναι δικαίως αυτός που θα παίξει το αποτελεσματικότερο ποδόσφαιρο, το οποίο ήταν, είναι και θα είναι ομαδικό άθλημα...

Πολιτικά σφάλματα

Ο Γιώργος, εδώ και καιρό κάνει απανωτά πολιτικά σφάλματα
Και τα κάνει αυτά τα σφάλματα γιατί έχει επιλέξει εξ αρχής να πορευτεί βάζοντας ένα προσωπικό στοίχημα. Την δημοσιονομική εξυγίανση
Δεν του είπαν τι έπρεπε να περιμένει? Δεν ήξερε?
Και του είπαν, αλλά και ήξερε. Αν όχι αναλυτικά, τουλάχιστον περιγραφικά υπήρχε μια εικόνα
Δε γίνεται να λέγεσαι Παπανδρέου, να είσαι επί σειρά ετών βουλευτής, αλλά και μέλος διαφόρων κυβερνήσεων, και να μην έχεις άποψη για το πώς λειτουργεί η κυβέρνηση, η γραφειοκρατία, το κράτος και όσα τέλοσπάντων μας απασχολούν σήμερα
Το μεγάλο στοίχημα που έβαλε, είναι να αφήσει στην πολιτική ιστορία με χρυσά γράμματα το όνομα του, ώς αναμορφωτής μιας -από καιρό- παρακμάζουσας Ελληνικής πραγματικότητας
Όμως όπως έχω ξαναπεί, δε γίνεται να λέγεσαι Παπανδρέου και να είσαι αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ, και να περιμένεις ότι η κοινωνία με την οποία πρέπει να συνομιλήσεις για τόσα μεγάλα σοβαρά και διαχρονικά προβλήματα, θα είναι δεκτική σε όσα υιοθετείς βάση του περίφημου μνημονίου
Ούτε και αρμόζει σε έναν ηγέτη, όπως θα ήθελε να είναι ο Γιώργος, το να προσπαθεί τα δυσάρεστα νέα, να τα κάνει περισσότερο εύπεπτα ή απαλά, για τους πολίτες. Είτε εμμέσως, είτε απευθείας
Δυστυχώς γι' αυτόν, αλλά και για το κόμμα του, το ζήτημα είναι ένα μονόπλευρο αδιέξοδο και τίποτα παραπάνω. Και άν θα ήθελε να περισσώσει την πολιτική και κομματική του υπόσταση θα ήταν καλό να προκυρήξει αύριο, εκλογες, υπό το βάρος της κοινωνικής αγανάκτησης.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αποδράσει από την παγίδα που περίτεχνα του έστησε ο Καραμανλής, και που του επιβάλλουν να βρίσκεται ολοένα και βαθύτερα οι εφημερίδες και τα -δήθεν- σοβαρά σχόλια της αντιπολίτευσης
Στην Ελλάδα αντιπολίτευση ουδέποτε υπήρξε, και ουδέποτε θα υπάρξει και ο λόγος είναι πολύ απλός. Δε χρειάζεται. Και δέ χρειάζεται γιατί πολύ απλά στη χώρα μας κανείς δε νομοθετεί συλλογικά. Όταν σφίξουν οι κώλοι, επικρατεί η κομματική πειθαρχία και η δημοκρατική επίφαση, της αντιπροσώπευσης διαφορετικών ιδεών στη Βουλή, πάει περίπατο
Αυτό σημαίνει ότι σήμερα ο Γιώργος παίζει μόνος του μπάλα. Κι άς κοροϊδευόμαστε ότι το μπούγιο το κάνει η Παπαρήγα
Όμως, τα μεγάλα και διαχρονικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, δηλαδή η εργατική νομοθεσία, το ασφαλιστικό, τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας μας, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα, οι συνδικαλιστικές και κοινωνικές κρίσεις, η ανεργία και όλα αυτά τέλοσπάντων που ΠΡΕΠΕΙ άμεσα να αλλάξουν, δε μπορεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ να τα διαχειριστεί μόνο του
Δε μπορεί γιατί πρώτον συνετέλεσε στο να φτάσουμε ώς εδώ. Δε γίνεται λοιπόν να αρνείται το πολιτικό παρελθόν, ούτε να το εξωραϊζει με διαγραφές και δημόσιες τοποθετήσεις. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν αποτελείται μόνο από την διοικητική κορυφή  της πυραμίδας, αλλά είναι κυρίως η κομματική του βάση. Για να το πώ πιό απλά, όλοι εκείνοι που στελεχώνουν τη γραφειοκρατία από την εποχή του Ανδρέα, στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Όταν λοιπόν είσαι μεγάλο μέρος του προβλήματος, δε μπορείς να είσαι μέρος της λύσης
Δε μπορεί γιατί φύση και θέση, αντιπροσωπεύει, όλα όσα σήμερα καταλύει με το μνημόνιο. Αρα πολιτικά, φάσκει και αντιφάσκει. Για να είχε αποτέλεσμα, θα έπρεπε να ξαναεφεύρει τον εαυτό του με νέα διακήρυξη και νεες προτάσεις, πράγμα που πολύ έξυπνα κάνει σήμερα ο Α.Σαμαράς, επανιδρύοντας εικονικά τη Νέα Δημοκρατία. Το Σοσιαλιστικό κίνημα είναι υπέρ του κρατικού παρεμβατισμού, των κοινωνικών αγαθών, του εργαζόμενου και της συμμετοχής στα κοινά. Δεν είναι το κόμμα που διοικεί επιβάλλοντας εξοντωτικούς έμμεσους φόρους στο εισόδημα των ψηφοφόρων του
Δε μπορεί, διότι δεν έχει τα κατάλληλα στελέχη και την εμπειρία, να διαχειριστεί τέτοια σημαντικά μεγάλης έκτασης γεγονότα και να καθορίσει μια καινούργια πορεία για τον τόπο, βάση ενός οράματος με θετικές προοπτικές ανάπτυξης και εξέλιξης του Ελληνισμού συνολικά. Τόσο εντός, όσο και εκτός της χώρας
Τέλος, δε μπορεί, διότι δε φτιάχτηκε για να κάνει αυτό το πράγμα. Να δημιουργήσει και να παράξει πολιτική και κατευθυντήριες γραμμές. Φτιάχτηκε για να κερδίσει τις εκλογές, απέναντι σε έναν απαξιωμένο αντίπαλο, που όμως πολύ έξυπνα είχε ήδη προβλέψει το πώς θα διαχειριστεί την επόμενη ημέρα
Σήμερα, ο Γιώργος Παπανδρέου, αν θέλει να σέβεται τον εαυτό του και τους πολίτες, είναι υποχρεωμένος να βγεί δημόσια και να ζητήσει τη σύσταση κυβέρνησης εθνικής ενότητας, να αφήσει τον κομματικό και αρτηριοσκληρωτικό κομματικό μηχανισμό κατά μέρος, παραιτούμενος από πρόεδρος του κινήματος και ορίζοντας μηχανισμούς επανακαθορισμού της ταυτότητας του, και να γίνει ο πραγματικός ηγέτης μιας νέας εποχής, δίνοντας το παράδειγμα του πολιτικού που έχει το σθένος να βάλει το εθνικό συμφέρον, πάνω από τις προσωπικές του εκτιμήσεις
Αγαπητέ Γιώργο, τα έβαλες με ένας τέρας μεγαλυτερο απ' ότι φανταζόσουν και το χειρότερο σε έχουν αφήσει μόνο σου, φίλοι, συνεργάτες, αντίπαλοι, που καραδοκούν να αποτύχεις για να κάνουν τα παιχνίδια τους, και να σε διαδεχτούν στην εξουσία. Όπως κάνουν σήμερα που κατηγορούν το ΠΑ.ΣΟΚ. ώς υπαίτιο για τα πάντα.
Αυτή η μάχη έχει χαθεί πιά, και δυστυχώς έχει χαθεί γιατί ποτέ δε δόθηκε. Άλλοι έχουν φτιαχτεί από ένα χάρτινο πολιτικό κατεστημένο για να χαμογελάνε στο φακό, χωρίς να έχουν αληθινές ικανότητες, και άλλοι έχουν φτιαχτεί για να εξαπατούν τον κόσμο και να εξυπηρετούν τους εαυτούς τους. Εσύ δεν είσαι τέτοιος και ούτε θα γίνεις
Πρέπει ωστόσο να καταλάβεις, ότι υπό το βάρος των εξελίξεων, πρέπει να στεκόμαστε αντάξιοι των περιστάσεων και να μη βολευόμαστε ούτε πίσω από μνημόνια, ούτε πίσω από συνεργάτες, ούτε πίσω από γενικές θεωρίες περί αλλαγής, ανανέωσης και προοπτικής. Χρειάζεται συγκεκριμένο σχέδιο, συγκεκριμένες προτάσεις και πάνω απ όλα συγκεκριμένα αποτελέσματα μέσα σε χρονοδιάγραμμα
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ και εσύ προσωπικά, δεν έχετε ιστορική ευθύνη, να αλλάξετε το ασφαλιστικό ή την εργατική νομοθεσία, διότι ο ρόλος σας είναι κοινωνικός, και όχι νομοθετικός. Με λίγα λόγια, εξυπηρετείτε την ανάγκη του πολίτη να νοιώθει ότι συμμετέχει σε δεδομένες διαδικασίες, προτείνοντας λύσεις και δίνοντας διεξόδους στους νέους. Να τον βοηθήσετε να είναι ενεργός, υπεύθυνος και συνεπής στην καθημερινότητα του με όσα αντιπροσωπεύει η ιδεολογία που ασπάζεστε. Έχετε την ευθύνη του πνεύματος του Λαού, πρώτα και κύρια
Η νομοθέτηση και οι τομές στο σημερινό Ελληνικό κατεστημένο, είναι υπόθεση της Ελληνικής βουλής και του Συντάγματος, δεν είναι υπόθεση ενός κομματικού μηχανισμού που διαπλέκεται με τους μηχανισμούς επικοινωνίας των διαφόρων "κουμπάρων". Αυτό φυσικά ισχύει και για όλα τα κόμματα
Το επόμενο χρονικό διάστημα, είναι αναπόφευκτο ότι θα καταρρεύσει η κυβέρνηση, και ότι θα δούμε μεγάλες αλλαγές και ίσως εκλογική αναμέτρηση. Δεν πιστεύω ότι θα επανεκλεγεί ο Παπανδρέου, παρόλες τις καλές του προθέσεις. Οι ανάγκες για αλλαγές ωστόσο, θα παραμείνουν έντονες, μέχρι η χώρα να χρεοκοπήσει και τυπικά και υπό τη σπάθη της τροϊκας αναγκαστεί να κυβερνηθεί από τεχνοκράτες, χωρίς την ανάγκη προσωποποιημένου κοινωνικού μαξιλαριού, για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα
Πρίν από αυτά, θα δούμε σίγουρα έναν ανασχηματισμό,αλλά προσωπικά αισθάνομαι ότι εδώ και καιρό δε βαδίζουμε καθόλου- μα καθόλου σωστά
Ελπίζω να βγώ σε όλα λάθος