Thursday, June 30, 2011

Μόνο θλίψη


Ξεκινώντας να κατέβω Αθήνα σήμερα, αυτό που σκεφτόμουν είναι ότι ακόμα δεν έχω φτιάξει γερό στομάχι, ώστε να μένω ανεπηρέαστος από τη βία και την καφρίλα τριγύρω μου
Ακόμα δεν τα έχω καταφέρει, παρότι εργάζομαι στο κέντρο εδώ και 11 χρόνια, έχοντας δεί και αντιμετωπίσει ο ίδιος, άπειρες δύσκολες στιγμές, παρόμοιες με τα χτεσινά που έγιναν
Άλλαξα κανάλι. Έβαλα να δω μια σειρά που μου αρέσει πολύ. Προτιμώ τη βία των Sopranos, παρά την αλητεία των κουκουλοφόρων, τα αντίποινα των ΜΑΤ, την υποκρισία των κομμάτων και των οργανώσεων που "εκπροσωπούν" τους εργαζόμενους και γενικότερα όλο το σικέ σενάριο που τα τελευταία χρόνια μας απαγορεύει την πρόσβαση στο δημόσιο χώρο
Στο χώρο δηλαδή που ανήκει σε όλους τους πολίτες, όλους τους Αθηναίους και όλους τους Έλληνες, να πάρει η ευχή
Ειλικρινά, όλα αυτά τα βρίσκω γελοιότητες
Γελοιότητες τις διαμαρτυρίες των "αγανακτισμένων", τις πορείες των συνδικαλιστών μαζί με τα βολεμένα πρόβατα που σαλαγάνε στους δρόμους φωνάζοντας για τα δίκια και τα άδικα τους, τους κουκουλοφόρους που "δεν ξέρουμε ποιοί είναι", τα ΜΑΤ, τα κανάλια και τις ερμηνείες του κάθε μαλάκα αναλυτή, τους πολιτικούς αρμόδιους κάθε κυβέρνησης και τους εκπροσώπους τους.
Γελοιότητες όλη αυτή την ηλίθια και αναχρονιστική κουβενταρία, περί "δικαιωμάτων του λαού που διεκδικεί" και τα τοιαύτα. Τρίχες κατσαρές, επαναλαμβάνω
Η εικόνα του Συντάγματος που καίγεται, για να ξεκινήσουμε από τα βασικά, είναι εικόνα Ζουαζιλάνδης, όχι χώρας που έχει νόμους, οργάνωση και διακυβέρνηση. Αυτά τα χάλια είναι απαράδεκτα. Τα έχουμε πεί χιλιάδες φορές, και δεν πρόκειται κανένας λόγος, καμία διεκδίκηση και καμία "κατάσταση", οποιουδήποτε τύπου κοινωνική ή πολιτική έκφραση, να τα δικαιολογήσει
Δεχόμαστε να ζούμε υπό αυτό το πολίτευμα μας, διότι δίνει τα μέσα και τις ευκαιρίες για να γίνεται διάλογος, συζήτηση και διαμεσολάβηση, ανάμεσα στα διαφορετικά συμφέροντα κάθε κοινωνικής ομάδας, κάτω από την αποδοχή κοινών κανόνων ανθρώπινης και πολιτισμένης συμβίωσης. Πάει και τελείωσε.
Η βία και η αλητεία, καθώς επίσης και η χειραγώγηση και η συστηματική παραπλάνηση, η απόκρυψη της αλήθειας και η επικράτηση του ωφελιμιστικού μικροσυμφέροντος κάθε συμμετέχοντα στο σύστημα αυτό που διαθέτουμε, είναι ενάντια στη δημοκρατία, ενάντια σε μας τους ίδιους. Της ίδιας μας της υπόστασης ως άτομα και ως οντότητες-μέλη, ενός γενικότερου συνόλου
Μετά από τα βασικά, πάμε στο παρασύνθημα. Σε τι εξυπηρετούν όλα αυτά τα επεισόδια? Τι προσπαθούν να μας πούν οι εικόνες, οι κραυγές, τα συνθήματα και ο πετροπόλεμος? Ποιά τα επιχειρήματα ρε παιδιά? Οι προτάσεις? Οι θέσεις και οι στάσεις? Εγώ δεν ακούω τίποτα
Να βγείς να πολεμήσεις για κάτι, που θα σε κάνει καλύτερο, θα σου δώσει λύσεις και πρόσβαση σε μια πιο ανθρώπινη κοινωνία, να το δεχτώ. Έχεις δίκιο
Μα να βγείς να διαμαρτυρηθείς για κάτι που θέλοντας και μή, δε μπορείς να αποφύγεις, διότι τότε καταδικάζεις εκατομμύρια κόσμο στην πείνα? Που το νόημα, δεν καταλαβαίνω
Εκτός αν γουστάρουν το ξύλο με την αστυνομία, και αναμεταξύ τους. Αυτό ναι, το καταλαβαίνω. Ας τους παραχωρηθεί λοιπόν μια αλάνα, με μπόλικες κοτρώνες και δωρεάν μολότοφ και δακρυγόνα, να παίξουν μεταξύ τους
Και μαζί τους να πάρουν και όσους κλαίνε στα κανάλια, για το ξύλο που φάγανε. Να με συγχωρείτε ρε παιδιά, αλλά όταν και τα χελιδόνια ξέρουν, ότι θα γίνει μανούρα, όπως έχει σχεδιαστεί από τους διάφορους "παράγοντες", εντός εκτός και επι τα αυτά, κι εσύ επιμένεις να ζυγώσεις στη φωτιά, ε δε σου φταίει κανένας αδερφέ, αμα τις αρπάξεις. Ενήλικας είσαι, ας πρόσεχες
Για την ουσία του ζητήματος, που αφορά το Μεσοπρόθεσμο, και τα κουραφέξαλα, έχω να πω το εξής.
Πήραμε μια παράταση ακόμα, και εξασφαλίσαμε μερικά λεφτά, για να ξεκινήσουμε (αν κάποτε ξεκινήσουμε) μερικές διαρθρωτικές αλλαγές. Τίποτα παραπάνω. Τα προβλήματα παραμένουν, η φορολογία είναι πέρα για πέρα άδικη, και αναμένω ότι δε θα εισπραχθούν ούτε τα μισά απ όσα προβλέπουν στα χαρτιά
Κατά τη γνώμη μου, το Μεσοπρόθεσμο είναι μια μπούρδα, αν δεν εφαρμοστούν οι μεταρυθμίσεις που προβλέπει, και αλλάξει άρδην η νοοτροπία μας, με δίκαιες και λογικές παρεμβάσεις, εντός συγκεκριμένου χρονικού ορίζοντα
Δίκιο έχει ο κόσμος να διαμαρτύρεται. Κι εγώ διαμαρτύρομαι γιατί μου πιάνουν τον κώλο και δε μπορώ να ξεφύγω απο πουθενά. Κάθομαι και πληρώνω και ξαναπληρώνω. Μαλάκας είμαι και μου αρέσει νομίζετε? Από την άλλη όμως τι να κάνω? Αν πιάσω την πέτρα, αν βρίσω και αν "επαναστατήσω" χωρίς κανένα σοβαρό λόγο, θα αλλάξει κάτι στη ζωή μου? Θα βγάλω περισσότερα λεφτά? Θα βρώ καλύτερη εργασία? Θα μορφωθώ περισσότερο? Θα εξιλεωθώ για τα καταναλωτικά μου όργια? Θα αλλάξω την κοινωνία που στην πλειοψηφία της ανέχεται σκατά κάθε είδους, προκειμένου να κοιμάται ήσυχη? Το βουλώνω και κολυμπάω και αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Κι εγώ τους ψήφισα, κι εγώ ευθύνομαι. Κι εγώ πιάστηκα κώτσος όχι μία, πολλές φορές, που πίστεψα τις διάφορες "δεσμεύσεις και κοινωνικά συμβόλαια" τους...
Δεν είδα όμως πανό να γράφει "πιάστε τους φοροφυγάδες". Δεν είδα διαδηλωτή να ζητά να εφαρμοστούν οι νόμοι που θα τον προστατεύσουν. Είδα αντιθέτως σαχλαμάρες του είδους "δεν πληρώνουμε", "κλέφτες και προδότες" και τέτοια του δημοτικού σχολείου. Δε με χέζετε μωρέ καραγκιόζηδες
Σα θυμωμένα παιδάκια, που τους πήραν το τυρί και το σαλάμι από το πιάτο και εκτονώνονται προς πάσα κατεύθυνση. Βούτυρο στο ψωμί των πολιτικών που παριστάνουν ότι "συμπάσχουν με το λαό", χρησιμοποιώντας τον, για να μετανοήσουν δημόσια (η ακόμα καλύτερα να παραιτηθούν και να αποποιηθούν πάσας ευθύνης) και να επανέλθουν μετά τις δημόσιες συγνώμες, "με καθαρή συνείδηση", και να κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Βούτυρο στο ψωμί των πολιτικών που "φιλοξενούν την αντίδραση", μετρώντας ψήφους, γιατί ποντάρουν στο μίσος, τον αρνητισμό και τη μιζέρια, και στη διατήρηση ενός κατεστημένου, στο οποίο θα υπάρχουν πάντοτε εργάτες και αφεντικά. Είδατε ποτέ να προσπαθούν να πείσουν τον εργάτη να βελτιώσει τη ζωή του μέσα από την προσπάθεια? Είδατε ποτέ να τον βοηθούν να μορφωθεί, να βρεί καλύτερη δουλειά, να μένει σε καθαρότερες γειτονιές χωρίς εγκληματικότητα? Είδατε ποτέ να του δίνουν ρεαλιστικές κατευθύνσεις για να τον κάνουν καλύτερο άνθρωπο? Τι ανωριμότητα και τι λαϊκισμός είναι αυτός!
Και πόσο ηλίθιος είναι ο κόσμος που τους πιστεύει!! Είναι κατάντια! Είναι τραγικό!!
Όλη η Ευρώπη μας παρακαλάει να βρούμε μια συνισταμένη συννενόησης, ώστε να εργαστούμε για να βγάλουμε τη χώρα μας από το αδιέξοδο, με θετικό και παραγωγικό τρόπο, όπως γίνεται παντού στον κόσμο. Που οι άνθρωποι θέλουν το καλό της πατρίδας τους, γιατί αντιλαμβάνονται ότι μέσα από το καλό της πατρίδας τους, θα δουν και οι ίδιοι καλό. Και υπερηφανεύονται γι αυτό!!
Εμείς για ποιό πράγμα να υπερηφανευτούμε? Για την αμορφωσιά, τη στενομυαλιά, την κομματοσκυλοσύνη μας, το δογματισμό και τον φανατισμό μας? Τη σπατάλη της νεανικής ορμής και της γνώσης των πρεσβύτερων, για να γίνονται μάγκες οι επαγγελματίες νταβατζήδες?
Ρε μαλάκες, επιτέλους, τα πράγματα είναι πολύ απλά
Όταν αλλάξει ο συσχετισμός, μεταξύ αυτών που είναι βολεμένοι και στα τέτοια τους ότι και να γίνεται, και αυτών που καίγονται και θέλουν αλλαγές, τότε θα αλλάξει και το σύστημα στην Ελλάδα
Μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει πειράξει τα κεκτημένα των κρατικόσκυλων, και το μάρμαρο το πληρώνουμε όλοι εμείς οι ιδιωτικοί, με συνεχείς θυσίες. Τα κρατικόσκυλα βγαίνουν στο δρόμο για να μην τους κόψει το κράτος-πατερούλης το ψωμάκι, ενώ όλος ο υπόλοιπος κοσμάκης δουλεύει για να ζήσει, χωρίς να τολμάει να κάνει "κιχ", γιατί ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ. Τα κρατικόσκυλα διαιωνίζουν το σύστημα μέσω των εκλογών. Και εγγυόνται την αδράνεια του. Τα κρατικόσκυλα κάποτε, ανέχτηκαν την χούντα για 7 χρόνια!! Τα κρατικόσκυλα θέλουν τον κοσμάκη να δέρνεται ανελέητα και να βιάζει τη νομιμότητα, για να δείχνουν με το δάχτυλο και να λένε "ορίστε οι χιμπατζήδες, αυτοί θέλουν να μας κυβερνήσουν?". Τα κρατικόσκυλα που παριστάνουν τους προοδευτικούς, δίνουν τα άλλοθι στην εξουσία, και η εξουσία εδραιώνεται συναισθηματικά στις συνειδήσεις των φοβισμένων ταπεινών ανθρώπων
Ας λήξει λοιπόν, αυτή η παρωδία και τα θέατρα με τα επεισόδια και το ξύλο και ας ανασκουμπωθούμε με αξιοπρέπεια να μιλήσουμε και να κάνουμε διάλογο, για το πως θα οργανωθούμε, ώστε να περάσει η μπόρα, φέρνοντας ριζικές αλλαγές που θα οφελήσουν τα παιδιά μας τουλάχιστον. Ας πιέσουμε να γίνουν ΓΡΗΓΟΡΑ οι μεταρυθμίσεις, ας μήν τις καθυστερούμε. Ας πιέσουμε να γίνουν ΣΗΜΕΡΑ οι αλλαγές που θα δώσουν διεξόδους σε μια πιο ελεύθερη οικονομία, ανταγωνιστική και χωρίς γραφειοκρατία, που θα δημιουργεί θέσεις εργασίας για τους ανθρώπους. Ας φωνάξουμε να επιταχυνθούν τα μέτρα που θα εξασφαλίσουν την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισονομία και την ισότητα και θα θωρακίσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ας απαιτήσουμε τη συμμετοχή μας με θετικό τρόπο σε όσα γίνονται και αποφασίζονται, μέσα από νέα σχήματα κοινωνικά και πολιτικά, που θα ενσωματώσουν ΟΡΑΜΑ, προοπτική, ελπίδα και ανανέωση για την κοινωνία, στο λόγο τους
Το πρόβλημα μας, δεν είναι το μεσοπρόθεσμο, είναι ακόμα ένα πικρό ποτήρι, εγώ έτσι το βλέπω. Εγώ που ΘΙΓΟΜΑΙ, ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΩ, ΠΟΥ ΔΕ ΜΟΥ ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ. Προσπαθώ να κρατηθώ σκεπτόμενος θετικά. Όχι δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα. Αλλά βλέποντας τη μεγαλύτερη εικόνα.
 Το πρόβλημα μας είναι ότι δε φαίνεται να συνειδητοποιούμε, ότι ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΣΕΛΙΔΑ, να παρατήσουμε τις συνήθειες μιας 30ετίας και να γίνουμε ΕΥΡΩΠΗ σε κάθε επίπεδο. Αυτό το πράγμα, ΔΕ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙ. Αν λέγεται Αντρέας, Γιώργος, Αντώνης, Κώστας η Μάρκος. Με ενδιαφέρει αποκλειστικά, να ξεκολλήσουμε από το παρελθόν ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ
Και επειδή μου αρέσει η ευθύνη, ασχέτως αν δε με συμφέρει, δηλώνω ότι ναι, στο βωμό της αλλαγής, θα φάω κι αυτό το αγγούρι χωρίς να κάνω κιχ.
Τώρα αν θα το μετανοιώσω, που ποντάρω σε ένα καλύτερο αύριο, η ιστορία θα το δείξει.....

Monday, June 27, 2011

Που είναι το όραμα?


Που είναι το όραμα και πού είναι ο στόχος μας? Αναρωτιόμαστε όλοι
Γιατί γίνονται όλα αυτά, χαμός, κλαυθμός και οδυρμός, σε δημόσιο και ιδιωτικό βίο, στην κοινωνία και την πολιτική?
Που θα καταλήξουμε? Γνωρίζει κάποιος να μας πει?
Κι όμως όλα ξεκινούν από την πιο απλή εξήγηση. Δεν έχουμε όραμα στην Ελλάδα, δεν έχουμε στόχους, δεν ξέρουμε τι θέλουμε για το σήμερα και το αύριο
Θα μου πείτε, εδώ δεν ξέρουμε (ή καλύτερα δε θέλουμε να καταλάβουμε) τι συνέβαινε στο παρελθόν μας. Τι μας δίδαξε η ιστορία μας. Τι παρακαταθήκη μας μετέφερε και μας παρέδωσε η κληρονομιά αυτή, ώστε να έχουμε μια πυξίδα εμπειρίας και να αντιμετωπίζουμε περισσότερο υποψιασμένοι τις επερχόμενες προκλήσεις. Και θα καταλάβουμε τι πρέπει να γίνει σήμερα και αύριο? Ψιλά γράμματα
Το πρόβλημα της Ελλάδας, το ξέρουν όλοι, και το λένε όλοι. Θα πω για μια ακόμη φορά ότι, είμαστε πολλαπλά άτυχοι εμείς εδώ, γιατί ταυτόχρονα συνέβησαν διάφορες αλλαγές, και πιαστήκαμε απροετοίμαστοι
Για τις απρόσμενες αλλαγές, ευθύνονται εξωτερικοί παράγοντες που δε μπορούμε να ελέγχουμε συνεχώς. Μπορούμε όμως να παρακολουθούμε και να ενημερωνόμαστε. Είμαστε μέλη της Ε.Ε και όλων των παγκόσμιων οργανισμών. Γιατί δεν το πράξαμε? Γιατί ποτέ δε μας ενδιέφερε να ακούσουμε. Αυτό λέγεται εσωστρέφεια και κοντόφθαλμη τακτική
Για την ανύπαρκτη προετοιμασία μας, σε κάθε επίπεδο, να προσαρμοστούμε ή να βελτιώσουμε υφιστάμενες δομές και νοοτροπίες, αποκλειστικά υπεύθυνοι είμαστε εμείς και όσα γνωστά καταγράφονται εδώ και καιρό σε εφημερίδες, sites, blogs, εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ. Αυτό επίσης λέγεται εσωστρέφεια και πελατειακό κράτος. Ορίζεται επίσης και με ιατρικούς όρους ως αποπληξία, αποχαύνωση, μαλάκυνση, αρτηριοσκληρωτισμός, σύνδρομο Αλτσχαϊμερ, νευρωτικά και ψυχωτικά σύνδρομα κλπ διάφορα αναλόγως της διάθεσης μας να κάνουμε καλαμπούρια
Το θέμα είναι ότι, ασχέτως της παθολογίας των γεγονότων, που κουράζουν και μπερδεύουν όλο τον κόσμο, καμία απολύτως ρότα δεν έχει το πλοίο μας, από πολύ καιρό. Και αυτό πληρώνει κάθε καπετάνιος, που βρίσκεται σε θαλασσοταραχή και πνίγεται απελπισμένος. Αυτό πληρώνουμε και εμείς που δεν έχουμε ηγεσία να δίνει ρυθμό στην κοινωνία, να ενεργεί θετικά, να σχεδιάζει και να ονειρεύεται καλύτερες ημέρες, για το σύνολο των ανθρώπων που κατοικούν σε έναν τόπο
Οι στόχοι κάθε project, είτε είναι ένα περίπτερο, είτε ένα κράτος ολόκληρο πρέπει να έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Στη περίπτωση μιας κοινωνικής οντότητας, οι στόχοι αυτοί ονομάζονται πολιτικές. Και γι αυτές ισχύει λοιπόν ο κανόνας του μάρκετινγκ S.M.A.R.T.
Κάθε στόχος-πολιτική, πρέπει να είναι specific (συγκεκριμένος και ακριβής), measurable (μετρήσιμος ποσοτικά και ποιοτικά), achievable (επιτεύξιμοι, εντός των δυνατοτήτων μας), realistic (ρεαλιστικοί, πραγματικοί και όχι στη σφαίρα της φαντασίας), time-limited (εντός χρονοδιαγράμματος υλοποιήσιμοι).
Ελπίζω τώρα να είναι φανερό, ότι σήμερα, η μόνη πολιτική που εφαρμόζεται είναι του "πνιγμένου που από τα μαλλιά του πιάνεται για να σωθεί" με στόχους καθαρά εισπρακτικούς, χωρίς να ασχολείται κανείς με τη μεγάλη εικόνα, χωρίς κανείς να είναι σε θέση να μας πει, τι αποτελέσματα θα έχουν αυτές οι αποφάσεις, και τι θα πρέπει να προσδοκά ο πολίτης της κάθε χώρας για το μέλλον του.
Μα θα μου ξαναπείτε, "είμαστε χρεοκοπημένοι, πρέπει να δράσουμε ταχύτατα, επειγόντως".
Και βέβαια, αλλά δε χρεοκοπήσαμε σήμερα. Να με συγχωρείτε.
Όταν γνωρίζεις ότι το ισοζύγιο εσόδων-εξόδων σου είναι μονίμως αρνητικό, και ότι εσύ μπαλώνεις τρύπες με δανεικά που παίρνεις εύκολα, λόγω χαμηλών επιτοκίων από την Ε.Κ.Τ (εξαργυρώνοντας το προνόμιο να είσαι στην ευρωζώνη, κοντολογίς) και δεν κάνεις τίποτα για να ξεφύγεις από αυτό το δόκανο (στο οποίο πιαστήκαμε σήμερα), τότε είσαι άξιος της μοίρας σου. Και δε σου αξίζουν δάκρυα
Αν είχες όραμα σα χώρα, σα λαός, σαν ηγεσία, αν είχες στόχους απλούς και σύνθετους, αν ήσουν υπολογίσιμη οντότητα με προσωπικότητα κρατική, με ταυτότητα πολιτιστική, εντός του διεθνούς συστήματος, τότε ίσως να είχες τρόπους να ανασυνταχτείς, να πάρεις άλλη πορεία, και να καλέσεις το λαό σου, τους πολίτες σου "να βάλουν πλάτη" και να κάνουν υπομονή, για να ξεφύγεις από την άβυσσο
Το σύστημα μας, δε μας ρωτά, προτού μας ζητήσει να "βάλουμε πλάτη", αποφασίζει και διατάζει για εμάς, χωρίς εμάς. Δεν έχουμε τη δυνατότητα ως μισθωτοί, να πούμε όχι, και να προβάλουμε αντίρρηση στις απανωτές συμφωνίες που γίνονται και υποθηκεύουν το σήμερα και το αύριο μας
Με τις παρούσες συνθήκες, λύση για την Ελλάδα δεν υπάρχει. Απλά έχει παραταθεί η οριστική χρεοκοπία και οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα επακολουθήσουν. Κατά την προσωπική  μου άποψη, είναι η ώρα που το πλοίο έχει σαλπίσει ότι βυθίζεται, και όσοι μπορούν και προλαβαίνουν να επιβιβαστούν σε σωσίβιες λέμβους θα πρέπει να το κάνουν άμεσα με κάθε τρόπο. Ακόμα και να μας κρατήσουν στη ζωή με τεχνητά μέσα, για αρκετά ακόμη χρόνια, η διαβίωση των Ελλήνων θα γίνει τόσο δραματική, που θα θυμίζει χώρες των Βαλκανίων, στην καλύτερη...
Και τελειώνω με τη πρόταση μου, για ένα καλύτερο μέλλον, ξεκινώντας από σήμερα
Αν επιθυμεί κάποιος πολιτικός σχηματισμός, να μαζέψει αυτό το 40% των Ελλήνων, που θέλουν να "βάλουν πλάτη" και να στηρίξουν μια ριζική αλλαγή στην οργάνωση και τη διοίκηση του κράτους μας. Και επιθυμούν τη μετατροπή της Ελλάδας, από κατάλοιπο Σοβιετικού κράτους, σε πλήρως δυτική δημοκρατία με ελεύθερη οικονομία, κοινωνικές παροχές και πρόσβαση σε μια κοινωνία πολιτών, τότε θα πρέπει να εκμεταλλευτούν την ευνοϊκή συγκυρία, που σήμερα, βρίσκει τα κόμματα της μεταπολίτευσης πλήρως απαξιωμένα, και με χαμηλά ποσοστά συνολικά (δηλαδή να μη μπορούν να φτιάξουν αυτοδύναμη κυβέρνηση) και να εξαγγείλει: Μια πολιτική ατζέντα, χωρίς κομματικό χρωματισμό, πολυσυλλεκτική, με πολύ σαφή αποστολή, 5 πράγματα μετρημένα, χωρίς εκβιασμούς κανενός είδους, για το κοινωνικό σύνολο, αλλά με όραμα και στόχους που θα καλύπτουν το αίτημα του 40% της κοινωνίας, για αλλαγή πορείας.
Η πολιτική ατζέντα θα πρέπει ανοιχτά και δημόσια να δεσμεύεται, στην ριζική αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού και του δημοσίου τομέα αφενός (μείωση δημόσιων δαπανών) και στην προσέλκυση επενδύσεων που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας αφετέρου (αύξηση εισοδήματος για τη χώρα). Επίσης την αναθεώρηση του Συντάγματος με γνώμονα την ενίσχυση και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των πολιτών και την πρόοδο της Ελλάδος και κατ' επέκταση την απλοποίηση και βελτίωση του νομικού πλαισίου που διέπει κάθε πράξη του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, με γνώμονα τη διαφάνεια, τη δημοκρατία και την αποτελεσματικότητα.Αν κριθεί ότι το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα δεν είναι αποτελεσματικό, τότε να αλλάξει μορφή, ώστε να εγγυάται τη βιωσιμότητα του και την απεμπλοκή του από κάθε εξωτερική και εσωτερική παρέμβαση, ασχέτως του ποιο κόμμα εκλέγεται. Η πρόταση ενός καινούργιου Συνταγματικού χάρτη, συνιστά καινούργιο κοινωνικό συμβόλαιο με τον Ελληνικό λαό, συμβόλαιο που πλέον ατονεί, και άρα επιβεβαιώνει την αίσθηση ότι "δεν πάμε πουθενά", ότι δεν έχουμε όραμα.
Όποιος αρπάξει την ιστορική ευκαιρία*, να μιλήσει τους ανθρώπους που έχουν κουραστεί τις παλινωδίες του συστήματος, που τρώει και ανακυκλώνει τις σάρκες του, είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι την επόμενη 5ετία θα είναι πρωταγωνιστής μιας νέας εποχής
Ίδωμεν..........

* Το κίνημα των αγανακτισμένων απέδειξε, ότι είναι εφικτό να παρακάμψουμε τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά και ότι υπάρχει κόσμος διατεθειμένος να προτιμήσει μια εναλλακτική λύση που θα αντιπαρατεθεί ευθέως με το σύστημα, μέσα από θετικές δράσεις. Στόχος δεν είναι να τιμωρήσουμε τους φταίχτες, αλλά να μπούμε σε μια νέα εποχή δράσης "καινοτομώντας" επικοινωνιακά. Αυτό θα γίνει εάν πείσουμε ότι υπάρχει χώρος, χρόνος και όφελος, από μια επόμενη καλύτερη μέρα, για την Ελλάδα....

Friday, June 24, 2011

Το στημένο ποδόσφαιρο, μια στημένη ιστορία


Μια συνηθισμένη ιστορία, στη χώρα μας, την Ελλάδα, η αποκάλυψη και ο θόρυβος των σκανδάλων, και η τεράστια υποκρισία της κοινωνίας που στρουθοκαμηλίζει συστηματικά, για ίδια οφέλη, η από επιτηδευμένη αδιαφορία.
Η κοινωνία μας συνολικά, οι παράγοντες της αγοράς, το κράτος και εμείς, ο λαός
Όπου, αυτά που όλοι γνωρίζουμε ή τουλάχιστον εύκολα υποψιαζόμαστε, γιατί "βρωμάνε" από χιλιόμετρα, οι αρμόδιοι κάνουν ότι δεν τα γνωρίζουν, μέχρι να καταρρεύσει το σύστημα από τη σαπίλα, όπως το δέντρο που το τρώνε οι τερμίτες, και μετά όλοι αυτοί, να αναφωνούν "ζητάμε κάθαρση". Κι εμείς να χειροκροτούμε εκστασιασμένοι που "η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά της"
Και οι Χατζηνικολάου, κι αυτοί άτυποι εκπρόσωποι της κοινής γνώμης, που ποτέ δε γνωρίζει και πάντοτε αγανακτεί ως άλλη αθώα περιστέρα που την έπιασαν κοροϊδο, να "πέφτουν απ' τα σύννεφα", όταν βγαίνουν στον αέρα οργανωμένες και ολοκληρωμένες έρευνες των αρχών. Και να μιλούν για επιτυχίες και πρωτοφανή γεγονότα, που δεν περίμεναν ότι είναι εφικτά. Κι εμείς να τους χειροκροτούμε εκστασιασμένοι που "λένε τα πράγματα με τ' όνομα τους"
Φυσικά, όλα αυτά που φαντάζεστε, και συμπεραίνετε, ότι δεν πάνε καλά, για τους Α, Β, Γ λόγους, στο δημόσιο, την υγεία, την παιδεία, την εθνική άμυνα, τα δημόσια έργα, την τοπική αυτοδιοίκηση, τις εφορίες και τις πολεοδομίες, είναι ανάλογες περιπτώσεις, με τα στημένα ποδοσφαιρικά παιχνίδια
Βρωμάνε από χιλιόμετρα ότι είναι σάπια και βρωμερά και δυσώδη. Είναι κοινή η εντύπωση ότι "κάτι παίζεται" που όμως εμείς "δεν έχουμε στοιχεία και δε μπορούμε να κρίνουμε", γιατί το να κρίνεις σε κάνει αυτομάτως και υπεύθυνο απέναντι στη γνώμη σου και το μυαλό σου. Και απέναντι στους άλλους. Και που να τρέχεις τώρα να αποδείξεις ότι "δεν είσαι ελέφαντας"
Σε αυτή τη χώρα ζούμε, φίλοι μου. Στη χώρα που τα ίσια τα βλέπουμε ανάποδα, στη χώρα της ομερτά και τη συγκάλυψης σε κάθε επίπεδο. Στη χώρα της ανευθυνότητας και της υποκρισίας. Στη χώρα που όταν λες το σωστό, σε κοιτάνε περίεργα, γιατί τα "κοινά βρώμικα μυστικά" μας κάνουν να νοιώθουμε καλύτερα για τον εαυτό μας. Να μην έχουμε δηλαδή απαιτήσεις. Να μην προοδεύουμε. Να μην έχουμε καμία απολύτως ευθύνη.
Αυτή τη δημοκρατία έχουμε. Τη δημοκρατία της αγανάκτησης απέναντι στην ευθύνη. Και όλα τα υπόλοιπα έπονται φυσικά
Μετά την εισαγωγή αυτή, όπου προσπάθησα να μεταφέρω το ότι εμένα καμία έκπληξη δε μου προκαλούν όλα αυτά που διάβασα για το ποδόσφαιρο, καθώς πρέπει να είσαι στραβός να μην καταλαβαίνεις από πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις και δημοσιεύματα, θα ήθελα να επεκταθώ λίγο περισσότερο : Γιατί μου φαίνονται αυτονόητα όλα αυτά? Γιατί τα βλέπω χωρίς καμία έκπληξη? Γιατί ξεστραβώθηκα από νωρίς?
Γιατί το Ελληνικό ποδόσφαιρο, πρακτικά δεν εξυπηρετεί κανέναν από τους πραγματικούς σκοπούς για τους οποίους λειτουργεί, όταν λειτουργεί σε ένα φυσιολογικό και ευνομούμενο επιχειρηματικό περιβάλλον, μέσα σε ένα ευρύτερα λειτουργικό κοινωνικό καθεστώς, με όρους αγοράς. Δηλαδή προσφοράς και ζήτησης
Αφενός το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι παντελώς αναξιόπιστο εδώ και χρόνια, με ευθύνη της πολιτείας και των παραγόντων που πολλοί εξ αυτών συνελήφθησαν ή παραπέμφθηκαν με βαριές κατηγορίες. Αφετέρου, δεν παράγει το προϊόν το οποίο υποτίθεται ότι ζητάει το μεγάλο σιωπηλό κοινό, που αγαπά το άθλημα. Άρα γιατί διατηρείται στη ζωή? Με βάση τη δική μου λογική, διατηρείται στη ζωή, για να εξυπηρετεί άλλα, σκοτεινά συμφέροντα. Αυτό δηλαδή που αποδείχτηκε περίτρανα, με την αποκάλυψη όλων αυτών των στοιχείων, που τις τελευταίες ημέρες αντικρίζουμε
Το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αναξιόπιστο θεσμικά, γιατί δεν εγγυάται τη δικαιοσύνη και την ισονομία για όλους καθώς και την τήρηση  των κανόνων λειτουργίας που πρέπει να το διέπουν. Γιατί διοικείται από ανθρώπους ελάχιστα ικανούς και γνώστες, με παράπλευρες ασχολίες καθόλου σχετικές με αυτό. Γιατί χρηματοδοτείται σκανδαλωδώς από το κράτος, ενώ σε αυτό συμμετέχουν ανώνυμες εταιρείες. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται να το οργανώσει σε Ευρωπαϊκά πρότυπα (που κάθε τηλεθεατής σήμερα όμως γνωρίζει και άρα συγκρίνει) ώστε να παράγει κοινωνική και αθλητική αξία.
Το Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες του κοινού που το αγαπά, ως προϊόν και αποτέλεσμα. Γιατί είναι χαμηλής ποιότητας σε κάθε επίπεδο. Από τις εγκαταστάσεις και τα προπονητήρια, από τη νομική μορφή των ΠΑΕ, από τη διοίκηση την οργάνωση και τη στελέχωση τους, από τα γήπεδα και τις αθλητικές εγκαταστάσεις, έως το επίπεδο τεχνογνωσίας και τεχνολογίας για την εκγύμναση των αθλητών, την ποιότητα των αθλητών που αγωνίζονται σε αυτό, τη βία και το χουλιγκανισμό. Είναι χαμηλής ποιότητας γιατί δεν ανταποκρίνεται στα πραγματικά δεδομένα του, με βάση τα οικονομικά στοιχεία και την πελατεία του. Γιατί δε στηρίζεται σε υποδομές που θα το συνδέσουν με τις τοπικές κοινωνίες και το ποδόσφαιρο των Ελλήνων πιτσιρικάδων, μέσα από ακαδημίες και σχολεία ποδοσφαίρου. Γιατί έχει καταντήσει να είναι βιτρίνα για την εκτόνωση κάθε ενστίκτου που τροφοδοτείται από τον αντίστοιχου επιπέδου αθλητικό τύπο-όχημα επιχειρηματικών και λοιπών πιέσεων και επιρροών, χωρίς να είναι όμορφο, θεαματικό, ευχάριστο και προσβάσιμο για το μέσο άνθρωπο.
Αν τα παραπάνω σας θυμίζουν μερικά πράγματα, σας παραπέμπω στην εισαγωγή που έκανα, δείχνοντας ότι το ποδόσφαιρο, είναι απλά ένα ακόμη κομμάτι της αλυσίδας που δένει τη χώρα στο ασήκωτο βάρος της παρακμής και της ανυποληψίας. Και την καθηλώνει αιώνια, σε μια μοίρα που δεν αξίζει σε κανένα συλλογικό δημιούργημα. Σε καμία ανθρώπινη κοινότητα
Το ποδόσφαιρο, λοιπόν, εδώ και χρόνια, διατηρείται στη ζωή, με τη μορφή βιτρίνας, δηλαδή με την υποτυπώδη λειτουργία που ρίχνει στάχτη στα μάτια μας, προκειμένου να θησαυρίζουν οι επιτήδειοι με τις παράπλευρες δραστηριότητες τους. Για να πλουτίζουν από το στοίχημα, από κρατικά λεφτά και επιχορηγήσεις , από την κρατική διαφήμιση, από μίζες για μεταγραφές και παρασκηνιακές συνεννοήσεις, από ξέπλυμα χρήματος για άλλα εγκλήματα, για εκβιασμούς και πιέσεις σε κάθε επίπεδο και ένα σωρό άλλα πράγματα. Τα βλέπετε σήμερα, που βγήκαν στη φόρα
Θα πω κάτι τελευταίο. Η επιτυχία αυτή, της κυρίας Παπανδρέου, και της κυβέρνησης του κυρίου Παπανδρέου, είναι σημαντική. Στο βαθμό που απέδειξαν, ότι ΕΑΝ ΘΕΛΟΥΝ και κινητοποιήσουν τις νόμιμες διαδικασίες και τα όπλα που έχουν στα χέρια τους (αλλά τα κοιτάνε, αντί να τα δουλεύουν), μπορούν να καταφέρουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Σε κάθε τομέα του κράτους φυσικά. Με εύκολο, απλό και δημοκρατικό τρόπο, πέρα και πάνω από δήθεν απειλές, τρομοκρατία της φακής και λόγια του αέρα, που οι διάφοροι Μπέοι και Ψωμιάδηδες, λένε δεξιά κι αριστερά για να πείθουν τα πρόβατα να μην ασχολούνται μαζί τους. Η επιτυχία αυτή, προήλθε από ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ, και αποδεικνύει το ρόλο της πολιτικής, και των πολιτικών, στην Ελλάδα, αλλά και παντού, σε κάθε χώρα. Η επιτυχία αυτή μας προκαλεί να ζητήσουμε και άλλες τέτοιες επιτυχίες, στους τομείς που αληθινά πονάει η Ελλάδα.
Επίσης, θα ήθελα να σημειώσω, ότι η κάθαρση στο ποδόσφαιρο, ασχέτως αν δεν επαρκεί για να το κάνει βιώσιμο (για τους λόγους που νωρίτερα ανέφερα, ότι προϊοντικά είναι ελλιπές) είναι η πρώτη απόπειρα του κράτους, να απεμπλακεί από τη διαφθορά που το ίδιο δημιούργησε και ανέχτηκε εδώ και 30 χρόνια, και ταυτόχρονα να επιτρέψει, τη λειτουργία μιας ελεύθερης αγοράς ανωνύμων εταιρειών με όρους επιχειρηματικότητας.
Αν δεν το καταλάβατε, η κυβέρνηση έκανε ένα βήμα, προς την κατεύθυνση που επιτακτικά ζητά η Ε.Ε, δηλαδή του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων, της πάταξης της γραφειοκρατίας και των "συνεταιρισμών" που πνίγουν την εύρυθμη λειτουργία και την ανάπτυξη, μέσω της δικαιοσύνης και των διωκτικών αρχών
Ακούστε και κάτι ακόμα. Δεν εθελοτυφλώ, ούτε πιστεύω πως ότι συνέβη, οφείλεται στο ήθος και την ακεραιότητα των πολιτικών. Τα ξέρετε και τα ξέρω, πως αυτοί ενεργούν και σκέφτονται. Το ότι έτσι απλά μια μέρα, ξεμπρόστιασαν τον οχετό του ποδοσφαίρου, σημαίνει ότι όσα συνέβαιναν τα ήξεραν και αυτοί εδώ και χρόνια και ότι φυσικά βρίσκονται στην επιφάνεια, στον αφρό, και όχι βαθιά κρυμμένα, μέσα σε σεντούκια και χαντάκια πολυετών ερευνών και δαιδαλωδών αναζητήσεων.
Αυτό που εγώ πιστεύω, είναι πως μεγάλα συμφέροντα εξ Ευρώπης (ίσως μεγάλες εταιρείες στοιχηματισμού, ίσως μεγάλες εταιρείες αθλητικών ενδιαφερόντων, ίσως...ίσως....) πίεσαν να ξεσκεπαστούν ορισμένα πράγματα, ώστε να μπορέσουν να επενδύσουν. Κάποιοι άλλοι μου λένε, ότι αποφάσισαν να προβούν σε αυτές τις τομές, ώστε να ρίξουν τον κόσμο στη μπάλα και να τον κάνουν να ασχοληθεί με αυτή, ως διέξοδο από τα σημαντικότερα προβλήματα που έχει. Άλλοι μπορεί να πουν ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ αναζητούσε μια επικοινωνιακή νίκη, "εν μέσω νεφών" και αμφισβήτησης από την κοινωνία, και η βρωμιά του ποδοσφαίρου ήταν η πιο εύκολη να καθαριστεί, ώστε να σταλεί ένα μήνυμα αποφασιστικότητας στην κοινωνία.
Κανείς δεν ξέρει την αλήθεια. Θα δούμε πως θα εξελιχθεί το πράγμα, και πόσο σύντομα θα αντικατασταθεί (αν αντικατασταθεί) η παλιά παράγκα, από κάποια ή κάποιες καινούργιες. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι, μια τέτοια μπίζνα όπως το ποδόσφαιρο, συγκινεί πολλούς, με διάφορες προθέσεις.
Το ζητούμενο για μένα είναι, να γίνει μια νέα αρχή, και κάποια πράγματα να στηθούν από την αρχή σε καινούργιες βάσεις. Έτσι θα μπορέσει να αναπτυχθεί ελεύθερα το ποδόσφαιρο, να γίνουν επενδύσεις σε αυτό, να μπουν λεφτά που θα το μεγαλώσουν, θα γίνει ανταγωνιστικό και θα αποκτήσει ταυτότητα.
Και τελικά θα γίνει, αυτό που πρέπει να είναι. Ένα ευχάριστο χόμπι για όλους εμάς τους φιλάθλους, που θα θελήσουμε κάποια στιγμή να πάμε με τα παιδιά μας στο γήπεδο, και να περάσουμε μερικές ευχάριστες και συναρπαστικές στιγμές έντασης και ανδρικής συγκίνησης, και να φύγουμε όλοι μαζί αγκαλιασμένοι, είτε είμαστε φίλαθλοι της ίδιας ομάδας, είτε αντίπαλοι

Tuesday, June 21, 2011

Η μεγάλη παγίδα


Τις τελευταίες μέρες παραβρέθηκα σε διάφορες συζητήσεις που τελικά στριφογυρνούσαν γύρω από το ίδιο θέμα: Οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι που τρώνε τη ζωή των ιδιωτικών υπάλλήλων και της οικονομίας
Μάλιστα, με μια εκ των συνομιλητών μου κόντεψα να τσακωθώ, λόγω της επιμονής της να κατηγορεί τους δημόσιους υπαλλήλους και να τους ρίχνει όλο το φταίξιμο της κοινωνικής και οικονομικής κατάρρευσης του κράτους
Σύμφωνοι και καμία αντίρρηση. Το Ελληνικό πρόβλημα είναι πρόβλημα δημόσιου χρέους. Εφόσον η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων επιβαρύνει τα έξοδα, πρέπει να περιοριστεί. Το ίδιο πρέπει να περιοριστούν τα έξοδα του κράτους, μέσα από καταργήσεις οργανισμών, συγχωνεύσεις τραπεζών, ιδιωτικοποιήσεις και όλα όσα ακούμε καθημερινά
Όμως δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα του "κυνηγού των μαγισσών". Και να δείχνουμε με το δάχτυλο, με την πρώτη ευκαιρία, το διπλανό μας, το γείτονα μας, το φίλο μας, που εργαζόμενος ων, απασχολείται στο δημόσιο.
Η κατάρρευση του συστήματος, όπως την περιγράφουμε, γίνεται ακόμα γλαφυρότερη τη στιγμή που ο ιδιότυπος αυτός εμφύλιος, ξεσπά, και οι φτωχοί-και κατά βάση στην ίδια μοίρα- στρέφονται εχθρικά ο ένας εναντίον του άλλου. Γιατί έχουν την ανάγκη να κατηγορήσουν κάποιον και να προσωποποιήσουν την αδικία που υφίστανται. Και έτσι να την εξορκίσουν
Το πρόβλημα του δημοσίου τομέα είναι ένα και απλό. Κανείς δεν ασχολείται θετικά μαζί του. Δηλαδή να ασκήσει διοίκηση με βάση τα σύγχρονα πρότυπα οργάνωσης και management των οργανισμών. Κάποιοι λένε ότι για όλα τα δεινά του δημοσίου ευθύνεται η μονιμότητα, η οποία είναι κατάλοιπο μιας άλλης εποχής. Σωστό και αυτό. Όμως με το φόβο και την απειλή δε μπορείς να διοικήσεις αποτελεσματικά σε όλες τις περιπτώσεις, Όσο μάλιστα, ανεβαίνει το μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων, αυξάνονται τα ερεθίσματα τους και οι εμπειρίες τους, τόσο λιγότερο είναι αποτελεσματικός ένας τέτοιος χειρισμός. Δε ζούμε στο 1950, να μπαίνει ο μουστακαλής διευθυντής και να γκαρίζει στα γραφεία για να παρακινήσει τους υφιστάμενους του. Έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί αυτές οι νοοτροπίες
Η μονιμότητα, σίγουρα έχει δημιουργήσει τεράστιες στρεβλώσεις. Όμως δεν είναι το μόνο κακό που οδήγησε το δημόσιο σε απαξίωση. Το μεγαλύτερο κακό είναι πως το δημόσιο δεν έχει στόχους, οργάνωση και διοίκηση, που να ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του σήμερα. Απο εκεί ξεκινούν όλα και συμπληρώνονται από τα υπόλοιπα που παρατηρούμε. Από την κορυφή της πυραμίδας ξεκινούν τα σφάλματα και συσσωρεύονται
Γνωρίζουμε όλοι, ότι στο δημόσιο έχουν συσσωρευτεί πολλοί ανάξιοι υπάλληλοι. Τους έχουμε συναντήσει σε διάφορες συναλλαγές μας με το κράτος. Δε χρειάζονται περισσότερα επί αυτού. Υπάρχουν όμως και άλλοι τόσοι, που κάνουν τη δουλειά τους σωστά και καλύπτουν με τον κόπο και το φιλότιμο τους, τις αδράνειες του συστήματος. Και προσπαθούν να εξυπηρετήσουν. Τελικά μας εξυπηρετούν, έστω και δύσκολα. Διαφορετικά τίποτα δε θα λειτουργούσε στη χώρα μας. Το πρόβλημα μας λοιπόν, είναι πως ο μηχανισμός δεν είναι αποτελεσματικός, όχι ότι απουσιάζει. Αποτελεσματικός σε σχέση με τι όμως?
Εδώ λοιπόν μπαίνει η διοίκηση και οργανώνει, θέτει προδιαγραφές, περιγράφει καθήκοντα και κατασκευάζει μηχανισμούς. Θέτει μέτρα και σταθμά, αξιολογεί και αναθεωρεί, προσαρμόζεται και επεμβαίνει για να γίνεται ομαλότερα, ότι πρέπει να γίνει.
Που θέλω να καταλήξω. Ότι στην κρίση που ζούμε, όλοι είμαστε στην ίδια μοίρα κατά βάση. Τα προβλήματα μας είναι κοινά και οι λύσεις επίσης αφορούν όλους. Τα προβλήματα της απασχόλησης, της ανεργίας, της ανάπτυξης, της ασφάλισης, του κοινωνικού κράτους, της υγείας και της παιδείας, μας ενώνουν, σε ένα όραμα για την βελτίωση της ζωής μας γενικότερα. Και της προόδου.
Δε γίνεται να δαιμονοποιούμε εργαζόμενους,που όπως όλοι έχουν ανάγκη την απασχόληση και τα χρήματα, την ασφάλεια και την κρατική μέριμνα. Στο κάτω κάτω, έστω και τους απολύουμε όσους χρειάζεται. Μετά όλοι αυτοί, τι θα απογίνουν? Είναι δυνατό να πατήσουμε ένα κουμπί και ξαφνικά αδυναμίες, παραλείψεις και λάθη 30 ετών και βάλε, να διορθωθούν? Άνθρωποι είναι και αυτοί, δηλαδή αξίες και πρόσωπα, δεν είναι αριθμοί. Δεν είναι τενεκεδάκια να τα στείλουμε για ανακύκλωση. Και δεν το εξετάζω ψηφοθηρικά το θέμα. Είναι το τελευταίο που με απασχολεί.
Θα μου πείτε, μα καλά, δε βλέπεις την ανεργία, δε βλέπεις ότι αυτοί οι δημόσιοι είναι βολεμένοι μέσα στη θερμοκοιτίδα του συστήματος, και απέξω σφάζονται για 600 ευρώ?
Το βλέπω, αλλά προσπαθώ να σκεφτώ θετικά για να αντιμετωπίσω το πρόβλημα. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου. Και λέω. Προτού απολύσουμε, προτού στείλουμε στην ανέχεια κάποιες χιλιάδες εργαζομένων, άκριτα και χωρίς μέτρο, δεν είναι σωστότερο να αξιολογήσουμε, να διαπιστώσουμε, να οργανώσουμε και να προσπαθήσουμε να ξεκινήσουμε πάλι να φτιάξουμε ότι καλύτερο μπορεί να γίνει δεδομένων των συνθηκών?
Με αλλαγή της νομοθεσίας σίγουρα, με αναθεώρηση του δημοσιουπαλληλικού κώδικα, με νέα ήθη και νέες αντιλήψεις? Δεν οφείλουμε να προσπαθήσουμε να βρούμε τα λάθη και να τα διορθώσουμε? Εγώ πιστεύω ότι αυτός ο δημόσιος τομέας, μπορεί να γίνει αποτελεσματικός, και παραγωγικός, αν γίνουν όσα πρέπει να γίνουν, σταδιακά
Εφόσον τελικά διαπιστωθεί ότι η κατάσταση είναι ανεπίστροφη, τότε ας ξηλώσουν όσα χρειάζεται και ας τα στήσουν από την αρχή, αντί να κάνουν μερεμέτια. Τόσο απλό είναι
Το μίσος και η έχθρα που προσπαθούν διάφοροι να καλλιεργήσουν στην κοινωνία, στρέφοντας τη μία ομάδα εργαζόμενων απέναντι στην άλλη, είναι μεθοδικά σχεδιασμένα. Και αποσκοπούν στην εξαφάνιση κάθε μορφής αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, στην Ελλάδα. Αυτό είναι το τραγικότερο όλων. Σε λίγο δε θα μπορούμε να κάτσουμε δίπλα δίπλα στα παγκάκια, να ψωνίσουμε στο σούπερ μάρκετ και να κάνουμε βόλτα με το αυτοκίνητο, γιατί θα αισθανόμαστε περικυκλωμένοι από χιλιάδες εχθρών και απειλών.
Δεν υπάρχει λόγος να γίνεται αυτό. Χρειάζεται ψυχραιμία και κριτική σκέψη. Δε χρειάζεται να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα, αν μπορεί να δουλέψει για εμάς και να πιούμε κι εμείς από το γάλα της.
Οι εργαζόμενοι δε φταίνε, επειδή το σύστημα είναι διεφθαρμένο. Τουλάχιστον όχι η πλειοψηφία τους. Θέλω να ελπίζω, ότι η πλειοψηφία των δημοσίων, είναι απλά "γκρίζες ζώνες" και θα αντιδρούσαν θετικά, σε ωφέλιμες αλλαγές, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τους συμπολίτες τους. Και αυτοί είναι υπό διωγμό. Και αυτοί δέχονται μειώσεις των μισθών τους. Και αυτοί έχουν οικογένειες.
Ναι, αυτοι που παίρνουν εφάπαξ 300.000 και μισθούς 50+ χιλιάρικα το χρόνο χωρίς να εργάζονται, θα πρέπει να βρεθούν και να υποχρεωθούν να αμοίβονται όπως οι υπόλοιποι.
Δεν καταλαβαίνω γιατί φταίει ο δημόσιος των 1500 ευρώ, που κάποιο κομματόσκυλο έχει βολευτεί σε "αφανή θέση" και χωρίς να πατά ποτέ στην εργασία του, προσπορίζεται ένα σωρό λεφτά.
Και επειδή δεν προσγειωθήκαμε χτές στην Ελλάδα, γνωρίζουμε πολύ καλά για τις κομματικές κλίκες, τις τοποθετήσεις, τους εκβιασμούς και την ομερτά που επικρατεί σε πολλά υπουργεία. Καθώς επίσης και για τα άτυπα "διεύθυντήρια" που λύνουν και δένουν σε ορισμένες υπηρεσίες. Αυτοί δυστυχώς δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστούν, γιατί εξυπηρετούν καταστάσεις και συμφέροντα. Ωστόσο είναι εφικτό να γίνουν μεγάλες οργανωτικές αλλαγές, που θα εξοικονομήσουν χρήμα, χρόνο και πόρους, για τους περισσότερους, και θα μεταμορφώσουν το δημόσιο σε όργανο εξυπηρέτησης του κοινωνικού συμφέροντος.
Το θέμα είναι επιτέλους να εξευρεθεί η πολιτική βούληση, και να υλοποιηθούν 5 απλά και βασικά πράγματα.
Διαφορετικά, έτσι όπως πάμε, με την οργή να ξεχειλίζει, θα καταντήσουμε σαν τα λυσσασμένα σκυλιά, να ξεσκίζουμε ο ένας τις σάρκες του άλλου, για ένα ξεροκόμματο, την ώρα που οι επιτήδειοι θα τρίβουν τα χέρια τους που πέτυχαν το περίφημο "διαίρει και βασίλευε" για μια ακόμη φορά στην Ελλάδα


Sunday, June 19, 2011

Πολύ κακό για το τίποτα


Όταν έλεγα ότι "το σύστημα έκανε μια κωλοτούμπα", εννοώντας ότι χρειάστηκε να κάνει ένα βήμα πίσω (δήθεν συναίνεση για τα μάτια των δανειστών μας) για να ξαναπλασαριστεί ως "δύναμη αλλαγής", αυτά ακριβώς που έγιναν τις τελευταίες μέρες, εννοούσα
Κοιλοπονούσε το βουνό και βρυχόταν πολύ καιρό, και όλοι νόμιζαν ότι θα γίνει μεγάλη καταστροφή, κατολισθήσεις, εκρήξεις και καταποντισμοί. Τελικά από μια σπηλιά βγήκε ένα ποντίκι, το οποίο έκανε θόρυβο, ο οποίος λόγω της ηχούς, ακουγόντας σαν να διαλύεται το σύμπαν
Καλύτερο μύθο, δε θα μπορούσε να μας αφηγηθεί ο παππούς μας Αίσωπος, για να συνδέσει διδακτικά τη φαντασία με την πραγματικότητα, στην Ελλάδα των "πολιτικών μεταρυθμίσεων"
Τσάμπα στεναχώρια και αναστάτωση και "τριγμοί του κατεστημένου". Το ζήτημα ήταν να αποκατασταθεί η τρικυμία μέσα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ, πράγμα που επετεύχθη με την εκλογή Βενιζέλου στο "αντι αυτού", αξίωμα. Και εφόσον όλοι λένε (εγώ δεν το λέω) ότι ο υπουργός οικονομικών είναι μικρός πρωθυπουργός, τότε όλα καλά, το λύσαμε το πρόβλημα. Και άσε τους άλλους να μιλάνε για εκλογές και κουραφέξαλα. Που καταντήσαμε λοχία.....
Εδώ καράβια χάνονται, και αυτοί όλοι, ασχολούνται με τα εσωκομματικά τους. Και το κάνουν με τον αίσχιστο και χειρότερο τρόπο, χρησιμοποιώντας τα Μ.Μ.Ε που βάζουν στον κόσμο φυτίλια, και ανάβουν φωτιά και καίνε "σαν κλαδάκι" τις ελπίδες του για ένα καλύτερο αύριο. Εστω και αν αυτό το αύριο, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, κατα πως φαίνεται
Από τη μία ο κωλοτούμπας Γιωργάκης, ο πλέον ανίσχυρος πρωθυπουργός των τελευταίων ετών, και μια προσωπική απογοήτευση για τον υπογράφοντα που τον ψήφισε με δύο χέρια πριν 20 μήνες. Και τον ψήφισα με δύο χέρια, πιστεύοντας ότι θα φέρει νέα ήθη στην πολιτική. Αυτός, όχι μόνο δεν έφερε νέα ήθη (που για να λέμε την αλήθεια, το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν μπορούσε με τίποτα να εγγυηθέι ως φορέας πολιτικής επεξεργασίας ιδεών), αντιθέτως τίναξε στον αέρα και τα ελάχιστα στεγανά κοινής λογικής, που είχαν απομείνει στη δημόσια ζωή μας. Εγκαθιστώντας σε καίρια υπουργεία της κυβέρνησης, μέσα σε μια πρωτοφανή πολιτική και οικονομική κρίση, ανθρώπους ελάχιστους σε προσωπικό ανάστημα και ικανότητες. Καταφέρνοντας με τη λαθεμένη κρίση του, να καθυστερήσει και να υπονομεύσει τις αναγκαίες προσαρμογές της Ελλάδας, έτσι όπως συμφωνήθηκαν με τον Μνημόνιο 1.
Ας λένε όλοι οι άλλοι ότι ο υπουργός οικονομικών είναι μικρός πρωθυπουργός. Εγώ λέω ότι, αν δεν έχεις σχέδιο και δεν έχεις και τη σωστή ομάδα, δεν κάνεις τίποτα. Η οικονομική πολιτική είναι βασικό κομμάτι για την υλοποίηση της στρατηγικής σου. Αρκεί όμως να την έχεις και να θέλεις να την εφαρμόσεις. Με τα λόγια και τα ψέματα, κανείς δε μένει στην ιστορία Γιώργο. Και σα να μην έφτανε και τούτο, με τον ορισμό του Βενιζέλου σε κρίσιμο πόστο αυτή τη στιγμή, μετά την ανταρσία μέσα στο κόμμα, παραδέχεσαι την πολιτική και οριστική σου ήττα. Αν δεν ήσουν πρωθυπουργός στον τίτλο, τυπικά δηλαδή, θα είχες πάει σπίτι σου μαζί με τους κηπουρούς και τα "σύνδρομα Μπιρμπίλη", που εδώ και πόσο καιρό έγραφα ότι είναι "της πλάκας" άτομα, για τόσο δύσκολες δουλειές. Τα αυτονόητα όμως, στην πατρίδα μας, είναι πάντοτε ιδωμένα από την ανάποδη
Λέτε να υποστηρίζω το Βενιζέλο? Για να το πω λαϊκά, χεσμένο τον έχω και το Βενιζέλο και τους δελφίνους του. Καθώς και όποιον άλλον παίζει στην πλάτη της ανάγκης μας.
Το ίδιο χεσμένους έχω, και το Σαμαρά και τον Τσίπρα και τον Καρατζαφέρη και την Παπαρήγα. Που ζητούν εκλογές και αρλούμπες
Όσο λαϊκιστές και στενοκέφαλοι είναι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ, άλλο τόσο είναι και η αντιπολίτευση. Και αυτοί ανεύθυνοι και λίγοι σε προσωπικό επίπεδο, για να ζητούν εκλογές. Να τις κάνουν τί? Θα σώσουν τη χώρα? Η θέλουν κι αυτοί να εκμεταλλευτούν προς ίδιο όφελος τις εξελίξεις, και άρα να κερδίσουν καμιά έδρα παραπάνω? Νομίζω την απάντηση την ξέρουμε όλοι
Αντί να ζητούμε όλοι, όλο το πολιτικό σύστημα εννοώ, κυβέρνηση και αντιπολίτευση και πολίτες της Ελλάδος, την πιστή και ακριβή εφαρμογή του Μνημονίου 1 και 2 και 42 (που λέει ο λόγος) και την εφαρμογή των νόμων, ώστε να βιώσουμε μια πραγματική αλλαγή, αναλωνόμαστε στο ποιός θα πάρει τα "κλειδιά" της εξουσίας. Τέτοιο βίτσιο δεν το καταλαβαίνω
Λέμε όλοι, ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Πράγματι, δεν έχει,γιατί το πολίτευμα προσφέρει εναλλακτικές επιλογές, αρκεί κάποιος να θέλει να τις αξιοποιήσει. Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα έχει κυβέρνηση. Και αντιπολίτευση και κοινοβούλιο. Αν θέλουν να επιτύχουν τη συναίνεση στην πράξη, και να αλλάξουν όλοι μαζί αρκετά πράγματα (αυτό θα σημάνει και την πολιτική τους επιβίωση τις επόμενες χρονικές περιόδους, αν δεν το έχουν καταλάβει) πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να κάνουν ΟΛΟΙ τη δουλειά για την οποία τους εξέλεξε ο λαός
Η κυβέρνηση, με όποιο σχήμα εξυπηρετεί τέλοσπάντων τις (τόσο σπουδαίες) ισορροπίες της, και τα διαπλεκόμενα λαμόγια με τα οποία κάνει τις δουλειές της, ας κάνει τη δουλειά της, σε ένα βαθμό, μέχρι εκεί που μπορεί να πιέσει και να αντέξει. Η αντιπολίτευση ας ελέγχει τα κακώς κείμενα και ας κρίνει δημόσια επί συγκεκριμένων θεμάτων τις πράξεις της κυβέρνησης και ας παρέχει στήριξη σε θέματα εθνικού συμφέροντος. Τέτοια θέματα είναι η αλλαγή του δημοσίου, οι αποκρατικοποιήσεις, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η αναθεώρηση του συντάγματος, η αλλαγή του εκλογικού νόμου, το μεταναστευτικό και η δημόσια ασφάλεια και τέλος η εφαρμογή όσων απαραίτητων μέτρων θα χρειαστούν ώστε η Ελλάδα να γίνει (επιτέλους) ένα ισότιμο με τα υπόλοιπα της Ε.Ε, δυτικό κράτος
Όλα τα υπόλοιπα, πραγματικά κανέναν δεν ενδιαφέρουν.
Προσωπικά, δέχομαι να αναλάβω το κόστος της αλλαγής του κατεστημένου που μας πνίγει σα χώρα, σε κάθε επίπεδο (όχι μόνο στα οικονομικά, αυτό είναι λάθος να το πιστεύουμε) εφόσον μου δωθεί από την κυβέρνηση, ένα πλάνο με χρονικό ορίζοντα, εντός του οποίου θα πρέπει να περιμένω άλλαγές και εξελίξεις. Διαφορετικά, εαν δε μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα κοινό μέτωπο αποκατάστασης της πολιτικής τους αξιοπιστίας και της φερεγγυότητας των συμφωνιών που κάνουν με την κοινωνία, τότε υπογράφουν το ξεπούλημα της δημοκρατίας στο χάος, την αναρχία και την καταστροφή
Θα ήθελα τελειώνοντας να αναφερθώ σε ένα άλλο σπουδαίο κατά τη γνώμη μου θέμα, το οποίο είναι απόλυτα σχετικό με όσα είπα παραπάνω.
Μετά από όλα τα λόγια και τις αναλύσεις για την οικονομική κρίση, που τελικά είναι Ευρωπαϊκή κρίση, αναρωτιέται κανεις, πως φτάσαμε ως εδώ, σε επίπεδο Ε.Ε. Και την απάντηση την έδωσαν άλλοι άνθρωποι, ψυχραιμότερη με την κοφτερή τους ματιά σε θεσμούς και πραγματικότητες που η ελληνική ειδησεογραφία δεν επικεντρώνει. Αυτοι οι άνθρωποι λοιπόν, μας λένε, ότι εδώ και καιρό στην Ευρώπη, την πολιτική την έχουν υποκαταστήσει οι αγορές κεφαλαίου. Θα μου πείτε, σιγά το νέο φίλε, είναι προφανές αυτό που μας λές.
Απαντά όμως, στο γιατί η Ενωση αυτή τη στιγμή, δε λειτουργεί ώς οντότητα κρατών με κοινό όραμα, αλλά ώς ετερόκλητο θησαυροφυλάκιο-χαρτοφυλάκιο ομολόγων και τραπεζικών προϊόντων, με μοναδικό σκοπό την διαιώνιση της αξίας του, και την ανάσχεση της οποιασδήποτε απώλειας κεφαλαίου. Όλοι μιλούν για ομόλογα και ασφαλίσεις κινδύνου, λες και αυτά είναι τα προβλήματα των λαών της Ευρώπης, που αντιμετωπίζουν την ανεργία, τα προβλήματα μετανάστευσης, την πτώση του επιπέδου ζωής τους, την απο-δημοκρατικοποίηση τους και τον υπερβάλλοντα υλισμό, σε σχέση με την πολιτιστική παραγωγή, τα προβλήματα του περιβάλλοντος και την ανάγκη για ένα καινούργιο μοντέλο διακυβέρνησης, τόσο σε ευρύτερο, όσο και σε τοπικό πεδίο, απαλλαγμένο από την περιττή γραφειοκρατία. Την ανάγκη για ανθρωπιστική παιδεία που θα αναδεικνύει τα κοινά και θα ενώνει τις συνειδήσεις των λαών, με άξονα την ιστορία και το κοινό μας όραμα.
Έτσι, η απουσία της πολιτικής, που είναι προκλητική και σκανδαλώδης, έχει υποκατασταθεί από την πολιτική των χρηματαγορών, οι οποίες αποφασίζουν, βάση των αριθμών, αν το χρέος πρέπει να είναι τόσο, αν το έλλειμμα είναι άλλο τόσο, αν οι δείκτες είναι έτσι, και όχι γιουβέτσι.
Τα προβλήματα σε Ευρώπη και Ελλάδα, δεν είναι προβλήματα λογιστικά, ούτε δικαιολογούνται όλα, επειδή οι τράπεζες και οι επενδυτές, επιθυμούν από τον κοπανιστό αέρα να απολαμβάνουν υπερκέρδη. Και ανακυκλώνουν στο μύλο της ενιαίας αγοράς, κεφάλαια και συνειδήσεις. Τα προβλήματα υπάρχουν επειδή κανείς δεν προσπαθεί σοβαρά να τα λύσει με τρόπο ρεαλιστικό και συμβατό με τις κατά τόπους ανάγκες. Αυτό θα πεί σύγκλιση, και κατά κύριο λόγο, είναι υπόθεση πολιτικής βούλησης
Αυτή η πολιτική βούληση που εκλίππει συστηματικά από την Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια, και θα πρέπει να βγεί από το σεντούκι της μεταπολίτευσης, να ρεκτιφιαριστεί, να εκσυγχρονιστεί και να προσαρμοστεί στο σήμερα, για να φέρει κάποτε αποτελέσματα
Όλες οι υπόλοιπες συζητήσεις, έπονται της βασικής. Που είναι η εξής μία : "Τι θέλουμε επιτέλους από τη ζωή μας?".......






Thursday, June 16, 2011

Τι απομένει, όταν απουσιάζει η πολιτική


Δεύτερο κείμενο σήμερα, γιατί σκέφτηκα κάτι πιο σπουδαίο, από το γνωστό σχολιασμό της επικαιρότητας που κάνω όταν έχω όρεξη και χρόνο
Αυτό που καταλαβαίνω και παρουσιάζω, είναι ότι η απουσία της πολιτικής από τη ζωή μας, με συγκεκριμένες δράσεις και μέσα από συγκεκριμένα σχήματα, έχει αναπληρωθεί εδώ και χρόνια από άλλα κοινωνικά μορφώματα, που την αντικαθιστούν
Κάπου αυτό μου φαίνεται εντελώς φυσιολογικό και θα εξηγήσω τι εννοώ
Οι διαφωτιστές προσπαθούσαν να εξηγήσουν την κοινωνία, μέσα από τη μελέτη της φύσης, αυτό είναι γνωστό. Έτσι κι εγώ προσπαθώντας να καταλάβω πως εμφανίζονται τόσα περίεργα τις τελευταίες μέρες, συνειδητοποίησα ότι το κράτος είναι τεράστιο, αλλά ταυτόχρονα πολύ μικρό. Πολιτικά ανύπαρκτο, αν εξαιρέσει κανείς τη λειτουργία της Βουλής
Πιστεύω ότι, αναλόγως με τη λειτουργία της φύσης, που αναπληρώνει τα κενά στη λειτουργία της, με νέες μορφές ζωής, προκρίνοντας το "δίκαιο του δυνατού", έτσι και στις κοινωνίες των ανθρώπων, και στην πολιτική σκηνή, κενά δεν υπάρχουν, έστω και αν αυτά δεν τα αντιλαμβανόμαστε με τη θεσμική τους υπόσταση, διαμέσω της δημόσιας εικόνας τους
Με λίγα λόγια ανθρώπινα και κατανοητά
Στην Ελλάδα του 2011, η λειτουργία του κράτους, έχει αντικατασταθεί από τη λειτουργία της αγοράς. Δηλαδή η αγορά, έχει αναλάβει να αναπληρώσει, τις δυσλειτουργίες και τα προβλήματα που δημιουργεί το γραφειοκρατικό τέρας στους κατοίκους αυτής της χώρας
Ποιά είναι η αγορά? Η θέληση των ανθρώπων να εξυπηρετηθούν και η δυνατότητα τους να πληρώσουν γι αυτό. Η να διαπραγματευτούν. Να συμμετέχουν δηλαδή σε ένα σύστημα ανταλλαγής, που όμως είναι αθέατο. Είναι η λεγόμενη μαύρη οικονομία
Αυτή η μαύρη οικονομία, είναι συνέχεια της μαύρης πολιτικής. Του χώρου δηλαδή που λειτουργεί μέσα στην Ελληνική κοινωνία, πέρα και πάνω από τους κλασσικούς κομματικούς μηχανισμούς εξουσίας. Ο χώρος αυτός, το "κενό", εμφανίζεται στις μέρες μας με τη μορφή των "αγανακτισμένων", ενσωματώνοντας έστω αδέξια, μια πολιτική φωνή που δεν εκφράζεται με τους συμβατικούς τρόπους που όλοι γνωρίζουμε
Η μαύρη πολιτική, έχει αντικαταστήσει την παραδοσιακή. Κανείς δεν πείθεται πλέον ότι το σύστημα μας, μπορεί να δώσει τις λύσεις που απαιτούν στην πραγματικότητα οι άνθρωποι που μένουν στη χώρα μας. Όπως δε μπορεί, εδώ και χρόνια, να αναπληρώσει τα χαμένα εισοδήματα του μεσου Έλληνα, η παραδοσιακή αγορά εργασίας. Και το έκανε μέχρι πρόσφατα, η μαύρη αγορά εργασίας
Τι σημαίνουν όλα αυτά?
Πρώτα και κύρια σημαίνουν ότι η ύπαρξη μιας ανάγκης, πάντοτε δημιουργεί προσφορά για την κάλυψη της. Δηλαδή το ότι δε μπορείς να εξυπηρετηθείς στο ΙΚΑ, σε αναγκάζει να πάς στον ιδιωτη γιατρό. Τα αντίστοιχα με τα φροντιστήρια μαθημάτων και τις γλώσσες. Και πολλά άλλα παραδείγματα. Το μέγεθος της μαύρης αυτής οικονομίας τρομερό, και κανείς δεν το φορολογεί. Υπάρχει ένα άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ των ανθρώπων που ζητούν και των ανθρώπων που προσφέρουν. Ποιά κυβέρνηση μπορεί να το υποκαταστήσει? Ποιά πολιτική δύναμη? Ποιοί κανόνες ρυθμίζουν τη λειτουργία του? Καταλήγουμε λοιπόν ότι, κενό δε μένει. Κάποιος θα το πληρώσει με κάποιο τρόπο
Τι αποδεικνύουν όλα αυτά? Αυτό που έλεγα νωρίτερα, ότι η κυβέρνηση πρακτικά είναι αυτόνομος μηχανισμός εξουσίας, χωρίς επαφή με την πραγματικότητα. Σα μια ακέφαλη κότα, που συνεχίζει να περπατά, μέχρι να ξεψυχήσει. Γι αυτό και καμία σχέση δεν υπάρχει, μεταξύ των αιτημάτων της αγοράς, και της αντίδρασης που θα έπρεπε λογικά να έχει, απέναντι σε αυτά, ένα "υγιές" κατεστημένο σύστημα
Ο πολιτικός λόγος και η πολιτικη στην Ελλάδα, έχουν υποκατασταθεί από ένα απέραντο μωσαϊκό θεωριών και διαχρονικών αντιλήψεων, που δανειζόμαστε από διάφορες ετερόκλητες πηγές, και τελικά αντιλαμβανόμαστε με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Είναι εντυπωσιακό, αλλά η γενικευμένη ανομία αυτό μου λέει εμένα. Η γενικευμένη ανομία, ενώνει περισσότερες αντιλήψεις και περισσότερες νοοτροπίες, σε μία κοινή πεποίθηση, καθώς νομιμοποιείται από την απουσία του κράτους, και γίνεται "συνήθεια και τρόπος ζωής". Αντί του ορθού, που είναι η αντίληψη για την θεσμική οντότητα και η γνώση της οντότητας αυτής, ως κοινού αγαθού, για το οποίο "πάλεψαν οι πρόγονοι μας"
Ενδεχομένως, η παραπάνω αναφερθείσα αγορά, έχει αντιληφθεί το ανεφάρμοστο ή το παράλογο ή το αναποτελεσματικό πρόσωπο της νόμιμης εξουσίας, όπως αυτή εκλέγεται μέσα από τις εκλογές, κάθε τέσσερα χρόνια, όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Και αναπληρώνει τη ¨λογική της", μέσα από την υιοθέτηση στάσεων ανομίας και αντίδρασης, αδιαφορίας και αποστασιοποίησης από το δημόσιο χώρο. Αλλιώς μπορώ να το διατυπώσω ώς "ιδιώτευση"
Αθροίζοντας τους ιδιωτες, μπορεί κάποιος μελετητής να διαπιστώσει μια συνεπή και συνεχή κοινωνική οντότητα με κοινά αιτήματα? Είναι πολύ πιθανό, και θα ήταν target group για νέες πολιτικές δυνάμεις, αν αυτό εξυπηρετούσε κάποιο σκοπό
Το παράδειγμα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, μου έδειξε ότι, σε πρακτικό επίπεδο, την απουσία της πολιτικής, την υποκατέστησε το οργανωμένο έγκλημα, σε κάθε επίπεδο, δημιουργώντας μια καινούργια ιεραρχική κάστα, η οποία διαπλέκεται με τη "νόμιμη" πολιτική βιτρίνα. Και παρέχει υπηρεσίες, με τον τρόπο που και εδώ σε εμάς, παρέχονται. Δια της πλάγιας οδού
Ωστόσο, η επικράτηση της Μαφίας, ως πολιτικού δρώντα, είναι κάτι που ξεφεύγει από τις φυσιολογικές συνθήκες και η αποδοχή της, θα σήμαινε ότι ο Ελληνικός λαός, είναι ολότελα διεφθαρμένος, ανήθικος και ιδιοτελής, εκτός από κοινωνικά, και σε προσωπικό επίπεδο. Κάτι που δεν ισχύει φυσικά για τους περισσότερους συμπολίτες μας.
Τελειώνοντας την παράθεση των σκέψεων μου, θεωρώ ότι η επόμενη μέρα στην Ελλάδα, δε θα αναδείξει το παράλληλο μαύρο σύμπαν, ως δράστη μιας αλλαγής στην πολιτική σκέψη, μέσω των αιτημάτων του-της αγοράς, αλλά ότι θα συγκλίνουμε στην υιοθέτηση, ακόμα συντηρητικότερων στερεοτύπων, απο αυτά που σήμερα μόνο σε θεωρητικό επίπεδο ευαγγελίζονται πολιτικοί όπως ο Καρατζαφέρης και η Παπαρήγα.
Ο νέος διχασμός, βρίσκεται προ των πυλών, και δυστυχώς για όλους, ξαναμπαίνουμε σε περιπέτειες που μόνο η ιστορία θα μπορέσει να κρίνει εκ των υστέρων.
Κενά δε γίνεται να υπάρχουν, το πρόβλημα είναι, με τι θα μπαλωθούν, το χρονικό διάστημα που θα ακολουθήσει
Αν οι καλοθελητές, εμφανιστούν με συμφέρουσες λύσεις, και η κοινωνία τσιμπήσει (όπως τσιμπάει όταν κινδυνεύει, τις εξαγγελίες "εθνικής ενότητας") τότε οι αλλαγές θα είναι ολέθριες για το μέλλον μας, σε κάθε επίπεδο
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο καθένας απο μας, οφείλει να σχηματίσει δική του πολιτική οντότητα και να συμμετέχει με αιτήματα και διάθεση, στο δημόσιο διάλογο, με ότι μέσο διαθέτει
Ο δημόσιος χώρος, δεν επιτρέπεται να καταλαμβάνεται άλλο, από "κενά εξουσίας"











Wednesday, June 15, 2011

Η συζήτηση έχει εκτραπεί ξανά σε ανούσιες φλυαρίες


Έλεγα χτές, ότι τις ιστορικές στιγμές της κατάρρευσης της μεταπολίτευσης, που ζούμε σήμερα, θα τις χαρακτηρίσουν, οι αντιδράσεις προσώπων και θεσμών, σε κάθε επίπεδο
Και ότι όλοι θα κριθούμε από τη στάση μας απέναντι στα γεγονότα
Το σύστημα απέδειξε χτές, ότι διαθέτει τεράστια αποθέματα (στα οικονομικά θα το λέγαμε "λίπος") ελιγμών και πρωτοτυπίας, ώστε να μην παραδώσει την εξουσία, αμαχητί
Έτσι, λειτουργώντας ξεκάθαρα επικοινωνιακά, αποδεικνύοντας ότι πρακτικά η δημοκρατία μας είναι τηλεοπτική και δημοσιοσχετίστικης υφής, έκανε δυο-τρεις κωλοτούμπες, για να κατασταλάξει στο σημερινό ανασχηματισμό της κυβέρνησης
Αφού πριν, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι "διαβουλεύονται" για να σχηματίσουν κυβέρνηση σωτηρίας. Αλήθεια, κύριε Παπανδρέου και κύριε Σαμαρά, οι διαβουλεύσεις σας, διήρκεσαν 5-10 λεπτά ας πούμε, του τύπου "θα πιούμε καφέ στο Κολωνάκι ή στη Γλυφάδα", όπως κάνουν τα δεκαπεντάχρονα παιδιά? Η είχαν μεγαλύτερο βαθμό "δράματος"
Γελοιότητες, και θεατρινισμούς, παρακολούθησε όλη η Ελλάδα, στους δέκτες της
Το πρωί τους γνωστούς τραμπουκισμούς στο κέντρο της Αθήνας, δηλαδή την επικράτηση της βίας και την κατάληψη του δημόσιου χώρου από καταστροφές και αναρχία. Το βράδυ τους γνωστούς αδιέξοδους προβληματισμούς περί "κρίσιμης ώρας για τον τόπο" και άλλες τέτοιες μπαρούφες, δηλαδή την κατάληψη του δημόσιου λόγου, από υποκρισία, κομματικές και προσωπικές ανασφάλειες, ανικανότητα για την υπέρβαση που θα φέρει νέο αέρα στις ζωές μας
Δεν έχει σημασία εάν θα γίνει ανασχηματισμός, ή θα προκυρηχτούν πρόωρες εκλογές. Η αν θα σχηματιστεί-τελικά-οικουμενική κυβέρνηση, υπό το βάρος των γεγονότων. Το κενό πολιτικής παραμένει. Κάποιος σχολιαστής παρατήρησε, ότι το κράτος έχει ουσιαστικά αδρανήσει. Αυτό είναι που μετράει. Τώρα που πρέπει να δουλέψουμε, για να κινηθούν τα γρανάζια της οικονομίας, και να δράσουν τα υγιή αντανακλαστικά της κοινωνίας, εμείς κυρήξαμε "στάση εργασιών" για να αφουγκραστούμε τις σοβαροφανείς μπούρδες των εκπροσώπων του παρηκμασμένου κομματικού κράτους των καρεκλοκένταυρων. Και να γυρίσουμε πλευρό, ευχαριστημένοι, που και την επόμενη ο φραπέ στο γραφείο μας, θα έχει μπουρμπουλήθρες
Από την άλλη μεριά βέβαια, οι πολιτικοί χαζοί δεν είναι. Μετρημένα κουκιά οι ψήφοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το ίδιο και των άλλων. Εγώ εκτιμώ αυθαίρετα ότι αυτή τη στιγμή, πάνω από το 50% του εκλογικού σώματος δεν ξέρει τι να ψηφίσει. Όμως το θέμα είναι ότι, έστω και με τις ψήφους των πελατών του συστήματος κυβέρνηση βγαίνει μια χαρά, έστω και συνεργασίας. Και εδώ φυσικά, είναι και το κεντρικό θέμα της συζήτησης που γίνεται αυτές τις μέρες
Ποιός θα αποκτήσει την πολιτική αβάντα, για να ωφεληθεί τις επόμενες ημέρες
Είναι προφανές ότι ο Γιώργος έχει χάσει σε αξιοπιστία και κύρος, εξαντλώντας κάθε μέσον που διαθέτει στο οπλοστάσιο του, για να κερδίσει έρισμα στο λαό. Ο Σαμαράς επιμένει να λέει τα δικά του, εκμεταλλευόμενος τα γνωστά νεοδημοκρατικά ρεβανσιστικά του ελατήρια, περιμένοντας με αγωνία τις εξελίξεις. Τρέμει να βγεί πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Όμως αποσκοπεί στον πόλεμο φθοράς και τα απανωτά κυβερνητικά αυτογκόλ
Στις πλατείες ο κόσμος, δεν έχει καταλάβει ότι όσα γίνονται, και όσα μοιράζονται, είναι ερήμην του, δεν τον συμπεριλαμβάνουν. Αυτοί έχουν την αυταπάτη ότι η στάση τους έχει προκαλέσει τις αλυσιδωτές αντιδράσεις στην πολιτική σκηνή. Λες και μια χούφτα άνθρωποι, που ούτε καν προσέρχονται στις κάλπες συνήθως, η ψηφίζουν ακραίες παρατάξεις, μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις που παίρνουν τα μεγάλα κόμματα. Η βιτρίνα του μαγαζιού είναι οι "αγανακτισμένοι", το παραμύθι, πίσω από το οποίο οι ζυμώσεις ετοιμάζονται. Ότι "ο λαός αποφασίζει" και "το κράτος ανήκει στον λαό". Σαχλαμάρες
Τα ίδια συνθήματα που λένε οι οργανωμένοι των ποδοσφαιρικών ομάδων: "Ο Ηρακλής ανήκει στο λαό του". " ΑΕΚ είναι ο κόσμος της". Και άλλα τέτοια φαιδρά
Τα χτεσινά τερτίπια έδειξαν με τον πλέον εύγλωτο τρόπο, ότι το σύστημα είναι αυτόνομο, και αυτεξούσιο. Μην ξεγελιέστε από τα επικοινωνιακά παιχνίδια που "χαϊδεύουν" τα πρόθυμα αυτιά
Όμως εγώ θα γυρίσω στον τίτλο του κειμένου, που είναι και το σημαντικό κομμάτι που με απασχολεί
Καλώς ή κακώς, ότι είναι να γίνει θα γίνει. Επί της ουσίας πότε θα μιλήσουμε όμως?
Παρακολουθούμε τους σπασμούς και τον επιθανάτιο ρόγχο μιας εξουσίας αναποτελεσματικής, δυσλειτουργικής, αντικοινωνικής και αποστασιοποιημένης, από την ζοφερή καθημερινότητα του πολίτη της Ελλάδος. Και στη θέση της, δεν ξέρουμε τι θα πρέπει να βάλουμε. Και πως θα μοιάζει αυτό
Τόσοι πολιτικοί επιστήμονες, ιστορικοί, φιλόσοφοι, καθηγητές και δημόσια πρόσωπα, δεν έχουν φτιάξει ένα φόρουμ να συζητήσουν για την επόμενη μέρα και να προτείνουν μερικά βασικά πράγματα για να σχηματιστεί μια -έστω και θολή- εικόνα της μελλοντικής μας Ελλάδας. Την οποία εικόνα όλοι απαρεγκλίτως θα πρέπει να κρατήσουμε στα μυαλά μας με ευλάβεια και αντοχή.
Δε βλέπω να κρατούν οι σχολιαστές, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, μια ατζέντα θεμάτων προς επίλυση, την οποία να θέσουν σε δημόσιο διάλογο, προς τους πολίτες.
Τι πάει να πεί "εθνικά κρίσιμες ώρες" που μονίμως δίνουν άλλοθι απραξίας και απάθειας σε κάθε κυβέρνηση του τόπου?
Μια ζωή θυμάμαι τα ίδια λόγια πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Δε συνειδητοποιούν έστω, ότι ακόμα και τα ίδια τους τα λεγόμενα έχουν γυρίσει μπούμερανγκ στα κεφάλια τους? Ότι η κοινωνία έχει πάψει να ακούει? Ότι οι άλλοτε "ευχαριστημένοι πελάτες" τους, αν δε βρούν "τροφή", θα δαγκώσουν τα χέρια που τόσα χρόνια τους ταϊζαν?
Προσωπικά μιλώντας, δεν περιμένω τίποτα καινούργιο, διαφορετικό απ όσα βλέπω όλα τα χρόνια. Δεν έχω αυταπάτες για την Ελλάδα, και τους Έλληνες. Βρισκόμαστε σε ένα τραγικό σημείο ηθικής και πολιτικής παρακμής, όπως σε τόσες άλλες ιστορικές στιγμές καταγεγραμένες. Ούτε η πρώτη φορά θα είναι για την Ελλάδα, ούτε η τελευταία, δυστυχώς
Ενόσω εμείς συζητάμε για "πολιτικά πόκερ", και "πράσινα, μπλέ, κόκκινα" άλογα, χάνουμε τη βαθύτερη σημασία των πραγμάτων.
Που δεν είναι άλλη, από την επικράτηση του συμφέροντος της κοινωνίας, και την τροχοδρόμηση των αναγκαίων μεταρυθμίσεων, που θα μας οδηγήσουν προς έναν καινούργιο Ελληνικό πολιτισμό

Tuesday, June 14, 2011

45 Λιάνηδες, ενός κοκκόρου γνώση


Την ώρα που ένας ένας πηδάνε από το καράβι που βυθίζεται, οι άλλοτε μαχητικοί και ρηξικέλευθοι πολιτικοί άνδρες του τόπου μας, οι εξελίξεις τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός
Τα πάντα, αυτές τις στιγμές κρίνονται, οι θεσμοί, τα πρόσωπα, τα σχήματα και οι θεωρίες
Οι φιλοδοξίες και τα ένστικτα όσων είναι εντός και εκτός των παιχνιδιών εξουσίας
Μην έχετε καμία αυταπάτη. Σήμερα, την ώρα που θα εκπορθείται η Βουλή των Ελλήνων, από το πραξικόπημα των λαϊκιστών, που ζητούν αίμα, αντί αίματος, ο καθένας θα παλέψει για τον εαυτό του
Για την προσωπική, ατομική του επιβίωση. Όχι μόνο σε επίπεδο κόμματος, όπως νομίζουν κάποιοι
Η τράπουλα είναι στο τραπέζι και η μοιρασιά έχει αρχίσει. Οι παίκτες έχουν λάβει θέσεις
Το μισό ΠΑ.ΣΟ.Κ θα είναι στους δρόμους, όπως αυτό εκφράζεται από τους 70 που έχουν ήδη τραβήξει το δικό τους δρόμου, μην έχοντας μούτρα να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους τους. Αυτούς, που για τόσα χρόνια βόλευαν με κάποιο καροτάκι. Ένα διορισμό στην τοπική αυτοδιοίκηση, μια μεταγραφή ενός γιού-φοιτητή, μια μετάθεση από κακή μονάδα, πιο κοντά στο σπίτι. Μια πλατεία ή μια ασφαλτόστρωση δωράκι στους "δικούς μας", την αποχέτευση στον δείνα, την πρόσληψη υπαλλήλων καθαριότητας για τις παραλίες που μονίμως είναι στο σκουπίδι, το χαρτζιλίκωμα συνδικαλιστών για να πιέζουν δημοτικούς συμβούλους, τη μοιρασιά των επιδοτήσεων, την ηλεκτροδότηση των αυθαιρέτων και τις καταπατήσεις, και πολλά άλλα. Βλέπετε τα τοπικά μαγαζιά είναι πιο μανιτζέβελα και πιο κοντά στην "αναδιανομή του εισοδήματος" του κρατικού πλούτου. Εις βάρος φυσικά άλλων, που ποτέ δεν ήταν κοντά στις "εξελίξεις". Είτε από άγνοια, είτε από αδιαφορία, είτε απλά, από αιδώ.
Το άλλο μισό ΠΑ.ΣΟ.Κ θα βρίσκεται μέσα στη Βουλή, σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα από την κυβέρνηση, που τα έχει κάνει τόσο μούσκεμα, που δεν πάει άλλο. Δείχνοντας το αληθινό πρόσωπο της εξουσίας στην Ελλάδα. Την ανικανότητα να ανταποκριθεί σε στοιχειώδεις λειτουργίες. Ίσως και την αδυναμία να ελέγξει το σύγχρονο δημοσιονομικό τέρας που καλείται να διαχειριστεί, μέσω την ανώδυνης πολιτικά, διαδικασίας των εθνικών εκλογών. Ενός επικοινωνιακού πάρτι, για χαζούς και λαμόγια, που τρίβουν τα χέρια τους ικανοποιημένοι, πίσω από κάθε πολιτική μεγαλοστομία-παπαριά ολκής, που οι πολίτες εκ των υστέρων βαφτίζουν "υποσχέσεις που δεν εκπληρώθηκαν".
Οι πολίτες που πάντα είναι αθώοι και αδαείς. Και πάντα πιάνονται κοροϊδα, γιατί πιστεύουν άκριτα ότι τους σερβίρουν οι πονηροί που ζητούν την ψήφο του. Εκ του ασφαλούς αθώοι και αδαείς, όλοι εμείς. Έτσι ώστε, όταν το πράγμα στραβώνει, να ζητάει ο Αυτιάς και ο Παπαδάκης από την τηλεόραση (εκφράζοντας το λαϊκό ελατήριο, που τεντώνεται αυτόματα όταν "αδικηθεί") να επιστραφούν πίσω τα κλεμμένα. Να δοθεί στο λαό "άμεση δημοκρατία". Να δοθεί στην κοινωνία το δικαίωμα της αυτοκτονίας, όταν απαιτείται προσπάθεια, πίστη και αντοχές.
Ζητάμε "άμεση δημοκρατία", γιατί η έμμεση, αυτή που σήμερα διαθέτουμε, έχει αποτύχει. Διότι οι βουλευτές και το σύστημα είναι διεφθαρμένοι και κονομήσανε στην πλάτη μας. Πόσο αστείοι είμαστε
Σα να σου δίνουν ένα αυτοκίνητο, χωρίς να ξέρεις να οδηγάς. Και αντί να μάθεις, για να εξυπηρετηθείς, το πουλάς γιατί "δεν κάνει τη δουλειά του". Η παίρνεις ταξί, για να μην ασχολείσαι. Τόσο απλά. Κάποια στιγμή, που εσύ δεν βρίσκεις ταξί, η δεν υπάρχει δάσκαλος οδήγησης, βγαίνεις στα κανάλια να διαμαρτυρηθείς για την "άτιμη κοινωνία", που δε σε έκανε Νίκι Λάουντα από γεννησιμιού σου, να ξέρεις το τιμόνι χωρίς προσπάθεια. Αυτοί είμαστε, τόσο απλά
Σαν το Λιάνη και την παρέα του, ένα σωρό μάγκες υπάρχουν. Που την ψυλιάζονται την κατάσταση πότε γυρνάει σε βάρος τους. Και τότε μαζεύουν τα κερδισμένα από το τραπέζι που λέγαμε πιο πάνω, και με μια θεατρικότητα που θα ζήλευε η Κατίνα Παξινού, αποχωρούν, αφήνοντας τη μάνα να τα βγάλει πέρα με το ταμείο να είναι μείον. Και να πρέπει να φέρει τρείς φορές κολλητά 21-φλος ρουαγιάλ-κέντα, ότι θέλετε εσείς, για να ξελασπώσει. Γίνονται αυτά? Μόνο αν σε λένε Τζων Τάραμα και παίζεις στο Λάς Βέγκας από παιδάκι. Αν σε λένε Τζώρτζ Παπανδρέου, την πάτησες. Κι εσύ και όσοι παίζουν μαζί σου τα καμμένα χαρτιά
Όμως, το παιχνίδι τους κάνουν και στην αντιπολίτευση. Γιατί εμείς εδώ στην πατρίδα του Περικλή, δε νοιαζόμαστε να καβαλήσουμε το άλογο ζωντανό. Μας φτάνει και πεθαμένο. Γιατί αυτό που απασχολεί την ιστορία, τον ιστορικό του αύριο που θα γράφει με πάθος τα ένδοξα πεπραγμένα μας, είναι η φωτογραφία που θα απομείνει, από όλες αυτές τις ωραιότατες παραστάσεις. Η φωτογραφία στην οποία ο Σαμαράς, ως άλλος Ναπολέων, θα "κομίσει γλαύκα εν Αθήναις", και θα φέρει "νέες ιδέες" για να γλυτώσουμε από τα κακά Μνημόνια και τους τρισκατάρατους Ευρωπαίους, όπως τον Όλι Ρεν και τον άλλο τον γερο δράκουλα, τον Κλωντ Τρισέ. Τους εκποιητές της Ελληνικής ιδέας, του Ελληνισμού, της σημαίας και του έθνους μας, καθώς και της αξιοπρέπειας των προγόνων μας που περνά χέρι με χέρι από πάππο προς πάππο. Επαναλαμβάνω, αυτοί είμαστε, δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα παραπάνω
Γράφω το κείμενο αυτό από τις 8 το πρωί περίπου, σήμερα Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011, πλήρης αντίληψης και γνώσης της κατάστασης που επικρατεί τριγύρω μου. Λίγο πιο πέρα, στο Σύνταγμα, ο χώρος είναι αποκλεισμένος από την αστυνομία, ενώ στις 10 αναμένονται οι πρώτες μεγάλες πορείες να καταφθάσουν. Κανείς δε γνωρίζει τι πρόκειται να γίνει σήμερα.
Ελπίζω να μην υπάρξει βία, να μην υπάρξουν θύματα και καταστροφές. Πολύ φοβάμαι όμως ότι σήμερα θα γίνει πραξικόπημα. Δεν ανησυχώ για τις εκδηλώσεις των συνδικάτων, ούτε για τους "γνωστούς-άγνωστους". Ανησυχώ για το άλλοθι που όλοι αυτοί, θα δώσουν, στις προδιαγεγραμμένες πολιτικές εξελίξεις, που θα διακυβεύσουν ανερυθρίαστα και επιπόλαια, την πορεία των διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε, σχετικά με τη νέα οικονομική βοήθεια
Όσα συμβαίνουν σήμερα, είναι εκ του πονηρού. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το κίνημα των αγανακτισμένων, ήταν το πετραδάκι, πίσω από το οποίο, κρύβεται ο βράχος-η κοτρώνα θα έπρεπε να πω-που θα πέσει στα δικά μας τα κεφάλια και θα τα σπάσει
Χτές έγραφα ότι η δημοκρατία δεν ασκείται, ούτε με εξώδικα, ούτε με αγανακτισμένους, ούτε με παραιτήσεις, ούτε με αποκλεισμούς του δημόσιου χώρου ή των δημόσιων θεσμών (προσώπων και διαδικασιών). Η δημοκρατία ασκείται με ευθύνη, με συνέπεια, με αξιοπρέπεια και ηθική. Με προσωπική συμμετοχή και προσωπική σχέση, μέσω του λόγου και των έργων
Αυτή η δημοκρατία, η δύσκολη, είναι ένα ιδεολόγημα που έχει βιαστεί και κακοποιηθεί επανειλημμένως, στο όνομα της "επικοινωνίας και των δημοσίων σχέσεων", όλων αυτών των παραγόντων που πασχίζουν να νομιμοποιηθούν προσχηματικά, στα μάτια της κοινωνίας, ώστε ανενόχλητοι να πράττουν τις ανομίες και τις αλητείες τους.
Αυτοί είναι οι πραγματικοί "δούρειοι ίπποι" που θα δούμε αργότερα, μέσα στην ημέρα, πως θα κινηθούν
Οι άλλοι, οι απέξω, που θα κοπανάνε τους κώλους τους στα μάρμαρα του αγνώστου Στρατιώτη, όσο και να το επιθυμούν, ποτέ δεν πρόκειται να πάρουν κομμάτι της πίτας, είναι δεδομένο
Εύχομαι να επικρατήσει η λογική κάποτε, στη χώρα που τη γέννησε

Monday, June 13, 2011

Γίναμε όλοι οι Έλληνες, οικονομολόγοι


Και γίναμε όλοι οικονομολόγοι, γιατί είναι μόδα. Γιατί όλοι μιλούν για την Ελληνική οικονομία
Βέβαια για να μπορέσεις να καταλάβεις χοντρά-χοντρά τι παίζεται γενικώς, θα πρέπει να έχεις βασικές γνώσεις μακροοικονομίας. Και αυτό το κομμάτι που λείπει όμως, οι εφημερίδες και οι λοιποί "επικαιρογράφοι", το έχουν καλύψει με αφιερώματα, συνεντεύξεις και "αποκλειστικά"
Άκρη όμως δε βγαίνει. Και δε βγαίνει άκρη γιατί όλα αυτά τα θέματα είναι τόσο σύνθετα που και επαγγελματίας να είσαι, σε πιάνει το κεφάλι σου. Όμως στην απλοϊκή τους έκφραση, μπορούμε να τα συνοψίσουμε σε μια πρόταση: "Η Ελλάδα, τρώει περισσότερα απ όσα παράγει"
Ναι αυτό είναι το πρόβλημα, και τίποτα παραπάνω. Απλά μαθηματικά
Γιατί αυτό το απλό θέμα, είναι τόσο δύσκολο να μπει σε μια τροχιά αναστροφής? Να σταματήσει να ισχύει και να αλλάξει φορά? Δηλαδή η Ελλάδα να παράγει περισσότερα απ όσα τρώει? Και άρα να μπορεί να χρηματοδοτήσει τον κρατικό της μηχανισμό και να ενισχύσει την ανάπτυξη της?
Γιατί η Ελληνική οικονομία εδώ και χρόνια, για διάφορους λόγους, δεν παράγει όσα χρειάζεται για να ζήσει. Και το χρήμα που της λείπει για να ζει, το δανείζεται. Στο μεταξύ το πολιτικό μας σύστημα, για άλλους λόγους, έχει διογκώσει το δημόσιο τομέα, χρησιμοποιώντας δανεικά λεφτά (που θα πήγαιναν για τη βελτίωση της οικονομίας υποτίθεται) και έτσι σήμερα έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο και μετρημένες λύσεις. Δυστυχώς
Τι πρέπει να γίνει είναι γνωστό σε όλους και αυτονόητο, εφόσον δεχτούμε τα παραπάνω απλά ζητήματα
Η Ελλάδα θα πρέπει να παράγει περισσότερο, και να καταναλώνει λιγότερο
Πως θα παράγει περισσότερο? Αναπτύσσοντας τους τομείς της οικονομίας, στους οποίους διαθέτει μεγάλες δυνατότητες. Εκτός από τον τουρισμό κάθε είδους και επιπέδου, και τις συναφείς υπηρεσίες, η χώρα μας μπορεί να παρέχει υπηρεσίες υγείας και υπηρεσίες παιδείας, εύκολα και γρήγορα. Μπορεί να αναπτύξει τον εξαγωγικό της τομέα με επενδύσεις σε τοπικά προϊόντα αγροτικά και κτηνοτροφικά. Να προσφέρει υπηρεσίες στα λιμάνια και τον θαλάσσιο τομέα. Στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας που διαθέτουμε σε αφθονία, όπως η ηλιακή ενέργεια, η υδάτινη και η αιολική. Στον αθλητισμό κλασσικού στίβου, και στα εμπορικά αθλήματα όπως το μπάσκετ. Στην ανάπτυξη νέων τεχνολογιών πληροφορικής και εφαρμογών. Και σε πολλούς άλλους τομείς.
Πως θα καταναλώνει λιγότερο? Μειώνοντας το δημόσιο στο μέγεθος που αυτό ανταποκρίνεται στις ανάγκες της χώρας, και οργανώνοντας το έτσι, ώστε να λειτουργεί με σύγχρονο και επωφελή τρόπο για όλους τους πολίτες. Με συστήματα διασφάλισης ποιότητας και απόδοσης. Μειώνοντας τις δαπάνες για άχρηστους και αντιπαραγωγικούς δημόσιους οργανισμούς και ακίνητη περιουσία καθώς επίσης και για αργόμισθους υπαλλήλους με τεράστιες αμοιβές. Μειώνοντας τη γραφειοκρατία και την ιεραρχία σε τοπική και ευρύτερη αυτοδιοίκηση. Διευκολύνοντας τη λειτουργία των υπηρεσιών προς τους πολίτες (οικονομίας, υγείας, παιδείας, ασφάλειας κλπ) με την υιοθέτηση κοινών, ανοιχτών και συντονισμένων πληροφοριακών συστημάτων διοίκησης.
Όλα αυτά, είναι μερικές απλές ιδέες, που ο καθένας μπορεί να σκεφτεί
Το ερώτημα του εκατομμυρίου όμως, είναι γιατί δεν γίνεται τίποτα απ όλα αυτά, αντιθέτως στριμωχνόμαστε με συνεχή μνημόνια και επαχθείς δανειακές συμβάσεις, με τοκογλυφικούς όρους?
Γιατί πολύ απλά, έτσι όπως είναι η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, τα όσα ζητούνται από τα μνημόνια, είναι πρακτικά ανεφάρμοστα, μιας και στηρίζονται στην ανάγκη για εξεύρεση μετρητών που θα συντηρήσουν το κράτος στη ζωή. Όταν λοιπόν σε ενδιαφέρει η επιβίωση σου και μόνο, τότε πρακτικά δεν έχεις καμία διαπραγματευτική ισχύ. Και δέχεσαι όσα σου πουν, προκειμένου να κερδίσεις χρόνο. Έτσι, ενώ αντιμετωπίζουμε σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα, και μια κρατική δομή που ουσιαστικά εξανεμίζουν κάθε προσπάθεια για αλλαγή των κακώς κειμένων που όλοι γνωρίζουμε, εμείς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα, παρά μόνο να υποσχόμαστε τις αλλαγές.
Παρότι οι συγκυρίες είναι ευνοϊκές, και η διάσωση της Ελλάδας είναι αναγκαία, τόσο για την Ευρώπη, όσο και για το διεθνές σύστημα, πράγμα που θα μπορούσε να γίνει όπλο για να βελτιώσουμε τους όρους των μνημονίων, και άρα να μη γίνεται η καθημερινότητας μας τόσο ανυπόφορη, το πολιτικό σύστημα ενδιαφέρεται μονάχα για τη διάσωση του. Έτσι αναγκαστικά περιορίζεται σε λύσεις που εξοντώνουν την ελεύθερη οικονομία, προκειμένου να εξασφαλίσει πόρους που θα το συντηρήσουν. Μιας και δανεικά πλέον δεν υπάρχουν
Αυτή είναι όλη η ιστορία, με απλά λόγια, όπως εγώ τα καταλαβαίνω. Που δεν είμαι οικονομολόγος, ούτε επαγγελματίας, απλά ενημερώνομαι όπως όλοι μας, από τα ίδια μέσα. Και βέβαια, δεν πιστεύω ούτε θεωρίες συνωμοσίας, ούτε και "έξωθεν παρεμβάσεις". Ούτε και αναζητώ φταίχτες εκτός Ελλάδας, για να νιώσω καλύτερα. Αντιθέτως
Θεωρώ ότι τα μνημόνια, είναι ο μόνος τρόπος να μπουν στο ίδιο παπούτσι, τα χοντροπόδαρα του διαχρονικά ασύδοτου, πελατειακού ληστρικού συστήματος, και αυτό να υποχρεωθεί να αλλάξει, υπό Ευρωπαϊκή εποπτεία. Αυτό ελπίζω τουλάχιστον
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση αποτυγχάνει συνεχώς να το εφαρμόσει στην πράξη, αποδεικνύει τα όσα παραπάνω ανέφερα. Αποδεικνύει επίσης όσα έλεγα παλιότερα, ότι οι πολιτικοί που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα, δεν εκλέγονται για να κυβερνήσουν ή να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά να επιβεβαιώσουν την ισχύ της διαχειριστικής γραφειοκρατίας, που οι κομματικοί τους πελάτες, αποτελούν. Και ανακυκλώνουν συνεχώς με τις γνωστές εκλογικές διαδικασίες
Επίσης θεωρώ ότι κανένας Έλληνας δεν αξίζει να υποφέρει οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, για τη σαπίλα και τη διαφθορά της κοινωνίας και της οικονομίας μας. Και ότι κανείς μας δεν αξίζει να στεναχωριέται, και να πληρώνει τα σπασμένα των άλλων. Υπάρχουν πολίτες καθόλα νόμιμοι, με ήθος και αξιοπρέπεια, ανοιχτά μυαλά και διάθεση να δεχτούν ωφέλιμες αλλαγές και πραγματική δημοκρατία στην καθημερινότητα τους. Έτσι τα μνημόνια, είναι γι αυτούς, μια επώδυνη παραδοχή. Από την άλλη όμως, είναι και μια ηθική νίκη, διότι τόσα χρόνια δε συμβιβάζονταν με όσα έβλεπαν γύρω τους. Αντιθέτως επιζητούσαν την έλευση της ώρας εκείνης, που το στριμωξίδι θα ήταν σκληρό και αμείλικτο, για τους πραγματικούς φταίχτες. Αυτό δεν είναι μαζοχισμός. Είναι αυτογνωσία. Ότι αν θέλεις να σώσεις το κομμάτι που μπορεί και θέλει να σωθεί, θα πρέπει να κόψεις και το κομμάτι που δε σώνεται. Εφόσον δε θέλει να γιατρευτεί, το ίδιο. Ότι και να του κάνεις.
Η ζωή προχωρά, οι εξελίξεις τρέχουν. Παλιότερα ήταν δημοφιλές το σύνθημα "το ποτάμι δε γυρίζει πίσω". Πράγματι δε γυρίζει πίσω. Το θέμα είναι όμως ότι εκτρέπεται εύκολα, όσο πιο ορμητικό γίνεται, γιατί κάπου πρέπει να εκτονωθεί. Εδώ βρίσκεται λοιπόν η πίστη και η επιμονή σε αρχές και αξίες, που θα μας οδηγήσουν στη σωστή κατεύθυνση
Ποια είναι αυτή?
Κατά τη γνώμη μου, η μετατροπή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό κράτος, με κάθε μέσον και τρόπο, και κάθε θυσία. Έστω και αν αυτές οι θυσίες, συνεπάγονται μια γενικευμένη κοινωνική απογοήτευση και φτώχεια για τα τζιτζίκια που τόσο καιρό μας ξεκούφαιναν. Και για εμάς τους ίδιους φυσικά, που είμαστε υποχρεωμένοι να επιβιώνουμε με λιγότερα λεφτά
Για να γίνει αυτό, χρειάζεται θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα. Καθώς επίσης και σωστές ιδέες
Ο πανικός του συστήματος, από τον εκβιασμό των Ευρωπαίων, οδηγεί σε αυτό το κλίμα τρέλας, πανικού και ανασφάλειας που εκδηλώνεται με κάθε τρόπο, μέσω των ΜΜΕ που καταρρέουν καθημερινά, και των περί αυτών, συμφερόντων, διαμεσολάβησης και ρουφιανιάς.
Θέλουν να μας πείσουν ότι θα αφανιστούμε από προσώπου γης, και ότι τους χρειαζόμαστε
Η ιστορία όμως, έχει αποδείξει πολλάκις, ότι όποιος επενδύει στον εαυτό του, στις δυνάμεις του και στο ορθό, πάντοτε επιβιώνει και μεγαλουργεί.
Έστω και αν χρειάζεται, να έρθουν τα πάνω, κάτω, για να βγει στην επιφάνεια




Friday, June 10, 2011

Μίκης και Μίμης, βίοι παράλληλοι

Μέσα στο σύστημα που σιγά σιγά πεθαίνει, με ρόγχο που σπάει τύμπανα, και τους ναύτες του, να προσπαθούν να επιβιβάσουν τους επιβάτες του, στις σωσίβιες λέμβους του Τιτανικού, παρατηρεί κανείς και καταγράφει, πρόσωπα και πράγματα που ξεχωρίζουν
Γιατί κάποτε ήταν σημαίες και πρότυπα, αντιπροσώπευαν συλλογικές μνήμες και κοινωνικά πάθη. Ήταν προσωπικότητες σπουδαίες (ενδεχομένως να παραμένουν και σήμερα) με συμμετοχή στη διαμόρφωση τάσεων και ρευμάτων στους χώρους που δραστηριοποιήθηκαν
Όταν λοιπόν αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι, βυθίζονται μαζί με το ανώνυμο πλήθος, στον ίδιο πάτο του ωκεανού, με όχημα το ίδιο σαπιοκάραβο, τότε σίγουρα και ο τελευταίος άσχετος αντιλαμβάνεται, ότι κάτι αλλάζει
Η αλλαγή πάντοτε είναι επώδυνη, και πάντοτε δημιουργεί τεράστιες αντιδράσεις. Μοιράζει ξανά εξουσίες και ρόλους, αναδιαρθρώνει οργανωτικά στεγανά, καταργεί ιεραρχίες και εγκαθιστά καινούργιες. Πρώτα και κύρια όμως, σπάει τα καλούπια της συνήθειας. Και μέχρι να χυτευθούν τα νέα κράματα, να πάρουν σχήμα, κυριαρχεί ο φόβος, η ανασφάλεια και η απελπισία
Αυτοί που υποφέρουν περισσότερο, είναι όσοι δε μπόρεσαν ποτέ να προσαρμοστούν στην ιδέα, ότι ο χρόνος είναι αμείλικτος. Κρατώντας τα τελευταία οχυρά του δικού τους εγωιστικού μικροπεριβάλλοντος, με περισσό σθένος, με φοβερό πάθος, με τρομερή δύναμη και μεγαλείο. Κοντά σε όσους, απέδιδαν το θαυμασμό, το δέος και τη λατρεία, στα πρόσωπα τους. Στο κοινό τους.
Η ματαιοδοξία πεθαίνει τελευταία. Όπως και το χουϊ. Όπως και όσα μας σημάδεψαν σε μια μακρά ή σύντομη θητεία μας στη ζωή αυτή. Και μας διαμόρφωσαν
Ο Μίκης Θεοδωράκης, κοντεύει τα 90 χρόνια του, ζωή να χει. Κάποιοι τον θεωρούν από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους μουσικοσυνθέτες του αιώνα μας. Και όχι άδικα. Παρότι δεν έχω προσωπική αντίληψη της μουσικής του, εκτός από τα γνωστά εμβατήρια του Πολυτεχνείου, καταλαβαίνω ότι έχει συμβάλλει στον πολιτισμό. Είναι κομμάτι και θησαυρός, της Ελλάδας και της Ευρώπης. Και του κόσμου ολόκληρου. Και δεν πρόκειται ποτέ να πάψει η λάμψη του να θαμπώνει με φως αληθινό, τα μάτια και τις ψυχές μας. Και να μας ταξιδεύει.
Όμως η πολιτική, είναι κάτι διαφορετικό από τη μουσική. Και οι συνθήκες σήμερα, διαφορετικές από τις συνθήκες που ο Μίκης άρθρωνε πολιτικό λόγο, κάποτε. Και ήταν κομμάτι εκείνης της κοινωνίας, με εκείνες τις ανάγκες, με εκείνο τον πόνο και εκείνη τη γιατρειά. Σε αντίθεση με τη μουσική του, που είναι διαχρονική, η πολιτική σήμερα, απαιτεί μια καινούργια γέννηση. Μια νέα αρχή. Μια καινούργια συζήτηση, που θα αλλάξει το πρόσωπο της Ελλάδας, και θα επηρεάσει τις εξελίξεις για τα επόμενα 30 χρόνια και βάλε. Τι μέρος της συζήτησης αυτής είναι ο Μίκης? Αναρωτιέμαι
Είναι σα να ζητά το ΚΚΕ, την αναστήλωση του Λένιν, ως μούμιας, έξω από το μαυσωλείο του στη Μόσχα, για να αποδείξει ότι ο κομμουνισμός είναι διαχρονικός. Και άφθαρτος. Και να υπενθυμίσει τους αγώνες του κάποτε, ενάντια σε έναν καπιταλισμό που ενσάρκωνε το Αμερικάνικο δέος. Εποχές που ο εργάτης, ο καταφρονεμένος, ο κοινωνικά αποκλεισμένος παρίας, δεν είχε στοιχειώδη δικαιώματα, ούτε συμμετείχε στην κοινωνία. Ήταν αντάρτης, φυλακισμένος, εξορισμένος και εχθρός του έθνους. Και η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, παντιέρα εξιλέωσης και βάλσαμο για τους πιστούς της. Σάλπισμα ελπίδας και διεκδίκησης. Αλληλεγγύης και συμπαράστασης
Και ο Μίκης σήμερα, αυτό το ρόλο παίζει. Δυστυχώς για όσους τον βάζουν μπροστά, ως "ιερό και όσιο", διεγείροντας τα πιο συντηρητικά, εθνικοπατριωτικά ένστικτα, ανεξαρτήτως απόχρωσης. Δυστυχώς και για τον ίδιο, που ξεφτιλίζεται, μέσα σε ένα παιχνίδι επικοινωνιακό, που δεν καταλαβαίνει. Και στεναχωριέται. Και φθείρεται. Και πάλι μένει απέξω, μόνος του, μακριά από την πραγματικότητα. Και παρηγορείται μόνο στη μουσική του, που-ευτυχώς για μας- συνεχίζει σαν ήρεμο ποταμάκι, να κυλάει στην έμπνευση του. Και να δημιουργεί.
Ο άλλος παππούς, του ποδοσφαίρου, ο μεγάλος και τρανός Μίμης Δομάζος, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, που μπήκε πρώτος στο Γουέμπλεϋ, πριν 40 και βάλε χρόνια, είναι μια ανάλογη περίπτωση. Άσχετα αν η ιδιοτέλεια τον χαρακτηρίζει, ο ίδιος παραμένει, ένα φωτεινό σημάδι, μέσα στο βούρκο του επαγγελματικού αθλητισμού, όντας ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες ποδοσφαιριστές, όλων των εποχών. Μια εμβληματική προσωπικότητα των γηπέδων. Μια σημαία για το σύλλογο της Αθήνας. Μέχρι εκεί όμως.
Ο Δομάζος, είναι σαν το επετειακό ρολόϊ, που λάνσαρε γνωστή εταιρεία διαφήμισης, για την επέτειο του τελικού κυπέλλου πρωταθλητριών, του 1971, στον οποίο αγωνίστηκε ο Παναθηναϊκός. Είναι ένα ξεχωριστό κόσμημα, σε μια προθήκη με αναμνηστικά, με παλιές δόξες και χαρές, μιας αγνότερης ποδοσφαιρικά εποχής (από την πλευρά του φιλάθλου) που πολλά στηρίζονταν στο πάθος, την αγωνιστικότητα, την αφοσίωση και την πάλη απέναντι στους ισχυρούς, χωρίς να υπάρχουν τα μέσα. Δηλαδή την ταύτιση του ποδοσφαίρου, με την Ελληνική ανοικοδόμηση του αστικού κράτους, μετά τον εμφύλιο πόλεμο και τα σχετικά επεισόδια της ιστορίας. Τότε που "το καθαρό κούτελο" του "φτωχού και τίμιου" Έλληνα, μέτραγε περισσότερο. Τότε που το "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια", γινόταν θεσμός και εθνική υπόθεση,  μέσα από το βίωμα της ιστορίας Δαβίδ και Γολιάθ από την Παλαιά Διαθήκη.
Σήμερα, τραγικά εκτός πραγματικότητας των ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων, ο Δομάζος, πηγαίνει στα διοικητικά συμβούλια του Παναθηναϊκού, ανήμπορος να μιλήσει ορθά, στη γλώσσα που σήμερα ομιλείται, ανίκανος να συμπορευτεί με το ποδόσφαιρο-βιομηχανία που αυτή τη στιγμή καταναλώνουμε. Και εκτίθεται ο ίδιος από το πάθος και το ρεαλισμό που απαιτούσε η δεκαετία του '60, αλλά ξεφτιλίζει και όσους τον έβαλαν να παριστάνει το μπαμπούλα, χωρίς καμιά αιτία
Πολιτικά μιλώντας, οι δυο αυτές προσωπικότητες, ανήκουν στον ίδιο χώρο. Το χώρο της αστικής συντήρησης των νοικοκυραίων, τόσο αριστερής, όσο και δεξιάς. Το χώρο δηλαδή που αντιλαμβάνεται την πολιτική, μέσα από τη χρήση συμβόλων, σχημάτων και αξιών, σχετικών με την ιδέα του έθνους και του Ελληνισμού. Κοινωνικά μιλώντας, είναι και οι δύο λαϊκοί ήρωες, μιας άλλης εποχής, που σήμερα προβάλλεται ως "επιστροφή στις αξίες", αντανακλαστική αντίδραση των συντηρητικών ενστίκτων των ανθρώπων, που σήμερα τρέμουν την αλλαγή, και τις αναπόφευκτες συνέπειες της.
Άσχετα από την απογοήτευση, και τη μελαγχολία που μου δημιουργούν συναισθηματικά, οι ιστορίες αυτών των δύο ανθρώπων, έτσι όπως τις αντικρίζω σήμερα, μέσα από τη δημόσια εικόνα τους, θέλω και από τους δυο να κρατήσω κάτι. Και αυτό πιστεύω είναι και το μήνυμα που θέλω να περάσω.
Θέλω να τους θυμάμαι, για τη δύναμη, τη θέληση, την ακούραστη πεποίθηση τους ότι οι αγώνες, η εργασία και η προσπάθεια, φέρνουν αποτελέσματα και πρόοδο.
Ότι κάθε άνθρωπος, είτε μεγάλος, είτε μικρός, μπορεί να κάνει την υπέρβαση, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, με όπλο την πίστη του σε ιδανικά
Και τέλος ότι, πάνω και πέρα απ όλα, οδηγός για το καλύτερο αύριο, είναι οι μεγάλες, συλλογικές και διαχρονικές επιτυχίες. Στόχοι που προκύπτουν, μέσα από τη συμμετοχή, σε μια ανοιχτή, δημοκρατική και σύγχρονη Ελλάδα των ανθρώπων-και όχι των ατόμων


Wednesday, June 8, 2011

Μόνο μαζί σου




Έξω πόλεμος μαίνεται, καταστροφή
Καμμένα αυτοκίνητα, τραυματισμένοι άνθρωποι, καπνός και απελπισία
Η ελπίδα έχει καταρρεύσει στα χαρακώματα της ερμηνείας της
Η αγάπη έχει στερέψει στη βρύση της αφθονίας της
Η ζωή έχει καταντήσει ένα σιδερένιο αμόνι, να κάνει "γκούπ", όταν χτυπάει το σφυρί επάνω της
Το σφυρί και το δρεπάνι, της αλλαγής
Τι απέμεινε απ' όσα σου έταξα, εκείνο το απόγευμα στο λιμάνι?
Απ' όσα είπαμε οι δυό μας, πρώτη φορά, ακούγοντας στο ραδιόφωνο τη μουσική μας?
Από την άμμο στην παραλία, κάτω απο την πανσέληνο του Ιουλίου?
Τι απέγιναν τα όνειρα μας?
Τα πάντα ήταν τόσο διαφορετικά, σήμερα πάλι διαφέρουν
Να μου κρατάς το χέρι σφιχτά, κι εγώ θα σε κρατώ
Να με κοιτάς στα μάτια, να με κοιτάς όσο μπορείς
Να με φιλάς τις νύχτες, να με κρατάς αγκαλιά
Ανάμεσα στο σήμερα και στο αμφίβολο αύριο, σε μια χαραμάδα δική μας
Αυτό που με ορίζει, είναι οι στιγμές μας, η δύναμη μας
Το αεράκι που φυσάμε στο πανί μας, καταμεσής της άπνοιας
Κάθε λεπτό που σχεδιάζουμε παλάτια για το γιό μας
Οι νίκες και οι ήττες μας, τα αγγίγματα μας
Μόνο μαζί σου, κοριτσάκι μου, ελευθερώνομαι
Και γίνομαι λευτεριά για τη ζωή μου...

Tuesday, June 7, 2011

Μιλούσαμε εχτές, για πολιτική


Και δε μιλούσαμε για οικονομία, δε θα σταματήσω να το λέω
Το λένε όλοι, ακούστε όποιον καλό και ανοιχτόμυαλο άνθρωπο σας αρέσει, το πρόβλημα της Ελλάδας, είναι πρώτα και κύρια ΠΟΛΙΤΙΚΟ και όχι αμιγώς οικονομικό
Έχω γράψει κι εγώ πολλές φορές, συμφωνώντας με αυτούς τους καλούς ανθρώπους, ότι οικονομική λύση, καλώς ή κακώς θα εξευρεθεί. Είναι τέτοιες οι ισορροπίες και οι συσχετισμοί, που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον δε συμφέρει τους εταίρους μας, να καταρρεύσει η οικονομία της Ελλάδας.
Μην έχουμε όμως αυταπάτες, ότι αν παραμείνουμε στάσιμοι, δε θα μας αποκόψουν από την παρέα τους. Το έχουν κάνει τόσες φορές στο παρελθόν, γιατί να διστάσουν τώρα?
Όμως πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε τι θα πεί "πολιτικό" πρόβλημα
Και για το λόγο αυτό θα παραθέσω ένα κομμάτι από ένα εξαιρετικό κείμενο που διάβασα στην Athens Voice, από τη -συνήθως ύποπτη- Σώτη, με τίτλο "O κύριος Μπίντερμαν και οι εμπρηστές":


"Το «Κακό» είμαστε εμείς οι ίδιοι που, όπως ο Μπίντερμαν, δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει «όριο» και «κοινωνικό συμβόλαιο»: όριο στην καθημερινή συμπεριφορά, συμβόλαιο στην εφαρμογή των νόμων. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, παρότι δημοκρατικά εκλεγμένες, δεν ασκούν πολιτική· φοβούνται να εφαρμόσουν την υπάρχουσα νομοθεσία και να επιβάλουν τον νόμο, την τάξη και τη δικαιοσύνη που προκύπτει από τον νόμο και την τάξη. Κι όμως αυτή είναι η αποστολή των κυβερνήσεων: να εξασφαλίζουν την εφαρμογή των νόμων και να επεξεργάζονται την αλλαγή τους όπου χρειάζεται. Αντιθέτως, στην Ελλάδα η κατάσταση μοιάζει τόσο με τη δυστοπία του Τόμας Χομπς –μια κοινωνία βίας, αναρχίας και αυτοκαταστροφής"

Ορίστε λοιπόν, με πέντε απλές κουβέντες, τι είναι πολιτική και τί πολιτικό πρόβλημα. Δηλαδή για να τα κάνω ταληράκια και νιανιά, το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδος, είναι ένα και απλό. Δεν εφαρμόζονται οι νόμοι. Τέλος. Γειά σας. Αυτό είναι και τίποτα παραπάνω. Τόσο εύκολο και τόσο κατανοητό. Απλό ακόμα και για τον τελευταίο κάτοικο αυτής της μικρής πατρίδας.
Όλα τα υπόλοιπα, έπονται. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ας διεκδικήσουμε τα βασικά, τα αυτονόητα. Ας μιλήσουμε για τα πραγματικά μας προβλήματα. Για την πόλη μας που είναι άβατο, και ντρεπόμαστε γι αυτή. Για την υγεία, στην οποία το φακελάκι είναι καθεστώς. Για την παιδεία που είμαστε υποχρεωμένοι να πάμε στα φροντιστήρια. Για την αστυνομία που έχει απωλέσει το κύρος και την αποτελεσματικότητα της. Για τη δημόσια ζωή που μαστίζεται από αναξιοπιστία. Για τις γειτονιές μας που κάποτε γνωρίζαμε φίλους και συγγενείς, και τώρα κλειδαμπαρονώμαστε φοβισμένοι και ανασφαλείς, έρμαια κάθε έμπορου-βρυκόλακα δημοσιογράφου-καναλάρχη. Για τις δυνατότητες που έχουμε και το σύστημα που σήμερα προσπαθούν να κρατήσουν στη ζωή, δε μας αφήνει να εκδηλώσουμε και να μεγαλουργήσουμε, με σκληρή δουλειά και θυσίες, αλλά ΕΛΠΙΔΑ
Να αγανακτήσουμε απέναντι σε αυτούς που μας έχουν πείσει ότι δεν υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ. Ότι δεν έχουμε προοπτική, ότι είμαστε ξοφλημένοι! Αυτοί αξίζουν τα γιαούρτια, αυτοί παράγουν αδιέξοδα και εκβιαστικά διλήμματα.
Ούτε εκλογές, ούτε δημοψηφίσματα, ούτε κωλοτούμπες. ΔΟΥΛΕΙΑ πάνω σε σχέδια, πάνω στους νόμους και τις αξίες μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας αξιοπρεπών ανθρώπων
Θέλω πίσω την Αθήνα μου, αυτό με συγκλονίζει. Θέλω πίσω την αθωότητα και την αισιοδοξία μου
Θέλω αλήθειες όσο και να πονάνε, και θέλω και να πιστέψω, ότι αν προσπαθήσω μπορώ να φέρω τα πάνω κάτω
Τελειώνω με ένα κομμάτι-έκκληση, από το κείμενο του Θεοδωρόπουλου, με τίτλο "Κίνημα των 10: Να σιωπήσουν οι οικονομολόγοι":

"Να θυμηθούμε ότι για να υπάρξει διάλογος πρέπει πρώτα να υπάρξει λόγος- τουλάχιστον ένας. Κι αν κάτι λείπει αυτή τη στιγμή είναι ο πολιτικός λόγος. Ένας πολιτικός λόγος που θα σε πείσει ότι αξίζει τον κόπο να περάσεις τις θυσίες για να ζήσεις καλύτερα. Ένας πολιτικός λόγος που θα σου δείξει ποιο είναι αυτό το καλύτερα που προσδοκάς."


Περισσότερο όμως από το λόγο που απουσιάζει, και πουθενά δεν παράγεται, ούτε από το λαό, όλους εμάς, και τους πολιτικούς περισσότερο (ως κατεξοχήν φορείς του δημόσιου λόγου), απουσιάζει η ΣΚΕΨΗ και το ΌΡΑΜΑ από την Ελλάδα.
Και απουσιάζουν, γιατί η Ελλάδα, δεν παράγει πολιτισμό, εδώ και πάρα πολλά χρόνια
Πολιτισμό που θα καινοτομήσει και θα αναδείξει την ξεχωριστή (η όχι) ταυτότητα του χώρου, του χρόνου και του λόγου. Του χτές, του σήμερα και του αύριο, όπως αυτά ενώνονται (αν ενώνονται) ιστορικά. Πολιτισμό που θα μας δείξει προς τα που να πάμε, όντας χαμένοι στα σκοτάδια και την αμετροέπεια των γεγονότων που βιώνουμε
Ο λόγος, είναι θεμέλιο της Πόλης. Ο νόμος, είναι ο σκελετός και η δομή της. Πολίτες, όλοι όσοι μετέχουν της συλλογικής-δημόσιας εμπειρίας, του να ζείς και να πράττεις μέσα στην Πόλη. Και διαμέσω του λόγου, να παράγεις πολιτισμό. Και μέσω του πολιτισμού, να παράγεις συλλογική μνήμη και ιστορία. Και να υπάρχεις ως ενεργό στοιχείο της Πόλης, και όχι ως κοτρώνα που πέφτει στα κεφάλια δικαίων και αδίκων, χωρίς λόγο και αιτία
Σήμερα, η ανάγκη για πολιτικό λόγο, για προτάσεις, για διεξόδους, είναι επιτακτικότερη από ποτέ. Είναι το οξυγόνο που θα τροφοδοτήσει τη δημοκρατία μας. Αν αυτό επιθυμούμε
Είναι η ασπίδα που διαθέτουμε, για να προσδοκούμε, ένα καλύτερο αύριο




Sunday, June 5, 2011

Το όργιο της ανευθυνότητας, απόδειξη της καταστροφής μας


Ερχόμενος το πρωί στη δουλειά, πέρασα από το Σύνταγμα.
Τι το ήθελα ο ανυποψίαστος να κοιτάξω προς την πλατεία, και να αντικρίσω ένα κατάπτυστο πανό, από κάποιους "αγανακτισμένους" με σύνθημα: "Ψηφίζετε μνημόνιο, κερδίζετε Γουδή".
Μάλιστα, εδώ καταντήσαμε, στην προβολή της οχλοκρατίας, ως κινήματος "πολιτικής παρέμβασης"
Σα δε ντρέπεστε όσοι το κρεμάσατε. Φασίστες, σκοταδιστές, τραμπούκοι, λαϊκιστές, κατακάθια της κοινωνίας. Που νοσταλγείτε εκτελέσεις και δίκες "εθνικής προδοσίας", τανκς και "εκκαθαρίσεις"
Ήθελα να 'ξερα, τι θα λεγε για αυτό το πανό ο Μίκης Θεοδωράκης, που γρήγορα γρήγορα, ξανά-τυλίχτηκε στο πέπλο του μύθου του, μετά τους κεραυνούς που εξαπέλυσε, ενάντια στο σύστημα, με τη "σπίθα" που άναψε. Σαν τον Σπίθα, το φίλο του Γιώργου Θαλάσση, του "Μικρού Ήρωα"
Μια άλλη φίλη μου, έγραφε χτες στο facebook, "μας ετοιμάζουν μια κοινωνία με μισθούς Βουλγαρίας, φόρους Σουηδίας και κοινωνικό κράτος Μαλάουι". Όταν τη ρώτησα, "ποιοι μας την ετοιμάζουν", απάντηση δεν πήρα. Άραγε υπάρχει μια απάντηση σε όλα αυτά? Είναι όλα μια σκοτεινή συνωμοσία που οι πράκτορες του κακού μας ετοιμάζουν? Είναι ένα σατανικό σχέδιο των Τούρκων να μπουν στην Ελλάδα, όταν αυτή διαλυθεί? Είναι προδιαγεγραμμένη κατάσταση, από τους εταίρους μας της Ε.Ε για να μας τιμωρήσουν για τις διαχρονικές μας σπατάλες? Δεν ξέρω, τι να σας πω
Εγώ αυτό που ξέρω και που βλέπω, είναι ότι αποδεικνύουμε για μια φορά ακόμα, ότι αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ στην Ελλάδα, είναι να πετάμε το μπαλάκι των ευθυνών και των αληθινών μας προβλημάτων, στους άλλους. Πάντοτε, φταίνε κάποιοι άλλοι. Αυτοί να πληρώσουν. Αυτοί να επιστρέψουν τα κλεμμένα. Αυτοί είναι οι προδότες. Αυτοί είναι οι ανίκανοι και οι αναποτελεσματικοί. Αυτοί μας εκμεταλλεύτηκαν και μας πήραν την παρθενία, ενόσω εμείς κοιμόμασταν νηφάλιοι, τον ύπνο του δικαίου και αγνού "λαού". Αυτού δηλαδή που σήμερα κρεμάει τα πανό στο Σύνταγμα ζητώντας την εκτέλεση των "προδοτών πολιτικών" σε ένα καινούργιο Γουδή.
Το να ψάχνεις μονίμως άλλοθι και φταίχτες, είναι το εθνικό μας σπορ. Αυτό δεν κάνουν οι "αγανακτισμένοι"? Γιατί πολιτική πρόταση, ιδέες, θετική σκέψη και ουσιαστική παρέμβαση, δεν κάνουν σε τίποτα. Απλά εκτονώνουν το θυμό και το συναίσθημα τους.
Βλέπετε, όταν δε συμμετέχεις σε κανένα σύστημα, όταν ξεχνάς ότι εσύ ψήφιζες πριν ένα χρόνο στις εθνικές εκλογές, και πριν λίγους μήνες στις τοπικές εκλογές της αυτοδιοίκησης, όταν βάζεις τη σημαία της Ελλάδας μπροστά "γιατί είναι εθνικό καθήκον", όταν ζητάς "συναίνεση", και άλλα πολλά, τότε απλά δε θέλεις να πάρεις πάνω σου το κομμάτι της ευθύνης που σου αναλογεί, να κάνεις την αυτοκριτική σου και να χαράξεις πορεία για μια νέα αρχή. Όπως μπορείς. Με όπλα φθαρμένα, με πόδια πληγωμένα, με πλάτη τσακισμένη. Όπως οι παππούδες μας. Δε θέλεις, αρνείσαι, απεμπολείς κάθε διάθεση για αλλαγή. Πετάς το μπαλάκι στην κερκίδα, δίνοντας της το δικαίωμα να αποφασίζει για σένα, χωρίς εσένα. Όμως αυτό δεν είναι το ζητούμενο? Όταν απέχεις συνέχεια, από το δημόσιο χώρο, γιατί ωφελείσαι και ο ίδιος ή γιατί "δε σε αφορά", τότε ξυπνώντας, θα βρεθείς σε μια άλλη πραγματικότητα, που με την ανοχή σου σχηματίστηκε. Εν τη απουσία σου, την αδιαφορία και την αναισθησία σου, συντελέστηκε η τερατογέννεση. Και για να φύγει το τέρας, χρειάζεται πρόταση, όχι αεροζόλ, ούτε μπού και ντού
Αυτό που μου κάνει εντύπωση, και το σκεφτόμουν όλο το Σαββατοκύριακο, είναι το πως, όλοι ξέρουμε τι έφταιξε (μέσες άκρες), όμως ΚΑΝΕΝΑΣ δεν προτείνει τίποτα.
Έγραφα τις προάλλες, ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, με αποκορύφωμα τους "αγανακτισμένους" που έχουν εντελώς ξεμωραθεί. Που έχουν γίνει όχλος λαϊκισμού, που ενσωματώνει -δυστυχώς- τις ακραίες αντιλήψεις, μέσα στην έκφραση του.
Και ξαναρωτώ σήμερα: Ξέρουμε τι θέλουμε? Που θέλουμε να πάμε?
Οι αλλαγές και οι ριζικές τομές, που χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα, για να προχωρήσει μπροστά και να γίνει ένα σύγχρονο δυτικό κράτος, απαιτούν ολοκληρωμένο σχέδιο, πολιτική πρόταση, διάλογο και αναθεώρηση θεμελιακών πυλώνων της δημοκρατίας μας. Χρειάζονται δουλειά σκληρή και συμμετοχή όλων όσων επιθυμούν αυτές τις αλλαγές. Προεξοφλώντας έστω, μελλοντικές απολαβές τους, ως αναθεωρητές, σωτήρες, εθνάρχες κλπ. Που βλέπετε να γίνεται ζύμωση και να βγαίνουν συμπεράσματα? Να προκύπτουν αιτήματα από μέρους του λαού?
Είναι δυνατόν να πάρω στα σοβαρά όσους λένε "να φύγει το χρέος"? Είναι αυτό πρόταση ή θέση, ανθρώπου που κατοικεί στην Ελλάδα του σήμερα? Η μήπως είναι κραυγή κάποιου ξεχασμένου σε ένα πατάρι ατόμου, που προσγειώθηκε στη γη, χτες το βράδυ? Κοροϊδευόμαστε?
"Εσείς τα κάνατε, εσείς να βρείτε λύση"? Ποιοι είστε εσείς? Και αν εσείς, είστε "εσείς", εμείς ποιοι είμαστε σε σχέση με εσάς? Εμείς δεν είμαστε παρόντες? Δεν είμαστε πολίτες? Δεν είμαστε άνθρωποι? Δε ζούμε στην Ελλάδα?
Αυτό που χρειάζεται σήμερα, αυτή τη στιγμή, είναι να κάτσουμε κάτω και να σκεφτούμε τι θέλουμε. Να πάρουμε θέση, να δηλώσουμε άποψη, να δώσουμε στίγμα και παρουσία. Σε κάθε τομέα που μπορούμε να καταλάβουμε. Δεν είναι ανάγκη να ξέρουμε με κάθε λεπτομέρεια, οικονομικά, πολιτικές επιστήμες, ψυχολογία και κοινωνιολογία. Είναι ανάγκη να ξέρουμε να σκεφτόμαστε με τη λογική μας
Πως θα καταλάβουμε, προς τα που τραβά το καράβι η Ευρωπαϊκή Ένωση (με το ζόρι τελικά γιατί με το καλό είδαμε τι γίνεται, "αγανακτήσαμε"), τι μέλλει γενέσθαι, ποια η δική μας θέση μέσα στις εξελίξεις, ποιες οι ευκαιρίες και τα οφέλη που θα αποκτήσουμε, όσοι δε μετέχουμε του σημερινού κομματικού κράτους?
Και τέλος, θα ήθελα να πω κάτι ακόμα. Αγανακτώ κι εγώ, με τις δηλώσεις διαφόρων επαϊόντων που άκριτα και ανερυθρίαστα, εξαγγέλουν από τα κανάλια και τις εφημερίδες, ότι πρέπει να αλλάξει το δημόσιο, χωρίς να λένε πως. Δηλαδή ρε μάγκες, ένα λεπτάκι. Το δημόσιο το αποτελούν 1,5 εκατομμύρια Έλληνες. Αν υπολογίσετε και τις οικογένειες τους μιλάμε για το 1/3 του Ελληνικού πληθυσμού. Ποιος θα το αλλάξει και θα το ξεκουνήσει αυτό το δημόσιο? Τα θέλουμε και τα λέμε όλα αυτά? Δηλαδή θα στραφούν οι μισοί Έλληνες, που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, οι "απέξω", ενάντια στους άλλους μισούς τους "απο μέσα"? Εμφύλιο θέλουμε η μια καλύτερη ζωή για όλη την κοινωνία? Και τελικά, οι δημόσιοι ευθύνονται που εργάζονται? Ή το πελατειακό σύστημα, το οποίο χτίστηκε όλα αυτά τα χρόνια, με αποτέλεσμα σήμερα, να είναι βαρίδι και πρόβλημα?
Αν δεν υπάρξει πολιτικό σχέδιο, που να προδιαγράφει ένα καλύτερο μέλλον, μέσα από την αναθεώρηση των κακώς κειμένων που ζούμε καθημερινά, βάζοντας ένα ρεαλιστικό στόχο, ένα χρονικό ορίζοντα, τότε το όργιο της ανευθυνότητας που αυτή τη στιγμή καταπνίγει κάθε δημοκρατική πρόταση διαλόγου, θα σημάνει την άνευ προηγουμένου, καταστροφή μας, σε κάθε επίπεδο
Χρεός μας, να προτάξουμε θετική σκέψη, και προτάσεις-αντίβαρα, στο χυδαίο λαϊκισμό, που μονάχα αίμα και εκδίκηση μπορεί να παράξει, και πάντως όχι καμία ουσιαστική αλλαγή στη νοοτροπία του Έλληνα "χαβαλέ" που ξύπνησε το 2011.
Οι "φίλοι" μας οι Τούρκοι, μας έδωσαν το παράδειγμα. Με την τεράστια ανάπτυξη τους, το ρυθμό ανοικοδόμησης των οικονομικών τους, τις εξαγωγές και το δυναμισμό τους, την εξωστρέφεια της κυβέρνησης Ερντογάν που ανατρέπει εκ βάθρων τα όσια του Κεμαλισμού, φέρνοντας μια ώρα νωρίτερα τη σύγκλιση με τη Δύση (και άρα κατοχυρώνεται ως ισότιμος συνομιλητής και τοποτηρητής της, στον ευρύτερο Μεσογειακό χώρο), μας πετάνε έξω, από τις εξελίξεις. Μας κάνουν, όσα κάναμε εμείς στα Σκόπια πριν χρόνια. Με την οικονομική τους ευρωστία, μας πετάνε στο περιθώριο και μας παίρνουν τουρισμό, και επιρροή στα Βαλκάνια, αφού σε λίγο θα αγοράσουν τα πάντα. Κι εμάς μαζί
Αυτό που χρειαζόμαστε ΣΗΜΕΡΑ, είναι δουλειά, οργάνωση και όραμα.
Όλα γίνονται, ας αφήσουμε την "αγανάκτηση" και τις αηδίες, και ας ξαναχτίσουμε τη χώρα!!