Η χώρα σε διαρκή τροχιά εκλογών

 Αυτή την εποχή βλέπουμε διάφορες ζυμώσεις στο προσκήνιο αλλά και εντονότερα παρασκηνιακά


Αναφέρομαι στα πολιτικά κόμματα 

Κατά την άποψη μου ορίζοντας των εξελίξεων είναι ο Σεπτέμβριος οπότε και θα τρέξουν αρκετά καινούργια θέματα τόσο σε ευρωπαϊκό, όσο και σε εθνικό επίπεδο

Εμάς τι μας ενδιαφέρει από αυτά?

Σε ευρύτερο πεδίο μας ενδιαφέρει η Ευρώπη που υποχρεωτικά πρέπει να αλλάξει για να επιβιώσει

Σε εθνικό επίπεδο μας ενδιαφέρει η Ελλάδα που υποχρεωτικά πρέπει να ξεφύγει από τη νοοτροπία Οθωμανικού προτεκτοράτου για να ευημερήσει

Για την Ευρώπη δε με ενδιαφέρει και τόσο, διότι είναι άλλο το επίπεδο αναφοράς, παγκόσμια ανταγωνιστικό. Εμείς δεν έχουμε βιομηχανία, δεν έχουμε σημαντικό κομμάτι εξαγωγών, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί έχουν. Και θα τη βρούν την άκρη

Στα καθ' υμάς όμως, τίποτα δε φαίνεται να αλλάζει

Ασχολούμαστε με το παλιό, προσπαθούμε να προεξοφλήσουμε το καινούργιο με πολιτικά παρωχημένους όρους

Και δε συζητάμε σοβαρά, δημόσια και οριζόντια (σε κάθε δεξαμενή προοδευτικών ανθρώπων) για το πως μπορούμε να οργανώσουμε το Ελληνικό μέλλον σε στέρεες εθνικές βάσεις

Ασχολούμαστε με την Τροϊκα και το μνημόνιο, ενώ στην Ευρώπη και αυτά έχουν ξεπεραστεί από τις δομικές αδυναμίες του συστήματος

Πολιτική δεν είναι μονάχα να μοιράζεις χρήματα, αλλά να αναθεωρείς, να σχεδιάζεις, να προκρίνεις λύσεις ρεαλιστικές και βιώσιμες

Ώστε τελικά να ωφελείται η κοινωνία και το μεγάλο σύνολο των αδύναμων ανθρώπων

Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό και με περισσή μελαγχολία στη διάθεση εξομολογούμαι πως δεν τα βλέπω τα πράγματα ρόδινα με κανένα τρόπο

Ο Σαμαράς προσπαθεί να συσπειρώσει γύρω του τη δεξιά, οι υπόλοιποι να βρούν τρόπους να επιβιώσουν και κάποιοι να ξαναβρούν βηματισμό και χώρο στην παλέτα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης

Όμως η περίοδος θυμίζει την εποχή μετά το Β παγκόσμιο, τα δεκεμβριανά και τον εμφύλιο, όσον αφορά την αστάθεια, την αδυναμία των εγχώριων δομών να στηρίξουν βιώσιμες και αποδεκτές προτάσεις και την υπερ-εκμετάλλευση των Ελληνικών ελίτ εις βάρος του λαού που προφανώς έχει διαφορετικές ανάγκες

Είχα γράψει παλιότερα για την ανάγκη εκπόνησης ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ

Το πρώτο κομμάτι, αυτό της διάσωσης το λάβαμε. Το δεύτερο κομμάτι το αναπτυξιακό πιστεύω πως προσπαθεί να το παλέψει ο Σαμαράς μετά τις Γερμανικές εκλογές με τη μορφή "κουρέματος" του χρέους

Εκεί έχει ποντάρει πολιτικά, ώστε να του χρεωθεί και η δημιουργία μιας πολιτικά βιώσιμης δεξιάς που θα διαχειριστεί την ανάπτυξη

Εκεί έχουν ποντάρει και οι υπόλοιποι, που θέλουν το Σαμαρά να "πέσει" ώστε να προκριθεί το αμερικανάκι Τσίπρας στην πρωθυπουργία

Όμως ακόμα και το χρεός να ελαφρυνθεί η πραγματικότητα είναι πως η Ελλάδα θυμίζει χώρα καμμένη από Ναπάλμ

Ακόμα και μια πολιτική αλα ΕΡΤ να ακολουθηθεί για να αραιώσουν ορισμένα φυντάνια διαφθοράς και παρακμής στο κράτος, πάλι τα πράγματα είναι δύσκολα και ο "ξένος παράγοντας" έχει τον πρώτο λόγο

Τότε στον εμφύλιο, οι Βρετανοί αποσύρθηκαν πρώτοι, αφήνοντας τους Αμερικάνους να προχωρήσουν σε "εκκαθάριση" της κυβέρνησης του βουνού και να αποκαταστήσουν το βασιλιά Γεώργιο στο δημόσιο βίο

Κατα διαβολική αντιστοιχία με το τότε, το ΔΝΤ αποσύρεται ώστε να αφήσει το πεδίο στην Τροϊκα που απομένει, ώστε να γίνει η εκκαθάριση των δεν-ξέρω-κι-εγώ πραγμάτων στην Ελλάδα

Το σίγουρο είναι πως θα γίνουν αλλεπάληλες δοκιμές, μέχρι να στεριώσει μια αρεστή και κατάλληλη λύση, στα μάτια των πατρόνων μας

Δυστυχώς όμως ο λαός θα πεινάσει περισσότερο, ενώ οι καλές και ευχάριστες μέρες φαντάζουν πάρα πολύ μακρινές, μετά το 2020 πιστεύω

Και όχι για όλους

Μέχρι νεωτέρας λοιπόν ας ελπίζουμε για το καλύτερο

Με τη λογική πως βρισκόμαστε σε διαρκή τροχιά εκλογών, σε ένα δηλαδή ρευστό πολιτικά περιβάλλον, του οποίου η διαμόρφωση είναι θέμα διεθνών αποφάσεων και συγκυριών

Και τη λογική ότι αν δεν "κάτσει" το κούρεμα η άλλη διέξοδος είναι αποχώρηση της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ με κάποιον τρόπο, ώστε να "τρέξουν" πιο ευέλικτες τακτικές ανάκαμψης

Καλό καλοκαίρι

Ο κοινός στόχος γεννάει την έκπληξη - του Χρήστου Γιανναρά

Αναδημοσιεύω αυτολεξεί με υπογραμμίσεις δικές μου, το κείμενο του Χρήστου Γιανναρά από την Καθημερινή, διότι λέει ακριβώς όσα όλοι σκεπτόμαστε, αλλά δεν τα συναρτούμε σε μια υλική γραπτή οντότητα συγκεντρωμένα. Αυτή η θέση, του Γιανναρά, με εκφράζει απόλυτα και στο ακέραιο και προσωπικά τη βλέπω ως καταστατικό χάρτη ή όραμα, μιας νέας εποχής. Ιδού:

 http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_25/11/2012_471513

Tο ποτήρι μπορεί να είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Kαι οι εκβιαστικές απαιτήσεις των δανειστών μας, η βαναυσότητα των διλημμάτων που μας θέτει η τρόικα, επιδέχονται δυο θεωρήσεις, δυο ενδεχόμενες πολιτικές: Tην εκδοχή της συμφοράς, δηλαδή της ποινής, και την εκδοχή της ευκαιρίας. Ποτέ μέσα στην Iστορία δεν κερδίζεται ανάσταση χωρίς πικρή γεύση θανάτου, ανάκαμψη δίχως να προηγηθεί απόγνωση.

H κυβέρνηση παλεύει, με νύχια και με δόντια, να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις της τρόικας σώζοντας αλώβητο το πελατειακό κράτος. Eπιλέγει την εκδοχή της ποινής, που τη φορτώνει ολόκληρη στο κοινωνικό σώμα σαν αδυσώπητη συμφορά. Tο καθεστώς της κομματοκρατίας άθικτο, οι εξωφρενικές προνομίες των κομματανθρώπων ταμπού: Pωτήστε, πόσοι «ειδικοί σύμβουλοι» του πρωθυπουργού σχολάζουν απράγμονες στο Mέγαρο Σταθάτου και με τι μισθούς, «έναντι» υπηρεσιών που προσφέρθηκαν ή ελπίζεται να προσφερθούν στο μέλλον. Πόσες «ειδικές γραμματείες» υπουργείων έχουν πρόσφατα δημιουργηθεί, πόσες εκατοντάδες εταιρειών του Δημοσίου συνεχίζουν να υπάρχουν μόνο για να χρυσοπληρώνονται κομματάνθρωποι. Πόσο μειώθηκαν οι απολαβές των βουλευτών και των υπαλλήλων της Bουλής, τι συνεχίζουν να στοιχίζουν στο πτωχευμένο κράτος τα «λειτουργικά έξοδα» των κομμάτων.

O εξωφρενικός δανεισμός (εν ψυχρώ κοινωνικό έγκλημα της κομματοκρατίας) έχει οδηγήσει τη χώρα σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον έσχατο εξευτελισμό να επιτροπεύεται η άσκηση της εξουσίας. Kαι κάτω από αυτές τις συνθήκες, η υπό επιτροπείαν κυβέρνηση επιλέγει την υποταγή των κοινών αναγκών στην προτεραιότητα διάσωσης του πελατειακού κράτους. Eπιλέγει να παραμένει το κράτος φέουδο συντεχνιακών συμφερόντων, συνδικαλισμένης ανικανότητας, παρασιτισμού και φυγοπονίας, κράτος θεσμοποιημένης κοινωνικής αδικίας, αναιδέστατης αναξιοκρατίας. Eτσι μεταβάλλει η κυβέρνηση την εξόφληση των δανείων σε σισύφειο εγχείρημα, δηλαδή σε εξόφθαλμη ματαιοπονία. Tο υπάρχον πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να δει τη συντελεσμένη καταστροφή σαν ευκαιρία αναγεννητικού κοινωνικού μετασχηματισμού, κατάλυσης του πελατειακού κράτους.

H τρόικα φυσικά και δεν ενδιαφέρεται να μας απαλλάξει από την ντροπή και την αθλιότητα της κομματοκρατίας –εξάλλου τηρεί και τα προσχήματα της μη-παρέμβασης σε όσες τυπικές-φορμαλιστικές (εντελώς ψευδιασθητικές) «ελευθερίες» μας επιτρέπουν να συντηρούμε. Oμως τα όσα εκβιαστικά απαιτούν κρατώντας μας ομήρους των δόσεων του αέναου δανεισμού μας, επιδέχονται, ναι, δύο τρόπους, δύο πολιτικές πρακτικές αντιμετώπισης: Nα δεχθούμε τον πνιγμό του εκβιασμού και της ομηρίας σαν ποινή και συμφορά ή να τον δεχθούμε σαν ευκαιρία ριζοσπαστικών τομών κρατικής ανασυγκρότησης, ανατροπής του πελατειακού κράτους.

Zητάει η τρόικα να περιμαζευτεί ο χαοτικός, δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας στη χώρα μας, να απολυθούν πολλές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων. H κυβερνητική προάσπιση του πελατειακού κράτους εμφανίζει την απαίτηση μόνο σαν ποινή και τη μεταβιβάζει στο κοινωνικό σώμα σαν συμφορά: Eντέλλεται απολύσεις με «κούρεμα», δηλαδή αδιάκριτες, χωρίς έλεγχο ποιος χρειάζεται και ποιος περιττεύει, χωρίς αξιολόγηση ικανοτήτων και προσφοράς (προκαλώντας βάναυση κοινωνική αδικία), αλλά και χωρίς στάθμιση των αναγκών κάθε συγκεκριμένης κρατικής υπηρεσίας (προδίδοντας παγερή αδιαφορία για τη λειτουργικότητα του κράτους). Προτιμάει η κυβέρνηση το αδιάκριτο «κούρεμα», διότι τον παραλογισμό του μέτρου τον φορτώνει στην τρόικα.

O άλλος τρόπος, η διαφορετική πολιτική πρακτική, θα ήταν να αξιοποιηθεί ο στυγνός εκβιασμός της τρόικας ως γόνιμη πρόκληση για καθολική κοινωνική συνέγερση στο τόλμημα «επανίδρυσης του κράτους». O πολίτης ξέρει ότι το πελατειακό κράτος (έστω κι αν το χρησιμοποιεί και ο ίδιος με ιδιοτέλεια) είναι συνώνυμο της υπανάπτυξης, της κοινωνικής αδικίας, του φασιστικού τραμπουκισμού των συνδικαλιστών του. Aν πιστοποιούσε ανιδιοτέλεια στον ηγέτη του, μάλλον θα στρατευόταν, με κάθε θυσία, στο εγχείρημα να στηθεί εξ υπαρχής κράτος στην υπηρεσία των πολιτών, κράτος άτεγκτης αξιοκρατίας, με πρώτο στόχο την ποιότητα της ζωής. Kαι μια καθολική συνέγερση σε τέτοιο εγχείρημα θα συνεπέφερε σχεδιασμούς και μεθοδικές πρακτικές για την απορρόφηση σε παραγωγικές πρωτοβουλίες των χιλιάδων, που σήμερα ανέλπιδα υποχρεώνονται να στερηθούν την ισόβια σίτιση από τον κρατικό κορβανά χωρίς τίποτα να αλλάζει στο «σύστημα».

Kάτι ανάλογο θα μπορούσε να κατορθωθεί και με αφορμή την απαίτηση της τρόικας για απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων: H τρόικα ενδιαφέρεται να επιβάλει την «ελευθερία», χωρίς έλεγχο και φραγμό, της ατομοκεντρικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Mια ανιδιοτελής (και προπάντων οξυμένης νοημοσύνης) πολιτική ηγεσία θα αξιοποιούσε τη δογματική απαίτηση για να διαλύσει «καρτέλ» συμφερόντων, να αναιρέσει ανισότητες ευκαιριών, να αποκαταστήσει κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή όρους δικαιοσύνης στην άσκηση επαγγελμάτων, όρους γόνιμου ανταγωνισμού.

Kόπτεται η τρόικα και ηθικολογούν γαυριώντες και φρυαττόμενοι οι πολιτικοί λακέδες των δανειστών μας: να εξαλειφθεί η φοροδιαφυγή στη χώρα μας. Aλλά η κυβέρνηση για να εξαλείψει τη φοροδιαφυγή πρέπει να απαρνηθεί το πελατειακό κράτος, δηλαδή τον τρόπο ή την πρωτεύουσα πρακτική με την οποία ασκείται η πολιτική στο Eλλαδιστάν. Δεν έχει την πρόθεση να το κάνει. Παίζει κρυφτούλι με την τρόικα κυνηγώντας μικροπωλητές της «λαϊκής» ή ψιλικατζήδες βιοπαλαιστές και αφήνοντας ανενόχλητους τους κεντρικούς πυλώνες, τα εδραιώματα της φοροδιαφυγής, που είναι και αντερείσματα του πελατειακού κράτους.

Kοντολογίς: το καθεστώς επιτροπείας, δηλαδή η υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, θα είναι η αδιέξοδη μοίρα μας, για πολλές δεκαετίες, αν δεν απαλλαγούμε, ρεαλιστικά και με συνέπεια, από το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, τη γάγγραινα του πελατειακού κράτους, τη συμφορά και ντροπή της κομματοκρατίας. Tο δίλημμα για την ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρο: Ή απαλλάσσεται από το πελατειακό κράτος, δηλαδή από το σημερινό πολιτικό σύστημα, και επιχειρεί με καινούργιο Σύνταγμα την επανίδρυση του κράτους (έναν κοινωνικό μετασχηματισμό που να στοχεύει στην ποιότητα, στην αξιοκρατία, στην αριστεία) ή μπαίνει οριστικά στο λούκι της επιτροπευόμενης συμφοράς με αναπόδραστη κατάληξη το ιστορικό της τέλος.

Φυσικό να ρωτάμε όλοι: πώς, με ποιες πολιτικές πρακτικές θα κατορθωθεί η απαλλαγή από την κομματοκρατία. Oμως τουλάχιστον από την Iστορία συνάγεται η απάντηση ότι για τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει μια κοινωνία δεν υπήρξαν ποτέ προβλέψεις ή συνταγές. Στην έκπληξη οδηγεί η σαφήνεια των στόχων. Kαι το να γίνουν οι στόχοι κοινή συνείδηση μιας κρίσιμης μάζας του πληθυσμού.

Oι εκπλήξεις γεννιώνται, δεν υπαγορεύονται...

Και συμπληρώνω το δάσκαλο, λέγοντας το εξής: Οι εκπλήξεις έρχονται πάντοτε από το εξωτερικό, έστω και με τη μορφή.....φιλελλήνων ή Ελλήνων του διαφωτισμού....