Τα δημοψηφίσματα

Όποιος ειλικρινά πιστεύει ότι τα δημοψηφίσματα είναι έκφραση δημοκρατίας στη σημερινή εποχή είναι σε απλά Ελληνικά, κουτός.

Τα δημοψηφίσματα στην παρούσα συγκυρία χρησιμοποιούνται ως πολιορκητικός κριός για να ανατρέψουν κεκτημένα και κατακτήσεις των δυτικών αστικών δημοκρατιών που βασίστηκαν στην ευημερία των κοινωνιών της περασμένης δεκαετίας.

Τα δημοψηφίσματα είναι το εφάμιλλο των δικτατοριών που επιβλήθηκαν από τη CIA στις χώρες της Μεσογείου και τον αραβικό κόσμο τη δεκαετία του 70. Με τη διαφορά ότι σήμερα την κοινή γνώμη καθοδηγουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι των ΜΜΕ.

Το λέω ειρωνικά.

Δημοκρατία και δημοψηφίσματα προϋποθέτουν μια ωριμότητα που δεν έχει ο όχλος. Αυτό είναι γνωστό σε όσους μανιπουλάρουν και καθοδηγούν το κοπάδι. Γι αυτό και εξεγείρονται ζητώντας περισσότερη "δημοκρατία".

Γι' αυτό μας έχουν ζαλίσει με τα "δικαιώματα" και τις ανθρώπινες ανάγκες για ελευθερία και αυτοδιάθεση.

Όποιος έχει χρήματα, μπορεί να είναι και ελεύθερος και να κάνει επιλογές.

Όποιος είναι υπάλληλος που ίσα επιβιώνει τι ακριβώς ελευθερίες έχει? Κοροϊδευόμαστε?

Είναι ελευθερία να επιλέξεις το μοντέλο της τηλεόρασης ή αν θα πας με μαύρο ή με κινέζο?

Απορώ με τη νοημοσύνη ορισμένων. Απορώ με όσους πουλούσαν παγκοσμιοποίηση και καπιταλισμό αγκαζέ με το "πακέτο" ελευθεριότητας Αμερικάνικης εμπνεύσεως. Απορώ κυρίως που απορούν πως απέτυχε το δηλητηριώδες αυτό σχέδιο τους.

Να σου δίνουν δηλαδή με το ζόρι ένα φαγητό που δεν σου αρέσει. Να το φτύνεις, να το σιχαίνεσαι, να το καταγγέλεις-- και μετά να σου κάνουν έρευνα αγοράς δυσαρεστημένου πελάτη, γιατί δεν σας άρεσε η μαγειρική μας. Απορούν που εκλέγεται ο Τράμπ, που υπάρχει παντού ο δεξιός, εθνοκεντρικός λαϊκισμός υπέρ της επιστροφής στις τοπικές εξουσίες.

Βάφτισαν το σχεδιάκι τους αριστερά και προοδευτισμό και τους ξίνισε. Όπως ξίνισε και ο σοσιαλισμός. Όπως και όλα τα συστήματα που αντί να παράγουν χαρά, παράγουν λύπη. Απορώ που κάποιοι μπέρδεψαν το διεθνισμό, δηλαδή την επικράτηση του εργατικού κινήματος (θεωρητικά) σε όλο τον κόσμο, με την παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την παραγωγή σε τιμές ξεφτίλα στην Κίνα ενώ η κατανάλωση γίνεται στα ρετιρέ της Δύσης. Ωραίο κόλπο ρε ξυπνητζήδες

Ε, τι να κάνουμε. Δεν έχουμε ιδιωτικό τζέτ να πετάμε στο Μονακό για ψάρι και στην Αλικαρνασσό για παϊδάκια και μετά για παγωτό στο Ντουμπάι. Συγνώμη κιόλας ε που δε συγκινηθήκαμε από τον ενθουσιασμό σας. Δε συγκινηθήκαμε που θέλετε να επιβάλλετε το πακέτο πασπαρτού που λειτουργεί σε αλλοτριωμένες, πολυπληθείς και ισοπεδωμένες κοινωνίες αποχαυνωμένων καταναλωτών McDonalds, Apple, Google, Wallmart και Κιμ Καρντάσιαν. Το πακέτο όλοι οι καλοί χωράνε αφού κανείς δεν έχει ταυτότητα, ούτε προσωπικότητα, ούτε προέλευση, ούτε κατεύθυνση. Όπου το άτομο υπάρχει όσο καταναλώνει "πολιτισμό", όχι όσο συμμετέχει.

Ούτε και έχουμε το περίσσευμα δισεκατομμυρίων να "επενδύσουμε" σε ναρκοαγορές και ξέπλυμα μαφιόζων ή να αντισταθμίσουμε κινδύνους από επιχειρηματικά δάνεια ή να τοποθετήσουμε σε ακίνητα. Γιατί αυτό έχει γίνει το κεφάλαιο σήμερα. Αέρας. Δεδομένα μέσα σε καλώδια που αλλάζουν ήπειρο και ιδιοκτήτη σε δευτερόλεπτα. Αν δηλαδή κάποιος τραβήξει μια πρίζα χάθηκαν τα κεφάλαια? Αυτό είναι η φούσκα? Που είναι η πραγματική οικονομία? Τα ξεχάσαμε όλα? Η αρκεί να υπάρχει μια Αφρική να τροφοδοτεί με φτηνές πρώτες ύλες? Η μήπως θα μας σώσει η εξερεύνηση του διαστήματος μετά?

Γιατί η παγκοσμιοποίηση και ο καπιταλισμός καζίνο της ελεύθερης μετακίνησης κεφαλαίων δίχως κανέναν περιορισμό και με οποιοδήποτε μέσον, εξυπηρετεί όσους έχουν πρόσβαση στο σύστημα. Όσους έχουν περίσσευμα χρημάτων. Όσους έχουν κερδοσκοπήσει εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του διπλανού -που δεν είναι πλέον διπλανός, αλλά μακρινός..στην άλλη άκρη της γης, άρα αόρατος, άρα δεν πειράζει?-. Καπιταλισμός σημαίνει εκμετάλλευση. Παγκοσμιοποίηση σημαίνει εκμεταλλεύομαι την καθυστέρηση του τρίτου κόσμου. Τα ίδια παντελάκη μου, τα ίδια παντελή μου.

Ο κάθε καημένος επαρχιώτης στην Ευρώπη πιστεύει ότι έχοντας μια ψήφο και μια πιστωτική κάρτα στο χέρι, μετέχει των εξελίξεων και των γεγονότων που ερήμην του προγραμματίζονται. Ότι στέλνοντας ένα sms σε κάποιον τετραψήφιο αριθμό κάνει αγαθοεργία, καταπολεμά την πείνα και την αδικία των φτωχών. Ότι παράγοντας πλεονάσματα στερώντας χρόνο από την οικογένεια και τα παιδιά του, επιτελεί έναν σκοπό. Να συσσωρεύσει ύλη, πράγματα δηλαδή που πεθαίνοντας δεν θα τα πάρει μαζί του. Ούτε και θα τα κληρονομήσει σε κάποιον.

Ζούμε εποχές αναταράξεων και αλλαγών, προφανώς γιατί το μόντέλο αποδείχτηκε αποτυχία.

Τώρα πάμε να βρούμε μια νέα πραγματικότητα.

Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός μας, συλλέγοντας αναμνήσεις και σουβενίρ, είπε να πεταχτεί και μέχρι την Κούβα να πει αντί στον Κάστρο. Ερώτηση, ο Κάστρο τον ήξερε όσο ζούσε? Είχαν κάνει κανά στριφτό μαζί ή δεν προκάνανε?

Δεν τελείωσε η Αριστερά, τελείωσαν τα ψέματα

Εγώ δεν είμαι αυτόβουλος υπερασπιστής κανενός κόμματος και κανενός προσώπου.

Είμαι απλά ένας πολίτης που σκέφτεται φωναχτά.

Διάβαζα τις αρλούμπες του Λαζόπουλου που προβάλλει στα μέσα ως κυβερνητικός εκπρόσωπος και ξεπλένει τον εαυτό του και τους φίλους του.

Ένα μάτσο αποτυχημένοι, ανεπάγγελτοι και άσχετοι κυβερνάνε την Ελλάδα με την ανοχή των αντίστοιχα ανεύθυνων και γελοίων ψηφοφόρων τους. Τυχαίο?

Τελείωσε η Αριστερά?

Εγώ να ρωτήσω κάτι άλλο. Η Δεξιά τελείωσε? Το κέντρο? Η πολιτική?

Ε, άρα? Τι ρωτάτε. Όσο υπάρχουν άνθρωποι να υιοθετούν ιδέες και να ασπάζονται προκλήσεις από όπου και αν αυτές προέρχονται, τότε τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Η κοροϊδία όμως και τα ψέματα των δήθεν της Αριστεράς τελείωσαν.

Όπως είχαν τελειώσει νωρίτερα τα ψέματα της δεξιάς και ακόμα νωρίτερα τα ψέματα του κέντρου.

Σχόλασε ο γάμος παίδες, σε άλλη παραλία να κάνετε καριέρες. Μέχρι και τους γύφτους με τις Φεράρι πιάσανε, εσείς θα γλιτώσετε?

Όμως εδώ θέλω να κάνω μια παρατήρηση.

Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αποτυχία της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν είναι και θα είναι μια πολιτική φούσκα που ορισμένοι (όπως η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου και η άλλη της Eurobank η Λάτσαινα και άλλα παιδιά...) τροφοδότησαν με ροζ ελπίδες

Η απάντηση όμως, στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η Χρυσή Αυγή.

Έκανε δηλώσεις αυτό το γελοίο πρόσωπο της Βέφας Αλεξιάδου για την μουσουλμάνα που έκανε παρέλαση με την Ελληνική σημαία. Και οι σχολιαστές του Πρώτου Θέματος κύρηξαν ανένδοτο ενάντια στον "αφελληνισμό" της παρελάσεως και της εθνικής μας εορτής!

Για όνομα του Θεού ρε παιδιά. Δε θα βάλετε ποτέ μυαλό.

Μια ζωή θα είστε έρμαια μιας τρικυμίας στο μυαλό σας. Που δεν περνάει με ντεπόν, για να μην πω καμιά βαριά κουβέντα.

Ούτε όμως ο ομορφονιός Μητσοτάκης είναι η απάντηση στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν εσείς περιμένετε έναν Μητσοτάκη να μας σώσει, είστε γελασμένοι.

Αυτοί ακόμα πολεμάνε να αποφασίσουν αν υπάρχει ΝΔ χωρίς Καραμανλή. Και μάλιστα, βγήκε και ένα καινούργιο Καραμανλάκι, ένας δικηγόρος γλυκύτατος, βουλευτής Σερρών αν δεν απατώμαι.

Λοιπόν. Σοβαρότητα.

Ναι στην πρόταση μομφής

Τα πράγματα είναι πολύ απλά

Η πρόταση μομφής πρέπει να γίνει αποδεκτή και η τρανσέξουαλ συμμαχία Σαμαρά και Βενιζέλου να τελειώνει μια για πάντα

Επίσης πρέπει επειγόντως ο ΣΥΡΙΖΑ να κατέβει με ενιαίο ψηφοδέλτιο, μαζί με στελέχη της ΔΗΜΑΡ, του ΚΚΕ και του προοδευτικού ΠΑΣΟΚ που επιθυμούν να συστεγαστούν κάτω από την ομπρέλα μιας Αριστεράς για τις Μεταρρυθμίσεις και τη Δημοκρατία

Ούτε κεντροαριστερά, ούτε συμβιβασμοί, ούτε επιδοτούμενες και επιχορηγούμενες από μεγάλα εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα κινήσεις

Ούτε κομμουνισμός και δικτατορίες του προλεταριάτου,ούτε Μαο, ούτε Στάλιν

Ελλάδα, πρόοδος, ανεξαρτησία μέσα από λαϊκή κυριαρχία δηλαδή δημόσιο έλεγχο και ανοιχτές πλατφόρμες διακυβέρνησης και διαβούλευσης

Ελλάδα, ανάπτυξη, αλλαγή μέσα από κοινωνική απελευθέρωση δηλαδή καινοτομία, αλληλεγγύη και ενότητα στο κατώφλι του 21ου αιώνα

Ελλάδα, παραγωγική ανασυγκρότηση και δημοκρατικό φρόνημα μέσα από την εθνική μας ανεξαρτησία, είτε εντός ευρώ, είτε εκτός ευρώ

Μονόδρομοι δεν υπάρχουν για τους λεβέντες και υπερήφανους λαούς

Ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος της αξιοπιστίας και της εντιμότητας, μέσα από νωπή λαϊκή εντολή για σαρωτικές παρεμβάσεις σε κάθε επίπεδο

Επανίδρυση της Αριστεράς και άμεση σύνδεση της πολιτικής με τις πραγματικές ανάγκες της Ελληνικής Κοινωνίας, μέσα από ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικού της μετασχηματισμού, ανοιχτής πρόσβασης για κάθε πολίτη, σε κάθε γωνιά της χώρας

Δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία, δωρεάν ασφάλιση,  δωρεάν μετακινήσεις για τους φτωχούς και τους εργαζόμενους που στενάζουν κάτω από τη μπότα των Μνημονίων

Άμεση επαναδιαπραγμάτευση σε ανοιχτή διαβούλευση των σοβαρών θεμάτων εθνικής εξωτερικής πολιτικής υπό το πρίσμα της εκμετάλλευσης κοιτασμάτων ενέργειας τόσο σε σχέση με την ΕΕ, όσο σε σχέση με άλλες χώρες (Αμερική, Ρωσία και Μεσογειακοί λαοί)

Άμεση επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων υποτέλειας και αντικατάσταση τους από Ελληνική πρόταση δεκαετούς προοπτικής. Να αντικαταστήσουμε τη μηχανιστική αντίληψη της οικονομίας καζίνο, από την "Κοινωνική Μηχανική για την Ανάπτυξη και την Ευημερια" με αμοιβαία δέσμευση των εμπλεκόμενων σε Χάρτα Επενδύσεων στην Ελλάδα

Αποκατάσταση της Συνταγματικής νομιμότητας για κατανομή των φορολογικών βαρών και σύνδεση της οικονομικής ανάπτυξης με τις φοροαπαλλαγές

Ανοιχτή κοινωνική επιχειρηματικότητα δίχως στεγανά, βαρόνους, συνδικα-ληστές, πάτρωνες και ινστρούχτορες. Μοναδικό όπλο των άξιων Ελλήνων είναι η φαντασία και η δημιουργικότητα

Αποκέντρωση, επενδύσεις στην περιφέρεια, στήριξη της νησιώτικης Ελλάδας και της μεθοριακής Θράκης, έμφαση στην ηλεκτρονική εποχή και στην πλήρη μηχανογράφηση του δημοσίου

Στόχος μας είναι η κατάργηση της Σταλινικού τύπου γραφειοκρατίας που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση, μέσω σταδιακής της αποδόμησης και αντικατάστασης της από οριζόντιες δομές, συμβούλια και επιτροπές, forum και think tanks που θα επιτρέπουν τη συμμετοχή όλων των πολιτών ανεξαιρέτως

Στόχος μας είναι τα πολιτικά κόμματα να γίνουν δεξαμενές επεξεργασίας χρήσιμων πολιτικών για τη χώρα, να παράξουν ιδέες και προτάσεις άμεσα βγαλμένες από την καθημερινότητα, δίχως ενδιάμεσα αναχώματα συντήρησης

Στόχος μας είναι να δώσουμε λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας. Όχι να καταδικάζουμε την κοινωνία στο κόστος των δικών μας λαθών. Όλα αυτά ήρθε η ώρα να τελειώσουν δια παντός. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος

Για όλους τους παραπάνω λόγους και για ακόμα περισσότερους, ελπίζω την Κυριακή να έχουμε εξελίξεις και να προχωρήσουμε προς μια άλλη κατεύθυνση, προς μια άλλη προοπτική

Είτε αυτό συμβεί τώρα, είτε αυτό συμβεί αργότερα, το θέμα είναι ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ

Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους, αυτοί που πρέπει

Οι φαντασιώσεις μιας Ελιάς

 Αναδημοσιεύω το κείμενο μου από τη Μεταρρύθμιση

Διαβάζοντας το κείμενο των 58 προσωπικοτήτων βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι αν όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας ζούμε στον ίδιο τόπο ή αν απλά συναντιόμαστε νοητικά σε κάποιο ελληνώνυμο υπερβατικό ραντεβού και απλά κουβεντιάζουμε για να περνάει η ώρα μας ευχάριστα

Βλέπετε, ορισμένοι επαγγελματίες των δημόσιων σχέσεων και της επικοινωνίας, σχεδιάζουν επί χάρτου πολιτικές, μεταρρυθμίσεις, προγράμματα δράσης και δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών ορμώμενοι σαφώς από επαγγελματικά αντανακλαστικά αλλά -σε δεύτερη ανάγνωση- και μεγάλες δόσεις χιούμορ.

Τους καταλαβαίνω. Πραγματικά δε γίνεται να αντιμετωπίσεις μια κρίση αναπαράγοντας συνεχώς μαύρες και άραχλες σκέψεις. Χρειάζεται να διασκεδάσεις και λιγάκι τις εντυπώσεις ή να προσφέρεις υπηρεσίες ψυχαγωγίας στην καταβεβλημένη ελληνική κοινή γνώμη.

Δυστυχώς όμως ο κλάδος των δημόσιων σχέσεων και της επικοινωνίας ως βιοποριστικό μέσον (για κάποιους) και διαφημιστικό εργαλείο (για τις προσωπικές ατζέντες κάποιων άλλων) δεν προσφέρεται για την  καταγραφή σοβαρών πολιτικών συμπερασμάτων ή έστω για μια επιφανειακή εκτίμηση της τεράστιας εθνικής καταστροφής που συντελείται καθημερινά στη χώρα μας

Διότι περί αυτού πρόκειται. Περί μιας τεράστιας εθνικής καταστροφής. Που προστίθεται σε μια σειρά από παλιότερες εθνικές καταστροφές που στιγμάτισαν επίσης γενιές ολόκληρες. Και προδιέγραψαν το μέλλον των επόμενων και των μεθεπόμενων. Αυτά τα έχει καταγράψει η ιστορία.

Έναντι αυτών των τραγικών περιστάσεων που διατρέχουν την κοινωνία κάθετα, οι 58 προσωπικότητες υπογράφουν ένα κείμενο που γράφτηκε απλώς για να γραφτεί. Γράφτηκε για το ντόρο του «κάτι καινούργιο να ασχολούμαστε» και επειδή κάποιοι σύντροφοι βρέθηκαν εκτός νυμφώνος και δεν το έχουν χωνέψει. Γράφτηκε για να ψαρέψει σε νερά θολά και αδιευκρίνιστα, αντλώντας τη «δυναμική» του από αιτήματα ξεπερασμένων σχημάτων και ιδεών.

Γράφτηκε γιατί οι δημοσκοπήσεις είναι αμείλικτες, ενώ κανείς δεν έχει τα κότσια να συζητήσει με ειλικρίνεια τις επιπτώσεις που έχει η εθνική καταστροφή στον Ελληνικό λαό. Όλοι κρύβονται αμήχανοι, δίχως καμιά επιρροή στις εξελίξεις. Αρθρογραφώντας και κουβεντιάζοντας τη μια θεωρία μετά την άλλη. Κάνοντας συνέδρια μνήμης και επετειακές συναντήσεις μεταξύ φίλων. Τι εξυπηρετούν όλα αυτά αλήθεια? Η μάλλον, ποιους εξυπηρετούν όλα αυτά? Αν θέλουμε να φάμε κόλλυβα ξέρουμε που να απευθυνθούμε σας διαβεβαιώνω.

Το κείμενο των 58 συζητά για την κεντροαριστερά, ενώ στην Ελλάδα δεν έχουμε μια ζώσα Αριστερά, παρά κάποιες συνιστώσες «φαντάσματα» της. Το κείμενο των 58 ζητά μια Ελληνική Ελιά, αντιγράφοντας πρακτικές και τακτικές άλλων πολιτικών συστημάτων, άλλων χωρών, άλλων περιστάσεων, εντελώς διαφορετικών σε σχέση με τη δική μας πραγματικότητα Το κείμενο των 58 ψάχνει να βρει πως θα γεμίσει τα παπούτσια κάπου αλλοτινού ΠΑΣΟΚ, ξεχνώντας πως ο λαός του γύρισε την πλάτη γιατί απέτυχε. Το κείμενο των 58 αγνοεί ότι τα λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας στράφηκαν στην Χρυσή Αυγή, γιατί ένιωσαν πως το σύστημα τους περιθωριοποίησε χωρίς κανένα δισταγμό στα δύσκολα. Με τρόπο σκανδαλώδη, αδίστακτο και συστηματικό.

Το κείμενο των 58 ζητά ειρηνική και νηφάλια συζήτηση για τη δημιουργία ενός τρίτου πόλου, τη στιγμή που οι δύο άλλοι πόλοι εξαφανίστηκαν και λέξεις όπως «ειρήνη και νηφαλιότητα» είναι ανέκδοτο στο Περιστέρι, στο Κερατσίνι, στο Πέραμα, στο κέντρο της Αθήνας. Το κείμενο των 58 ζητά συναίνεση και αποδοχή, αλλά ξεχνά το προφανές: Η απόρριψη του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία οφείλεται στην κατάρρευση του απατηλού «Ελληνικού ονείρου», πάνω στα κεφάλια των μη προνομιούχων. Για ποια συναίνεση μιλούν τελικά? Τη συναίνεση των αποδεκατισμένων? Τη συναίνεση των Ελλήνων που πληρώνουν το βαρύ τίμημα της εθνικής καταστροφής? Μιλώντας αφ υψηλού με πνεύμα ελίτ, περισπούδαστο και φιλοσοφικό?

Το κείμενο των 58 το υπογράφουν άνθρωποι με μέσο όρο ηλικίας τα 50 χρόνια και βάλε. Που είναι η νεολαία? Που είναι η νέα γενιά που βρίσκεται στο περιθώριο? Πως εκπροσωπείται το αύριο της Ελλάδας, με μανιφέστα γραμμένα από το παρελθόν της? Πως μιλάμε για το όραμα, την αλλαγή, τις μεταρρυθμίσεις, όταν αυτοί που πρέπει να μιλήσουν δεν έχουν φωνή? Και πως ζητάμε από τους νέους να εμπιστευτούν τους μπαμπάδες και τους παππούδες τους, που τους χαντάκωσαν με την αλαζονεία τους?

Μιλάνε για επιλογές, για ανάπτυξη, για παραγωγικό μοντέλο, για επανίδρυση του κράτους για κατανομή πόρων και κοινωνική δικαιοσύνη. Μιλάνε για εθνική αυτογνωσία, σεμνότητα και αξιοπρέπεια, λαϊκή υπερηφάνεια και ευρωπαϊσμό. Πάρα πολύ ωραία όλα αυτά, χορταίνεις να τα διαβάζεις. Ας μας απαντήσουν πως θα τα πετύχουν δίχως εθνική ανεξαρτησία. Δίχως τους εθνικούς πόρους διαθέσιμους, αλυσοδεμένους επ’ άπειρο σε επαχθείς διομολογήσεις και μνημόνια υποτέλειας? Ας μας πουν πάνω σε ποια λαϊκή νομιμοποίηση και σε ποια πολιτική σταθερότητα θα σχεδιάσουν την επόμενη μέρα της πατρίδας? Τη στιγμή που βαράνε τα κανόνια πάνω από τα κεφάλια μας? Τη στιγμή που η ανεργία βρίσκεται στο 30% και το τραπεζικό σύστημα έχει καταρρεύσει ολοσχερώς? Τη στιγμή που το κράτος καταρρέει? Τη στιγμή που η κοινωνία μετατρέπεται σε νεκροταφείο ελεφάντων?

Μιλάνε για συνεργασία, για κοινή μοίρα, για συλλογικότητα, για ανασυγκρότηση και ανάληψη ευθυνών. Για κοινές αφετηρίες και κοινές αγωνίες. Κι εμείς τους απαντάμε: Μόνο μια αφετηρία υπάρχει και μόνο μια συλλογικότητα. Η Αριστερά. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Η Αριστερά αυτή που αγνοείτε, η Αριστερά που θέλετε να ξεχάσετε. Η Αριστερά που δε ανέχεται συμβιβασμούς, ούτε εκπτώσεις, ούτε παρερμηνείες. Η Αριστερά του λαού και της φτωχολογιάς. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια των περιστάσεων, ο μοναδικός φάρος μέσα στην καταστροφή. Η μόνη αυθεντική δύναμη που εμπνέει τη νεολαία και την καθοδηγεί στον αγώνα για την αλλαγή και τις μεταρρυθμίσεις.

Ούτε δανεικό ψωμί, ούτε Ελιά, ούτε και πνευματική ελεημοσύνη χρειάζεται η πατρίδα αντικρίζοντας το χάος και τα αδιέξοδα που απεργάζονται τα γνωστά κέντρα αποφάσεων. Αυτό που χρειάζεται είναι κότσια και δύναμη. Αυτό που χρειάζεται είναι σκληρό αγώνα ανατροπής των καταστροφικών πολιτικών της εξαθλίωσης και του εθνικού εξευτελισμού. Αυτό που χρειάζεται είναι σύγκρουση και πάλη.

Αυτός είναι ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς, αν το έχετε ξεχάσει. Και μετά τη νίκη, φτιάξτε κι ελιές, φτιάξτε κι αμπέλια, φέρτε και τον ελευθερωτή Καραμανλή, να μας «οδηγήσει στην Δύσιν» και τον διορατικό Σημίτη να μας γεμίζει «εθνικές επιτυχίες».

Μέχρι τότε όμως μπείτε μπροστάρηδες στους αγώνες της Αριστεράς, ξεκάθαρα, δίχως υπεκφυγές και μέσες λύσεις. Ιδού η ρόδος

Δύο άρθρα για τη Χ.Α και το Βατερλό της κυβέρνησης

Δίχως άλλα λόγια, παραθέτω αυτούσια δύο εξαιρετικά άρθρα από τον ιστότοπο του Σ.Ριζόπουλου Rizopoulos Post για το θέμα των ημερών, δηλαδή τον πλήρη και ολοκληρωτικό εξευτελισμό κάθε έννοιας κράτους και κυβέρνησης στην Ελλάδα

Γράφει η Ρένα Παυλάκη – Διακίδη*  

Βατερλό της κυβέρνησης και αποθράσυνση της Χρυσής Αυγής

Σε πρωτοφανές πολιτικό και επικοινωνιακό Βατερλό εξελίχθηκε για την κυβέρνηση η όψιμη επιχείρηση «συντρίβουμε τον εξτρεμισμό», με την απόφαση ανακριτή και εισαγγελέα να αφεθούν ελεύθεροι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης, Ηλίας Παναγιώταρος και Νίκος Μίχος. Ωστόσο, αυτό είναι δευτερεύον μπροστά στην αποθράσυνση της Χρυσής Αυγής, που είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει, όπως και η ηρωοποίηση των στελεχών της. Ήδη, από τα πρώτα λεπτά της αποφυλάκισής τους έδωσαν σαφή δείγματα γραφής των όσων θα ακολουθήσουν. Η διαχείριση της υπόθεσης τις τελευταίες ημέρες, αποκαλύπτει με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο το εύρος του πολιτικού και θεσμικού ελλείμματος της χώρας. Μιας χώρας που κυβερνάται από αριβίστες της πολιτικής, που δεν διστάζουν να υπονομεύσουν την ομαλότητα και τη δημοκρατία, προκειμένου να επιτύχουν τους ιδιοτελείς σκοπούς τους. Μια επιγραμματική αναδρομή των γεγονότων των τελευταίων ημερών, από τη δολοφονία Φύσσα και μετά, είναι αποκαλυπτική του μεγέθους της διάβρωσης κάθε θεσμικής και κρατικής λειτουργίας σ’ αυτή τη χώρα, τα τελευταία χρόνια. ‘Όλα ξεκίνησαν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από μέλος της Χρυσής Αυγής, όπως ο ίδιος ομολογεί και παραδέχεται. Στην αρχή, η κυβέρνηση δεν δείχνει να παίρνει το δολοφονικό χτύπημα στα σοβαρά. Πιθανώς, επειδή είναι ένα ακόμη περιστατικό μέσα σε τόσα που έχουν προηγηθεί. Κινούνται ακόμα στην επικοινωνιακή γραμμή των δύο άκρων. Με τη δολοφονία, βρίσκουν απλώς μια ακόμα αφορμή για να «τεκμηριώσουν» τη θεωρία τους και να επιτεθούν κατά της Αριστεράς. Με καθυστέρηση 36 και πλέον ωρών, ο πρωθυπουργός αναγκάζεται να καταδικάσει τη δολοφονική πράξη. Τι τον ανάγκασε; Κατ’ αρχήν ο ξένος Τύπος, ο οποίος – σε αντίθεση με τα εγχώρια εκδοτικά συγκροτήματα – μιλά για πολιτική δολοφονία ενός αριστερού αντιφασίστα από νεοναζί. Παράλληλα, αρχίζει να αμφισβητείται από εκπροσώπων θεσμικών ευρωπαϊκών οργάνων η δυνατότητα της χώρας, υπό αυτές τις συνθήκες, να προεδρεύσει της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον, επίκειται το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και οι πληροφορίες θέλουν την ελληνοεβραϊκή κοινότητα να ασκεί έντονες πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση. Οι έξωθεν πιέσεις αλλά και η κατακραυγή κυρίως από τον διεθνή Τύπο για τη δράση του νεοναζιστικού κόμματος, αναγκάζει την κυβέρνηση να αναπροσαρμόσει την τακτική της και να εμφανίσει προς τα έξω ένα δήθεν δόγμα πυγμής κατά του φασιστικού μορφώματος, που εν μια νυκτί, «μεταλλάχθηκε» σε εγκληματική οργάνωση, την οποίαν μέχρι εκείνη την ώρα οι ίδιοι κάλυπταν, υπέθαλπαν, υιοθετούσαν την ατζέντα της. Ωστόσο, η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής δεν είναι απλή υπόθεση, από τη στιγμή που η υπόθαλψή της από το πολιτικό σύστημα για δύο δεκαετίες, είναι εκείνη που την έστειλε στη Βουλή και την «νομιμοποίησε δημοκρατικά» στη συνείδηση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Επιπρόσθετα, πολιτική αντιμετώπιση σημαίνει ότι απαλείφεις και τις γενεσιουργές αιτίες του φαινομένου, τις μνημονιακές πολιτικές. Επ’ αυτού, ούτε λόγος να γίνεται από την κυβέρνηση – εντολοδόχο των δανειστών. Η σκέψη να τεθεί εκτός νόμου, παραμερίστηκε γρήγορα, διότι τέτοια διαδικασία δεν προβλέπεται, αλλά ακόμη κι αν μπορούσε να γίνει, θα οδηγούσε σε έκρυθμες καταστάσεις. Η λύση σε ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό πρόβλημα βρέθηκε δια την νομικής οδού. Η τεκμηρίωση της κατηγορίας της σύστασης εγκληματικής συμμορίας, έδειχνε να είναι η διέξοδος στο αδιέξοδο. Έτσι, εν ριπή οφθαλμού ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας βρίσκεται με 32 φακέλους υπό μάλης, αντίστοιχων υποθέσεων εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγή, ενώ το υποστηρικτικό υλικό και τα ντοκουμέντα άρχισαν να ρέουν άφθονα στα μέχρι χθες ανυποψίαστα ΜΜΕ, οι δε δημοσιογράφοι άρχισαν να πλειοδοτούν με πάθος σε δημοκρατικά ιδεώδη και αντιναζιστικό μένος. Όψιμα ανανήψαντες και αυτοί, όπως και η κυβέρνηση.
Η θεατρική παράσταση είχε ξεκινήσει. Οι πρώτες ενδείξεις για την αποδοχή από το κοινό ήταν ενθαρρυντικές, τόσο που επιτελείο Σαμαρά και Βενιζέλος, άρχισαν να βλέπουν σοβαρά, μέσα στο σκηνικό υφέρπουσας πολιτικής ανωμαλίας, την ευκαιρία για εκλογές, προεξοφλώντας μάλιστα το θετικό αποτέλεσμα για τη συγκυβέρνηση. Η επόμενη πράξη της θεατρικής παράστασης παίχτηκε το πρωί του Σαββάτου με τις συλλήψεις βουλευτών και στελεχών της Χρυσής Αυγής. Το πόρισμα του αντιεισαγγελέα Βουρλιώτη έγινε φέιγ βολάν. Το μοίραζαν με υπερηφάνεια, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι εκείνη την ώρα, το περιεχόμενό του αποδείκνυε με τον πλέον περίτρανο τρόπο την κατάρρευση κάθε θεσμικής και κρατικής λειτουργίας. Πώς είναι δυνατόν να συνέβαιναν όλα αυτά που περιγράφονται και τόσα χρόνια κανένας δεν έκρινε σκόπιμο να ασχοληθεί; Ωμή παραδοχή οργανωμένης, πολυεπίπεδης συγκάλυψης. Κι ας επέσειαν έγκριτοι νομικοί τους πιθανούς κινδύνους αυτής της παρορμητικής και εσπευσμένης ενέργειας. Κι εκεί που η εξαγωγή του οικονομικού success story είχε καταρρεύσει, ένα νέο success story, αυτό της «συντριβής του εξτρεμισμού» ( πρόκειται για τη συγκαλυμμένη θεωρία των δύο άκρων), φαινόταν να έχει καλύτερες εξαγωγικές προοπτικές. Και είναι αλήθεια ότι ο Α. Σαμαράς το προπαγάνδισε δεόντως στην αντίπερα, του Ατλαντικού, όχθη. Όμως, κάθε θαύμα τριήμερο. Πρωί Τετάρτης, οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής αφήνονται ελεύθεροι. Μπορεί η μη προφυλάκιση να μην προδικάζει τίποτε επί της ουσίας της υπόθεσης, όπως επικοινωνιακά δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Δεν σημαίνει ότι είναι αθώοι για όσα κατηγορούνται, όμως αυτό θα αργήσει να αποδειχθεί και μόνον όταν οι υποθέσεις φτάσουν στο ακροατήριο. Η πρώτη ανάγνωση ωστόσο λέει ότι το βαρύ κατηγορητήριο δεν τεκμηριώθηκε, ενώ η αποθρασυνόμενη πλέον (με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει) Χρυσή Αυγή θα έχει άφθονο χρόνο για να ηρωοποιεί τα στελέχη της και να διακινεί τη θεωρία της πολιτικής δίωξή στους. Η βιαστική, επιπόλαιη, επικοινωνιακή, καιροσκοπική διαχείριση μιας τόσο σοβαρής υπόθεσης από πλευράς της κυβέρνησης, κατέληξε σε Βατερλό γι αυτήν και σε μια σοβαρότατη αιχμή κατά της Δικαιοσύνης, που σήμερα εμφανίζεται να ακολουθεί κυβερνητικές οδηγίες και να εκτίθεται. Τόσα χρόνια συγκάλυπτε, χθες επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο και σήμερα αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι δεν είχε τα στοιχεία που απαιτούντο για να δικαιολογήσει το ζήλο της. Ακόμα πιο πέρα, άρχισε ήδη να διακινείται – ως υπόνοια – το ενδεχόμενο να συντάχθηκε σκοπίμως ένα τόσο βαρύ κατηγορητήριο, ακριβώς για να μην μπορεί να τεκμηριωθεί. Αν αυτό συμβαίνει, είναι τουλάχιστον νοσηρό και στοχεύει σε αντίθετο από το υποτίθεται επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Στοχεύει στην ενίσχυση του νεοναζισμού. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια ακραία και παρακινδυνευμένη εκδοχή. Άλλωστε, δεν χρειαζόταν να πάει κανείς τόσο μακριά. Και μόνο οι κυβερνητικοί χειρισμοί είναι αρκετοί να οδηγήσουν στο ίδιο ακριβώς «επίτευγμα». Στον εκφασισμό, κατ’ αρχήν, της πολιτικής ζωής της χώρας – σε μεγάλο βαθμό αυτό έχει συντελεστεί ήδη με πρακτικές που έχουν θεσμοποιήσει τον φασισμό – και στην συνέχεια της ίδιας της κοινωνίας. 

* Η Ρένα Παυλάκη – Διακίδη είναι δημοσιογράφος

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος  
Κάνουν ήρωες αυτούς που έπρεπε να τελειώσουν   

Πολλοί φίλοι με ρωτούσαν τις τελευταίες ημέρες γιατί δεν έγραψα οτιδήποτε άμεσα σχετιζόμενο με τις συλλήψεις της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Η απάντησή μου ήταν απλή. Περίμενα να κάτσει η «σκόνη» που είναι καλή μόνο για να γεμίζει με ασημαντότητες τον τηλεοπτικό χρόνο του το Mega (ελλείψει και κρατικής τηλεόρασης) και ευελπιστώ να έχουν «δέσει» την υπόθεση. Η απόφαση των ανακριτών να αφεθούν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης, Ηλίας Παναγιώταρος και ο Νίκος Μίχος, επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους μου. Τα περί «εξάρθρωσης» έγιναν «φύλλο και φτερό» μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα. Ήλπιζα πως η πολιτική απόφαση της συγκυβέρνησης να «τελειώσει» τη Χρυσή Αυγή είχε έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό και σε βάθος χρόνου, όπως πρέπει να συμβαίνει σε τέτοια ζητήματα που αφορούν στην λειτουργία της δημοκρατίας και την τύχη της χώρας. Ήλπιζα πως το κράτος έχει κινητοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του για να «δέσει» την υπόθεση και να μην ξεφτιλιστεί. Ήλπιζα πως οι συλλήψεις ήταν αρχή αυτού του σχεδιασμού και όχι η αρχή και το τέλος, μόνο και μόνο για να πάει στις ΗΠΑ ο Σαμαράς και να μιλήσει στην Αμερικανοεβραϊκή Επιτροπή, για την αποφασιστικότητά του να ξεριζώσει τη Χρυσή Αυγή. Φοβάμαι πλέον πως κάθε ελπίδα με αυτή την συγκυβέρνηση είναι μάταιη σε όλα τα επίπεδα. Φοβάμαι πως έστησαν μια επιχείρηση «για τα μάτια του κόσμου» και πέταξαν το μπαλάκι στη δικαιοσύνη, η οποία εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να κινηθεί πέραν των ορίων του νόμου. Στην ουσία παγίδευσαν τη δικαιοσύνη και την κάνουν να φαίνεται τώρα σαν …πλυντήριο της Χρυσής Αυγής. Από το Σάββατο που έγιναν οι συλλήψεις είχα την ευκαιρία να μιλήσω με διακεκριμένους νομικούς. Όλοι μου εξέφρασαν τον προβληματισμό τους για το κατά πόσο μπορεί να σταθεί δικαστικά η όλη επιχείρηση όπως επίσης με διαβεβαίωναν πως όλοι οι εμπλεκόμενοι δικαστικοί λειτουργοί είναι άριστοι στην άσκηση των καθηκόντων τους. Τα σημειώνω αυτά για να μην αρχίσουν τίποτα διαρροές περί ευθυνών της δικαιοσύνης. Αυτά λοιπόν που μάθαινα εγώ από το γραφείο μου, το Μαξίμου δεν μπορούσε να τα μάθει και να έχει γνώση; Ή ασχολούνται μόνο με το αν θα γράψω κανένα άρθρο με το οποίο θα ζητάω την παραίτηση του Χρύσανθου Λαζαρίδη; Το είχα γράψει και το ξαναγράφω. Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής μπορούσε να είναι μόνον πολιτική. Η επιλογή της κυβέρνησης να κρυφτεί πίσω από το φουστάνι της Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου κας Ευτέρπης Κουτζαμάνη μαρτυράει πολιτική δειλία και ανικανότητα. Τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Σήμερα επιβεβαιώνονται οι χειρότεροι φόβοι κάθε σκεπτόμενου Έλληνα. Έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση… κουραμπιέδων! Περιμένουμε μετά, αυτοί οι οποίοι δεν μπορούν να χειριστούν τον Κασιδιάρη, να υπερασπιστούν τα εθνικά συμφέροντα έναντι των Γερμανών ή οποιουδήποτε άλλου. Αστειότητες. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν σήμερα ήρωες αυτούς που έπρεπε να τελειώσουν.

Μόνοι μας να ζητήσουμε έξοδο από το Ευρώ

Αν ήταν μάγκας ο Σαμαράς και ήθελε να αφήσει τη στάμπα του στην ιστορία, θα πήγαινε στον Ομπάμα και θα του έλεγε ξεκάθαρα: "Θα βγώ από το Ευρώ την τάδε του μηνός και θέλω τη στήριξη σου"

Αυτό θα ήταν πολιτικά ξεκάθαρη και εθνικά εύρωστη πρόταση στον πλανητάρχη.

Μιλάμε όμως για Σαμαρά, για Βενιζέλο, για Κουβέλη, για Τσίπρα, για Καμμένο, για Χρυσή Αυγή.

Μιλάμε δηλαδή ότι έχουμε πιάσει όλες τις γωνίες, ώστε από πουθενά να μη μας ξεφύγει η....μεταρρύθμιση

Έχουμε πιάσει κάθε πιθανότητα, κάθε ενδεχόμενο, κάθε σκέψη και λόγο που κυκλοφορεί στην Ελληνική κοινωνία, ώστε να τη μαντρώσουμε στα δικά μας τα καλούπια.

Και τελικά η κονόμα, η μάσα, το μπαγιόκο, το χρήμα και η ρεμούλα, να παίζεται μια ζωή στο δικό μας γήπεδο. Το πατριωτικό.

Και τελικά τίποτα να μην αλλάξει "που δε συμφέρει" όσους πραγματικά κυβερνούν τον τόπο.

Τις ντόπιες επιχειρηματικές ελίτ, με τους εκτελεστικούς τους βραχίονες εντός του κράτους και τη μεγάλη γραφειοκρατία της διαπλοκής από την κεντρική κυβέρνηση μέχρι την τοπική αυτοδιοίκηση.

Αν υπήρχε Αριστερά σε αυτό τον τόπο (αληθινή αριστερά, όχι ξεφτιλισμένοι, έξαλλοι, περιθωριακοί και μουσειακά είδη) τότε κάθε μέρα θα διοργάνωνε πορείες, κοινωνικές δράσεις ενημέρωσης και πανελλαδικές απεργίες, ώστε να περάσουν οι μεταρρυθμίσεις της κάθε Τροϊκα.

Και να σπάσουν τα καρτέλ στα τρόφιμα, να σπάσουν τα καρτέλ στην ενέργεια, να σπάσουν τα καρτέλ στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, να σπάσουν οι μαφίες που νέμονται τα Ευρωπαϊκά κονδύλια "για την ανάπτυξη", να πάνε στο διάολο οι πολιτικοί που παίζουν τις κουμπάρες με το χειρότερο μεταπολιτευτικό κατεστημένο.

Αν υπήρχε Δεξιά σε αυτό τον τόπο (αληθινή δεξιά, όχι μαθουσάλες με οξυγόνο στη μύτη, χουντικοί, φασίστες και παρακρατικά κατακάθια) τότε θα απαιτούσε από τον Στουρνάρα ένα εθνικό σχέδιο οικονομικής αναδιάρθρωσης με εθελουσία αποχώρηση της Ελλάδας από το Ευρώ για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μέχρις ώτου πάρει μπρός η μηχανή των εξαγωγών.

Γιατί δε γίνεται αλλιώς

Αριστερά και Δεξιά θα πρέπει να υπηρετούν την πατρίδα μας. Την Ελλάδα

Αυτή τη στιγμή ο λαός βομβαρδίζεται από τοξική πληροφόρηση και αδιέξοδες πολιτικές ώστε να εξωθηθεί σε ακραίες συμπεριφορές

Τα πειράματα και τα κοινωνικά Νταχάου, τα εφαρμόζουν οι Ελληνικές κυβερνήσεις και όχι τα Μνημόνια και οι Τροϊκανοί.

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις διατάζουν με σιδερένιο χέρι, να μη βάλουμε πετρέλαιο στους καυστήρες, να φορολογηθούμε (μισθωτοί και συνταξιούχοι) μέχρι εξαφανίσεως, να ξεπουλήσουμε τα σπίτια μας για να μην έχουν κόκκινα δάνεια οι τράπεζες, να δηλώσουμε όλα μας τα προσωπικά δεδομένα και κεκτημένα στο βωμό της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής.

Οι Ελληνικές κυβερνήσεις αλλάζουν και μεταλλάσονται σαν τον χαμαιλέοντα για να συνεχίσουν το ίδιο μονότονο βιολί της εξουσίας, που έχει μόνο ένα στόχο.

Την πάση θυσία ακύρωση κάθε αλλαγής που θα δώσει στην κοινωνία τα απαραίτητα εργαλεία ωρίμανσης και εξέλιξης της, προς πάσα κατεύθυνση. Η Ελληνική κοινωνία είναι ώριμη και έτοιμη να προχωρήσει μπροστά. Και αυτό για να γίνει χρειάζεται εμβάθυνση της δημοκρατίας και ανανέωση των θεσμών, υπέρ των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών.

Η λιτότητα, είναι λιτότητα του πνεύματος όσων σκέφτονται ανάποδα για τους δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς. Καμμία λιτότητα ποτέ δε φέρνει αποτελέσματα, όταν υπάρχει αναξιοποίητο δυναμικό σε μια οικονομία. Όπως η Ελληνική οικονομία.

Θέλουν επίσης, τον πάση θυσία έλεγχο, κάθε καινούργιας τάσης και εξέλιξης στην πολιτική σκηνή, μέσα από την απορρόφηση κάθε αντίδρασης (που υγιώς δημιουργείται απέναντι στην αντιλαϊκή λαίλαπα)  από πολιτικά πρόσωπα του παλιού καθεστώτος, που δήθεν ευαγγελίζονται "νέα σχήματα στην κεντροαριστερά", "νέους συνασπισμούς στην κεντροδεξιά" και ένα σωρό αρλούμπες

Και τελικά σου δείχνουν το δίλημμα. Είτε θα ψηφίσεις εμάς και πάλι. Είτε θα πέσεις στα χέρια της Χρυσής Αυγής από τη μία και των Έξαλλων Αριστερών από την άλλη. Δηλαδή με λίγα λόγια δείχνουν τον εαυτό τους ως το μόνο εγγυητή της δημοκρατικής ομαλότητας. Πράγμα που είναι καταφανώς ψέμα.

Ο Ελληνικός λαός αντέχει και ανθίσταται απέναντι σε αυτή την κατάσταση που περιέγραψα πιο πάνω, γιατί πολύ απλά, έχει ζήσει 40 χρόνια σε ειρήνη, δημοκρατία, περιβάλλον συνεχούς προόδου, γειτνίαση με την πολιτισμένη Ευρώπη, εργασία και ευημερία και ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ούτε στον Εμφύλιο, ούτε στον Εθνικό Διχασμό.

Ο Ελληνικός λαός αντέχει και ανθίσταται διότι γνωρίζει πολύ καλά, πως τα κατεστημένα σχήματα καταρρέουν το ένα μετά το άλλο, από την έκθεση τους απέναντι στον επείγοντα και πιεστικό ορίζοντα των αναγκαίων αλλαγών που η Ελλάδα οφείλει να κάνει για να μείνει εντός Ευρώπης.

Προς την κατεύθυνση αυτών των αλλαγών, ενός εθνικού σχεδίου οικονομικής αναδιάρθρωσης που μόνοι μας και με βάση τις δικές μας εκτιμήσεις θα έπρεπε να παρουσιάσουμε, θα έπρεπε να πάμε στον Ομπάμα να του ζητήσουμε στήριξη για το διάστημα που θα θέσουμε την Ελλάδα εκτός ευρώ.

Εκτός νομίσματος δηλαδή (και όχι εκτός ευρωζώνης) που μας εμποδίζει να αποκτήσουμε την αναγκαία ευελιξία, ώστε να σχεδιάσουμε τον 20σαετή δρόμο της πατρίδας, προς την ανάκαμψη, με τα δικά μας μέσα και τις δικές μας δυνατότητες.

Η οικειοθελής έξοδος από το Ευρώ, είναι η πρόταση που θα εξυπηρετήσει όλες τις πλευρές και θα προκύψει επίσης κατόπιν συμφωνίας με τους εταίρους μας, αντί για κουρέματα και αναδιάρθωση χρέους και δανεισμό της χώρας στο διηνεκές.

Η οικειοθελής έξοδος από το Ευρωπαϊκό Ευρώ θα συμφωνηθεί με βάση προκαθορισμένη υποτίμηση του Ελληνικού ευρώ, ανάλογη ως ποσοστό με το κούρεμα (που ούτως η άλλως θα προκύψει, ώστε να μην αποσταθεροποιηθεί εντελώς όλο το οικονομικό σύστημα της Ευρώπης)

Η οικειοθελής έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ θα πρέπει να κρατήσει τόσα χρόνια, όσα θα κριθεί απαραίτητο από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, με βάση το εθνικό σχέδιο οικονομικής αναδιάρθρωσης, προκειμένου η Ελλάδα να προσανατολιστεί σε πολιτική εξαγωγών, άρα εγχώριες παραγωγικές επενδύσεις στον πρωτογενή τομέα (αγροτική ανάπτυξη, μεταλλεύματα, κτηνοτροφία, παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ κλπ)  και από την άλλη μεριά σε στρατηγική εμπορικού ανταγωνισμού στον τριτογενή τομέα (ειδικά τον τουρισμό) με χαμηλές τιμές και επιθετικό μάρκετινγκ.

Δυστυχώς αυτή τη στιγμή, διυλίζουν τον κώνωπα και τίποτα δεν αλλάζει απο Ελληνικά χέρια

Η Οθωμανική νοοτροπία της υποτέλειας, συνεχίζει να διατρέχει κάθε απόπειρα για ουσιαστικό μετασχηματισμό της Ελληνικής κοινωνίας.

Όμως είναι ένας αγώνας που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, όσον υπάρχουν Έλληνες που βάζουν τον πήχη ψηλότερα.

Αριστερά και κράτος

Αναδημοσίευση του κειμένου μου από τη Μεταρρύθμιση

Τι ονομάζουμε, αλήθεια, «ιδιωτικό» και τι ονομάζουμε «δημόσιο»;

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις έννοιες «ιδιωτικός/δημόσιος χαρακτήρας» και «ιδιωτική/δημόσια λειτουργία»; Ποια είναι η πραγματική σχέση μεταξύ της Αριστεράς και του κράτους στην Ελλάδα του σήμερα;

Αυτά και πολλά άλλα συναφή ερωτήματα, απασχολούν τους πολίτες που ενδιαφέρονται να σταθούν κριτικά απέναντι την πολιτικοκοινωνική θολούρα των ημερών. Και να εντρυφήσουν στο πραγματικό διακύβευμα της εποχής, που δεν είναι άλλο από την εμπέδωση της πραγματικής δημοκρατίας των λαών, απέναντι στα ολιγαρχικά οικονομικά συμφέροντα.

Είναι μεγάλο σφάλμα να συνδέουμε την Αριστερά ως χώρο, ως έννοια και ως κοινωνικό στόχο, με το κράτος και τις λειτουργίες του κράτους. Όσοι το κάνουν, είναι βαθιά μπερδεμένοι και αποπροσανατολισμένοι, ως προς το βαθύτερο αίτημα της Αριστεράς, που δεν είναι άλλο από την αποκατάσταση της αδικίας που (σε κάθε επίπεδο) δημιουργεί το υπάρχον καπιταλιστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα.

Το σημερινό κράτος με τη δομή, τη διάρθρωση και τη λειτουργία του, δεν προστατεύει τον πολίτη από την αδικία. Αντίθετα, ενισχύει και επεκτείνει την επίδραση και την επιρροή του συστήματος, εις βάρος των πλέον αδύναμων. Των μη προνομιούχων. Η πολυνομία, η πολυπλοκότητα, η αδιαφάνεια και η απουσία αποτελεσματικού ελέγχου, έχουν μετατρέψει το κράτος σε Βαστίλη. Και τον Έλληνα πολίτη σε φυλακισμένο, δίχως την αποτελεσματική προστασία του νόμου, που θα έπρεπε να διαχέεται κάθετα, από την κορυφή προς τη βάση της κοινωνίας.

Το σημερινό κράτος με τον τρόπο που διοικείται, είτε αυτό αφορά την κυβέρνηση, είτε το σύνολο -σχεδόν- των πολιτικών φορέων που συμμετέχουν σε αυτήν (κυβέρνηση και αντιπολίτευση), δεν ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του λαού, για τις δυσκολίες και την καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη. Ενδιαφέρεται να συντηρήσει ένα συγκεκριμένο status quo, ανακόλουθο με την πραγματική θέληση των πλατιών μαζών της κοινωνίας. Ενδιαφέρεται να συντηρεί μια εικονική πραγματικότητα, αυτονομημένη από το σώμα των εξελίξεων, από τις δραματικές συνθήκες που επικρατούν παντού τριγύρω.

Το σημερινό κράτος, τελικά, δεν ανήκει στο λαό. Δεν είναι δημόσιο. Δεν είναι προσβάσιμο και λειτουργικό για τους πολλούς, δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων, δεν αναχαιτίζει τον άγριο καπιταλιστικό χαρακτήρα των αγορών. Είναι ένα κράτος ιδιωτικοποιημένο από ομάδες εξουσίας και συμφερόντων, που έχουν οικειοποιηθεί τις δομές, τη διάρθρωση και τη στελέχωσή του. Είναι ένα κράτος δημόσιου χαρακτήρα, αλλά ιδιωτικής λειτουργίας. Είναι ένα κράτος που άγεται και φέρεται από την ολιγαρχία, δίχως να νοιάζεται για την πλειοψηφία που υποτίθεται πως προστατεύει. Είναι ένα κράτος που δεν ελέγχεται από το λαό, εις το όνομα των συμφερόντων του, αλλά απλώς νομιμοποιείται από μια (απαξιωμένη) εκλογική διαδικασία. Για να διαιωνίσει την άδικη και αντιδημοκρατική του υπόσταση, κόντρα σε κάθε σύγχρονη λογική διακυβέρνησης, όπως αυτή θα έπρεπε να επιβάλλεται από το Σύνταγμα της χώρας.

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με αυτό το κράτος;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η προοδευτική παράταξη, με την ιερή αγελάδα του κρατισμού, που νέμεται την εξουσία εις βάρος του πολίτη;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με όσους παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές και τους προοδευτικούς, εντός κι εκτός Βουλής, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχουν σε αυτό το βρόμικο παιχνίδι;

Ποια σχέση λοιπόν μπορεί να έχει η Αριστερά με το κράτος-δεξί χέρι των αγορών, των συμφερόντων και της διαπλοκής στην Ελλάδα;

Απολύτως καμία σχέση δεν έχει. Ούτε και είχε ποτέ. Γι’ αυτό το λόγο και όσοι πίστεψαν βαθιά στις αξίες της Αριστεράς, εκδιώχθηκαν και εξοστρακίστηκαν από αυτούς που «είδαν» στο όραμα τις «ευκαιρίες», προσωπικούς και ιδιοτελείς στόχους.

Η αλήθεια της Αριστεράς περιθωριοποιήθηκε από αυτούς που έψαχναν μια «όμορφη ουτοπία», για να κάνουν καριέρες και να χτίσουν «κομματικές νομενκλατούρες». Από αυτούς που την Αριστερά τη θέλουν «δικτατορία του προλεταριάτου» και όχι μια υγιή πρόταση μεταρρυθμίσεων, αλληλεγγύης και κοινωνικής προόδου. Από αυτούς που «μπερδεύουν» την Αριστερά με το κράτος, γιατί το κράτος το θέλουν ως μέσον και πρόφαση για να εγκαταστήσουν τον δικό τους αυταρχισμό. Από τους ψεύτες και τους κλέφτες, που ντύνονται την προβιά του «λαϊκού σωτήρα», για να συνεχίσουν την εξαπάτηση και τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας. Αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, στα δικά τους μέτρα και σταθμά.

Θέλουν να κυβερνούν το δημόσιο (το κράτος) με νοοτροπία ιδιώτη. Για τον εαυτό τους και τις παρέες τους. Να μιλούν για «δημόσιο χαρακτήρα», λειτουργώντας με ιδιωτικά αντανακλαστικά. Εντός μιας περιχαρακωμένης από στεγανά, απόλυτα ελεγχόμενης «δημοκρατίας». Μιλούν για ιδιωτικοποιήσεις και «ιδιωτικού χαρακτήρα επενδύσεις», με νοοτροπία δημοσίου, κρατικοδίαιτη. Με σκοπό να βάλουν χέρι στον κόπο και το μόχθο του ιδιώτη, με εξοντωτικές φορολογίες και αισχρά χαράτσια, τάχα μου για να εξυπηρετήσουν «κοινωνικές αναγκαιότητες». Μας λένε παραμύθια για «λαϊκή κυριαρχία», την ίδια στιγμή που νομιμοποιούν τις πιο βάναυσες πολιτικές στα κεφάλια των φτωχών. Που δεν έχουν «πού την κεφαλήν κλίνει», καταδιωκόμενοι από τους «βρικόλακες» του κρατισμού.

Η Αριστερά ξεκινά από τη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Από τη βάση της αναδιανομής των αγαθών και του εξανθρωπισμού των καπιταλιστικών πρακτικών. Από τη βάση πως όλοι ανεξαιρέτως πρέπει να έχουν πρόσβαση στα δημόσια αγαθά, στις κρατικές παροχές. Από τη βάση της ισότητας και της ισονομίας των πολιτών, ανεξαρτήτως διακρίσεων.

Άρα, η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για ένα τυφλό και κουφό κράτος - πάροχο αγαθών και υπηρεσιών, ούτε για ένα κράτος επιχειρηματία, που παρεμβαίνει στις αγορές για να εξασφαλίσει τα ιδιωτικοποιημένα συμφέροντα των «δημόσιου χαρακτήρα» λειτουργών του. Η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται για ένα κράτος αντικαταστάτη ή υποκατάστατο του καπιταλισμού των αγορών, που θα αναπαράγει τις αδικίες και την καταπίεση στα αδύναμα λαϊκά στρώματα. Κάθε άλλο!

Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος θεματοφύλακα της έννομης τάξης, άγρυπνο τοποτηρητή για λογαριασμό του λαού και προς το συμφέρον του λαού. Για ένα κράτος μεσάζοντα και ισορροπιστή ανάμεσα στην πραγματική οικονομία και τα συμφέροντα των πολιτών. Για ένα κράτος ρυθμιστή και διευκολυντή, που δίνει λύσεις στα προβλήματα, διαιτητεύοντας αποτελεσματικά σε κάθε κοινωνική σύγκρουση. Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος που θα παρεμβαίνει για να μετατρέψει την «εξουσιαστική καταπίεση» σε «δημοκρατική διακυβέρνηση» και θα νομοθετεί με γνώμονα τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι εθνικές και κομματικές ντιρεκτίβες, βγαλμένες από το κακό μας παρελθόν. Η Αριστερά ενδιαφέρεται για ένα κράτος Ελληνικό, που θα υπηρετεί τις ανάγκες των Ελλήνων πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, καταγωγής και πεποιθήσεων, έτσι όπως έχουν αυτές αναδειχτεί με ιδιαίτερο τρόπο, σε αυτή τη δική μας, γωνιά της γης.

Η Αριστερά δε χρειάζεται το κράτος για να ασκεί εξουσία μέσω αυτού. Γιατί η εξουσία της Αριστεράς είναι η εξουσία του λαού. Είναι η θέληση και η βούληση των ανθρώπων που υποφέρουν από ανελεύθερα, ψευδεπίγραφα δημοκρατικά, καταπιεστικά και πλουτοκρατικά καθεστώτα. Δύναμη της ανατροπής της αδικίας, δεν είναι καμία ντόπια ή ξενόφερτη εξουσία που επιβάλλεται στην αυτοδιάθεση των Ελλήνων.

Δύναμη ανατροπής της αδικίας είναι η διαρκής πάλη του λαού με τους δυνάστες του - αστούς και πλουτοκρατία, σε όποιο πόστο και να είναι αυτοί τοποθετημένοι. Εντός ή εκτός κράτους. Με δημόσιο ή ιδιωτικό χαρακτήρα. Με δημόσια ή ιδιωτική λειτουργία.

Η Αριστερά ζητά το δίκιο. Το δίκιο είναι ο νόμος της Δημοκρατίας. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Ποιά είναι η Αριστερά που θέλουμε

 Αναδημοσίευση άρθρου μου από τη Μεταρρύθμιση

Οι ραγδαίες εξελίξεις στην πολιτική σκηνή δεν αφήνουν περιθώρια για παρανοήσεις και συμβιβασμούς. Είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η Αριστερά που θέλουμε. Ποιο είναι το όραμα της Αριστεράς στη σύγχρονη Ελλάδα και πως αυτό το όραμα θα γίνει πολιτική. Πέρα και έξω από κομματικά στεγανά και τους ιστορικούς εγκλωβισμούς. Πέρα από ιδεολογικές και «κληρονομικές» αγκυλώσεις. Πέρα από ένα λόγο στείρο και ξύλινο, εμποτισμένο συναισθηματικά με το σπόρο της αντίδρασης χωρίς αντίκρισμα.

Όλοι μιλάνε για την Αριστερά. Εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, διαδίκτυο, συζητήσεις σε μικρές και μεγάλες - πολιτικά ανήσυχες παρέες. Πολύχρωμα και πολυσυλλεκτικά think tanks. Νεολαία γεμάτη δύναμη αλλά και προβληματισμό που αναζητά σημεία αναφοράς. Μια προοδευτική συνισταμένη ως φάρο πορείας, μέσα στην πολυσήμαντη κρίση της εποχής μας. Κρίση βαθιά πολιτισμική για την Ελλάδα. Κρίση ταυτότητας, θεσμών και ιδεολογιών.

Όλοι μιλάνε για την Αριστερά, και αναφέρονται στην κομματική της εκπροσώπηση στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Στο ΚΚΕ, στη ΔΗΜ.ΑΡ, στο ΣΥΡΙΖΑ, στους Οικολόγους (παλιότερα) ακόμα και στο παλαιό ΠΑΣΟΚ. Και ρωτούν τι κάνει η Αριστερά για τα προβλήματα των Ελλήνων. Ποιές είναι οι θέσεις και το πρόγραμμα της; Τι προτείνει για τη βελτίωση της ζωής μας; Κι εκεί που περιμένεις, βροχή προτάσεων και αντιπροτάσεων, καταιγισμό απόψεων και προσεγγίσεων - μια δημιουργική αναμπουμπούλα - πέφτει σιωπή απόλυτη και σιγή ασυρμάτου. Και για να βρεθούν απαντήσεις ξεθάβονται από τα κόκκινα σεντούκια παλιά συγγράμματα-εγκυκλοπαίδειες φρονημάτων, «ιερές αγελάδες» και κομματικά εικονίσματα, θέσφατα και φιρμάνια, «στρατηγικές γραμμές» και δημοσκοπήσεις αγωνίας. Και η αμηχανία καλά κρατεί.

Όλοι μιλάνε για τη Αριστερά, και μιλάνε για το μικρό ξαδελφάκι τους. Αυτό με τα κοντά παντελονάκια και τη σφεντόνα στην τσέπη, που φτιάχνει το μαλλί καρφάκι και βγαίνει στην πλατεία «αγανακτισμένο» να φωνάξει και να «πληγώσει» το σύστημα. Αυτό το μικρό, το άψητο στις δυσκολίες της ζωής. Που άλλοτε μας τα λέει σωστά, άλλοτε μας τα λέει περίεργα, άλλοτε πάει με τα μπουλούκια των πολλών-παρασυρμένο από το πάθος τους, κι άλλοτε κάθεται μονάχο του σε μια γωνιά, βυθισμένο σε ακαθόριστες και μελαγχολικές σκέψεις. Πάντως αυτό το ξαδελφάκι εμείς το αγαπάμε και δεν το αφήνουμε ποτέ να παρασύρεται σε αρνητικές και «δύσκολες» κουβέντες. Απαισιόδοξες και μεμψίμοιρες, του τύπου ότι τα πάντα τριγύρω άλλαξαν και πρέπει κι αυτό κάποτε να ωριμάσει. Και αν το πούμε απότομα, πως θα το πάρει το παιδί μας; Θα το στεναχωρήσουμε και θα ‘ναι κρίμα…

Όλοι μιλάνε για την Αριστερά. Όμως μιλάνε για μια ανάμνηση παλιά. Μια Αριστερά που την προσπέρασε το «τρένο του εκσυγχρονισμού». Που ενσωματώθηκε ως «απαραίτητη αντιπολίτευση» στο μηχανισμό του ίδιου του συστήματος νομής της εξουσίας. Που εκπολιτίστηκε, δάνεισε τις ιδέες της και τελικά τις ξέχασε. Τις αντέγραψαν οι «απέναντι» και τις σέρβιραν για δικές τους. Και κέρδισαν ακόμα, από την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων της, απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις.

Και η Αριστερά τι απέγινε; Παθητικά αρκέστηκε στο ρόλο που της έταξαν. Στο ρόλο του διακοσμητικού στοιχείου δίχως αυθεντικές πολιτικές θέσεις, δίχως αιχμές λογικής, δίχως φωνή να καταγγείλει και να εκθέσει τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα του 2013. Ένα ρόλο ουραγού των εξελίξεων, που ενίοτε εμφανίζεται με το πρόσωπο καρικατούρας, να εξαντλεί τις αντοχές ακόμα και των πιστών της φίλων.

Είναι όμως έτσι; Είναι η κατάσταση μη αναστρέψιμη; Έχει χαθεί η ελπίδα; Τίποτα δεν έχει χαθεί – αντιθέτως! Τώρα είναι η στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά, με ειλικρίνεια και σθένος, για το τι πραγματικά θέλουμε. Για το ποιοί πραγματικά θέλουμε να είμαστε. Δημόσια. Με φωνή ρωμαλέα και δυνατή. Δίχως παρανοήσεις, δίχως συμβιβασμούς.

Θέλουμε μια Αριστερά μεταρρυθμιστική, που θα τολμήσει να πει την αλήθεια στο λαό. Την επώδυνη αλήθεια-όχι τη βολική. Δίχως να υπολογίζει το κόστος που αναλαμβάνει. Δίχως κουβέντες μεσοβέζικες που θα χαϊδεύουν ποσοστά. Που θα τολμήσει να διαβάσει ξανά την ιστορία και ν’ αγκαλιάσει ανθρώπους της προόδου απ’ όλες τις παρατάξεις. Δίχως διαχωριστικές γραμμές. Δίχως «ονομασίες προέλευσης». Με ανοικτές και διαφανείς διαδικασίες. Που θα κοιτάξει τα προβλήματα του τόπου ρεαλιστικά, αλλά κατάματα, βάζοντας τις αναγκαίες προτεραιότητες. Δίχως να αμφισβητεί την Ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας. Δίχως να αρκείται στη μοιρολατρική αποδοχή του κομπάρσου των εξελίξεων. Που θα ενώσει τους πολίτες και τους θεσμικούς τους εκπροσώπους κάτω από τη σημαία της εκ βάθρων αλλαγής των κατεστημένων ηθών του δημόσιου βίου. Σε μια πορεία αληθινού εκδημοκρατισμού και ριζοσπαστισμού στην κρατική διοίκηση. Σε μια πορεία υπευθυνότητας για την κοινωνία.

Θέλουμε μια Αριστερά λαϊκή, μπροστάρη των κοινωνικών διεκδικήσεων για τα δικαιωμάτων των μη προνομιούχων. Των φτωχών και περιθωριοποιημένων από τη λαίλαπα των δεξιών πολιτικών, που ενδύονται τις «μνημονιακές επιταγές» για να διαλύσουν την πρόνοια και την αλληλεγγύη. Θέλουμε μια Αριστερά των πολλών, για να πολεμήσουμε τη δεξιά των λίγων και ισχυρών. Αυτών που έχουν αλλοτριώσει τη φυσιογνωμία της πατρίδας μας, με την ακόρεστη δίψα τους για εξουσία και επιβολή.

Εμείς οι πολλοί θα δώσουμε την απάντηση στην κρίση. Γιατί εμείς βιώνουμε την κρίση στο πετσί μας. Εμείς αυτή την Αριστερά θέλουμε. Γι’ αυτή την Αριστερά παλεύουμε. Σε αυτή την Αριστερά πιστεύουμε. Στην Αριστερά της δικαιοσύνης και της αλλαγής. Στο χέρι μας είναι να ξανανέβουμε στο τρένο της ιστορίας.

Ξεκάθαρο μήνυμα

Δημοσιεύω το κείμενο παρέμβαση που έστειλα στην ιστοσελίδα Μεταρρύθμιση

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τις τελευταίες εκλογές, που ακολούθησαν κάποιες προηγούμενες εκλογές, που ακολούθησαν τη δια στόματος του Πρωθυπουργού της χώρας ένταξη μας στα Μνημόνια. Αυτά τα Μνημόνια που μεταξύ των άλλων αποκάλυψαν πολλές αλήθειες και πολλούς ψεύτες.

Σήμερα μεσούσης της τρομερής Ελληνικής μας κρίσης, βομβαρδιζόμαστε από διλήμματα περί δημιουργίας νέων πολιτικών σχηματισμών που θα γεμίσουν τα κενά μας. Τα δημοσκοπικά κενά, εννοείται. Όχι τα πραγματικά, τα καίρια και επείγοντα. Τα θεωρητικά κενά και τις ιδεολογικές αναζητήσεις ορισμένων.

Αυτοί μας θέτουν επιτακτικά τα ερωτήματα: Χρειάζεται ή δε χρειάζεται η νέα κεντροαριστερά; Χρειάζονται ή δε χρειάζονται πρωτοβουλίες από τα έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ; Χρειάζονται η δε χρειάζονται «καινούργιες» πολιτικές «ενάντια στην παρατεταμένη λιτότητα»;

Και το γαϊτανάκι της ομφαλοσκόπησης καλά κρατεί. «Ναι χρειάζονται καινούργιες πολιτικές, αλλά μόνο εμείς μπορούμε να τις φτιάξουμε» μας λένε. Άλλοτε με το πρόσωπο του «υγιούς προβληματισμού» και άλλοτε με τη μορφή της «καταγγελίας». Δεν έχει διαφορά. Τα αδιέξοδα παραμένουν. Η κρίση δε φεύγει με ευχολόγια. Η λιτότητα είναι εδώ για πέμπτο χρόνο και αμόλα καλούμπα.

Που βρίσκεται λοιπόν το πρόβλημα; Το πρόβλημα βρίσκεται στο μήνυμα.

Στο τι πραγματικά θέλουμε να πούμε και τι τελικά λέμε. Στο τι πραγματικά σκεφτόμαστε για το μέλλον και πως τελικά το σχεδιάζουμε αυτό το μέλλον. Στο τι πραγματικά χρειάζεται να κάνει η Ελλάδα για να ελέγχει η ίδια τη μοίρα της και το τι τελικά λέμε πως «είναι απαραίτητο να γίνει». Και με ποιους -συμπληρώνω εγώ.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο αν θέλουμε να μας ακούσει η κοινωνία. Το μήνυμα πρέπει να αφορά την καρδιά του προβλήματος και όχι τις φιλοδοξίες πολιτικής αποκατάστασης των περιθωριοποιημένων και των νοσταλγών της δόξας του παρελθόντος. Η καρδιά του προβλήματος είναι ότι το βάρος της προσαρμογής το έχουν επωμιστεί οι φτωχοί Έλληνες. Κάτι που είναι καταφανώς άδικο και προκλητικό.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρα «Στροφή Αριστερά». Και το μήνυμα οφείλει να ακουμπά στις ψυχές της πλειοψηφίας των πολιτών. Των μικρών, αδύναμων και απροστάτευτων απέναντι στη λαίλαπα της κρίσης, πολιτών. Αυτών που δεν έχουν «προσβάσεις» στο σύστημα. Αυτών που «δεν τα έφαγαν μαζί» με όσους παρήκμασαν. Αυτών που δεν έχουν διλήμματα ανάμεσα στην «κεντροαριστερά» και την «κεντροδεξιά», αλλά ανάμεσα στην επιβίωση και τον αφανισμό.

Το μήνυμα πρέπει να είναι ξεκάθαρο αν επιδίωξη μας είναι να αλλάξουμε τον κόσμο και την πατρίδα μας. Για να αλλάξει τροχιά η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα την επανίδρυση του γνήσιου λαϊκού κινήματος, με στόχο την αντίσταση και τον ριζοσπαστισμό. Αντίσταση στη σκληροτράχηλη δεξιά επέλαση, που με διάφορους τρόπους διαποτίζει τη δημόσια ζωή. Τη δύσκολη καθημερινότητα των πολλών και τα «φιλελεύθερα» σχέδια των λίγων. Που είναι οι ίδιοι με χτες. Που εκπροσωπούνται από τους ίδιους που τους εκπροσωπούσαν και χτες. Που διαφημίζονται από τα ίδια μέσα μαζικής ενημέρωσης που διαφημίζονταν και χτες

Που μας ρωτούν -δήθεν από αγωνία- αν θέλουμε ένα καινούργιο πολιτικό «χώρο» για να καλύψει το κενό μας. «Χώρο» μοντέρνο και σύγχρονο. Τάχα μου βγαλμένο από τις λαϊκές απαιτήσεις κι επείγουσες περιστάσεις. Κι αυτό όμως φτιαγμένο με υλικά βγαλμένα από το χτες. Κι αυτό στελεχωμένο με ανθρώπους από το χτες. Ώστε αυτοί οι λίγοι, να ελέγχουν προς τα πού θα πάει και ο καινούργιος πολιτικός «χώρος». Προς τα πού θα φυσήξει ο άνεμος των δημοσκοπήσεων, ώστε καιροσκοπικά να καρπωθούν τα οφέλη. Και να επαναλάβουν τα ίδια λάθη που έκαναν και χτες.

Είναι ώρα να πάρουμε τα ηθικά και πνευματικά μας όπλα και να στρατευτούμε σε ένα δίκαιο αγώνα. Στο όραμα και το δρόμο της λαϊκής δημοκρατικής παράταξης. Στις επάλξεις της αληθινής, της γνήσιας Αριστεράς για μια Ελλάδα ανοιχτή στην πρόοδο. Μέσα από τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους των δημοσίων και ιδιωτικών πολιτικών. Έτσι ώστε οι Έλληνες να ανακτήσουμε την υπερηφάνεια που χάσαμε αυτά τα χρόνια της στυγνής επίθεσης από τον οικονομικό και πολιτικοκοινωνικό πατερναλισμό. Που περιθωριοποίησε τη μεσαία τάξη και εξαθλίωσε τους ασθενέστερους συμπολίτες μας.

Χρειαζόμαστε ορμή. Χρειαζόμαστε οργάνωση με νέα αντίληψη. Χρειαζόμαστε συμμετοχή των πολλών μέσα από ανοιχτές διαδικασίες. Χρειαζόμαστε τις νέες τεχνολογίες για να καλύψουμε κάθε γωνιά της χώρα και κάθε φωνή που ζητά την ανανέωση. Χρειαζόμαστε συντονισμό και καθαρά αιτήματα. Χρειαζόμαστε προτάσεις και συγκεκριμένες λύσεις. Χρειαζόμαστε –επιτέλους- τη βάση της πυραμίδας και όχι την κορυφή της. Χρειαζόμαστε συνεργασία και αλληλεγγύη -όχι ανταγωνισμό και αντιπαλότητα.

Στη θέση των τοπικών επιτροπών, τα κοινωνικά δίκτυα. Στη θέση των κομματικών μηχανισμών διαδικτυακές πλατφόρμες επικοινωνίας. Στη θέση της γραφειοκρατίας, ανοιχτή πρόσβαση στη δεξαμενή των θέσεων και των αρχών μας. Στη θέση των «εργατοπατέρων», απευθείας η νέα παραγωγική τάξη που αναζητά διεξόδους και έκφραση. Που εκλέγει και εκλέγεται μέσα από κριτική σκέψη και ανοιχτό διάλογο. Που τολμά και διεκδικεί όσα δικαιούται, με τους αγώνες και τον αυθορμητισμό της. Που δεν πατρονάρεται, δεν καπελώνεται και δεν φιμώνεται. Που δεν εντάσσεται σε καλούπια διαπλοκής και ανταλλαγμάτων.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο λοιπόν. Ρήξη με το παρελθόν γιατί αξίζουμε ένα καλύτερο μέλλον. Ο μόνος τρόπος να το πετύχουμε είναι να πούμε την αλήθεια στην κοινωνία. Και η αλήθεια είναι πως ο τόπος στενάζει από ανέχεια και κάποιοι ακόμα τρώνε παντεσπάνι. Και θέλουν και αύριο να τρώνε παντεσπάνι, ερήμην των Ελλήνων.

Ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό. Ήρθε η ώρα να διαχειριστούμε εμείς την τύχη μας. Ήρθε η ώρα να φτιάξουμε μια μεγάλη Αριστερά που θα εγγυηθεί «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία». Μια Αριστερά του λαού, όχι των «εκπροσώπων του λαού».

Η Αριστερά είμαστε εμείς. Ας αλλάξουμε τον κόσμο λοιπόν. Ας αλλάξουμε την Ελλάδα.

Το πρόβλημα δεν είναι προς τα που θα στρίψεις το τιμόνι

Το πρόβλημα δεν είναι προς τα που θα στρίψεις το τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας

Δηλαδή αν θα πάμε το καράβι αριστερά, στο αριστερό λιμάνι με τις αριστερές υποδομές

Η αν θα πάμε το καράβι δεξιά, στο δεξιό λιμάνι με τις δεξιές υποδομές

Αυτά τα διλήμματα - τα ψευτοδιλήμματα επί των οποίων αναλωνόμαστε κατόπιν προτροπής των εγκληματικά αποπροσανατολιστικών ΜΜΕ, είναι η παγίδα της δημοκρατίας μας

Από την οποία παγίδα για να γλιτώσουμε, πρέπει να εστιάσουμε στην ουσία των προβλημάτων που έχουμε στην Ελλάδα

Η ουσία των προβλημάτων που έχουμε στην Ελλάδα είναι απλή

Ζούμε σε μια χώρα διεφθαρμένη, με έναν κοινωνικό ιστό διαλυμένο από τη δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς

Ζούμε σε μια χώρα που ουδεμία υπόθεση διεκπεραιώνεται μέσω της best practice λογικής, έτσι όπως grosso modo έχει επικρατήσει στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης

Ζούμε σε μια χώρα που τα ΜΜΕ έχουν το ρόλο που έχει το Χόλλυγουντ για την Αμερική και τους Αμερικάνους. Την παραγωγή μιας πειστικής εικονικής πραγματικότητας. Τη ζωή μεσα σε ένα φαντασιακό περιβάλλον. Την ταύτιση της επιθυμίας με την ασαφή και ευτυχισμένη αυταπάτη

Τόσο απλά είναι τα προβλήματα μας

Θα πω ένα παράδειγμα που συνθέτει και τα τρία αυτά προβλήματα και θα καταλάβετε τι εννοώ

Το Μετρό της Αθήνας. 

Πάμε να δούμε αναλυτικά λοιπόν:

Διεφθαρμένη χώρα: Για την κατασκευή του έργου Μετρό δαπανήθηκαν πολλά δισεκατομμύρια τα οποία υποννοείται ότι δεν τα διαχειρίστηκαν όπως έπρεπε οι αρμόδιοι. Με αποτέλεσμα ενώ είχε προϋπολογιστεί ότι θα έφθαναν για να κατασκευαστούν πχ 10 σταθμοί, τελικά κατασκευάστηκαν 5 σταθμοί μόνο. Από την άλλη, ενώ στο κόστος κάθε σταθμού είχε υπολογιστεί με βάση καθημερινή κίνηση, ότι θα συμπεριλαμβανόταν φύλαξη, καθαρισμός και συντήρηση και έγιναν οι αντίστοιχες προβλέψεις για τις θέσεις προσωπικού, οι προσλήψεις έγιναν με τη μέθοδο του διορισμού από πολιτικούς, και έτσι τελικά βρέθηκαν υπεράριθμοι υπάλληλοι, συσσωρεύοντας ζημιές στη διαχείριση. Οι πρώτες περικοπές όμως, δεν έπληξαν αυτούς που διορίστηκαν, αλλά τα κόστη φύλαξης και καθαριότητας που είχαν προϋπολογιστεί στο αρχικό budget της διαχείρισης! Αποτέλεσμα  της διαφθοράς στο παράδειγμα μας είναι το οικονομικό κόστος του επιπλέον δανεισμού για να αποπερατωθεί το έργο. Από την άλλη μεριά επειδή οι σταθμοί δε συντηρούνται, απαξιώνονται ως κοινωνικό αποτέλεσμα (βρωμιά, άστεγοι, κακή καθημερινότητα κλπ) με αποτέλεσμα τις αντιδράσεις των πελατών του Μετρό που πληρώνουν μεγάλο εισιτήριο για χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών

Παράλογη διαχείριση (κόντρα στα best practice): Σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν μπάρες δίπλα στα ακυρωτικά μηχανήματα. Έτσι, εάν δεν ακυρώσεις το εισιτήριο που αγόρασες, δε μπορείς να εισέλθεις στην αποβάθρα και να πάρεις το τρένο. Στην Ελλάδα κανείς δε σκέφτηκε (ούτε οι κοσμογυρισμένοι σύμβουλοι που σχεδίασαν τις αποβάθρες--βλέπε παραπάνω κατηγορία διαφθοράς) να βάλει μπάρες δίπλα στα μηχανήματα, με αποτέλεσμα για τον έλεγχο των εισιτηρίων να χρειάζεται να προσληφθούν επιπλέον υπάλληλοι ως ελεγκτές. Υπάρχει η υπόννοια επίσης, ότι το σκέφτηκαν μεν να βάλουν μπάρες, αλλά τελικά επικράτησε η λογική των προσλήψεων έναντι του best practice αυτόματου τρόπου να ελέγχεις τα εισιτήρια και άρα να ελαχιστοποιείς τις απώλειες από την εισιτηριο-αποφυγή (βλέπε επίσης παραπάνω--διαφθορά και διαπλοκή). Αποτέλεσμα είναι ότι οι επιβάτες δεν πληρώνουν εισιτήριο και το Μετρό χάνει πολλά λεφτά καθημερινά. Από την άλλη έλεγχοι δε γίνονται διότι ατύπως έχει δωθεί γραμμή να υπάρχει ανοχή λόγω της κρίσης (άρα νομιμοποίηση των κλεφτών, έναντι όσων πληρώνουν κανονικά). Στο τέλος της ημέρας τα ταμεία είναι ελλειμματικά και χρειάζονται κρατική ενίσχυση.

Το Χόλυγουντ της Ελλάδας: Θα θυμάστε όλοι τις εποχές 2004 όταν το Μετρό της Αθήνας ήταν καινούργιο και διαφημιζόταν ώς το καλύτερο της Ευρώπης. Με έργα τέχνης σε κάθε σταθμό, μάρμαρα, ευγενικούς υπαλλήλους και τις ξεναγήσεις του πρωθυπουργού σε κάθε νέα σήραγγα που εγκαινιαζόταν. Τις εκδηλώσεις στους χώρους του Συντάγματος, τα μεγαλόπνοα σχέδια για δικτύωση όλης της πρωτεύουσας αλλά και του λεκανοπεδίου με τον προαστιακό σιδηρόδρομο. Τις μεγαλόστομες εξαγγελίες για την Ελλάδα που αλλάζει σελίδα και εκσυγχρονίζεται (Στο Λονδίνο έχουν μετρό από το 1863...) καθώς και την ικανότητα των Ελλήνων μηχανικών που είναι τα καμάρια του Πολυτεχνείου μας. Τις ιστορίες που γράφτηκαν για το Μετρό, από χρονογραφήματα μέχρι λογοτεχνία, μέχρι και σήριαλ που γυρίστηκαν. Η καλλιέργεια ενός μύθου, μιας εικόνας, κυρίως για τους ανθρώπους που ζούσαν εκτός Αθηνών, στην επαρχία αλλά και στο εξωτερικό. Από την άλλη μεριά όταν άρχισαν οι μαύρες τρύπες των εσόδων, αλλά και η έλευση της Τροϊκα, το ελληνικό Χόλυγουντ το πήρε αλλιώς. Από την ανάποδη. Και τι δεν ακούσαμε τότε. Για τους βυσματίες του Στυλιανίδη, για τα ρουσφέτια εκτός ΑΣΕΠ των υπολοίπων υπουργών, για τους αλήτες συνδικαλιστές που κάνουν συνέχεια απεργία για να κρατήσουν τα κεκτημένα τους, για τα "φαγωμένα" χρήματα των επιδοτήσεων που μας καθήλωσαν τόσα χρόνια και δεν ανοίξαμε τους έτοιμους σταθμούς, για την απουσία σοβαρής διαχείρισης από την εταιρεία Μετρό, για σταθμούς στο έλεος των χημικών από τα ΜΑΤ τις ημέρες των διαδηλώσεων. Από το ζεστό στο κρύο, με λίγα λόγια. Από την αποθεώση στην απαξίωση και τούμπαλιν.

Είναι λοιπόν φανερό στον καθένα μετά από αυτό το απλό παράδειγμα, ότι υπάρχουν ουσιώδη προβλήματα να λυθούν

Προβλήματα λογικής, επιχειρηματικής πρακτικής και κοινωνικού οφέλους

Η επίλυση αυτών των προβλημάτων δε μπορεί και δεν πρέπει να είναι αντικείμενο πολιτικής παρέμβασης ή πολιτικής συζήτησης

Δεν επιτρέπεται σε μια δημοκρατία να λέμε ότι ο δεξιός θα φέρει φιλελεύθερο πνεύμα στο Μετρό και ο αριστερός σοσιαλιστικό

Η δημοκρατία απαιτεί να λειτουργεί το μετρό. Να υπάρχει το μετρό. Να εξυπηρετεί καλά και ορθά την κοινωνία. Να παράγει κοινωνικό όφελος και να μη δημιουργεί δυσανάλογο κοινωνικό κόστος

Αυτό είναι ο μπούσουλας της ορθής διακυβέρνησης μιας χώρας, και όχι αν το κράτος πρέπει η δεν πρέπει να παρεμβένει και το αν τα φαρμακεία θα πρέπει η δεν πρέπει να ανοίγουν τα σαββατοκυριακα.

Ας συγκεντρωθούμε λοιπόν να αποκαταστήσουμε απο κοινού τους θεσμούς, τη διαφάνεια, την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης

Ας συγκεντρωθούμε να εφαρμόσουμε επιτέλους απλές αρχές εταιρικής διακυβέρνησης. Απλά και αυτονόητα πράγματα.

Και μετά -πολύ μετά- θα έχουμε την πολυτέλεια να κικιρίζουμε στα κανάλια για τις....ιδεολογίες μας, τα πιστεύω και τα θέλω μας, τους Ζίζεκ και τους Φρήντμαν του πλανήτη αυτού

Καπηλεύεσαι την Αριστερά Σκατόφλωρε

Απευθύνομαι σε σένα Αλέξη Τσίπρα

Σε σένα σκατόφλωρε των βορείων προαστίων με την προίκα του εργολάβου μπαμπά σου

Έναν από αυτούς που δημιουργησαν το μεταπολιτευτικό οικοδομικό τέρας της Αθήνας μας

Της πόλης των λυγμών

Εσύ και όλοι οι σκατόφλωροι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ, συστημικότεροι του συστήματος που αρχικά είχατε καταγγείλει

Παρέα με τους φλούφληδες "ευρωπαϊστές" της ΔΗΜΑΡ του μπαρμπα Φώτη

Παρέα με τους καμένους τραμπούκους του ΠΑΜΕ και των "καθαρών" ΚΚΕδων του Περισσού

Όλοι εσείς, αλλά κυρίως ΕΣΥ που τάχα μου περιμένεις την εξουσία να σου πέσει στο πιάτο

Είσαστε ένοχοι καπηλείας και εξευτελισμού της Αριστεράς στην Ελλάδα μας

Αριστεροί με δεξιές τσέπες, καλοπερασάκηδες και βολεμένοι του δημοσίου που επαναστατείτε απέναντι στο μπαμπά και το κράτος-πατερούλη, εσωτερικοί μετανάστες που από την Καλλιθέα και το Περιστέρι βρεθήκατε στο Μαρούσι και το Χαλάνδρι εν μια νυκτί, μαυροντυμένη νεολαία του μπάχαλου και της αντίδρασης χωρίς πολιτιστικό υπόβαθρο που καίει και μαγαρίζει, ψευτοκουλτουριάρηδες της ψευτοδιανόησης του μιμητισμού που δεν ξέρουν να μιλούν τα Ελληνικά σωστά αλλά είναι διάσημοι καλλιτέχνες και συγγραφείς, κομπλεξικοί και περιθωριακοί της πολιτείας χαμηλού προσωπικού αναστήματος που παριστάνουν τους εκπροσώπους του λαού, λαϊκιστές δημαγωγοί λογάδες και ψεύτες που υποδύονται τους συνδικαλιστοπατέρες, αλλοπρόσαλλοι και αμόρφωτοι τζουτζέδες και υποτακτικοί αστοί δουλικότεροι των δούλων αντί τιμήματος που αλλάζουν ιδεολογία και κόμμα ανάλογα με το που φυσά ο άνεμος της "αλλαγής"

ΑΥΤΟΙ ΕΙΣΤΕ, ΑΥΤΟΙ

Σήμερα η Ελλάδα ταλανίζεται από πρωτοφανή επίθεση της δεξιάς με κάθε τρόπο και κάθε μέσον

Τα δικαιώματα ενός λαού καταπατώνται βάναυσα στο βωμό μιας νέας τάξης, που βρήκε δικαιολογία στη διαφθορά και την ανομία που εμμέσως εκθρέφατε τόσα χρόνια σε συνεργασία με το κατεστημένο

Τα δικαιώματα των ανθρώπων που ζούνε στην Ελλάδα καταπατώνται καθημερινά από τάγματα εφόδου και λεηλασίας κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής φύσης, με θύματα τους φτωχούς, τους ανήμπορους, τους ηλικιωμένους, τους μετανάστες, τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα

Η Ελλάδα της δημοκρατίας και των ιδεών, του πνεύματος και του πολιτισμού, της κουλτούρας και της διανοήσης υψηλού επιπέδου εξαφανίζεται, σπαράζει καθημερινά κάτω από το βούρκο της τηλεοπτικής και ιντερνετικής απαξίωσης

ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΑΠΕΧΕΤΕ, ΣΦΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΔΙΑΦΟΡΑ

Παίζετε το παιχνιδάκι της εξουσίας, γιατί αλληθωρίζετε προς τα 30κοντα αργύρια που οι Σαμαράδες σας πετούν στο πιατάκι, εξαργυρώνοντας τα ερυθρόχρωμα κουφάρια σας ως αριστερά δεκανίκια μιας αδιέξοδης πορείας προς τον αφανισμό

ΕΣΕΙΣ δεν είστε Αριστεροί, δεν πονάτε το λαό, είστε επικοινωνιολόγοι με κόκκινη προβιά

Που από κάτω κρύβει τους ίδιους πόθους με των γειτόνων σας στα έδρανα

Χρήμα, επιρροή, εξουσία, συναλλαγή, ημέτεροι, δικοί μας και δικοί τους όλοι μαζί δικά μας παιδιά

Σήμερα που η Αριστερά θα έπρεπε να συσπειρώνει με δίκαια αιτήματα τον χειμαζόμενο Έλληνα απέναντι στη δεξιά λαίλαπα που πιθηκίζει τα στυγερά Μνημόνια καταργώντας κάθε μεταρρύθμιση που θα ωφελήσει την πατρίδα

Σήμερα που η Αριστερά θα έπρεπε να συντάσσεται στο πλευρό κάθε πατριώτη Έλληνα που πεινάει, φτωχοποιείται, αυτοκτονεί και χάνει τη ζωή και την αξιοπρέπεια του, είτε στο γραφείο, είτε  στο χωράφι

Σήμερα που η Αριστερά θα έπρεπε να χαράζει στρατηγική εθνικής παλιγγενεσίες και να θέτει στόχους και οραματα για μια Ελλάδα δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας

ΣΗΜΕΡΑ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΜΕ ΤΣΙΠΡΕΣ, ΚΟΥΒΕΛΗΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΑΡΗΓΕΣ

Δυστυχώς, αυτή η παράταξη, σε αυτό τον τόπο, δεν έχει κανένα μέλλον

ΛΥΠΑΜΑΙ

 

Τελικά λεφτά υπάρχουν? Η μαζί τα φάγαμε?

Γύρισε, γύρισε και τελικά ο Γιώργος Παπανδρέου θα δικαιωθεί σε όλα.

Τον κατηγόρησαν, τον λοιδώρησαν, τον εξευτέλισαν χωρίς να το αξίζει και τελικά αφενός πάμε να γίνουμε Δανία του Νότου και αφετέρου λεφτά...υπάρχουν!

Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνω διαβάζοντας τις εφημερίδες και στήνοντας αυτί στην επικαιρότητα.

Που υπάρχουν τα λεφτά? Θα σας πω αμέσως. Διαβάστε παρακάτω δύο αποσπάσματα από το σημερινό τύπο:

1. Έκρηξη φοροδιαφυγής διαπιστώνει το ΣΔΟΕ. 

«Εγκλήματα» φοροδιαφυγής από γιατρούς, πανεπιστημιακούς, αγρότες, συνταξιούχους, γιατρούς, πρώην αστυνομικούς, αθλητικά σωματεία, δικηγορικούς συλλόγους, επιχειρήσεις, «άφαντους» αγοραστές πολυτελών ακινήτων από off-shore εταιρείες και εμπόρους χρυσού αποκαλύπτουν οι έλεγχοι που πραγματοποίησε το ΣΔΟΕ τον περασμένο Φεβρουάριο. Το «μαύρο χρήμα» που εντόπισαν οι φοροελεγκτές από αδήλωτα εισοδήματα, φοροκλοπή και εικονικά και πλαστά τιμολόγια ανήλθε σε 327,227 εκατ. ευρώ.

2. Το έπος της διαφθοράς συνεχίζεται

Kαταιγιστική μορφή παίρνουν οι αποκαλύψεις για τη διαφθορά στο Δημόσιο. Οι δικαστικές αρχές αναλαμβάνουν τη διαλεύκανση σκανδαλωδών υποθέσεων στο κύκλωμα των φαρμάκων και στην ΕΡΤ, ενώ διαπιστώνεται και ανεξέλεγκτη χορήγηση συντάξεων. Τραγελαφικές συνέπειες έχει η ανυπαρξία πειθαρχικών οργάνων. Επειδή δεν λειτουργεί Δευτεροβάθμιο Υπηρεσιακό Συμβούλιο, δύο καταδικασθέντες για δολοφονία εξακολουθούν να μισθοδοτούνται.

Μήπως έγινε τώρα αντιληπτό που "υπάρχουν λεφτά" και πως συντελέσθη το μεγάλο εθνικό έγκλημα του "μαζί τα φάγαμε"?

Όσο η πίεση της Τροϊκα παραμένει σταθερή και αμετάβλητη, ολοένα περισσότερα "οχυρά" ασυλίας απέναντι στη διαφθορά και την παρακμή, που διαχέεται σε όλο το δημόσιο τομέα και την τοπική αυτοδιοίκηση, θα καταρρέουν

Ναι θα καταρρέουν

Όπως θα καταρρεύσουν οι Μανιτάκηδες του κράτους και "θα τα μαρτυρήσουν όλα" δίχως ξύλο. 

Όπως ο συνάδελφος του ο Σαλμάς που "έδωσε" το κύκλωμα με τα 700 φαρμακεία και τις 5 φαρμακαποθήκες. Και έπονται και άλλοι και θα διαβάσουμε και άλλα πολλά μην χάνετε την υπομονή σας.

Δεν είναι να απορεί κανείς για ποιό λόγο η εκάστοτε αντιπολίτευση (στην περίπτωση μας η ψευδεπίγραφη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και η απολιθωμένη σταλινική του ΚΚΕ---στη ΔΗΜΑΡ δεν καταδέχομαι να αναφερθώ για λόγους αξιοπρέπειας πλέον) ποντάρει στην "αντίσταση" του λαού, διοργανώνοντας καταλήψεις, μπλόκα, πορείες, διαμαρτυρίες, ανένδοτους αγώνες.

ΦΩΝΑΖΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΚΥΡΙΟΙ, αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. Τόσο απλά.

• Αντί η Αριστερά να πρωτοστατεί στην κάθαρση από κάθε απόστημα διαφθοράς και ανομίας
• Αντί η Αριστερά να προστατεύει τα δικαιώματα των φτωχών και μη προνομιούχων, των περιθωριοποιημένων του μεταπολιτευτικού "πλιάτσικου" (όποιος δε συμμετείχε στην παρανομία, την κλεψιά, την εκμετάλλευση και τη διαπλοκή του κομματικού σωλήνα, έμπαινε στο περιθώριο)
• Αντί η Αριστερά να συσπειρώνει τους Έλληνες υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης
• Αντί η Αριστερά να εμπνέει τη νεολαία με υγιή πρότυπα ζωής, άθλησης, τέχνης, δράσης και ακτιβισμού
• Αντί η Αριστερά να οραματίζεται μια Ευρωπαϊκή Ελλάδα, εντός μιας Ευρώπης των λαών και όχι των αγορών. Μιας Ευρώπης που θα νομοθετεί με βάση τις ανάγκες της βάσης και όχι της κορυφής της πυραμίδας

Αντί για όλα αυτά η Αριστερά εξέπεσε και εξευτελίστηκε με τον χυδαιότερο τρόπο, από τις ορέξεις και τα απωθημένα των στελεχών της. Και έγινε όλα αυτά που κάποτε -υποτίθεται- πολεμούσε.

Και σήμερα η Αριστερά αυτή, η ψευδεπίγραφη, η αλλοτριωμένη, η δήθεν σοσιαλιστική και υπεύθυνη αριστερά------έχει γίνει προστάτης του "άβατου" του παρασιτικού κρατισμού, της διαφθοράς και της αλητείας που για να κοροϊδεύουν τους αφελείς έχουν μασκαρευτεί "πασιονάριες" της επανάστασης και της "αλλαγής".

Αν σήμερα λειτουργούσε σωστά το κράτος και το δημόσιο έκανε τη δουλειά που έπρεπε, βασιζόμενο στα ικανά και ηθικά στελέχη του (που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι "υποχρεωμένα" να ζουν σε καθεστώς "γκρίζας ζώνης" και ανοχής, έναντι των συνδικαλιστικών και κομματικών συμμοριών εντός των οργανογραμμάτων τους) ούτε στα Μνημόνια θα είχαμε κυλήσει, ούτε θα χρεοκοπούσαμε, ούτε θα είχαμε φτάσει στα όρια της κοινωνικής εξαθλίωσης με πληγέντες τους αδύναμους και τους ευάλωτους.

Να που η επικαιρότητα δικαιώνει όσους ήξεραν "τι παίζεται" πίσω από τους πηχαίους τίτλους και τις "αποκαλύψεις" των κρατικά επιχορηγούμενων ΜΜΕ.

Να που "μαζί τα φάγαμε" και να που "λεφτά υπάρχουν".

Το θέμα δεν ήταν να αποδειχτεί η αλήθεια όμως, αλλά κάποτε να αποκατασταθεί και η λογική σε αυτό τον τόπο.

Ευκαιρία είναι σήμερα, στο ρευστό αυτό περιβάλλον ανακατατάξεων, ο λαός να πιέσει και να διεκδικήσει το μεγαλύτερο κομμάτι συμμετοχής και να παλέψει για τα δίκαια αιτήματα του:

Εργασία, δημόσια υγεία, παιδεία και μέλλον εντός της Ευρώπης και του κόσμου, με όχημα την Ελληνική μας ιδιαιτερότητα, μια διαχρονικά λαμπερή και φωτεινή σηματωρό πολιτισμού και ΗΘΟΥΣ.



 

Όσο μεγαλώνει η απελπισία

Αγαπητοί μου φίλοι, είναι τόσο φανερό και τόσο προφανές που καταντά αστείο.

Όποιος λίγο έχει διαβάσει ιστορία, βλέπει μπροστά του το ίδιο σενάριο με διαφορετικούς ηθοποιούς, να επαναλαμβάνεται στη χιλιοστή του βερσιόν.

Όσο μεγαλώνει η απελπισία του λαού, του φτωχού, του άνεργου, του πατριώτη, του φιλότιμου Έλληνα (εσύ Σαμαρά σε ποιά κατηγορία ανήκεις αλήθεια?), τόσο τρίβει τα χέρια του το κατεστημένο.

Τόσο η εξάρτηση του λαού από την ελεημοσύνη των ισχυρών, γίνεται εντονότερη.

Τόσο το λαβωμένο φρόνημα, απευθύνεται ξανά-μανά στους ίδιους αλήτες, στελέχη της πολιτικής και των θεσμικών εκπροσώπων των ισχυρών κλάδων της οικονομίας, για να εύρει σωτηρία από τα δεινά και την κακοτυχία.

Τόσο οι ελίτ εκμεταλλεύονται τις ευνοϊκές συγκυρίες ώστε να διαιωνίζουν την παρουσία τους, με τους δικούς τους όρους, στη χώρα μας. Δίχως κανείς να τους αγγίζει, να τους ενοχλεί. Δίχως να θίγονται τα κυριαρχικά τους δικαιώματα. Επί πνεύματος και σάρκας της Ελλάδας.

Και ο Σαμαράς και η τρικομματική καρπαζές τρώνε. Προσπαθούν με τα ψίχουλα και τις "καυτές πατάτες"που τους άφησαν να διαχειρίζονται , να ισορροπήσουν σε δυο βάρκες. Αυτοί, οι Σαμαράδες, πληρώνουν το πάθος, το αλκοολίκι τους για "θέσεις", για τηλεοπτική αποθέωση. Για "σοβαρότητα".

Τρίχες. Βλάκες και νούμερα είναι όλοι ανεξαιρέτως!

Από τη μία τα πραγματικά αφεντικά τους, οι εγχώριοι μεγαλο-μπαταχτσήδες, τα πραγματικά ανεξέλεγκτα λαμόγια, οι αχόρταγοι της εξουσίας και του πλούτου.

Από την άλλη οι άχρηστοι αγροτο-δημοσιο-κομματο συνδικαλιστές μαζί με τους προβατοποιημένους ακόλουθους τους, να απειλούν με καταβαράθρωση των "ποσοστών" σε τοπικές και εθνικές εκλογές.

Και νά σου και οι δημοσκοπήσεις. Και να σου και οι αμφίσημες εξαγγελίες - κατά το λαϊκότερο "κωλοτούμπες".

Και στη μέση όλοι εμείς που συρόμεθα σε μια σφαγή ανηλεή, έτσι όπως ο Τράγκας λέει, "χωρίς αναισθητικό".

Όσο μεγαλώνει η απελπισία και τα αδιέξοδα, τόσο θα ψάχνουμε τον επόμενο ηγέτη, τον καβαλάρη στο λευκό άλογο.

Και τόσο περισσότερα θα αναγκαστούμε να δεχτούμε -όχι της Τροϊκας τα αναγκαία για να γίνουμε άνθρωποι- αλλά των μεσαζόντων, των νταβατζήδων μας. Που μέτρο δεν έχουν οπισθοχωρήσει από τα χαρακώματα τους.

Που για να παριστάνουν τις λευκές περιστέρες μπροστά στους "ευρωπαίους δασκάλους" τους, βάφουν τις ματωμένες ποδιές του χασάπη που φορούν με ασβέστη, και αρωματίζουν τους ιδρωμένους σβέρκους τους, με λεβάντα. Και παίρνουν τη "συγχώρεση".

Και από την άλλη έχεις τον Τσίπρα, τον Καμμένο, τη Χρυσή Αυγή. Έχεις τα κατακάθια και το περιθώριο. Τους απόκληρους της γής.

Μιας γής καημένης και σκλαβωμένης, που την έχουν συλλήσει πειρατές και τραμπούκοι. Που την έχουν μαγαρίσει τα χειρότερα σκυλιά και οι μεγαλύτεροι ψεύτες.

Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν πως ο λαός μπορεί να ξεσηκωθεί και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Οι εγχώριες ελίτ και το σύστημα, ξέρουν πολύ καλά να χειρίζονται τα πλήθη, ώστε από τη μία να στρέφουν τις αντιδράσεις προς την Τροϊκα, και από την άλλη να κρατούν καλά δεμένους στο άρμα των "προνομίων" τους παράγοντες "κλειδιά" της κοινωνίας, ώστε να προωθούν τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα.

Δυστυχώς και οι απεργίες δεν έχουν κανένα νόημα. Παρά είναι βούτυρο στο ψωμί του καθεστώτος. Και αποδεικνύουν την ανάγκη για πολιτική επιρροή και χειραγώγηση των συνδικαλιστών.

Διότι οι απεργίες, έτσι όπως έχουν καταντήσει, από εκεί που προέρχονται, είναι κι αυτές κομμάτι μιας διαπραγμάτευσεις μεταξύ των "προνομιούχων" του δημοσίου, και των πολιτικών εντολοδόχων της αληθινής ηγετικής τάξης της Ελλάδας.

Όσες περισσότερες απεργίες γίνονται, από τους "συνεταίρους", τόσο οι πολιτικοί θα χρειάζεται να "σταθεροποιούν" την κατάσταση, εξαθλιώνοντας όσους δεν έχουν πρόσβαση στο πελατειακό σύστημα. Όπως γίνεται εδώ και χρόνια, σταδιακά.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η μεσαία τάξη αποσαθρώνεται και οδεύουμε ολοταχώς για μια νέα κοινωνία πραγματικών έμμισθων σκλάβων, υπηρετών και τζουτζέδων που με την πείνα να καρτερά θα είναι πρόθυμοι για το κάθε τι.

Και τότε ορισμένοι της "αριστεράς" θα παρακαλάνε να είχαν την τύχη των μεταναστών που με τόσο πάθος υπερασπίζονται.

Γιατί και αυτοί οι ίδιοι θα έχουν μπεί μαζί με όλους εμάς, στο περιθώριο της ζωής, που άσπροι, μαύροι, γάλλοι, πορτογάλλοι, θα περιμένουμε τον "τοποτηρητή" είτε να δοκιμάσει το βούρδουλα στην πλάτη μας, είτε να μας επιβραβεύσει με "ζαχαρωτά" σαν τα άλογα που πεθαίνουν στον τροχό, βγάζοντας νερό.

Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Έλένη......

Η επέλαση των troll

Εντάξει, τα έχουμε πει τα ξαναλέμε

Έχει δοθεί σήμα εφόδου για την ανατροπή της τρικομματικής και χρησιμοποιούνται όλα μα όλα τα μέσα. Θεμιτά και μή.

Από τις καταλήψεις και τις απεργίες χωρίς λόγο, από τις τρομοκρατικές ενέργειες 20χρονων πλουσιόπαιδων, από τα μπλόκα των αγροτών και τους πύρινους λόγους των "πατερούληδων της επανάστασης" Τσίπρες και Παπαρήγες, από τις ανεκδιήγητες κοινοβουλευτικές επιτροπές παρωδία και τις αντεγκλήσεις στα πρωινάδικα.

Από τα δημοσιεύματα και την κατά περίπτωση προβολή συγκεκριμένης οπτικής γωνίας των γεγονότων, που απηχεί ενίοτε τις διαφορετικές δημοσκοπικές καταθέσεις. Από την ένταση και την συστηματική παρεμπόδιση οποιασδήποτε απόπειρας νηφάλιου διαλόγου, ακόμα και για ζητήματα που δεν γίνεται αλλιώς. Η δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Τα πάντα όλα, για τις εκλογές. Για την ψηφοθηρία, για τις εντυπώσεις. Όπως γινόταν πάντοτε με διαφορετικούς λιγάκι όρους. Και μπόλικο παρασκήνιο.

Ανέβηκαν τα ποσοστά του κόμματος από τη δημοσκόπηση της ALCO για παράδειγμα? Δώστου τα troll να επελαύνουν με κάθε τρόπο. Οι μηντιάδες τρίβουν τα χέρια τους με την ανέλπιστη τηλεθέαση και τις επικές μάχες στα παράθυρα. Τα social media να βρίθουν από "αγανάκτηση" και "δημοκρατία" και πονόψυχες ανθρωπιστικές αναλύσεις του κώλου, θέτοντας "σπουδαία" ερωτήματα που αποπροσανατολίζουν από την ουσία: "Τι οδήγησε αυτά τα παιδιά στην τρομοκρατία, ας το σκεφτούμε λίγο".

Αν πιστεύουν εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ, ότι έχοντας επενδύσει στους φανατικούς και τους μισαλλόδοξους που επειδή δε δικαιώθηκαν το 1970 και το 1980 θα δικαιωθούν σήμερα, προσομοιάζοντας με τα αρρωστημένα τους μυαλά, συνθήκες εμπόλεμων εχθροπραξιών και εμφυλίων πολέμων, τους πληροφορώ πως έχουν ποντάρει σε λάθος άλογο.

Την εξουσία την κερδίζεις, δεν την καταλαμβάνεις με ρεσάλτα.

Γι' αυτό το λόγο και ο Τσίπρας έχει αναδειχτεί σε μέγιστο κωλοτούμπα, επιδεικνύοντας προσόντα χαμαιλέοντα της πολιτικής προκειμένου να αναδειχτεί ως "προοδευτική λύση", στον κενό χώρο που άφησε ο λεβιάθαν του ΠΑΣΟΚ. Όμως αυτό δεν αρκεί.

Σε μια εποχή φόβου και τρόμου, οι συνιστώσες έχουν πάρει άλλο δρόμο, την ώρα που ο πρόεδρος τους έχει αποφασίσει να ζητήσει τη στήριξη περισσότερο συντηρητικών αστών, κεντρώων που για το πρώτο πράγμα που ανησυχούν είναι η ασφάλεια τους. Ναι κύριοι, τα Mall βγάζουν κυβερνήσεις, όχι το αντάρτικο πόλεων.

Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αντάρτες πόλεων. Κάθε άλλο. Ξεβράκωτοι πολιτικά είναι, άστεγοι, αριστεροί της πλάκας που ποτέ δεν είχαν θέσεις εξουσίας, λιγούρηδες και περιθωριακοί παρομοίου βεληνεκούς με την "ποιότητα" των Ανεξάρτητων Ελλήνων, εξ αριστερών. Ημιμαθείς, λαϊκιστές ΠΑΣΟΚικού τύπου, για να μην πω χειρότεροι μιας και ο λαϊκισμός προϋποθέτει παροχές επίσης, γελοίοι επικοινωνιακά, δίχως πρόγραμμα και στόχους που να ανταποκρίνονται στις περιστάσεις.

Που απλώνουν χέρια πατρικά και χαϊδεύουν πρόθυμα, τη σάρα και τη μάρα, ότι είναι εύκαιρο, αρκεί να είναι κόκκινης απόχρωσης, και να εξασφαλίζει "ποσοστά".

Οι "αντάρτες" πόλεων, είναι άλλο φρούτο. Τα είδατε τα πρόσωπα τους. Παραστρατημένα παιδιά, ευάλωτα, που πέφτουν στις παγίδες επιτήδειων και επικίνδυνων μισανθρώπων, αναθρεμένων από επιλογή και τύχη, στην κοινωνική και πολιτική εξορία, θλιβερές φιγούρες της άρνησης και της προσωπικής αποτυχίας. Αρνητές ενός κόσμου που δεν τους θέλει, όπως δεν τον θέλουν και οι ίδιοι. Παρίες και πένητες του πνεύματος, οπλισμένοι με ιδεολογίες ασύμβατες με κάθε πραγματικότητα, ουτοπίες που τα νιάτα λατρεύουν γιατί είναι όνειρα και μεγάλες προσδοκίες. Που μετά την εφηβεία όμως αποκαθηλώνονται στη γκρίζα κοινωνία του συμφέροντος και του ατομισμού.

Και για άλλους αποτελούν απλά ένα στάδιο ενηλικίωσης. Ενώ κάποιοι άλλοι παραμένουν δέσμιοι στα μικρά σκοτεινά τους κουτάκια. Δίχως καμιά ελπίδα, παρά μόνο την λατρεία της καταστροφής, αυτού που δε μπορούν να έχουν, αυτού στο οποίο δεν μπορούν να ανήκουν. Του αστικού κράτους.

Τρίχες, εγώ θα πώ. Και τίποτα άλλο.

Οι μισοί είναι στη θύρα 13 και οι άλλοι μισοί στη θύρα 21. Στα "νόμιμα" εκτροφεία ανομίας και ανυπακοής για πρόβατα που θέλουν ένα εναλλακτικό μαντρί να ενταχθούν. Οι μισοί είναι στην νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι μισοί στην νεολαία ΚΚΕ. Στα "νόμιμα" εκτροφεία πολιτικού παραλογισμού, ανέξοδης και αδιέξοδης προπαγάνδας της ουτοπίας, στρατιωτάκια στα χέρια ψυχρών διαχειριστών βουλευτικών εδρών. Οι μισοί πίνουν καφέ στα βορεια προάστια, οι άλλοι μισοί στο κέντρο, αδιάφορο το που συγκεκριμένα. Με γονείς "επιτυχημένους" αστούς της μεταπολίτευσης που έφυγαν από το Αιγάλεω και την Καλλιθέα για να πάρουν με δάνειο διαμέρισμα στο Μαρούσι την εποχή που η οικοδομή ήταν στα ντουζένια της.

Πιστεύετε πως τα φτωχόπαιδα που έχουν ωριμάσει από τα 12 κάνοντας θελήματα ή βγαίνοντας στο μεροκάματο στα 16, έχουν την πολυτέλεια να κάνουν "επαναστατική γυμναστική" για να κάνουν οι Τσίπρες πολιτική και η Κωνσταντοπούλου αγορεύσεις?

Είπα Κωνταντοπούλου, και έφτασα εδώ που ήθελα. Μιλώντας για troll. Μιλώντας για υποκρισία. Μιλώντας για το "επάρατο" αστικό κράτος.

Γιατί όταν βλέπεις  την κυρία Ζωή, την κόρη του Κωνσταντόπουλου του αρχικά ΠΑΣΟΚτσή, του μετέπειτα ΚΚΕ εσωτερικού-εξωτερικού, πιο μετά Συνασπισμού και στο τέλος ΣΥΡΙΖΑ (οτιδήποτε αρκεί να είναι στα φώτα, στο προσκήνιο, σε εν δυνάμει κυβερνητικές θέσεις) τάχα μου εκπρόσωπο της "λαϊκής αντίστασης και της εναλλακτικής απέναντι στο σάπιο κατεστημένο" σε πιάνουν τα γέλια.

Σε πιάνουν τα γέλια με το troll των βορείων προαστίων από το πολιτικό τζάκι, δεξί χέρι του επίσης λεφτά Τσίπρα γόνο του μεγαλοεργολάβου, να σηκώνει ανάστημα, όντας ταυτόχρονα "σάρκα εκ σαρκός" ενός βαθιά συντηρητικού στην ουσία του αστικού κράτους, για να "παρέμβει". Δίχως να μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό από το να καταστρέφει, να διαβάλλει και να παρεμποδίζει με κάθε τρόπο, την οποιαδήποτε διαδικασία, χωρίς κανένα πραγματικό λόγο, εκτός από τα φώτα, το προσκήνιο, τους ψήφους και την κουβέντα στα καφενεία. Κόρη του μπαμπά της.

Η Κωνσταντοπούλου είναι με το πλέον επίσημο, τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ένα αριστερό πολιτικό troll, ενσωματώνοντας στις πράξεις της μεταφορικά, το "αντάρτικο" των Πυρήνων της Φωτιάς, με αστικούς και κοινοβουλευτικούς όρους. 

Εντάξει τα έχουμε πει και τα ξαναλέμε.

Αριστερά σε αυτό τον τόπο, σημαίνει ξεκάθαρα: "Θέλω να κυβερνήσω, όμως οι αλήτες οι καπιταλιστές δε με αφήνουν".

Αλέξη, Ζωή κι εγώ μαζί σας. Θέλω να κυβερνήσετε!!

Εμπρός μαζί, για μια κυβέρνηση των troll σε μια Ελλάδα matrix.....

Άντε κουρέψου Λαφαζάνη

Βγήκε ο νούμερο 1 καραγκιόζης της πολιτικής, ο Λαφαζάνης, να μιλήσει για χούντες, αναφορικά με τα τεκταινόμενα στις δημόσιες συγκοινωνίες

Ποιός? Ο Λαφαζάνης!

Ακόμα και η λέξη χούντα, ετυμολογικά, έρχεται σε αντίθεση με όσα γίνονται στο Μετρό

Διότι η χούντα καταλύει τις δημόσιες ελευθερίες, την ανοιχτή κοινωνία, υπό τις επιταγές μιας στρατιωτικής μειοψηφίας, που έχει δόλια συμφέροντα. Και που δεν αναγνωρίζει ως πεδίο διαλόγου και μέσα επικοινωνίας τα όσα η δημοκρατία επιβάλλει. Ούτε τη νομιμότητα.

Με λίγα λόγια χούντα είναι ο Σταμόπουλος και η κλίκα του, και όχι η Κυβέρνηση που προσπαθεί να αποκαταστήσει την νομιμότητα.

Χούντα είναι ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου, όχι μόνο γιατί μας βασανίζουν με τις ανεκδιήγητες φυσιογνωμίες φανατικών, αλλά κυρίως γιατί μας ενοχλούν και μας προσβάλλουν με τις ακατάληπτες και αντιφατικές μπουρδολογίες τους, που έχουν αντικαταστήσει τη λογική.

Αυτά τα υποκείμενα, αυτή η καταντημένη αριστερά με τους στρατούς των άπλυτων "συνδικαλισταράδων" του κώλου, μας έχουν κάνει να μισήσουμε τις ουσιαστικές και θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατικής αριστεράς.

Και έχουν κάνει "μάγκες" τους Χρυσαυγίτες και τους αστυνομικούς

Αυτή η κατακαημένη ιδεολογίας-στάση ζωής, που στήριξε και ενέπνευσε αληθινούς αγώνες εργατών κόντρα σε τυραννικούς εργοδότες και φασιστικά καθεστώτα, με κόστος ποτάμια αίματος, πολιτικές διώξεις και εξορίες, βασανιστήρια και ανελέητο κοινωνικό στιγματισμό.

Αυτή η αριστερά έχει γίνει ρεντίκολο από τις Παπαρήγες, τους Κωνσταντόπουλους, το ΠΑΣΟΚ και τους Λαφαζάνηδες της Ελλάδας. Έχουν ασελγήσει στο πτώμα της, για να πάρουν παραπάνω ψήφους.

Τολμάει ο μπουχέσας ο Λαφαζάνης και μιλάει για χούντες, όταν αυτός και η παρανοϊκή φράξια της οποίας ηγείται (η συνιστώσα του) ζουν σε ένα άλλο σύμπαν, μια εικονική πραγματικότητα χωρίς να έχουν επαφή με τον πόνο του εργαζόμενου που δεν έχει τρόπο να φτάσει στη δουλειά του. Χώρια ότι για αυτές τις ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες είναι αναγκασμένος να καταβάλλει πανάκριβο κόμιστρο.

 Μα δε ντρεπόσαστε καθόλου ρε κερατάδες? Δεν έχετε πάνω σας φιλότιμο και τσίπα βρε κατακάθια της κοινωνίας? Δε βρίσκω λέξεις να εκφράσω την αγανάκτηση μου.

Κατάλυση της δημοκρατίας κύριε Λαφαζάνη, συνιστά το να διαθέτουν λίγοι, τεράστια δύναμη στα χέρια τους. Κατάλυση της δημοκρατίας και χούντα κύριε Λαφαζάνη είναι το να έχει ένας Σταμόπουλος τη δύναμη να σταματά τη δημόσια συγκοινωνία της Ελλάδος. Για όποιο λόγο και να το κάνει αυτό.

Και επιτέλους. Αρκετά με την παραποίηση και την αντιστροφή της πραγματικότητας!

Δεν είναι δυνατόν να λογίζεται η Ελλάδα ευρωπαϊκό κράτος, όταν υπάρχουν τέτοιες ασύμετρες συνθήκες στη λειτουργία του. Όταν δηλαδή είναι επιτρεπτό να υπάρχει συνδικαλισμός στο δημόσιο τομέα, τέτοιος που να μπορεί ανα πάσα στιγμή να ακυρώσει ή να τελματώσει την εύρυθμη λειτουργία του!!

Είναι όχι απλά παράλογο, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΌ

Και το τρελό, το πέρα από κάθε φαντασία παλαβό σενάριο που παίζει στην Ελλάδα, είναι πως συνδικαλισμός υπάρχει ΜΟΝΟ στο δημόσιο. Ενώ όλοι έχουν αποδεχτεί, ότι στον ιδιωτικό τομέα, εάν κάνεις μαλακίες ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ!!!!!!!!!!

ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ

ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΕΡΓΟΥΝ ΟΙ ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ, ΟΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ, ΟΙ ΚΑΤΕΧΟΝΤΕΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΑ "ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥΣ"

Λαφαζάνη, εσύ και το συνάφι σου εκμαυλίσατε τις αρχές της αριστεράς που πάντοτε ήταν με τους φτωχούς, τους μη προνομιούχους, τους περιθωριακούς, τους ανθρώπους της εργασίας!!!

Ξεφτιλίσατε και το συνδικαλιστικό κίνημα, φέρνοντας το σε ευθεία αντιπαράθεση με το συμφέρον των πολλών, αυτών που είναι αναγκασμένοι να πάρουν το ΜΕΤΡΟ για να πάνε στο μεροκάματο!!!

Αριστερός και μεταρρυθμιστής δεν γίνεται

Στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει το παράδοξο

Να θεωρούνται μεταρρυθμιστές και προοδευτικοί οι....νεοφιλελεύθεροι με όσα αυτοί ευαγγελίζονται για την οικονομία και την κοινωνία

Και οι αριστεροί να βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, παγιδευμένοι σε παρωχημένες θεωρήσεις του σήμερα, που περνούν μέσα από την ανάγκη για τον έλεγχο του κράτους (που στη χώρα μας είναι.....τα μέσα παραγωγής)

Αυτό το παράδοξο δεν εξηγείται με ιστορικούς όρους

Την εποχή του εμφυλίου η αριστερά ήταν όσοι αγωνίστηκαν κόντρα στον κατακτητή Γερμανό. Αυτό όμως ήταν ταυτόχρονα και μια βολική απάτη, καθώς όσοι πολέμησαν δεν ήταν απαραίτητα αριστεροί.

Καλώς ή κακώς όμως, ο χώρος της ανεξαρτησίας ορίστηκε από το πνεύμα της αριστεράς ακόμα και στους αγώνες ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών

Από τη μεταπολίτευση και εδώθε όμως, το πράγμα αρχίζει να αλλάζει

Η αριστερά γίνεται κομμάτι του ίδιου του συστήματος (νομιμοποιείται δηλαδή μέσω της διαδικασίας των εκλογών) και ουσιαστικά η ίδια ακυρώνει  την ορμή, τα μηνύματα και την επαναστατικότητα που την  τροφοδοτούσε με πάθος και όραμα μέχρι εκείνη τη στιγμή

Η αριστερά έχασε το ρόλο της, μέσα σε ένα κόσμο ειρήνης και δημοκρατίας

Αυτό ήταν και η αρχή της παρακμής της

Το ένα κομμάτι το σταλινικό, παρέμεινε στρατευμένο σε μαρξιστικές ερμηνείες της πραγματικότητας, οδηγούμενο σε γραφικότητες λόγου και πράξεων

Το άλλο κομμάτι το ανανεωτικό, δε μπόρεσε ποτέ να διαφοροποιηθεί σημαντικά από το πολυσυλλεκτικό ΠΑΣΟΚ, που έξυπνα μάζεψε στους κόλπους του, τους "συστημικούς" αριστερούς

Τόσο στη μία, όσο και στην άλλη περίπτωση, επήλθε πλήρης διαχωρισμός της έννοιας αριστερά με την πολιτική της έκφραση

Ενώ δηλαδή παραδοσιακά η αριστερά αγωνίζεται για τις ελευθερίες, την πρόοδο, την ανανέωση, την αναδιανομή του πλούτου, και γενικότερα την κοινωνικοποίηση της παραγωγής μιας κοινωνίας, στην Ελλάδα η αριστερά ταυτίστηκε με το κράτος, την εξουσία, τα συνδικάτα, την επέκταση του δημοσίου τομέα σε βάρος του ιδιωτικού και πολλά άλλα

Κοντολογίς η αριστερά αυτοαναίρεσε την ύπαρξη της

Έτσι σήμερα που βρίσκεται στις επάλξεις για να υπερασπιστεί "τα δίκαια του λαού", στην πραγματικότητα υπερασπίζεται την αδράνεια, το κατεστημένο, το άδικο κράτος, την παραοικονομία, τις δημόσιες ελίτ, τα διαπλεκόμενα

Και στη θέση της αριστεράς βρίσκονται οι νεοφιλελεύθεροι που επιθυμούν....το άνοιγμα της οικονομίας και των αγορών.

Όσα δηλαδή μας επιβάλλει η Τροϊκα να κάνουμε, για τον απλούστατο λόγο ότι έτσι λειτουργεί η Ευρώπη, τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης εδώ και χρόνια. Γιατί με αυτό τον τρόπο είναι οργανωμένες οι οικονομίες τους και άρα οι κοινωνίες τους, κατ' επέκταση

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή σήμερα, για τις αξίες που πρεσβεύει η αριστερά , από το πρόσωπο που εμφανίζει η Ελληνική αριστερά στο σύνολο της, σήμερα

Τα μέσα και τον τρόπο δράσης της, που είναι ολότελα αναχρονιστικός, εγκλωβισμένος στο παρελθόν, συμφεροντολογικός, ουτοπικός ταυτόχρονα και φτάνει μέχρι την υιοθέτηση εντελώς φασιστικών πρακτικών, αντί να σέβεται τη δημοκρατία, στην οποία ούτως ή άλλως είναι με τη θέληση της ενταγμένη.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή για έναν αριστερό, το να καταλήγει να συμφωνεί με όσα λέει ο Σαμαράς ή ο Μάνος ή ο Βενιζέλος, επειδή στην πραγματικότητα ο μοναδικός τρόπος για να αλλάξει η Ελλάδα, είναι να γίνει....νεοφιλελεύθερη.....