Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες?

Διαβάζοντας τελευταία το βιβλίο του Γιάννη Καψή "Κουβεντιάζοντας με τον Ανδρέα, ρητά και απόρρητα", βούτηξα ως ενήλικας σε μια εποχή που έζησα όντας παιδί. Το 1981 ήμουν μόλις 6 ετών.

Μια εποχή που σήμερα σύσσωμη η νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία που μας επέβαλαν οι Τροϊκες και το Βερολίνο, καθώς και οι επίσημοι αντιπρόσωποι τους στην Ελλάδα, οι τριμερείς κυβερνήσεις και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, θεωρεί τον κακό δαίμονα της. Το αίτιο εξαιτίας του οποίου όλα τα δεινά του τόπου δημιουργήθηκαν και μας καταβαράθρωσαν ηθικά και οικονομικά.

Έχω επανειλημμένως αναπτύξει τις δικές μου θέσεις σε αυτό το χώρο και έχω μεταφέρει προσωπικές σκέψεις για την εποχή, τις οποίες δε θέλω να τις επαναλάβω. Δεν δέχομαι ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου υποθήκευσε την Ελλάδα--αντιθέτως.

Υποστηρίζω ότι η εποχή ΠΑΣΟΚ της πρώτης 8ετίας ήταν μια φωτεινή εποχή λαϊκής κυριαρχίας και σταθερού βηματισμού προς μια δυνατή και αυτόνομη Ελλάδα, εθνικά κυρίαρχη στο χώρο ευθύνης της Ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Με ηγεσία αντάξια του ρόλου της, στιβαρή και πατριωτική σε κάθε επίπεδο. Εστιασμένη στην υπέρ της κοινωνίας και των αφανών λαϊκών στρωμάτων, αναδιανομή του πλούτου. Πλούτου που επίσης υποστηρίζω ότι λόγω της Ελληνικής ιδιαιτερότητας της οργάνωσης της οικονομίας ταυτόχρονα με την εποχή της αποβιομηχανοποίησης της Ευρώπης, δεν ήταν δυνατό να παραχθεί με τους ίδιους όρους, όπως συνέβαινε σε παλιότερες εποχές.

Έχω επανειλημμένως επιμείνει στο ότι τα Μνημόνια είναι σωστές και ενδεδειγμένες λύσεις αναφορικά με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος για να εκσυγχρονιστεί σε κάθε επίπεδο. Είμαι κάθετα ενάντιος στις μεθοδεύσεις και τις συμπαιγνίες των τοπικών και Ευρωπαϊκών συμφερόντων που τελικά προβάλλουν συνεχόμενα κωλύματα στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων αυτών και στο τέλος απλά στέλνουν το λογαριασμό τον απλό πολίτη, τον Έλληνα που δε φταίει σε τίποτα. Και η Ελληνική κοινωνία διαλύεται οικονομικά, πολιτικά και ηθικά, βυθισμένη στην εσωστρέφεια.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου υποστήριζε ότι οικονομική ανάπτυξη δίχως εθνική κυριαρχία δεν είναι εφικτή. Η σημερινή πραγματικότητα έρχεται να τον ξανά-δικαιώσει, με τις τρομερές συνέπειες της Ελληνικής κρίσης. Μιας κρίσης που θέλουν να μας πείσουν ότι είναι απολύτως ευθύνη της Ελλάδας (είναι στο βαθμό που δεν ήμασταν έτοιμοι, οικονομικά εύρωστοι και παραγωγικοί) ενώ οι μεγάλες αιτίες της έχει ειπωθεί πως πρέπει να αναζητηθούν σε ένα πλατύτερο φάσμα ερμηνείας της γεωπολιτικής. Το ενεργειακό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο.

Με λίγα λόγια πολλοί υποστηρίζουν ότι η Ελληνική και η Κυπριακή κρίση, δεν ήταν (μονάχα) αποτέλεσμα της κατάρρευσης του οικονομικού μας μοντέλου (όπως θέλουν επίμονα και συστηματικά να μας πείσουν) αλλά ήταν μια συνειδητή απόφαση των ελίτ της Ευρώπης, προκειμένου να ελέγξουν διαμέσω της "οικονομικής κατοχής" την εθνική κυριαρχία (δηλαδή τις εθνικές πολιτικές αποφάσεις και την γενικότερη εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και της Κύπρου) του Ελληνικού χώρου, ρυθμίζοντας έτσι τις εξελίξεις στο γεωπολιτικό παιχνίδι της ενέργειας. Δηλαδή των κοιτασμάτων πετρελαίου και αερίου, τις διελεύσεις των αγωγών αερίου από και προς την Ευρώπη, τον έλεγχο των θαλασσών και του εναερίου χώρου, σε σχέση με τα ενδιαφέροντα και τις συμμαχίες των Αμερικάνων και των Ρώσων παικτών.

Με ποιόν άλλο τρόπο θα μπορούσε να ελεγχθεί ο Ελληνικός χώρος, εντός μιας ευρύτερης Ευρωπαϊκής δημοκρατίας? Εκτός από την αξιοποίηση της ευκαιρίας που ο "αδύναμος κρίκος" Ελλάδα, προσέφερε, με αφορμή την Ευρωπαϊκή κρίση χρέους? Άρα και η χρεοκοπία της και η επακόλουθη εγκατάσταση Διευθυντηρίου με στόχο την απαλλοτρίωση των εθνικών πηγών πλούτου? Και τον έλεγχο κάθε είδους συμφωνιών που τελικά ενισχύουν την οικονομική και την πολιτική αυτονομία της χώρας σε διπλωματικό επίπεδο?

Δε μου αρέσουν οι θεωρίες συνομωσίας και δεν παραθέτω τις παραπάνω παραδοχές επειδή θέλω να δώσω άλλοθι στην κακοδιαχείριση και τη διαφθορά. Η στο παρασιτικό κρατικοδίαιτο μοντέλο οικονομίας με δανεικά. Όλα αυτά είναι δεδομένο ότι αφαίρεσαν από την Ελλάδα τη δυνατότητα καλύτερων διαπραγματεύσεων όπως αυτές που επέτυχαν οι υπόλοιπες χρεοκοπημένες χώρες του Νότου. Ακόμα και η Ιρλανδία. Όλα αυτά είναι δεδομένο ότι δημιούργησαν ένα ασφυκτικό εσωτερικό μέτωπο το οποίο συνεχίζει να λειτουργεί ανορθόδοξα και επιλεκτικά υπέρ των ελίτ που δημιουργήθηκαν μεταπολιτευτικά, διαδεχόμενα τις παραδοσιακές πλουτοκρατικές ελίτ του τόπου. Και τελικά να μην προχωρούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα διευκολύνουν την αναδόμηση μιας κάποιας οικονομικής δραστηριότητας δε ορθολογικούς πυλώνες.

Όμως δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα επελέγη να "θυσιαστεί" μοναχά διότι ήταν δημοσιονομικά απείθαρχη και διεφθαρμένη χώρα. Πιστεύω πως συνέτρεξαν και πολλοί άλλοι λόγοι, ενδεχομένως περισσότερο σοβαροί στην παγκόσμια και τοπική σκακιέρα. Ένας από τους λόγους αυτούς είναι και το ενεργειακό παιχνίδι. (Σημερινό δημοσίευμα της Financial Times μιλάει για προσέγγιση Τουρκίας και Ισραήλ, δυο παραδοσιακών εχθρών, υπό την ευλογία των Αμερικάνων, με σκοπό την συνεργασία στο πεδίο του φυσικού αερίου!!!)

Το κόστος της διάσωσης της Ελλάδας είναι πολλαπλάσιο από το να συνεχιζόταν ο δανεισμός της από τις αγορές με τους ίδιους όρους. Και να μη συνέβαινε τίποτα απολύτως-καμιά χρεοκοπία. Γιατί αλήθεια, κάποια στιγμή οι αγορές, σταμάτησαν να δανείζουν την Ελλάδα? Δε γνώριζαν σε ποιόν δανείζουν? Θέλετε να πιστέψω ότι οι αναλυτές της JP Morgan ή κάποιοι οίκοι αξιολόγησης έχουν την "ελαστικότητα του πνεύματος και την θεσμική ευελιξία" της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας? Ώστε να αποδεχτούν τη δημιουργική λογιστική της ΕΛΣΤΑΤ για παράδειγμα?

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Η κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας ήταν γνωστή από την εποχή που η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το 2007 υπήρχαν σαφείς ενδείξεις ότι τα πράγματα πάνε πάρα πολύ άσχημα στην οικονομία. Ωστόσο τίποτα δεν έγινε προς αυτή την κατεύθυνση, αντιθέτως οι αρμόδιοι πέταξαν το μπαλάκι στην εξέδρα (για μια ακόμη φορά). Γιατί άραγε? Ήταν ήδη πολύ αργά? Και τελικά πότε ξεκίνησε η κατάσταση να είναι ανεξέλεγκτη? Πότε το έλλειμμα και το χρέος κατέστη αδύνατο να περιοριστούν με τα συμβατικά μέσα που είχε στο οπλοστάσιο της το εγχώριο πολιτικό σύστημα? Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό? Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει απάντηση. Όλοι μας λένε πότε "ξεκίνησε το κακό" (την εποχή Ανδρέα) όμως ο Ανδρέας δεν χρεοκόπησε τη χώρα--έτσι τουλάχιστον μας δείχνουν όλοι οι οικονομικοί δείκτες της εποχής. Μάλλον το αντίθετο.

Όσοι μας λένε πότε "ξεκίνησε το κακό", μας λένε επίσης ότι το Δημόσιο φταίει για όλα. Εντάξει, το δημόσιο είναι ένα μεγάλο κόστος σε σχέση με την ισχνή παραγωγική και κατ επέκταση εξαγωγική μας δυνατότητα. Το άλλο μισό του προβλήματος που έγκειται στην Ελληνική ιδιαιτερότητα της οργάνωσης της οικονομίας μας, στην οποία αναφέρθηκα νωρίτερα (δημοσιονομικό και εμπορικό ελλειμματικό ισοζύγιο--οι δύο αδερφές της κρίσης). Όμως αυτό το ελλειμματικό δημόσιο ήταν ο λόγος που σταμάτησαν να μας δανείζουν οι αγορές? Τι τους ενδιέφερε αλήθεια? Το πως ο εκάστοτε υπουργός εργασίας διαχειρίζεται τις εργασιακές σχέσεις σε μια άκρη της Ευρωπαϊκής χερσονήσου? Η το αν διορίζονται οι ΔΥ με ρουσφέτι η μέσω ΑΣΕΠ? Μην τρελαθούμε. Αυτά ήταν δικά μας εσωτερικά προβλήματα, όπως και το γεγονός ότι η οικονομία μας δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα ελεύθερη αγορά. Σε κανέναν κλάδο της, πλην μικρών εξαιρέσεων.

Θα ήθελα να σταματήσω εδώ τις σκέψεις μου, αναφορικά με το όλο ζήτημα. Πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να γράψει βιβλία ολόκληρα αναλύοντας τις παραμέτρους. Προσωπικά αυτό που διαπιστώνω είναι πως με τα Μνημόνια, και τις συνθήκες τις οποίες μας οδήγησαν στα Μνημόνια, εκχωρήσαμε την εθνική μας κυριαρχία. Τελευταία το ίδιο συνέβη και με την Κύπρο για διαφορετικούς λόγους. Εκεί "ανακάλυψαν" ότι οι Ρώσοι είχαν μαύρες καταθέσεις. Τι σύμπτωση! Την ίδια εποχή που συζητείται το θέμα των ΑΟΖ καθώς και η υπογραφή των συμφωνιών για την παροχέτευση του Αζερικού αερίου προς την Ευρώπη. Αλλά και η συνεκμετάλλευση των γειτονικών κοιτασμάτων Ισραήλ και Κύπρου. Που θα έδινε μια πολύ ισχυρή διπλωματική θέση στη Μεγαλόνησο, μεσο-μακροπρόθεσμα.

Τροφή για σκέψη.....

Η Ευρώπη μας τελείωσε

Η Ευρώπη μας τελείωσε και εγώ λέω ευτυχώς που τελικά έπεσαν οι μάσκες

Αυτό που συνέβη στην Κύπρο, αυτό το έγκλημα δηλαδή, θα γίνει σύντομα και στην Ελλάδα καθώς οι τράπεζες μας είναι όλες προβληματικές και πλην της Alpha Bank όλες θα χρειαστούν αναδιάρθρωση που δεν πρόκειται να γίνει με ιδιωτικά κεφάλαια. Γιατί πολύ απλά αυτά τα κεφάλαια δεν υπάρχουν.

Έτσι αναγκαστικά θα συμμετέχουν οι καταθέτες με κούρεμα αφού οι μέτοχοι (που προηγούνται) έχουν υποστεί απομείωση της τρέχουσας αξίας της περιουσίας τους με την κατακόρυφη πτώση των τιμών των μετοχών που κατέχουν. Δεν έχουν να τους πάρουν άλλα λεφτά με λίγα λόγια.

Η Ευρώπη αυτή τη στιγμή είναι ένας θάλαμος επιχειρήσεων με πολλά κουμπάκια που διάφοροι μπορούν να τα πατάνε στις Βρυξέλες και να διαλύουν ένα κράτος εντός της Ευρωζώνης.

Είτε αυτό αφορά οικονομικά πειράματα, είτε ένα οργανωμένο σχέδιο πυγμής και άσκησης πρωτόγονης δύναμης από τους ισχυρούς προς τους ανίσχυρους. Το αποτέλεσμα είναι ότι με το πάτημα ενός κουμπιού η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων αλλάζει. Θυμίζει λίγο Χιροσίμα η μου φαίνεται?

Όμως το ψέμα της Ευρώπης δεν χτίστηκε με το Ευρώ, αλλά με τα παραμύθια περί πολιτικής ενοποίησης και αξιών που τάχα μου μας κληροδοτήθηκαν ως συμπεράσματα και γνώση μετά από τις καταστροφές των παγκοσμίων πολέμων στην περιοχή μας.

Πως όμως είναι δυνατό να συμπορευτούν χώρες με τόσο διαφορετικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους? Δηλαδή να συνυπάρξουν οι Δανοί και οι Ολλανδοί με τους Έλληνες και τους Ιταλούς για παράδειγμα. Έχει αποδειχτεί τόσες φορές ΟΤΙ ΔΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ που καταντά κουραστικό να επαναλαμβάνεται ως αυτονόητο.

Σε ποιά βάση σχεδιάζεται και μεταφέρεται προς πάσα κατεύθυνση το πνεύμα του Ευρωπαϊσμού λοιπόν? Τη στιγμή που στην πράξη δε λειτουργεί και δε λειτούργησε ποτέ ιστορικά? Το μόνο που λειτούργησε αποτελεσματικά στην Ευρώπη είναι οι διάφορες κατά καιρούς αυτοκρατορίες-βασίλεια-ζώνες επιρροής και τα λοιπά. Η δύναμη της επιβολής της μοίρας των ισχυρών προς τους αδύναμους. Διαβάστε ιστορία

Μιλούν για πολιτική ενοποίηση αλλά αυτό που έφτιαξαν είναι στην πράξη μια οικονομική ηγεμονία της Γερμανίας με όπλο το ευρώ που αντικατέστησε το μάρκο. Και τίποτα περισσότερο.

Αποτέλεσμα της φιλοσοφίας αυτή και το πρόσφατο "μάζεμα" των χρημάτων που αθρόα δανείστηκαν και σκορπίστηκαν από τους γαλαντόμους Γερμανούς τα προηγούμενα χρόνια, με αποδέκτες τους "ξύπνιους" Νοτιοευρωπαίους.

Με προφανή στόχο εννοείται. Τις business στα Βαλκάνια και τη Νότια Ευρώπη με οχήματα τις Siemens, Thyssen Krupp, την Deutsche Telecom και τα λοιπά.

Στο Ελλάντα, καλύψανε τις βρωμιές και τις business τους πίσω από τις "παροχές" και τα ξεροκόμματα των διορισμών διαμέσω των εντεταλμένων συστημικών μαριονετών τους--τα πολιτικά μας κόμματα. Όλα όσα πέρασαν από την εξουσία και όλα όσα συμμετείχαν εμμέσως στη νομή του χρήματος μέσω της "αλλαγής".

Όμως το παραμύθι της Ευρώπης κατέρρευσε και για ένα ακόμη λόγο. Γιατί αποδείχτηκε στην πράξη ότι ο θάλαμος επιχειρήσεων έχει χειριστές τους συμμετέχοντες και τους διαμορφωτές του Ευρωπαϊκού Χρηματοπιστωτικού Συστήματος με προεξέχουσα την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Bundesbank. Και όχι τους "πολιτικούς οραματιστές".

Που είναι λοιπόν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί να βρούν λύσεις στα προβλήματα μας? Πουθενά

Όποτε κι αν προκύψει ένα πρόβλημα εμφανίζονται οι τεχνοκράτες Υπουργοί και  τα επιτελεία των Τραπεζών, όχι οι πολιτικοί, ούτε τα κόμματα. Κι ας φωνάζουν οι διάφοροι Κον Μπεντίτ στο ευρωκοινοβούλιο

Άρα τι χρειαζόμαστε τους πολιτικούς, εφόσον με το πάτημα ενός κουμπιού τα συμφέροντα του Γερμανο-Ευρώ, βουλιάζουν την κοινωνία μιας Κύπρου για παράδειγμα? Και ο κόσμος δεν έχει ψωμάκι να φάει επειδή η κάθε Κύπρος "έγινε χρηματοοικονομικο καζίνο" η οτιδήποτε άλλο?

Αλήθεια ε? Και τόσα χρόνια δεν το ξέρατε? Τόσο αγνοί και τίμιοι οι φίλοι μας οι Γερμανοί και το συνάφι τους.

Όμως το παιχνίδι το έχουμε ξαναδεί. Και σας το μεταφέρω.

Κατά τη διάρκεια του Αμερικάνικου εμφυλίου πολέμου, ο Βορράς που ήταν ισχυρός λόγω τεχνολογίας και εμπορίου, ισχυρίσθηκε ότι έπρεπε να καταπολεμήσει τη σκλαβιά που στήριζε την οικονομία του Νότου. Με αυτή την πρόφαση αιματοκυλίστηκε ολόκληρο το Αμερικάνικο έθνος την περίοδο 1861-1865

Οι Βόρειοι ήθελαν να βάλουν στο χέρι τον έλεγχο της Νότιας οικονομίας που στηριζόταν στην πολύ σημαντική αγροτική της παραγωγή και τις εξαγωγές κυρίως προς την Αγγλία και σε τρίτες χώρες. Για την αγροτική παραγωγή του Νότου χρειάζονταν εκείνη την εποχή 4 εκατομμύρια σκλάβοι. Δηλαδή 4 εκατομμύρια τσάμπα εργάτες. Τη στιγμή που στο Βορρά τσάμπα δεν υπήρχε. Άρα δεν υπήρχε και ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στο βωμό των "δικαιωμάτων μιας ευνομούμενης και πολιτισμένης κοινωνίας"

Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Βορράς ήταν να βάλει εξαγωγικούς δασμούς που έκαναν ασύμφορες τις εξαγωγές καθώς αύξαναν το κόστος και άρα ακύρωναν την υπεραξία που η τσάμπα εργασία των σκλάβων προσέφερε στο 7% των πλούσιων Νότιων μεγαλο-ιδιοκτητών. (γιατί το υπόλοιπο 93% δεν είχε καθόλου σκλάβους, παρά ήταν ατομικές καλλιέργειες και προσωπικές μικρο-ιδιοκτησίες)

Το δεύτερο πράγμα ήταν να απαγορεύσει την επέκταση του καθεστώτος των φυτειών του Νότου και της τσάμπα εργασίας των σκλάβων, προς τις νέες πολιτείες της Δύσης που εκείνη την εποχή η Αμερική προσάρτησε μέσα από τους πολέμους με το Μεξικό και τους Ινδιάνους. Τους είπαν "απαγορεύεται να βάλετε χέρι στις νέες χώρες της δύσης"

Τέλος, έγινε η προπαγάνδα μέσω των τότε ΜΜΕ και χτίστηκε ο μύθος της ανθρωπιστικής ανάγκης για απελευθέρωση των σκλάβων του Νότου μέσω της 13ης τροπολογίας του συντάγματος που πέρασε ο Λίνκολν λίγο πριν δολοφονηθεί. Και λέω πως ήταν μύθος όχι γιατί η δουλεία ήταν καλό πράγμα, κάθε άλλο.

Αλλά γιατί ο μόνος τρόπος να ανατραπεί η δουλεία ήταν είτε μέσω μιας εξέγερσης των σκλάβων, είτε μέσω ενός μεγάλου σε κλίμακα πολέμου που όμως οι νικητές θα μπορούσαν να ελέγξουν τις συνέπειες του. Και να "ρυθμισουν" το μεταπολεμικό κλίμα εφαρμόζοντας νομοθεσίες φιλοσοφίας προερχόμενης από την κορυφή της πυραμίδας της αστικής εξουσίας και όχι βάση των αναγκών του εξαθλιωμένου πληθυσμού. Λευκών και μαύρων.

Με λίγα λόγια ένας μεγάλος πόλεμος του πλούσιου Βορρά ενάντια στον αγροτικό Νότο της τσάμπα μαύρης εργασίας θα μπορούσε να επιβάλλει ένα καινούργιο καθεστώς διακυβέρνησης της Αμερικής σε σύνολο, στα μέτρα της Βόρειο Αμερικάνικης ελίτ, εκτοπίζοντας οικονομικά και πολιτικά το Νότο από την αυτονομία του.

Πάμε τώρα να δούμε τι έγινε στην Ευρώπη.

Οι πλούσιες Βόρειες χώρες φτιάχνουν μια Ομοσπονδία και διοχετεύουν φτηνό χρήμα στους αγρότες και εμπόρους-εξαγωγείς Νότιους.

Ταυτόχρονα περιχαρακώνουν τις δυνατότητες των οικονομιών του Νότου για επέκταση και αυτονομία μέσα από κοινά σύμφωνα αγροτικής, εμπορικής, τηλεπικοινωνιακής κλπ πολιτικών και κυρίως μέσα από την εγκατάσταση ενός ΚΟΙΝΟΥ νομίσματος, ασχέτως του αν αυτό δεν μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελος του Νότου.(Γιατί ο Νότος δε μπορούσε να πουλήσει φτηνά, όπως έκανε παλιότερα. Ήταν υποχρεωμένος να πουλάει ακριβά και σε ποιότητα και σε ποσότητα)

Ταυτόχρονα η Ε.Ε ελέγχει και κοντρολάρει την επέκταση της προς τις χώρες που μπορούν να παρέχουν φτηνό εργατικό δυναμικό (τις ανατολικές χώρες δηλαδή) ενώ δεν κάνει τίποτα για να ανατρέψει την επέλαση της μαύρης εργασίας από την παράνομη μετανάστευση των Αφγανών, των Πακιστανών, των Αράβων που μπουκάρουν με τα καράβια μέσω Ελλάδας.

Ο μόνος δρόμος για το Νότο, προκειμένου να επιβιώσει οικονομικά, είναι ο δρόμος της αδήλωτης μαύρης εργασίας και της κατανάλωσης της αστικής του τάξης, αφού η ανταγωνιστικότητα του Νότου καταβυθίζεται προσδεδεμένη στο άρμα του σκληρού Ευρώ. Ο Νότος βλέπετε δεν έχει τεχνολογία. Δεν έχει πλουτοπαραγωγικές πηγές, υπέδαφος, ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες.

Κάποια στιγμή ο Βορράς σταματάει την παροχή ρευστότητας στο Νότο και ο Νότος καταρρέει. (μένει έξω από τις αγορές μας είπαν).

Ο Βορράς προσπαθεί να νομιμοποιήσει την επίθεση (τον εμφύλιο που ξεκίνησε ο ίδιος) μέσα από την ανάγκη για υιοθέτηση μιας πολιτικής λιτότητας ως "ηθικής οδού για την εξυγίανση του χρεοκοπημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς την Ενωμένη Ευρώπη".

Δηλαδή μας λένε πως θέλουν να μας γλιτώσουν από τα λαμόγια που μας έκλεβαν τόσα χρόνια (που οι ίδιοι εξέθρεψαν με τις μίζες), να μας απελευθερώσουν από τη σκλαβιά της διαφθοράς και της παραπολιτικής (που οι ίδιοι ανέχτηκαν και στήριξαν πολιτικά), μέσω της νηστείας, της προσευχής και της εκχώρησης του απολύτου ελέγχου των χωρών του Νότου, στη δική τους.....Ευρωπαϊκή Ένωση....(μνημόνια, κουρέματα, ξεπούληματα φυσικών πόρων και κρατικής περιουσίας, εργολαβίες, κλπ)

Ελπίζω όσοι διαβάζουν αυτό το μπλόγκ να μπορούν να διακρίνουν τις απλές αντιστοιχίες, τους παραλληλισμούς του "έργου" που παίχτηκε στην Αμερική και του έργου που παίζεται σήμερα στην Ευρωζώνη.

Τα πράγματα είναι απολυτως ξεκάθαρα, απλά και νιανιά για παιδάκια του δημοτικού.

Το ζήτημα είναι η επιβολή μιας νέας ηγεμονίας, μιας γερμανικής διακυβέρνησης, της κατάκτησης της Ευρώπης με όχημα την ισχυρή οικονομία και τη σιδηρά πειθαρχία στις ορέξεις των ισχυρών ελίτ της Ευρώπης. Γιατί δεν είναι μόνο οι Γερμανοί. Είναι και τα τσιράκια τους. Τα ίδια τσιράκια που και στο Β Παγκόσμιο "κατακτήθηκαν" εν μία νυκτί χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Ας τα ακούει αυτά ο μαλλιάς και σκουλαρικάτος Σουηδός υπουργός.

Η επίθεση στο Νότο φυσικά θα συνεχιστεί μέχρι να επέλθει η πλήρης υποταγή στο ενιαίο σύστημα διακυβέρνησης και διασύνδεσης των πάντων με το "κέντρο ελέγχου" μέσω προσωπικών δεδομένων, τραπεζικού απορρήτου, περιουσιολογίου και κάθε είδους εργαλείου που αφαιρεί εξουσία από τα κράτη και τους πολίτες των κρατών εις το όνομα της τάχα μου Ευρωπαϊκής Ενοποίησης.

Είς το όνομα της δημοσιονομικής και τραπεζικής εξυγίανσης και μιας εποχής ενάρετης οικονομίας.

Τρίχες κατσαρές

Ήρθε η ώρα να ξυπνάμε και να σκεφτόμαστε τα πως και τα γιατί

Και κυρίως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι για όσα σκεπτόμαστε μέσα από πράξεις και δράσεις.

Ο καιρός γαρ εγγύς