Μετά την πτώση της αυτοκρατορίας

Εδώ και πολλά χρόνια έχω γράψει τους προβληματισμούς μου για τη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή.

Αυτή τη στιγμή όντας σε ωσεί προεκλογική περίοδο, προεξοφλούμε την επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, όχι απαραίτητα λόγω αξιοσύνης αλλά περισσότερο λόγω συγκυρίας.

Σε εκλογές θα πάμε μόνο και μόνο γιατί όλοι πια το θεωρούν τη μοναδική εξέλιξη μετά την πλήρη αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε επίπεδο. Είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Όμως πίσω από τον καταλύτη ΣΥΡΙΖΑ κρύβονται άλλα πιο σημαντικά και επικίνδυνα που δεν ξέρω κατά πόσον ένας Μητσοτάκης είναι σε θέση να διαχειριστεί.

Ποιά είναι τα σημαντικά?

Μα το γεγονός ότι η χώρα, ως καταρρέουσα σοβιετική δημοκρατία, λυμαίνεται από συμμορίες οργανωμένου εγκλήματος με επικεφαλής τύπους όπως ο Μαρινάκης, ο Σαββίδης, ο Μελισσανίδης και άλλα παιδιά.

Ακριβώς όπως τα assets της πρώην ΕΣΣΔ τα μοιράστηκαν μαφιόζοι ολιγάρχες αποκτώντας τεράστιες περιουσίες και παρακρατική επιρροή, έτσι και τώρα στην πατρίδα μας γίνεται η ίδια ανόσια μοιρασιά.

Θέλετε παραδείγματα?

Τηλεοπτικά κανάλια και δημοσιογραφικά συγκροτήματα (μοχλοί πίεσης και εκβιασμών στο πολιτικό σύστημα)

Αθλητικές ομάδες και τζόγος (στοιχηματισμός και οργανωμένο ξέπλυμα χρήματος)

Λιμάνια και μεταφορές (έλεγχος των δικτύων διανομής της οικονομίας=έλεγχος των τιμών του τελικού προιόντος και της προσφοράς)

Περιουσία του κράτους που παραχωρείται για ιδιωτικοποίηση (προνομιακές και απευθείας αναθέσεις έργων, ακινήτων, επιδοτήσεων, θέσεων κλπ σε ημέτερους φίλους του καθεστώτος)

Τραπεζικά assets τα οποία πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές (δάνεια, τίτλοι, ακίνητα κλπ)

Όλα, τα πάντα έχουν βγεί στο σφυρί. Το ποιός θα τα βάλει στο χέρι, ποιά μαφία και με ποιούς όρους, είναι το όλο ζήτημα.

Στο χώρο της επικαιρότητας, παρόμοια φαινόμενα διάλυσης και μαφιόζικης διαχείρισης καταστάσεων, έχουμε δει πάμπολα τελευταία. Από τους μαφιόζους κλέφτες Ρομά, τους πυροβολισμούς στο Μενίδι από συμμορίες ναρκωτικών και τα άβατα της περιοχής, τα Εξάρχεια, τις κλίκες που καίνε λεωφορεία σε συνδυασμό με τα πλαστά εισιτήρια, τη διαχείριση απορριμάτων κλπ κλπ.

Σε αυτή ακριβώς τη φάση βρισκόμαστε λοιπόν και ακόμα μένει να δούμε σημεία και τέρατα.

Που λοιπόν και με ποιούς όρους θα κολλήσει ένας Μητσοτάκης? Τι ακριβώς πιστεύει ότι μπορεί να κάνει? Πως ακριβώς θα διαπραγματευτεί με τη μαφία που έχει γίνει δεύτερη φύση του κράτους και του επιχειρείν στην Ελλάδα μας?

Δύσκολη λοιπόν η εξίσωση. Απομένει να δούμε στην πράξη.

Ήρθε η ώρα του Κυριάκου Μητσοτάκη

Ούτε Νέα Δημοκρατία είμαι, ούτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη υποστηρίζω.

Όμως ήρθε η ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να έρθει στην εξουσία και να κλείσει δια παντός την οδυνηρή εμπειρία της διακυβέρνησης της χώρας μας από το τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχουν ειπωθεί τα πάντα σχεδόν για αυτούς τους τυχάρπαστους πολιτικάντηδες, κατάλοιπα του αμαρτωλού παρελθόντος της μεταπολίτευσης.

Σαλταδόροι ένος συστήματος διαπλοκής που διέβρωσε όσο γινόταν το δημόσιο τομέα απαξιώνοντας τα ψήγματα σοβαρότητας και αξιοπιστίας που κάποτε αυτός διέθετε.

Δεν ευθύνεται μόνο το ΠΑΣΟΚ για τη διάβρωση του δημόσιου τομέα.

Ευθύνεται η δομή της εξουσίας στην Ελλάδα, τα συγκοινωνούντα στοιχεία κυβερνήσεων και κομματικών μηχανισμών, η έμφαση στο κράτος και όχι στον ιδιωτικό τομέα και η ατελής διάκριση των εξουσιών.

Η αδιαφάνεια και η παρωχημένη οργάνωση στις μικρές και τις μεγάλες υποθέσεις που πρέπει το κράτος να διαχειριστεί. Κάτι που σήμερα φαντάζει απαράδεκτο και αδιανόητο σε μια εποχή ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και προχωρημένων μεθόδων διοίκησης.

Αν το δημόσιο δε γίνει εντελώς ανεξάρτητο και αυτόνομο, πλήρως απαλλαγμένο από τον εναγκαλισμό των εκάστοτε κυβερνήσεων, καμία πρόοδος δεν θα υπάρξει. Αυτό εύκολο ακούγεται όμως δύσκολα γίνεται. Διότι το εύκολο είναι οι κυβερνήσεις να διορίζουν κάθε φορά ένα στρατό υπαλλήλων. Ενώ δύσκολο είναι να δημιουργούν θέσεις εργασίας.

Πάντως έχει ωριμάσει στην κοινωνία η πεποίθηση ότι το να επιμένουμε στους παλιούς τρόπους, αποτέλεσμα δε φέρνει -ούτως ή άλλως.

Δοκίμασε η κοινωνία τις μεταρρυθμίσεις του Γιώργου Παπανδρέου και τις αποδέχτηκε επί της αρχής ώς αναγκαίες έστω κρατώντας μικρό καλάθι. Τις αποδέχτηκε διότι ήταν απαιτητές και αναμενόμενες αλλά και απόλυτα στοχευμένες. Η ίδια κοινωνία όμως απέρριψε το κόστος προσαρμογής.

Στη συνέχεια η κοινωνία πίστεψε τον Αντώνη Σαμαρά. Ο οποίος υποχρεωτικά πορεύτηκε με τον ίδιο τρόπο. Ξανά η κοινωνία απέρριψε το κόστος και επέλεξε τους λαοπλάνους. Που με ένα νόμο-μια διάταξη θα έσκιζαν τα μνημόνια.

Η κοινωνία προσπαθεί συνεχώς να αναβάλλει ή να αποφύγει το κόστος προσαρμογής στην πραγματικότητα. Αυτό απεδείχθη μάταιη ελπίδα. Ακόμα και με τους επαναστάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι και να κάνει η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, το ποτήρι θα το πιούμε μέχρι τέλους.

Όμως υπάρχει μια ποιοτική διαφορά.

ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ως μεγάλοι πολυσυλλεκτικοί πολιτικοί χώροι με τεράστια παράδοση και ρίζες στην ελληνική κοινωνία, έχουν την αίγλη ή έστω τη ματαιοδοξία να μπορούν να συγκεντρώσουν εκτός από τενεκέδες και επαγγελματίες αερολόγους και κάποια σοβαρά με γνώσεις και προυποθέσεις στελέχη.

Δηλαδή για να το κάνω απλό η διαπραγμάτευση στις Βρυξέλες περνάει και από τη γραβάτα που θα φορέσεις αλλά και από την αξιοπιστία σου ως άτομο και ως κυβέρνηση και ως κοινωνία γενικά.

Είμαστε που είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο, δε βοηθά σίγουρα να εμφανίζεται ένας υπουργός οικονομικών ντυμένος σαν μανάβης με πλήρη άγνοια της πραγματικότητας που διαχειρίζεται και να κάνει δηλώσεις που προκαλούν τη θυμηδία, στολισμένες με ιδεολογικές εκφράσεις 40-50 ετών πίσω.

Δε βοηθά τη συνολική εικόνα αλλά δε βοηθά και το γεγονός ότι το επίπεδο των ανθρώπων αυτών είναι τελείως διαφορετικό από τη σοβαρότητα των καταστάσεων που καλούνται να διαχειριστούν.

Γι αυτό θεωρώ ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μια λύση, στα ίδια κυβικά με τον Γιώργο Παπανδρέου (τουλάχιστον ένα επίπεδο υπάρχει, ώστε να μην γινόμαστε συνέχεια ρεζίλι πια...) που μπορεί σε ένα βαθμό να αποκαταστήσει μια δημόσια εικόνα και να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με μια ευρύτατη πλειοψηφία ή κάποια διευρυμένη συμμαχία φιλοευρωπαικών δυνάμεων και να θέσει επί τάπητος τις επιλογές μας.

Εντός Ευρώ, εντός μνημονίων αναγκαστικά, αλλά -επιτέλους- με ένα χρονοδιάγραμμα ώστε κάποια στιγμή να δούμε ένα απτό αποτέλεσμα. Όχι αυτές τις αρλούμπες περί 3% πλεονασμάτων που χρονολογούνται από το 1999. Ας είμαστε λίγο σοβαροί κι εμείς για να γίνουν και αυτοί σοβαροί.

3% ανάπτυξη και πλεονάσματα είναι αστειότητες. Όπως επίσης και η έξοδος από το Ευρώ- όσο και αν αυτό μας αρέσει ή δε μας αρέσει...