Τελικά λεφτά υπάρχουν? Η μαζί τα φάγαμε?

Γύρισε, γύρισε και τελικά ο Γιώργος Παπανδρέου θα δικαιωθεί σε όλα.

Τον κατηγόρησαν, τον λοιδώρησαν, τον εξευτέλισαν χωρίς να το αξίζει και τελικά αφενός πάμε να γίνουμε Δανία του Νότου και αφετέρου λεφτά...υπάρχουν!

Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνω διαβάζοντας τις εφημερίδες και στήνοντας αυτί στην επικαιρότητα.

Που υπάρχουν τα λεφτά? Θα σας πω αμέσως. Διαβάστε παρακάτω δύο αποσπάσματα από το σημερινό τύπο:

1. Έκρηξη φοροδιαφυγής διαπιστώνει το ΣΔΟΕ. 

«Εγκλήματα» φοροδιαφυγής από γιατρούς, πανεπιστημιακούς, αγρότες, συνταξιούχους, γιατρούς, πρώην αστυνομικούς, αθλητικά σωματεία, δικηγορικούς συλλόγους, επιχειρήσεις, «άφαντους» αγοραστές πολυτελών ακινήτων από off-shore εταιρείες και εμπόρους χρυσού αποκαλύπτουν οι έλεγχοι που πραγματοποίησε το ΣΔΟΕ τον περασμένο Φεβρουάριο. Το «μαύρο χρήμα» που εντόπισαν οι φοροελεγκτές από αδήλωτα εισοδήματα, φοροκλοπή και εικονικά και πλαστά τιμολόγια ανήλθε σε 327,227 εκατ. ευρώ.

2. Το έπος της διαφθοράς συνεχίζεται

Kαταιγιστική μορφή παίρνουν οι αποκαλύψεις για τη διαφθορά στο Δημόσιο. Οι δικαστικές αρχές αναλαμβάνουν τη διαλεύκανση σκανδαλωδών υποθέσεων στο κύκλωμα των φαρμάκων και στην ΕΡΤ, ενώ διαπιστώνεται και ανεξέλεγκτη χορήγηση συντάξεων. Τραγελαφικές συνέπειες έχει η ανυπαρξία πειθαρχικών οργάνων. Επειδή δεν λειτουργεί Δευτεροβάθμιο Υπηρεσιακό Συμβούλιο, δύο καταδικασθέντες για δολοφονία εξακολουθούν να μισθοδοτούνται.

Μήπως έγινε τώρα αντιληπτό που "υπάρχουν λεφτά" και πως συντελέσθη το μεγάλο εθνικό έγκλημα του "μαζί τα φάγαμε"?

Όσο η πίεση της Τροϊκα παραμένει σταθερή και αμετάβλητη, ολοένα περισσότερα "οχυρά" ασυλίας απέναντι στη διαφθορά και την παρακμή, που διαχέεται σε όλο το δημόσιο τομέα και την τοπική αυτοδιοίκηση, θα καταρρέουν

Ναι θα καταρρέουν

Όπως θα καταρρεύσουν οι Μανιτάκηδες του κράτους και "θα τα μαρτυρήσουν όλα" δίχως ξύλο. 

Όπως ο συνάδελφος του ο Σαλμάς που "έδωσε" το κύκλωμα με τα 700 φαρμακεία και τις 5 φαρμακαποθήκες. Και έπονται και άλλοι και θα διαβάσουμε και άλλα πολλά μην χάνετε την υπομονή σας.

Δεν είναι να απορεί κανείς για ποιό λόγο η εκάστοτε αντιπολίτευση (στην περίπτωση μας η ψευδεπίγραφη αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και η απολιθωμένη σταλινική του ΚΚΕ---στη ΔΗΜΑΡ δεν καταδέχομαι να αναφερθώ για λόγους αξιοπρέπειας πλέον) ποντάρει στην "αντίσταση" του λαού, διοργανώνοντας καταλήψεις, μπλόκα, πορείες, διαμαρτυρίες, ανένδοτους αγώνες.

ΦΩΝΑΖΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΚΥΡΙΟΙ, αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. Τόσο απλά.

• Αντί η Αριστερά να πρωτοστατεί στην κάθαρση από κάθε απόστημα διαφθοράς και ανομίας
• Αντί η Αριστερά να προστατεύει τα δικαιώματα των φτωχών και μη προνομιούχων, των περιθωριοποιημένων του μεταπολιτευτικού "πλιάτσικου" (όποιος δε συμμετείχε στην παρανομία, την κλεψιά, την εκμετάλλευση και τη διαπλοκή του κομματικού σωλήνα, έμπαινε στο περιθώριο)
• Αντί η Αριστερά να συσπειρώνει τους Έλληνες υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης
• Αντί η Αριστερά να εμπνέει τη νεολαία με υγιή πρότυπα ζωής, άθλησης, τέχνης, δράσης και ακτιβισμού
• Αντί η Αριστερά να οραματίζεται μια Ευρωπαϊκή Ελλάδα, εντός μιας Ευρώπης των λαών και όχι των αγορών. Μιας Ευρώπης που θα νομοθετεί με βάση τις ανάγκες της βάσης και όχι της κορυφής της πυραμίδας

Αντί για όλα αυτά η Αριστερά εξέπεσε και εξευτελίστηκε με τον χυδαιότερο τρόπο, από τις ορέξεις και τα απωθημένα των στελεχών της. Και έγινε όλα αυτά που κάποτε -υποτίθεται- πολεμούσε.

Και σήμερα η Αριστερά αυτή, η ψευδεπίγραφη, η αλλοτριωμένη, η δήθεν σοσιαλιστική και υπεύθυνη αριστερά------έχει γίνει προστάτης του "άβατου" του παρασιτικού κρατισμού, της διαφθοράς και της αλητείας που για να κοροϊδεύουν τους αφελείς έχουν μασκαρευτεί "πασιονάριες" της επανάστασης και της "αλλαγής".

Αν σήμερα λειτουργούσε σωστά το κράτος και το δημόσιο έκανε τη δουλειά που έπρεπε, βασιζόμενο στα ικανά και ηθικά στελέχη του (που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι "υποχρεωμένα" να ζουν σε καθεστώς "γκρίζας ζώνης" και ανοχής, έναντι των συνδικαλιστικών και κομματικών συμμοριών εντός των οργανογραμμάτων τους) ούτε στα Μνημόνια θα είχαμε κυλήσει, ούτε θα χρεοκοπούσαμε, ούτε θα είχαμε φτάσει στα όρια της κοινωνικής εξαθλίωσης με πληγέντες τους αδύναμους και τους ευάλωτους.

Να που η επικαιρότητα δικαιώνει όσους ήξεραν "τι παίζεται" πίσω από τους πηχαίους τίτλους και τις "αποκαλύψεις" των κρατικά επιχορηγούμενων ΜΜΕ.

Να που "μαζί τα φάγαμε" και να που "λεφτά υπάρχουν".

Το θέμα δεν ήταν να αποδειχτεί η αλήθεια όμως, αλλά κάποτε να αποκατασταθεί και η λογική σε αυτό τον τόπο.

Ευκαιρία είναι σήμερα, στο ρευστό αυτό περιβάλλον ανακατατάξεων, ο λαός να πιέσει και να διεκδικήσει το μεγαλύτερο κομμάτι συμμετοχής και να παλέψει για τα δίκαια αιτήματα του:

Εργασία, δημόσια υγεία, παιδεία και μέλλον εντός της Ευρώπης και του κόσμου, με όχημα την Ελληνική μας ιδιαιτερότητα, μια διαχρονικά λαμπερή και φωτεινή σηματωρό πολιτισμού και ΗΘΟΥΣ.



 

Ξέφραγο αμπέλι, ο "Μεγάλος Αδελφός"...

Αναδημοσίευση από euro2day του άρθρου του κ. Νίκου Δρόσου

"Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Το νέο κρούσμα, μέσα σε διάστημα μόλις δύο μηνών, παράνομης κατοχής προσωπικών δεδομένων και φορολογικών στοιχείων χιλιάδων πολιτών, από τρίτους, το οποίο ήρθε στη δημοσιότητα χθες, καταδεικνύει για ακόμη μια φορά το «διάτρητο» της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια του καθενός.

Προσωπικά δεδομένα, τα οποία αφορούν ονοματεπώνυμα, διευθύνσεις κατοικίας, οχήματα, αριθμούς τηλεφώνων, φορολογικά στοιχεία κ.α., βρίσκονταν στη διάθεση εταιρείας «παροχής υπηρεσιών», στη Δάφνη Αττικής, στην οποία πραγματοποιήθηκε αιφνιδιαστική επιχείρηση από την Οικονομική Αστυνομία, σύμφωνα με ανακοίνωση της ΕΛΑΣ.

Τα στοιχεία αυτά, που αφορούν περισσότερες από 67 εκατομμύρια εγγραφές, προέρχονταν, κατά πάσα βεβαιότητα, από το υπουργείο Οικονομικών και άλλους κρατικούς φορείς, και αποτελούσαν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, αντικείμενο εμπορίας εκ μέρους της συγκεκριμένης εταιρείας, η οποία τα συγκέντρωνε, τα επεξεργαζόταν και στη συνέχεια τα διέθετε έναντι αμοιβής.

Πρόκειται για το δεύτερο κατά σειρά κρούσμα του είδους αυτού, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, καθώς στις 20 Νοεμβρίου του 2012, είχε συλληφθεί 35χρονος ο οποίος, επίσης, κατείχε στοιχεία αντιστοίχου περιεχομένου, που αφορούσαν 9 εκατ. εγγραφές προσωπικών δεδομένων και τα οποία και πάλι εκτιμάται ότι προήλθαν από το υπουργείο Οικονομικών.

Με άλλα λόγια, την ώρα που διαβάζετε τις γραμμές αυτές, είναι πιθανόν τα δικά σας προσωπικά φορολογικά στοιχεία, σχετικά με την κινητή και ακίνητη περιουσιακή σας κατάσταση, τα εισοδήματά σας, τον τόπο κατοικίας σας ή οτιδήποτε άλλο δεδομένο είχαν στην κατοχή τους για εσάς αυτοί οι άνθρωποι, να είναι στα χέρια κάποιου ο οποίος προτίθεται να τα χρησιμοποιήσει, στην καλύτερη περίπτωση για εμπορικούς σκοπούς και στη χειρότερη για εγκληματικούς.

Όλα αυτά, δε, δίχως να έχει υποβληθεί ούτε μια παραίτηση, έστω για λόγους ευθιξίας…
Το ίδιο κράτος, που στέκει ανήμπορο να αξιοποιήσει τα σύγχρονα επιτεύγματα της πληροφορικής για την πάταξη της φοροδιαφυγής, ή για την εξάλειψη της γραφειοκρατίας και τη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών, εμφανίζεται διάτρητο έναντι όσων προσδοκούν να καρπωθούν οφέλη από τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών του…

Αντίστοιχα πρόκειται, προφανώς, για ένα ζήτημα που ουδόλως απασχολεί τον πολιτικό κόσμο της χώρας, συμπολιτευόμενο ή αντιπολιτευόμενο, ο οποίος αναλώνεται με τη λίστα Λαγκάρντ και ζητήματα μεταφοράς δεδομένων από δίσκους CD σε στικάκια USB, κωφεύοντας στα περιστατικά δημοπράτησης των προσωπικών δεδομένων εκατομμυρίων πολιτών…

Σε άλλες εποχές, τουλάχιστον, οι δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις αυτού του τόπου διαμαρτύρονταν για το «φακέλωμα» των πολιτών. Σήμερα που οι «φάκελοι» αυτοί δημοπρατούνται, γιατί σιωπούν;
Ακόμη, στο υπουργείο Οικονομικών, μέσω του οποίου επιχειρείται η πάταξη της μεγαλύτερης μάστιγας και πηγής κοινωνικής αδικίας σε αυτόν τον τόπο, της φοροδιαφυγής, πώς γίνονται ανεκτά φαινόμενα όπως αυτό και δεν αντιμετωπίζεται με συνοπτικές διαδικασίες, αυτή η κατάσταση;

Για πόσο θα πρέπει να ανέχονται οι πολίτες αυτής της χώρας την ανικανότητα του κράτους, το οποίο αδυνατεί να καταρτίσει το Κτηματολόγιο ή να βρει έναν ευφυέστερο τρόπο επιβολής του έκτακτου φόρου επί των ακινήτων (ΕΕΤΗΔΕ) από αυτόν των λογαριασμών της ΔΕΗ, αλλά εμφανίζεται τόσο διάτρητο, ώστε να θέτει προσωπικά στοιχεία των πολιτών του στη διάθεση του κάθε ενδεχόμενου εγκληματία;

Η έννοια της ευθύνης και της ανάληψής της, μέσω μιας παραίτησης, δεν είναι γνωστή"

Σημείωση δική μου: 

Χτές, ημέρα κοινοποίησης της είδησης, ζήτησα μέσω facebook, από τους κυρίους Δρόσο, Μανδραβέλη και Λοβέρδο, να ασχοληθούν με το σημαίνον και πάρα πολύ σημαντικό ζήτημα της επικαιρότητας, γράφοντας κάποιο άρθρο. 
Ο κ. Δρόσος πράγματι θεώρησε ότι πρόκειται για κάτι αξιόλογο και αρθρογράφησε, όπως ήδη διαβάσατε. 
Νομίζω τα λέει τόσο ξεκάθαρα που δε χωρεί καμμία συζήτηση. 
Ασχολούμαστε με πολιτικάντες, αντί να επικεντρώνουμε στην ουσία, που βρίσκεται στην εντελώς πρόχειρη και σχεδόν εγκληματική ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ βασικών μηχανισμών του κράτους. Που ασχολούνται με την ασφάλεια των προσωπικών μας δεδομένων. 
Πως αυτοί οι κύριοι, με ποιό θράσος, έρχονται και ζητάνε ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΦΟΡΟΥΣ, και απαιτούν να δηλωσουμε περιουσιακά στοιχεία, πόθεν έσχες, περιουσιολόγια, τραπεζικούς λογαριασμούς και όλα τα σχετικά, ώστε να κάνουν ΔΙΑΣΤΑΥΡΏΣΕΙΣ? Με ποιά αξιοπιστία λειτουργούν και σε ποιόν λογοδοτούν? Γιατί να τους εμπιστευτούμε? Που πάνε τα λεφτά μας τελικά? Γνωρίζουμε?

Περιμένω παραιτήσεις και πειστικές εξηγήσεις!!!

Ο κοινός στόχος γεννάει την έκπληξη - του Χρήστου Γιανναρά

Αναδημοσιεύω αυτολεξεί με υπογραμμίσεις δικές μου, το κείμενο του Χρήστου Γιανναρά από την Καθημερινή, διότι λέει ακριβώς όσα όλοι σκεπτόμαστε, αλλά δεν τα συναρτούμε σε μια υλική γραπτή οντότητα συγκεντρωμένα. Αυτή η θέση, του Γιανναρά, με εκφράζει απόλυτα και στο ακέραιο και προσωπικά τη βλέπω ως καταστατικό χάρτη ή όραμα, μιας νέας εποχής. Ιδού:

 http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_25/11/2012_471513

Tο ποτήρι μπορεί να είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Kαι οι εκβιαστικές απαιτήσεις των δανειστών μας, η βαναυσότητα των διλημμάτων που μας θέτει η τρόικα, επιδέχονται δυο θεωρήσεις, δυο ενδεχόμενες πολιτικές: Tην εκδοχή της συμφοράς, δηλαδή της ποινής, και την εκδοχή της ευκαιρίας. Ποτέ μέσα στην Iστορία δεν κερδίζεται ανάσταση χωρίς πικρή γεύση θανάτου, ανάκαμψη δίχως να προηγηθεί απόγνωση.

H κυβέρνηση παλεύει, με νύχια και με δόντια, να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις της τρόικας σώζοντας αλώβητο το πελατειακό κράτος. Eπιλέγει την εκδοχή της ποινής, που τη φορτώνει ολόκληρη στο κοινωνικό σώμα σαν αδυσώπητη συμφορά. Tο καθεστώς της κομματοκρατίας άθικτο, οι εξωφρενικές προνομίες των κομματανθρώπων ταμπού: Pωτήστε, πόσοι «ειδικοί σύμβουλοι» του πρωθυπουργού σχολάζουν απράγμονες στο Mέγαρο Σταθάτου και με τι μισθούς, «έναντι» υπηρεσιών που προσφέρθηκαν ή ελπίζεται να προσφερθούν στο μέλλον. Πόσες «ειδικές γραμματείες» υπουργείων έχουν πρόσφατα δημιουργηθεί, πόσες εκατοντάδες εταιρειών του Δημοσίου συνεχίζουν να υπάρχουν μόνο για να χρυσοπληρώνονται κομματάνθρωποι. Πόσο μειώθηκαν οι απολαβές των βουλευτών και των υπαλλήλων της Bουλής, τι συνεχίζουν να στοιχίζουν στο πτωχευμένο κράτος τα «λειτουργικά έξοδα» των κομμάτων.

O εξωφρενικός δανεισμός (εν ψυχρώ κοινωνικό έγκλημα της κομματοκρατίας) έχει οδηγήσει τη χώρα σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον έσχατο εξευτελισμό να επιτροπεύεται η άσκηση της εξουσίας. Kαι κάτω από αυτές τις συνθήκες, η υπό επιτροπείαν κυβέρνηση επιλέγει την υποταγή των κοινών αναγκών στην προτεραιότητα διάσωσης του πελατειακού κράτους. Eπιλέγει να παραμένει το κράτος φέουδο συντεχνιακών συμφερόντων, συνδικαλισμένης ανικανότητας, παρασιτισμού και φυγοπονίας, κράτος θεσμοποιημένης κοινωνικής αδικίας, αναιδέστατης αναξιοκρατίας. Eτσι μεταβάλλει η κυβέρνηση την εξόφληση των δανείων σε σισύφειο εγχείρημα, δηλαδή σε εξόφθαλμη ματαιοπονία. Tο υπάρχον πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να δει τη συντελεσμένη καταστροφή σαν ευκαιρία αναγεννητικού κοινωνικού μετασχηματισμού, κατάλυσης του πελατειακού κράτους.

H τρόικα φυσικά και δεν ενδιαφέρεται να μας απαλλάξει από την ντροπή και την αθλιότητα της κομματοκρατίας –εξάλλου τηρεί και τα προσχήματα της μη-παρέμβασης σε όσες τυπικές-φορμαλιστικές (εντελώς ψευδιασθητικές) «ελευθερίες» μας επιτρέπουν να συντηρούμε. Oμως τα όσα εκβιαστικά απαιτούν κρατώντας μας ομήρους των δόσεων του αέναου δανεισμού μας, επιδέχονται, ναι, δύο τρόπους, δύο πολιτικές πρακτικές αντιμετώπισης: Nα δεχθούμε τον πνιγμό του εκβιασμού και της ομηρίας σαν ποινή και συμφορά ή να τον δεχθούμε σαν ευκαιρία ριζοσπαστικών τομών κρατικής ανασυγκρότησης, ανατροπής του πελατειακού κράτους.

Zητάει η τρόικα να περιμαζευτεί ο χαοτικός, δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας στη χώρα μας, να απολυθούν πολλές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων. H κυβερνητική προάσπιση του πελατειακού κράτους εμφανίζει την απαίτηση μόνο σαν ποινή και τη μεταβιβάζει στο κοινωνικό σώμα σαν συμφορά: Eντέλλεται απολύσεις με «κούρεμα», δηλαδή αδιάκριτες, χωρίς έλεγχο ποιος χρειάζεται και ποιος περιττεύει, χωρίς αξιολόγηση ικανοτήτων και προσφοράς (προκαλώντας βάναυση κοινωνική αδικία), αλλά και χωρίς στάθμιση των αναγκών κάθε συγκεκριμένης κρατικής υπηρεσίας (προδίδοντας παγερή αδιαφορία για τη λειτουργικότητα του κράτους). Προτιμάει η κυβέρνηση το αδιάκριτο «κούρεμα», διότι τον παραλογισμό του μέτρου τον φορτώνει στην τρόικα.

O άλλος τρόπος, η διαφορετική πολιτική πρακτική, θα ήταν να αξιοποιηθεί ο στυγνός εκβιασμός της τρόικας ως γόνιμη πρόκληση για καθολική κοινωνική συνέγερση στο τόλμημα «επανίδρυσης του κράτους». O πολίτης ξέρει ότι το πελατειακό κράτος (έστω κι αν το χρησιμοποιεί και ο ίδιος με ιδιοτέλεια) είναι συνώνυμο της υπανάπτυξης, της κοινωνικής αδικίας, του φασιστικού τραμπουκισμού των συνδικαλιστών του. Aν πιστοποιούσε ανιδιοτέλεια στον ηγέτη του, μάλλον θα στρατευόταν, με κάθε θυσία, στο εγχείρημα να στηθεί εξ υπαρχής κράτος στην υπηρεσία των πολιτών, κράτος άτεγκτης αξιοκρατίας, με πρώτο στόχο την ποιότητα της ζωής. Kαι μια καθολική συνέγερση σε τέτοιο εγχείρημα θα συνεπέφερε σχεδιασμούς και μεθοδικές πρακτικές για την απορρόφηση σε παραγωγικές πρωτοβουλίες των χιλιάδων, που σήμερα ανέλπιδα υποχρεώνονται να στερηθούν την ισόβια σίτιση από τον κρατικό κορβανά χωρίς τίποτα να αλλάζει στο «σύστημα».

Kάτι ανάλογο θα μπορούσε να κατορθωθεί και με αφορμή την απαίτηση της τρόικας για απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων: H τρόικα ενδιαφέρεται να επιβάλει την «ελευθερία», χωρίς έλεγχο και φραγμό, της ατομοκεντρικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Mια ανιδιοτελής (και προπάντων οξυμένης νοημοσύνης) πολιτική ηγεσία θα αξιοποιούσε τη δογματική απαίτηση για να διαλύσει «καρτέλ» συμφερόντων, να αναιρέσει ανισότητες ευκαιριών, να αποκαταστήσει κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή όρους δικαιοσύνης στην άσκηση επαγγελμάτων, όρους γόνιμου ανταγωνισμού.

Kόπτεται η τρόικα και ηθικολογούν γαυριώντες και φρυαττόμενοι οι πολιτικοί λακέδες των δανειστών μας: να εξαλειφθεί η φοροδιαφυγή στη χώρα μας. Aλλά η κυβέρνηση για να εξαλείψει τη φοροδιαφυγή πρέπει να απαρνηθεί το πελατειακό κράτος, δηλαδή τον τρόπο ή την πρωτεύουσα πρακτική με την οποία ασκείται η πολιτική στο Eλλαδιστάν. Δεν έχει την πρόθεση να το κάνει. Παίζει κρυφτούλι με την τρόικα κυνηγώντας μικροπωλητές της «λαϊκής» ή ψιλικατζήδες βιοπαλαιστές και αφήνοντας ανενόχλητους τους κεντρικούς πυλώνες, τα εδραιώματα της φοροδιαφυγής, που είναι και αντερείσματα του πελατειακού κράτους.

Kοντολογίς: το καθεστώς επιτροπείας, δηλαδή η υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, θα είναι η αδιέξοδη μοίρα μας, για πολλές δεκαετίες, αν δεν απαλλαγούμε, ρεαλιστικά και με συνέπεια, από το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, τη γάγγραινα του πελατειακού κράτους, τη συμφορά και ντροπή της κομματοκρατίας. Tο δίλημμα για την ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρο: Ή απαλλάσσεται από το πελατειακό κράτος, δηλαδή από το σημερινό πολιτικό σύστημα, και επιχειρεί με καινούργιο Σύνταγμα την επανίδρυση του κράτους (έναν κοινωνικό μετασχηματισμό που να στοχεύει στην ποιότητα, στην αξιοκρατία, στην αριστεία) ή μπαίνει οριστικά στο λούκι της επιτροπευόμενης συμφοράς με αναπόδραστη κατάληξη το ιστορικό της τέλος.

Φυσικό να ρωτάμε όλοι: πώς, με ποιες πολιτικές πρακτικές θα κατορθωθεί η απαλλαγή από την κομματοκρατία. Oμως τουλάχιστον από την Iστορία συνάγεται η απάντηση ότι για τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει μια κοινωνία δεν υπήρξαν ποτέ προβλέψεις ή συνταγές. Στην έκπληξη οδηγεί η σαφήνεια των στόχων. Kαι το να γίνουν οι στόχοι κοινή συνείδηση μιας κρίσιμης μάζας του πληθυσμού.

Oι εκπλήξεις γεννιώνται, δεν υπαγορεύονται...

Και συμπληρώνω το δάσκαλο, λέγοντας το εξής: Οι εκπλήξεις έρχονται πάντοτε από το εξωτερικό, έστω και με τη μορφή.....φιλελλήνων ή Ελλήνων του διαφωτισμού....

Δεν υπάρχει πολιτική βούληση για τη φοροδιαφυγή

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν ζούμε στην ίδια χώρα.

Ο κύριος Μανιτάκης, εκπρόσωπος της ΔΗΜ.ΑΡ δηλαδή του 4,5% του Ελληνικού λαού, έχει χαράξει κόκκινες γραμμές στο ζήτημα των απολύσεων από το δημόσιο τομέα. Και ανθίσταται σθεναρά σε κάθε συζήτηση περί του θέματος. Συνεχίζοντας έτσι, την ένδοξη παράδοση άλλων πολιτικών, ζώντων και μη, ενεργών και ανενεργών, που έχτισαν την Ελλάδα μας, πάνω σε δύο πυλώνες.

• Τον "επίσημο" πυλώνα των διορισμών μέσω του δημοσίου, με διάφορα έωλα και φαιδρά κριτήρια (που σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται για την κατακρίμνηση της ηθικής αξιοπιστίας του κράτους). 
• Και τον ανεπίσημο πυλώνα της μαύρης οικονομίας, και των περί του κράτους παροικούντων "επιχειρηματιών παροχής υπηρεσιών" (που σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για την απώλεια κάθε ίχνους ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας).

Με λίγα λόγια, η Ελλάδα, το πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα, έχει βάσεις αυτούς τους δύο πυλώνες και όσους τους εκπροσωπούν. Σε διοίκηση, κοινωνία και έθνος συνολικά.

Με λίγα λόγια, αυτοί οι δύο κεντρικοί άξονες λειτουργίας του κράτους μας, είναι οι υπαίτιοι που η Ελλαδα σήμερα βιώνει μια πρωτοφανή κρίση, σε κάθε επίπεδο.

Αναρωτιούνται λοιπόν οι δημοσιογράφοι "γιατί δεν ευρίσκεται το πολιτικό σθένος για να πατάξουμε τη φοροδιαφυγή". Και επίσης ρωτούν, γιατί δε γίνονται μεταρρυθμίσεις, γιατί δεν απολύεται κανένας στο δημόσιο, ενώ στον ιδιωτικό τομέα η ανεργία καλπάζει στο 30%

Και απαντώ: Αν σε ένα τραπέζι έχουν μείνει 2 μονάχα πόδια, από τα 4, θα τα κόβατε, με κίνδυνο να πέσει το τραπέζι, και όσα βρίσκονται πάνω του?

Μα είναι προφανής, πρόδηλη η απάντηση, στο ερώτημα της φοροδιαφυγής ειδικά!

Η Ελληνική οικονομία είναι τουλάχιστον στο 50% της "μαύρη"!! Η φοροδιαφυγή, η φοροαποφυγή, η συνδιαλλαγή με διεφθαρμένες Εφορίες, τα λεφτά στην Ελβετία και όλα όσα γνωρίζουμε, είναι ο δεύτερος πυλώνας ανάπτυξης και επέκτασης της οικονομίας μας!!

Και η αδικία του να φορολογούνται μονάχα όσοι είναι νομοταγείς ή απλώς δεν μπορούν να "κρύψουν" τα εισοδήματα τους, λόγω μισθωτής εξάρτησης, είναι τεράστια. Είναι απαράδεκτη σε κάθε επίπεδο.

Στο σημείο που βρισκόμαστε όμως, το τελευταίο κάστρο που θα πέσει είναι να επιτευχθεί περιορισμός της φοροδιαφυγής. Ακόμα και ο διορισμός στο δημόσιο θα γίνει θηλιά, λόγω των συνεχών μειώσεων στους μισθούς και τις συντάξεις. Ακόμα και διαθεσιμότητες και περιορισμένες απολύσεις θα δούμε. Θυμηθείτε το

Η φοροδιαφυγή όμως είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να καταπολεμηθεί. Για λόγους προτεραιοτήτων και οργάνωσης του συστήματος, αλλά και γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ και δε μπορούν να δημιουργήσουν εκ βάθρων μια οικονομία που θα στηρίζεται σε υγιείς βάσεις εντός ενός σωστού θεσμικού πλαισίου.

Είναι δυνατόν, εσύ σαν διοίκηση, να κρατάς τα κλειδιά της εξουσίας μέσω του μοιράσματος των επιδοτήσεων (έναντι αμοιβής ψήφων, αλλά και μίζας---σήμερα για να εισπράξει ιδιώτης οφειλές από το κράτος πρέπει να έχει μέσον) και εις το όνομα μιας θολής "μεταρρύθμισης", πόσο μάλλον όταν αυτή "επιβάλλεται" απο τις.....Τροϊκες, να την απεμπολήσεις? Να παραδεχτείς δηλαδή ότι είσαι...θνητός και ελέγχεσαι από νόμους και ανθρώπους...και πως δεν είσαι ο "γαμάω και δέρνω" της κάθε 4ετίας????

Δυστυχώς, στην Ελλάδα, έτσι έχουμε μάθει. Και δεν θα αλλάξουμε σύντομα, όσο μπορούμε να το αποφύγουμε. Σίγουρα σε μακροπρόθεσμη προοπτική, κάποια πράγματα θα γίνουν. Κυρίως γιατί τα μνημόνια δε βγαίνουν και ο λαός που εξαθλιώνεται συνεχώς πιέζει για νέες λύσεις, για νέες προτάσεις και ανακούφιση από τα βάρη.

Δεν είναι ανάγκη να γίνει πόλεμος, ώστε να ξεσκεπαστούν ορισμένες αλήθειες καθώς επίσης και οι πολιτικοί τους προστάτες. Όμως δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά θέμα του τρόπου λειτουργίας της δημοκρατίας στην Ελλάδα, ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

Ας ξεκινήσουμε από την αναθεώρηση του Συντάγματος, υιοθετώντας τα πρότυπα που πρέπει, και μετά ένα ένα τα πράγματα θα ξεκινήσουν να μπαίνουν σε μια άλλη θέση....