Με κλάματα και ευχολόγια

Όλοι συζητάνε το φονικό -το μακελειό- στην Αμερική
Όλοι, ανατρέχοντας σε ανθρωπιστικές αξίες και ιδανικά, σε αληθινά αποθέματα συμπόνιας και συμπάθειας, έχουν να καταθέσουν την άποψη τους
Ο πρόεδρος Ομπάμα δάκρυσε, και μετέβη ο ίδιος στο Κονέκτικατ για να συμπαρασταθεί στους γονείς των άτυχων παιδιών
Ποιά είναι η ουσία? Ότι οι ψυχές αυτές, δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω, όσο κλάμα και να ρίξει ο Πρόεδρος και το μεγάλο της Αμερικής έθνος
Όμως εγώ δεν συμπάσχω μαζί τους. Δε θα συμμετέχω στο -ακόμα μια φορά- σενάριο που με κροκοδείλια δάκρυα αναπαράγεται απ άκρη σ άκρη της υφηλίου
Και δεν θα το κάνω γιατί οι Αμερικάνοι σκότωσαν τα παιδιά τους. Οι ίδιοι. Ναι, μάλιστα
Δεν είναι η πρώτη φορά και δυστυχώς δεν θα είναι και η τελευταία
Με αίμα έχουν πληρώσει χιλιάδες παιδιά σε ξένες χώρες, με αίμα έχουν πληρώσει χιλιάδες γηγενείς το Αμερικάνικο όνειρο
Πρόκειται για μια κοινωνία αγρίων, ημίτρελων, αμόρφωτων και εγκληματιών, που ζουν σε καθεστώς άγριας δύσης--σε κάθε επίπεδο
Καμιά συμπόνοια δε δείχνουν στην καθημερινότητα τους, απέναντι στους παρίες της ζωής. Είτε μέσα στην ίδια τους τη χώρα, είτε στις πράξεις της εξωτερικής τους πολιτικής
Καμιά συμπόνοια δε δείχνουν απέναντι στα παιδιά τους, που τα εθίζουν σε μια ζωή ανταγωνισμού για την ύλη, εξοπλίζοντας τα χέρια τους με κάθε όπλο (μεταφορικά και κυριολεκτικά) εκτός από αυτά που έχουν αξία για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ποιά είναι τα θεμελιώδη για να ζήσεις με αξιοπρέπεια?
Οι βασικές διαχρονικές αξίες που οι ίδιοι οι founding fathers διατύπωσαν στη διακήρυξη της Αμερικάνικης Ανεξαρτησίας, πριν πολλά πολλά χρόνια. Ας ανατρέξουν σε αυτές και όχι μόνο στις αλλεπάληλες τροποποιήσεις της, όποτε βολέψει.
Τα ΜΜΕ επιχειρούν να προβάλλουν τον θύτη ως ένα παιδί "διαφορετικό" που ήταν μια "περίπτωση μοναδική". Μα σίγουρα, ένας φυσιολογικός άνθρωπος (μεγάλη κουβέντα το τι είναι φυσιολογικό στις μέρες μας) δεν θα έπαιρνε 4 όπλα και ενισχυμένες σφαίρες για να μπει σε ένα δημοτικό σχολείο.
Όμως το πρόβλημα δεν είναι στη μεμονωμένη περίπτωση.
Το πρόβλημα της Αμερικάνικης κοινωνίας είναι η βαθιά πραγματική σήψη που έχει μετατρέψει τους ανθρώπους σε δυνητικά τέρατα. Αμοραλιστές, αδιάφορους, δίχως φιλοσοφία και ενδιαφέρον για το διπλανό τους, ομήρους σε αστυνομοκρατούμενες μεγαλουπόλεις και εξοντωτικές συνθήκες εργασίας.
Χωρίς καμία προοπτική και πιθανότητα επιβίωσης κάτω από ένα όριο εισοδήματος, χωρίς κοινωνικό κράτος, χωρίς αλληλεγγύη στη δύσκολη στιγμή. Ένα έθνος που έχει κάνει το φιλελευθερισμό και την επίδειξη δύναμης και εξουσίας μοναδική του αληθινή θρησκεία, μαζί με τη βάναυση επιβολή χωρίς ηθικούς φραγμούς, της Pax Americana, εις βάρος κάθε φτωχού και υπανάπτυτου λαού της υφηλίου
Μια κοινωνία εξωφρενικά ηλίθιων πλουσίων, ρηχών και επιπόλαιων, μαζί με εκατομμύρια φτωχούς και ανήμπορους Αμερικάνους, μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα. Μια χώρα θεμελιωμένη στο δίκαιο του ισχυρότερου, του ατομικού συμφέροντος, του χωρίς φραγμό πλούτου που με τη σειρά του οδηγεί στην απόκτηση κοινωνικής καταξίωσης και πρόσβαση στην εξουσία.
Μια χώρα που μαστίζεται από ανεργία, εξαθλίωση, τεράστιο πρόβλημα μετανάστευσης, αλλά κυρίως πλήττεται από την απουσία πραγματικών στόχων και προτεραιοτήτων, πέρα από την καθολική επικράτηση ως πλανητική μονοκρατορία
Δεν είναι δυνατόν το 2012 να μιλάμε για 270 εκατομμύρια όπλα στα χέρια των πολιτών της υπερδύναμης. Και μετά να απορούμε που βρίσκονται οι τρελοί και προξενούν τα μακελειά. Δεν είναι δυνατόν η φάρσα περί δικαιωμάτων του πολίτη να ισχύει μόνοπλευρα. Αυτοί που είναι εν δυνάμει θύματα των οπλισμένων--οι αδύναμοι, δεν έχουν δικαιώματα? Είναι να απορεί κανείς
Είναι να αναρωτιέται ο πλέον καλόπιστος, πως αυτό το έθνος των κακομαθημένων σερίφηδων, νομιμοποιείται να επιβάλει τη θέληση του σε χώρες που ούτε στο χάρτη μπορούν να τις εντοπίσουν οι rednecks των νότιων πολιτειών (που στην πλειοψηφία τους κατατάσσονται στο στρατό)
Με κλάματα και ευχολόγια λοιπόν δε σώζονται ζωές κύριε Ομπάμα. Με έργα και νόμους ίσως κάποτε να σωθούν ζωές αθώων παιδιών.
Αρκεί κάποτε οι Αμερικάνοι, να βάλουν πρώτη στην ιεραρχία των αξιών τους, την ανθρώπινη ζωή, εκθρονίζοντας το δολλάριο.....

 

Μεσαίωνας

Χτες το μεσημέρι, Κυριακή, χάζευα στον καναπέ με το μικρό μου αγκαλιά
Έδειχνε η τηλεόραση μια κυρία που δηλώνει εδώ και χρόνια επαγγελματίας αστρολόγος αρθρογραφώντας και σε εφημερίδες αν δεν απατώμαι. Δίπλα της, μια άλλη κυρία σχολίαζε τα ζώδια και οι δύο εν χορώ συσκέπτονταν δημοσίως, με τη σοβαρότητα του ανθρώπου που ξέρει τι λέει και το εννοεί. Πιστεύω ότι δίπλα τους, δε θα στεκόταν ούτε Νομπελίστας των επιστημών. Πραγματικά.

Το βράδυ μου -λέει η Κλαίρη- ας γυρίσουμε κανάλι, δε θέλω να δω το "τέλος του κόσμου" (την ταινία). Που πραγματεύεται (όπως έμαθα) αυτή την περιβόητη προφητεία των Μάγιας ότι στις 12 Δεκέμβρη του 2012 θα τελειώσει ο κόσμος. Μάλιστα, έβγαλε ανακοίνωση και η NASA για να καθησυχάσει τα πλήθη που έσπευσαν να πάρουν τα μέτρα τους εξοπλίζοντας υπόγεια και κρυψώνες φορώντας αντιασφυξιογόνες μάσκες (αυτό για να μη γελάνε ορισμένοι με τις ανακοινώσεις της Πολεμικής Αεροπορίας ότι δεν μας....ψεκάζουν).

Σε επόμενη φάση διαβάζει και ακούει ο πλέον καλόπιστος παντού γύρω του, θεωρίες συνομωσίας, αποκρυφιστικά και μεταφυσικά φαινόμενα, ερμηνείες και παρερμηνείες πραγμάτων κρυφών και φανερών, προφητείες και ερμηνείες κάθε είδους (από τον Παϊσιο και την αποκάλυψη μέχρι το Νοστράδαμο και τους Ίνκας) που άνθρωποι σαν τη συμπαθέστατη αστρολόγο και άλλους επαγγελματίες του χώρου (από το Χαρδαβέλα μέχρι το Λιακόπουλο) "πουλάνε" σε ένα κοινό που διψά για το υπερβατικό. Το άυλο και το ακαθόριστο. Ανθρώπους που θέλουν "να πιστέψουν" σε κάτι, το εξής απλό: Ότι δεν είμαστε μόνοι (αλλά υπάρχουν άλλα όντα και άλλοι μηχανισμοί) και άρα δεν ελέγχουμε τη μοίρα μας μέσα από επιλογές και αποφάσεις, συνειδητές και ασυνείδητες (άρα η μοίρα μας καθορίζεται εν μέρει από αόρατα όντα, μηχανισμούς, διαδικασίες κλπ).

Παραδεχόμαστε με λίγα λόγια, από καταβολής κόσμου, αλλά και μέχρι σήμερα στην αυγή του 2013, τόσο επισήμως (εκκλησία, θρησκείες, πνευματισμός κλπ) όσο και ανεπισήμως (προφητείες, χρησμοί, μαγεία, αποκρυφισμός κλπ) ότι ΔΕΝ έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας, ότι δεν είμαστε ικανοί και άξιοι να χαράξουμε τη μοίρα μας, ότι είμαστε αδύναμοι και έρμαια πραγματων αγνώστων και ακατανόητων (αφού δεν τα αντιλαμβανόμαστε με τα αισθητήρια όργανα μας) που μπορούν να παρέμβουν και να διαμορφώσουν τον εαυτό, τις σκέψεις και τις ενέργειες μας.

Και από τα παραπάνω τι προκύπτει?

Αφενός η ανάγκη μας να εκχωρήσουμε την ανεξαρτησία του πνεύματος και του σώματος μας σε "μεσάζοντες" (παπάδες, προφήτες, αστρολόγους, μάγους κλπ) που θα "πουν καλά λόγια για μάς" στην ανώτερη δύναμη και άρα θα καβατζώσουμε και λίγη εύνοια του σύμπαντος στο τσεπάκι. Αφετέρου ότι τελικά ΔΕΝ είμαστε εντελώς υπεύθυνοι για τα λόγια και τις πράξεις μας, αλλά είμαστε συν-υπεύθυνοι, αφού αν "μπει ο διάβολος μέσα μας", θερίζουμε και 5-6 ανθρώπους με ένα Καλάσνικοφ και επικαλούμαστε "τρέλα και παράνοια" στο δικαστήριο, που αναφερόμενο επίσης στη θρησκεία της αγάπης (το Χριστιανισμό) δείχνει "έλεος" και δε μας ανταποδίδει το έγκλημα που πράξαμε.

Δεν ξέρω για εσάς, όμως όλα αυτά με τρομάζουν

Όλα αυτά μου θυμίζουν τις εποχές που επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι, που οι άνθρωποι έπεφταν θύματα διώξης και αποκλεισμού λόγω του ότι προσπαθούσαν να σκεφτούν έξω από τα κατεστημένα σχήματα και τις προκαταλήψεις. Με όχημα τους την επιστήμη, την έρευνα και την κοινή λογική. Με όχημα τους την πίστη ότι είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας, τον ορίζουμε και τον καθορίζουμε, ότι σκεφτόμαστε άρα υπάρχουμε, ότι χρησιμοποιούμε το λόγο για να επικοινωνήσουμε και να μοιραστούμε την αλήθεια. Δημιουργούμε κοινωνίες που βασίζονται σε κοινά αποδεκτές λογικά επεξεργασμένες πραγματικότητες, που σκοπό έχουν να κάνουν τη ζωή περισσότερων ανθρώπων καλύτερη και ευκολότερη. Κοντινότερη στη συλλογική αρετή που προϋποθέτει την πνευματική απελευθέρωση και την κοινή συνείδηση της ανθρώπινης μας μοίρας. Τον κύκλο της ζωής που ξεκινά από τη γέννηση και καταλήγει στο θάνατο, όπως συμβαίνει με όλα τα έμψυχα όντας του πλανήτη μας.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας, στην Ελλάδα του 2013 και ας προσέξουμε τι λέγεται και τι γράφεται

Έχουμε την τάση, δυστυχώς σε πολύ μεγάλο βαθμό, να προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα δεινά της ζωής μας, την κρίση, τα προβλήματα και τις αγωνίες μας, με όρους Μεσαίωνα, όπως περιέγραψα νωρίτερα.

Έχουμε ένα πολιτικοκοινωνικό σύστημα που αναφέρεται σε θεωρίες, σε αόριστα ευχολόγια και σε άπιαστες εξαγγελίες και όνειρα, προκειμένου να τέρψει τους "πιστούς" του και να λάβει ψήφο και εκλογή. Και όταν εγκαλείται από τη "φωτισμένη" Ευρώπη (και τους εγχώριους μεταρρυθμιστές να προσθέσω) να απολογηθεί για τα πραγματικά του ανομήματα, τις εγκληματικές αμέλειες και τη μαφιόζικη διακυβέρνηση τόσων ετών που μας οδήγησε στα βράχια, το σύστημα ποιεί τη νήσσαν (κάνει την κότα) και σφυρίζει αδιάφορα, κατηγορώντας "θεούς και δαίμονες και την κακιά τη μοίρα μας" (την Τροϊκα, τους Γερμανούς και τη Μέρκελ, την ιστορία μας που ήμασταν 400 χρόνια σκλαβωμένοι, τη Χούντα, τον Αντρέα, τον Ολυμπιακό κλπ).

Και όταν εγκαλείται το σύστημα αυτό, για όσα έπραξε και κατάφερε στην πραγματική πραγματικότητα, στις ζωές όλων μας, με αληθινές επιπτώσεις (φτώχεια, ανέχεια, θάνατος, εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης...) αλλάζει πρόσωπα και σχήματα, μεταλλάσεται, από κεντροαριστερό σε κεντροδεξιό, από συμπολίτευση σε αντιπολίτευση, από προοδευτικό σε συντηρητικό, από άσπρο σε μαύρο. Και πάλι από την αρχή αναδιπλώνεται και ξεδιπλώνεται προσπαθώντας να "ξεγελάσει" την αλήθεια, το ορθό μέτρο, τη λογική, τη σύνεση. Και να συνεχίσει να ζεί, ευαγγελιζόμενο κάθε φορά διαφορετικές (αλλά στο βάθος ίδιες) ιδέες περί "σωτηρίας του Έθνους" και κουραφέξαλα.

Αυτή τη στιγμή που σας μιλάω, εγώ αισθάνομαι πως ζω αλυσοδεμένος σε ένα σύγχρονο Μεσαίωνα, αντικρίζοντας ολόγυρα μου τυφλούς και μουγκούς ανθρώπους, που έχουν βγάλει τα μάτια με τα χέρια τους και έχουν κόψει τις γλώσσες τους από το φόβο. Γιατί έτσι πιστεύουν πως θα "ανήκουν" σε αυτό το παράλογο και παρανοϊκό μόρφωμα και θα τρέφονται από αυτό. Θα έχουν την εύνοια του και θα αποποιούνται των ευθυνών που έχουν οι ίδιοι. Το σύστημα που θέλει να παριστάνει την εξουσία και τη διοίκηση "ορατών τε και αοράτων" της καθημερινότητας μας. Μας αρκεί και μας βολεύει να είμαστε κάτω από τη φτερούγα των άλλων, μεμψιμοιρώντας και κεκεδίζοντας, αναμεταδίδοντας τις ξένες αλήθειες για δικές μας.

Αυτό κάναμε 35 χρόνια, και τώρα αυτο πληρώνουμε, που πρέπει να ωριμάσουμε, να βγούμε από το ψέμα και να φτιάξουμε σχέδιο εργασίας, για να κατασκευάσουμε μια νέα Ελλάδα.

Θέλει αρετή και τόλμη η λευτεριά. Αλλά θέλει και κότσια. Αυτά που πήγανε?

Ας μου απαντήσει κάποιος "έξω από το κουτί"..............

Με τα εφάπαξ δεν κάνεις ανάπτυξη

Συμφωνώ και δέχομαι ότι η καταβολή του εφάπαξ είναι γενικά κι αόριστα σωστή, στα πλαίσια των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου τομέα. Δέχομαι επίσης ότι οι δικαιούχοι θα ανακουφιστούν ενόψη Χριστουγέννων και ότι τα χρήματα που θα λάβουν θα ενισχύσουν τις οικογένειες τους αλλά και την αγορά.

Όμως, εξετάζοντας πολιτικά το ζήτημα, από μια ευρύτερη σκοπιά, η πρεμούρα να δωθεί το εφάπαξ στους συνταξιούχους του Δημοσίου, φανερώνει από τη μία την αγωνία της κυβέρνησης να κρατήσει τους ψηφοφόρους της, από την άλλη όμως δείχνει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, ότι δεν έχει σχέδιο ούτε και στρατηγική ανάπτυξης.

Λυπάμαι για όσους στεναχωρήσω, αλλά με εφάπαξ δεν κάνεις ανάπτυξη. Με αθρόες δημόσιες επενδύσεις που θα διαχειριστούν οι συντεχνίες των ΟΤΑ και οι διαπλεκόμενοι στα υπουργεία (κλίκες και οι συν αυτώ επιχειρηματίες) για πλατείες, δρόμους και τσιμεντοποίηση κάθε πιθαμής στην Αθήνα, δεν κάνεις ανάπτυξη. Με μετατάξεις δημοσίων υπαλλήλων και εφεδρείες, με κέντρα κράτησης μεταναστών, με μπού και με ντού στις τσέπες της εξαρτημένης μισθωτής εργασίας και της μικρής επιχειρηματικότητας (πλειοψηφία στην Ελλάδα) μέσω επαίσχυντων φορολογικών "μεταρρυθμίσεων" δεν κάνεις ανάπτυξη.

Η ανάπτυξη δεν είναι μια έννοια ακαθόριστη και χύμα. Δεν είναι τσάμπα λαϊκισμός. Είναι νούμερα, είναι εισερχόμενα και εξερχόμενα. Η ανάπτυξη είναι μια μηχανή που από τη μία βάζεις τα ζητούμενα σου και από την άλλη παίρνεις τα αποτελέσματα σου. Τα οποία στη συνέχεια συγκρίνεις με τις αρχικές σου επιδιώξεις και ρυθμίζεις καλύτερα τη μηχανή σου. Και ξανά από την αρχή παλεύεις κάθε φορά να μεγαλώσεις το όφελος για την κοινωνία. Είναι τόσο απλό.

Έγραφε χτες ο Γιανναράς (που τον παρακολουθώ προσεκτικά πρώτα και κύρια γιατί γράφει τα καλύτερα ελληνικά στον τύπο αυτή την εποχή, ελληνικά που από τη λέξη μέχρι τη φράση κρύβουν νοήματα, δεν είναι απλά κελύψη μετάδοσης μηνυμάτων) για τον εκπεσμό της λέξης "δημοκρατία". Πόσο έχει ξεφτίσει από την υπερβολική χρήση, από τη λάθος χρήση, από την κατάχρηση. Από κάθε επίδοξο -άσχετο- πολιτικάντη, που αν γνώριζε ελάχιστα οικονομικά δεν θα αποκαλούσε την Ελλάδα δημοκρατία, αλλά κάτι άλλο (θα πω παρακάτω τι). Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο έχει ξεφτίσει και η λέξη "ανάπτυξη". Από τα ίδια στόματα, από τα ίδια χέρια θα υπονομευτεί και το χρήμα θα πάει στις τσέπες των υμετέρων, ενώ θα πετάξει από τις τσέπες τις δικές μας, των πληβείων, ασχέτως του τι λέει ο κάθε Σαμαράς στην τηλεόραση.

Ο Σαμαράς και οι σαμαράδες της εποχής μας είναι λαοπλάνοι και λένε ψέματα στο λαό. Λένε αισχρά και αστήρικτα ψέματα, προσπαθώντας να καλλιεργήσουν ένα κλίμα "ανακούφισης" από τη λιτότητα. Όμως όλα αυτά δεν είναι παρά ευχές και επί το λαϊκότερο πορδές, με τις οποίες ο Σαμαράς αμφιβάλλω αν προλάβει να βάψει τα αυγά του φετινού Πάσχα. Διότι η πραγματικότητα είναι ότι αφενός ο λαός δεν έχει άλλο χρήμα να στηρίξει τα δημόσια έσοδα και αφετέρου η ύφεση διαλύει κάθε ελπίδα για επενδύσεις με όρους συμφέροντες για τους ιδιώτες και κατ' επέκταση για το κράτος.

Υποτίθεται πρέπει να αυξήσουν τα δημόσια έσοδα από την παταξη της φοροδιαφυγής. Όμως θα πρέπει να αυτοκαταργηθούν πρώτα, να αυτοαναιρεθούν, να γυρίσουν την πλάτη στους κομματικούς τους πελάτες που φεύγουν με βήμα γοργό προς τη μεριά του Αλέξη, της άλλης πλευράς του συστήματος, που έχει στόχο να κρατήσει το λαό στο μαντρί της "εσωτερικής διαχείρισης" της κρίσης. Δεν καταπολεμάται η φοροδιαφυγή έτσι με νόμους και λόγια στο γυαλί. Χρειάζεται οργανωμένο σχέδιο με στόχους μετρήσιμους, με αποτελέσματα. Με σύμπραξη της ελληνικής δικαιοσύνης.

Υποτίθεται πρέπει να φέρουν επενδύσεις. Μα ποιός θα πάρει τα κουφάρια της αποκρατικοποίησης? Ποιός τρελός θα βάλει τα λεφτά σου σε μια χώρα στην οποία βασικές υποδομές υπολειτουργούν? Που δεν επικρατεί καμία κοινωνική ιδεολογία, παρά μόνο ο ατομισμός, το προσωπικό συμφέρον και η μισαλλοδοξία? Σε ποιό νομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον θα έρθει ο ξένος να βάλει τα λεφτά του? Σε αυτό που με το πρώτο ζόρι ξεκινούν οι εκβιασμοί των νταβατζήδων του δημοσίου? Η παρασιτική τους λειτουργία εις βάρος των ιδιωτικών κεφαλαίων?

Υποτίθεται πρέπει να καταπολεμήσουν την ανεργία. Μα ποιός θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας στην Ελλάδα? Εδώ δεν καταλαβαίνουν ποιός ο ρόλος ενός κράτους σε ένα σύγχρονο κράτος. Ότι πρόκειται για ρυθμιστή, για επόπτη και όχι για διαχειριστή κεφαλαίων και συμφερόντων, όχι για επενδυτή, όχι για επιχειρηματία. Σκοπός του κράτους είναι να διευκολύνει τον πολίτη να δημιουργεί καινοτομίες, να κάνει εμπόριο, να εργάζεται χωρίς παράλογα βάρη, να συναλλάσεται σε κλίμα εμπιστοσύνης, να βλέπει μπροστά του την προσωπική και την κοινωνική προοπτική της επένδυσης του.

Την ανεργία θα την καταπολεμήσουν καταβάλλοντας τα εφάπαξ των 1,5 δις? Γιατί δε βοηθάνε με αυτά τα λεφτά τα παιδιά των συνταξιούχων να βρούν διεξόδους επαγγελματικής αποκατάστασης στην Ελλάδα και το εξωτερικό? Γιατί (σε μια επίδειξη κοινωνικής ευθύνης έστω) δε δίνουν τα λεφτά αυτά στους χαμηλοσυνταξιούχους να αγοράσουν πετρέλαιο και φάρμακα για να μην πεθάνουν? (ή μήπως συμφέρει να πεθαίνουν οι γέροντες?)

Όμως αυτά που λέω εγώ, είναι κινέζικα, είναι παραμύθια. Ειναι μια ξένη γλώσσα μέσα στην Ελλάδα "που τα ξέρει όλα" και γι αυτό πάει κατά διαόλου. Και όσο περνάει ο καιρός θα ολισθαίνει περισσότερο, απαλλαγμένη από κάθε ψήγμα εθνικής κυριαρχίας, προς όφελος των ολίγων που θα έχουν καλές σχέσεις με το εκάστοτε Βερολίνο, την άρχουσα τάξη της ευρώπης. Έχουμε βρεί τους φταίχτες βλέπετε, ήταν η οικογένεια Παπανδρέου από τον Αντρέα και δώθε, αυτοί που μας χαντάκωσαν. Τι κρίμα όμως που το "μαζί τα φάγαμε" του Πάγκαλου, αποδεικνύεται καθημερινά ώς η μοναδική πυξίδα των ελλήνων πολιτικών της μεταπολίτευσης.

Και τώρα που μηδένισαν το κοντέρ, όλοι μαζί, ο καθένας στο ποσοστό που του αναλογούσε, πάλι φυγομαχούν. Πάλι κοροϊδεύουν. Πάλι αποφεύγουν τις ρήξεις, τις τομές, τις αλλαγές--με ένα άρθρο. Με μία μολυβιά μπορούν να βελτιώσουν το κλίμα ραγδαία αλλά δεν το κάνουν. Προτιμούν να παριστάνουν τους απέλπιδες αγωνιζόμενους για το καλό της πατρίδας για το 5%, την ώρα που ρίχνουν νερό στο μύλο του Τσίπρα, του επόμενου διαχειριστή "του μεγάλου χώρου της κεντροαριστεράς", του διαδόχου του ΠΑΣΟΚικού παρακράτους.

Γιατί το σύστημα "γνωρίζει καλύτερα" πως πρέπει να πράξει, για να κρατήσει την Ελλάδα και τους Έλληνες όμηρους και σκλάβους των λίγων, των καθεστωτικών, αυτών που κονομάνε από τη σημερινή μορφή της χώρας, με όλα της τα στραβά, τα παρανοϊκά, τα εχθρικά, τα αισχρά για χώρα που θέλει να είναι σύγχρονη.

Το σύστημα γνωρίζει ότι το δίπολο αριστερά και δεξιά είναι αλάθητο, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Ο προβατοποιημένος λαός, στερούμενος πραγματικής μόρφωσης και κριτικής σκέψης, δεν έχει ποτέ αναρωτηθεί τι στην πραγματικότητα εξυπηρετεί το πολιτικό σύστημα, όταν για παράδειγμα την ίδια στιγμή λείπουν τα βασικά από ένα κράτος. Όπως η σωστή λειτουργία του Γενικού Λογιστηρίου και της Στατιστικής Υπηρεσίας, του τραπεζικού συστήματος, η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας, η λειτουργία των συγκοινωνιών και του δημοσίου τομέα γενικά, η θεσμοθέτηση ενός περιβάλλοντος ελευθερίας λόγου και πράξεων σε κάθε επίπεδο (κοινωνικό, εμπορικό, επιχειρηματικό, νομικό, τεχνολογικό κλπ) και τόσα άλλα που στην Ευρώπη έχουν λυθεί προ 50 ετών.

Το σύστημα γνωρίζει, ότι με τους εκβιασμούς, τα διλήμματα, τα πιστόλια στον κρόταφο, θα κρατήσει τους Έλληνες φοβισμένους, στο ρόλο που τους "ταιριάζει". Των ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ, των εξαρτώμενων, των κουτοπόνηρων "καραγκιόζηδων" που παλεύουν πάνω από τον κάδο απορριμάτων "γιατί δεν είναι χτεσινοί"............................

Ήμουνα νιός και γέρασα...

Στην Ελλάδα οι νέοι δεν ασχολούνται με την πολιτική. Της έχουν γυρίσει την πλάτη. Και αυτό δεν οφείλεται στην κρίση, ούτε στην ανέχεια. Δεν οφείλεται σε μόδα της εποχής, ούτε σε καταγγελία της πολιτικής, από εξωθεσμικούς παράγοντες.

Πρόσφατα σε συνέδριο για την «ενοποίηση της κεντροαριστεράς», καταγράφτηκε ότι ο μέσος όρος των συμμετεχόντων σε αυτό, ήταν 55 έτη. Σήμερα πάλι στον τύπο δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη του συμπαθούς Αντώνη Καφετζόπουλου (χωρίς να είμαστε σίγουροι για το χιούμορ) στην οποία πρότεινε για αρχηγό της Δράσης (άλλοτε κόμμα του Μάνου) τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη. Ο οποίος διανύει ήδη την 8^η δεκαετία της ζωής του.

Καθημερινά παρακολουθούμε τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών που κάνουν προσπάθειες να φαίνονται νεώτεροι απ’ όσο στην πραγματικότητα είναι. Η Βουλή είναι ένας χώρος ανταγωνισμού των γερόντων. Ένα νεκροταφείο ελεφάντων στο οποίο τη διαφορά κάνει το πέταγμα μια μύγας ή ενός κουνουπιού (εισαγωγής σίγουρα), πάνω από το συνεχόμενο ροχαλητό των αποκοιμισμένων εθνοπατέρων μας.

Όμως κανείς δεν παραιτείται από το δικαίωμα να διεκδικεί την επανεκλογή του συνεχώς. Κανένας δεν παραχωρεί στους νεότερους τη δυνατότητα της προβολής θέσεων καινοτόμων, ριζοσπαστικών, ευέλικτων και αποτελεσματικών. Κανένας δε θέλει να θυμίσει στη γερασμένη κοινωνία μας, ότι αργοπεθαίνει χωρίς να ανανεώνεται, εγκλωβισμένη στις εμμονές μιας άλλης εποχής, που ο κόσμος ήταν ένας διαφορετικός  τόπος.

Συζητάμε και συγκρουόμαστε για την αναγκαιότητα της ανάπτυξης στην Ελλάδα. Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας ποιους αφορά, ποιοι θα την υλοποιήσουν, πως θα βρούμε τα χρήματα. Θεωρούμε δεδομένο ότι διαχειριστές θα είναι οι ίδιοι πάλι, το ίδιο σύστημα που μας χαντάκωσε σε μια καινούργια ενδεχομένως βερσιόν, το κράτος που έχει χρεοκοπήσει σε οποιονδήποτε τομέα έχει βάλει το χέρι του. Οι λόγοι ευνόητοι. Ακόμα και η κερδοσκοπία, η απατεωνιά, η διαφθορά και η διαπλοκή ακολουθούν ιεραρχίες στρατιωτικού τύπου. Απαγορεύεται η είσοδος στους νέους, στα φρέσκα μυαλά. Είναι «επικίνδυνοι» για την ανατροπή των κατεστημένων.

Όμως η ανάπτυξη αφορά ακριβώς αυτούς. Τους νέους. Αφορά τη δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, στη μικρή παραγωγική επιχειρηματικότητα, στον εξαγωγικό τομέα. Αφορά τη στελέχωση της κρατικής μηχανής με ανθρώπους που έχουν κάνει σπουδές και ξέρουν να διαχειριστούν την επικοινωνία με σύνεση. Αφορά νέους γονείς που αναζητούν χώρους να παίξουν τα παιδιά τους και καλύτερες υποδομές στην εκπαίδευση. Η ανάπτυξη αφορά την Ελλάδα που θέλουμε να αντικαταστήσει αυτήν τη σημερινή που συμβολίζει την αποτυχία σε όλο της το μεγαλείο. Την τραγωδία

Παρατηρώ και πάλι την ειδησεογραφία. Ο Λοβέρδος ανακοίνωσε πως θα κάνει κόμμα- κι άλλο κόμμα? Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μετασχηματιστεί σε κάτι περισσότερο σαφές για το μέσο ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ αλλά και πιο εύπεπτο για τον μονίμως εξοστρακισμένο αριστερό με το κλισέ λεξιλόγιο. Η Χρυσή Αυγή αθόρυβα και αποτελεσματικά δίνει τη μάχη της καθιέρωσης μιας σκληρής δεξιάς παράταξης γειτονιά με γειτονιά. Και κάπου ενδιάμεσα, όλοι οι υπόλοιποι αναζητούμε κοινά σημεία διαπραγμάτευσης με την –άλλοτε- ενωμένη Ευρώπη.

Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα καθημερινά αποτυχαίνει να μιλήσει στη γλώσσα του Έλληνα πολίτη. Να του δώσει λύσεις, να του προσφέρει παρηγοριά και διεξόδους, να του φτιάξει τη μεγάλη εικόνα στο μυαλό (το όραμα) που θα τον κινητοποιήσει δεμένο σε έναν αγαθότερο σκοπό, από την επιβίωση. Που έτσι κι αλλιώς ολοένα και καθίσταται δυσχερέστερη, με μελλοντικά απροσδιόριστες επιπτώσεις. Είναι τόσο προφανές που σχεδόν πονάει τις συνειδήσεις όσων ακόμα αγωνίζονται να συνταχθούν με την κοινή λογική και να την υπηρετήσουν δίχως εκπτώσεις.

Στην Ελλάδα οι νέοι έχουν γυρίσει την πλάτη στην πολιτική και καλά κάνουν. Διότι οι νέοι έχουν κριτήρια αμόλυντα από «τακτοποιήσεις» και «συμβιβασμούς» που χαρακτήρισαν την 30ετία της ασυδοσίας. Από την άλλη όμως δεν παύουμε να προβληματιζόμαστε: Μέσα από ποια εργαλεία η συμμετοχή των νέων στα όργανα της πολιτείας θα γίνει εφικτή? Έτσι ώστε να προβληθούν τα ειλικρινή και πραγματικά ζητούμενα τους, για την Ελλάδα που επιθυμούν να ζουν? Η παραδοσιακή τακτική της πυραμιδοειδούς διάταξης για τη διάχυση της πολιτικής «γραμμής» στα κοινωνικά στρώματα, έχει αποτύχει. Το εκλογικό σύστημα είναι αναξιόπιστο. Οι γραμματείες νέας γενιάς, οι νεολαίες των πανεπιστημίων και το φοιτητικό κίνημα, ο αθλητισμός και ο πολιτισμός δεν απηχούν την αγωνία και τον παλμό της νεολαίας, για τα επιθυμητά «επόμενα αποφασιστικά βήματα στο μέλλον».

Και οι νέοι θέλουν και πρέπει να κάνουν επιλογές. Αν θέλουμε να επενδύσουμε ουσιαστικά στην ανάπτυξη του τόπου, οφείλουμε να το κάνουμε με σχέδιο και σαφείς, ξεκάθαρες επιλογές. Και όχι από ανάγκη, από μιζέρια και από το ένστικτο της επιβίωσης.

Διότι ενώ η επιλογή μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, η ανάγκη των περιστάσεων είναι που μας εξωθεί σε αντιδραστικές συμπεριφορές και αγανάκτηση, ακόμα και συσπείρωση γύρω από φαιδρούς προφήτες δεινών αλλά και λαϊκιστές πολιτικούς της μιας θητείας.

Τα ρόλεξ είναι ροζ

Η Κλαίρη άφησε το τηλέφωνο στο τραπεζάκι και γύρισε προς το μέρος μου: "Η τάδε μας κάλεσε στο σπίτι της για φαγητό, θα είμαστε όλοι, θα παίξουν τα παιδιά και θα περάσουμε καλά".
Δεν ξέρω αν το "ωχ" ακούστηκε μέσα από το τσερβέλο μου, αλλά η έκφραση μου πρέπει να ήταν όλα τα λεφτά. Κι εγώ πως το κατάλαβα? Από τη δική της έκφραση-απάντηση και δυο τρία σχόλια του τύπου "ε μια φορά να δείξεις ότι θέλεις, δε γίνεται".
Όμως δεν ήθελα. Και γενικά δε θέλω τα πολλά-πολλά με κανέναν αυτή την εποχή, δεν τα γουστάρω. Δε θέλω να ακούω τη γνώμη κανενός, δε με ενδιαφέρει να βλέπω το πρόσωπο κανενός κατάματα, δεν είναι του γούστου μου οι αμπελοφιλοσοφίες με αγνώστους. Ίσως γιατί δε μου αρέσει η κριτική, σε όσα εγώ λέω όταν με πιάνει η ακατάσχετη λογοδιάρροια που με διακρίνει. Ως κλασσικός δίδυμος που θέλει ακροατήριο-έτσι δεν είναι Κλαίρη?
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, με τα καλάθια και τα ψώνια μας. Το τραπέζι ήταν ρεφενέ κι εμείς είχαμε να συμβάλλουμε ανάλογα. Τελικά η Κλαίρη μαγείρεψε και το φαγητό ήταν νόστιμο. Νομίζω ότι αν δε μαγείρευε η Κλαίρη θα εύρισκα μια δικαιολογία να μη φάω. Αυτό το χουϊ το έχω, είμαι παράξενος στις "οικειότητες". Απομακρύνομαι και επανέρχομαι μόνο αν μου τραβήξουν την προσοχή. Έτσι προτίμησα να χωθώ στον καναπέ, να παρατηρώ το Γιωργάκη μας να κάνει ζημιές και να χαζεύω τον μίσκα-μούσκα Μίκυ Μάους στην lcd οθόνη. Θυμήθηκα τη Μαρία που έλεγε ότι έχει δει τόσο πολύ Μίκυ (βλέπουν με το μωρό όταν τον κρατάει τα πρωινά που λείπουμε) που έχουν αρχίσει να τις δημιουργούνται ερωτήσεις σχετικά με την πλοκή και το ποιόν των κινουμένων σχεδίων.
Στο ίδιο μήκος κύματος μισονυσταγμένος, σκεφτόμουν γιατί ο Πλούτο να είναι σκύλος και πως γίνεται ο μάστορας να έχει τόσο μεγάλα αυτιά. Μια φωνή ακούστηκε πίσω από την πλάτη μου. Το φαγητό ήταν έτοιμο. Κατέβασα τα πόδια από τα μαξιλάρια και πάγωσα. Μα δεν ήταν αναμένο το καλοριφέρ? Το τζάκι που ακόμα σιγόκαιγε είχε απαλύνει το κρύο που είχε κάτσει στα φωτιστικά. Η πολυκατοικία δεν είχε ανεφοδιαστεί. Για κοίτα που αυτό το έχω ακούστει από τουλάχιστον 5 άτομα ακόμα. Φρίκη
Καθήσαμε γύρω γύρω απο το ορθογώνιο τραπέζι. Το μεσημεριανό μας ήταν πλούσιο. Άθελα μας ξεκίνησε μια συζήτηση για τα μέτρα, την κυβέρνηση την κρίση. Άθελα μου παρατηρούσα την παρέα. Άνεργος. Άνεργη. Ημιαπασχολούμενος. Μορφωμένη. Τυχεροί. Άτυχοι. Τα πρόσωπα δεν υπήρχαν πια, είχαν αντικατασταθεί από ιδιότητες της κρίσης. Από επίκτητες ταυτότητες με βάση την απασχόληση ή όχι. Το μόνο κοινό στα χείλη όλων ήταν το δηλητήριο. Η πίκρα στα μάτια που χαμήλωναν απογοητευμένα, τάχα μου προσπαθώντας να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις με ένα ξεκάρφωτο χωρατό. Το κρύο είχε κατέβει από τα φωτιστικά στα πιάτα μας.
Κι όμως τα παιδιά μας έπαιζαν αμέριμνα, στο δικό τους κόσμο. Γελούσαν, έκλαιγαν, φώναζαν, χώνονταν κάτω από το τραπέζι ανάμεσα στα πόδια των γονιών τους. Αυτός, ο κάτω κόσμος, ο ίσα-κι-έδαφος, ήταν πιο χαρούμενος, πιο ευχάριστος και πιο ξέγνοιαστος παρότι δεν περιελάμβανε φαγητό. Άραγε τι να τριγυρνά στα μικρά κεφαλάκια? Ο μάστορας του Μίκυ τους λύνει τα -παιδικά- προβλήματα? Ξέρουν ότι οι μαμάδες και οι μπαμπάδες τους -ένα επίπεδο πιο πάνω- τα αγαπάνε τόσο? Και ότι φοβούνται για το μέλλον τους?

Βγήκα από το γραφείο πεινασμένος με το εικοσάρικο της Κλαίρης στην τσέπη. Ήθελα να ψωνίσω μερικά ξηροκάρπια από το μαγαζί της πλατείας που φέρνει τα πιο φρέσκα. Γκαραντί. Βάδισα με τα χέρια χωμένα στο μπουφάν για λίγη ζέστη και τα κατάφερα. Μου φάνηκε όμορφη η Αθήνα εκείνη τη στιγμή. Να λοιπόν που όταν είσαι στα ζεστά και χορτάτος όλα σου φαίνονται φανταστικά, ψυθίρισα, γέρνοντας το κεφάλι λίγο στα δεξιά, σα να χα παρέα.
Ζήτησα φουντούκια, αμύγδαλα και καρύδια. Με ρώτησαν "καρύδια Ελληνικά θέλετε" κι εγώ γελώντας πονηρά απάντησα πως αν είναι νοστιμότερα αυτά θα προτιμήσω. Λίγο πιο πέρα στην ουρά μια κοντή, μυταρού και άσχημη μαντηλοφορεμένη μιλούσε στα Αγγλικά. Ήθελε να της τυλίξουν τα Γκρήκ Νατς σε σακουλίτσα για να μην της ανοίξουν στη βαλίτσα. Ήταν από κάποιο αραβικό κρατίδιο, σίγουρα.
Πλησίασα να πληρώσω κι εγώ και τότε το είδα. Ανασηκώνοντας το μανίκι της μπούργκας να πληρώσει, ένα ρόλεξ χρονόμετρο από ροζ χρυσάφι με τύφλωσε. Έμεινα άναυδος να κοιτάζω κι έκανα το σταυρό μου παρότι δεν πολυπιστεύω. Η πωλήτρια με κοιτούσε απορημένη. Άλλο ζώον κι αυτή, με τατουάζ στον καρπό παρακαλώ και σκουλαρίκια (όλες τάχαμου μοντέρνες, κι όλες ίδιες μια κοψιά αδιάφορες και ψυχρές σαν παγωτά του Δεκέμβρη). Μάλιστα είπα και γέλασα δυνατά. Πήρα την απόδειξη και το βαλα στα πόδια

Πήρα την Κλαίρη στο τηλέφωνο να της πω τι είχε γίνει. Ήθελα να γελάσουμε μαζί, μου είχε φανεί το θέαμα ξεκαρδιστικά κωμικοτραγικό. Τις προάλες τρώγαμε ρεφενέ, σ' ένα σπίτι που δεν είχε πετρέλαιο να ζεσταθούν οι ένοικοι του, και σήμερα ψωνίζοντας Ελληνικά καρύδια έπεσα πάνω στη γυναίκα του Πρίγκηπα που ήθελε τον Παναθηναϊκό (λέμε τώρα) με τη ρολεξούμπα δεμένη στις μαυροτριχάρες της. Τι ειρωνεία ρε παιδί μου. Στις εφημερίδες τα πρωτοσέλιδα μιλάνε για τις φοροαπαλλαγές των τέκνων που καταργούνται, η Ελλάδα χάνεται για πάντα, όπως την ξέραμε, ζούμε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας το σήμερα, και κάπου στο Κολωνάκι το....μουνί, χτενίζεται.

Και η όλη κατάσταση μ' εμάς παρέα ή χωρίς, μέχρι το τέλος του κόσμου, συνεχίζεται. Και τελικά τι προτιμώ? Να παίζω στο κάτω επίπεδο, το ένα-κι-έδαφος- αγκαλιά με το γιό μου.

Και χωρίς ρόλεξ, αμα λάχει να ουμε.....

Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για υπεύθυνη αντιπολίτευση

Εμείς εδώ, στην πατρίδα μας, έχουμε την κακή συνήθεια να έχουμε ταυτίσει την αντιπολίτευση με τη διαφωνία. Διαφωνία επί παντός επιστητού. Διότι έτσι πιστεύουν ότι ακούγονται ή οτι κλέβουν ψήφους
Επειδή ίσως η ίδια η λέξη αντι-πολίτευση ενδεχομένως ερμηνεύεται παγίως ως αντί-θεση και αντί-ρηση και όχι για παράδειγμα ως αντι-κατάσταση ή αντί-κληση ή (για κάνω και χιουμοράκι) αντί-χηση, δημιουργείται ένα μπέρδεμα στα μυαλά μας. Άρα και το πως εννοιολογικά θα ερμηνεύσεις τη λέξη είναι ένα πρόβλημα, καταλήγω
Φανταστείτε τώρα πρόβλημα για την ουσία των θεμάτων που συζητούνται και επιβάλλεται να υπάρχει αντιπολίτευση ως θεσμός. Διαπιστώνεται καταρχήν ότι επικρατεί ημιμάθεια και κάποτε, πλήρης άγνοια. Δε χρειάζεται να επεκταθώ όμως. Το κωμικό πρόσωπο της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων έχει πείσει τους πάντες. Η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, ας μας επιτρέψουν να μην αναφερθούμε καν, λόγω υψηλής αρτηριακής πίεσης αλλά και καλής διάθεσης μετά από εμπύρετο ίωση.
Εμείς εδώ στην πατρίδα μας, ερμηνεύουμε μονίμως τις καταστάσεις μονόπαντα. Απουσιάζει πλήρως η διάθεση για σφαιρική ενημέρωση. Για πλήρη γνώση και κατόπιν για γνωμοδότηση. Η επίπλαστη ευμάρεια αλλα και η εποχή των "ευκαιριών για όλους" του Ανδρέα Παπανδρέου, αντικατέστησε τη γνώση με τη γνώμη. Έτσι, εκεί που θα έπρεπε να πέφτει καρπαζιά σύννεφο για κάθε αηδία και αστήρικτη μπαρούφα που βγαίνει στην κοινωνία, ειδικά από άτομα της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, εμείς συμβιβαστήκαμε με το "όλες οι απόψεις δεκτές, δημοκρατία έχουμε". Ναι ρε παιδιά, δημοκρατία έχουμε, αλλά έχουμε και αντοχές που εξαντλήθηκαν. Η μάλλον δεν αντικαταστάθηκαν με άλλες αντοχές, ανθεκτικότερες στην μωρολογία. Να είναι καλά τα "δημοκρατικά" ΜΜΕ που στα business plans τους έπρεπε να χωρέσουν κάθε καρυδιάς καρύδι. Κουφάλα αναγνωρισιμότητα
Έλεγα λοιπόν ότι η ελληνική αντιπολίτευση έχει επιλέξει μονίμως να πηγαίνει κόντρα στην κυβέρνηση. Διαχρονικά. Να εφευρίσκει κάθε απίθανο ή πιθανό λόγο να λέει τα δικά της. Για καθίστε όμως λίγο. Δε γίνεται τόσα χρόνια κοινοβουλευτικού βίου, να μην έχει υπάρξει μια κυβέρνηση κάποτε που μία διάταξη του νόμου να την πέρασε σωστά. ΄Αρα προς τι αυτή η εμμονή?
Το είπα νωρίτερα. Ο Έλληνας είναι μονόπαντος. Μόνιμη σε αυτή τη χώρα είναι η Έριδα που χωρίζει τους ανθρώπους και τους "απαγορεύει" να βλέπουν και τις δύο πλευρές. Είτε είσαι αριστερός, είτε δεξιός. Είτε είσαι cosmote είτε vodafone. Είτε Ολυμπιακός, είτε Παναθηναϊκός. Είτε άντρας είτε αδερφή. Είτε υπάλληλος και εργάτης, είτε εξουσιαστής και αφεντικό. Τίποτα δεν υπάρχει ενδιάμεσα στη χώρα με τον πιό γαλανό ουρανό, το λαμπρότερο ήλιο και την δροσερότερη θάλασσα, από το μαύρο και το άσπρο που αντιλαμβάνονται τα διεστραμμένα μυαλά ορισμένων.
Αυτή τη φορά όμως, που δεν υπάρχει μπαγιόκο (χρήμα) να μοιραστεί, πάνω σε τί βασίζεται πχ η αντιπολίτευση του Τσίπρα? Μα ακριβώς σε ότι πιο εξωφρενικό και εξοργιστικό μπορεί να εξευρεθεί που θα διεγείρει τον ανασθητοποιημένο από τον πανικό και το φόβο της κρίσης. Από τη δραχμή, μέχρι τα μελίσσια. Από τις μονομερείς διαγραφές χρέους, μέχρι το ατελείωτο σεξ αλά Τατσόπουλος. Από τον "σοφό" Παπαδημούλη, μέχρι το "δροσερό" Αλέξη. Όλα χωρούν, αρκεί να τα λέμε ανάποδα
Πραγματικά τα ίδια ακριβώς έκανε και το ΠΑΣΟΚ επί Νέας Δημοκρατίας εποχή Καραμανλή γέρου και μετέπειτα. Τα ίδια και η ΝΔ επί ΠΑΣΟΚ όλων των εποχων. Είναι πάγια τακτική
Ωστόσο εγώ έχω μια άλλη πρόταση να καταθέσω ειδικά για το σήμερα, για τις τωρινές περιστάσεις.
Επειδή ούτως η άλλως είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα και όσο και να βαρούν τον πωπό τους κάτω οι διάφοροι πολιτικάντηδες, όταν έρθουν στην εξουσία δε θα μπορούν να αλλάξουν τίποτα και προς καμία κατεύθυνση ουσίας, ας αφήσουν τα καραγκιοζιλίκια και ας εγκαινιάσουν μια νέα μόρφή υπεύθυνης αντιπολίτευσης (αν θέλουν και μπορούν)
Ας σταθούν ως υπεύθυνοι πατριώτες αριστεροί αντιμέτωποι με τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται να γίνουν σε επίπεδο κράτους και κοινωνίας, ούτως ώστε να γίνεται δικαιότερη αναδιανομή των βαρών σε όλους τους Έλληνες πολίτες. Ασχέτως του αν διαφωνούν ή συμφωνούν με τις πολιτικές τους θέσεις. Η Ελληνική βουλή και οι νόμοι αφορούν όλους τους Έλληνες ανεξαιρέτως και όχι μόνο τους ψηφοφόρους του κάθε κόμματος.
Υπό αυτό το πρίσμα και την οπτική γωνία, είναι θεμιτός ο ανταγωνισμός σε επίπεδο εντυπώσεων, όχι όμως σε επίπεδο ουσίας της πολιτικής. Στο τί δηλαδή πραγματικά χρειάζεται ο τόπος, από όλο το πολιτικό σύστημα.
Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι μια κυβέρνηση που θα τολμά να μεταρρυθμίσει και μια αντιπολίτευση που θα ελέγχει το ορθόν και την ποιότητα των μεταρρυθμίσεων.
Ας αλλάξουν τροπάριο τελικά. Ας συνταχθούν με το συμφέρον του λαού που προσφεύγει απελπισμένος στις τάξεις τους, αναζητώντας μάταια μια εναλλακτική
Ας εξυπηρετήσουν τον αδύναμο, τον πολίτη που δεν έχει πρόσβαση. Ας πάψουν να φλερτάρουν μονίμως με την εύνοια των ισχυρών της κοινωνίας. Με τις αφανείς χρηματοδοτήσεις των ταμείων τους από το τραπεζικό και το εκδοτικό-επιχειρηματικό κατεστημένο.
Ας διαφωνήσουν και ας κάνουν αντιπολίτευση στα θέματα που πραγματικά πονάει ο τόπος
Διαφορετικά θα μείνουν κι αυτοί στην ιστορία ως κάποιοι που πέρασαν και δεν ακούμπησαν
Διότι τελικά το μεγαλύτερο ταμπού στην Ελληνική πολιτική είναι αυτός ο "πάγιος" ρόλος της αντιπολίτευσης. Αυτό το κακόγουστο θεατράκι, το μάπετ σόου με τους γκρινιάρηδες γέρους που ποτέ δε βρίσκουν τίποτα σημαντικό να σχολιάσουν. Η αν βρίσκουν, λόγω της υπερ-γκρίνιας τους για κάθε τι άσχετο και ανούσιο (προς άγρα δημοσιότητας), θάβεται τελικά κάτω από μια χιονοστιβάδα αντιπαράθεσης για την αντιπαράθεση.
Η αριστερά θα πρέπει να λειτουργήσει ρηξικέλευθα σπάζοντας τα κατεστημένα σχήματα αντίληψης, προς όφελος των πολιτών.
Ιδού η ρόδος........

Ο κοινός στόχος γεννάει την έκπληξη - του Χρήστου Γιανναρά

Αναδημοσιεύω αυτολεξεί με υπογραμμίσεις δικές μου, το κείμενο του Χρήστου Γιανναρά από την Καθημερινή, διότι λέει ακριβώς όσα όλοι σκεπτόμαστε, αλλά δεν τα συναρτούμε σε μια υλική γραπτή οντότητα συγκεντρωμένα. Αυτή η θέση, του Γιανναρά, με εκφράζει απόλυτα και στο ακέραιο και προσωπικά τη βλέπω ως καταστατικό χάρτη ή όραμα, μιας νέας εποχής. Ιδού:

 http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_25/11/2012_471513

Tο ποτήρι μπορεί να είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Kαι οι εκβιαστικές απαιτήσεις των δανειστών μας, η βαναυσότητα των διλημμάτων που μας θέτει η τρόικα, επιδέχονται δυο θεωρήσεις, δυο ενδεχόμενες πολιτικές: Tην εκδοχή της συμφοράς, δηλαδή της ποινής, και την εκδοχή της ευκαιρίας. Ποτέ μέσα στην Iστορία δεν κερδίζεται ανάσταση χωρίς πικρή γεύση θανάτου, ανάκαμψη δίχως να προηγηθεί απόγνωση.

H κυβέρνηση παλεύει, με νύχια και με δόντια, να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις της τρόικας σώζοντας αλώβητο το πελατειακό κράτος. Eπιλέγει την εκδοχή της ποινής, που τη φορτώνει ολόκληρη στο κοινωνικό σώμα σαν αδυσώπητη συμφορά. Tο καθεστώς της κομματοκρατίας άθικτο, οι εξωφρενικές προνομίες των κομματανθρώπων ταμπού: Pωτήστε, πόσοι «ειδικοί σύμβουλοι» του πρωθυπουργού σχολάζουν απράγμονες στο Mέγαρο Σταθάτου και με τι μισθούς, «έναντι» υπηρεσιών που προσφέρθηκαν ή ελπίζεται να προσφερθούν στο μέλλον. Πόσες «ειδικές γραμματείες» υπουργείων έχουν πρόσφατα δημιουργηθεί, πόσες εκατοντάδες εταιρειών του Δημοσίου συνεχίζουν να υπάρχουν μόνο για να χρυσοπληρώνονται κομματάνθρωποι. Πόσο μειώθηκαν οι απολαβές των βουλευτών και των υπαλλήλων της Bουλής, τι συνεχίζουν να στοιχίζουν στο πτωχευμένο κράτος τα «λειτουργικά έξοδα» των κομμάτων.

O εξωφρενικός δανεισμός (εν ψυχρώ κοινωνικό έγκλημα της κομματοκρατίας) έχει οδηγήσει τη χώρα σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον έσχατο εξευτελισμό να επιτροπεύεται η άσκηση της εξουσίας. Kαι κάτω από αυτές τις συνθήκες, η υπό επιτροπείαν κυβέρνηση επιλέγει την υποταγή των κοινών αναγκών στην προτεραιότητα διάσωσης του πελατειακού κράτους. Eπιλέγει να παραμένει το κράτος φέουδο συντεχνιακών συμφερόντων, συνδικαλισμένης ανικανότητας, παρασιτισμού και φυγοπονίας, κράτος θεσμοποιημένης κοινωνικής αδικίας, αναιδέστατης αναξιοκρατίας. Eτσι μεταβάλλει η κυβέρνηση την εξόφληση των δανείων σε σισύφειο εγχείρημα, δηλαδή σε εξόφθαλμη ματαιοπονία. Tο υπάρχον πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να δει τη συντελεσμένη καταστροφή σαν ευκαιρία αναγεννητικού κοινωνικού μετασχηματισμού, κατάλυσης του πελατειακού κράτους.

H τρόικα φυσικά και δεν ενδιαφέρεται να μας απαλλάξει από την ντροπή και την αθλιότητα της κομματοκρατίας –εξάλλου τηρεί και τα προσχήματα της μη-παρέμβασης σε όσες τυπικές-φορμαλιστικές (εντελώς ψευδιασθητικές) «ελευθερίες» μας επιτρέπουν να συντηρούμε. Oμως τα όσα εκβιαστικά απαιτούν κρατώντας μας ομήρους των δόσεων του αέναου δανεισμού μας, επιδέχονται, ναι, δύο τρόπους, δύο πολιτικές πρακτικές αντιμετώπισης: Nα δεχθούμε τον πνιγμό του εκβιασμού και της ομηρίας σαν ποινή και συμφορά ή να τον δεχθούμε σαν ευκαιρία ριζοσπαστικών τομών κρατικής ανασυγκρότησης, ανατροπής του πελατειακού κράτους.

Zητάει η τρόικα να περιμαζευτεί ο χαοτικός, δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας στη χώρα μας, να απολυθούν πολλές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων. H κυβερνητική προάσπιση του πελατειακού κράτους εμφανίζει την απαίτηση μόνο σαν ποινή και τη μεταβιβάζει στο κοινωνικό σώμα σαν συμφορά: Eντέλλεται απολύσεις με «κούρεμα», δηλαδή αδιάκριτες, χωρίς έλεγχο ποιος χρειάζεται και ποιος περιττεύει, χωρίς αξιολόγηση ικανοτήτων και προσφοράς (προκαλώντας βάναυση κοινωνική αδικία), αλλά και χωρίς στάθμιση των αναγκών κάθε συγκεκριμένης κρατικής υπηρεσίας (προδίδοντας παγερή αδιαφορία για τη λειτουργικότητα του κράτους). Προτιμάει η κυβέρνηση το αδιάκριτο «κούρεμα», διότι τον παραλογισμό του μέτρου τον φορτώνει στην τρόικα.

O άλλος τρόπος, η διαφορετική πολιτική πρακτική, θα ήταν να αξιοποιηθεί ο στυγνός εκβιασμός της τρόικας ως γόνιμη πρόκληση για καθολική κοινωνική συνέγερση στο τόλμημα «επανίδρυσης του κράτους». O πολίτης ξέρει ότι το πελατειακό κράτος (έστω κι αν το χρησιμοποιεί και ο ίδιος με ιδιοτέλεια) είναι συνώνυμο της υπανάπτυξης, της κοινωνικής αδικίας, του φασιστικού τραμπουκισμού των συνδικαλιστών του. Aν πιστοποιούσε ανιδιοτέλεια στον ηγέτη του, μάλλον θα στρατευόταν, με κάθε θυσία, στο εγχείρημα να στηθεί εξ υπαρχής κράτος στην υπηρεσία των πολιτών, κράτος άτεγκτης αξιοκρατίας, με πρώτο στόχο την ποιότητα της ζωής. Kαι μια καθολική συνέγερση σε τέτοιο εγχείρημα θα συνεπέφερε σχεδιασμούς και μεθοδικές πρακτικές για την απορρόφηση σε παραγωγικές πρωτοβουλίες των χιλιάδων, που σήμερα ανέλπιδα υποχρεώνονται να στερηθούν την ισόβια σίτιση από τον κρατικό κορβανά χωρίς τίποτα να αλλάζει στο «σύστημα».

Kάτι ανάλογο θα μπορούσε να κατορθωθεί και με αφορμή την απαίτηση της τρόικας για απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων: H τρόικα ενδιαφέρεται να επιβάλει την «ελευθερία», χωρίς έλεγχο και φραγμό, της ατομοκεντρικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Mια ανιδιοτελής (και προπάντων οξυμένης νοημοσύνης) πολιτική ηγεσία θα αξιοποιούσε τη δογματική απαίτηση για να διαλύσει «καρτέλ» συμφερόντων, να αναιρέσει ανισότητες ευκαιριών, να αποκαταστήσει κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή όρους δικαιοσύνης στην άσκηση επαγγελμάτων, όρους γόνιμου ανταγωνισμού.

Kόπτεται η τρόικα και ηθικολογούν γαυριώντες και φρυαττόμενοι οι πολιτικοί λακέδες των δανειστών μας: να εξαλειφθεί η φοροδιαφυγή στη χώρα μας. Aλλά η κυβέρνηση για να εξαλείψει τη φοροδιαφυγή πρέπει να απαρνηθεί το πελατειακό κράτος, δηλαδή τον τρόπο ή την πρωτεύουσα πρακτική με την οποία ασκείται η πολιτική στο Eλλαδιστάν. Δεν έχει την πρόθεση να το κάνει. Παίζει κρυφτούλι με την τρόικα κυνηγώντας μικροπωλητές της «λαϊκής» ή ψιλικατζήδες βιοπαλαιστές και αφήνοντας ανενόχλητους τους κεντρικούς πυλώνες, τα εδραιώματα της φοροδιαφυγής, που είναι και αντερείσματα του πελατειακού κράτους.

Kοντολογίς: το καθεστώς επιτροπείας, δηλαδή η υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, θα είναι η αδιέξοδη μοίρα μας, για πολλές δεκαετίες, αν δεν απαλλαγούμε, ρεαλιστικά και με συνέπεια, από το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, τη γάγγραινα του πελατειακού κράτους, τη συμφορά και ντροπή της κομματοκρατίας. Tο δίλημμα για την ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρο: Ή απαλλάσσεται από το πελατειακό κράτος, δηλαδή από το σημερινό πολιτικό σύστημα, και επιχειρεί με καινούργιο Σύνταγμα την επανίδρυση του κράτους (έναν κοινωνικό μετασχηματισμό που να στοχεύει στην ποιότητα, στην αξιοκρατία, στην αριστεία) ή μπαίνει οριστικά στο λούκι της επιτροπευόμενης συμφοράς με αναπόδραστη κατάληξη το ιστορικό της τέλος.

Φυσικό να ρωτάμε όλοι: πώς, με ποιες πολιτικές πρακτικές θα κατορθωθεί η απαλλαγή από την κομματοκρατία. Oμως τουλάχιστον από την Iστορία συνάγεται η απάντηση ότι για τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει μια κοινωνία δεν υπήρξαν ποτέ προβλέψεις ή συνταγές. Στην έκπληξη οδηγεί η σαφήνεια των στόχων. Kαι το να γίνουν οι στόχοι κοινή συνείδηση μιας κρίσιμης μάζας του πληθυσμού.

Oι εκπλήξεις γεννιώνται, δεν υπαγορεύονται...

Και συμπληρώνω το δάσκαλο, λέγοντας το εξής: Οι εκπλήξεις έρχονται πάντοτε από το εξωτερικό, έστω και με τη μορφή.....φιλελλήνων ή Ελλήνων του διαφωτισμού....

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται πάντοτε κρύο

Όταν γράφαμε στις 12 Μαρτίου για τις μελλούμενες εξελίξεις στον Παναθηναϊκό

http://www.overlap.gr/%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CF%8C%CE%BC/

 δεν ήταν δυνατό να φανταστούμε ότι λίγους μήνες μετά, η πραγματικότητα θα επαλήθευε στο ακέραιο τις προβλέψεις μας.

Όχι --δεν έχουμε ικανότητες μέντιουμ, ούτε διαβάζουμε γυάλινες σφαίρες, όμως μια απλή παρατήρηση της ιστορίας του συλλόγου σε σχέση με πρόσωπα και πράγματα, πολλές φορές είναι αρκετή για να χαράξει στο μυαλό τις αδρές γραμμές των εξελίξεων.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν βρίσκεται σε κρίση αντίστοιχη με το σκοτάδι που έχει πέσει στην πολιτική ζωή. Σε μια περίεργη ταύτιση που μόνο κάποια ανώτερη δύναμη θα μπορούσε να εξηγήσει. Το χειρότερο? Δε φαίνεται να υπάρχει χειροπιαστή και άμεση λύση.

Η μάλλον μόνο μια λύση θα μπορούσε να υπάρξει και αυτή δεν είναι άλλη από το Γιάννη Βαρδινογιάννη. Τον μέχρι σήμερα «σιωπηλό συνέταιρο» της εποχής Αλαφούζου, για όσους καταλαβαίνουν περισσότερα απ όσα γράφουν οι εφημερίδες.

Ξενίζει αυτή η παραδοχή και σίγουρα δημιουργεί αντιδράσεις στο θυμικό. Σε κάποια άλλη διάσταση όμως, όχι απαραίτητα πραγματική, «κάποιοι» μπορεί να τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση που το «σχέδιο» τους έχει πάρει σάρκα και οστά.

Το «σχέδιο» που αφορά την πλήρη αποδόμηση του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, εντός μιας τραγωδίας που δε φαίνεται να έχει σταματημό. Και όλα αυτά, από τη στιγμή που η «αγία οικογένεια» αποχώρησε ενεργά από την ΠΑΕ. Τυχαίο? Ίσως και να είναι τυχαίο, ίσως και να μην είναι.

Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί όμως, ότι ο άλλοτε ανταγωνιστικός σύλλογος θα είχε φτάσει στο σημερινό σημείο? Να έχει χάσει το πρωτάθλημα από τις πρώτες αγωνιστικές, να έχει μείνει εκτός Ευρώπης μαζεύοντας τριάρες, να διώχνει παίκτες σημαίες τις ομάδας με αστείες δικαιολογίες, να εισπράττει τον οίκτο των αντιπάλων του και να ασχολείται μονάχα με τη…διαιτησία και το twitter?

Εποχές που οι «πιστοί οπαδοί» εξοβέλιζαν με πορείες και πύρινες εκδηλώσεις στις κερκίδες εναντίον του «καθεστώτος Βαρδινογιάννη», σήμερα μοιάζουν νοσταλγικό παραμύθι. Εποχές που το ΟΑΚΑ γέμιζε με κόσμο σε αγώνες κυπέλλου σήμερα αποτελούν ανάμνηση. Εποχές που ο πρόεδρος δε δίσταζε να διώξει τον προπονητή, που δικαίως η αδίκως έκραζαν εφημερίδες και φίλαθλοι, αποτελούν μυθολογία.

 Εμείς πιστεύαμε πως ένας σύλλογος σαν τους Πράσινους, με τόσο καλή οργάνωση, έμπειρα στελέχη και διοικητικούς μηχανισμού, ακαδημίες, χιλιάδες φίλους και μετόχους με οικονομική επιφάνεια, φιλικά προσκείμενο τύπο, καλές διεθνείς σχέσεις με ΟΥΕΦΑ κλπ, ακόμα και σε στενάχωρες εποχές που «λεφτά δεν θα υπάρχουν», θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Θα έδειχνε χαρακτήρα ανεξάρτητα από το ποιος θα ήταν επικεφαλής. Από την ιδιοσυγκρασία του προέδρου του.

Μάταια όμως τα πιστεύαμε, όπως απεδείχθη. Ο συνεκτικός ιστός που όλα τα κρατούσε στον αφρό ήταν τελικά ο Βαρδινογιάννης. Με το που τα «παράτησε», όλα κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Με το που «τελείωσε» από το ποδόσφαιρο, χάθηκε και η αίγλη του συλλόγου, που σύρεται κουρελής και αδύναμος στη χλεύη της «παράγκας» και την απογοήτευση των φίλων του. Σε κάθε επίπεδο.

Ας τελειώνει το μαρτύριο λοιπόν! Ας φάμε το κρύο πιάτο της εκδίκησης και ας πάμε παρακάτω. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ζήσει και θα ζήσει. Σε κόντρα κάθε πείσματος και κάθε παλιάς αντιδικίας. Είναι το κάρμα αυτής της ιστορικής ομάδας να ξεπερνά κάθε δυσκολία. Και θα τα καταφέρουμε ενωμένοι στον κοινό σκοπό που είναι μόνο ένας: «Στις χαρές και τις λύπες μαζί….»

Φαρσοκωμωδία η Ελληνική δημοκρατία

Τα όσα είδαμε χτές είναι η τιμωρία των βουλευτών και των κυβερνήσεων της Ελλάδας, που τόσα χρόνια βιάζουν τη δημοκρατία, με αισχρά νομοθετήματα και φαβοριτισμό υπέρ των ολίγων προνομιούχων.

Βιάζουν τη δημοκρατία που τους παραχωρήθηκε για να αναδιανείμουν το εθνικό εισόδημα με δίκαιο και ηθικά συμπαγή τρόπο, και αυτή καταχράστηκαν και εξευτέλισαν τους νόμους, τους θεσμούς και την ίδια τη λειτουργία του πολιτεύματος.

Έτσι έχουν μέχρι στιγμής τιμωρηθεί τριπλά. Πρώτον γιατί κανείς τους δεν θα είναι βουλευτής ξανά την επαύριο, μιας και "υποχρεώθηκαν" να ψηφίσουν μέτρα πρωτόγνωρης σκληρότητας για τους άλλοτε χαϊδεμένους τους ψηφοφόρους. Δεύτερον γιατί ζουν στιγμές θεσμικής απαξίωσης έχοντας ανάμεσα τους εκτρώματα κοινωνικά και πολιτικά, όπως η Χρυσή Αυγή, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Τρίτον γιατί στη χτεσινή συνεδρίαση της ολομέλειας, εξεγέρθησαν οι ίδιοι οι υπάλληλοι της βουλής, δηλαδή όσοι με σκανδαλώδη και προκλητικό τρόπο είχαν κατά καιρούς διοριστεί απο τις διαδοχικές κυβερνήσεις της συμπολίτευσης.

Τι άλλο απομένει για να αποτελειώσει στα μάτια των Ελλήνων αυτό το κοινοβουλευτικό απόστημα? Μα το καταφέρνουν οι ίδιοι από μόνοι τους με την παροιμιώδη ανικανότητα και την βουλιμία για εξουσία χωρίς αντίκρισμα. Θα φάνε λοιπόν στο κεφάλι τον επίτροπο να τους ορίζει ώς δερβέναγας, θα φάνε και το λογαριασμό με τα δεσμευμένα χρήματα που με το σταγονόμετρο θα εκταμιεύονται. Θα τρώνε τη λέζα της κάθε Μέρκελ και του κάθε ΔΝΤ στα διεθνή φόρα. Θα γίνονται ρεζίλι στις εφημερίδες, στις ταβέρνες, στα σοκάκια της κάθε πόλης.

Χτες όμως, είδαμε ότι το επίπεδο της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ είναι επιπέδου κατάληψης γυμνασίου. Μπάχαλο να γίνεται με κάθε κόστος "γιατί έτσι μας γουστάρει, γιατί έτσι θα καταλύσουμε το αστικό κράτος". Από το οποίο όμως επιδοτείστε, καθώς επίσης και από τους αφανείς παράγοντες του, που σας "σπρώχνουν" φράγκα και υποστήριξη παρασκηνιακά, για να έχετε τις "πλάτες" να τα κάνετε. Προσπάθησαν λοιπόν προς 3 κατευθύνσεις να τα κάνουν σαν τα μούτρα τους. Έστησαν τα επεισόδια απέξω με τους γνωστούς χουλιγκάνους-πασπαρτού. Έστησαν τις δήθεν αντισυνταγματικές προσφυγές για ακύρωση της διαδικασίας (τρίχες κατσαρές). Στήριξαν το αντάρτικο των υπαλλήλων της βουλής, αυτοαναιρώντας το δικό τους θεσμικό ρόλο εντός της αιθούσης!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να φωνάζει στο πεζοδρόμιο, γιατί αυτός είναι, αυτά ξέρει, αυτό έχει μάθει. Για τον ίδιο λόγο η Χρυσή Αυγή δέρνει και βρίζει. Αυτοί είναι!Αυτά ξέρουν!Με αυτά βιοπορίζονται!Το ΚΚΕ προσπαθεί να παραδώσει μαθήματα ηθικής πολιτικής και υπεύθυνου λόγου, σα να μιλάει μια μούμια μέσα από τη σαρκοφάγο νομίζοντας ότι αναστήθηκε στο σήμερα. Με πορείες, καταλήψεις, αποκλεισμούς λιμανιών, πανώ στην Ακρόπολη, φεστιβάλ για τη νεολαία τους! Αυτοί είναι! Αυτά κάνουν! Αυτό είναι το ποιόν τους!! Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι πολιτικά κατακάθια και εξόριστοι των άλλων χώρων, κληρονόμοι του Καρατζαφέρη και των φολκλορικών χουντικών ενστίκτων της λαϊκής δεξιάς. Η ΔΗΜ.ΑΡ θυμίζει γεροντοκόρη που της πρότειναν ραντεβού στα 60 της και στην προσδοκία του έρωτος και του έγγαμου βίου, κάνει απίστευτα εγωιστικά καπρίτσια και σκηνές, χωρίς λόγο και αιτια. Θα πάψει ποτέ να είναι γεροντοκόρη? Όχι.....

Και όλοι αυτοί που μας οδηγούν?? Στο μονόδρομο που λέγεται Σαμαράς και Βενιζέλος

Δηλαδή μας οδηγούν να επιλέξουμε εξ ανάγκης αυτούς που εκπροσωπούν το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που μας έφτασε ως εδώ. Που αντί να βρίσκονται οι μισοί εξ αυτών στη φυλακή για ποινικά αδικήματα εναντίον όλων των Ελλήνων με τα εγκλήματα πολιτικής που έχουν διαπράξει εδώ και τόσα χρόνια, θα έχουν το χρόνο και την εξ ανάγκης άφεση αμαρτιών, για να "επανιδρύσουν" και να ξαναεφεύρουν τον εαυτό τους, στην Τροϊκανή κολυμπήθρα του Σιλωάμ....

Αυτό όλο το σενάριο, είναι για το Δελφινάριο, για να μην πω ότι με πρωθυπουργό το Σεφερλή θα ήμασταν σοβαρότεροι άνθρωποι.

Και το χειρότερο ποιό είναι?

Η διαπίστωση-η συνειδητοποίηση,  πως εξαιτίας της πίεσης της Τρόϊκα μπόρεσαν να δρομολογηθούν άυτές οι επώδυνες, άχαρες και άκαμπτες αλλαγές......γιατί εμείς από μόνοι μας ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΙΚΑΝΟΙ να τις κάνουμε..........

Πόση ξεφτίλα πια να αντέξει ένας Έλληνας?

Αριστερός και μεταρρυθμιστής δεν γίνεται

Στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει το παράδοξο

Να θεωρούνται μεταρρυθμιστές και προοδευτικοί οι....νεοφιλελεύθεροι με όσα αυτοί ευαγγελίζονται για την οικονομία και την κοινωνία

Και οι αριστεροί να βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, παγιδευμένοι σε παρωχημένες θεωρήσεις του σήμερα, που περνούν μέσα από την ανάγκη για τον έλεγχο του κράτους (που στη χώρα μας είναι.....τα μέσα παραγωγής)

Αυτό το παράδοξο δεν εξηγείται με ιστορικούς όρους

Την εποχή του εμφυλίου η αριστερά ήταν όσοι αγωνίστηκαν κόντρα στον κατακτητή Γερμανό. Αυτό όμως ήταν ταυτόχρονα και μια βολική απάτη, καθώς όσοι πολέμησαν δεν ήταν απαραίτητα αριστεροί.

Καλώς ή κακώς όμως, ο χώρος της ανεξαρτησίας ορίστηκε από το πνεύμα της αριστεράς ακόμα και στους αγώνες ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών

Από τη μεταπολίτευση και εδώθε όμως, το πράγμα αρχίζει να αλλάζει

Η αριστερά γίνεται κομμάτι του ίδιου του συστήματος (νομιμοποιείται δηλαδή μέσω της διαδικασίας των εκλογών) και ουσιαστικά η ίδια ακυρώνει  την ορμή, τα μηνύματα και την επαναστατικότητα που την  τροφοδοτούσε με πάθος και όραμα μέχρι εκείνη τη στιγμή

Η αριστερά έχασε το ρόλο της, μέσα σε ένα κόσμο ειρήνης και δημοκρατίας

Αυτό ήταν και η αρχή της παρακμής της

Το ένα κομμάτι το σταλινικό, παρέμεινε στρατευμένο σε μαρξιστικές ερμηνείες της πραγματικότητας, οδηγούμενο σε γραφικότητες λόγου και πράξεων

Το άλλο κομμάτι το ανανεωτικό, δε μπόρεσε ποτέ να διαφοροποιηθεί σημαντικά από το πολυσυλλεκτικό ΠΑΣΟΚ, που έξυπνα μάζεψε στους κόλπους του, τους "συστημικούς" αριστερούς

Τόσο στη μία, όσο και στην άλλη περίπτωση, επήλθε πλήρης διαχωρισμός της έννοιας αριστερά με την πολιτική της έκφραση

Ενώ δηλαδή παραδοσιακά η αριστερά αγωνίζεται για τις ελευθερίες, την πρόοδο, την ανανέωση, την αναδιανομή του πλούτου, και γενικότερα την κοινωνικοποίηση της παραγωγής μιας κοινωνίας, στην Ελλάδα η αριστερά ταυτίστηκε με το κράτος, την εξουσία, τα συνδικάτα, την επέκταση του δημοσίου τομέα σε βάρος του ιδιωτικού και πολλά άλλα

Κοντολογίς η αριστερά αυτοαναίρεσε την ύπαρξη της

Έτσι σήμερα που βρίσκεται στις επάλξεις για να υπερασπιστεί "τα δίκαια του λαού", στην πραγματικότητα υπερασπίζεται την αδράνεια, το κατεστημένο, το άδικο κράτος, την παραοικονομία, τις δημόσιες ελίτ, τα διαπλεκόμενα

Και στη θέση της αριστεράς βρίσκονται οι νεοφιλελεύθεροι που επιθυμούν....το άνοιγμα της οικονομίας και των αγορών.

Όσα δηλαδή μας επιβάλλει η Τροϊκα να κάνουμε, για τον απλούστατο λόγο ότι έτσι λειτουργεί η Ευρώπη, τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης εδώ και χρόνια. Γιατί με αυτό τον τρόπο είναι οργανωμένες οι οικονομίες τους και άρα οι κοινωνίες τους, κατ' επέκταση

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή σήμερα, για τις αξίες που πρεσβεύει η αριστερά , από το πρόσωπο που εμφανίζει η Ελληνική αριστερά στο σύνολο της, σήμερα

Τα μέσα και τον τρόπο δράσης της, που είναι ολότελα αναχρονιστικός, εγκλωβισμένος στο παρελθόν, συμφεροντολογικός, ουτοπικός ταυτόχρονα και φτάνει μέχρι την υιοθέτηση εντελώς φασιστικών πρακτικών, αντί να σέβεται τη δημοκρατία, στην οποία ούτως ή άλλως είναι με τη θέληση της ενταγμένη.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή για έναν αριστερό, το να καταλήγει να συμφωνεί με όσα λέει ο Σαμαράς ή ο Μάνος ή ο Βενιζέλος, επειδή στην πραγματικότητα ο μοναδικός τρόπος για να αλλάξει η Ελλάδα, είναι να γίνει....νεοφιλελεύθερη.....

Γιατί χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ?

Όσο περνάει ο καιρός, το πράγμα αρχίζει να ξεμπλέκεται, το κουβάρι, ο μίτος, για να το διατυπώσω πιο όμορφα.

Κάθε κατεργάρης αποκαλύπτεται, κάθε ρόλος στο θεατρικό γίνεται πενηνταράκια, και ακόμα και οι πλέον αδαείς, αντιλαμβάνονται.

Γιατί το σύστημα χρειάζεται το ΣΥΡΙΖΑ σήμερα? Και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει τροχιά, μεταλλασσόμενος από κόμμα της άκρας αριστεράς σε νέο ΠΑΣΟΚ?

Πρώτον γιατί το σύστημα απεχθάνεται τα κενά. Δεύτερον γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην εκτόνωση της κρίσης που περνάμε.

Αυτό που λέω είναι πως το σύστημα πρέπει να εξισορροπήσει τις πολύ μεγάλες αντιδράσεις που θα προκαλέσει σε επίπεδο κοινωνίας το Μνημόνιο 3 που αυτές τις μέρες συζητείται.

Με ποιό τρόπο θα το καταφέρει αυτό? Με το να βγάλει στην εξουσία το πλέον λαοφιλές και λαοπρόβλητο κόμμα το οποίο συγκεντρώνει αυτή τη στιγμή τα υψηλότερα ποσοστά, και φαίνεται πως πείθει με την ορμή του λόγου του, αλλά και το πρόσωπο του ηγέτη του, Αλέξη Τσίπρα.

Εκλεγόμενος ο ΣΥΡΙΖΑ με την πλειοψηφία, αμέσως απελευθερώνει τον περισσότερο ατμό που βρίσκεται αυτή τη στιγμή εγκλωβισμένος μέσα στην πολιτική χύτρα, και απειλεί με έκρηξη και απρόβλεπτες συνέπειες τους εμπλεκόμενους.

Επίσης με την ίδια κίνηση, συσπειρώνει στον ίδιο χώρο τα ορφανά του σοσιαλισμού, που αφήνει πίσω του το έρημο ΠΑΣΟΚ αλλά και η παραπαίουσα ΔΗΜ.ΑΡ, ενώ ταυτόχρονα, φέρνει το αντίπαλο δέος στη λαίλαπα της ακροδεξιάς, που έχει αποσυντονίσει το μεσαίο χώρο.

Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ? Το δεκανίκι του συστήματος, σε απλά ελληνικά.

Όπως διαχρονικά, έχει καταδικαστεί η αριστερά να υπηρετεί αυτό τον ρόλο, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Είτε γνωρίζοντας το, καρπούμενη ανταλλαγμάτων, είτε αγνοώντας το, σε ακτιβιστικό ρόλο αντισυστημικού και εξωθεσμικού παράγοντα.

Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη συνομιλεί με τον Τσίπρα. Πράγμα που σημαίνει πως εφόσον έχει αποφασιστεί ότι η Ελλάδα θα μείνει στο Ευρώ, νομιμοποιείται εμμέσως η συνέχεια και η εφαρμογή των μνημονίων, ακόμα και μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, σε λίγο καιρό.

 Και ας μην έχει κανένας αμφιβολία.

Το δρόμο τον έστρωσε η κυβέρνηση Παπαδήμου, ακολούθησε η τρικομματική, ούτως ώστε να δρέψει δάφνες ο Αλέξης, παριστάνωντας "μέσα" τον Αντρέα που "θα συγκρουστεί με το κατεστημένο". Ενώ έξω, θα τραγουδάει άλλα τραγούδια, και θα κάνει τις ίδιες συμφωνίες αμοιβαιότητας όπως και οι προκάτοχοι του.

Είναι φανερό, ότι ακόμα κι έτσι, ρήξη με το σύστημα δεν επέρχεται. Ας υπάρξει όμως το όφελος της κοινωνικής ειρήνης, στην πιο δύσκολη καμπή της σύγχρονης ιστορίας μας, ούτως ώστε να κερδηθεί χρόνος ωριμότητας για την Ελλάδα, ώστε να χωνευτούν και να εμπεδωθούν τα νέα δεδομένα για όλους μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, αναπληρώνει το κενό και δίνει μια προσωρινή λύση, μέχρι να βρεθεί ο....επόμενος που θα οδηγήσει τη χώρα -όλοι το ευχόμαστε- σε ακόμα ασφαλέστερες κατευθύνσεις.

Προσωπικά πιστεύω πως θα είναι και ξενόφερτο πρόσωπο, ελληνοαμερικάνος, ελληνοεγγλέζος, κάτι τέτοιο τέλοσπάντων με μεγάλη εμβέλεια προσωπικότητας και προβολή στην Ευρώπη και τον κόσμο....

Το σύστημα καταρρέει

Τα όσα ζούμε τις τελευταίες ημέρες, μόνο ένα πράγμα δείχνουν.*

Ένα σύστημα σε πανικό, ένα κράτος σε διάλυση, μια κοινωνία που προσπαθεί να αντιληφθεί προς τα που κινείται "η σωτηρία", ώστε να την ακολουθήσει. Μάταια όμως.

Αυτή τη στιγμή, ο συνεκτικός ιστός του συστήματος, εκλίππει. Δεν υπάρχει πια. Ποιό ήταν το δίχτυ που κρατούσε μαζί, όλα τα ετερόκλητα και ετερόφωτα κομμάτια του πάζλ, που σήμερα το καθένα κινείται ανεμπόδιστα, συμβάλλοντας στο χάος?

Μα το φτηνό χρήμα. Τα κονέ. Τα κοινά συμφέροντα. Οι λόγοι για τους οποίους οι τυχόν "διαφορές" αμβλύνονταν, όταν επρόκειτο για την "ανάπτυξη" και την "πρόοδο" του συστήματος.

Η κόλλα που κρατούσε τις διάφορες κοινωνικές ομάδες ενωμένες στην ίδια τύχη, ήταν τα κάθε λογής και σημαντικότητας μικρά ή μεγάλα προνόμια. Το περιθώριο "ωφέλειας", στο περιθώριο της διαπραγμάτευσης με το εκάστοτε παρακλάδι του ανώνυμου, τυφλού και πανταχού παρόντος σύστηματος νομής και ελέγχου της εξουσίας.

Σήμερα το μωσαϊκό αυτό αποσυντίθεται, γίνεται κομμάτια.

Δυστυχώς, η ένταση και η φωτιά της πίεσης που δεχόμαστε από την Ευρώπη, ακόμα δεν αρκεί ώστε να "λιώσουν" τα κομμάτια και να αναμιχθούν, δημιουργώντας ενδεχομένως καινούργια κράματα. Άρα να παραχθούν νέα αιτήματα, νέες φιλοδοξίες, νέες στρατηγικές. Να φανεί ποιοί και πως θα αδράξουν την επόμενη ημέρα. Να δούμε τελικά ποιό το μίγμα της επικράτησης. Οι συσχετισμοί

Αυτή τη στιγμή παρατηρούμε την αποσάθρωση, τα τμήματα που ξεκολλούν από το σύνολο στην τύχη και καταρρίπτονται με κρότο στο σκληρό τσιμέντο της πραγματικότητας. Πολλές οι αδράνειες στην Ελλάδα, μικρή η ευελιξία, πολύ άκαμπτο το σύστημα, και για το λόγο αυτό πολύ εύθραυστο.

Τελείωσαν τα λεφτά, τελείωσε και η "πολιτική" στην Ελλάδα. Ευτυχώς θα πω εγώ, καιρός ήταν.

Καιρός ήταν να διαλυθεί αυτό το μαύρο και ανήθικο καθεστώς μαφιόζικης διακυβέρνησης και να χυθεί άπλετο φως, έστω και επιλεκτικά, έστω και κατά σύμπτωση, στις σκοτεινές βιβλιοθήκες που κρύβονται τα βρωμερά μυστικά της μεταπολίτευσης.

Καιρός είναι με λίγα λόγια, να αποχαιρετήσουμε τον τρόπο που ζούσαμε, επικοινωνούσαμε και ονειρευόμασταν. Όμως καιρός είναι να σκεφτούμε και τι θέλουμε για το μέλλον. Εμείς οι ίδιοι, προσωπικά. Όχι όσοι ενεργούν "στο όνομα του λαού", δηλαδή εξ ονόματος μας.

Ας είμαστε σε εγρήγορση. Πολλά θα δούμε και ακόμα περισσότερα θα μάθουμε. Οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές.

* Λίστα Λαγκάρντ και Βαξεβάνης, βία σε βάρος των διαδηλωτών και δηλώσεις Δένδια μετά τη δημοσίευση στην Guardian, αποπομπή δημοσιογράφων--Μανδραβέλη και σήμερα των συντελεστών πρωινής εκπομπής της ΈΡΤ,  αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις μεταξύ των ιεραρχών της εκκλησίας, αλλολοσυγκρουόμενες δηλώσεις μεταξύ των μελών του κυβερνητικού συνασπισμού, επιθέσεις χάκερ στο Υπουργείο Οικονομικών την 28η Οκτωβρίου....και πολλά άλλα.....

Έρχεται η ώρα του Αλέξη

Κατά πως φαίνεται η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση συνασπισμού έχει ήδη ξεκινήσει.

Πολλά τα σενάρια που κυκλοφορούν για την επόμενη μέρα, προσωπικά το επικρατέστερο θεωρώ πως είναι ότι τα μέτρα μεν να περάσουν, αλλά να συνιστούν τελικά πύρρειο νίκη της συμπαράταξης.

Με λίγα λόγια, οι ψήφοι να κινηθούν γύρω από την οριακή πλειοψηφία που θα καθορίσει η παρουσία -πάνω κάτω- 150 βουλευτών, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Άντε και κάτι ψιλά από ΔΗΜ.ΑΡ, ενδεχομένως.

Αυτό σημαίνει πως τα πήλινα πόδια της εξουσίας -όπως πολύ ωραία μου είπε ένας φίλος χτές- έχουν ήδη διαρραγεί και υποχωρούν κάτω από το βάρος των μεταρρυθμίσεων.

Για κακή μας τύχη, ο επόμενος στη σειρά της εξουσίας είναι ο Τσίπρας.

Δεν πρόκειται φυσικά να σχολιάσω αν μου αρέσει ή όχι, είναι προφανές ότι ασχέτως προσωπικών γούστων η πραγματικότητα έτσι υπαγορεύει. Πως αυτός θα ηγηθεί του αριστερού μπλόκ εξουσίας, έτσι όπως θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές. Με δεκανίκια τη ΔΗΜ. ΑΡ, το "παλιό" ΠΑΣΟΚ των λαϊκιστών, ολίγο από ΚΚΕ και ψήφο εμπιστοσύνης από διάφορους "αγανακτισμένους" που πανικοβάλλονται στη θέα των ποσοστών που γράφει η Χρυσή Αυγή.

Τι συνεπάγεται η εκλογή Τσίπρα? Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ' όσα κάνει αυτή τη στιγμή ο Σαμαράς. Το επικοινωνιακό διαφέρει, γιατί πρακτικά με την Τροϊκα και το Βερολίνο στο σβέρκο μας, λίγα έως ελάχιστα είναι τα όσα μπορεί ένας πολιτικός να "παρουσιάσει" ως εναλλακτικές. Δεν υπάρχουν εναλλακτικές και αυτό είναι πασιφανές. Τα πάντα γίνονται ξεκάθαρα για το παιχνίδι της πολιτικής και όχι της ουσίας. Για το λόγο αυτό, φρονώ ότι και ο κύκλος εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ με αντιπολίτευση μια τριών αποχρώσεων δεξιά (την ανανεωτική της ΝΔ, την παραδοσιακή του Καμμένου και την ακτιβιστική ακροδεξιά της Χρυσής Αυγής) θα είναι βραχύβιος.

Πρώτον για λόγους ουσίας. Δεν υπάρχουν θέσεις και προτάσεις που να βασίζονται σε κάποια πραγματικότητα ή στον ρεαλισμό. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες τάζουν στον κόσμο τους και το γνωρίζουν όλοι. Το περιβάλλον εντός του οποίου κινούμαστε τόσο τοπικά, όσο και ευρωπαϊκά, είναι ολότελα "απαγορευτικό" για κάθε παρέκλιση από τα μνημόνια.

Δεύτερον για λόγους εσωτερικής διάρθρωσης. Το σύντομο χρονικό διάστημα εντός του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί από άθροισμα συνιστωσών, να γίνει ενιαία φωνή με στόχο την εξουσίας, είναι μικρός και αναπόφευκτα οι εσωτερικές φωνές μέσα στο συνασπισμό, είναι έντονες. Η πρώτη διάσπαση θα γίνει με το που ο Τσίπρας θα εξαγγείλει τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων με την Τροϊκα.

Τρίτον για λόγους πρακτικούς και καθημερινούς. Η ελληνική κοινωνία είναι συντηρητική και αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε άμυνα. Έχουν χαθεί κεκτημένα και προνόμια, σχέσεις και εξαρτήσεις, ενώ το χρήμα από την κορυφή προς τη βάση, έχει παύσει να ρέει. Οι απολύσεις στο δημόσιο είναι δρομολογημένες και προαπαιτούμενες, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι πλέον ο μόνος τρόπος να αλλάξει το κλίμα μέσω κάποιας ανάπτυξης. Υπάρχει τεράστια πίεση για έξοδο από την κρίση με κάθε τρόπο. Ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ (κρατισμός, λαικισμός και παροχολογία, συνδικάτα και μαζικές εκδηλώσεις-συλλογικές συμβάσεις-διαπραγματεύσεις κλπ) είναι ανέφικτος, στα μάτια του μέσου Έλληνα που παραδοσιακά στήριζε το δικομματισμό και τώρα πια βλέπει πως όσο και να διαμαρτύρεται τίποτα δεν αλλάζει.

Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι έστω και αν πρέπει να πιούμε το πικρό ποτήρι της ανώμαλης μετάβασης στην ομαλότητα, αυτή είναι προφανές ότι θα έρθει είτε εύκολα είτε δύσκολα. Δυστυχώς θα πρέπει να αντέξουμε τόσο τις αντιπαραθέσεις ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής, στο πεζοδρόμιο, όσο και την ρευστότητα εντός του κοινοβουλίου. Και όλα αυτά σε σχέση με το μαστίγιο και το καρότο που κρατά η Ευρώπη, και θα εκταμιεύει τις δόσεις με το σταγονόμετρο προεξοφλώντας και ελέγχοντας την εφαρμογή ή όχι των συμφωνηθέντων.

Δυστυχώς θα περάσουμε ένα μαύρο και δύσκολο χρονικό διάστημα, μια περίοδο ανασφάλειας και ρίσκου, επικίνδυνων κοινωνικών εκδηλώσεων και έξαρσης της βίας, έως ότου αποδειχτούν τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Μιχαλολιάκος, "αναλώσιμα και πρόσκαιρα" πολιτικά προϊόντα, και πάρουν την άγουσα για τα κατάστιχα της ιστορίας.

Όμως πρέπει να γίνει σαφές σε όλους μας, ότι η αλλαγή της Ελλάδας, είναι μονόδρομος. Τα ψέματα έχουν τελειώσει οριστικά και το αναπόφευκτο των μεταρρυθμίσεων μέλλεται διότι πλέον η κοινωνία έχει εξαντλήσει το λίπος που μπορεί να κάψει στην πλάτη των συνήθων υποζυγίων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Είμαι αισιόδοξος ότι αυτή η βίαιη προσαρμογή, θα γίνει τελικά πράξη, έστω και μέσα από μια περιπέτεια που θα μας δοκιμάσει σε κάθε επίπεδο.

Στο χέρι μας είναι να πιστέψουμε, ότι μετά και τον τελευταίο αυτό σκόπελο η θάλασσα θα γαληνέψει...

Όσο τα σπάνε, το κατεστημένο θα βγαίνει κερδισμένο

Ήρθε λοιπόν η Μέρκελ, μας έδωσε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, και απήλθε διαβεβαιώνοντας τους πάντες ότι θα σταθεί στο πλευρό μας.

Εμένα αυτό με ικανοποιεί στο βαθμό που με αφορά. Πόσο με αφορά? Πόσο άλλαξε τη ζωή μου προς το καλύτερο? Καθόλου. Άρα δε με αφορά το τι συνέβη, στην πραγματικότητα. Όσο και αν μου έδωσε μια προσωρινή χαρά, το γεγονός ότι -στα λόγια τουλάχιστον- η αξιοπιστία της κυβέρνησης συνεργασίας (το τονίζω αυτό) φαίνεται να είναι ικανοποιητική στην Ευρώπη. "Έξω πάμε καλά" λοιπόν. Και βέβαια δεν έχουμε να φοβόμαστε την Ευρώπη. Αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μέσα? Τι γίνεται? Μια από τα ίδια.

Δυστυχώς αυτοί που εκπροσωπούν τις δυνάμεις της Αριστεράς στη χώρα, είναι φαιδροί, ανίκανοι και γελοίοι. Επίσης είναι εκτός πραγματικότητας, κρυμένοι στο μεσοδιάστημα, κάπου μεταξύ 1950 (εμφυλίου πολέμου) και λίγο πριν το 1990 (πριν την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ).

Δεν έχουν προτάσεις σοβαρές. Δεν έχουν ιδέες καινούργιες. Δεν έχουν ηγεσία και ενότητα. Είναι απλά "στην απέναντι μεριά", επειδή το σύστημα χρειάζεται μια "απέναντι μεριά" για να παριστάνουμε πως "γίνεται διάλογος". Κουραφέξαλα, τίποτα δεν έγινε ποτέ και τίποτα δε γίνεται και τώρα.

Με το που άρχισε η κρίση και ξεκίνησαν να πέφτουν οι απανωτές σφαλιάρες από την Τροϊκα, όλοι πάγωσαν αμήχανοι. Στην αρχή δεν ήξεραν τι να πρωτοκάνουν, στη συνέχεια προσπάθησαν να κρυφτούν και πιο μετά ξεκίνησαν την κόντρα απέναντι στις μεταρρυθμίσεις που τα προγράμματα προσαρμογής προέβλεπαν. Οι μεν "συστημικοί", εντός των κυβερνήσεων, με την άρνηση τους να μεταρρυθμίσουν. Οι δε "εξωθεσμικοί" με τη γνωστή μέθοδο των καταλήψεων, των απεργιών, των διαμαρτυριών χωρίς αντίκρυσμα με θύματα την πόλη και τους εργαζόμενους στο κέντρο.

Και οι δύο μεριές, είναι οι δύο πλευρές του ίδιου διεφθαρμένου και παρηκμασμένου συστήματος διακυβέρνησης και ελέγχου της χώρας μας. Και έχουν προ πολλού ξεπεραστεί τόσο από τις εξελίξεις, αλλά και την πραγματικότητα που πλήττει κυρίως τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους του ιδιωτικού τομέα. Οι δημόσιοι τουλάχιστον δεν....καταργούνται, παραμένοντας υπό την ομπρέλα του προστατευτισμού των εντολοδόχων τους. Και η ζωή συνεχίζεται.

Χτες, με αφορμή τις διαμαρτυρίες απέναντι στη Μέρκελ και τα όσα γελοία διαδραματίστηκαν, τόσο με τους ντυμένους Ναζί, όσο και με τον γυμνό τουρίστα που έτρεχε στο Σύνταγμα, νόμισα πως βρίσκομαι στην κερκίδα ενός γηπέδου, στο οποίο αγωνίζεται η Εθνική Ελλάδος.

Με τη διαφορά ότι στο γήπεδο, δεν υπήρχε ούτε ο αντίπαλος στο τερέν, αλλά ούτε και στις απέναντι κερκίδες. Είμαστε μόνοι μας, και κάνουμε μπάχαλα και ψευτομαγκιές, για να εκτονώσουμε την ανάγκη μας για "δράση". Διότι χωρίς "δράση" (οποιασδήποτε μορφής) δεν έχει νόημα η ύπαρξη μας.

Δεν έχει νόημα η ΓΣΕΕ ως συνδικαλιστικός φορέας. Ούτε η ΑΔΕΔΥ. Ούτε ο Τσίπρας και οι Τσίπρες της -δήθεν- αντιπολίτευσης. Διότι αν δεν κάνουν "αγώνα" τι νόημα έχει να βγαίνουν στα κανάλια και να ξεστομίζουν "επαναστατικές κορώνες"? Άρα οι διαδηλώσεις είναι απλά αυτοσκοπός.

Η κοινωνία που πραγματικά πλήττεται δεν έχει χρόνο για τέτοιες ομορφιές. Χρειάζεται λύσεις, χρειάζεται προτάσεις, χρειάζεται ανθρώπους με υπευθυνότητα και γνώση (υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι στην Ελλάδα, αλλά τα ΜΜΕ επιλέγουν να τους κρατάνε εκτός πεδίου) να διαχειριστούν την πολυπλόκαμη κρίση. Χρειάζονται πραγματικές και ουσιαστικές δράσεις, εκεί που πραγματικά παίζεται το παιχνίδι.

Το κρυφτούλι και τα μισά λόγια το βαρεθήκαμε, δεν οδηγούν πουθενά. Τις στείρες αντιδράσεις που εκτός από φωνές και γραφικότητες, δεν προσφέρουν τίποτα, τις μπουχτίσαμε. Είναι καιρός να πάμε παρακάτω.

Έτσι ώστε να βρεθούν διαχρονικές και εγγυημένες λύσεις για τα δύο μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας, δηλαδή το εξής ένα: Την εξισορρόπηση του εμπορικού μας ισοζυγίου, δηλαδή την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας, με ταυτόχρονο τον εξορθολογισμό των δημοσίων δαπανών, που θα μας επιτρέψουν να ξαναβγούμε στις αγορές.

Απλά είναι τα πράγματα.

Όμως θα πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι όσο αρκούμαστε στο να τα σπάμε, απλώνουμε βούτυρο στο ψωμί όσων "κάνουν τη δουλίτσα τους" στο παρασκήνιο, κρατώντας τα πόστα, αρνούμενοι τις μεταρρυθμίσεις που είναι προς όφελος όλων και όχι λίγων.

Χρέος της Αριστεράς είναι να στηρίξει τις μεταρρυθμίσεις και την κοινωνική δικαιοσύνη που θα προκύψει από την ενεργοποίηση της πραγματικής οικονομίας και τον περιορισμό του κρατικού παρεμβατισμού στα κοινωνικά αγαθά. Έτσι ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας για τους ανθρώπους

Χρέος της Αριστεράς είναι να βοηθήσει τον πόλεμο ενάντια στην φοροδιαφυγή και τη διαφθορά, που επί της ουσίας είναι ο λόγος ύπαρξης του παρακράτους και της μαφίας των καρτέλ, των συντεχνιών και των ακραίων πολιτικών φαινομένων.

Χρέος της Αριστεράς είναι να περιφρουρήσει τις ατομικές και τις προσωπικές ελευθερίες του πολίτη, απέναντι στην αληθινή χούντα, που βρίσκεται μέσα στο σύστημα που εδώ και 30 χρόνια "μοιράζει" τον κρατικό πλούτο στα "δικά του παιδιά". Έτσι ώστε ο κρατικός πλούτος να αναδιανεμηθεί σε περισσότερους Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης ή "γνωριμιών"

Επιτέλους, ας αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες που της αναλογούν, και ας βροντοφωνάξει την αλήθεια, στο γήπεδο που πραγματικά "γίνεται παιχνίδι".......

Δεν υπάρχει πολιτική βούληση για τη φοροδιαφυγή

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν ζούμε στην ίδια χώρα.

Ο κύριος Μανιτάκης, εκπρόσωπος της ΔΗΜ.ΑΡ δηλαδή του 4,5% του Ελληνικού λαού, έχει χαράξει κόκκινες γραμμές στο ζήτημα των απολύσεων από το δημόσιο τομέα. Και ανθίσταται σθεναρά σε κάθε συζήτηση περί του θέματος. Συνεχίζοντας έτσι, την ένδοξη παράδοση άλλων πολιτικών, ζώντων και μη, ενεργών και ανενεργών, που έχτισαν την Ελλάδα μας, πάνω σε δύο πυλώνες.

• Τον "επίσημο" πυλώνα των διορισμών μέσω του δημοσίου, με διάφορα έωλα και φαιδρά κριτήρια (που σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται για την κατακρίμνηση της ηθικής αξιοπιστίας του κράτους). 
• Και τον ανεπίσημο πυλώνα της μαύρης οικονομίας, και των περί του κράτους παροικούντων "επιχειρηματιών παροχής υπηρεσιών" (που σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για την απώλεια κάθε ίχνους ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας).

Με λίγα λόγια, η Ελλάδα, το πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα, έχει βάσεις αυτούς τους δύο πυλώνες και όσους τους εκπροσωπούν. Σε διοίκηση, κοινωνία και έθνος συνολικά.

Με λίγα λόγια, αυτοί οι δύο κεντρικοί άξονες λειτουργίας του κράτους μας, είναι οι υπαίτιοι που η Ελλαδα σήμερα βιώνει μια πρωτοφανή κρίση, σε κάθε επίπεδο.

Αναρωτιούνται λοιπόν οι δημοσιογράφοι "γιατί δεν ευρίσκεται το πολιτικό σθένος για να πατάξουμε τη φοροδιαφυγή". Και επίσης ρωτούν, γιατί δε γίνονται μεταρρυθμίσεις, γιατί δεν απολύεται κανένας στο δημόσιο, ενώ στον ιδιωτικό τομέα η ανεργία καλπάζει στο 30%

Και απαντώ: Αν σε ένα τραπέζι έχουν μείνει 2 μονάχα πόδια, από τα 4, θα τα κόβατε, με κίνδυνο να πέσει το τραπέζι, και όσα βρίσκονται πάνω του?

Μα είναι προφανής, πρόδηλη η απάντηση, στο ερώτημα της φοροδιαφυγής ειδικά!

Η Ελληνική οικονομία είναι τουλάχιστον στο 50% της "μαύρη"!! Η φοροδιαφυγή, η φοροαποφυγή, η συνδιαλλαγή με διεφθαρμένες Εφορίες, τα λεφτά στην Ελβετία και όλα όσα γνωρίζουμε, είναι ο δεύτερος πυλώνας ανάπτυξης και επέκτασης της οικονομίας μας!!

Και η αδικία του να φορολογούνται μονάχα όσοι είναι νομοταγείς ή απλώς δεν μπορούν να "κρύψουν" τα εισοδήματα τους, λόγω μισθωτής εξάρτησης, είναι τεράστια. Είναι απαράδεκτη σε κάθε επίπεδο.

Στο σημείο που βρισκόμαστε όμως, το τελευταίο κάστρο που θα πέσει είναι να επιτευχθεί περιορισμός της φοροδιαφυγής. Ακόμα και ο διορισμός στο δημόσιο θα γίνει θηλιά, λόγω των συνεχών μειώσεων στους μισθούς και τις συντάξεις. Ακόμα και διαθεσιμότητες και περιορισμένες απολύσεις θα δούμε. Θυμηθείτε το

Η φοροδιαφυγή όμως είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να καταπολεμηθεί. Για λόγους προτεραιοτήτων και οργάνωσης του συστήματος, αλλά και γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ και δε μπορούν να δημιουργήσουν εκ βάθρων μια οικονομία που θα στηρίζεται σε υγιείς βάσεις εντός ενός σωστού θεσμικού πλαισίου.

Είναι δυνατόν, εσύ σαν διοίκηση, να κρατάς τα κλειδιά της εξουσίας μέσω του μοιράσματος των επιδοτήσεων (έναντι αμοιβής ψήφων, αλλά και μίζας---σήμερα για να εισπράξει ιδιώτης οφειλές από το κράτος πρέπει να έχει μέσον) και εις το όνομα μιας θολής "μεταρρύθμισης", πόσο μάλλον όταν αυτή "επιβάλλεται" απο τις.....Τροϊκες, να την απεμπολήσεις? Να παραδεχτείς δηλαδή ότι είσαι...θνητός και ελέγχεσαι από νόμους και ανθρώπους...και πως δεν είσαι ο "γαμάω και δέρνω" της κάθε 4ετίας????

Δυστυχώς, στην Ελλάδα, έτσι έχουμε μάθει. Και δεν θα αλλάξουμε σύντομα, όσο μπορούμε να το αποφύγουμε. Σίγουρα σε μακροπρόθεσμη προοπτική, κάποια πράγματα θα γίνουν. Κυρίως γιατί τα μνημόνια δε βγαίνουν και ο λαός που εξαθλιώνεται συνεχώς πιέζει για νέες λύσεις, για νέες προτάσεις και ανακούφιση από τα βάρη.

Δεν είναι ανάγκη να γίνει πόλεμος, ώστε να ξεσκεπαστούν ορισμένες αλήθειες καθώς επίσης και οι πολιτικοί τους προστάτες. Όμως δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά θέμα του τρόπου λειτουργίας της δημοκρατίας στην Ελλάδα, ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

Ας ξεκινήσουμε από την αναθεώρηση του Συντάγματος, υιοθετώντας τα πρότυπα που πρέπει, και μετά ένα ένα τα πράγματα θα ξεκινήσουν να μπαίνουν σε μια άλλη θέση....

Ήρθε η ώρα να φεύγεις...

Η αποκάλυψη του θέματος με τη λίστα Λαγκάρντ, έρχεται να προστεθεί στις αμαρτίες του "πολύ" Βενιζέλου.

Ενός προσώπου με τεράστιες διπλωματικές και διαπραγματευτικές ικανότητες, με ταλέντο στην επικοινωνία, πλήν όμως εξαιρετικά μοιραίου στις διάφορες φάσεις εξέλιξης του ΠΑΣΟΚ. Πόσο μάλλον σήμερα, που ο ίδιος ανέλαβε το έργο του "εξσυγχρονισμού" επαναλανσάροντας τον....ήλιο τον πράσινο, αλλά σε μια άλλη, μεταμοντέρνα και ρετρό ταυτόχρονα βερσιόν. Με λίγα λόγια "παλιοί και νέοι χωράτε στη μασχάλη μου".

Γιατί χρησιμοποίησα τη λέξη "μοιραίος"? Διότι ο Βενιζέλος συνέδεσε την πολιτική του άνοδο, με καταστάσεις και περιόδους κατά τις οποίες το ΠΑΣΟΚ έγινε συνολικά χειρότερο. Στιγμές κατά τις οποίες επικράτησαν τάσεις λαϊκίστικες και γραφειοκρατικές. Φάσεις κατά τις οποίες ο σκληρός πυρήνας της λούμπεν κομματοκρατίας μπήκε σε πρώτο πλάνο και τελικά τα στελέχη που διαδέχτηκαν τους ιστορικούς πρωταγωνιστές του χώρου, αποδείχτηκαν τραγικά "ολίγοι" στα καθήκοντα τους.

Ο Βενιζέλος βαδίζει πιστά στα βήματα του Αντρέα, ως προς την τακτική. Δημιουργεί θεματικές συζητήσεις, ανακατεύει την τράπουλα με τα διαθέσιμα στελέχη του με γνώμονα την χειραγωγισιμότητα τους, φέρεται ως απόλυτος ηγεμόνας--άλλωστε φρόντισε να πάρει τα ηνία της ηγεσίας "αδειάζοντας" με τρόπο εκωφαντικό τον ελλιπή πολιτικά Γιώργο Παπανδρέου. Ενεργεί με βάση το στενό προσωπικό του συμφέρον, έχοντας διάπλατα ανοιχτά κανάλια επικοινωνίας με θεσμικούς και εξωθεσμικούς παράγοντες. Σε κάθε χώρο. Σε κάθε τόπο.

Και πάνω απ' όλα, τα κάνει όλα αυτά χωρίς να έχει το ανάστημα του αληθινού ηγέτη. Χωρίς να μπορεί να πείσει, ότι η μέχρι στιγμής σταδιοδρομία του, τον έχει κάνει κατάλληλο πρόσωπο για να πρωθυπουργεύσει. Αντιθέτως. Δεν είναι λίγες οι σκιές που πέφτουν πάνω στη φήμη του, και δυστυχώς γι΄ αυτόν, είναι βαριές κι ασήκωτες. Διότι ούτε λίγο, ούτε πολύ, οι σκιές αυτές έχουν αθροιστικά συσσωρευτεί στη γενικότερη σκοτεινιά που έχει μαραζώσει τον τόπο. Σε επίπεδο αξιοπιστίας, αλλά και αποτελεσματικότητας.

Φωτογραφικά νομοθετικά διατάγματα, αμφιλεγόμενα νομοσχέδια, κομματικές μικρο-σκοπιμότητες, ανόσιες συμμαχίες, πελατειακές σχέσεις, έλλειμμα αυτοκριτικής διάθεσης, υπερβολική αυτοπροβολή κι ένα σωρό άλλα τόσα  του καταλογίζονται. Τόσο από δημοσιεύματα, όσο και από "παλιούς" συντρόφους του. Είναι όλα αλήθεια? Είναι πόλεμος λάσπης? Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του.

Προσωπικά εμένα ο Βενιζέλος δε με εμπνέει. Ούτε ως πολιτικός, ούτε ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Δε μου κάνει ούτε ως εικόνα, ούτε ως πράξεις. Δε τον θεωρώ ηγέτη, όμως τον θεωρώ μαέστρο στη στρατηγική. Πράγμα πολύ επικίνδυνο για έναν τόσο φιλόδοξο άνθρωπο που λατρεύει την εξουσία. Ο Βενιζέλος είναι κομμάτι ενός συστήματος που υπολογίζει πάρα πολύ το πολιτικό κόστος. Δυσανάλογα σε σχέση με τις πραγματικές συνέπειες που αυτό θα πρέπει να έχει σε μια δημοκρατία.

Ο Βενιζέλος καλλιέργησε και συντηρεί τις σχέσεις με το κατεστημένο της αδράνειας, και την παρελθούσα εποχή των παχιών αγελάδων. Ο Βενιζέλος δεν είναι μεταρρυθμιστής πολιτικός. Είναι πολιτικός της άρχουσας τάξης, της μέσης οδού, της "χρυσής μετριότητας", στέλεχος που εκμεταλλεύθηκε τις ευκαιρίες που του δόθηκαν ανεβαίνοντας πολύ ψηλά στην κλίμακα της ιεραρχίας. Δίχως να έχει τη λάμψη του πρωταγωνιστή.

Τι σχέση έχει αυτός ο άνθρωπος με το ΠΑΣΟΚ? Απολύτως καμμία. Απλά εκεί γράφτηκε όταν ήταν νέος, μέσα από εκεί -από τη νεολαία- ανελίχθηκε, μέσα από εκεί βιοπορίζεται σε ανώτερες θέσεις του δημόσιου βίου. Δεν είναι ΠΑΣΟΚ, είναι Βενιζέλος. Δεν είναι σοσιαλιστής, είναι "μια απ' όλα", της κοπτοραπτικής. Δεν είναι υπέρ του κοινού συμφέροντος, είναι υπέρ του στενού. Δεν είναι λαοφιλής, είναι αγαπητός σε όσους στηρίζουν την επιρροή του.

Είναι μια λύση ανάγκης, ενός χώρου που στερείται στελεχών με ηθικό εκτόπισμα αντίστοιχο των δύσκολων περιστάσεων, στις οποίες η χώρα έχει βυθιστεί.

Το ΠΑΣΟΚ πάτωσε στις εκλογές, και θα πατώσει κι άλλο. Η τακτική του Βενιζέλου και του Κουβέλη, να πηγαίνουν κόντρα σε όσα πρέπει να γίνουν, επικαλούμενοι το "λαό που στενάζει κάτω από τη μπότα της Τροϊκας" είναι δίκοπο μαχαίρι. Στις επόμενες εκλογές δεν θα υπάρχουν στο χάρτη. Θα μπορούσα να πω και "ευτυχώς", αν δεν ήταν απέναντι ο ανόητος Τσίπρας με τον ακόμα ηλιθιότερο κομματικό του περίγυρο που στερείται και εμπειρίας.

Μαζί με το τέλος του κύκλου του κόμματος, θα κλείσει και ο κύκλος του Βαγγέλη, θέλω να πιστεύω

Μήπως ήρθε η ώρα να φεύγεις από μόνος σου, λοιπόν?

Σταθμός Βικτώρια

Σταθμός Βικτώρια 

(3ο βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Λογοτεχνίας και Ποίησης ΟΤΟΕ για το 2012)

Ήταν μια Κυριακή που δε θύμιζε τις άλλες. Ήταν η τελευταία Κυριακή.

Σηκωθήκαμε με το στρες να έχει δέσει κόμπο τις γλώσσες μας και τις λέξεις να βγαίνουν αργά και βασανιστικά, στην προσπάθεια τους να σχηματίσουν λογικές προτάσεις.
Ντυθήκαμε βιαστικά, χωρίς να μαζέψουμε τα πράγματα μας, φάγαμε πρωϊνό, το ίδιο και απαράλλαχτο μενού που εκτόξευε τη χοληστερίνη στα ουράνια, και ανοίξαμε την πόρτα της εξόδου
Ο καιρός ήταν τυπικός της πρωτεύουσας. Τόνοι υγρασίας, ψιλόβροχο και ένα αεράκι που μόλις σήκωνε τα πανιά από τους θυρεούς και τις σημαίες που στόλιζαν τα ψηλά-κάποτε περήφανα- κτίρια. Τα μάγουλα κοκκίνισαν στα πρώτα βήματα μακριά από το ξενοδοχείο, και το νοτισμένο πρωϊνό (δεν ήταν ακόμα 10) έφτιαξε ένα φιλμ δροσιάς στο μέτωπο, τη μύτη και το πηγούνι μου. Ήμουν από μέρες αξύριστος, για να μην κρυώνω, όμως εκείνη τη στιγμή το κρύο χέρι του χειμώνα πέρασε από κάθε σπιθαμή της επιδερμίδας μου, ανατριχιάζοντας τις αισθήσεις μου.
Ένας κατακόκκινος τηλεφωνικός θάλαμος, διέκοψε τις σκέψεις μου. Στάθηκα να με βγάλει φωτογραφία η Κλαίρη, να πάρω πίσω μια ανάμνηση. Άνοιξα την πόρτα του θαλάμου, για να φτιάξω ένα ομορφότερο κάδρο και η οσμή από το κάτουρο, έφτασε στα ρουθούνια μου. Αναγούλιασα

Τότε που περπατούσα στην καινούργια μου γειτονιά, όλα ήταν καινούργια στα μάτια μου. Φρέσκα και ζωντανά. Όλα μου φαίνονταν νησίδες εμπειρίας, ανακάλυψης και δράσης. Ο κόσμος που περπατούσε στα στενά πεζοδρόμια, προσέχοντας να μην τρακάρει με τους ώμους τους αντίθετα διερχόμενους, τα χαμηλωμένα-θαρρείς φοβισμένα-βλέμματα κάθε φυλής που διάβαινε το κατώφλι της Αχαρνών, τα μικρά μαγαζιά που ξεπηδούσαν σε κάθε επόμενη γωνιά. Όλα ήταν κομμάτια του πάζλ που έφτιαχνα με τη σκέψη μου, ατενίζοντας την πρώτη μου φορά χωρίς καμία δέσμευση απέναντι στο παρελθόν. Ένα μικρό διαμέρισμα στον τέταρτο όροφο ήταν οι επάλξεις του κάστρου μου, κι εγώ ένας ιππότης με λαμπερή πανοπλία, που παραμέριζε γέρνοντας ελαφρά μπροστά, με σεβασμό, στους γείτονες και τους συγκάτοικους της παράξενης χώρας. Ήταν η σειρά μου να μοιραστώ τις ελπίδες μου για μια καινούργια αρχή. Ήταν η σειρά μου να πιστέψω πως εκείνη τη στιγμή, θα ζούσα ανεξάρτητος, την περιπέτεια μου.
Χωρίς να προσέξω σκόνταψα σε μια μαλακή μάζα, χαμηλά στα πόδια μου. Τρομαγμένος γύρισα να δω τι ήταν, τόσο κοντά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ένα σώμα. Ο Πολωνός που έμενε στον τρίτο, σωριασμένος από το μεθύσι, αναίσθητος, με το χαμόγελο της ευτυχίας στα χείλη. Κοίταξα το παντελόνι του και ήταν μούσκεμα. Η οσμή από το κάτουρο έφτασε στα ρουθούνια μου. Αναγούλιασα, σάστισα, και μ' ένα σάλτο πέρασα πάνω από τον άνθρωπο κι άνοιξα την πόρτα για να κρυφτώ στο σπίτι μου.

Στο βάθος του δρόμου άρχισε να σχηματίζεται η μορφή του Αβαείου. Σταθήκαμε δίπλα στα κάγκελα και κοιτάξαμε τον κόσμο που συνέρρεε για να προσκυνήσει. Κάποιοι ήθελαν να μπουν για να χαζέψουν, χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο. Έστησα αυτί, ήταν Έλληνες. Άτιμη ράτσα σκέφτηκα, παντού είμαστε ίδιοι. Γύρισα στο καρότσι και είδα το μικρό να μου χαμογελάει. Μου ήρθε να κλάψω. Δεν ήξερα τι να του πω. Πως να γυρίσουμε πίσω? Εμείς δεν θέλουμε, αλλά πρέπει. Ο μικρός χαμογελούσε ευτυχισμένος, μακάριος, ανέμελος. Το μικρό του προσωπάκι έλαμπε σαν του Χριστού μέσα στη Φάτνη. Κοίταξα την Κλαίρη. Το βλέμμα της ήταν χαμένο κάπου, στην πάχνη που πετούσε πάνω απ το νερά του Τάμεση. Απλανές. Της έπιασα το χέρι. Πιαστήκαμε κι αγκαλιαστήκαμε, λες και αποχαιρετούσαμε ο ένας τον άλλον. Σα να περνούσαμε τις τελευταίες μας στιγμές μαζί, κάπου που ήμασταν οι εαυτοί μας. Ελεύθεροι κι ωραίοι. "Όλα θα πάνε καλά" της είπα, προσπαθώντας να φανώ πειστικός. Και με το άλλο χέρι, έσπρωξα ελαφρά το καρότσι, να περάσουμε στην απέναντι μεριά. Ήταν μια υπέροχη μέρα, αλλά και τόσο θλιβερή. Σα να κοιτάζεις το φως, μέσα από τα κάγκελα της φυλακής, να κάνεις όνειρα, να αφήνεσαι, κι εκείνη τη στιγμή το χέρι της πραγματικότητας να σε τραβάει πίσω. Εσένα και τη ζωή σου. Την κορδέλα που αμόλησες χωρίς σκέψη, σε έναν άλλο γαλανότερο ουρανό.

Μάζεψα ότι είχα ξεχάσει να πακετάρω νωρίτερα, και βγήκα στο μπαλκόνι του σπιτιού, να ποτίσω το τελευταίο λουλούδι που είχε απομείνει. Ήταν ένα αναρριχητικό φυτό, μια περικοκλάδα, που κόντρα σε καιρό, βροχές και ζέστες, ήταν κοντά μας σχεδόν τέσσερα χρόνια. Χωρίς να βγάζει άχνα. Είτε την πότιζα είτε όχι, εκείνη καταπράσινη ξεμύτιζε άλλοτε δεξιά, άλλοτε αριστερά και άλλοτε  σκαρφάλωνε στο πράσινο συρόμενο της κρεβατοκάμαρας. Που ήθελε να φτάσει? Άγνωστο.
Τα χαρτόκουτα με τα πράγματα μας ήταν στο στενό διάδρομο και περιμέναμε τους εργάτες της μεταφορικής. Το είχαμε πάρει απόφαση πως έπρεπε να φύγουμε. Κι ας είχαμε πιστέψει το δήμαρχο, τον υπουργό, την αστυνομία, πως κάτι θα γινόταν. Κι ας κουβεντιάζαμε με τον φαρμακοποιό και τον βενζινοπώλη ακριβώς απέναντι, την κατάσταση της γειτονιάς μας. Τίποτα απολύτως δεν είχε αλλάξει. Η διάρρηξη του σπιτιού μας ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της ανοχής. Και η εγκυμοσύνη της Κλαίρης ήταν η τελεία στο μακρύ κατάλογο των πρόσφατων γεγονότων. Η περιοχή βούλιαζε στην ανυπαρξία καθημερινά. Δε μπορούσες να κυκλοφορήσεις σαν έπεφτε ο ήλιος. Ολόκληρη επιχείρηση στήναμε για να αγοράσουμε ψωμί, μεταμφιεσμένοι σε Ρώσους, Βούλγαρους, Αλβανούς, κάνοντας πως μιλάμε ξένες γλώσσες για να μη δώσουμε στόχο. Μέχρι και το όνομα στο κουδούνι το είχα γράψει στα Κυριλλικά, από το φόβο μου. Το φόβο που είχε γίνει το κυρίαρχο συναίσθημα στη ζωή μας. Πως θα γεννηθεί αυτό το μωρό, με τόση πίκρα που στάζει μέρα με τη μέρα, στις σκέψεις και τις καρδιές μας, αναρωτιόμουν. Έπρεπε να φύγουμε λοιπόν. Ήταν η ώρα.
Εκείνη την είχε τσακίσει η απόφαση. Δεν ήθελε να γυρίσουμε πίσω. Αφού μόλις είχαμε ανακαινίσει. Γιατί τώρα? Δεν είχα απαντήσεις. Αλλιώς τα μετρήσαμε τότε, ήμασταν μόνοι. Ένα ζευγάρι που ζούσε τον έρωτα του. Δυο άνθρωποι που ονειρεύονταν πως θα έφτιαχναν τη ζωή τους καλύτερη, βηματίζοντας μπροστά. Ευτυχισμένοι

Η ώρα πέρασε, είχε σουρουπώσει. Η βόλτα μας απόκαμε, και σταθήκαμε σε μια πάμπ να φάμε. Απέναντι από το παράθυρο μου, ο Σταθμός Βικτώρια επιβλητικός, καθόταν στα θεμέλια της αυτοκρατορικής του καταγωγής. Η φασαρία και η μουσική ήταν χαρούμενες νότες, στο χαμηλόφωτο στέκι, που σε υπνώτιζε με τη νωχελική κίνηση των θαμώνων του. Ήταν του Αγίου Βαλεντίνου, και τα ζευγάρια κοιταζόντουσταν στα μάτια-το χα ξεχάσει. Εμείς πήραμε fish και chips, ο μικρός μπιζέλια πουρέ, φάγαμε, ήπιαμε και δυο μεγάλες μπύρες. Κάποιος γύρισε το κανάλι στην τηλεόραση και ο εκφωνητής με στόμφο ανήγγειλε πως σοβαρά επεισόδια διαδραματίζονταν στο κέντρο της Αθήνας. Κοίταξα τις μολότωφ να πέφτουν βροχή και τα δακρυγόνα να πνίγουν το πλήθος. Κάποιος με σκούντηξε για να περάσει, γύρισα να διαμαρτυρηθώ και είδα τα λουλούδια στα χέρια του. Μου πέρασε η τσαντίλα, γλυκάθηκα.

Αυτή ήταν η ζωή μας λοιπόν? Κοντράστ ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο? Χαρά και λύπη, ζευγάρι κι αυτά, να περνούν έξω από τα παράθυρα μας?

Εγώ σκεφτόμουν φωναχτά, εκείνη με άκουσε και ήρθε να με ανταμώσει. Το ραντεβού μας την ώρα του διαλλείματος, ανάμεσα στα μαθήματα που παρακολουθούσε. Μόλις που προλαβαίναμε να ιδωθούμε για λίγο, έξω από το φροντιστήριο στην Κλαυθμώνος. Της είχα πάρει μια σοκολάτα, να την γλυκάνω, ήταν του Βαλεντίνου και το κρύο έτσουζε. Εγώ παγοκολώνα από το μηχανάκι, εκείνη τυλιγμένη στο παλτό της χαμογελούσε σαν κοριτσάκι. Φιληθήκαμε, για δεύτερη φορά-έτσι νομίζω. Την αγαπούσα. Κι αυτή με αγαπούσε. Στριμωχτήκαμε δίπλα- δίπλα, σ ένα μαρμάρινο παγκάκι, κουρνιάζοντας ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ο σταθμός Βικτώρια, λίγο παρακάτω, ο κόσμος έτρεχε να προλάβει το μετρό, χαμός γινόταν. Τι άσχημη πόλη θεέ μου της είπα, και μου έγνεψε ότι συμφωνούσε. Θέλεις να φύγουμε τότε, τη ρώτησα? Μου έγνεψε ξανά πως ναι. Σκούπισα τη σοκολάτα από τα χείλη της, την έσφιξα στον κόρφο μου, καβάλησα το παπί και χάθηκα μέσα σ' ένα σύννεφο καπνού και υγρασίας.

Έπρεπε να κάνουμε μια καινούργια αρχή