Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται πάντοτε κρύο

Όταν γράφαμε στις 12 Μαρτίου για τις μελλούμενες εξελίξεις στον Παναθηναϊκό

http://www.overlap.gr/%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CF%8C%CE%BC/

 δεν ήταν δυνατό να φανταστούμε ότι λίγους μήνες μετά, η πραγματικότητα θα επαλήθευε στο ακέραιο τις προβλέψεις μας.

Όχι --δεν έχουμε ικανότητες μέντιουμ, ούτε διαβάζουμε γυάλινες σφαίρες, όμως μια απλή παρατήρηση της ιστορίας του συλλόγου σε σχέση με πρόσωπα και πράγματα, πολλές φορές είναι αρκετή για να χαράξει στο μυαλό τις αδρές γραμμές των εξελίξεων.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν βρίσκεται σε κρίση αντίστοιχη με το σκοτάδι που έχει πέσει στην πολιτική ζωή. Σε μια περίεργη ταύτιση που μόνο κάποια ανώτερη δύναμη θα μπορούσε να εξηγήσει. Το χειρότερο? Δε φαίνεται να υπάρχει χειροπιαστή και άμεση λύση.

Η μάλλον μόνο μια λύση θα μπορούσε να υπάρξει και αυτή δεν είναι άλλη από το Γιάννη Βαρδινογιάννη. Τον μέχρι σήμερα «σιωπηλό συνέταιρο» της εποχής Αλαφούζου, για όσους καταλαβαίνουν περισσότερα απ όσα γράφουν οι εφημερίδες.

Ξενίζει αυτή η παραδοχή και σίγουρα δημιουργεί αντιδράσεις στο θυμικό. Σε κάποια άλλη διάσταση όμως, όχι απαραίτητα πραγματική, «κάποιοι» μπορεί να τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση που το «σχέδιο» τους έχει πάρει σάρκα και οστά.

Το «σχέδιο» που αφορά την πλήρη αποδόμηση του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, εντός μιας τραγωδίας που δε φαίνεται να έχει σταματημό. Και όλα αυτά, από τη στιγμή που η «αγία οικογένεια» αποχώρησε ενεργά από την ΠΑΕ. Τυχαίο? Ίσως και να είναι τυχαίο, ίσως και να μην είναι.

Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί όμως, ότι ο άλλοτε ανταγωνιστικός σύλλογος θα είχε φτάσει στο σημερινό σημείο? Να έχει χάσει το πρωτάθλημα από τις πρώτες αγωνιστικές, να έχει μείνει εκτός Ευρώπης μαζεύοντας τριάρες, να διώχνει παίκτες σημαίες τις ομάδας με αστείες δικαιολογίες, να εισπράττει τον οίκτο των αντιπάλων του και να ασχολείται μονάχα με τη…διαιτησία και το twitter?

Εποχές που οι «πιστοί οπαδοί» εξοβέλιζαν με πορείες και πύρινες εκδηλώσεις στις κερκίδες εναντίον του «καθεστώτος Βαρδινογιάννη», σήμερα μοιάζουν νοσταλγικό παραμύθι. Εποχές που το ΟΑΚΑ γέμιζε με κόσμο σε αγώνες κυπέλλου σήμερα αποτελούν ανάμνηση. Εποχές που ο πρόεδρος δε δίσταζε να διώξει τον προπονητή, που δικαίως η αδίκως έκραζαν εφημερίδες και φίλαθλοι, αποτελούν μυθολογία.

 Εμείς πιστεύαμε πως ένας σύλλογος σαν τους Πράσινους, με τόσο καλή οργάνωση, έμπειρα στελέχη και διοικητικούς μηχανισμού, ακαδημίες, χιλιάδες φίλους και μετόχους με οικονομική επιφάνεια, φιλικά προσκείμενο τύπο, καλές διεθνείς σχέσεις με ΟΥΕΦΑ κλπ, ακόμα και σε στενάχωρες εποχές που «λεφτά δεν θα υπάρχουν», θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Θα έδειχνε χαρακτήρα ανεξάρτητα από το ποιος θα ήταν επικεφαλής. Από την ιδιοσυγκρασία του προέδρου του.

Μάταια όμως τα πιστεύαμε, όπως απεδείχθη. Ο συνεκτικός ιστός που όλα τα κρατούσε στον αφρό ήταν τελικά ο Βαρδινογιάννης. Με το που τα «παράτησε», όλα κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Με το που «τελείωσε» από το ποδόσφαιρο, χάθηκε και η αίγλη του συλλόγου, που σύρεται κουρελής και αδύναμος στη χλεύη της «παράγκας» και την απογοήτευση των φίλων του. Σε κάθε επίπεδο.

Ας τελειώνει το μαρτύριο λοιπόν! Ας φάμε το κρύο πιάτο της εκδίκησης και ας πάμε παρακάτω. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ζήσει και θα ζήσει. Σε κόντρα κάθε πείσματος και κάθε παλιάς αντιδικίας. Είναι το κάρμα αυτής της ιστορικής ομάδας να ξεπερνά κάθε δυσκολία. Και θα τα καταφέρουμε ενωμένοι στον κοινό σκοπό που είναι μόνο ένας: «Στις χαρές και τις λύπες μαζί….»