Έρχεται η ώρα του Αλέξη

Κατά πως φαίνεται η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση συνασπισμού έχει ήδη ξεκινήσει.

Πολλά τα σενάρια που κυκλοφορούν για την επόμενη μέρα, προσωπικά το επικρατέστερο θεωρώ πως είναι ότι τα μέτρα μεν να περάσουν, αλλά να συνιστούν τελικά πύρρειο νίκη της συμπαράταξης.

Με λίγα λόγια, οι ψήφοι να κινηθούν γύρω από την οριακή πλειοψηφία που θα καθορίσει η παρουσία -πάνω κάτω- 150 βουλευτών, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Άντε και κάτι ψιλά από ΔΗΜ.ΑΡ, ενδεχομένως.

Αυτό σημαίνει πως τα πήλινα πόδια της εξουσίας -όπως πολύ ωραία μου είπε ένας φίλος χτές- έχουν ήδη διαρραγεί και υποχωρούν κάτω από το βάρος των μεταρρυθμίσεων.

Για κακή μας τύχη, ο επόμενος στη σειρά της εξουσίας είναι ο Τσίπρας.

Δεν πρόκειται φυσικά να σχολιάσω αν μου αρέσει ή όχι, είναι προφανές ότι ασχέτως προσωπικών γούστων η πραγματικότητα έτσι υπαγορεύει. Πως αυτός θα ηγηθεί του αριστερού μπλόκ εξουσίας, έτσι όπως θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές. Με δεκανίκια τη ΔΗΜ. ΑΡ, το "παλιό" ΠΑΣΟΚ των λαϊκιστών, ολίγο από ΚΚΕ και ψήφο εμπιστοσύνης από διάφορους "αγανακτισμένους" που πανικοβάλλονται στη θέα των ποσοστών που γράφει η Χρυσή Αυγή.

Τι συνεπάγεται η εκλογή Τσίπρα? Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο απ' όσα κάνει αυτή τη στιγμή ο Σαμαράς. Το επικοινωνιακό διαφέρει, γιατί πρακτικά με την Τροϊκα και το Βερολίνο στο σβέρκο μας, λίγα έως ελάχιστα είναι τα όσα μπορεί ένας πολιτικός να "παρουσιάσει" ως εναλλακτικές. Δεν υπάρχουν εναλλακτικές και αυτό είναι πασιφανές. Τα πάντα γίνονται ξεκάθαρα για το παιχνίδι της πολιτικής και όχι της ουσίας. Για το λόγο αυτό, φρονώ ότι και ο κύκλος εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ με αντιπολίτευση μια τριών αποχρώσεων δεξιά (την ανανεωτική της ΝΔ, την παραδοσιακή του Καμμένου και την ακτιβιστική ακροδεξιά της Χρυσής Αυγής) θα είναι βραχύβιος.

Πρώτον για λόγους ουσίας. Δεν υπάρχουν θέσεις και προτάσεις που να βασίζονται σε κάποια πραγματικότητα ή στον ρεαλισμό. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες τάζουν στον κόσμο τους και το γνωρίζουν όλοι. Το περιβάλλον εντός του οποίου κινούμαστε τόσο τοπικά, όσο και ευρωπαϊκά, είναι ολότελα "απαγορευτικό" για κάθε παρέκλιση από τα μνημόνια.

Δεύτερον για λόγους εσωτερικής διάρθρωσης. Το σύντομο χρονικό διάστημα εντός του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί από άθροισμα συνιστωσών, να γίνει ενιαία φωνή με στόχο την εξουσίας, είναι μικρός και αναπόφευκτα οι εσωτερικές φωνές μέσα στο συνασπισμό, είναι έντονες. Η πρώτη διάσπαση θα γίνει με το που ο Τσίπρας θα εξαγγείλει τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων με την Τροϊκα.

Τρίτον για λόγους πρακτικούς και καθημερινούς. Η ελληνική κοινωνία είναι συντηρητική και αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε άμυνα. Έχουν χαθεί κεκτημένα και προνόμια, σχέσεις και εξαρτήσεις, ενώ το χρήμα από την κορυφή προς τη βάση, έχει παύσει να ρέει. Οι απολύσεις στο δημόσιο είναι δρομολογημένες και προαπαιτούμενες, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι πλέον ο μόνος τρόπος να αλλάξει το κλίμα μέσω κάποιας ανάπτυξης. Υπάρχει τεράστια πίεση για έξοδο από την κρίση με κάθε τρόπο. Ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ (κρατισμός, λαικισμός και παροχολογία, συνδικάτα και μαζικές εκδηλώσεις-συλλογικές συμβάσεις-διαπραγματεύσεις κλπ) είναι ανέφικτος, στα μάτια του μέσου Έλληνα που παραδοσιακά στήριζε το δικομματισμό και τώρα πια βλέπει πως όσο και να διαμαρτύρεται τίποτα δεν αλλάζει.

Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι έστω και αν πρέπει να πιούμε το πικρό ποτήρι της ανώμαλης μετάβασης στην ομαλότητα, αυτή είναι προφανές ότι θα έρθει είτε εύκολα είτε δύσκολα. Δυστυχώς θα πρέπει να αντέξουμε τόσο τις αντιπαραθέσεις ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής, στο πεζοδρόμιο, όσο και την ρευστότητα εντός του κοινοβουλίου. Και όλα αυτά σε σχέση με το μαστίγιο και το καρότο που κρατά η Ευρώπη, και θα εκταμιεύει τις δόσεις με το σταγονόμετρο προεξοφλώντας και ελέγχοντας την εφαρμογή ή όχι των συμφωνηθέντων.

Δυστυχώς θα περάσουμε ένα μαύρο και δύσκολο χρονικό διάστημα, μια περίοδο ανασφάλειας και ρίσκου, επικίνδυνων κοινωνικών εκδηλώσεων και έξαρσης της βίας, έως ότου αποδειχτούν τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Μιχαλολιάκος, "αναλώσιμα και πρόσκαιρα" πολιτικά προϊόντα, και πάρουν την άγουσα για τα κατάστιχα της ιστορίας.

Όμως πρέπει να γίνει σαφές σε όλους μας, ότι η αλλαγή της Ελλάδας, είναι μονόδρομος. Τα ψέματα έχουν τελειώσει οριστικά και το αναπόφευκτο των μεταρρυθμίσεων μέλλεται διότι πλέον η κοινωνία έχει εξαντλήσει το λίπος που μπορεί να κάψει στην πλάτη των συνήθων υποζυγίων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.

Είμαι αισιόδοξος ότι αυτή η βίαιη προσαρμογή, θα γίνει τελικά πράξη, έστω και μέσα από μια περιπέτεια που θα μας δοκιμάσει σε κάθε επίπεδο.

Στο χέρι μας είναι να πιστέψουμε, ότι μετά και τον τελευταίο αυτό σκόπελο η θάλασσα θα γαληνέψει...