Όσο τα σπάνε, το κατεστημένο θα βγαίνει κερδισμένο

Ήρθε λοιπόν η Μέρκελ, μας έδωσε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, και απήλθε διαβεβαιώνοντας τους πάντες ότι θα σταθεί στο πλευρό μας.

Εμένα αυτό με ικανοποιεί στο βαθμό που με αφορά. Πόσο με αφορά? Πόσο άλλαξε τη ζωή μου προς το καλύτερο? Καθόλου. Άρα δε με αφορά το τι συνέβη, στην πραγματικότητα. Όσο και αν μου έδωσε μια προσωρινή χαρά, το γεγονός ότι -στα λόγια τουλάχιστον- η αξιοπιστία της κυβέρνησης συνεργασίας (το τονίζω αυτό) φαίνεται να είναι ικανοποιητική στην Ευρώπη. "Έξω πάμε καλά" λοιπόν. Και βέβαια δεν έχουμε να φοβόμαστε την Ευρώπη. Αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μέσα? Τι γίνεται? Μια από τα ίδια.

Δυστυχώς αυτοί που εκπροσωπούν τις δυνάμεις της Αριστεράς στη χώρα, είναι φαιδροί, ανίκανοι και γελοίοι. Επίσης είναι εκτός πραγματικότητας, κρυμένοι στο μεσοδιάστημα, κάπου μεταξύ 1950 (εμφυλίου πολέμου) και λίγο πριν το 1990 (πριν την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ).

Δεν έχουν προτάσεις σοβαρές. Δεν έχουν ιδέες καινούργιες. Δεν έχουν ηγεσία και ενότητα. Είναι απλά "στην απέναντι μεριά", επειδή το σύστημα χρειάζεται μια "απέναντι μεριά" για να παριστάνουμε πως "γίνεται διάλογος". Κουραφέξαλα, τίποτα δεν έγινε ποτέ και τίποτα δε γίνεται και τώρα.

Με το που άρχισε η κρίση και ξεκίνησαν να πέφτουν οι απανωτές σφαλιάρες από την Τροϊκα, όλοι πάγωσαν αμήχανοι. Στην αρχή δεν ήξεραν τι να πρωτοκάνουν, στη συνέχεια προσπάθησαν να κρυφτούν και πιο μετά ξεκίνησαν την κόντρα απέναντι στις μεταρρυθμίσεις που τα προγράμματα προσαρμογής προέβλεπαν. Οι μεν "συστημικοί", εντός των κυβερνήσεων, με την άρνηση τους να μεταρρυθμίσουν. Οι δε "εξωθεσμικοί" με τη γνωστή μέθοδο των καταλήψεων, των απεργιών, των διαμαρτυριών χωρίς αντίκρυσμα με θύματα την πόλη και τους εργαζόμενους στο κέντρο.

Και οι δύο μεριές, είναι οι δύο πλευρές του ίδιου διεφθαρμένου και παρηκμασμένου συστήματος διακυβέρνησης και ελέγχου της χώρας μας. Και έχουν προ πολλού ξεπεραστεί τόσο από τις εξελίξεις, αλλά και την πραγματικότητα που πλήττει κυρίως τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους του ιδιωτικού τομέα. Οι δημόσιοι τουλάχιστον δεν....καταργούνται, παραμένοντας υπό την ομπρέλα του προστατευτισμού των εντολοδόχων τους. Και η ζωή συνεχίζεται.

Χτες, με αφορμή τις διαμαρτυρίες απέναντι στη Μέρκελ και τα όσα γελοία διαδραματίστηκαν, τόσο με τους ντυμένους Ναζί, όσο και με τον γυμνό τουρίστα που έτρεχε στο Σύνταγμα, νόμισα πως βρίσκομαι στην κερκίδα ενός γηπέδου, στο οποίο αγωνίζεται η Εθνική Ελλάδος.

Με τη διαφορά ότι στο γήπεδο, δεν υπήρχε ούτε ο αντίπαλος στο τερέν, αλλά ούτε και στις απέναντι κερκίδες. Είμαστε μόνοι μας, και κάνουμε μπάχαλα και ψευτομαγκιές, για να εκτονώσουμε την ανάγκη μας για "δράση". Διότι χωρίς "δράση" (οποιασδήποτε μορφής) δεν έχει νόημα η ύπαρξη μας.

Δεν έχει νόημα η ΓΣΕΕ ως συνδικαλιστικός φορέας. Ούτε η ΑΔΕΔΥ. Ούτε ο Τσίπρας και οι Τσίπρες της -δήθεν- αντιπολίτευσης. Διότι αν δεν κάνουν "αγώνα" τι νόημα έχει να βγαίνουν στα κανάλια και να ξεστομίζουν "επαναστατικές κορώνες"? Άρα οι διαδηλώσεις είναι απλά αυτοσκοπός.

Η κοινωνία που πραγματικά πλήττεται δεν έχει χρόνο για τέτοιες ομορφιές. Χρειάζεται λύσεις, χρειάζεται προτάσεις, χρειάζεται ανθρώπους με υπευθυνότητα και γνώση (υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι στην Ελλάδα, αλλά τα ΜΜΕ επιλέγουν να τους κρατάνε εκτός πεδίου) να διαχειριστούν την πολυπλόκαμη κρίση. Χρειάζονται πραγματικές και ουσιαστικές δράσεις, εκεί που πραγματικά παίζεται το παιχνίδι.

Το κρυφτούλι και τα μισά λόγια το βαρεθήκαμε, δεν οδηγούν πουθενά. Τις στείρες αντιδράσεις που εκτός από φωνές και γραφικότητες, δεν προσφέρουν τίποτα, τις μπουχτίσαμε. Είναι καιρός να πάμε παρακάτω.

Έτσι ώστε να βρεθούν διαχρονικές και εγγυημένες λύσεις για τα δύο μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας, δηλαδή το εξής ένα: Την εξισορρόπηση του εμπορικού μας ισοζυγίου, δηλαδή την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας, με ταυτόχρονο τον εξορθολογισμό των δημοσίων δαπανών, που θα μας επιτρέψουν να ξαναβγούμε στις αγορές.

Απλά είναι τα πράγματα.

Όμως θα πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι όσο αρκούμαστε στο να τα σπάμε, απλώνουμε βούτυρο στο ψωμί όσων "κάνουν τη δουλίτσα τους" στο παρασκήνιο, κρατώντας τα πόστα, αρνούμενοι τις μεταρρυθμίσεις που είναι προς όφελος όλων και όχι λίγων.

Χρέος της Αριστεράς είναι να στηρίξει τις μεταρρυθμίσεις και την κοινωνική δικαιοσύνη που θα προκύψει από την ενεργοποίηση της πραγματικής οικονομίας και τον περιορισμό του κρατικού παρεμβατισμού στα κοινωνικά αγαθά. Έτσι ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας για τους ανθρώπους

Χρέος της Αριστεράς είναι να βοηθήσει τον πόλεμο ενάντια στην φοροδιαφυγή και τη διαφθορά, που επί της ουσίας είναι ο λόγος ύπαρξης του παρακράτους και της μαφίας των καρτέλ, των συντεχνιών και των ακραίων πολιτικών φαινομένων.

Χρέος της Αριστεράς είναι να περιφρουρήσει τις ατομικές και τις προσωπικές ελευθερίες του πολίτη, απέναντι στην αληθινή χούντα, που βρίσκεται μέσα στο σύστημα που εδώ και 30 χρόνια "μοιράζει" τον κρατικό πλούτο στα "δικά του παιδιά". Έτσι ώστε ο κρατικός πλούτος να αναδιανεμηθεί σε περισσότερους Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης ή "γνωριμιών"

Επιτέλους, ας αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες που της αναλογούν, και ας βροντοφωνάξει την αλήθεια, στο γήπεδο που πραγματικά "γίνεται παιχνίδι".......