Με τα ίδια υλικά δεν αλλάζει τίποτα

Χτές διάβασα ένα άρθρο του Μπάμπη Παπαδημητρίου στην Καθημερινή με τίτλο Γιατί μεγαλώνει το δημόσιο χρέος

Σε αυτό το άρθρο σύντομα και περιεκτικά παρουσιάζονται μερικοί αριθμοί τους οποίους αναπαράγω εδώ για να καταλάβουμε λίγο:

• Μέχρι το 2003 έχει καταγραφεί 160 δις χρεος συσσωρευμένο (δηλαδή το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, η εποχή Μητσοτάκη και το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη μέχρι τους Ολυμπιακούς αγώνες)
• 2003-2007 προσετέθησαν στο υπάρχον δημόσιο χρέος ακόμα 80 δις και φτάνουμε στα 240 δις χρεος (κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή)
• 2008-2009 προσετεθησαν ακομα 60 δις και φτασαμε συνολικά στα 300 δις (κυβέρνηση Κωστα Καραμανλή)
• Ενώ μπαίνουμε στο μνημόνιο με την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ Γεωργίου Παπανδρέου τα χρέη συνεχίζουν να προστίθενται
• 2010-2012 προσετέθησαν ακόμα 62 δις αρα φτανουμε στα 370 δις το 2012 (κυβέρνηση Παπανδρέου-Παπαδήμου και στη συνέχεια τρικομματική με Αντώνη Σαμαρά)
• Παρότι γίνονται διάφορα κουρέματα πέφτουμε στα 309 δις, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σήμερα

Και ο πλέον εμπαθής μπορεί να βγάλει το αβίαστο συμπέρασμα ότι επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή προσετέθησαν στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας 140 δις ευρώ.

Δηλαδή μέσα σε 5 χρόνια προσετέθησαν στο δημόσιο χρέος, όσα χρήματα είχαν συσσωρευτεί επί σχεδόν 23 χρόνια διαδοχικών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας

Για κάποιο περίεργο λόγο, όσοι κυβέρνησαν τη χώρα εκείνη την εποχή, απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ομερτά, μιας ασυλίας που είναι τουλάχιστον σκανδαλώδης

Όσοι ευθύνονται για το γεγονός ότι η Ελλάδα έμεινε εκτός αγορών, χρεοκοπώντας, ενώ οι ίδιοι διόριζαν τουλάχιστον 150.000 κομματικά παιδιά σε διάφορες θέσεις, δίνοντας την τελική σπρωξιά στο δημοσιονομικό γκρεμό, είναι ελεύθεροι

Και όχι μόνο είναι ελεύθεροι, αλλά δεν τους έχει κανείς ποτέ και για κανένα λόγο εγκαλέσει ούτε για τους τύπους

Αντιθέτως, η δικτατορία και το παρακράτος των ΜΜΕ (στα οποία αναφέρθηκα σε προηγούμενη μου ανάρτηση καθόλου τυχαία) "εξαφάνισε" κάθε αναφορά σε όσους μας κατέστρεψαν, προκαλώντας μια πολυδιάστατη κρίση στην πατρίδα μας, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα παιδιά μας

Το ίδιο παρακράτος των ολιγοκρατών και της σκοτεινής οικονομικής συνδιαλλαγής και διαπλοκής, μεθόδευσε την έλευση του Παπανδρέου στην εξουσία, πετώντας την καυτή πατάτα των ευθυνών από τα χέρια του Βούδα της πολιτικής που έκτοτε αποσύρθηκε από το προσκήνιο, στο ησυχαστήριο του στη Ραφήνα

Ο Παπανδρέου από αδιευκρίνιστα ελατήρια (που εγώ προσωπικά θεωρώ πως ΔΕΝ ήταν ιδιοτελή, αλλά πως επρόκειτο για αφελή και καλοπροαίρετο πρόσωπο) δέχτηκε την πρόκληση παραλαμβάντας το χάος

Αντί ο ίδιος να βγεί και να ζητήσει συστράτευση όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ώστε προεδρεύοντος του αρχηγού του κράτους, να θέσει τον πήχη του προβλήματος στο πραγματικό του ύψος (δηλαδή την επαπειλούμενη εθνική τραγωδία και άρα να θέσει προ των ευθυνών τους, όλους τους εμπλεκόμενους μέχρι τότε) έκανε μερικές καταστροφικές επιλογές

Αφενός έβαλε το ΠΑΣΟΚ να σηκώσει το βάρος της ευθύνης για τις συμφωνίες των Μνημονίων, κάτι το οποίο διέλυσε το ΠΑΣΟΚ μιας και το ΠΑΣΟΚ (αλλά και κανένα ελληνικό κόμμα) δεν είχε ποτέ κληθεί να διαχειριστεί τέτοιας έκτασης εθνική τραγωδία (αλλά να μοιράζει λεφτά και να κάνει συμμαχίες)

Αφετέρου βγήκε ο ίδιος αλλά και ο ανεκδιήγητος Παπακωνσταντίνου και διατυμπάνισαν σε κάθε γωνιά της γης, ότι η Ελλάδα είναι κατεστραμμένο κράτος, δημιουργώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλο το καπιταλιστικό σύστημα της αγοράς, που είναι γνωστό πως δομείται και εδράζεται στις αρχές της πίστης, της διασυνδεσιμότητας αλλά και της αλληλεξάρτησης, σε μέγιστο βαθμό

Σήμερα, με την έλευση της τρικομματικής κυβέρνησης υπό τον άχρηστο αλλά και ακροδεξιών φρονημάτων Σαμαρά, επιχειρείται να αναστραφεί το κλίμα και να δημιουργηθεί τεχνηέντως μια ευφορία περί ανάπτυξης και δήθεν μεταστροφής των διαθέσεων της διεθνούς κοινότητας απέναντι στη χώρα

Προς αυτή την κατεύθυνση μας λένε για τους Κινέζους, για τις αποκρατικοποιήσεις, για την αύξηση των τουριστών που θα έρθουν το καλοκαίρι, για την έναρξη των δημόσιων έργων, για την απογείωση του χρηματιστηρίου αξιών

Όμως, αυτό που θέλουν να πετύχουν δεν είναι άλλο από την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος προς την Ελληνική αγορά, ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να καταφύγει εκ νέου στο διατραπεζικό δανεισμό αλλά και την έκδοση ομολόγων που θα γίνουν διαπραγματεύσιμα σε όλες τις αγορές της Ευρώπης---όπως γινόταν πρίν

Με λίγα λόγια τους ενδιαφέρει να παρουσιάσουν -για μια ακόμη φορά- όμορφους αριθμούς για να συνδεθούμε στο σύστημα του διεθνούς δανεισμού. Δεν τους ενδιαφέρει να κάνουν τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται -όπως υποκριτικά μας λένε- ώστε να δημιουργηθεί εκ νέου μια μαγιά παραγωγικής δραστηριότητας στη χώρα

Για το λόγο αυτό έχουν βρεί το χρηματικό "πλεόνασμα" των μνημονιακών μέτρων, μέσα από ανήθικες περικοπές, εξουθενωτική λιτότητα προς τους πλέον αδύναμους και οικονομικά  ασθενείς της χώρας και βάρβαρη εξάρθρωση της αγοράς εργασίας υπέρ των βιομηχάνων και των μεγάλων αλυσίδων διανομής και διάθεσης των προιόντων στην αγορά

Όχι μόνο μεταρρυθμίσεις δεν έχουν κάνει, αλλά έχουν διαλύσει την Ελληνική κοινωνία.

Έχουν καταχεριάσει μισθούς, συντάξεις, μικροκαταθέσεις και μικρή επιχειρηματικότητα, και έχουν υποθηκεύσει για τα επόμενα χρόνια την περιουσία του κράτους.

Μέσα από τον τεράστιο δανεισμό-εξάρτηση-εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας από τη Γερμανία, τις διακριτικές αποκρατικοποιήσεις υπέρ ημετέρων "κολλητών", την συνεκμετάλλευση ή την πλήρη απόδοση των φυσικών πόρων της Ελλάδας στους γεωπολιτικούς μας "πάτρωνες" και την εξώθηση σε μαζική μετανάστευση όσων νέων επιστημόνων θα μπορούσαν να διεκδικήσουν μια καλύτερη κοινωνία, μέσα από αγώνες και δημοκρατικές δράσεις

Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι μια αυταρχική χειραγώγηση και μια ολοσχερής κατάλυση κάθε έννοιας οικονομικής ελευθερίας και δημοκρατικής διάρθρωσης της Ελληνικής κοινωνίας

Είναι μια επιστροφή σε σκοτεινές εποχές της ιστορίας μας, πλήρους υποταγής στις υποδείξεις αλλότριων συμφερόντων και πλήρους ελέγχου του κοινωνικού συνόλου μέσα από τη βία και τα εκβιαστικά διλήμματα

Το ακτιβιστικό χέρι της Νέας Δημοκρατίας, η Χρυσή Αυγή, βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση, αποπροσανατολίζοντας το λαό από τα όσα και όσους συθέμμελα ξεριζώνουν κάθε κατάκτηση και κάθε κατοχυρωμένο δικαίωμα του, μετά την πτώση της χούντας και την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή

Στόχος τους?

Να ξαναχτίσουν με άλλο προσωπείο, την ίδια διάτρητη, σκαιά και τριτοκοσμική παράγκα διαπλοκής και παρακρατικής δράσης των θεσμικών ελίτ, που μέχρι σήμερα κυβερνούσε τον τόπο.

Πείθοντας το λαό πως έχει δημοκρατική νομιμοποίηση, άλλοτε μέσω των -ολότελα απαξιωμένων- εκλογών και άλλοτε χρησιμοποιώντας τον -τάχα μου- δημόσιο έλεγχο της δημοκρατίας από τα κίτρινα και κρατικώς επιχορηγούμενα ΜΜΕ

Με τα ίδια υλικά όμως, δε γίνεται ποτέ να φτιάξεις άλλο αποτέλεσμα, όσο και να χρησιμοποιήσεις πιο σύγχρονες και επίκαιρες "τεχνικές" δράσης

Στο τέλος της ημέρας, οι Έλληνες βρισκόμαστε να χρωστάμε άπειρα λεφτά, να είμαστε πολύ-πάρα πολύ φτωχότεροι, να έχουμε φιμωθεί και το κυριότερο:

Να μην έχουμε καμία ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, παρά μόνο να είμαστε εξαρτημένοι από τις δικές τους σαδιστικές νεοφιλελεύθερες ορέξεις

Ας καταλάβουμε, ότι ούτε μαζί τα φάγαμε, ούτε μαζί κυβερνήσαμε και ας πάψουμε να νιώθουμε υπόλογοι που ζήσαμε σαν ελεύθεροι πολίτες με αρκετά οικονομικά μέσα, σχεδόν σαν ομότιμοι Ευρωπαίοι

Αυτή είναι η μοίρα μας, δηλαδή να διεκδικούμε το καλύτερο

Και όχι να βρισκόμαστε με το -έτσι θέλω- κάποιων ισχυρών, σε καθεστώς ιδιότυπης σκλαβιάς, χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη.........

Η κοροϊδία με εξοργίζει...

Η κοροϊδία με εξοργίζει και γι' αυτό καταριέμαι την Ελλάδα και θέλω σαν τρελός να φύγω.
Όταν λέω καταριέμαι φυσικά δεν εννοώ κυριολεκτικά, αλλά μεταφορικά.
Από αγανάκτηση, από θυμό, από συστηματική άρνηση να αποδεχτώ τα κακώς κείμενα που όλοι λένε πως μεγαλώνοντας "έτσι είναι εδώ τα πράγματα".

Ο λόγος που υποστηρίζω το Μνημόνιο και τα Μνημόνια, δεν είναι τα χαράτσια και οι φόροι.
Είναι οι ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ που πρέπει κάποτε να ξεκινήσουν και να γίνουν σε αυτό τον τόπο.
Γι αυτό εξαρχής συντάχτηκα με το ρεύμα υπέρ της παραμονής στο Ευρώ, υπέρ της αναδιάρθρωσης στο Δημόσιο τομέα με εξορθολογισμό της λειτουργίας και αξιολόγηση του προσωπικού.
Υπέρ του ανοίγματος της οικονομίας κόντρα σε κάθε συνδικαλιστικό και κοντόφθαλμο "στεγανό".
Και ακόμα πιστεύω ότι είναι ευλογία για την Ελλάδα η πίεση της Τροϊκα για αλλαγές, για μετατροπή της βαλτώδους κατάστασης που επικρατεί εδώ και χρόνια στο εσωτερικό μέτωπο, σε μια καινούργια προοπτική. Που καλώς η κακώς θα ακολουθεί μια δοκιμασμένη "πεπατημένη" που έχει λειτουργήσει αρκετά καλά στις χώρες του δυτικού κόσμου.
Στην τελική, αυτά ξέρουν, αυτά έχουν μελετήσει και αυτά μας λένε να πράξουμε. Και δεν τους αδικώ.

Δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν το κοινωνικοπολιτικό απόστημα που έχει καταλάβει το δημόσιο χώρο της πατρίδας μας. Και ελέγχει τα πάντα και τους πάντες μέσω της διαπλοκής και της μαφιόζικης λειτουργίας του. Και εκτοξεύει προς πάσα κατεύθυνση τις τοξικές του δραστηριότητες που δηλητηριάζουν κάθε κοινή λογική και κάθε τίμιο άνθρωπο.
Και γι αυτό το λόγο είμαι εξοργισμένος. Και είμαι και αγανακτισμένος.

Υποκρισία, κοροϊδία, αντιστροφή της πραγματικότητας, παρασκήνιο και δήθενα διαβουλεύσεις για τα μάτια του κόσμου, μόχλευση και αυταπάτες, τσίρκο που μας πετάνε στα μούτρα χωρίς καμία απολύτως ντροπή.
Και άντε, πες, τις εποχές της ευημερίας κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί
Και τα φορομπηχτικά και κόντρα σε κάθε λογική νομοσχέδια όλοι τα αντιπαρερχόμασταν με κάποιο τρόπο
Θα μου πείτε "και τότε τι μπορούσαμε να κάνουμε?". Με το τάχα μου όπλο της ψήφου μια φορά τα 4 χρόνια τι να κάνει ο πολίτης? Με την τοπική αυτοδιοίκηση διεφθαρμένη σαν παράρτημα της Καμόρα σε κάθε δήμο, να δίνει εργολαβίες πλατείες και δεντροφυτεύσεις και κάθε είδους άχρηστο καλωπιστικό έργο (τη στιγμή που άλλα βασικά αγνοούνται συστηματικά) στους υμετέρους?

Μα δεν υπάρχει κάτι να πράξει ο πολίτης απέναντι στη συστηματική παραβίαση των κανόνων του δικαίου και της σωφροσύνης, από το κράτος.
Δεν μπορείς να αντιδράσεις όταν ο φορέας (το κράτος) που παγκοσμίως είναι συνώνυμο της αξιοπιστίας, της σταθερότητας και της νομιμότητας, έχει αντικατασταθεί από έναν κακοβαλμένο αχυράνθρωπο, απατεώνα, κλέφτη με παλαβές ιδέες και αμφισβητούμενη ηθική.
Που σκοπός του είναι να βασανίζει τους πολίτες, αντί να τους εξυπηρετεί και να τους διευκολύνει.

Το κράτος είναι ένας κόμβος παροχής υπηρεσιών που στήθηκε στο όνομα του λαού, γιατί ο λαός χρειάζεται έναν μεσάζοντα να ενεργεί για λογαριασμό του. Όπως ακριβώς το χρήμα εφευρέθηκε για να υπάρχει ένα κοινά αποδεκτό μέσον συναλλαγών.

Στην Ελλάδα το κράτος μας κοροϊδεύει και υποτιμά τη νοημοσύνη μας.
Ειδικά τώρα, μεσούσης της κρίσης, αυτό γίνεται φανερό -και αβάσταχτο- στον πλέον αδαή
Προσωπικά δεν παραπονιέμαι για την σκληρότητα των (αναγκαίων) μέτρων, κάθε άλλο
Προσωπικά είμαι διατεθειμένος να επωμιστώ το βάρος που μου αναλογεί, εφόσον μου παρουσιαστεί ένα σχέδιο που θα αλλάξει την Ελλάδα ριζικά
Αυτό δεν το έχει κάνει ούτε η κυβέρνηση Παπανδρέου, ούτε και η κυβέρνηση Σαμαρά

Δεν αποτελεί δικαιολογία το ότι ζούμε σε "έκτακτες περιστάσεις".
Ακόμα χειρότερα γι αυτούς, τα σχέδια απαιτούνται ειδικά σε τέτοιες "έκτακτες περιστάσεις"
Όταν όλα πηγαίνουν καλά, ακολουθείς την πεπατημένη, τη σταθερά, κάνεις ελέγχους, κάνεις ρυθμίσεις

Όταν όμως έχει αποτύχει με τέτοιο πάταγο, όταν έχεις ξεφτιλιστεί παγκοσμίως ως η πλέον απαράδεκτη κρατική οντότητα (σε κάθε επίπεδο) δεν έχεις το δικαίωμα να επικαλείσαι "έκτακτες περιστάσεις" και "αναγκαία δυσβάσταχτα μέτρα", για να συνεχίσεις με την ίδια συνταγή που σε οδήγησε στην καταστροφή.

Άρα εφόσον το πράττετε κύριε Σαμαρά και κύριε Στουρνάρα μου, σημαίνει πως απλά μας ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΤΕ μέσα στα μούτρα μας κι εσείς.
Και για τον ίδιο λόγο είμαι εξοργισμένος μαζί σας
Και για τον ίδιο λόγο θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου, γιατί εσείς -σίγουρα- άνθρωποι και Έλληνες δεν θα γίνεται ποτέ, μα ποτέ....

Με τα εφάπαξ δεν κάνεις ανάπτυξη

Συμφωνώ και δέχομαι ότι η καταβολή του εφάπαξ είναι γενικά κι αόριστα σωστή, στα πλαίσια των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου τομέα. Δέχομαι επίσης ότι οι δικαιούχοι θα ανακουφιστούν ενόψη Χριστουγέννων και ότι τα χρήματα που θα λάβουν θα ενισχύσουν τις οικογένειες τους αλλά και την αγορά.

Όμως, εξετάζοντας πολιτικά το ζήτημα, από μια ευρύτερη σκοπιά, η πρεμούρα να δωθεί το εφάπαξ στους συνταξιούχους του Δημοσίου, φανερώνει από τη μία την αγωνία της κυβέρνησης να κρατήσει τους ψηφοφόρους της, από την άλλη όμως δείχνει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, ότι δεν έχει σχέδιο ούτε και στρατηγική ανάπτυξης.

Λυπάμαι για όσους στεναχωρήσω, αλλά με εφάπαξ δεν κάνεις ανάπτυξη. Με αθρόες δημόσιες επενδύσεις που θα διαχειριστούν οι συντεχνίες των ΟΤΑ και οι διαπλεκόμενοι στα υπουργεία (κλίκες και οι συν αυτώ επιχειρηματίες) για πλατείες, δρόμους και τσιμεντοποίηση κάθε πιθαμής στην Αθήνα, δεν κάνεις ανάπτυξη. Με μετατάξεις δημοσίων υπαλλήλων και εφεδρείες, με κέντρα κράτησης μεταναστών, με μπού και με ντού στις τσέπες της εξαρτημένης μισθωτής εργασίας και της μικρής επιχειρηματικότητας (πλειοψηφία στην Ελλάδα) μέσω επαίσχυντων φορολογικών "μεταρρυθμίσεων" δεν κάνεις ανάπτυξη.

Η ανάπτυξη δεν είναι μια έννοια ακαθόριστη και χύμα. Δεν είναι τσάμπα λαϊκισμός. Είναι νούμερα, είναι εισερχόμενα και εξερχόμενα. Η ανάπτυξη είναι μια μηχανή που από τη μία βάζεις τα ζητούμενα σου και από την άλλη παίρνεις τα αποτελέσματα σου. Τα οποία στη συνέχεια συγκρίνεις με τις αρχικές σου επιδιώξεις και ρυθμίζεις καλύτερα τη μηχανή σου. Και ξανά από την αρχή παλεύεις κάθε φορά να μεγαλώσεις το όφελος για την κοινωνία. Είναι τόσο απλό.

Έγραφε χτες ο Γιανναράς (που τον παρακολουθώ προσεκτικά πρώτα και κύρια γιατί γράφει τα καλύτερα ελληνικά στον τύπο αυτή την εποχή, ελληνικά που από τη λέξη μέχρι τη φράση κρύβουν νοήματα, δεν είναι απλά κελύψη μετάδοσης μηνυμάτων) για τον εκπεσμό της λέξης "δημοκρατία". Πόσο έχει ξεφτίσει από την υπερβολική χρήση, από τη λάθος χρήση, από την κατάχρηση. Από κάθε επίδοξο -άσχετο- πολιτικάντη, που αν γνώριζε ελάχιστα οικονομικά δεν θα αποκαλούσε την Ελλάδα δημοκρατία, αλλά κάτι άλλο (θα πω παρακάτω τι). Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο έχει ξεφτίσει και η λέξη "ανάπτυξη". Από τα ίδια στόματα, από τα ίδια χέρια θα υπονομευτεί και το χρήμα θα πάει στις τσέπες των υμετέρων, ενώ θα πετάξει από τις τσέπες τις δικές μας, των πληβείων, ασχέτως του τι λέει ο κάθε Σαμαράς στην τηλεόραση.

Ο Σαμαράς και οι σαμαράδες της εποχής μας είναι λαοπλάνοι και λένε ψέματα στο λαό. Λένε αισχρά και αστήρικτα ψέματα, προσπαθώντας να καλλιεργήσουν ένα κλίμα "ανακούφισης" από τη λιτότητα. Όμως όλα αυτά δεν είναι παρά ευχές και επί το λαϊκότερο πορδές, με τις οποίες ο Σαμαράς αμφιβάλλω αν προλάβει να βάψει τα αυγά του φετινού Πάσχα. Διότι η πραγματικότητα είναι ότι αφενός ο λαός δεν έχει άλλο χρήμα να στηρίξει τα δημόσια έσοδα και αφετέρου η ύφεση διαλύει κάθε ελπίδα για επενδύσεις με όρους συμφέροντες για τους ιδιώτες και κατ' επέκταση για το κράτος.

Υποτίθεται πρέπει να αυξήσουν τα δημόσια έσοδα από την παταξη της φοροδιαφυγής. Όμως θα πρέπει να αυτοκαταργηθούν πρώτα, να αυτοαναιρεθούν, να γυρίσουν την πλάτη στους κομματικούς τους πελάτες που φεύγουν με βήμα γοργό προς τη μεριά του Αλέξη, της άλλης πλευράς του συστήματος, που έχει στόχο να κρατήσει το λαό στο μαντρί της "εσωτερικής διαχείρισης" της κρίσης. Δεν καταπολεμάται η φοροδιαφυγή έτσι με νόμους και λόγια στο γυαλί. Χρειάζεται οργανωμένο σχέδιο με στόχους μετρήσιμους, με αποτελέσματα. Με σύμπραξη της ελληνικής δικαιοσύνης.

Υποτίθεται πρέπει να φέρουν επενδύσεις. Μα ποιός θα πάρει τα κουφάρια της αποκρατικοποίησης? Ποιός τρελός θα βάλει τα λεφτά σου σε μια χώρα στην οποία βασικές υποδομές υπολειτουργούν? Που δεν επικρατεί καμία κοινωνική ιδεολογία, παρά μόνο ο ατομισμός, το προσωπικό συμφέρον και η μισαλλοδοξία? Σε ποιό νομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον θα έρθει ο ξένος να βάλει τα λεφτά του? Σε αυτό που με το πρώτο ζόρι ξεκινούν οι εκβιασμοί των νταβατζήδων του δημοσίου? Η παρασιτική τους λειτουργία εις βάρος των ιδιωτικών κεφαλαίων?

Υποτίθεται πρέπει να καταπολεμήσουν την ανεργία. Μα ποιός θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας στην Ελλάδα? Εδώ δεν καταλαβαίνουν ποιός ο ρόλος ενός κράτους σε ένα σύγχρονο κράτος. Ότι πρόκειται για ρυθμιστή, για επόπτη και όχι για διαχειριστή κεφαλαίων και συμφερόντων, όχι για επενδυτή, όχι για επιχειρηματία. Σκοπός του κράτους είναι να διευκολύνει τον πολίτη να δημιουργεί καινοτομίες, να κάνει εμπόριο, να εργάζεται χωρίς παράλογα βάρη, να συναλλάσεται σε κλίμα εμπιστοσύνης, να βλέπει μπροστά του την προσωπική και την κοινωνική προοπτική της επένδυσης του.

Την ανεργία θα την καταπολεμήσουν καταβάλλοντας τα εφάπαξ των 1,5 δις? Γιατί δε βοηθάνε με αυτά τα λεφτά τα παιδιά των συνταξιούχων να βρούν διεξόδους επαγγελματικής αποκατάστασης στην Ελλάδα και το εξωτερικό? Γιατί (σε μια επίδειξη κοινωνικής ευθύνης έστω) δε δίνουν τα λεφτά αυτά στους χαμηλοσυνταξιούχους να αγοράσουν πετρέλαιο και φάρμακα για να μην πεθάνουν? (ή μήπως συμφέρει να πεθαίνουν οι γέροντες?)

Όμως αυτά που λέω εγώ, είναι κινέζικα, είναι παραμύθια. Ειναι μια ξένη γλώσσα μέσα στην Ελλάδα "που τα ξέρει όλα" και γι αυτό πάει κατά διαόλου. Και όσο περνάει ο καιρός θα ολισθαίνει περισσότερο, απαλλαγμένη από κάθε ψήγμα εθνικής κυριαρχίας, προς όφελος των ολίγων που θα έχουν καλές σχέσεις με το εκάστοτε Βερολίνο, την άρχουσα τάξη της ευρώπης. Έχουμε βρεί τους φταίχτες βλέπετε, ήταν η οικογένεια Παπανδρέου από τον Αντρέα και δώθε, αυτοί που μας χαντάκωσαν. Τι κρίμα όμως που το "μαζί τα φάγαμε" του Πάγκαλου, αποδεικνύεται καθημερινά ώς η μοναδική πυξίδα των ελλήνων πολιτικών της μεταπολίτευσης.

Και τώρα που μηδένισαν το κοντέρ, όλοι μαζί, ο καθένας στο ποσοστό που του αναλογούσε, πάλι φυγομαχούν. Πάλι κοροϊδεύουν. Πάλι αποφεύγουν τις ρήξεις, τις τομές, τις αλλαγές--με ένα άρθρο. Με μία μολυβιά μπορούν να βελτιώσουν το κλίμα ραγδαία αλλά δεν το κάνουν. Προτιμούν να παριστάνουν τους απέλπιδες αγωνιζόμενους για το καλό της πατρίδας για το 5%, την ώρα που ρίχνουν νερό στο μύλο του Τσίπρα, του επόμενου διαχειριστή "του μεγάλου χώρου της κεντροαριστεράς", του διαδόχου του ΠΑΣΟΚικού παρακράτους.

Γιατί το σύστημα "γνωρίζει καλύτερα" πως πρέπει να πράξει, για να κρατήσει την Ελλάδα και τους Έλληνες όμηρους και σκλάβους των λίγων, των καθεστωτικών, αυτών που κονομάνε από τη σημερινή μορφή της χώρας, με όλα της τα στραβά, τα παρανοϊκά, τα εχθρικά, τα αισχρά για χώρα που θέλει να είναι σύγχρονη.

Το σύστημα γνωρίζει ότι το δίπολο αριστερά και δεξιά είναι αλάθητο, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Ο προβατοποιημένος λαός, στερούμενος πραγματικής μόρφωσης και κριτικής σκέψης, δεν έχει ποτέ αναρωτηθεί τι στην πραγματικότητα εξυπηρετεί το πολιτικό σύστημα, όταν για παράδειγμα την ίδια στιγμή λείπουν τα βασικά από ένα κράτος. Όπως η σωστή λειτουργία του Γενικού Λογιστηρίου και της Στατιστικής Υπηρεσίας, του τραπεζικού συστήματος, η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας, η λειτουργία των συγκοινωνιών και του δημοσίου τομέα γενικά, η θεσμοθέτηση ενός περιβάλλοντος ελευθερίας λόγου και πράξεων σε κάθε επίπεδο (κοινωνικό, εμπορικό, επιχειρηματικό, νομικό, τεχνολογικό κλπ) και τόσα άλλα που στην Ευρώπη έχουν λυθεί προ 50 ετών.

Το σύστημα γνωρίζει, ότι με τους εκβιασμούς, τα διλήμματα, τα πιστόλια στον κρόταφο, θα κρατήσει τους Έλληνες φοβισμένους, στο ρόλο που τους "ταιριάζει". Των ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ, των εξαρτώμενων, των κουτοπόνηρων "καραγκιόζηδων" που παλεύουν πάνω από τον κάδο απορριμάτων "γιατί δεν είναι χτεσινοί"............................

Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς

Ξαφνικά, μέσα σε καταιγισμό δημοσιευμάτων και δημοσίων παραδοχών αυτοκριτικής (ναι σιγά), κάποιοι τόλμησαν να ψελίσουν, πως η αιτία του κακού που μας βρήκε, έχει όνομα κι επώνυμο.
Και λέγεται Ανδρέας Παπανδρέου.
Αυτός λοιπόν φταίει. Για όλα
Που απογείωσε τον κρατισμό. Που έκανε επίσημη γλώσσα της χώρας το λαϊκισμό. Που είχε για συνεργάτες όψιμα λαμόγια και ανθρώπους που "ούτε ο θυρωρός τους θα τους γνώριζε" αν δεν ήταν στο κόμμα. Που διέλυσε το κράτος δικαίου και εγκαθίδρυσε τον κομματικοθρεμμένο συνδικαλισμό ως "πρωτεύοντα αφανή παράγοντα" ελέγχου της εξουσίας. Που προσέφερε την Ελληνική παιδεία βορά στον καταναλωτισμό και την ευτέλεια. Που έκανε παρέα με το Καντάφι. Που...
Είναι τόσα πολλά τα "πού"...που φοβάμαι πως πρέπει να κάνω δέκα αναρτήσεις σε αυτό το blog, για να τα καταγράψω.
Και, σα δε ντρέπεσαι Αντρέα, που έχεις πεθάνει τόσο καιρό (1996) και δε σηκώνεσαι να δώσεις εξηγήσεις. Να μας πείς γιατί κατέστρεψες τη χώρα που τόσο έλεγες πως αγαπάς. Γιατί υποθήκευσες το μέλλον της δικής μας εποχής. Και τόσα άλλα.
Όμως το αστείο έχει και όρια. Η μονόπλευρη θεώρηση της ιστορικής (πλέον) πραγματικότητας, είναι κακόγουστο ανέκδοτο. Είναι κουταμάρα. Είναι ντροπή τελικά.
Δε θα πω εγώ ποιός ήταν ο Αντρέας, όλοι ξέρουν την ιστορία και τα πολιτικά του πεπραγμένα.
Και δεν θα πω εγώ, αν ο Αντρέας ήταν "καλός" ή "κακός", μεγάλος ηγέτης ή μεγάλος λαοπλάνος, σοβαρός άνθρωπος ή φαιδρή προσωπικότητα. Ας κρίνει ο καθένας με τα δικά του μέτρα
Η δική μου "σχέση" με τον Παπανδρέου, είναι απόλυτα προσωπική-απόλυτα συναισθηματική και από πάντα ήταν μια σχέση μεγάλης αγάπης και μεγάλης εκτίμησης. Δεν τον γνώρισα ποτέ τον άνθρωπο φυσικά, ούτε αναφέρομαι σε κατ' ιδίαν επαφές. Τον "γνώρισα" από τις εφημερίδες, τον τύπο, την τηλεόραση, τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ (σε μία πρόλαβα να πάω κάποτε, στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας) και κυρίως από τις μαρτυρίες των άλλων, των γνωστών και φίλων του περιβάλλοντος μου.
Έτσι δεν είμαι ο κατάλληλος να εκφέρω μια αντικειμενική άποψη.
Για μένα ο Αντρέας ήταν ο παππούλης της αλλαγής. Δηλαδή ο άνθρωπος που πήρε από το χέρι μια Ελλάδα βαθιά πληγωμένη, και της ξαναέδωσε τα πρωτόλεια συστατικά της ίδιας της της ύπαρξης.
Δημοκρατία, ελευθερίες, ανοιχτή κοινωνία των μη προνομιούχων, αποκατάσταση της ισονομίας και της ισότητας των Ελλήνων. Αξιοπρέπεια, ανάμεσα στα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής οικογένειας, όραμα και προοπτική, για ένα καλύτερο και φωτεινότερο μέλλον.
Δυστυχώς δεν έγινε έτσι.
Τα κόμματα, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, όλοι εμείς που κουβαλάμε αναμνήσεις--κομμάτια ενός μεγαλύτερου κοινού ψηφιδωτού--κοινής συνείδησης, έχουμε να καταθέσουμε το δικό μας προσωπικό μέρος εκείνης της εποχής. Κι εγώ αυτό δεν θα το κρίνω. Διότι ο καθένας είναι μοναδικά ξεχωριστός και υπεύθυνος για το τι "κρατά" απ΄όσα έγιναν. Και το πως αυτά που έγιναν, τον διαμόρφωσαν. Και το πως ο Αντρέας και το ΠΑΣΟΚ, στιγμάτισαν θετικά τον ίδιο ή απλά τον έκαναν να αποστρέφεται κάθε τι που είχε σχέση μαζί τους.
Σήμερα λοιπόν, στο εξαιρετικό του άρθρο ο Τάκης Θεοδωρόπουλος  http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4750041 αναρωτιέται (και μαζί του κι εγώ) τι συνέβη ξαφνικά και η πλειοψηφία που αποθέωνε τα "εικονίσματα της δημοκρατίας", τις "εξουσίες του λαού", το σοσιαλισμό και την προοδευτική παράταξη, εμφανίζεται να αποκαθηλώνει με περισσή αηδία, με μια εντυπωσιακή μεταβολή συναισθημάτων, λόγων και έργων, το "τότε". Κάνοντας την "επανάσταση" τους, σήμερα, το 2012
Αποκαθήλωσαν τον Αντρέα, το ΠΑΣΟΚ των δύο τετραετιών, την αλλαγή και τα όσα τέλοσπάντων εννοούνται συν αυτοίς, δηλαδή τα όσα και οι ίδιοι στήριζαν, ψήφιζαν, πίστευαν και εμπιστεύονταν. Και έστω πως καλά έκαναν και τους κατέβασαν από το βάθρο της γοητείας και της σαγήνης των μαζών. Τους κατηγορούν όμως πως αυτοί ευθύνονται "γιατί έβαλαν τα θεμέλια ώστε να φτάσουμε στο σημερινό κατάντημα".
Εντάξει. Κατανοητό.
Ας περάσουν οι επόμενοι να επιρρίψουν ευθύνες στον Καραμανλή που προηγήθηκε του Αντρέα "που δεν έκανε όσα έπρεπε". Ας επιρρίψουν ευθύνες μετά στη Χούντα, πρίν τον Καραμανλή. Μετά ας πάμε στο Παλάτι και τη Βασίλισσα Φρειδερίκη. Μετά, πιο πίσω στον εμφύλιο. Στο Β Παγκόσμιο, και ούτω καθεξής. Ε δε μπορεί, κάποια στιγμή θα φτάσουμε και σε αυτά που λέει ο Ράμφος, στη δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, το 1827 από τον Καποδίστρια. Ωστε να συνεχίσουμε, και να κατηγορήσουμε τους Τούρκους, και πιο πίσω τους Βυζαντινούς, και ούτω καθεξής.
Με λίγα λόγια και σε απλά Ελληνικά:
Όσο τρώγατε, ήταν καλά, και ήταν όλοι καλοί και "ηγέτες". Τώρα που πιάσαμε πάτο "όταν θυμάστε, χαίρεστε", σκάβοντας με τη σπέκουλα του (αλίμονο στον πρώτο διδάξαντα!!) λαϊκισμού, στο καρβουνιασμένο, κατακαμμένο δάσος, της Ελληνικής μας ιστορίας, για να βρείτε τους "πρωταίτιους" της Εθνικής Καταστροφής των Μνημονίων.
Τι ειρωνεία. Στα Μνημόνια που μας έβαλε ένας άλλος Παπανδρέου, ο Γιώργος, με χαρακτήρα εντελώς αντίθετο από του πατέρα του, Ανδρέα. Ένας δηλαδή σύγχρονος, πραγματιστής και σοβαρός πολιτικός, γαλουχημένος εντός της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της αστικής μας δημοκρατίας.
Δε μας φταίει λοιπόν ο Αντρέας απαραίτητα. Απλά είναι "πρόχειρος" αυτή την εποχή της "αυτοκριτικής" μας. Αυτή την εποχή του "ξεσκίσματος" κάθε παλιάς ανάμνησης, κάθε εμπειρίας που ζήσαμε, κάθε οφέλους που είχαμε εμείς προσωπικά. Μπροστά στο τρομερό σεινάμενο δάχτυλο που καταδεικνύει τον "ένοχο", δηλαδή τον κοινό ΠΑΣΟΚτσή, τον δημόσιο υπάλληλο, τον συνταξιούχο, τον ανάπηρο, την ανύπαντρη μάνα και κάθε είδους πολίτη, σαν κι εμένα. Το δάχτυλο αυτό (που κάποτε θα ήταν μαύρη κουκούλα) που ζητά το αίμα μου, διότι ΑΡΝΟΥΜΑΙ να ξεγράψω το δικό μου ποιόν, τις επιλογές, τις αντιλήψεις και τις θέσεις μου, απέναντι στα δημόσια πολιτικά πράγματα.
Αρνούμαι κύριοι να αποκαθηλώσω τον Αντρέα. Δεν αρνούμαι να αλλάξω και να αναγνωρίσω τα λάθη μου, αντιθέτως. Αρνούμαι να αυτο-ξεφτιλιστώ, διαγράφοντας το παρελθόν, επειδή εσείς σήμερα περνάτε κρίση προσωπικότητας, ψάχνοντας στα θολά νερά για φταίχτες. Κοιταχτήτε στο καθρέφτη αν θέλετε φταίχτες! Αντικρύστε το πρόσωπο σας στην πραγματικότητα.
Ας μπεί επιτέλους μια κόκκινη γραμμή στο παρελθόν και ας προχωρήσουμε μπροστά, να βρούμε λύσεις!!
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι να βρεί τους εύκολους και πιασάρικους φταίχτες, αλλά τους πραγματικούς.
Τους φταίχτες του "μαζί τα φάγαμε". Τους φταίχτες που "αυτοί τα φάγανε". Τους φταίχτες και τους ψεύτες που κατέλυσαν τις ιδέες του ΠΑΣΟΚ, τα δημόσια αγαθά, την ίδια τη δημοκρατία και άφησαν ένα κουφάρι ποτισμένο με ετερόκλητα δηλητήρια και ασφυκτική ατμόσφαιρα.
Επιτέλους, ας ζήσουμε στο σήμερα, ας παλέψουμε και ας αγωνιστούμε για το σωστό, για να μπορέσουμε να έχουμε ελπίδα και για ένα -κάποιο- αύριο
Με το κεφάλι ψηλά, με το χαμόγελο στα χείλη και την θετική εικόνα ενός συμβολικού Αντρέα.
Δηλαδή ενός υπερήφανου, γεμάτου ζωή και γνώση Έλληνα, που αγαπά τους συνανθρώπους του και πολεμά για το δίκιο...

Το δημοψήφισμα της πραγματικότητας

Πρίν λίγο καιρό, με αφορμή την εξαγγελία πρόθεσης ενός δημοψηφίσματος, από μεριάς του τότε Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, είχε προκληθεί σάλος στην Ευρώπη.
Ήταν η εποχή που το πρώτο μνημόνιο "έτρεχε" και ο "σιδηρούς άξονας" Γαλλίας και Γερμανίας, είχε σχεδόν επιβάλλει την αναγκαιότητα των μέτρων λιτότητας, ως το μέσον δια του οποίου η ευρωπαϊκή κρίση θα εξαλειφόταν, τουλάχιστον στις αγριότερες προοπτικές της.
Το ερώτημα του πιθανολογούμενου δημοψηφίσματος Παπανδρέου, ήταν "Δραχμή ή Ευρώ". Και συμπτωματικά θα λέγαμε εμείς -καθόλου κάποιοι άλλοι- ετέθη ξανά δια στόματος της καγκελαρίου Μέρκελ, με την ίδια μέθοδο. Της διαρροής μέσω "κύκλων" που πρόσκεινται σε αυτή και είναι καλά πληροφορημένοι. Ακριβώς με τους ίδιους όρους. Σε περιστάσεις όμως -τις τωρινές- ακόμα δραματικότερες, που απαιτούν ψυχραιμία και σωστή ανάγνωση των εξελίξεων.
Κι όμως. Ξαναπροκλήθηκε ο ίδιος σάλος. Αυτή τη φορά, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα. Που στο πρόσωπο της Μέρκελ βλέπει έναν "αντιπαθητικό εχθρό" που θέλει το κακό μας. Και -αλίμονο- είχε την ιδέα να προτείνει, στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, να γίνει και δημοψήφισμα. Ώστε ο Ελληνικός λαός να αποφανθεί τελεσίδικα. Τι θέλει, τι προτιμά. Προς τα πού ορίζει τις προοπτικές του. Και να δοθεί εξήγηση μια κι έξω. Δίχως παλινωδίες που μπερδεύουν τις αγορές, και τα σχέδια ανάπτυξης που δειλά ξεπροβάλλουν από τα χείλη κάθε υπεύθυνου πολιτικού.
Μα τόσο κακό είναι ένα δημοψήφισμα, θα απορήσει ο κοινός νούς? Τόσο επιζήμιο? Τόσο απεχθές και διαβολικό, για τους θεσμούς της δημοκρατίας? Τόσο επώδυνο για τις καριέρες πολιτικών ανδρών, ώστε να τους στοιχίσει τον δημόσιο αφανισμό?
Και στο κάτω κάτω της γραφής, αυτό το θέμα συζητούν από το Ελσίνκι μέχρι τη Λισσαβώνα, και από το Δουβλίνο μέχρι τη Λευκωσία. Αυτή η κουβέντα μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας, από την ώρα που τα αποτελέσματα των εκλογών απέβησαν διφορούμενα στις ερμηνείες. Η μάλλον, βολικά, κατά πως θέλει ο καθένας να τα ερμηνεύσει, βρίσκοντας "μηνύματα" ή "παραινέσεις" εκ μέρους της λαϊκής ετυμηγορίας. Προς τι ο σάλος? Προς τι οι αντιδράσεις? Άραγε όταν ο Γιώργος Παπανδρέου συσκεπτόταν με τους ομότιμους του αρχηγούς κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, τα ίδια διλήμματα δεν είχε να αντιμετωπίσει?
Τι άλλαξε τώρα που η καγκελάριος Μέρκελ εξήγγειλε την πρόταση της, ρίχνοντας κεραυνούς εν αιθρία? Εμείς πιστεύουμε πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Αντίθετα, παραμένει ίδια η ευκολία, με την οποία κρίνουμε την πραγματικότητα που επιβάλλουν καλώς η κακώς οι περιστάσεις. Και η πραγματικότητα είναι πως η Ελλάδα θα πρέπει σύντομα να ξεκαθαρίσει αν επιθυμεί να παραμείνει στο Ευρώ και να αναλάβει στα σοβαρά τις δεσμεύσεις που έχουν υπογραφεί.
Ίσως να μην αρέσει η λέξη "δημοψήφισμα". Όμως και οι εκλογές, δημοψήφισμα είναι στην ουσία τους. Παρότι οι επιλογές του εκλογικού σώματος είναι πολυπλοκότερες, μέσω των προγράμματων των υποψήφιων συνδυασμών, στη βάση τους αντιπροσωπεύουν τα κεντρικά μπλόκ αποφάσεων, στα οποία αναφέρεται και το δημοψήφισμα. Μέσα η έξω. Μαζί με τους άλλους ή μόνοι μας. Με αλληλεγγύη η με "παλικαρίσια" μοναχική πορεία. Όπως θέλει κανείς ας το βαφτίσει
Μόνο που αυτή τη φορά, δικαιολογίες ή πρόσωπα που να συγκεντρώσουν την οργή μας, ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, δεν θα υπάρξουν. Γιατί αυτή τη φορά, είναι οριστικά και αμετάκλητα τα γεγονότα που θα καθορίσουν την ευημερία των μελλοντικών γενεών.
Αρκετά λοιπόν με την επικοινωνιακή εκτόνωση που προσφέρουν οι εύκολες ερμηνείες. Το κουμπί που ενεργοποιεί η λέξη "δημοψήφισμα", είτε δια στόματος Γιώργου, είτε δια στόματος Ανγκέλα, είναι το ίδιο. Και λέγεται "επιβίωση".