Παρατημένη υπόθεσις η Ελλάς

Φίλοι μου είναι φανερό και το βλέπετε

Η πατρίδα δεν στερείται μονάχα ηγεσίας αλλά κυρίως στερείται υπαρξης

Το κράτος και οι επιχειρήσεις είναι παρόντες από κεκτημένη ταχύτητα, με όποιο τρόπο έχουν διαμορφωθεί από τη χρόνια παραμέληση τους. Από την απουσία οποιασδήποτε οργάνωσης και οποιουδήποτε πλάνου

Εμείς οι μισθωτοί υπάρχουμε από αδράνεια των παραπάνω, περιμένοντας καρτερικά πότε θα μας κόψουν ακόμα περισσότερα χρήματα, ανίκανοι και απρόθυμοι να αντιδράσουμε αποτελεσματικά, προς κάποια ορθή κατεύθυνση

Το ελληνικό πολίτευμα είναι τόσο "σοφά" κατασκευασμένο που είναι αδύνατο με την παρούσα μορφή του να μπορέσει να παράξει θετικό αποτέλεσμα, μακριά και πέρα από την ανακύκλωση της παρακμής και της διαφθοράς της πολιτείας

Το δε σύστημα εκλογής αντιπροσώπων είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης και τρομοκράτησης του λαού, ούτως ώστε κάποιος που δεν έχει πρόσβαση στους κουμπάρους της διαπλοκής, ποτέ δε γίνεται γνωστός στο ευρύ κοινό και άρα ποτέ δεν έχει πιθανότητα να εκλεγεί.

Κανένα σύστημα δε λειτουργεί με την αρχή της ανταποδοτικότητας

Κανένας νόμος -εκτός εξαιρέσεων- δεν εφαρμόζεται στην πράξη

Κανένας έλεγχος δε γίνεται για να διασφαλιστεί η σωστή λειτουργίας κανενός πράγματος

Από το περίπτερο της γειτονιάς μέχρι τη Βουλή

Ο καθένας κάνει όπως θέλει και όπου τον παίρνει να το κάνει

Ζούμε σε μια παρατημένη χώρα, που υπάρχει λόγω συνήθειας, λόγω παράδοσης, μέσω επιλογών που δεν πηγάζουν από την αληθινή βούληση και δυνατότητες του λαού της. Ενός λαού με χαμηλό πνευματικό επίπεδο, χορτασμένου από ένα σύστημα παρασιτισμού και κρατοκεντρισμού

Το ζητούμενο είναι ποιός μέγας φιλέλληνας και πατριώτης θα ασχοληθεί με αυτή την υπόθεσι?

Ποιός θα θυσιαστεί ως άλλος Καποδίστριας για να εκκινήσει τις μεταρρυθμίσεις που όλοι χρειαζόμαστε για να δούμε ένα λογικό μέλλον εντός της όποιας ευρώπης?

Πολύ φοβάμαι πως η Ελλάδα είναι μια χαμένη πατρίδα.

Χαμένη στην ιστορία, στο μύθο, στις διηγήσεις των παππούδων μας

Ο ευρών αμοιφθήσεται, αλλά και αυτό -υπό τις παρούσες συνθήκες- δεν μπορεί να είναι σίγουρο.....

Ήμουνα νιός και γέρασα...

Στην Ελλάδα οι νέοι δεν ασχολούνται με την πολιτική. Της έχουν γυρίσει την πλάτη. Και αυτό δεν οφείλεται στην κρίση, ούτε στην ανέχεια. Δεν οφείλεται σε μόδα της εποχής, ούτε σε καταγγελία της πολιτικής, από εξωθεσμικούς παράγοντες.

Πρόσφατα σε συνέδριο για την «ενοποίηση της κεντροαριστεράς», καταγράφτηκε ότι ο μέσος όρος των συμμετεχόντων σε αυτό, ήταν 55 έτη. Σήμερα πάλι στον τύπο δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη του συμπαθούς Αντώνη Καφετζόπουλου (χωρίς να είμαστε σίγουροι για το χιούμορ) στην οποία πρότεινε για αρχηγό της Δράσης (άλλοτε κόμμα του Μάνου) τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη. Ο οποίος διανύει ήδη την 8^η δεκαετία της ζωής του.

Καθημερινά παρακολουθούμε τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών που κάνουν προσπάθειες να φαίνονται νεώτεροι απ’ όσο στην πραγματικότητα είναι. Η Βουλή είναι ένας χώρος ανταγωνισμού των γερόντων. Ένα νεκροταφείο ελεφάντων στο οποίο τη διαφορά κάνει το πέταγμα μια μύγας ή ενός κουνουπιού (εισαγωγής σίγουρα), πάνω από το συνεχόμενο ροχαλητό των αποκοιμισμένων εθνοπατέρων μας.

Όμως κανείς δεν παραιτείται από το δικαίωμα να διεκδικεί την επανεκλογή του συνεχώς. Κανένας δεν παραχωρεί στους νεότερους τη δυνατότητα της προβολής θέσεων καινοτόμων, ριζοσπαστικών, ευέλικτων και αποτελεσματικών. Κανένας δε θέλει να θυμίσει στη γερασμένη κοινωνία μας, ότι αργοπεθαίνει χωρίς να ανανεώνεται, εγκλωβισμένη στις εμμονές μιας άλλης εποχής, που ο κόσμος ήταν ένας διαφορετικός  τόπος.

Συζητάμε και συγκρουόμαστε για την αναγκαιότητα της ανάπτυξης στην Ελλάδα. Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας ποιους αφορά, ποιοι θα την υλοποιήσουν, πως θα βρούμε τα χρήματα. Θεωρούμε δεδομένο ότι διαχειριστές θα είναι οι ίδιοι πάλι, το ίδιο σύστημα που μας χαντάκωσε σε μια καινούργια ενδεχομένως βερσιόν, το κράτος που έχει χρεοκοπήσει σε οποιονδήποτε τομέα έχει βάλει το χέρι του. Οι λόγοι ευνόητοι. Ακόμα και η κερδοσκοπία, η απατεωνιά, η διαφθορά και η διαπλοκή ακολουθούν ιεραρχίες στρατιωτικού τύπου. Απαγορεύεται η είσοδος στους νέους, στα φρέσκα μυαλά. Είναι «επικίνδυνοι» για την ανατροπή των κατεστημένων.

Όμως η ανάπτυξη αφορά ακριβώς αυτούς. Τους νέους. Αφορά τη δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, στη μικρή παραγωγική επιχειρηματικότητα, στον εξαγωγικό τομέα. Αφορά τη στελέχωση της κρατικής μηχανής με ανθρώπους που έχουν κάνει σπουδές και ξέρουν να διαχειριστούν την επικοινωνία με σύνεση. Αφορά νέους γονείς που αναζητούν χώρους να παίξουν τα παιδιά τους και καλύτερες υποδομές στην εκπαίδευση. Η ανάπτυξη αφορά την Ελλάδα που θέλουμε να αντικαταστήσει αυτήν τη σημερινή που συμβολίζει την αποτυχία σε όλο της το μεγαλείο. Την τραγωδία

Παρατηρώ και πάλι την ειδησεογραφία. Ο Λοβέρδος ανακοίνωσε πως θα κάνει κόμμα- κι άλλο κόμμα? Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μετασχηματιστεί σε κάτι περισσότερο σαφές για το μέσο ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ αλλά και πιο εύπεπτο για τον μονίμως εξοστρακισμένο αριστερό με το κλισέ λεξιλόγιο. Η Χρυσή Αυγή αθόρυβα και αποτελεσματικά δίνει τη μάχη της καθιέρωσης μιας σκληρής δεξιάς παράταξης γειτονιά με γειτονιά. Και κάπου ενδιάμεσα, όλοι οι υπόλοιποι αναζητούμε κοινά σημεία διαπραγμάτευσης με την –άλλοτε- ενωμένη Ευρώπη.

Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα καθημερινά αποτυχαίνει να μιλήσει στη γλώσσα του Έλληνα πολίτη. Να του δώσει λύσεις, να του προσφέρει παρηγοριά και διεξόδους, να του φτιάξει τη μεγάλη εικόνα στο μυαλό (το όραμα) που θα τον κινητοποιήσει δεμένο σε έναν αγαθότερο σκοπό, από την επιβίωση. Που έτσι κι αλλιώς ολοένα και καθίσταται δυσχερέστερη, με μελλοντικά απροσδιόριστες επιπτώσεις. Είναι τόσο προφανές που σχεδόν πονάει τις συνειδήσεις όσων ακόμα αγωνίζονται να συνταχθούν με την κοινή λογική και να την υπηρετήσουν δίχως εκπτώσεις.

Στην Ελλάδα οι νέοι έχουν γυρίσει την πλάτη στην πολιτική και καλά κάνουν. Διότι οι νέοι έχουν κριτήρια αμόλυντα από «τακτοποιήσεις» και «συμβιβασμούς» που χαρακτήρισαν την 30ετία της ασυδοσίας. Από την άλλη όμως δεν παύουμε να προβληματιζόμαστε: Μέσα από ποια εργαλεία η συμμετοχή των νέων στα όργανα της πολιτείας θα γίνει εφικτή? Έτσι ώστε να προβληθούν τα ειλικρινή και πραγματικά ζητούμενα τους, για την Ελλάδα που επιθυμούν να ζουν? Η παραδοσιακή τακτική της πυραμιδοειδούς διάταξης για τη διάχυση της πολιτικής «γραμμής» στα κοινωνικά στρώματα, έχει αποτύχει. Το εκλογικό σύστημα είναι αναξιόπιστο. Οι γραμματείες νέας γενιάς, οι νεολαίες των πανεπιστημίων και το φοιτητικό κίνημα, ο αθλητισμός και ο πολιτισμός δεν απηχούν την αγωνία και τον παλμό της νεολαίας, για τα επιθυμητά «επόμενα αποφασιστικά βήματα στο μέλλον».

Και οι νέοι θέλουν και πρέπει να κάνουν επιλογές. Αν θέλουμε να επενδύσουμε ουσιαστικά στην ανάπτυξη του τόπου, οφείλουμε να το κάνουμε με σχέδιο και σαφείς, ξεκάθαρες επιλογές. Και όχι από ανάγκη, από μιζέρια και από το ένστικτο της επιβίωσης.

Διότι ενώ η επιλογή μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, η ανάγκη των περιστάσεων είναι που μας εξωθεί σε αντιδραστικές συμπεριφορές και αγανάκτηση, ακόμα και συσπείρωση γύρω από φαιδρούς προφήτες δεινών αλλά και λαϊκιστές πολιτικούς της μιας θητείας.

Φαρσοκωμωδία η Ελληνική δημοκρατία

Τα όσα είδαμε χτές είναι η τιμωρία των βουλευτών και των κυβερνήσεων της Ελλάδας, που τόσα χρόνια βιάζουν τη δημοκρατία, με αισχρά νομοθετήματα και φαβοριτισμό υπέρ των ολίγων προνομιούχων.

Βιάζουν τη δημοκρατία που τους παραχωρήθηκε για να αναδιανείμουν το εθνικό εισόδημα με δίκαιο και ηθικά συμπαγή τρόπο, και αυτή καταχράστηκαν και εξευτέλισαν τους νόμους, τους θεσμούς και την ίδια τη λειτουργία του πολιτεύματος.

Έτσι έχουν μέχρι στιγμής τιμωρηθεί τριπλά. Πρώτον γιατί κανείς τους δεν θα είναι βουλευτής ξανά την επαύριο, μιας και "υποχρεώθηκαν" να ψηφίσουν μέτρα πρωτόγνωρης σκληρότητας για τους άλλοτε χαϊδεμένους τους ψηφοφόρους. Δεύτερον γιατί ζουν στιγμές θεσμικής απαξίωσης έχοντας ανάμεσα τους εκτρώματα κοινωνικά και πολιτικά, όπως η Χρυσή Αυγή, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Τρίτον γιατί στη χτεσινή συνεδρίαση της ολομέλειας, εξεγέρθησαν οι ίδιοι οι υπάλληλοι της βουλής, δηλαδή όσοι με σκανδαλώδη και προκλητικό τρόπο είχαν κατά καιρούς διοριστεί απο τις διαδοχικές κυβερνήσεις της συμπολίτευσης.

Τι άλλο απομένει για να αποτελειώσει στα μάτια των Ελλήνων αυτό το κοινοβουλευτικό απόστημα? Μα το καταφέρνουν οι ίδιοι από μόνοι τους με την παροιμιώδη ανικανότητα και την βουλιμία για εξουσία χωρίς αντίκρισμα. Θα φάνε λοιπόν στο κεφάλι τον επίτροπο να τους ορίζει ώς δερβέναγας, θα φάνε και το λογαριασμό με τα δεσμευμένα χρήματα που με το σταγονόμετρο θα εκταμιεύονται. Θα τρώνε τη λέζα της κάθε Μέρκελ και του κάθε ΔΝΤ στα διεθνή φόρα. Θα γίνονται ρεζίλι στις εφημερίδες, στις ταβέρνες, στα σοκάκια της κάθε πόλης.

Χτες όμως, είδαμε ότι το επίπεδο της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ είναι επιπέδου κατάληψης γυμνασίου. Μπάχαλο να γίνεται με κάθε κόστος "γιατί έτσι μας γουστάρει, γιατί έτσι θα καταλύσουμε το αστικό κράτος". Από το οποίο όμως επιδοτείστε, καθώς επίσης και από τους αφανείς παράγοντες του, που σας "σπρώχνουν" φράγκα και υποστήριξη παρασκηνιακά, για να έχετε τις "πλάτες" να τα κάνετε. Προσπάθησαν λοιπόν προς 3 κατευθύνσεις να τα κάνουν σαν τα μούτρα τους. Έστησαν τα επεισόδια απέξω με τους γνωστούς χουλιγκάνους-πασπαρτού. Έστησαν τις δήθεν αντισυνταγματικές προσφυγές για ακύρωση της διαδικασίας (τρίχες κατσαρές). Στήριξαν το αντάρτικο των υπαλλήλων της βουλής, αυτοαναιρώντας το δικό τους θεσμικό ρόλο εντός της αιθούσης!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να φωνάζει στο πεζοδρόμιο, γιατί αυτός είναι, αυτά ξέρει, αυτό έχει μάθει. Για τον ίδιο λόγο η Χρυσή Αυγή δέρνει και βρίζει. Αυτοί είναι!Αυτά ξέρουν!Με αυτά βιοπορίζονται!Το ΚΚΕ προσπαθεί να παραδώσει μαθήματα ηθικής πολιτικής και υπεύθυνου λόγου, σα να μιλάει μια μούμια μέσα από τη σαρκοφάγο νομίζοντας ότι αναστήθηκε στο σήμερα. Με πορείες, καταλήψεις, αποκλεισμούς λιμανιών, πανώ στην Ακρόπολη, φεστιβάλ για τη νεολαία τους! Αυτοί είναι! Αυτά κάνουν! Αυτό είναι το ποιόν τους!! Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι πολιτικά κατακάθια και εξόριστοι των άλλων χώρων, κληρονόμοι του Καρατζαφέρη και των φολκλορικών χουντικών ενστίκτων της λαϊκής δεξιάς. Η ΔΗΜ.ΑΡ θυμίζει γεροντοκόρη που της πρότειναν ραντεβού στα 60 της και στην προσδοκία του έρωτος και του έγγαμου βίου, κάνει απίστευτα εγωιστικά καπρίτσια και σκηνές, χωρίς λόγο και αιτια. Θα πάψει ποτέ να είναι γεροντοκόρη? Όχι.....

Και όλοι αυτοί που μας οδηγούν?? Στο μονόδρομο που λέγεται Σαμαράς και Βενιζέλος

Δηλαδή μας οδηγούν να επιλέξουμε εξ ανάγκης αυτούς που εκπροσωπούν το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που μας έφτασε ως εδώ. Που αντί να βρίσκονται οι μισοί εξ αυτών στη φυλακή για ποινικά αδικήματα εναντίον όλων των Ελλήνων με τα εγκλήματα πολιτικής που έχουν διαπράξει εδώ και τόσα χρόνια, θα έχουν το χρόνο και την εξ ανάγκης άφεση αμαρτιών, για να "επανιδρύσουν" και να ξαναεφεύρουν τον εαυτό τους, στην Τροϊκανή κολυμπήθρα του Σιλωάμ....

Αυτό όλο το σενάριο, είναι για το Δελφινάριο, για να μην πω ότι με πρωθυπουργό το Σεφερλή θα ήμασταν σοβαρότεροι άνθρωποι.

Και το χειρότερο ποιό είναι?

Η διαπίστωση-η συνειδητοποίηση,  πως εξαιτίας της πίεσης της Τρόϊκα μπόρεσαν να δρομολογηθούν άυτές οι επώδυνες, άχαρες και άκαμπτες αλλαγές......γιατί εμείς από μόνοι μας ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΙΚΑΝΟΙ να τις κάνουμε..........

Πόση ξεφτίλα πια να αντέξει ένας Έλληνας?

Διοίκηση

Ο καθηγητής κ. Μπουραντάς, σε άρθρο του στο capital.gr έθιξε το θέμα της διοίκησης του κράτους, ως σημαίνον.

Τόνισε πως κατά την άποψη του, δεν είναι υποχρεωτική συνθήκη επιτυχίας, το να γνωρίζεις το αντικείμενο του υπουργήματος σου, όσο το να γνωρίζεις την τέχνη του διοικείν. Πόσο σημαντική παρατήρηση. Πόσες πόρτες σκέψης ανοίγει και προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Από τη μια η ικανότητα διοίκησης που προκύπτει από την μακρόχρονη εμπειρία στην πράξη. Χωρίς αυτή η ικανότητα να σχετίζεται με το πεδίο της γνώσης που εξασκείται.

Από την άλλη το εκλογικό μας σύστημα που στέλνει μέσω της γνωστής διαδικασίας, άτομα ανίδεα από διοίκηση, να εκτελέσουν δύσκολα λειτουργήματα.

Πρόσφατα, σε μια συνάντηση με εκπροσώπους Γερμανικών τραπεζών, αλλά και της Ευρωπαϊκής επιτροπής, διαπίστωσα την άβυσσο που χωρίζει την αντίληψη περί διοικητικών λειτουργιών, ανάμεσα στους Έλληνες και τους Ευρωπαίους.

Οι Έλληνες είμαστε ικανότατοι, αλλά στις παρούσες δύσκολες και ανταγωνιστικές συνθήκες, υπολειπόμαστε σε οργάνωση και προγραμματισμό. Υπολειπόμαστε σε στρατηγική σκέψη. Παραλείπουμε τον έλεγχο. Υπονομεύουμε τις διαδικασίες με την πληθωρική μας παρουσία

Δίνουμε υπερβολική σημασία στην επικοινωνία, δηλαδή στο τι λέγεται στην κοινωνία, και στο ποιά η άποψη για τις θέσεις μας. Ενώ δε δίνουμε σημασία στις πρακτικές λεπτομέρειες που κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη.

Το θέμα που θίγει ο κ. Μπουραντάς είναι καίριο σε συνθήκες κρίσης.

Πράγματι είμαστε δέσμιοι ενός συστήματος εκλογής αντιπροσώπων, που ουσιαστικά προωθεί κομματικές καριέρες, και δεν προκρίνει τους αξιότερους, που θα σφυρηλατηθούν για την ακεραιότητα τους, μέσα από τη φωτιά της κοινωνικής και επαγγελματικής δράσης.

Άρα εκ των προτέρων, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, και η αναξιοπιστία διαιωνίζεται.

Απορία ωστόσο προκαλεί, η προσέγγιση της δημόσιας διοίκησης, που φαίνεται πως είναι διαφορετική από αυτή της ιδιωτικής διοίκησης.

Ενώ δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα, ζητούμε τα ικανότερα στελέχη, τα εμπειρότερα στη διοίκηση, τα πιο ευφυή και ευρηματικά να προσληφθούν στην εταιρεία μας. Και τα κυνηγάμε με το τουφέκι.

Στο δημόσιο επικροτούμε τους πειστικότερους λαοπλάνους, όσους δηλαδή γνωρίζουν να εκμεταλλεύονται καλύτερα το εργαλείο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Άραγε γιατί τέτοια απόσταση στις προσεγγίσεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα?

Από την άλλη, σκέπτομαι, ότι το κράτος δεν είναι εταιρεία, ούτε όμως γίνεται σε μια εταιρεία να κάνεις ψηφοφορίες ή εκλογές, για να αποφασίσεις ποιός θα τη διοικήσει. Αυτονόητο είναι πως τη διοίκηση πρέπει να την κατέχουν όσοι έχουν τις ικανότητες, όχι μόνο γιατί έχουν τα πτυχία, αλλά γιατί το έχουν αποδείξει στην αγορά ότι επέτυχαν. Αυτό άλλωστε εξασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία μελλοντικών εγχειρημάτων

Μήπως λοιπόν θα έπρεπε οι εκλογές να αναδεικνύουν προτάσεις και όχι πρόσωπα? Και στη συνέχεια μέσω των προτάσεων αυτών, να προκρίνεται με διαφορετικό τρόπο, το πρακτικό κομμάτι της υλοποίησης τους, μέσα από ένα μεγαλύτερο στελεχιακό πεδίο?

Άρα στις εκλογές να ψηφίζουμε τι χρειάζεται ο τόπος, προγράμματα πολιτικής και όχι πρόσωπα

Στη συνέχεια, τα πρόσωπα τα βρίσκουμε μέσω ενός διαφορετικού.....ΑΣΕΠ, από τον οποίο θα προκύπτουν οι κατάλληλοι υπουργοί-μάνατζερς και τα υπόλοιπα μέλη της διοικητικής μηχανής. Απο όλο το πεδίο της πολιτικής και της κοινωνίας, της εκπαίδευσης και του δημόσιου βίου.

Τα κόμματα θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι ενεργά, για να παράγουν πολιτικές προτάσεις από τη βάση. Θα πρέπει όμως να καταργηθεί δια παντός ο ρόλος τους, στην ανάδειξη βουλευτών με νομοθετικές αρμοδιότητες

Ίσως μια συνθετότερη της σημερινής Βουλής λύση, κατά τα πρότυπα ξένων κρατών, να ήταν χρήσιμη