Ήμουνα νιός και γέρασα...

Στην Ελλάδα οι νέοι δεν ασχολούνται με την πολιτική. Της έχουν γυρίσει την πλάτη. Και αυτό δεν οφείλεται στην κρίση, ούτε στην ανέχεια. Δεν οφείλεται σε μόδα της εποχής, ούτε σε καταγγελία της πολιτικής, από εξωθεσμικούς παράγοντες.

Πρόσφατα σε συνέδριο για την «ενοποίηση της κεντροαριστεράς», καταγράφτηκε ότι ο μέσος όρος των συμμετεχόντων σε αυτό, ήταν 55 έτη. Σήμερα πάλι στον τύπο δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη του συμπαθούς Αντώνη Καφετζόπουλου (χωρίς να είμαστε σίγουροι για το χιούμορ) στην οποία πρότεινε για αρχηγό της Δράσης (άλλοτε κόμμα του Μάνου) τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη. Ο οποίος διανύει ήδη την 8^η δεκαετία της ζωής του.

Καθημερινά παρακολουθούμε τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών που κάνουν προσπάθειες να φαίνονται νεώτεροι απ’ όσο στην πραγματικότητα είναι. Η Βουλή είναι ένας χώρος ανταγωνισμού των γερόντων. Ένα νεκροταφείο ελεφάντων στο οποίο τη διαφορά κάνει το πέταγμα μια μύγας ή ενός κουνουπιού (εισαγωγής σίγουρα), πάνω από το συνεχόμενο ροχαλητό των αποκοιμισμένων εθνοπατέρων μας.

Όμως κανείς δεν παραιτείται από το δικαίωμα να διεκδικεί την επανεκλογή του συνεχώς. Κανένας δεν παραχωρεί στους νεότερους τη δυνατότητα της προβολής θέσεων καινοτόμων, ριζοσπαστικών, ευέλικτων και αποτελεσματικών. Κανένας δε θέλει να θυμίσει στη γερασμένη κοινωνία μας, ότι αργοπεθαίνει χωρίς να ανανεώνεται, εγκλωβισμένη στις εμμονές μιας άλλης εποχής, που ο κόσμος ήταν ένας διαφορετικός  τόπος.

Συζητάμε και συγκρουόμαστε για την αναγκαιότητα της ανάπτυξης στην Ελλάδα. Χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας ποιους αφορά, ποιοι θα την υλοποιήσουν, πως θα βρούμε τα χρήματα. Θεωρούμε δεδομένο ότι διαχειριστές θα είναι οι ίδιοι πάλι, το ίδιο σύστημα που μας χαντάκωσε σε μια καινούργια ενδεχομένως βερσιόν, το κράτος που έχει χρεοκοπήσει σε οποιονδήποτε τομέα έχει βάλει το χέρι του. Οι λόγοι ευνόητοι. Ακόμα και η κερδοσκοπία, η απατεωνιά, η διαφθορά και η διαπλοκή ακολουθούν ιεραρχίες στρατιωτικού τύπου. Απαγορεύεται η είσοδος στους νέους, στα φρέσκα μυαλά. Είναι «επικίνδυνοι» για την ανατροπή των κατεστημένων.

Όμως η ανάπτυξη αφορά ακριβώς αυτούς. Τους νέους. Αφορά τη δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, στη μικρή παραγωγική επιχειρηματικότητα, στον εξαγωγικό τομέα. Αφορά τη στελέχωση της κρατικής μηχανής με ανθρώπους που έχουν κάνει σπουδές και ξέρουν να διαχειριστούν την επικοινωνία με σύνεση. Αφορά νέους γονείς που αναζητούν χώρους να παίξουν τα παιδιά τους και καλύτερες υποδομές στην εκπαίδευση. Η ανάπτυξη αφορά την Ελλάδα που θέλουμε να αντικαταστήσει αυτήν τη σημερινή που συμβολίζει την αποτυχία σε όλο της το μεγαλείο. Την τραγωδία

Παρατηρώ και πάλι την ειδησεογραφία. Ο Λοβέρδος ανακοίνωσε πως θα κάνει κόμμα- κι άλλο κόμμα? Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μετασχηματιστεί σε κάτι περισσότερο σαφές για το μέσο ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ αλλά και πιο εύπεπτο για τον μονίμως εξοστρακισμένο αριστερό με το κλισέ λεξιλόγιο. Η Χρυσή Αυγή αθόρυβα και αποτελεσματικά δίνει τη μάχη της καθιέρωσης μιας σκληρής δεξιάς παράταξης γειτονιά με γειτονιά. Και κάπου ενδιάμεσα, όλοι οι υπόλοιποι αναζητούμε κοινά σημεία διαπραγμάτευσης με την –άλλοτε- ενωμένη Ευρώπη.

Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα καθημερινά αποτυχαίνει να μιλήσει στη γλώσσα του Έλληνα πολίτη. Να του δώσει λύσεις, να του προσφέρει παρηγοριά και διεξόδους, να του φτιάξει τη μεγάλη εικόνα στο μυαλό (το όραμα) που θα τον κινητοποιήσει δεμένο σε έναν αγαθότερο σκοπό, από την επιβίωση. Που έτσι κι αλλιώς ολοένα και καθίσταται δυσχερέστερη, με μελλοντικά απροσδιόριστες επιπτώσεις. Είναι τόσο προφανές που σχεδόν πονάει τις συνειδήσεις όσων ακόμα αγωνίζονται να συνταχθούν με την κοινή λογική και να την υπηρετήσουν δίχως εκπτώσεις.

Στην Ελλάδα οι νέοι έχουν γυρίσει την πλάτη στην πολιτική και καλά κάνουν. Διότι οι νέοι έχουν κριτήρια αμόλυντα από «τακτοποιήσεις» και «συμβιβασμούς» που χαρακτήρισαν την 30ετία της ασυδοσίας. Από την άλλη όμως δεν παύουμε να προβληματιζόμαστε: Μέσα από ποια εργαλεία η συμμετοχή των νέων στα όργανα της πολιτείας θα γίνει εφικτή? Έτσι ώστε να προβληθούν τα ειλικρινή και πραγματικά ζητούμενα τους, για την Ελλάδα που επιθυμούν να ζουν? Η παραδοσιακή τακτική της πυραμιδοειδούς διάταξης για τη διάχυση της πολιτικής «γραμμής» στα κοινωνικά στρώματα, έχει αποτύχει. Το εκλογικό σύστημα είναι αναξιόπιστο. Οι γραμματείες νέας γενιάς, οι νεολαίες των πανεπιστημίων και το φοιτητικό κίνημα, ο αθλητισμός και ο πολιτισμός δεν απηχούν την αγωνία και τον παλμό της νεολαίας, για τα επιθυμητά «επόμενα αποφασιστικά βήματα στο μέλλον».

Και οι νέοι θέλουν και πρέπει να κάνουν επιλογές. Αν θέλουμε να επενδύσουμε ουσιαστικά στην ανάπτυξη του τόπου, οφείλουμε να το κάνουμε με σχέδιο και σαφείς, ξεκάθαρες επιλογές. Και όχι από ανάγκη, από μιζέρια και από το ένστικτο της επιβίωσης.

Διότι ενώ η επιλογή μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, η ανάγκη των περιστάσεων είναι που μας εξωθεί σε αντιδραστικές συμπεριφορές και αγανάκτηση, ακόμα και συσπείρωση γύρω από φαιδρούς προφήτες δεινών αλλά και λαϊκιστές πολιτικούς της μιας θητείας.