Ελλάδα, μια ξένη χώρα

Τα αποτελέσματα των χτεσινών εκλογών είναι απογοητευτικά, καταστροφικά.

Είχα μια τελευταία ελπίδα ότι στο τέλος, κάτι θα αλλάξει - πάει, πέταξε και η ελπίδα αυτή.

Όταν η χειρότερη κυβέρνηση των τελευταίων 40 ετών, όχοντας προκαλέσει ανήκεστο βλάβη σε εθνικά θέματα, έχοντας -κυριολεκτικά- κάψει ανθρώπους, έχοντας οδηγήσει στη βίαιη προλεταριοποίηση της μέσης τάξης, λαβαίνει σχεδόν 32% των ψήφων, η Ελλάδα έχει ηττηθεί οριστικά.

Ο Βαρουφάκης, που έριξε την οικονομία στα βράχια ζημιώνοντας τη χώρα με τουλάχιστον 80δις, αυτός που έφερε τα capital controls, αυτός που εκπονούσε σχέδια για ρεσάλτο στο νομισματοκοπείο και IOU's για πληρωμές, έλαβε 10 έδρες στο Ελληνικό κοινοβούλιο.

Ο Βελόπουλος που μέσω τηλεόρασης διαφήμιζε ότι έχει επιστολές του Ιησού Χριστου (!!) έλαβε 9 έδρες στο Ελληνικό κοινοβούλιο.

Στέκονται όλοι στη Χρυσή Αυγή, ότι δε μπήκε στη βουλή, λες και ασχολείτω κανείς με τη Χρυσή Αυγή. Αυτή είναι η δημοκρατία? Να μη μπαίνει στη βουλή η Χρυσή Αυγή, αλλά να μπαίνει ο Βαρουφάκης με το Βελόπουλο?

Για ποιά νίκη πανηγυρίζει η ΝΔ και ο Μητσοτάκης?

Νομίζω ότι ο Μητσοτάκης δεν πανηγυρίζει γιατί κατάλαβε πολύ καλά ότι ο χρόνος είναι εναντίον του.

Κακές, πολύ κακές μέρες έρχονται για την Ελλάδα μας. Με ένα καινούργιο αντάρτικο πόλεων απο το ΣΥΡΙΖΑ που σε αυτό το ρόλο είναι πρωταγωνιστής εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα.

Αναρχία, ανυπακοή, δολιοφθορά, αριστερισμός για βιτρίνα και στην πραγματικότητα εντολές των πιο διεφθαρμένων ελίτ της Ελλάδας. Των πραγματικών μαυραγοριτών που λυμαίνονται την επιχειρηματικότητα παριστάνοντας τους καπιταλιστές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τη ΝΔ στα σημεία, γιατί στηρίζεται από το νεώτερο και πιο δραστήριο κομμάτι της Ελληνικής νεολαίας. Ότι και να κάνει ο Κυριάκος να διορθώσει τα κακώς κείμενα, είναι σχεδόν νομοτελειακή η επάνοδος του Τσίπρα στην εξουσία σε δύο χρόνια το πολύ.

Ο Μητσοτάκης, όπως και να κινηθεί είναι χαμένος. Είναι τόσο μεγάλο και πονηρά μελετημένο το ναρκοπέδιο που έχει αφήσει πίσω του ο Τσίπρας, που μόνο για να αντιμετωπίσει τα χάλια και την καμμένη γη που έχει πραγματικά παραλάβει, θα ξοδέψει το πολιτικό του κεφάλαιο.

Σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε, η Ελλάδα για να ανακάμψει χρειάζεται χρόνο και ευνοϊκές συνθήκες, κυρίως όμως χρειάζεται συναίνεση, όχι διχασμό. Συναίνεση σε μια πολιτική ανάπτυξης για να εξηγούμαι. Όχι συναίνεση να κάνει γαργάρα τα εγκλήματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν η Ελληνική κοινωνία ψηφίζει το διχασμό, το μίσος, την αντιπαλότητα, το "η εμείς ή αυτοί", τον Πολάκη (!!), τον Φίλη, τους τρελούς, παλαβούς, τους εγκληματίες και τα λαμόγια που ρήμαξαν τον τόπο, όσο ποσοστό και να έλαβε ο Μητσοτάκης, στην πράξη καθίσταται αδρανές για την υλοποίηση τομών που τόσο έχουμε ανάγκη για να πάμε μπροστά.

Αυτή τη στιγμή ο Τσίπρας έχει μπετώσει 32% στη θέση του άλλοτε ΠΑΣΟΚ.

Μαζί με τη Φώφη Γεννηματά, που θα προδώσει το Μητσοτάκη εν ευθέτω χρόνω μιας και το Βενιζέλο τον πέταξε στα αζήτητα για αυτόν ακριβώς το λόγο, θα φτιάξουν το αντι-ΝΔ μέτωπο και θα διαλύσουν τη χώρα.

Εγώ αυτά τα βλέπω καθαρά.

Είχα μια ελπίδα ότι η χώρα θα άλλαζε. Ότι ο κόσμος θα αποδεχόταν ότι είχε λάθος που πίστεψε τον Τσίπρα. Όμως όχι μόνο δεν αποδοκιμάστηκε ο Τσίπρας, αλλά το αντίθετο, επιβραβεύτηκε για την καταστροφή.

Δεν με ενδιέφερε ποτέ να κερδίσει ο Μητσοτάκης και η ΝΔ. Δεν είμαι ΝΔ.

Με ενδιέφερε να χάσει ο Τσίπρας και ο παραλογισμός στην Ελλάδα.

Δεν έχασαν αυτοί. Έχασα εγώ.

Είμαι ενάντια στη συναίνεση

Κάθετα δηλώνω και διατρανώνω προς κάθε κατεύθυνση.

ΌΧΙ στη συναίνεση με το ΣΥΡΙΖΑ και τη συγχώρεση και το "δεν πειράζει".

Αυτά τα καθάρματα, οι απατεώνες, τα λαμόγια, οι αλήτες, τα υποκείμενα του αστικού και ποινικού δικαίου, οι διαπλεκόμενοι με κάθε κατακάθι και περιθώριο της κοινωνίας, οι τρομοκράτες, πρέπει να εξαφανιστούν.

Να εξαφανιστεί και να καεί στο πυρ το εξώτερο και κάθε αριστερό κόμμα στην Ελλάδα, που δε σέβεται και δεν δηλώνει πίστη στη Δημοκρατία και το Ελληνικό Κράτος.

Αρκετά με τα λάθη του παρελθόντος.

Υπάρχει το σωστό και το λάθος, σε όλα τα πράγματα.

Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα και εχθές. Δεν είμαι Μητσοτάκης. Δεν είμαι ΝΔ.

Είμαι ΠΑΣΟΚ, ιδεολογικά και πολιτικά άστεγος δυστυχώς, καθώς το κατάντημα του κινήματος και της προέδρου του με θλίβουν απεριόριστα και δε με καλύπτουν σαν σκεπτόμενο πολίτη.

Το ΠΑΣΟΚ δεν φτιάχτηκε για να υπηρετήσει τα λαμόγια. Φτιάχτηκε για να υπηρετήσει τον Ελληνικό λαό. Τα λαμόγια είναι όσα πήγανε στο ΣΥΡΙΖΑ. Φανερώθηκαν.

Αντί η Φώφη να συσπειρώσει το υγιές ΠΑΣΟΚ γύρω από τις αρχές της 3ης Σεπτέμβρη με την αναγκαία επικαιροποίηση, επέλεξε να γίνει δεκανίκι του κάθε πρόθυμου.

Δε με απασχολεί. Δεν ψηφίζω Φώφη. Δεν ψηφίζω Μητσοτάκη.

Υπάρχει το σωστό και το λάθος σε όλα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άθλιοι περιθωριακοί υπανάκτυκτοι και αμόρφωτοι Έλληνες. Είναι περιτρίμματα και κατσαπλιάδες που θα πουλούσαν τη μάνα τους για ένα κομμάτι ψωμί.

Αυτό ΔΕΝ είναι Αριστερά. Η Αριστερά δεν έχει αυτοσκοπό να κυβερνήσει. Η Αριστερά αναφέρεται στον άνθρωπο ως πολιτικό όν και τον εξοπλίζει με κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς που αποσκοπούν στη βελτίωση της ζωής του.

Εγώ λοιπόν ως σκεπτόμενος δημοκράτης πολίτης, δεν ανέχομαι να ακούω το Μητσοτάκη να μου ζητά να συμβιβαστώ και να αποδεχτώ αυτούς που μου έκαναν κακό.

Έκαναν κακό στην Ελλάδα, έκαναν κακό στην κοινωνία, έκαναν κακό στους φτωχούς ανθρώπους, είναι κλέφτες, απατεώνες και γελοία πρόσωπα δίχως ίχνος παιδείας και ικανότητας να διαχειριστούν τις περίπλοκες και απαιτητικές υποθέσεις του κράτους.

Εγώ δεν θα ξεχάσω, ούτε θα συγχωρέσω. Πρέπει όλοι αυτοί να πάνε φυλακή, εφόσον αποδειχτεί ότι υπεξαίρεσαν χρήματα και ξεπούλησαν την πατρίδα.

Ο Μητσοτάκης φυσικά δεν πρόκειται να κουνήσει το δαχτυλάκι του. Δεν τον ενδιαφέρει. Εκμεταλλεύεται την οργή του κόσμου και καλά κάνει. Είναι επαγγελματίας πολιτικός άλλωστε.

Εγώ σαν άνθρωπος ωστόσο, ούτε τη Βάρκιζα ξεχνάω, ούτε το Πολυτεχνείο, ούτε το καπέλωμα των υγιών ενστίκτων του Ελληνισμού από το ΚΚΕ και την "αριστερά" για να πουλάνε διαχρονικά το "Αγωνιστικό τους Φρόνημα" και το "ηθικό τους δικαίωμα" στις πλάτες και με τις πράξεις όλων των υπολοίπων.

Τομάρια, ψεύτες, καθίκια, ελεεινοί κάπηλοι και προδότες είστε, εκτός από ανήθικοι και αδαείς.

Να πάτε στα κομμάτια.

Καμία συναίνεση, καμία ανοχή, καμία συγχώρεση.

Ποιός θα το περίμενε

Όπως πολλοί άλλοι φαντάζομαι, βρίσκομαι σε μια φάση της ζωής μου που δε μπορώ πιά να ταυτιστώ με κάποιο κόμμα - κάποια πολιτική δύναμη που διαβιεί εντός της Ελληνικής πραγματικότητας.

Αισθάνομαι πολιτικά άστεγος.

Παρατηρώ λοιπόν τον εαυτό μου αφενός να ανακουφίζεται διότι η έλλευση Μητσοτάκη σηματοδοτεί την επιστροφή σε μια "κοινή λογική", αφετέρου να αποδοκιμάζει και να απεχθάνεται τον Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία.

Με παρηγορεί ότι και άλλοι αισθάνονται το ίδιο. Παγιδευμένοι σε μια καινούργια κατάσταση που δεν ορίζεται από παλιά αφηγήματα, ούτε ιδεολογίες. Στο ενδιάμεσο του κακού πρίν και του όχι και τόσο κακού μετά (απομένει να το δούμε και στην πράξη..).

Δεν με παρηγορεί αυτό το οποίο βλέπω και συναισθάνομαι όταν αντικρίζω (με πόνο ψυχής) τα πρόσωπα που ο Μητσοτάκης κατεβάζει στο στίβο.

Βασίλης Κικίλιας, Όλγα Κεφαλογιάννη, Κωστής Χατζηδάκης, Άδωνις Γεωργιάδης, Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέα και πόσοι άλλοι.

Όχι άλλο κάρβουνο ρε γαμώτο.

Είναι αυτό που λέει ο σοφός λαός, να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω για να Γιάννη.

Μετά το κάψιμο, την πυρκαγιά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στον Ελληνικό λαό, ας έρθει ο μειλίχιος Μητσοτάκης να μας αλείψει "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το... κορίτσι του" για να γειάνουμε.

Εντάξει, πάμε παρακάτω....

Ήρθε η ώρα του Κυριάκου Μητσοτάκη

Ούτε Νέα Δημοκρατία είμαι, ούτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη υποστηρίζω.

Όμως ήρθε η ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να έρθει στην εξουσία και να κλείσει δια παντός την οδυνηρή εμπειρία της διακυβέρνησης της χώρας μας από το τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχουν ειπωθεί τα πάντα σχεδόν για αυτούς τους τυχάρπαστους πολιτικάντηδες, κατάλοιπα του αμαρτωλού παρελθόντος της μεταπολίτευσης.

Σαλταδόροι ένος συστήματος διαπλοκής που διέβρωσε όσο γινόταν το δημόσιο τομέα απαξιώνοντας τα ψήγματα σοβαρότητας και αξιοπιστίας που κάποτε αυτός διέθετε.

Δεν ευθύνεται μόνο το ΠΑΣΟΚ για τη διάβρωση του δημόσιου τομέα.

Ευθύνεται η δομή της εξουσίας στην Ελλάδα, τα συγκοινωνούντα στοιχεία κυβερνήσεων και κομματικών μηχανισμών, η έμφαση στο κράτος και όχι στον ιδιωτικό τομέα και η ατελής διάκριση των εξουσιών.

Η αδιαφάνεια και η παρωχημένη οργάνωση στις μικρές και τις μεγάλες υποθέσεις που πρέπει το κράτος να διαχειριστεί. Κάτι που σήμερα φαντάζει απαράδεκτο και αδιανόητο σε μια εποχή ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και προχωρημένων μεθόδων διοίκησης.

Αν το δημόσιο δε γίνει εντελώς ανεξάρτητο και αυτόνομο, πλήρως απαλλαγμένο από τον εναγκαλισμό των εκάστοτε κυβερνήσεων, καμία πρόοδος δεν θα υπάρξει. Αυτό εύκολο ακούγεται όμως δύσκολα γίνεται. Διότι το εύκολο είναι οι κυβερνήσεις να διορίζουν κάθε φορά ένα στρατό υπαλλήλων. Ενώ δύσκολο είναι να δημιουργούν θέσεις εργασίας.

Πάντως έχει ωριμάσει στην κοινωνία η πεποίθηση ότι το να επιμένουμε στους παλιούς τρόπους, αποτέλεσμα δε φέρνει -ούτως ή άλλως.

Δοκίμασε η κοινωνία τις μεταρρυθμίσεις του Γιώργου Παπανδρέου και τις αποδέχτηκε επί της αρχής ώς αναγκαίες έστω κρατώντας μικρό καλάθι. Τις αποδέχτηκε διότι ήταν απαιτητές και αναμενόμενες αλλά και απόλυτα στοχευμένες. Η ίδια κοινωνία όμως απέρριψε το κόστος προσαρμογής.

Στη συνέχεια η κοινωνία πίστεψε τον Αντώνη Σαμαρά. Ο οποίος υποχρεωτικά πορεύτηκε με τον ίδιο τρόπο. Ξανά η κοινωνία απέρριψε το κόστος και επέλεξε τους λαοπλάνους. Που με ένα νόμο-μια διάταξη θα έσκιζαν τα μνημόνια.

Η κοινωνία προσπαθεί συνεχώς να αναβάλλει ή να αποφύγει το κόστος προσαρμογής στην πραγματικότητα. Αυτό απεδείχθη μάταιη ελπίδα. Ακόμα και με τους επαναστάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι και να κάνει η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, το ποτήρι θα το πιούμε μέχρι τέλους.

Όμως υπάρχει μια ποιοτική διαφορά.

ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ως μεγάλοι πολυσυλλεκτικοί πολιτικοί χώροι με τεράστια παράδοση και ρίζες στην ελληνική κοινωνία, έχουν την αίγλη ή έστω τη ματαιοδοξία να μπορούν να συγκεντρώσουν εκτός από τενεκέδες και επαγγελματίες αερολόγους και κάποια σοβαρά με γνώσεις και προυποθέσεις στελέχη.

Δηλαδή για να το κάνω απλό η διαπραγμάτευση στις Βρυξέλες περνάει και από τη γραβάτα που θα φορέσεις αλλά και από την αξιοπιστία σου ως άτομο και ως κυβέρνηση και ως κοινωνία γενικά.

Είμαστε που είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο, δε βοηθά σίγουρα να εμφανίζεται ένας υπουργός οικονομικών ντυμένος σαν μανάβης με πλήρη άγνοια της πραγματικότητας που διαχειρίζεται και να κάνει δηλώσεις που προκαλούν τη θυμηδία, στολισμένες με ιδεολογικές εκφράσεις 40-50 ετών πίσω.

Δε βοηθά τη συνολική εικόνα αλλά δε βοηθά και το γεγονός ότι το επίπεδο των ανθρώπων αυτών είναι τελείως διαφορετικό από τη σοβαρότητα των καταστάσεων που καλούνται να διαχειριστούν.

Γι αυτό θεωρώ ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μια λύση, στα ίδια κυβικά με τον Γιώργο Παπανδρέου (τουλάχιστον ένα επίπεδο υπάρχει, ώστε να μην γινόμαστε συνέχεια ρεζίλι πια...) που μπορεί σε ένα βαθμό να αποκαταστήσει μια δημόσια εικόνα και να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με μια ευρύτατη πλειοψηφία ή κάποια διευρυμένη συμμαχία φιλοευρωπαικών δυνάμεων και να θέσει επί τάπητος τις επιλογές μας.

Εντός Ευρώ, εντός μνημονίων αναγκαστικά, αλλά -επιτέλους- με ένα χρονοδιάγραμμα ώστε κάποια στιγμή να δούμε ένα απτό αποτέλεσμα. Όχι αυτές τις αρλούμπες περί 3% πλεονασμάτων που χρονολογούνται από το 1999. Ας είμαστε λίγο σοβαροί κι εμείς για να γίνουν και αυτοί σοβαροί.

3% ανάπτυξη και πλεονάσματα είναι αστειότητες. Όπως επίσης και η έξοδος από το Ευρώ- όσο και αν αυτό μας αρέσει ή δε μας αρέσει...

Αμερικάνικες εκλογές - Μια εξαιρετική ανάλυση από τον κ. Stirlitz

Σήμερα θα αναδημοσιεύσω μια εξαιρετική ανάλυση για τις Αμερικανικές εκλογές στις οποίες ως γνωστόν θριάμβευσε ο Ντόναλντ Τράμπ.

Η ανάλυση αυτή είναι ενός αναγνώστη του Capital που συχνά πυκνά αρθρογραφεί με την ιδιαίτερα εμβριθή και εμπεριστατωμένη λόγω γνώσεων και ικανότητας πένα του.

Ο κύριος Stirlitz με ετίμησε δίνοντας μου την άδεια να χρησιμοποιήσω το σχόλιο του εδώ. Περιττό νομίζω να τονίσω ότι συμφωνώ απόλυτα στα όσα λέει. 

Ιδού λοιπόν:

Επειδή οι φετινές αμερικανικές εκλογές είναι εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη, θα ήθελα να αφιερώσω το σημερινό μου σχόλιο σε αυτές ξεφεύγοντας για λίγο από την εσωτερική επικαιρότητα.  

Είναι προφανές ότι τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε να εκτυλίσσεται στις ΗΠΑ μία πραγματική σιωπηρή επανάσταση. Η παλιά διεφθαρμένη πολιτική τάξη που εκπροσωπείται από τη Χίλαρι Κλίντον βλέπει τις μέρες της να τελειώνουν. Η Αμερική περνά το κατώφλι προς μια επόμενη φάση και δεν υπάρχει γυρισμός όποιος κι αν αναδειχτεί νικητής σήμερα. Επιμένοντας στην αντισυμβατική προεκλογική εκστρατεία του ο Τραμπ ήξερε ότι χτυπούσε το κατεστημένο εκεί που πονούσε περισσότερο, αλλά και ότι συγκινούσε μία μάζα ψηφοφόρων η οποία έως τώρα σπανίως ασχολείτο με τις εκλογές και σπανίως έμπαινε στον κόπο να ψηφίσει. 

Η προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ είναι μια φοβερά δαπανηρή υπόθεση. Για να καταφέρει κανείς να πάρει το χρίσμα ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα (Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι) που μονοπωλούν την εξουσία επί 200 χρόνια λόγω του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, θα πρέπει να δαπανήσει αστρονομικά ποσά σε διαφημίσεις, προβολές, ταξίδια, πληρωμές προσωπικού, και κομματικές εκδηλώσεις. Τα ποσά αυτά καλύπτονται από χορηγούς και ο νόμος είναι πολύ αυστηρός ως προς τη διαφάνεια της προέλευσής τους. Οι χορηγοί των υποψηφίων παραδοσιακά είναι τα μεγάλα λόμπι τα οποία φυσικά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δαπανήσουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια προκειμένου να έχουν στο χέρι τον μελλοντικό πρόεδρο και να κάνουν όμορφα και νόμιμα τις δουλειές τους που θα τους αποφέρουν πολλαπλάσια κέρδη. 

Η δραστηριότητα των λόμπι είναι σχεδόν θεσμός στις ΗΠΑ. Ωστόσο δεν έχουν όλα τα λόμπι την ίδια επιρροή. Αναμφίβολα το πλέον ισχυρό και αποτελεσματικό είναι το φιλοϊσραηλινό (με αιχμή του δόρατος την περίφημη AIPAC) το οποίο ελέγχει απολύτως το τραπεζικό σύστημα, τον Λευκό Οίκο, το υπουργείο Οικονομικών, τα ΜΜΕ και την Τέχνη. Έχει τέτοια εξουσία και εμπνέει τόσο φόβο ώστε απαγορεύει εμμέσως να ασκείται οποιαδήποτε κριτική εναντίον του. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στις ΗΠΑ εδώ και κάμποσες δεκαετίες μοιάζει σαν ένα πλήθος ανθρώπων που βρίσκονται μέσα σε ένα δωμάτιο μαζί με έναν ελέφαντα. Αν και στριμώχνονται από τον ελέφαντα και κινδυνεύουν να τσαλαπατηθούν από αυτόν ανά πάσα στιγμή, όλοι υποκρίνονται ότι δεν τον βλέπουν, ότι δεν υπάρχει. Απαγορεύεται ακόμα και να αναφέρουν τη λέξη «ελέφαντας»! Η επιρροή που ασκεί το λόμπι έχει βέβαια σαφέστατη στόχευση που δεν είναι άλλη από την ασφάλεια του Ισραήλ μέσω της εκμετάλλευσης της αμερικανικής διπλωματικής και στρατιωτικής ισχύος.  

Οι ΗΠΑ έχουν ασκήσει βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ τουλάχιστον 50 φορές τις τελευταίες δεκαετίες προκειμένου να εμποδίσουν καταδικαστικά ψηφίσματα σε βάρος του Ισραήλ. Επίσης έχουν περάσει νόμο με τον οποίο εγγυούνται την ασφάλεια του Ισραήλ ενώ υπάρχει και νόμος από το 2008 με τον οποίο δεσμεύονται να διασφαλίζουν ανά πάσα στιγμή την Ποιοτική Στρατιωτική Υπεροπλία του (QME) έναντι όλων των γειτόνων του – στα πλαίσια αυτού του νόμου χορηγείται στο Ισραήλ ετήσια δωρεάν στρατιωτική βοήθεια ύψους 3 δις δολαρίων η οποία θα αυξηθεί στα 3,8 δις ετησίως από το 2019 και μετά. Συνεπώς ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι αυτό που συνδέει τις ΗΠΑ με το Ισραήλ δεν είναι μία απλή συμμαχική σχέση όπως π.χ. αυτή που έχει η Ελλάδα με τις ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ. Στη δική μας περίπτωση οι ΗΠΑ προστάζουν κι εμείς υπακούμε, ενώ στην περίπτωση του Ισραήλ συμβαίνει το αντίστροφο. Άρα όποτε το Ισραήλ θεωρεί ότι αντιμετωπίζει κάποιου είδους «υπαρξιακή απειλή» όπως συμβαίνει τώρα με το Ιράν, κινητοποιεί το λόμπι του στις ΗΠΑ για να «καθαρίσει» αντ’ αυτού. Δεν το κατηγορώ γι’ αυτή την πρακτική. Αφού μπορεί να το κάνει, καλώς το κάνει, και μακάρι να είχε και το ελληνοαμερικανικό λόμπι την ίδια επιρροή.  

Σε περίπτωση που εκλεγεί η Κλίντον θα πρέπει φυσικά να εξοφλήσει την οφειλή της απέναντι στο φιλοϊσραηλινό λόμπι το οποίο της διέθεσε μέχρι και ιδιωτικό Boeing 747 για τις μετακινήσεις της και χρηματοδότησε μια προεκλογική εκστρατεία πόρτα-πόρτα σε πολλές πολιτείες για να κερδίσει μέχρι και τον τελευταίο αμφιταλαντευόμενο ψηφοφόρο. Θεωρώ βέβαιο πως το λόμπι θα απαιτήσει για λόγους ασφαλείας του Ισραήλ να γίνει το ταχύτερο δυνατό (εντός του 2017) μια στρατιωτική επέμβαση της Δύσης στη Συρία με σκοπό να ξηλωθεί το καθεστώς Άσαντ που έχει την υποστήριξη του Ιράν και να αναγκαστεί να αποσύρει η Ρωσία τη στρατιωτική παρουσία της από τη Μέση Ανατολή η οποία είναι άκρως ενοχλητική για το Ισραήλ. Αντιθέτως ο Τραμπ έχει διακηρύξει πως σκοπός του θα είναι μόνο η καταστροφή του Ισλαμικού Κράτους, ότι δεν τον ενδιαφέρει ο εμφύλιος στη Συρία επειδή δεν διακυβεύονται εκεί ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα και ότι θα επιδιώξει γενικότερα τη συνεννόηση με τη Ρωσία. 

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Τραμπ αντιπροσωπεύει θανάσιμο κίνδυνο για τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας της Ουάσινγκτον. Παρ' ότι προσπάθησε επανειλημμένα να εξομαλύνει τις σχέσεις του με το φιλοϊσραηλινό λόμπι, να το διαβεβαιώσει για τις φιλικές προθέσεις του, να υπογραμμίσει δημοσίως τη δέσμευσή του για την ασφάλεια του Ισραήλ, και να δεχτεί μέχρι και τον Νετανιάχου στο ιδιωτικό του γραφείο για συνομιλίες, είναι προφανές πως δεν έπεισε. Δέχτηκε ανηλεή πόλεμο με κάθε βρώμικο τρόπο που μπορεί να διανοηθεί ανθρώπου νους.  Όταν η προσπάθεια να μην πάρει το χρίσμα ναυάγησε, το λόμπι άρχισε να ρίχνει εναντίον του λάσπη με τον τόνο. Τον παρουσίαζε στα ΜΜΕ ως ρατσιστικό κάθαρμα, σεξομανή, ακόμα και φασίστα! Από όλα τα συνθήματα του Τραμπ, το «Πρώτα η Αμερική!» έκανε τους αντιπάλους του να ωρύονται, αφού είναι ολοφάνερο ότι γι’ αυτούς προτεραιότητα στην πολιτική των ΗΠΑ δεν έχουν οι ίδιες οι ΗΠΑ – γι’ αυτό θυσιάστηκαν 4.500 Αμερικανοί στρατιώτες στο Ιράκ και γι’ αυτό επιβαρύνθηκε ο Αμερικανός φορολογούμενος τα τελευταία 15 χρόνια με 3 τρισεκατομμύρια δολάρια (!) για άσκοπους και ανώφελους πολέμους στη Μέση Ανατολή οι οποίοι απλώς έκαναν τα πράγματα χειρότερα από ό,τι ήταν πριν για όλους τους ενδιαφερόμενους εκτός από έναν που μονίμως επωφελείται: το Ισραήλ.   

Όποιος δεν μπορεί να διακρίνει τον ανελέητο πόλεμο λάσπης και τη φασιστικού τύπου προπαγάνδα των ΜΜΕ που διεξήχθη για πάνω από έναν χρόνο κατά του Τραμπ, τουλάχιστον εθελοτυφλεί. Ακόμη και άνθρωποι με δεκαετίες ενεργού ανάμιξης στην αμερικανική πολιτική, ομολογούν δημοσίως ότι δεν έχουν ξαναδεί στη ζωή τους τέτοιο μένος και τέτοια ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον υποψηφίου προέδρου. Ο λόγος που ο Τραμπ δέχτηκε τέτοιο οχετό ύβρεων και τέτοιο πόλεμο δεν είναι βέβαια επειδή …μισεί τις γυναίκες (!) και άλλες παρόμοιες κουταμάρες που εφηύρε το ενοχλημένο σύστημα χωρίς να πείθει κανέναν σκεπτόμενο άνθρωπο. Ο πραγματικός λόγος που στοχοποιήθηκε είναι διότι έχει το θάρρος της γνώμης του, δεν έχει γραμμάτια να ξεπληρώσει στο λόμπι και γι' αυτό δεν θα του επιτρέψει να συνεχίσει να κυβερνά έχοντας τον εκάστοτε πρόεδρο ως πειθήνια μαριονέτα του. 

Το κατεστημένο πολεμάει τώρα τον Τραμπ αφού πρώτα κατέστειλε μια παρόμοια επανάσταση μέσα στους κόλπους του Δημοκρατικού κόμματος και έστειλε στα αζήτητα τον γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς. Φυσικά ο Σάντερς δεν ήταν τόσο αποφασισμένος για σύγκρουση όσο ο Τραμπ, αλλά παρ’ όλα αυτά το σύστημα δεν είχε σκοπό να το ρισκάρει αφού είχε διαθέσιμη τη μαριονέτα-Κλίντον. Αν αναζητήσει κανείς μία περίπτωση που να έχει αρκετές ομοιότητες με την υποψηφιότητα του Τραμπ θα πρέπει να ανατρέξει στη δεκαετία του 1950 και τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Και τότε ο Αϊζενχάουερ ήταν ένας εξαιρετικά επιτυχημένος άνθρωπος που μπήκε σχετικά αργά στον στίβο της πολιτικής. Αφού πέταξε στο καλάθι των αχρήστων τα προγράμματα των προηγούμενων Δημοκρατικών προέδρων Ρούσβελτ και Τρούμαν, έθεσε νέες προτεραιότητες – περισσότερες δουλειές, αμερικανική οικονομική κυριαρχία, αποφυγή εμπλοκής των ΗΠΑ σε ξένους πολέμους, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και έμφαση στην οικοδόμηση μιας ισχυρής παραγωγικής βάσης μέσα στις ΗΠΑ. Ακριβώς δηλαδή ό,τι υποστηρίζει και ο Τραμπ σήμερα αλλά αποσιωπούν ή διαστρεβλώνουν τα ΜΜΕ.  

Τα ΜΜΕ στην Αμερική είναι κάτι παραπάνω από «τέταρτη εξουσία». Αυτά διαμορφώνουν την ατζέντα, αυτά καθορίζουν τι θα πρέπει να απασχολεί τον Αμερικανό πολίτη και τι θα σκέφτεται. Αν τα ΜΜΕ πουν ότι το μείζον ζήτημα της προεκλογικής εκστρατείας είναι το αν θώπευσε πριν 20 χρόνια ο Τραμπ μία γυναίκα, τότε όλη η χώρα σύρεται στον ίδιο κατήφορο της πολιτικής παραπλάνησης και εξαπάτησης. Για τα αμερικανικά ΜΜΕ όμως, ΟΝΤΩΣ αυτό είναι το μείζον ζήτημα. Όχι η ανεργία στις ΗΠΑ επειδή ο μεγάλος όγκος των επιχειρήσεων έχει μεταφέρει την παραγωγή τους σε ασιατικές χώρες με μεροκάματα εξαθλίωσης, όχι οι σχέσεις των ΗΠΑ με τους συμμάχους του ΝΑΤΟ (η Αμερική πληρώνει σήμερα το 75% του συνόλου των αμυντικών δαπανών της Συμμαχίας των 26 κρατών!), τη Ρωσία ή την Κίνα, όχι η αθρόα εισροή 11 εκατομμυρίων Μεξικανών λαθρομεταναστών, όχι η μάστιγα των ναρκωτικών που θερίζει την αμερικανική νεολαία, όχι η φυλετική βία που συνταράσσει κάθε τόσο τις πολιτείες, όχι το κολοσσιαίο δημόσιο χρέος των 19,8 τρις δολαρίων (όταν ανέλαβε ο Ομπάμα το 2009 το χρέος ήταν 10,6 τρις), όχι οι ατέρμονοι πόλεμοι που γίνονται για λόγους που κανείς πλέον δεν καταλαβαίνει. Ο αμερικανικός λαός έπρεπε να πάει στις κάλπες συζητώντας τις σεξουαλικές περιπέτειες του Τραμπ ώστε να μην ασχολείται με τα πραγματικά κρίσιμα προβλήματα που τον ταλανίζουν στην καθημερινότητά του. Αυτά θα αναλάβουν να τα λύσουν μετά τις εκλογές άλλοι για αυτόν, χωρίς αυτόν. Έτσι βλέπαμε να παρελαύνουν από τα ΜΜΕ διάφοροι καλλιτέχνες και διασημότητες που όχι μόνο δήλωναν ότι θα ψηφίσουν την Κλίντον αλλά και έβριζαν χυδαία τον Τραμπ. Και βλέπαμε βέβαια και στημένες δημοσκοπήσεις που έδιναν τεράστιο προβάδισμα στην Κλίντον αλλά είχαν γίνει με δείγμα… 800 ατόμων σε μία χώρα 320 εκατομμυρίων κατοίκων! Σαν να έκανε αναλογικά μία ελληνική εταιρεία δημοσκόπηση με δείγμα 30 ατόμων… 
  
Με την αταλάντευτη στάση του κατά της παγκοσμιοποίησης, των ανοιχτών συνόρων και του νεο-ιμπεριαλισμού που οδηγεί σε ανώφελους πολέμους για λογαριασμό τρίτων, ο Τραμπ τελείωσε τη μακρά προεκλογική κούρσα όπως την άρχισε – χωρίς να υποκύψει και χωρίς να κάνει τα χατίρια του κατεστημένου. Μένει να δούμε αν και οι Αμερικανοί πολίτες θα αδράξουν την ευκαιρία να δώσουν ένα ηχηρό χαστούκι στο σάπιο κατεστημένο ή θα καταπιούν την κακόγουστη προπαγάνδα που τους σέρβιρε νυχθημερόν η παρασκηνιακή ελίτ. 
  
Και μία κουβέντα σχετικά με τον μύθο του φιλελληνισμού των Κλίντον και των Δημοκρατικών εν γένει, ο οποίος ενισχύθηκε με τα σενάρια ανάδειξης σε κορυφαία θέση του πρώην Αρχηγού των Συμμαχικών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, Ελληνοαμερικανού ναυάρχου Τζέημς Σταυρίδη. Ο συγκεκριμένος ανώτατος αξιωματικός είναι πρωτίστως υπηρέτης των αμερικανικών συμφερόντων τα οποία δεν ταυτίζονται με τα ελληνικά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την Τουρκία. Έπειτα από το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν τον Ιούλιο, ο Σταυρίδης έγραψε σε άρθρο του στην επιθεώρηση “Foreign Policy”: «Πρέπει οι ΗΠΑ να σταθούν σταθερά στο πλευρό της τουρκικής πολιτικής κυβέρνησης (αυτής που μας απειλεί καθημερινά με αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης ώστε να εναρμονιστεί με τα «σύνορα της καρδιάς της»)… Πρέπει να αυξηθεί η συνεργασία μας με την Τουρκία με ανταλλαγή πληροφοριών και στόχευση εναντίον των κουρδικών ριζοσπαστικών τρομοκρατικών ομάδων (τρομοκράτες δηλαδή οι Κούρδοι αγωνιστές του PKK κατά τον ναύαρχο)… Οι ΗΠΑ θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν το ΝΑΤΟ ως μηχανισμό για την υποστήριξη των τουρκικών θέσεων (δηλαδή ότι κάνουν μέχρι σήμερα που παραβλέπουν τις μαζικές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας και ενθαρρύνουν την τουρκική επιθετικότητα)… Οι ΗΠΑ πρέπει να είναι ένας καλός φίλος της Τουρκίας, να την υποστηρίζουν με πραγματικούς τρόπους όπως η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Αν αυτός είναι ο φιλέλληνας στενός συνεργάτης της Κλίντον, καταλαβαίνει κανείς πώς θα είναι οι φιλότουρκοι.

Ώρα εκλογών

Κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι μοναδική και ιδιαίτερη. Αυτό έχει αποδειχθεί περίτρανα από την Ελληνική ιστορική πραγματικότητα των πρόσφατων χρόνων της πολιτικής μας ζωής.

Έχω τη γνώμη ότι σε αυτές τις εκλογές θα πρέπει η πλειοψηφία των πολιτών να προστρέξει για να ψηφίσει και να αποφανθεί βάση του Συντάγματος, ποιός επιτέλους κυβερνά αυτή τη χώρα.

Προσέξτε-Δεν παροτρύνω κανέναν να κάνει κάποια συγκεκριμένη επιλογή.

Όμως, ο μοναδικός τρόπος που έχουν οι Έλληνες πολίτες να ελέγξουν ποιός η ποιά κόμματα θα μπουν στο κοινοβούλιο και άρα θα τους εκπροσωπούν στην Ευρώπη και την Ελλάδα, είναι η ψήφος τους.

Όσοι ποντάρουν στην αποχή και την αδιαφορία αλλά και την απαξίωση του πολιτεύματος, το κάνουν επειδή έχουν πολύ συγκεκριμένα και υπαρκτά συμφέροντα. Ένα απλό παράδειγμα είναι η ανάδειξη ακραίων δυνάμεων στην πολιτική μας ζωή. Όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η διόγκωση των μικρών ποσοστών σε σχέση με το σύνολο των ψήφων και άρα οι θέσεις που εκλέγονται στο κοινοβούλιο. Όλο και λιγότεροι ψήφοι, εκλέγουν τους βουλευτές και τα κόμματα. Ποιό είναι το νόημα?

Τρίτο παράδειγμα, αλλά και το πλέον ουσιαστικό: Η πίεση που ασκείται από την κοινωνία προς το πολιτικό σύστημα. Στη δημοκρατία, μονάχα με τη συμμετοχή αλλά και τον έλεγχο της εξουσίας, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, μπορεί ο πολίτης να ασκήσει τα πολιτικά του δικαιώματα. Διαφορετικά, οι γνωστοί πελάτες-ψηφοφόροι μονίμως θα εκλέγουν τους ίδιους εκπροσώπους, σε ποιότητα και ήθος

 Πρέπει λοιπόν σε αυτές τις εκλογές να ψηφίσουν όλοι οι Έλληνες.

Και πρέπει σε αυτές τις εκλογές να μπουν στο κοινοβούλιο πολλά κόμματα και πολλοί άφθαρτοι άνθρωποι εκτός συστήματος, ώστε να ανακατευτεί η κατάσταση και να σπάσει η ασυλία και η ομερτά της διαπλοκής των συντεχνιών που εκπροσωπούνται στη βουλή.

Πρέπει να στηρίξουμε ενεργά, την αλλαγή και τις μεταρρυθμίσεις. Και κυρίως πρέπει να στείλουμε μήνυμα στους πάτρωνες της Ελλάδας, τους Αμερικάνους αλλά και τους ντόπιους εκπροσώπους τους, είτε κατοικοεδρεύουν στην Ελβετία, είτε στην Εκάλη, ότι η κατάσταση, ούτε προβλέψιμη είναι, ούτε εύκολη, αλλά ούτε και έχουμε παραδώσει τα όπλα μας στον εκάστοτε "βαλτό" που εξυπηρετεί μονάχα την ιδιοτέλεια τους.

Ακούγονται λίγο απλά και ιδεαλιστικά όλα αυτά, έτσι δεν είναι?

Με ποιόν άλλον τρόπο όμως μπορεί η κοινωνία να στείλει τα μηνύματα της?

Η παρένθεση Τσίπρα και όλων των συν αυτώ παρήλθε οριστικά

Ο Τσίπρας και το συνάφι του, καλούνται σήμερα να γίνουν κεντροαριστερά, όπως ο μπαρμπά Φώτης, χάνοντας τον πυρήνα και τις ιδεολογικές τους αναφορές, υπέρ του καινούργιου ΚΚΕ, δηλαδή του κόμματος Λαφαζάνη και των συνιστωσών της Ζωής, του Μάκη, του Σάκη και του Λάκη

Τα μνημόνια δεν έφυγαν. Ούτε και φεύγουν. Και είμαστε υποχρεωμένοι να συντάξουμε ένα λογικό και συνεπές πρόγραμμα ανασυγκρότησης της χώρας, με καθολική εκπροσώπηση όλων των Ελλήνων.

Περιττό βέβαια είναι να τονίσω, πως οι δραχμολάγνοι, ο Λαφαζάνης και όλο αυτό το παρακμιακό κομμάτι της πολιτικής είναι τάλε κουάλε η Χρυσή Αυγή, από την ανάποδη. Η υστερία και η μαλακία που τους δέρνει, προσφέρεται μονάχα για ψυχαναλυτική έρευνα και τίποτα περισσότερο.

Είναι όμως καλό, το ότι εκτίθενται στη δημοσιότητα, εγχώρια και διεθνή, όλα αυτά τα άρρωστα κομμάτια της κοινωνίας, ώστε να απαξιωθούν από τις εξελίξεις και να τελειώνουμε μια και καλή μαζί τους. Μόνο το χρονοντούλαπο της ιστορίας, θα πρέπει να είναι ο προορισμός τους και τίποτα περισσότερο.

Σήμερα, είναι η ώρα να πορευτούμε προς ισχυρές κυβερνητικές εντολές, προς το παρόν σε συναφείς συνασπισμούς και αργότερα σε έναν καινούργιο διπολισμό που δεν θα ασχολείται με το μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά με άλλα διλήμματα και επιλογές. Έτσι γίνεται παντού.

Ας σημειωθεί πως δεν είμαι αφελής όταν γράφω για τις εκλογές. Γνωρίζω πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει στην πολιτική και πόσο εύκολα ελέγχονται τα πάντα στην Ελλάδα μας. Ποιές είναι οι σχέσεις μεταξύ πολιτικών-επιχειρηματιών-μεγάλων συμφερόντων. Και πόσο ο λαός είναι δυστυχώς παγιδευμένος να είναι θεατής όλου αυτού του θεάτρου.

Ευκαιρία λοιπόν δεν είναι, να πάρουμε την εκδίκηση μας ψηφίζοντας ελεύθερα ότι μας αρέσει, μετατρέποντας τις εκλογές σε δική μας γιορτή και όχι μια υποχρέωση που απλά πρέπει να διεκπεραιωθεί?

Αν ήταν στο χέρι μου θα στήριζα Βασίλη Λεβέντη, έτσι για το γαμώτο, να τον δώ στη Βουλή να βγάζει αυτούς τους λόγους του, να χτυπάει το χέρι στο μικρόφωνο και να γίνεται επικός καυγάς με τους εκπροσώπους όλων των υπολοίπων κομμάτων!

Η τρέλα του Λεβέντη μπορεί να φέρει περισσότερο αποτέλεσμα από τη σύνεση του κάθε τεχνοκράτη.

Αν ήταν στο χέρι μου θα στήριζα οικολόγους. Να τους δώ να τσακώνονται με τους εκπροσώπουν των ρυπογόνων υπηρεσιών τουρισμού και βιομηχανίας και νέων επενδύσεων

Θα στήριζα πειρατές. Για να μπουν στη βουλή και να κουνάνε μαύρα σημαιάκια κόντρα στην ψήφιση νέων φόρων και νέων περικοπών από τα λαϊκά εισοδήματα

Και ούτω καθεξής!

Καλημέρα μας


 

Η Αλλαγή ανήκει στον Ελληνικό Λαό

Για μια ακόμη φορά, βρισκόμαστε σε μια ταραχώδη περίοδο εκλογών

Το σύστημα της διαφθοράς για να επιβιώσει, έχει μεταμφιεστεί, έχει μεταλλαχθεί σε φιλικότερες προς το κοινό αίσθημα μορφές

Έχει εγκαταλείψει το σώμα του ΠΑΣΟΚ, το κεφάλι της Νέας Δημοκρατίας, τα χέρια και τα πόδια της παλιάς Αριστεράς

Έχει γίνει λιγάκι Ελιά, λιγάκι Ποτάμι, λιγάκι ΣΥΡΙΖΑ, λιγάκι Χρυσή Αυγή. 

Λίγος ήλιος, λίγο θάλασσα και ένα αγόρι (ο Αλέξης)

Προσπαθώ να μεταδώσω το μήνυμα στους φίλους μου, να τους πείσω

Αυτό το σύστημα, το σύστημα που δεν αφήνει την Ελλάδα να αποκτήσει μορφή σύγχρονου Ευρωπαϊκού κράτους, είναι ίδιο κι απαράλλαχτο, από τον εμφύλιο και μετά

Αυτό το σύστημα, ένα άχρωμο και αδιαμόρφωτο σώμα, μια μάζα, μια άμορφη οντότητα χωρίς χαρακτηριστικά, είναι ο ιός που μπολιάζει κάθε καινούργια πολιτική πρόταση, κάθε νέο πολιτικό, κάθε καινούργια σελίδα που χρειάζεται να ανοίξει στην ιστορία μας

Αυτό το σύστημα, το κατεστημένο, δηλαδή η δεξιά (ο επίσημος εκπρόσωπος της αντίδρασης στο καινούργιο, τάχα μου υπέρ μιας αμφισβητήσιμης ιδέας περί "αξιών" και "σταθερότητας") είναι το καθεστώς στην Ελλάδα. 

Το καθεστώς που δεν ανατρέπεται. Που δεν ανατράπηκε ποτέ. Που δεν θα ανατραπεί ούτε και σε αυτές τις εκλογές

Από που προέρχεται η δύναμη του καθεστώτος στην Ελλάδα? Από δύο πηγές

1. Από την αμάθεια και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο του Έλληνα, που δεν έμαθε ποτέ να είναι πολιτικό ον, αλλά έμαθε να είναι πάντοτε πολιτικός ραγιάς. Δηλαδή μέτοχος στο ρουσφέτι-εξυπηρέτηση. Έμαθε πάντοτε να είναι ένας μικροπρεπής εγωίσταρος και να κάνει μεγάλη φασαρία για μικρά πράγματα, ενώ τα σπουδαία αδυνατεί να τα συλλάβει και να τα αξιολογήσει. Σαν κακομαθημένο παιδάκι που με τις φωνές νομίζει ότι θα φάει περισσότερες καραμέλες

2. Από την απουσία οργάνωσης, σχεδιασμού, προτυποποίησης, στοιχειώδους μάνατζμεντ (μεταξύ άλλων το μάνατζμεντ αφορά τον έλεγχο και την αξιολόγηση κάθε διαδικασίας) του κράτους, που λειτουργεί και κυβερνάται χύμα και όπως κάτσει, από ανθρώπους άσχετους και κακόπιστους. Με αποτέλεσμα οι διαδικασίες της δημοκρατίας, είτε να είναι ημιτελείς, είτε ατελείς, είτε να μην εξυπηρετούν τις σύγχρονες απαιτήσεις σωστά, με αποτέλεσμα, ούτε ανανέωση να υπάρχει στο κράτος, ούτε το κράτος να βοηθά τον πολίτη, αλλά να έχει γίνει μια μεγάλη Χίμαιρα, ένας εχθρός της κοινωνίας

Αυτά τα δύο παραπάνω στοιχεία, οι δύο πυλώνες που ανάφερα, είναι ο λόγος που στην Ελλάδα τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Παρά, τα ίδια και τα ίδια γίνονται μια ζωή, μέχρι να φτάσουμε στην εκάστοτε επόμενη κρίση, μέχρι να ανακάμψουμε, μέχρι να κλείσουμε και να ανοίξουμε τον κάθε επόμενο κύκλο μας

Ποιές είναι οι προτάσεις των κομμάτων, των υποψήφιων δημάρχων, των περιφερειαρχών, των βουλευτών, των ευρωβουλευτών για να αντιμετωπιστούν αυτά τα βασικά ζητήματα? 

Και να αλλάξει η Ελλάδα? Και να περιοριστεί το κατεστημένο της συντήρησης όλο και περισσότερο

Και να προετοιμαστεί, να δρομολογηθεί και να επιτευχθεί η Αλλαγή, προς όφελος του Ελληνικού λαού?

Δεν υπάρχουν προτάσεις κύριοι

Αυτό που παρακολουθούμε, είναι άλλος ένας γύρος παροχολογίας από τη μία και ρουσφετολογίας από την άλλη. Και είναι εντυπωσιακό που έχει κατέβει στις εκλογές η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα, γιατί πιστεύουν ακόμα ότι μπορούν να υφαρπάξουν 30 αργύρια από το δισάκι της χρεοκοπημένης μας πατρίδας. Η να παρέχουν μέρος των 30 αργυρίων, για να εξαγοράσουν ψήφους από τους τζουτζέδες πελάτες τους

Ασχολούνται με το ναζισμό, το φασισμό, το σοσιαλισμό, τον Ευρωπαϊσμό ή τον απομονωτισμό, δηλαδή ασχολούνται με πολιτικές θεωρίες που επικαλούνται διάφοροι μαρκετίστες της πολιτικής, στα λόγια, στη θεωρία, για να πλασάρουν τον εαυτό τους και να κάνουν δημόσιες σχέσεις. Για να παρουσιαστούν ως φορείς οι ίδιοι, νέων προτάσεων και "εναλλακτικών" επιλογών. 

Καλά δεν έχουν βαρεθεί? Καλά εσείς όλοι, οι πολίτες, οι Έλληνες, ακόμα δεν έχετε βαρεθεί να ακούτε θεωρίες και λόγια που σε κανένα μέρος της Ευρώπης δεν ακούγονται, γιατί πέφτουν λεμονόκουπες και ντομάτες?

Καλά δεν αντιλαμβάνεστε, το χαμηλό επίπεδο και την εντελώς άσχετη θεματολογία την οποία ανακινούν οι πολιτικοί για να τραβήξουν την προσοχή σας? Πουθενά αλλού δε γίνονται αυτά

Οι Έλληνες καταναλώνουμε συναίσθημα, ενώ η πολιτική αφορά την ψυχρή στρατηγική. Γι αυτό και δεν πρόκειται να πετύχουμε ποτέ εθνικούς στόχους και να αλλάξουμε, μέσω της πολιτικής

Τουλάχιστον βλέπουμε κάποια νέα φαινόμενα στην Ελλάδα. Βλέπουμε μεγάλους επιχειρηματίες που για τους δικούς τους λόγους εμπλέκονται με τα κοινά. Ανοιχτά πλέον και δίχως αναστολές. 

Και το κάνουν γιατί πολύ απλά ξέρουν καλύτερα, ότι ο κόσμος έχει απαξιώσει τους μεσάζοντες. Δεν πείθεται. Στέλνει την ψήφο του για να εκδικηθεί. Για να ρίξει μαύρο σε όσους πιστεύει ότι τον γέλασαν. 

Όμως η Αλλαγή, ανήκει στον Ελληνικό Λαό

Δηλαδή τα πράγματα θα αλλάξουν μονάχα εφόσον ο Ελληνικός Λαός το θελήσει

Δεν αναφέρομαι στις δημοκρατικές διαδικασίες, που έχουν ατονήσει. Δηλαδή τις εκλογές, τα δημοψηφίσματα, τα exit poll, τα κοινοβούλια και τα υπουργεία. 

Δυστυχώς όλους αυτούς τους θεσμούς τους κανιβάλισαν τα πολιτικά κόμματα της μεταπολίτευσης, όλα ανεξαιρέτως

Ο Ελληνικός Λαός πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του αποφασιστικά, ώστε να μπορέσει να ορίσει τη μοίρα του

Και με αυτή την ουτοπική ευχή, κλείνω αυτό το σύντομο σημείωμα

Καλή επιτυχία!

Ναι στην πρόταση μομφής

Τα πράγματα είναι πολύ απλά

Η πρόταση μομφής πρέπει να γίνει αποδεκτή και η τρανσέξουαλ συμμαχία Σαμαρά και Βενιζέλου να τελειώνει μια για πάντα

Επίσης πρέπει επειγόντως ο ΣΥΡΙΖΑ να κατέβει με ενιαίο ψηφοδέλτιο, μαζί με στελέχη της ΔΗΜΑΡ, του ΚΚΕ και του προοδευτικού ΠΑΣΟΚ που επιθυμούν να συστεγαστούν κάτω από την ομπρέλα μιας Αριστεράς για τις Μεταρρυθμίσεις και τη Δημοκρατία

Ούτε κεντροαριστερά, ούτε συμβιβασμοί, ούτε επιδοτούμενες και επιχορηγούμενες από μεγάλα εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα κινήσεις

Ούτε κομμουνισμός και δικτατορίες του προλεταριάτου,ούτε Μαο, ούτε Στάλιν

Ελλάδα, πρόοδος, ανεξαρτησία μέσα από λαϊκή κυριαρχία δηλαδή δημόσιο έλεγχο και ανοιχτές πλατφόρμες διακυβέρνησης και διαβούλευσης

Ελλάδα, ανάπτυξη, αλλαγή μέσα από κοινωνική απελευθέρωση δηλαδή καινοτομία, αλληλεγγύη και ενότητα στο κατώφλι του 21ου αιώνα

Ελλάδα, παραγωγική ανασυγκρότηση και δημοκρατικό φρόνημα μέσα από την εθνική μας ανεξαρτησία, είτε εντός ευρώ, είτε εκτός ευρώ

Μονόδρομοι δεν υπάρχουν για τους λεβέντες και υπερήφανους λαούς

Ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος της αξιοπιστίας και της εντιμότητας, μέσα από νωπή λαϊκή εντολή για σαρωτικές παρεμβάσεις σε κάθε επίπεδο

Επανίδρυση της Αριστεράς και άμεση σύνδεση της πολιτικής με τις πραγματικές ανάγκες της Ελληνικής Κοινωνίας, μέσα από ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικού της μετασχηματισμού, ανοιχτής πρόσβασης για κάθε πολίτη, σε κάθε γωνιά της χώρας

Δωρεάν παιδεία, δωρεάν υγεία, δωρεάν ασφάλιση,  δωρεάν μετακινήσεις για τους φτωχούς και τους εργαζόμενους που στενάζουν κάτω από τη μπότα των Μνημονίων

Άμεση επαναδιαπραγμάτευση σε ανοιχτή διαβούλευση των σοβαρών θεμάτων εθνικής εξωτερικής πολιτικής υπό το πρίσμα της εκμετάλλευσης κοιτασμάτων ενέργειας τόσο σε σχέση με την ΕΕ, όσο σε σχέση με άλλες χώρες (Αμερική, Ρωσία και Μεσογειακοί λαοί)

Άμεση επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων υποτέλειας και αντικατάσταση τους από Ελληνική πρόταση δεκαετούς προοπτικής. Να αντικαταστήσουμε τη μηχανιστική αντίληψη της οικονομίας καζίνο, από την "Κοινωνική Μηχανική για την Ανάπτυξη και την Ευημερια" με αμοιβαία δέσμευση των εμπλεκόμενων σε Χάρτα Επενδύσεων στην Ελλάδα

Αποκατάσταση της Συνταγματικής νομιμότητας για κατανομή των φορολογικών βαρών και σύνδεση της οικονομικής ανάπτυξης με τις φοροαπαλλαγές

Ανοιχτή κοινωνική επιχειρηματικότητα δίχως στεγανά, βαρόνους, συνδικα-ληστές, πάτρωνες και ινστρούχτορες. Μοναδικό όπλο των άξιων Ελλήνων είναι η φαντασία και η δημιουργικότητα

Αποκέντρωση, επενδύσεις στην περιφέρεια, στήριξη της νησιώτικης Ελλάδας και της μεθοριακής Θράκης, έμφαση στην ηλεκτρονική εποχή και στην πλήρη μηχανογράφηση του δημοσίου

Στόχος μας είναι η κατάργηση της Σταλινικού τύπου γραφειοκρατίας που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση, μέσω σταδιακής της αποδόμησης και αντικατάστασης της από οριζόντιες δομές, συμβούλια και επιτροπές, forum και think tanks που θα επιτρέπουν τη συμμετοχή όλων των πολιτών ανεξαιρέτως

Στόχος μας είναι τα πολιτικά κόμματα να γίνουν δεξαμενές επεξεργασίας χρήσιμων πολιτικών για τη χώρα, να παράξουν ιδέες και προτάσεις άμεσα βγαλμένες από την καθημερινότητα, δίχως ενδιάμεσα αναχώματα συντήρησης

Στόχος μας είναι να δώσουμε λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας. Όχι να καταδικάζουμε την κοινωνία στο κόστος των δικών μας λαθών. Όλα αυτά ήρθε η ώρα να τελειώσουν δια παντός. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος

Για όλους τους παραπάνω λόγους και για ακόμα περισσότερους, ελπίζω την Κυριακή να έχουμε εξελίξεις και να προχωρήσουμε προς μια άλλη κατεύθυνση, προς μια άλλη προοπτική

Είτε αυτό συμβεί τώρα, είτε αυτό συμβεί αργότερα, το θέμα είναι ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ

Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους, αυτοί που πρέπει

Είναι εγκληματίες!

Διαβάζοντας σήμερα το άρθρο του Μαυρίδη στον capital δε μπόρεσα παρά να αγανακτήσω

Επισημαίνει ορισμένα σωστά πράγματα και πολύ καλά κάνει (το εξής ένα δηλαδή: Ότι μπήκαμε στο ευρώ με "δημιουργική λογιστική" και άρα χωρίς να το αξίζουμε. Και πράγματι έτσι είναι. Από εκεί ξεκίνησε το μεγάλο κακό. Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο από το οποίο μπήκαμε σε τροχιά χρεοκοπίας και κρίσης και οχι το 1981 και ο Αντρέας, που έχει πολιτικές και όχι αμιγώς οικονομικές ευθύνες)

Όμως το γενικότερο πνεύμα του άρθρου, δηλαδή να μην πάει ο Σαμαράς σε εκλογές αλλά να ωθήσει τις μεταρρυθμίσεις, αγγίζει το όριο του ανέκδοτου

Οι εκλογές επιβάλλονται από τις περιστάσεις!

Οι περιστάσεις είναι η απώλεια της δεδηλωμένης από την παρούσα Βουλή!

Η ανικανότητα του ακροδεξιού φονταμενταλιστικού κομματιού της Νέας Δημοκρατίας, να παράξει οποιαδήποτε σοβαρή πολιτική πρόταση

Αντιστοίχως όπως ο θίασος του Γιώργου Παπανδρέου (και όχι ο ίδιος προσωπικά που ενώ κατηγορείται και διαβάλλεται συνεχώς, πήρε όχι τυχαία, επώδυνες αποφάσεις κάτω από αντίξοες συνθήκες, ενώ ήδη είχε κάνει μια εμβριθή μάκρο-ανάλυση, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) αδυνατούσε να πράξει, τρία χρόνια νωρίτερα

Η συνολική και πλήρης απονομιμοποίηση αυτού του πολιτικού συστήματος, το οποίο ξεπουλάει την Ελλάδα με επαχθείς διομολογήσεις και συμφωνίες εξευτελιστικές!

Όσοι υπέγραψαν εν γνώση τους τα Μνημόνια, δήθεν για να κερδηθεί απαραίτητος χρόνος για να γίνουν μεταρρυθμίσεις είναι εγκληματίες και πολιτικοί αγύρτες που ανήκουν στον Κορυδαλλό!

Δεν είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος, ότι μέσα σε 3 χρόνια μπορεί να γίνει η οποιαδήποτε σοβαρή μεταρρύθμιση σε μια χώρα διαλυμμένη σε κάθε επίπεδο. Όλη η Ελλάδα το γνωρίζει αυτό! Δεν το γνωρίζουν οι πολιτικοί της? Αυτοί που ζούν? Που παριστάνουν ότι βρίσκονται?

Όσοι συνεχίζουν να εφαρμόζουν τις πολιτικές της Τροϊκα, κόντρα σε κάθε λογική, σε κάθε πραγματικότητα, σε κάθε δημοκρατικό αισθητήριο που κατ' ελάχιστο πρέπει να διαθέτει κάποιος που μπαίνει στη Βουλή, ενώ ροκανίζουν τον πολιτικό χρόνο μέχρι το επόμενο "θαύμα" (τάχα μου πλεόνασμα και τρίχες κατσαρές), είναι επίσης εγκληματίες και προδότες και πρέπει να μπούνε φυλακή για πάντα!

Παροτρύνει ο κύριος Μαυρίδης το Σαμαρά να "βάλει όραμα" στην Ελληνική οικονομία! Αν είναι δυνατόν! Λες και ο Σαμαράς γεννήθηκε χτές και δεν τον ξέρουμε ποιός είναι! Που να το βρεί το όραμα ο κύριος Σαμαράς? Σε ποιό πολιτικό χώρο να απευθυνθεί για να αντλήσει στελέχη και ιδέες? Στη διαβρωμένη -όπως το ΠΑΣΟΚ- και οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, Νέα Δημοκρατία?

Ε, λίγη σοβαρότητα ρε παιδιά επιτέλους! Λίγη ευθιξία!

Το πρόβλημα του συστήματος όμως είναι να κερδίσει χρόνο για να μπορέσει να καλύψει το κενό που άφησαν πίσω τους οι άλλοτε μεγάλες πολιτικές παρατάξεις (τις οποίες αθρόα χρηματοδότησαν μέσω των τραπεζών τους)

Το πρόβλημα του συστήματος είναι να μαντρώσει σε ελεγχόμενο περιβάλλον κάθε φωνή διαμαρτυρίας, κάθε εναλλακτική πρόταση, κάθε κίνηση που μπορεί στα σοβαρά να πλήξει τα σχέδια τους και να έχει απήχηση στον Ελληνικό λαό

Γι αυτό τους έχει πιάσει πρεμούρα να φτιάχνουν κινήσεις και παρεμβάσεις και νέα σχήματα και να λένε λόγια και να κάνουν δημοσκοπήσεις και να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κοσμάκη που πεινάει και κρυώνει

Λοιπόν!

Εδώ και τώρα εκλογές και να αποφασίσει ο λαός προς τα που θα πάει το καράβι και ποιοί πολιτικοί και ποιά σχήματα θα επιβιώσουν.

Εδώ και τώρα να τελειώνουμε με τους επικίνδυνους που ξεπουλάνε την πατρίδα μας, όπως οι Ρωμαίοι που έπαιζαν ζάρια στα πόδια του σταυρωμένου Ιησού!

Ραγδαίες εξελίξεις

'Εγραφα τις προάλλες στο θέμα η χώρα σε διαρκή τροχιά εκλογών πως το ρευστό κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα είναι ένα ζήτημα το οποίο δεν επιτρέπει ούτε σημαντικές μεταρρυθμίσεις να τρέξουν αλλά ούτε και προβλέψεις να γίνουν.

Από χτες όμως, με την αποκάλυψη από όλα τα μέσα ενημέρωσης, πως η δόση θα εκταμιευτεί τμηματικά διότι υπάρχει "δυσαρέσκεια" στην Ευρώπη για όσα δέν γίνονται στην Ελλάδα, έγινε αντιληπτό πως τα πράγματα έχουν δρομολογηθεί με συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Δεν ξέρω αν όσα λέγονται από διάφορους για προκήρυξη εκλογών έχουν κάποια λογική, υπο την έννοια πως οι εκλογές θα ήταν "επιτρεπτό" να γίνουν στην Ελλάδα, εφόσον μπορούσε το αποτέλεσμα να είναι "ελεγχόμενο". Δηλαδή να παράξει την "σταθερότητα" που επιθυμούν οι εταίροι μας, βάση της οποίας θα καλυτερεύσει το οικονομικό κλίμα (αποκατάσταστη εμπιστοσύνης των αγορών σε μερικά χρόνια) και θα προχωρήσουν κάποια πράγματα ουσίας.

Περισσότερο πιθανό μου φαίνεται να κατασκευαστεί μια κυβέρνηση τεχνοκρατών ή προσωπικοτήτων που θα μπουν ως "πολιτική βιτρίνα" μπροστά από τους επιτρόπους ώστε να μην εγείρουν σημαντικές αντιδράσεις της κοινής γνώμης. Για ποιό λόγο πιστεύω σε αυτό το σενάριο? Διότι είναι πασιφανές ότι όποιος και να εκλεγεί ως πρωθυπουργός, είναι αδύνατον να μπορέσει να παράξει χρήσιμο έργο που θα φέρει βιώσιμα αποτελέσματα στην Ελλάδα και θα δώσει ελπίδα και προοπτική για αλλαγή πορείας.

Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα πετάξουν το μπαλάκι στην εξέδρα, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν (ίσως να μη θέλουν κιόλας αυτή τη χρονική στιγμή) την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία μας και τις δύσκολες τομές που πρέπει να γίνουν στο βαθύ διεφθαρμένο κράτος (του οποίου κομμάτι έχουν απορροφήσει από το άρρωστο ΠΑΣΟΚ)

Στη Νεα Δημοκρατία προσπαθούν να πετύχουν συσπείρωση του δεξιού μπλόκ (σε όλο το φάσμα της δεξιάς από την άκρα δεξιά τύπου Χρυσής Αυγής μέχρι την κεντρώα δεξιά τύπου Δράσης) με διάφορα "χαριτωμένα" τεχνάσματα όπως πχ η επίθεση στον Ανδρέα και η τοποθέτηση του Άδωνι στο υπουργείο υγείας, ενώ ταυτόχρονα ο Σαμαράς παριστάνει τον "υπεράνω όλων σοφό εθνάρχη"

Στο ΠΑΣΟΚ έχουν δικαιολογημένα διασπαστεί σε 2-3 διαφορετικά κομμάτια και δε βλέπουν κανένα φως με τις επιλογές που έχουν κάνει

Η ΔΗΜΑΡ έπεσε στη μαύρη τρύπα της λήθης

Η Χρυσή Αυγή και οι συναφείς χώροι είναι οι μόνοι κερδισμένοι από τη συνεχόμενη φθορά και την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος, κεφαλαιοποιώντας την απογοήτευση και των θυμό των λαϊκών μαζών που αναζητούν "οργισμένη διέξοδο" από την κρίση

Με αυτά και αυτά όμως, τα ποσοστά των κομμάτων δεν εξασφαλίζουν αυτοδυναμία και σταθερότητα. Αντιθέτως εγγυώνται την συνεχή διατήρηση σε κλίμα πολιτικής αστάθειας και αναταραχής με τις εξάρσεις λαϊκισμού να απειλούν κάθε στιγμή με κοινωνικές εκρήξεις

Το πείραμα της πυγμής (Χρυσή Αυγή σε κοινωνικές "δράσεις" και οριζόντια μέτρα που στέλνουν "μήνυμα αποφασιστικότητας" του Σαμαρά) από τη δεξιά διακυβέρνηση, δε βρίσκει πρόσφορο έδαφος γιατί η ελληνική κοινωνία δε βρίσκεται στο 1974 αλλά οδεύει προς το 2014 και η ευμάρεια που απολάμβανε τόσα χρόνια την έχει διαμορφώσει σε συγκεκριμένα καλούπια προσδοκιών και απαιτήσεων. Που ναι, είναι "ευρωπαϊκού επιπέδου" , έστω και αν στηρίζονται σε μια ετοιμόρροπη παράγκα κρατικίστικης νοοτροπίας και διαπλοκής που σταδιακά ξηλώνεται.

Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να μείνουμε αλώβητοι και ανέπαφοι από τις επιπτώσεις αυτού του ξηλώματος. Διότι βρίσκεται στα θεμέλια της ζωής μας, δεν είναι δηλαδή ανωδομή, δεν είναι ταράτσα. Είναι μπετά και κολώνες βαθιά θαμένες και ανακατεμένες με το κακό μας παρελθόν. Οπότε όσοι θέλουν πραγματικά να αλλάξουν τα πράγματα οφείλουν πρώτα να σκεφτούν αυτό το σχήμα και να καταλάβουν πως δε γίνεται ομελέτα δίχως να σπάσεις αυγά. Δυστυχώς για τους συμπολίτες μας που γυμνοί και ανενημέρωτοι αντιμετωπίζουν τα χειρότερα στη ζωή τους.

Το θέμα λοιπόν είναι, πως οι εξελίξεις προοιωνίζονται ραγδαίες και σύντομα θα έχουμε καινούργια γεγονότα. Αυτό άλλωστε είναι και το λογικό και το σωστό. Αυτό είναι και το ζητούμενο για να προσαρμοστεί επιτέλους η Ελλάδα στις ευρωπαικές συνθήκες που υπέγραψε κατά την είσοδο της στην Ευρωζώνη το 2000 περίπου, στην πράξη και όχι στα λόγια. Δε γίνεται διαφορετικά

Προσωπικά αν με ρωτούσατε, θα σας έλεγα πως ευχαρίστως θα δεχόμουν τη διευρυμένη task force με εκτελεστικές εξουσίες, στη θέση των υπουργών-μαριονετών και του πρωθυπουργού Βεληγκέκα που παριστάνει το δημοκράτη. Ώστε να αλλάξουν ριζικά το κράτος και να μας βάλουν σε τροχιά ανάπτυξης στην καθημερινότητα μας.

Όμως η εγχώρια ελίτ και όσοι έχουν την πραγματική εξουσία στην Ελλάδα (τους ξέρουμε) δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να δεχτούν κάτι τέτοιο. Γιατί αν το έκαναν θα έχαναν στα μάτια του λαού, την όποια "δύναμη" τους. Και άρα δε θα είχαν λόγο ύπαρξης

Οψόμεθα

Η χώρα σε διαρκή τροχιά εκλογών

 Αυτή την εποχή βλέπουμε διάφορες ζυμώσεις στο προσκήνιο αλλά και εντονότερα παρασκηνιακά


Αναφέρομαι στα πολιτικά κόμματα 

Κατά την άποψη μου ορίζοντας των εξελίξεων είναι ο Σεπτέμβριος οπότε και θα τρέξουν αρκετά καινούργια θέματα τόσο σε ευρωπαϊκό, όσο και σε εθνικό επίπεδο

Εμάς τι μας ενδιαφέρει από αυτά?

Σε ευρύτερο πεδίο μας ενδιαφέρει η Ευρώπη που υποχρεωτικά πρέπει να αλλάξει για να επιβιώσει

Σε εθνικό επίπεδο μας ενδιαφέρει η Ελλάδα που υποχρεωτικά πρέπει να ξεφύγει από τη νοοτροπία Οθωμανικού προτεκτοράτου για να ευημερήσει

Για την Ευρώπη δε με ενδιαφέρει και τόσο, διότι είναι άλλο το επίπεδο αναφοράς, παγκόσμια ανταγωνιστικό. Εμείς δεν έχουμε βιομηχανία, δεν έχουμε σημαντικό κομμάτι εξαγωγών, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί έχουν. Και θα τη βρούν την άκρη

Στα καθ' υμάς όμως, τίποτα δε φαίνεται να αλλάζει

Ασχολούμαστε με το παλιό, προσπαθούμε να προεξοφλήσουμε το καινούργιο με πολιτικά παρωχημένους όρους

Και δε συζητάμε σοβαρά, δημόσια και οριζόντια (σε κάθε δεξαμενή προοδευτικών ανθρώπων) για το πως μπορούμε να οργανώσουμε το Ελληνικό μέλλον σε στέρεες εθνικές βάσεις

Ασχολούμαστε με την Τροϊκα και το μνημόνιο, ενώ στην Ευρώπη και αυτά έχουν ξεπεραστεί από τις δομικές αδυναμίες του συστήματος

Πολιτική δεν είναι μονάχα να μοιράζεις χρήματα, αλλά να αναθεωρείς, να σχεδιάζεις, να προκρίνεις λύσεις ρεαλιστικές και βιώσιμες

Ώστε τελικά να ωφελείται η κοινωνία και το μεγάλο σύνολο των αδύναμων ανθρώπων

Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό και με περισσή μελαγχολία στη διάθεση εξομολογούμαι πως δεν τα βλέπω τα πράγματα ρόδινα με κανένα τρόπο

Ο Σαμαράς προσπαθεί να συσπειρώσει γύρω του τη δεξιά, οι υπόλοιποι να βρούν τρόπους να επιβιώσουν και κάποιοι να ξαναβρούν βηματισμό και χώρο στην παλέτα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης

Όμως η περίοδος θυμίζει την εποχή μετά το Β παγκόσμιο, τα δεκεμβριανά και τον εμφύλιο, όσον αφορά την αστάθεια, την αδυναμία των εγχώριων δομών να στηρίξουν βιώσιμες και αποδεκτές προτάσεις και την υπερ-εκμετάλλευση των Ελληνικών ελίτ εις βάρος του λαού που προφανώς έχει διαφορετικές ανάγκες

Είχα γράψει παλιότερα για την ανάγκη εκπόνησης ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ

Το πρώτο κομμάτι, αυτό της διάσωσης το λάβαμε. Το δεύτερο κομμάτι το αναπτυξιακό πιστεύω πως προσπαθεί να το παλέψει ο Σαμαράς μετά τις Γερμανικές εκλογές με τη μορφή "κουρέματος" του χρέους

Εκεί έχει ποντάρει πολιτικά, ώστε να του χρεωθεί και η δημιουργία μιας πολιτικά βιώσιμης δεξιάς που θα διαχειριστεί την ανάπτυξη

Εκεί έχουν ποντάρει και οι υπόλοιποι, που θέλουν το Σαμαρά να "πέσει" ώστε να προκριθεί το αμερικανάκι Τσίπρας στην πρωθυπουργία

Όμως ακόμα και το χρεός να ελαφρυνθεί η πραγματικότητα είναι πως η Ελλάδα θυμίζει χώρα καμμένη από Ναπάλμ

Ακόμα και μια πολιτική αλα ΕΡΤ να ακολουθηθεί για να αραιώσουν ορισμένα φυντάνια διαφθοράς και παρακμής στο κράτος, πάλι τα πράγματα είναι δύσκολα και ο "ξένος παράγοντας" έχει τον πρώτο λόγο

Τότε στον εμφύλιο, οι Βρετανοί αποσύρθηκαν πρώτοι, αφήνοντας τους Αμερικάνους να προχωρήσουν σε "εκκαθάριση" της κυβέρνησης του βουνού και να αποκαταστήσουν το βασιλιά Γεώργιο στο δημόσιο βίο

Κατα διαβολική αντιστοιχία με το τότε, το ΔΝΤ αποσύρεται ώστε να αφήσει το πεδίο στην Τροϊκα που απομένει, ώστε να γίνει η εκκαθάριση των δεν-ξέρω-κι-εγώ πραγμάτων στην Ελλάδα

Το σίγουρο είναι πως θα γίνουν αλλεπάληλες δοκιμές, μέχρι να στεριώσει μια αρεστή και κατάλληλη λύση, στα μάτια των πατρόνων μας

Δυστυχώς όμως ο λαός θα πεινάσει περισσότερο, ενώ οι καλές και ευχάριστες μέρες φαντάζουν πάρα πολύ μακρινές, μετά το 2020 πιστεύω

Και όχι για όλους

Μέχρι νεωτέρας λοιπόν ας ελπίζουμε για το καλύτερο

Με τη λογική πως βρισκόμαστε σε διαρκή τροχιά εκλογών, σε ένα δηλαδή ρευστό πολιτικά περιβάλλον, του οποίου η διαμόρφωση είναι θέμα διεθνών αποφάσεων και συγκυριών

Και τη λογική ότι αν δεν "κάτσει" το κούρεμα η άλλη διέξοδος είναι αποχώρηση της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ με κάποιον τρόπο, ώστε να "τρέξουν" πιο ευέλικτες τακτικές ανάκαμψης

Καλό καλοκαίρι

Πλατεία...Ραδιομέγαρο

Ασυνήθιστα μεγάλη έκταση έχει πάρει το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Και σκέφτομαι ότι αυτή η ασυνήθιστα μεγάλη έκταση, μοιάζει με τα γεγονότα στην πλατεία Ταξίμ, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά. Δεν υπάρχει σύγκριση στα δύο διαφορετικά αυτά γεγονότα.

Υπάρχει όμως προβληματισμός διότι αρκετά πράγματα φαίνεται να μοιάζουν.

Είμαστε στην ίδια γειτονιά, έχουμε μπλέξει σοβαρά με το μοίρασμα της πίτας στην ενέργεια.

Είμαστε στην ίδια γειτονιά και για μια ασήμαντη αφορμή (σε σχέση με τα ουσιώδη και σοβαρά) ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί. Και κάποιοι χαίρονται με τις εξελίξεις αυτές, με την αναμπουμπούλα.

Πολλοί οι ενδιαφερόμενοι που γλυκοκοιτάζουν τα φιλέτα της Ελλάδας, πολλές οι παρασκηνιακές συζητήσεις γεωπολιτικού χαρακτήρα που δεν βλέπουν καν το φως της δημοσιότητας.

Κοντράρονται οι ξένοι κι εμείς στη μέση.

Ευρώπη, Βερολίνο, Αμερικάνοι και Ρώσοι. Ο καθένας με τα όπλα του σε ένα power game.

Στη μέση η Ελλάδα με μια ηγεσία της πλάκας, που βάζει συνέχεια αυτογκόλ στον εαυτό της.

Μα ούτως η άλλως κυβέρνηση ερμαφρόδιτη είναι. Κυβέρνηση πολιτικάντηδων που ψαρεύουν στα ρηχά των δημοσκοπήσεων, για να επιβιώσουν σε ατομικό και κομματικό επίπεδο.

Και για το λόγο αυτό δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στη "βιτρίνα". Ψέματα και μπούρδες μας λένε.

Το θέμα είναι τι κρύβεται από πίσω. Γιατί θέλουν να "πιέσουν" το Σαμαρά με μοχλό τη μεγάλη έκταση που έχει πάρει το κλείσιμο της ΕΡΤ?

Γιατί ο Σαμαράς έκανε αυτή την πολιτικά παράδοξη και αιφνίδια κίνηση?

Γιατί συζητάμε για εκλογές, τη στιγμή που η χώρα έχει μπει σε ένα δρόμο, κουτσά στραβά τέλοσπάντων και μοιραία κάποια πράγματα έχουν μπει σε τροχιά βελτίωσης?

Ναι μεταρρυθμίσεις ριζικές δε γίνονται. Είδαμε όμως ότι κανένας δεν τις θέλει.

Ο λαός έχει αναισθητοποιηθεί. Το σύστημα αντιδρά με λύσσα. Τα κόμματα δεν έχουν ηγεσίες, ούτε και προτάσεις. Ούτε και τη βούληση τελικά, να ασχοληθούν με τα ουσιώδη.

Η κίνηση Σαμαρά μου θύμισε το απονενοημένο διάβημα του Γιώργου, σχετικά με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

Άρα αυτό που λέω είναι πως ο Σαμαράς αισθάνεται πως το λάδι στο πολιτικό του καντήλι σώνεται ή πως έχει ήδη σωθεί

Και πως κάποιος του δείχνει την έξοδο, για να έρθει στο προσκήνιο ο Τσίπρας

Ο Τσίπρας που σήμερα μιλάει στο Σύνταγμα σε  προεκλογική συγκέντρωση. Τυχαίο και αυτό?

Θα αποκαλυφθεί μέχρι το καλοκαίρι τι παίζεται.

Και αυτό που παίζεται δεν είναι Ελληνικής εμπνεύσεως "ατύχημα" φοβάμαι

Θα δούμε

Διοίκηση

Ο καθηγητής κ. Μπουραντάς, σε άρθρο του στο capital.gr έθιξε το θέμα της διοίκησης του κράτους, ως σημαίνον.

Τόνισε πως κατά την άποψη του, δεν είναι υποχρεωτική συνθήκη επιτυχίας, το να γνωρίζεις το αντικείμενο του υπουργήματος σου, όσο το να γνωρίζεις την τέχνη του διοικείν. Πόσο σημαντική παρατήρηση. Πόσες πόρτες σκέψης ανοίγει και προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Από τη μια η ικανότητα διοίκησης που προκύπτει από την μακρόχρονη εμπειρία στην πράξη. Χωρίς αυτή η ικανότητα να σχετίζεται με το πεδίο της γνώσης που εξασκείται.

Από την άλλη το εκλογικό μας σύστημα που στέλνει μέσω της γνωστής διαδικασίας, άτομα ανίδεα από διοίκηση, να εκτελέσουν δύσκολα λειτουργήματα.

Πρόσφατα, σε μια συνάντηση με εκπροσώπους Γερμανικών τραπεζών, αλλά και της Ευρωπαϊκής επιτροπής, διαπίστωσα την άβυσσο που χωρίζει την αντίληψη περί διοικητικών λειτουργιών, ανάμεσα στους Έλληνες και τους Ευρωπαίους.

Οι Έλληνες είμαστε ικανότατοι, αλλά στις παρούσες δύσκολες και ανταγωνιστικές συνθήκες, υπολειπόμαστε σε οργάνωση και προγραμματισμό. Υπολειπόμαστε σε στρατηγική σκέψη. Παραλείπουμε τον έλεγχο. Υπονομεύουμε τις διαδικασίες με την πληθωρική μας παρουσία

Δίνουμε υπερβολική σημασία στην επικοινωνία, δηλαδή στο τι λέγεται στην κοινωνία, και στο ποιά η άποψη για τις θέσεις μας. Ενώ δε δίνουμε σημασία στις πρακτικές λεπτομέρειες που κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη.

Το θέμα που θίγει ο κ. Μπουραντάς είναι καίριο σε συνθήκες κρίσης.

Πράγματι είμαστε δέσμιοι ενός συστήματος εκλογής αντιπροσώπων, που ουσιαστικά προωθεί κομματικές καριέρες, και δεν προκρίνει τους αξιότερους, που θα σφυρηλατηθούν για την ακεραιότητα τους, μέσα από τη φωτιά της κοινωνικής και επαγγελματικής δράσης.

Άρα εκ των προτέρων, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, και η αναξιοπιστία διαιωνίζεται.

Απορία ωστόσο προκαλεί, η προσέγγιση της δημόσιας διοίκησης, που φαίνεται πως είναι διαφορετική από αυτή της ιδιωτικής διοίκησης.

Ενώ δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα, ζητούμε τα ικανότερα στελέχη, τα εμπειρότερα στη διοίκηση, τα πιο ευφυή και ευρηματικά να προσληφθούν στην εταιρεία μας. Και τα κυνηγάμε με το τουφέκι.

Στο δημόσιο επικροτούμε τους πειστικότερους λαοπλάνους, όσους δηλαδή γνωρίζουν να εκμεταλλεύονται καλύτερα το εργαλείο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Άραγε γιατί τέτοια απόσταση στις προσεγγίσεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα?

Από την άλλη, σκέπτομαι, ότι το κράτος δεν είναι εταιρεία, ούτε όμως γίνεται σε μια εταιρεία να κάνεις ψηφοφορίες ή εκλογές, για να αποφασίσεις ποιός θα τη διοικήσει. Αυτονόητο είναι πως τη διοίκηση πρέπει να την κατέχουν όσοι έχουν τις ικανότητες, όχι μόνο γιατί έχουν τα πτυχία, αλλά γιατί το έχουν αποδείξει στην αγορά ότι επέτυχαν. Αυτό άλλωστε εξασφαλίζει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία μελλοντικών εγχειρημάτων

Μήπως λοιπόν θα έπρεπε οι εκλογές να αναδεικνύουν προτάσεις και όχι πρόσωπα? Και στη συνέχεια μέσω των προτάσεων αυτών, να προκρίνεται με διαφορετικό τρόπο, το πρακτικό κομμάτι της υλοποίησης τους, μέσα από ένα μεγαλύτερο στελεχιακό πεδίο?

Άρα στις εκλογές να ψηφίζουμε τι χρειάζεται ο τόπος, προγράμματα πολιτικής και όχι πρόσωπα

Στη συνέχεια, τα πρόσωπα τα βρίσκουμε μέσω ενός διαφορετικού.....ΑΣΕΠ, από τον οποίο θα προκύπτουν οι κατάλληλοι υπουργοί-μάνατζερς και τα υπόλοιπα μέλη της διοικητικής μηχανής. Απο όλο το πεδίο της πολιτικής και της κοινωνίας, της εκπαίδευσης και του δημόσιου βίου.

Τα κόμματα θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι ενεργά, για να παράγουν πολιτικές προτάσεις από τη βάση. Θα πρέπει όμως να καταργηθεί δια παντός ο ρόλος τους, στην ανάδειξη βουλευτών με νομοθετικές αρμοδιότητες

Ίσως μια συνθετότερη της σημερινής Βουλής λύση, κατά τα πρότυπα ξένων κρατών, να ήταν χρήσιμη

Τσάμπα και βερεσέ

Την Κυριακή έχουμε εκλογές. Ναι, σωστά το ακούσατε, όσο κι αν το χατε σπρώξει στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας, για να το ξεχάσετε.
Κι εγώ το ίδιο είχα κάνει, αλλά να, ορισμένα προβλήματα δεν εξαφανίζονται δια μαγείας
Πεποίθηση μου εξαρχής, πως οι εκλογές που πέρασαν, και αυτές που έρχονται είναι τσάμπα και βερεσέ
Σωστή και σοβαρή λύση για μια Ελλάδα που παραπαίει ακυβέρνητη, θα ήταν σαφέστατα μια οικουμενική κυβέρνηση με επικεφαλή έναν αξιόπιστο θεσμικά άνθρωπο. Για παράδειγμα τον Κάρολο Παπούλια ή κάποιον άλλον.
Η κυβέρνηση αυτή θα είχε σκοπό την υλοποίηση των επιτακτικών αναγκαιοτήτων της περίστασης και την αχρωμάτιστη δρομολόγηση με φιλοσοφία fast and furious, ορισμένων βασικών μεταρρυθμίσεων.
Χρονικό όριο διακυβέρνησης της θα ήταν αποκλειστικά και μόνο η εμφάνιση συγκεκριμένων μετρήσιμων αποτελεσμάτων και τίποτα διαφορετικό.
Ούτε κουτοπονηριές του τύπου "μέχρι του Αγίου πνεύματος θα κάτσουν", ούτε δηλώσεις του τύπου "είναι κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης" και άλλα τέτοια κουραφέξαλα.
Δυστυχώς το παρασιτικό πολιτικό μας σύστημα ανθίσταται σθεναρά.
Και εν μέσω της χειρότερης κρίσης στη μεταπολιτευτική μας ιστορία, μιας κρίσης πολλαπλής που κυρίως όμως ξεκινά από βαθύτερα πολιτιστικά μοντέλα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μας έσυρε σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις χωρίς απολύτως κανένα νόημα.

Γιατί δε βρίσκω νόημα στις εκλογές?

1. Γιατί ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα για να εξέλθει της κρίσης είναι συγκεκριμένος και υποχρεωτικός, ανεξάρτητα του ποιός θα αναλάβει την υλοποίηση των μέτρων.
2. Γιατί είναι απαράδεκτο να περιμένουμε τις εκλογές, για να αποκατασταθεί η ομαλότητα στη λειτουργία του κράτους. Με λίγα λόγια, δεν επιτρέπεται το on και το off να το κρατά το κόμμα. Το κράτος είναι περιουσία των Ελλήνων πολιτών. Όχι της μερίδας που εκλέγεται κάθε φορά.
3. Γιατί οι συνδυασμοί που κατέρχονται προς εκλογή, δεν κομίζουν καινοτομία στην πολιτική προσέγγιση του προβλήματος, παρά επαναλαμβάνουν μονότονα, αστειότητες και ανεδαφικές προτάσεις, με μοναδικό σκοπό την άγρα ψήφων
4. Γιατί η Ελληνική κοινή γνώμη, δεν έχει επαρκή ψυχραιμία, επαρκή πληροφόρηση και κυρίως επαρκή παιδεία ώστε να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στα σωστά ερωτήματα που κρύβονται πίσω από το πολιτικό μάρκετινγκ που διεξάγεται στις οθόνες μας.
5. Γιατί οι πολιτικοί μας στο μεγάλο τους σύνολο δεν είναι ικανοί ούτε σε προσωπικό, ούτε σε επαγγελματικό επίπεδο, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν από κοινού (μιας και αυτοδυναμία δεν παίζει) την 18η Ιουνίου.

Τα παραπάνω φυσικά είναι απολύτως υποκειμενικές θέσεις, τις οποίες έχω πολλάκις εκφράσει δημοσίως, από αυτό εδώ το blog.
Όπως επίσης έχω εκφράσει την άποψη, πως το διακύβευμα των εκλογών που έρχονται, δεν είναι τα σαχλά παλαιοκομματικά διλήμματα (μνημόνιο ή τανκς, ευρώ ή ποπκόρν κλπ) αλλά η ποιότητα και οι ικανότητες των ανθρώπων που θα κληθούν να εφαρμόσουν τις συμφωνημένες και προκαταβολικά εξοφλημένες, δεσμεύσεις της χώρας απέναντι στους δανειστές και απέναντι στον εαυτό της.

Τι προτείνω λοιπόν εγώ?
Προτείνω να προτιμήσουμε ανθρώπους που φαίνονται πιο σοβαροί και πιο ικανοί να κάτσουν στο τραπέζι της κοινωνικής συναίνεσης αφενός και της ευρωπαϊκής προοπτικής αφετέρου, χωρίς "βαρίδια" που θα τους εκτρέψουν από πέντε βασικές προτεραιότητες που πρέπει να δρομολογηθούν άμεσα.
Για το λόγο αυτό -εκτός των άλλων- απορρίπτω το ΣΥΡΙΖΑ. Διότι πρόκειται για έναν περιπλανώμενο θίασο, ένα τουρλουμπούκι απίθανων τύπων που επιδιώκουν τη σύγκρουση και την απομόνωση, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Αυτό φυσικά είναι εις βάρος της χώρας.
Απορρίπτω τη Νέα Δημοκρατία, λόγω των "βαριδιών" που κουβαλά σα χώρος, και λόγω του ηγέτη της, του κ. Σαμαρά, που δεν είναι ικανός, ακόμα και μόνος του να τρέξει, να αποτελέσει δύναμη προοπτικής για μια Ελλάδα αληθινά φιλελεύθερη. Το ίδιο ισχύει για το ΠΑΣΟΚ με τον "λιγο" Βαγγέλη Βενιζέλο, που μια χαρά εξυπηρετεί ως μυστικοσύμβουλος ή καρδινάλιος Ρισελιέ. Για την πρόζα όμως, αποδεικνύεται ακατάλληλος και κουρασμένος, χωρίς φρεσκάδα.
Δίχως νιάτα και όρεξη και ο ευγενής κ. Κουβέλης. Που δεν έχει λόγο στα 70+ του να κατέρχεται στον πολιτικό στίβο και να πουλάει "πρόοδο" μέσω της αριστερής οδού. Που τόσα χρόνια κυριαρχεί με διορισμούς στο κράτος, με "προστασία", με αβάντζο στους υμέτερους.
ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, αλληλοεξουδετερώθηκαν στον πάνελ του κ. Παπαδάκη, κρίσιμου καταλύτη των επικοινωνιακών εξελίξεων όπως αποδείχτηκε.
Καμμένος δεν υπάρχει, όπως και Καρατζαφέρης.
Για το τέλος αφήνω την προτίμηση μου, εν απουσία καλύτερης πολιτικά ρεαλιστικής προσέγγισης. Τη συμμαχία Δράση-Δημιουργία Ξανά-Φιλελεύθερη Συμμαχία.
Ξέρω πως θα στηρίξουν τις συνεργασίες με κέντρο τη ΝΔ μετεκλογικά, άρα η ψήφος πάει στον ευρύτερο φιλελεύθερο φιλο Ευρωπαϊκό χώρο. Δε θα σχολιάσω παραπάνω, τα πρόσωπα και τις θέσεις, καθώς το πολωμένο κλίμα δεν προσφέρεται για νηφάλια συμπεράσματα.

Παραμένω αισιόδοξος, στη σκέψη πως το θέατρο σκιών και η ταλαιπωρία της κοινωνίας, είτε έτσι, είτε αλλιώς, φτάνει στο τέλος της.
Το παλιό κατεστημένο καταρρέει, όποια μορφή και να επενδυθεί, είτε της αριστεράς, είτε της δεξιάς, και από τα συντρίμμια του, δεδομένα θα αναδειχτούν νέοι συσχετισμοί, συμβατοί με το πνεύμα ευρύτερων συνεργασιών που αποσκοπούν στη σταδιακή αναδιοργάνωση της Ελλάδος, εντός της ερχόμενης 20σαετίας.

Το δημοψήφισμα της πραγματικότητας

Πρίν λίγο καιρό, με αφορμή την εξαγγελία πρόθεσης ενός δημοψηφίσματος, από μεριάς του τότε Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, είχε προκληθεί σάλος στην Ευρώπη.
Ήταν η εποχή που το πρώτο μνημόνιο "έτρεχε" και ο "σιδηρούς άξονας" Γαλλίας και Γερμανίας, είχε σχεδόν επιβάλλει την αναγκαιότητα των μέτρων λιτότητας, ως το μέσον δια του οποίου η ευρωπαϊκή κρίση θα εξαλειφόταν, τουλάχιστον στις αγριότερες προοπτικές της.
Το ερώτημα του πιθανολογούμενου δημοψηφίσματος Παπανδρέου, ήταν "Δραχμή ή Ευρώ". Και συμπτωματικά θα λέγαμε εμείς -καθόλου κάποιοι άλλοι- ετέθη ξανά δια στόματος της καγκελαρίου Μέρκελ, με την ίδια μέθοδο. Της διαρροής μέσω "κύκλων" που πρόσκεινται σε αυτή και είναι καλά πληροφορημένοι. Ακριβώς με τους ίδιους όρους. Σε περιστάσεις όμως -τις τωρινές- ακόμα δραματικότερες, που απαιτούν ψυχραιμία και σωστή ανάγνωση των εξελίξεων.
Κι όμως. Ξαναπροκλήθηκε ο ίδιος σάλος. Αυτή τη φορά, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα. Που στο πρόσωπο της Μέρκελ βλέπει έναν "αντιπαθητικό εχθρό" που θέλει το κακό μας. Και -αλίμονο- είχε την ιδέα να προτείνει, στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, να γίνει και δημοψήφισμα. Ώστε ο Ελληνικός λαός να αποφανθεί τελεσίδικα. Τι θέλει, τι προτιμά. Προς τα πού ορίζει τις προοπτικές του. Και να δοθεί εξήγηση μια κι έξω. Δίχως παλινωδίες που μπερδεύουν τις αγορές, και τα σχέδια ανάπτυξης που δειλά ξεπροβάλλουν από τα χείλη κάθε υπεύθυνου πολιτικού.
Μα τόσο κακό είναι ένα δημοψήφισμα, θα απορήσει ο κοινός νούς? Τόσο επιζήμιο? Τόσο απεχθές και διαβολικό, για τους θεσμούς της δημοκρατίας? Τόσο επώδυνο για τις καριέρες πολιτικών ανδρών, ώστε να τους στοιχίσει τον δημόσιο αφανισμό?
Και στο κάτω κάτω της γραφής, αυτό το θέμα συζητούν από το Ελσίνκι μέχρι τη Λισσαβώνα, και από το Δουβλίνο μέχρι τη Λευκωσία. Αυτή η κουβέντα μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας, από την ώρα που τα αποτελέσματα των εκλογών απέβησαν διφορούμενα στις ερμηνείες. Η μάλλον, βολικά, κατά πως θέλει ο καθένας να τα ερμηνεύσει, βρίσκοντας "μηνύματα" ή "παραινέσεις" εκ μέρους της λαϊκής ετυμηγορίας. Προς τι ο σάλος? Προς τι οι αντιδράσεις? Άραγε όταν ο Γιώργος Παπανδρέου συσκεπτόταν με τους ομότιμους του αρχηγούς κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών, τα ίδια διλήμματα δεν είχε να αντιμετωπίσει?
Τι άλλαξε τώρα που η καγκελάριος Μέρκελ εξήγγειλε την πρόταση της, ρίχνοντας κεραυνούς εν αιθρία? Εμείς πιστεύουμε πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Αντίθετα, παραμένει ίδια η ευκολία, με την οποία κρίνουμε την πραγματικότητα που επιβάλλουν καλώς η κακώς οι περιστάσεις. Και η πραγματικότητα είναι πως η Ελλάδα θα πρέπει σύντομα να ξεκαθαρίσει αν επιθυμεί να παραμείνει στο Ευρώ και να αναλάβει στα σοβαρά τις δεσμεύσεις που έχουν υπογραφεί.
Ίσως να μην αρέσει η λέξη "δημοψήφισμα". Όμως και οι εκλογές, δημοψήφισμα είναι στην ουσία τους. Παρότι οι επιλογές του εκλογικού σώματος είναι πολυπλοκότερες, μέσω των προγράμματων των υποψήφιων συνδυασμών, στη βάση τους αντιπροσωπεύουν τα κεντρικά μπλόκ αποφάσεων, στα οποία αναφέρεται και το δημοψήφισμα. Μέσα η έξω. Μαζί με τους άλλους ή μόνοι μας. Με αλληλεγγύη η με "παλικαρίσια" μοναχική πορεία. Όπως θέλει κανείς ας το βαφτίσει
Μόνο που αυτή τη φορά, δικαιολογίες ή πρόσωπα που να συγκεντρώσουν την οργή μας, ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, δεν θα υπάρξουν. Γιατί αυτή τη φορά, είναι οριστικά και αμετάκλητα τα γεγονότα που θα καθορίσουν την ευημερία των μελλοντικών γενεών.
Αρκετά λοιπόν με την επικοινωνιακή εκτόνωση που προσφέρουν οι εύκολες ερμηνείες. Το κουμπί που ενεργοποιεί η λέξη "δημοψήφισμα", είτε δια στόματος Γιώργου, είτε δια στόματος Ανγκέλα, είναι το ίδιο. Και λέγεται "επιβίωση".

Το πλάνο Αλαφούζου εγγυάται την ανωμαλία

Σήμερα θα μιλήσω για μερικά σκόρπια που διαβάζω, και θα πω τι σκέφτομαι

• Παναθηναϊκός: Δε μπορώ να ασχολούμαι με την ομάδα άλλο, γιατί βαρέθηκα. Όλο αυτό το σκηνικό αποδόμησης, που ακολούθησε την εκτόξευση (εντός και εκτός εισαγωγικών) με γονάτισε. Είναι φανερό στον καθένα τι παίχτηκε, ας μην τα ξαναλέμε από μόνοι μας. Διαβάζω στον τύπο για το πλάνο Αλαφούζου. Καταρχήν ο Αλαφούζος δεν έχει λεφτά. Άρα εκ των πραγμάτων ως "συντονιστής" λειτουργεί. Κατά δεύτερο, ο Αλαφούζος κάνει δύο πράγματα. Αφενός φτιάχνει ένα fund πλουσίων που θα διασώσουν τον Παναθηναϊκό. Αφετέρου ψάχνεται να φτιάξει μια εταιρεία λαϊκής βάσης. Και τα δύο είναι μπούρδες, αν θέλετε τη γνώμη μου. Στην Ελλάδα ζούμε. Το σχέδιο της πολυμετοχικότητας απέτυχες παταγωδώς. Άρα γιατί πάμε να το εφαρμόσουμε ξανά σε δύο επίπεδα? Ένα των πλουσίων ευεργετών, και ένα του λαού? Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ότι αυτά τα μοντέλα δε λειτουργούν? Η εμπειρία του Άρη δεν έχει διδάξει κανέναν? Θα μου πείτε ότι, ναι, είδαμε και την εποχή του μεγαλομέτοχου. Να με συγχωρείτε, αλλά αν ο Παναθηναϊκός είχε δικό του γήπεδο, και τακτοποιημένους οπαδούς, χρηματοδότες θα βρίσκονταν. Με αυτές τις δύο εκκρεμότητες, θα πρέπει να είσαι τρελός να επενδύσεις στον Παναθηναϊκό. Τι να επενδύσεις ακριβώς? Και πως να είσαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά? Ξεχνάτε τους κορμοράνους και την πορεία των οργανωμένων? Για να επενδύσει κάποιος τα λεφτά του, θα πρέπει να υπάρχουν κάποιες δεδομένες συνθήκες γύρω του, ώστε να έχει αποδόσεις. Απλά πράγματα. Δε συζητώ για το ευρύτερο περιβάλλον του Ελληνικού ποδοσφαίρου και τους Μαρινάκηδες που το λυμαίνονται, τα στημένα, την ΕΠΟ, τη σούπερ-λίγδα, τη διαιτησία και όλα τα γνωστά. Αυτά έστω πως ξέρουμε ότι υφίστανται και πως δε γίνεται να τα αλλάξουμε. Να έχεις όμως τη Θ.13 στο μπαλκόνι και στην εφημερίδα κάθε πρωί την ώρα που πίνεις τον καφέ σου ή να έχεις 40 μπροστινούς να δίνουν συνεντεύξεις γιατί ειναι μετοχικά "δυσαρεστημένοι" που δεν τους είπες καλημέρα ή δεν τους πήρες πίπα στο Δ.Σ, ε, αυτό δεν αντέχεται. Ο Βαρδινογιάννης είναι ήρωας πολέμου, χωρίς συζήτηση. Εγώ λοιπόν κρίνω ότι η προσπάθεια Αλαφούζου, στερείται πρακτικής σημασίας και θα πατώσει, καθότι δεν είναι κατάλληλη για το μέγεθος και το ύφος του Παναθηναϊκού. Προσωπικά, είμαι Παναθηναϊκός και ελιτίστας από επιλογή. Αν ήθελα να τρώω πασατέμπο στα τσιμέντα της Ριζούπολης και να τραγουδάω με τα "άλλα παιδιά" θα γινόμουν Απολλωνιστής. Ναι, να είμαστε λαϊκοί, όχι όμως γραφικοί. Ο Παναθηναϊκός είναι κλάση, όχι άσυλο ανιάτων, όπως θέλουν να τον καταντήσουν. Αθηναϊκός σύλλογος, πρωτευουσιάνοι, Τσέλσι είμαστε, όχι Κρύσταλ Πάλας
• Πορνεία: Την πορνεία και τους πόρνους, δεν θα τους κρίνω, ούτε θα τους καταφρονέσω. Είναι δικό τους θέμα το χόμπι, βίτσιο, ανάγκη τους, όπως θέλετε πέστε το. Προσωπικά, στέκομαι αποενεχοποιημένος απέναντι στο φαινόμενο, όπως επίσης και στα ναρκωτικά. Ρε παιδιά, ζούμε στην εποχή που τα πάντα έχουν εμπορευματοποιηθεί. Όσο βγαίνουν φράγκα στην παρανομία, αυτή θα θεριεύει. Μακριά οι ηθικολογίες από μένα. Ο πρώτος αναμάρτητος το λίθο βαλέτω. Ωστόσο η επικαιρότητα μας δίνει ερεθίσματα να γράφουμε και να σχολιάζουμε. Ανακάλυψε λοιπόν η κοινή γνώμη, πως η πορνεία στην Αθήνα είναι ανεξέλεγκτη, ότι υπάρχει traffiking, ότι ορισμένες ιερόδουλες έχουν επικίνδυνες ασθένειες, και άλλα τέτοια "δαιμόνια". Πρώτα-πρώτα, ας σκεφτούμε πως ο Λοβέρδος, θέλει να κάνει μια ανάλογα "καλή" κίνηση (όπως ο δε-διάβασα-το-μνημόνιο συνάδελφος του) για να επιβιώσει πολιτικά. Ο Λοβέρδος εκ των βαθιά σιχαμένων νεο-ΠΑΣΟΚων, έχει εξασφαλίσει βέβαια την εύνοια του Ολυμπιακού, καθότι Ολυμπιακάρας. Αλλά κακό δεν (του) κάνει να "νοιαστεί" και για τα γαμησιάτικα του λαού. Πέραν του φαιδρού αυτού στοιχείου (πως λέμε τα μπάνια του λαού, δώστε τσόντα στο λαό κλπ σοσιαλιστικά) υπάρχει και το τραγικό και το αληθινά σοβαρό ζήτημα της ανεξέλεγκτης κατάστασης που επικρατεί. Προσωπικά δε θα σταθώ στο θέμα της δημόσιας υγείας, γιατί κανένας δεν επιβάλλει στον πόρνο να πληρώσει για να κάνει σεξ. Επιλογή του καθενός είναι, όπως και επιλογή του καθενός είναι τα ρίσκα που θα πάρει. Ε, τώρα, αν εσύ γουστάρεις το ρίσκο της απουσίας προφυλάξεων, τι να σου πω. Κακό του κεφαλιού σου (του πάνω και του κάτω). Απο εκεί και πέρα. Είναι απαραίτητο όλες οι εργαζόμενες στον κλάδο, να έχουν πιστοποιητικά υγείας. Όπως είναι απαραίτητο όλα τα σπίτια να είναι ελεγχόμενα τακτικά και καταγεγραμμένα. Ως προς το υπαίθριο φαινόμενο, ας δημιουργηθεί ένα red light district σε περιοχή μακρύτερα από τον πυκνό αστικό ιστό, που υποτίθεται πως θέλουμε να αναβαθμίσουμε (δράσεις για το κέντρο της Αθήνας) και ας τελειώνει το θέμα μια για πάντα. Έτσι απλά και οργανωμένα. Το σκεπτικό των πολιτικών μας ωστόσο, λένε μερικοί, πως ούτε για να τακτοποιήσει ένα μπορντέλο δεν κάνει....ο καθένας λοιπόν ας παίρνει τα μέτρα του
• Παραλογισμός και εκλογές: Το έλεγα το πρωί σε μία φίλη μου. Ορισμένοι συμπατριώτες μας, δεν είναι ικανοί για το καλό, για το θετικό, για το σωστό. Είναι συμμέτοχοι και προκρίνοντες της μεγάλης, ασαφούς και σιχαμερής "μαύρης τρύπας" της καθημερινότητας μας, που καταπίνει κάθε καλή διάθεση και δράση του μέσου ανθρώπου. Είναι οι μαλάκες της γειτονιάς, τα λαμόγια του δημοσίου, οι καθυστερημένοι που οδηγούν στους δρόμους. Είναι η κρίσιμη μάζα των ηλιθίων, που θεωρούν αντίδραση, τη στροφή στο χειρότερο, όχι το καλύτερο. Είναι όσοι πιστεύουν πως τιμωρούν ένα σύστημα, ψηφίζοντας ανθρώπους που όχι απλά "δεν τους ξέρει ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους", αλλά που τους φοβάται κιόλας. Πόσο μυαλό θέλει να καταλάβεις, πως πάντοτε θα την πληρώνει ο τελευταίος τροχός της αμάξης, σε ένα βαθιά αντιδημοκρατικό σύστημα, μια κοινωνία στρεβλώσεων, που η ταξική διαστρωμάτωση, δε γίνεται με τους παραδοσιακούς μαρξιστικούς όρους, αλλά με εντελώς ντόπιας έμπνευσης κριτήρια? (οικογενειοκρατία, ρουσφέτια, διαπλοκή κλπ). Πόσο μυαλό θέλει να καταλάβεις, πως τα θύματα θα είναι οι ίδιοι, όσοι θέλουν να τιμωρήσουν ένα αποτυχημένο μοντέλο. Αντί λοιπόν όλοι αυτοί, είτε να κάτσουν σπίτι τους, είτε να ψηφίσουν κάποιον που τέλοσπάντων δεν έχει βλάψει, θέλουν εκδίκηση. Και θα μας πάρουν στο λαιμό τους. Οι μέν δεξιοί θα ψηφίσουν Καμμένο και Χρυσή Αυγή, οι δε αριστεροί θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Οι ΠΑΣΟΚοι θα ρίξουν Κουβέλη και Κατσέλη (απ όλα έχει ο μπαξές μας). Και διάφοροι άλλοι αναποφάσιστοι, είτε θα ρίξουν Οικολόγους, είτε κάποιο από τα μικρά κόμματα της διασποράς. Με λίγα λόγια, για να τελειώνουμε. Επειδή ο Έλληνας είναι κάφρος, και ΠΑΛΙ μαλακία θα κάνει. Ο Έλληνας που τόσα χρόνια ψήφιζε λάθος (κι εγώ μαζί του) δεν έμαθε τίποτα. Πάλι λάθος θα ψηφίσει. Πάλι λάθος έχει καταλάβει. Μνημόνιο και αντι-μνημόνιο. Ευρώ ή δραχμή. Τρίχες κατσαρές, τίποτα δεν ισχύει. Έχω ξαναπεί, δεν εξαρτάται από εμάς. Εμείς μπορούμε να επιλέξουμε ΜΟΝΑΧΑ ποιοί άνθρωποι θα κληθούν να εφαρμόσουν τα όποια εφαρμόζονται. Η για να το πω απλά, ποιοί θα κάτσουν στο τραπέζι να κουβεντιάσουν με τους Τροϊκανούς. Θέλετε τον Καμμένο και τον Μιχαλολιάκο να κάνει το νταλαβέρι? Θέλετε την Αλέκα και τον Αλέξη? Ψηφίστε τους. Εγώ προσωπικά, δεν θα ήθελα τον Καμμένο να αποφασίζει για την καθημερινότητα μου (τα άλλα είπαμε, δεν είναι στο χέρι μας). Δεν θα ήθελα να λέει στους μπάτσους πως να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν θα ήθελα να αποφασίζει για τα σκουπίδια και την καθαριότητα. Δεν θα ήθελα να ξέρει τα προσωπικά μου δεδομένα. Δεν θα ήθελα να αποφασίζει για το εξοπλιστικό μας πρόγραμμα. Και ένα σωρό άλλα. Εσείς, αποφασίστε για τον εαυτό σας. Αυτό, ναι, είναι κρίσιμο. Τα υπόλοιπα επιτρέψτε μου αλλά τα θεωρώ μπαρούφες. "Κρίσιμες εκλογές" και σαχλαμάρες. Αν ήταν κρίσιμα τα πράγματα, κανείς δεν θα επέτρεπε τις εκλογές. Σε αυτό τον τόπο έχουμε εμπειρίες από χούντες και "ειρηνικές" ανατροπές. Δείτε την κυβέρνηση Παπαδήμου, το πρόσφατο παράδειγμα. Λοιπόν ανοίξτε τα μάτια και δείτε πέντε βασικά που γίνονται γύρω μας. Όσον αφορά τους συμπατριώτες μας που δε μπορούν, δεν την παλεύουν γενικώς, και που θα "τιμωρήσουν το σύστημα", ΔΥΣΤΥΧΩΣ αυτοί αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα που ΘΕΛΟΥΜΕ να αλλάξουμε. Αν το θεωρείτε εσείς εύκολο να το κάνετε στην πράξη, σκεφτείτε όλους τους πολιτικούς που επαίρονται πως θα το κάνουν σε 2-3-4 χρόνια, σε θεσμικό επίπεδο. ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Συνήθως κοιτάμε να ξεμπλέκουμε γρήγορα (σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ με το μαλάκα) και να πηγαίνουμε σε άλλη γειτονιά (στην πολιτική κοιτάμε να αρπάξουμε και κανα ξεροκόματο ε?).

Τα διλήμματα των εκλογών

Ο τίτλος που έβαλα είναι πολύ πιασάρικος το ομολογώ, αν και δε μου τυχαίνει πολύ συχνά
Διαβάζουμε λοιπόν δεξιά κι αριστερά (όχι τυχαία αναφορά) για τα δήθεν διλήμματα των εκλογών που συνήθως φωτογραφίζουν μια παραμυθένια μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό, έτσι όπως κάθε παράταξη και χώρος ερμηνεύουν:
Για τη δεξιά, κακός είναι η αριστερά, δηλαδή τα κομμούνια, οι αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι λάτρεις της κρατικά ελεγχόμενης αγοράς, της πολυπολιτισμικότητας και της "ανοιχτής" κοινωνίας, οι υπέρ των μειονοτήτων-μεταναστών-gay pride-ανεξιθρησκείας-τεχνολογικής και οικολογικής χειραφέτησης κλπ
Για την αριστερά, κακός είναι η δεξιά, δηλαδή οι φασίστες, οι χουντικοί, οι χρυσαυγίτες, οι λάτρεις του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, οι υπέρμαχοι του φιλελευθερισμού στην οικονομία, οι κοινωνικά συντηρητικοί, οι πλούσιοι και οι αστοί, οι κατά των μεταναστών και της πολιτισμικής χειραφέτησης κλπ
Αυτή η γενική κατηγοριοποίηση, το ξεκαθαρίζω πως ισχύει παντού και πάντα. Σε όποια χώρα και να πάς, έτσι έχουν χωρίσει τα τσανάκια τους. Και στην Ελλάδα το ίδιο
Σήμερα, εκτός απο το κλασσικό δίλημμα δεξιά η αριστερά (το el clasico της πολιτικής) υπάρχει ένα επιπλέον που "περιπλέκει την κατάσταση". Μνημόνιο ή Αντί-Μνημόνιο?
Με λίγα λόγια, ήμασταν που ήμασταν μπάχαλο, ανεβήκαμε επίπεδο και τώρα παίζουμε μια πίστα δυσκολότερη στην κατανόηση της. Το ξεκαθαρίζω. Στην κατανόηση, και όχι στην ουσία της
Το σπουδαίο της εκλογικής αναμέτρησης είναι ότι τόσο τα δεξιά κόμματα, όσο και τα αριστερά, δάνειζονται επιχειρήματα από το pool της Μνημονιακής/Αντι-Μνημονιακής κουλτούρας, προσπαθώντας προφανέστατα, να γίνουν "της μόδας" (άρα να λειτουργήσουν καιροσκοπικά για μια ακόμα φορά) και να λανσαριστούν στο εκλογικό σώμα, ως "αναβαπτισμένα σε μια εθνική αναγκαιότητα" κόμματα, που επιθυμούν να "δώσουν οριστική λύση", είτε δια του στρίβειν δώθε, είτε δια του στρίβειν κείθε.
Μόνο που αυτή τη φορά, δεν έχει ούτε δώθε, ούτε κείθε.
Αυτή τη φορά, το διακύβευμα είναι η ίδια η χώρα, και όχι τα όνειρα εξουσίας του κάθε τυπάρα που έχει πίσω του λεφτά και επιρροή με τη σέσουλα. Και μπροστά σε αυτό το διακύβευμα, τόσο η δεξιά, όσο και η αριστερά, έχουν μείνει άναυδες, κενές προτάσεων πολιτικής, που να ανταποκρίνονται στην αληθινή-υπαρκτή-τραγική πραγματικότητα.
Για να μη μακρυγορήσω παραπάνω, "τα διλήμματα των εκλογών" δεν υφίστανται επί της ουσίας.
Οι συμβάσεις που δεσμεύουν τη χώρα μας, για τα επόμενα χρόνια, είναι τέτοιας έκτασης και τέτοιας σοβαρότητας που οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουν να αθετηθούν, έτσι επιπόλαια και αγαθά, βάση της ψήφου που θα ρίξει ο ανισόρροπος Ελληνικός λαός. Κι ας λένε οι πολιτικοί μας ότι θέλουν. Δεν είναι στο χέρι τους η κατάσταση---πάρτε το χαμπάρι. Μόνοι τους απώλεσαν το δικαίωμα του διαπραγματεύσθαι, αφενός διότι κατέστρεψαν τη χώρα και απέδειξαν ότι είναι ανίκανοι να ενώσουν δυο τελείες με μια γραμμή, και αφετέρου διότι απέδειξαν πως είναι ανίκανοι να διαχειριστούν κρίσεις με υπευθυνότητα (βλέπε κυβέρνηση Καραμανλή και ΓΑΠ)
Εκτός αν πιστεύετε ότι τα δισεκατομμύρια που έδωσαν ΔΝΤ και ΕΕ (και εποπτεύει η Τροϊκα στην Ελλάδα), τα έχουν ξεχασμένα ή πως δεν θα λάβουν ανταλλάγματα για όσα έκαναν (βλέπε εμπράγματα ανταλλάγματα τύπου ΔΕΗ, ΟΤΕ, αέριο, ενέργεια, real estate κλπ).
Βρέξει-χιονίσει η Ευρώπη θα γαμήσει κύριοι, είτε έτσι, είτε αλλιώς(το ξέρω πως είναι τραγικό, αλλά είναι η αλήθεια...)
Άρα το μόνο που ο Ελληνικός λαός έχει να αποφασίσει κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ πολιτικό προσωπικό, θα κληθεί να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα.
Ποιοί άνθρωποι, και πως. Ποιάς ποιότητας, ποιού ήθους, ποιάς εμπειρίας, ποιάς γνώσης κλπ
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ με την ψήφο μας
Διότι, παρότι λέγονται τα εντελώς αντίθετα -σκοπίμως- από τα λαμόγια που μας καταπνίγουν, ότι δηλαδή δεν έχει σημασία ποιός θα βγεί (για να διασώσουν τις τεράστιες απώλειες που καταγράφουν οι καταμετρήσεις-γκάλοπ) γιατί "ο λαός θέλει συγκυβέρνηση", όλη η ουσία για την ΟΡΘΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ και άρα την συστράτευση προς μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΣΥΓΚΛΙΣΗΣ, βρίσκεται στο ΠΟΙΟΙ θα εκλεγούν στις 6 Μαϊου
Στο χέρι του Έλληνα, είναι να επιλέξει ανθρώπους διαφορετικής πάστας, απο τους "συνήθεις ύποπτους", και να δώσει την ευκαιρία σε φωνές λογικής και σύνεσης, να διαβούν το κατώφλι του κοινοβουλίου.
Για τον υπογράφοντα αυτό το blog, δύο πολιτικές οργανώσεις-κόμματα, αξίζει να κοιτάξουμε μια ακόμη φορά, και γιατί όχι να προτιμήσουμε (αν επιλέξουμε να πάμε να ψηφίσουμε και να μην απέχουμε). Όχι τυχαία, και οι δύο ανήκουν στο λεγόμενο "φιλελεύθερο χώρο": Από τη μία η "Δράση" του Στέφανου Μάνου, και από την άλλη η "Δημιουργία Ξανά" του Θάνου Τζήμερου
Το προσωπικό μου δίλημμα είναι αυτό, εφόσον τελικά πειστώ ότι αξίζει να ψηφίσω.
Και θα αποφασίσω ανάμεσα στα δύο ( που θεωρώ ισοδύναμες προτάσεις) βάση των δημοσκοπήσεων. Δηλαδή βάση του ποιός θα μπει στη βουλή, ώστε να μην πάει χαμένη η ψήφος, αλλά να υπάρχει ορθός λόγος στο κοινοβούλιο-λαϊκή αγορά (μπάτε σκύλοι αλέστε--ότι πάρεις 100--έχω και κινέζικα) κόντρα στους ψυχανώμαλους της Χρυσής Αυγής, Καμμένου και του ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ και των παλαιοκομματικών κρατικοσοσιαλιστών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜ.ΑΡ, της ΔΗ.ΣΥ κλπ κλπ
Για τη "Δημιουργία Ξανά", θα πω και κάτι ακόμα. Το μέλλον της ανήκει, αν συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό. Ο ιδρυτής της είναι σοβαρός, έχει αυτοπεποίθηση που στηρίζεται σε στέρεες προσωπικές πεποιθήσεις, και πάνω απ όλα έχει την "τρέλα" πως είναι εφικτό να πραγματοποιήσει τις εξαγγελίες του. Δυστυχώς, δεν έχει ρεύμα, διότι είναι άγνωστος. Όμως δεν θα αργήσει η στιγμή που θα μπει στην καθημερινότητα μας, έστω "πλαγίως".