Όσο μεγαλώνει η απελπισία

Αγαπητοί μου φίλοι, είναι τόσο φανερό και τόσο προφανές που καταντά αστείο.

Όποιος λίγο έχει διαβάσει ιστορία, βλέπει μπροστά του το ίδιο σενάριο με διαφορετικούς ηθοποιούς, να επαναλαμβάνεται στη χιλιοστή του βερσιόν.

Όσο μεγαλώνει η απελπισία του λαού, του φτωχού, του άνεργου, του πατριώτη, του φιλότιμου Έλληνα (εσύ Σαμαρά σε ποιά κατηγορία ανήκεις αλήθεια?), τόσο τρίβει τα χέρια του το κατεστημένο.

Τόσο η εξάρτηση του λαού από την ελεημοσύνη των ισχυρών, γίνεται εντονότερη.

Τόσο το λαβωμένο φρόνημα, απευθύνεται ξανά-μανά στους ίδιους αλήτες, στελέχη της πολιτικής και των θεσμικών εκπροσώπων των ισχυρών κλάδων της οικονομίας, για να εύρει σωτηρία από τα δεινά και την κακοτυχία.

Τόσο οι ελίτ εκμεταλλεύονται τις ευνοϊκές συγκυρίες ώστε να διαιωνίζουν την παρουσία τους, με τους δικούς τους όρους, στη χώρα μας. Δίχως κανείς να τους αγγίζει, να τους ενοχλεί. Δίχως να θίγονται τα κυριαρχικά τους δικαιώματα. Επί πνεύματος και σάρκας της Ελλάδας.

Και ο Σαμαράς και η τρικομματική καρπαζές τρώνε. Προσπαθούν με τα ψίχουλα και τις "καυτές πατάτες"που τους άφησαν να διαχειρίζονται , να ισορροπήσουν σε δυο βάρκες. Αυτοί, οι Σαμαράδες, πληρώνουν το πάθος, το αλκοολίκι τους για "θέσεις", για τηλεοπτική αποθέωση. Για "σοβαρότητα".

Τρίχες. Βλάκες και νούμερα είναι όλοι ανεξαιρέτως!

Από τη μία τα πραγματικά αφεντικά τους, οι εγχώριοι μεγαλο-μπαταχτσήδες, τα πραγματικά ανεξέλεγκτα λαμόγια, οι αχόρταγοι της εξουσίας και του πλούτου.

Από την άλλη οι άχρηστοι αγροτο-δημοσιο-κομματο συνδικαλιστές μαζί με τους προβατοποιημένους ακόλουθους τους, να απειλούν με καταβαράθρωση των "ποσοστών" σε τοπικές και εθνικές εκλογές.

Και νά σου και οι δημοσκοπήσεις. Και να σου και οι αμφίσημες εξαγγελίες - κατά το λαϊκότερο "κωλοτούμπες".

Και στη μέση όλοι εμείς που συρόμεθα σε μια σφαγή ανηλεή, έτσι όπως ο Τράγκας λέει, "χωρίς αναισθητικό".

Όσο μεγαλώνει η απελπισία και τα αδιέξοδα, τόσο θα ψάχνουμε τον επόμενο ηγέτη, τον καβαλάρη στο λευκό άλογο.

Και τόσο περισσότερα θα αναγκαστούμε να δεχτούμε -όχι της Τροϊκας τα αναγκαία για να γίνουμε άνθρωποι- αλλά των μεσαζόντων, των νταβατζήδων μας. Που μέτρο δεν έχουν οπισθοχωρήσει από τα χαρακώματα τους.

Που για να παριστάνουν τις λευκές περιστέρες μπροστά στους "ευρωπαίους δασκάλους" τους, βάφουν τις ματωμένες ποδιές του χασάπη που φορούν με ασβέστη, και αρωματίζουν τους ιδρωμένους σβέρκους τους, με λεβάντα. Και παίρνουν τη "συγχώρεση".

Και από την άλλη έχεις τον Τσίπρα, τον Καμμένο, τη Χρυσή Αυγή. Έχεις τα κατακάθια και το περιθώριο. Τους απόκληρους της γής.

Μιας γής καημένης και σκλαβωμένης, που την έχουν συλλήσει πειρατές και τραμπούκοι. Που την έχουν μαγαρίσει τα χειρότερα σκυλιά και οι μεγαλύτεροι ψεύτες.

Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν πως ο λαός μπορεί να ξεσηκωθεί και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Οι εγχώριες ελίτ και το σύστημα, ξέρουν πολύ καλά να χειρίζονται τα πλήθη, ώστε από τη μία να στρέφουν τις αντιδράσεις προς την Τροϊκα, και από την άλλη να κρατούν καλά δεμένους στο άρμα των "προνομίων" τους παράγοντες "κλειδιά" της κοινωνίας, ώστε να προωθούν τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα.

Δυστυχώς και οι απεργίες δεν έχουν κανένα νόημα. Παρά είναι βούτυρο στο ψωμί του καθεστώτος. Και αποδεικνύουν την ανάγκη για πολιτική επιρροή και χειραγώγηση των συνδικαλιστών.

Διότι οι απεργίες, έτσι όπως έχουν καταντήσει, από εκεί που προέρχονται, είναι κι αυτές κομμάτι μιας διαπραγμάτευσεις μεταξύ των "προνομιούχων" του δημοσίου, και των πολιτικών εντολοδόχων της αληθινής ηγετικής τάξης της Ελλάδας.

Όσες περισσότερες απεργίες γίνονται, από τους "συνεταίρους", τόσο οι πολιτικοί θα χρειάζεται να "σταθεροποιούν" την κατάσταση, εξαθλιώνοντας όσους δεν έχουν πρόσβαση στο πελατειακό σύστημα. Όπως γίνεται εδώ και χρόνια, σταδιακά.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η μεσαία τάξη αποσαθρώνεται και οδεύουμε ολοταχώς για μια νέα κοινωνία πραγματικών έμμισθων σκλάβων, υπηρετών και τζουτζέδων που με την πείνα να καρτερά θα είναι πρόθυμοι για το κάθε τι.

Και τότε ορισμένοι της "αριστεράς" θα παρακαλάνε να είχαν την τύχη των μεταναστών που με τόσο πάθος υπερασπίζονται.

Γιατί και αυτοί οι ίδιοι θα έχουν μπεί μαζί με όλους εμάς, στο περιθώριο της ζωής, που άσπροι, μαύροι, γάλλοι, πορτογάλλοι, θα περιμένουμε τον "τοποτηρητή" είτε να δοκιμάσει το βούρδουλα στην πλάτη μας, είτε να μας επιβραβεύσει με "ζαχαρωτά" σαν τα άλογα που πεθαίνουν στον τροχό, βγάζοντας νερό.

Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Έλένη......