Όπως πολλοί άλλοι φαντάζομαι, βρίσκομαι σε μια φάση της ζωής μου που δε μπορώ πιά να ταυτιστώ με κάποιο κόμμα - κάποια πολιτική δύναμη που διαβιεί εντός της Ελληνικής πραγματικότητας.
Αισθάνομαι πολιτικά άστεγος.
Παρατηρώ λοιπόν τον εαυτό μου αφενός να ανακουφίζεται διότι η έλλευση Μητσοτάκη σηματοδοτεί την επιστροφή σε μια "κοινή λογική", αφετέρου να αποδοκιμάζει και να απεχθάνεται τον Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία.
Με παρηγορεί ότι και άλλοι αισθάνονται το ίδιο. Παγιδευμένοι σε μια καινούργια κατάσταση που δεν ορίζεται από παλιά αφηγήματα, ούτε ιδεολογίες. Στο ενδιάμεσο του κακού πρίν και του όχι και τόσο κακού μετά (απομένει να το δούμε και στην πράξη..).
Δεν με παρηγορεί αυτό το οποίο βλέπω και συναισθάνομαι όταν αντικρίζω (με πόνο ψυχής) τα πρόσωπα που ο Μητσοτάκης κατεβάζει στο στίβο.
Βασίλης Κικίλιας, Όλγα Κεφαλογιάννη, Κωστής Χατζηδάκης, Άδωνις Γεωργιάδης, Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέα και πόσοι άλλοι.
Όχι άλλο κάρβουνο ρε γαμώτο.
Είναι αυτό που λέει ο σοφός λαός, να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω για να Γιάννη.
Μετά το κάψιμο, την πυρκαγιά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στον Ελληνικό λαό, ας έρθει ο μειλίχιος Μητσοτάκης να μας αλείψει "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το... κορίτσι του" για να γειάνουμε.
Εντάξει, πάμε παρακάτω....
No comments:
Post a Comment