Ηδονικοί αυτόχειρες - Χρήστου Γιανναρά

Ηδονικοί αυτόχειρες - Χρήστος Γιανναράς (Καθημερινή)

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον (7.1.2020) και η δημόσια συνάντησή του με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ προκάλεσαν στην Αθήνα καταιγισμό σχολίων, πολλές τηλεοπτικές συζητήσεις «ειδημόνων», σωρεία δημοσιευμάτων, γνωμών, απόψεων. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, όχι αυθαίρετα, ότι κεντρικός άξονας των συζητήσεων και των σχολίων ήταν: αν εκπροσωπήθηκε πειστικά η απαίτηση των Ελλήνων να χαλιναγωγήσει ο πλανητάρχης τις αυθαιρεσίες και την επεκτατική αδηφαγία της Τουρκίας του Ερντογάν.

Η συνάντηση του ιδιότυπου προέδρου με τον νεόκοπο πρωθυπουργό είχε προγραμματιστεί και οργανωθεί με τη λογική του θεάματος, όχι με τη λογική της σύσκεψης. Επρεπε να είναι ένα (ακόμα) παιχνίδι εντυπώσεων, μέγιστου οπωσδήποτε βεληνεκούς. Με αυτή τη λογική του εντυπωσιασμού, θα μπορούσαν ίσως και να παρακαμφθούν ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός, να προτιμηθούν δυο ακόμα μεγαλύτερα αστέρια της διεθνούς δημοσιότητας (ναι, υπάρχουν) – να πουν τηλεγραφικές ατάκες για την τουρκική αυθαιρεσία και την ελληνική μειονεξία ο Ελληνας Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο Αμερικανός ΛεΜπρον Τζέιμς. Αφού η Ελλάδα αποδέχθηκε να συζητήσει τη συνέχεια της ιστορικής της ύπαρξης με τη λογική του θεάματος και της «ατάκας», λογική των εντυπώσεων, θα ήταν δικαιολογημένο (και ευφυές) να οδηγήσει, η ίδια, τη λογική αυτή στα άκρα.

Ομως, ακόμα και με τη λογική των γηπέδων, τη λογική του εντυπωσιασμού, ο ρόλος τον οποίο ο Ελληνας πρωθυπουργός επέλεξε να παίξει, ήταν ο πιο αδιάφορος για το διεθνές κοινό: ρόλος του μικρού και αδύναμου που εκλιπαρεί τον ισχυρό πλανητάρχη να μαλώσει και να χαλιναγωγήσει τον αδηφάγο πλεονέκτη γείτονα των Ελλήνων. Ανάλογες, στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, θα ήταν οι ικεσίες των ελάχιστων πια Αβορίγινων (Aboriginal) της Αυστραλίας ή των Εσκιμώων της Αλάσκας: όλοι θα θέλαμε να διασωθούν ως γραφικό κατάλοιπο του παρελθόντος, όμως όλοι γνωρίζουμε ότι η απορρόφησή τους από τη δυναμική παγκοσμιότητας του «μοντέρνου» είναι αδήριτη νομοτέλεια.

Τα τελευταία σαράντα έξι χρόνια, η ελληνική εξωτερική πολιτική (με την ψήφο της περίπου ελληνόφωνης πια κοινωνίας μας) προσπαθεί να πείσει τους ισχυρούς του πλανήτη για τη γεωστρατηγική σπουδαιότητα της χώρας μας. Αλλά αυτή τη σπουδαιότητα τη διαψεύδει στην πράξη η εξωτερική και αμυντική μας πολιτική, όταν χαρίζει στρατηγικές «βάσεις» και παντοδαπές «διευκολύνσεις» σε Υπερδυνάμεις, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα φίμωσης, έστω, των απειλών υπέροπλων γειτόνων. Είμαστε κωμικά ευπώλητοι, η γη μας και οι θάλασσές μας πάμφθηνο, ευτελές, πορνικό εμπόρευμα στην ανεξέλεγκτη διαχείριση όσων εμπορεύονται τον πόλεμο και τον τουρισμό.

Ο,τι ονομάζουν, όλα τα κράτη, «εθνικό πλούτο», τον έχουμε πουλήσει σε αετονύχηδες «επενδυτές» και λογαριάζουμε «ανάπτυξη» την προσέλκυση και άλλων δουλεμπόρων. «Ελάτε να επενδύσετε», ικετεύουμε τους πάντες, «ελάτε να μας εξαγοράσετε». Εχουμε ξεπουλήσει τα αεροδρόμια και τα λιμάνια μας, το οδικό μας δίκτυο, την ηλεκτροδότηση, την τηλεφωνία, τα ΜΜΕ, κάθε συγκοινωνιακό μέσο, εισάγουμε και χρυσοπληρώνουμε τα βασικά είδη διατροφής μας και ταυτόχρονα φθίνουμε δημογραφικά βεβαιώνοντας έμπρακτα ότι δεν πιστεύουμε ότι αξίζει η ζωή και η συνέχιση της ζωής σε μια τέτοια χώρα.

Θέλουμε πεισματικά να ξεχνάμε ότι μέτρο και κριτήριο πολιτισμού, ανάπτυξης, προόδου μιας κοινωνίας, είναι το ποσοστό που οι κοινωνικές ανάγκες υπηρετούνται από κοινωνικούς (δημόσιους) λειτουργούς και όχι από ιδιώτες κερδοσκόπους. Νερό, θέρμανση, ηλεκτρικό, συλλογή απορριμμάτων, ταχυδρομεία, συγκοινωνίες, παιδεία, ιατρική μέριμνα είναι κοινωνικά αγαθά – σε μια πολιτισμένη κοινωνία τα παρέχουν κοινωνικοί λειτουργοί, σε πρωτόγονες συλλογικότητες τα εμπορεύονται κερδοσκόποι.

Κορδακιζόμαστε ότι δήθεν «κάνουμε πολιτική», όταν εκλιπαρούμε να μας προστατεύσουν από αναιδείς επιβουλές, ηγέτες και κυβερνήσεις εξωφρενικής απαιδευσίας, δήθεν «σύμμαχοι», που ούτε υποψιάστηκαν ποτέ τη συνύφανση Ιστορίας και πολιτισμού. Ομως, ακόμα και ένας ολιγογράμματος «πρόεδρος» Υπερδύναμης θα μπορούσε να αντιληφθεί, όταν εύπεπτα του εξηγηθεί, ότι αν λείψει το απομεινάρι του λαού που σώζει τη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, έννοιες όπως πόλις, πολιτική, πολιτισμός, δημοκρατία, κοινοβούλιο αλλά και λόγος, λογική, αλήθεια, δίκη, κόσμος, νόμος, και πολλές ακόμα, ρήτρες θεμελιωδών πια θεσμών και λειτουργιών του οργανωμένου συλλογικού βίου, χάνουν τον νοηματικό δεσμό τους με την εμπειρική τους προέλευση, γίνονται κρεμάστρες όπου κρεμάει κανείς οποιοδήποτε ρούχο.

Είμαστε μια κοινωνία που, ολοφάνερα και πεισματικά, δεν θέλει τη γλώσσα της, δεν θέλει την Ιστορία της ούτε τον πολιτισμό των προγόνων της. Ανεχόμαστε προσχηματικά την επωνυμία του «Ελληνα», αλλά η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού θέλει «να γίνουμε Ευρωπαίοι», που στην πράξη σημαίνει: να γίνουμε Σιγκαπούρη. Οι υπουργοί μας, ιδίως Παιδείας και Εξωτερικών, τωρινοί και προγενέστεροι, θα βίωναν την πληρότητα της ευτυχίας, αν το ελεεινό μας κρατίδιο γινόταν δεκτό ως πεντηκοστή πρώτη πολιτεία των ΗΠΑ!

Οσοι αυτό ανομολόγητα ζητάνε, δεν είναι σαλεμένοι ούτε αρνησιπάτριδες. Είναι λογικά συνεπείς σε ό,τι λανσάρεται σαν «επιτυχία στη ζωή» και είναι συναισθηματικά ελευθερωμένοι από «ιδεαλιστικά ταμπού». Αυτή ακριβώς η λογική συνέπεια και η ψυχολογική απεξάρτηση εκφράζονται, σε κάθε κυβέρνηση, με τη στελέχωση ειδικά των υπουργείων Παιδείας και Εξωτερικών. Και στην απάθεια με την οποία τα ΜΜΕ καταπίνουν αυτή την αυτοκτονική στελέχωση.

Θανάση Μαυρίδη: Ο λαϊκισμός δεν ηττήθηκε. Μία μάχη έχασε.

Αναδημοσίευση αποσπάσματος από την ιστοσελίδα Liberal.

Το πρωτότυπο είναι εδώ: Ο λαικισμός δεν ηττήθηκε. Μια μάχη έχασε

..................Πολλοί πιστέψαμε ότι το πέρασμα του ΠΑΣΟΚ από την εξουσία έκλεισε τις πληγές του παρελθόντος. Ότι αποκατέστησε τις ισορροπίες στην κοινωνία, όπως αυτές είχαν διαταραχτεί στην μετεμφυλιακή Ελλάδα. Κάναμε λάθος! Το μίσος έχει επιστρέψει και μάλιστα δριμύτερο … 

Μα καλά, τι σχέση έχουν οι σημερινοί πενηντάρηδες με τον Εμφύλιο; Κάτι άκουσαν από τους πατεράδες και τους παππούδες τους. Και είναι αυτό το «κάτι» αρκετό για να κρατήσει άσβεστη την φλόγα του μίσους;  

Αυτό είναι ή πρόκειται για κάτι άλλο; Να είναι άραγε τυχαίο ότι ο Αλέξης Τσίπρας μιλούσε σε ξένους ηγέτες με άσχημα αγγλικά και ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού τον αποθέωνε γι αυτόν ακριβώς τον λόγο; Ότι έβρισκε αποδοχή η κήρυξη πολέμου στην αριστεία και στην πρόοδο; Μας τρομάζει η ιδέα ότι ο Αλέξης ακολουθούσε μια πολιτική που ακουμπούσε τα ένστικτα αυτών των ανθρώπων! Του κόσμου που μισεί την πρόοδο και την αριστεία. Έναν κόσμο που δεν θέλει να διαβάσει, να δουλέψει, να εξελιχτεί. Μας τρομάζει επειδή τελικά αυτό φαίνεται να είναι πιο κοντά στην αλήθεια απ’ οτιδήποτε άλλο! Το 31% που πήρε ο κ. Τσίπρας έχει βαθιές ρίζες στην κοινωνία. 

Η Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας δεν έχει σχέση με τον Εμφύλιο και την αριστερά. Είναι παιδί του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Στο όνομα της «κοινωνικής δικαιοσύνης» σαρώθηκαν όλες οι αξίες, όπως ένας μεθυσμένος οδηγός μπουλντόζας αποφασίζει να εισέλθει σε μια συνοικία για να βάλει «τάξη». Η «αποκατάσταση της αδικίας» μεταβλήθηκε γρήγορα σε κάτι άλλο! Στο κτίσιμο μιας Ελλάδας που θα προτιμούσε να κόψει τα πόδια της για να εξασφαλίσει ένα κοινωνικό βοήθημα από την Ευρώπη, από το να προσπαθήσει να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της. 

Σήμερα συγκρούονται δύο  διαφορετικοί κόσμοι. Ο ένας κόσμος θεωρεί ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πολύ «γιάπις», πολύ «διαφορετικός» από αυτό που έχει συνηθίσει στην καθημερινότητά της. Ο Αλέξης του είναι πιο οικείος. Είναι ο δικός του άνθρωπος. Η άλλη Ελλάδα, νιώθει βαθιά διχασμένη. Επειδή ένα κομμάτι της έχει ήδη φύγει στο εξωτερικό. Η μισή της καρδιά βρίσκεται στην Ευρώπη και στην Αμερική. Η άλλη μισή κτυπάει ακόμη στην Αθήνα, με τον φόβο μην τυχόν και αποτύχει ο Κυριάκος. Επειδή δεν ξέρει αν θα έχει το κουράγιο να πάει να βρει το άλλο της μισό…

Να είμαστε ειλικρινείς! Οι πιθανότητες είναι υπέρ της Ελλάδας της ήσσονος προσπάθειας. Υπήρχαν και κάποιοι που πίστευαν μέχρι πρόσφατα ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα έκανε την μεγάλη υπέρβαση. Ότι θα άφηνε πίσω του τον λαϊκισμό. Κάνανε λάθος. Επειδή δεν εκτίμησαν σωστά πόσο μεγάλο είναι το ακροατήριο του λαϊκισμού στην Ελλάδα. Ο λαϊκισμός δεν ηττήθηκε. Μία μάχη έχασε. Όχι τον πόλεμο!

Ελλάδα, μια ξένη χώρα

Τα αποτελέσματα των χτεσινών εκλογών είναι απογοητευτικά, καταστροφικά.

Είχα μια τελευταία ελπίδα ότι στο τέλος, κάτι θα αλλάξει - πάει, πέταξε και η ελπίδα αυτή.

Όταν η χειρότερη κυβέρνηση των τελευταίων 40 ετών, όχοντας προκαλέσει ανήκεστο βλάβη σε εθνικά θέματα, έχοντας -κυριολεκτικά- κάψει ανθρώπους, έχοντας οδηγήσει στη βίαιη προλεταριοποίηση της μέσης τάξης, λαβαίνει σχεδόν 32% των ψήφων, η Ελλάδα έχει ηττηθεί οριστικά.

Ο Βαρουφάκης, που έριξε την οικονομία στα βράχια ζημιώνοντας τη χώρα με τουλάχιστον 80δις, αυτός που έφερε τα capital controls, αυτός που εκπονούσε σχέδια για ρεσάλτο στο νομισματοκοπείο και IOU's για πληρωμές, έλαβε 10 έδρες στο Ελληνικό κοινοβούλιο.

Ο Βελόπουλος που μέσω τηλεόρασης διαφήμιζε ότι έχει επιστολές του Ιησού Χριστου (!!) έλαβε 9 έδρες στο Ελληνικό κοινοβούλιο.

Στέκονται όλοι στη Χρυσή Αυγή, ότι δε μπήκε στη βουλή, λες και ασχολείτω κανείς με τη Χρυσή Αυγή. Αυτή είναι η δημοκρατία? Να μη μπαίνει στη βουλή η Χρυσή Αυγή, αλλά να μπαίνει ο Βαρουφάκης με το Βελόπουλο?

Για ποιά νίκη πανηγυρίζει η ΝΔ και ο Μητσοτάκης?

Νομίζω ότι ο Μητσοτάκης δεν πανηγυρίζει γιατί κατάλαβε πολύ καλά ότι ο χρόνος είναι εναντίον του.

Κακές, πολύ κακές μέρες έρχονται για την Ελλάδα μας. Με ένα καινούργιο αντάρτικο πόλεων απο το ΣΥΡΙΖΑ που σε αυτό το ρόλο είναι πρωταγωνιστής εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα.

Αναρχία, ανυπακοή, δολιοφθορά, αριστερισμός για βιτρίνα και στην πραγματικότητα εντολές των πιο διεφθαρμένων ελίτ της Ελλάδας. Των πραγματικών μαυραγοριτών που λυμαίνονται την επιχειρηματικότητα παριστάνοντας τους καπιταλιστές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τη ΝΔ στα σημεία, γιατί στηρίζεται από το νεώτερο και πιο δραστήριο κομμάτι της Ελληνικής νεολαίας. Ότι και να κάνει ο Κυριάκος να διορθώσει τα κακώς κείμενα, είναι σχεδόν νομοτελειακή η επάνοδος του Τσίπρα στην εξουσία σε δύο χρόνια το πολύ.

Ο Μητσοτάκης, όπως και να κινηθεί είναι χαμένος. Είναι τόσο μεγάλο και πονηρά μελετημένο το ναρκοπέδιο που έχει αφήσει πίσω του ο Τσίπρας, που μόνο για να αντιμετωπίσει τα χάλια και την καμμένη γη που έχει πραγματικά παραλάβει, θα ξοδέψει το πολιτικό του κεφάλαιο.

Σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε, η Ελλάδα για να ανακάμψει χρειάζεται χρόνο και ευνοϊκές συνθήκες, κυρίως όμως χρειάζεται συναίνεση, όχι διχασμό. Συναίνεση σε μια πολιτική ανάπτυξης για να εξηγούμαι. Όχι συναίνεση να κάνει γαργάρα τα εγκλήματα του ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν η Ελληνική κοινωνία ψηφίζει το διχασμό, το μίσος, την αντιπαλότητα, το "η εμείς ή αυτοί", τον Πολάκη (!!), τον Φίλη, τους τρελούς, παλαβούς, τους εγκληματίες και τα λαμόγια που ρήμαξαν τον τόπο, όσο ποσοστό και να έλαβε ο Μητσοτάκης, στην πράξη καθίσταται αδρανές για την υλοποίηση τομών που τόσο έχουμε ανάγκη για να πάμε μπροστά.

Αυτή τη στιγμή ο Τσίπρας έχει μπετώσει 32% στη θέση του άλλοτε ΠΑΣΟΚ.

Μαζί με τη Φώφη Γεννηματά, που θα προδώσει το Μητσοτάκη εν ευθέτω χρόνω μιας και το Βενιζέλο τον πέταξε στα αζήτητα για αυτόν ακριβώς το λόγο, θα φτιάξουν το αντι-ΝΔ μέτωπο και θα διαλύσουν τη χώρα.

Εγώ αυτά τα βλέπω καθαρά.

Είχα μια ελπίδα ότι η χώρα θα άλλαζε. Ότι ο κόσμος θα αποδεχόταν ότι είχε λάθος που πίστεψε τον Τσίπρα. Όμως όχι μόνο δεν αποδοκιμάστηκε ο Τσίπρας, αλλά το αντίθετο, επιβραβεύτηκε για την καταστροφή.

Δεν με ενδιέφερε ποτέ να κερδίσει ο Μητσοτάκης και η ΝΔ. Δεν είμαι ΝΔ.

Με ενδιέφερε να χάσει ο Τσίπρας και ο παραλογισμός στην Ελλάδα.

Δεν έχασαν αυτοί. Έχασα εγώ.

Μετά την πτώση της αυτοκρατορίας

Εδώ και πολλά χρόνια έχω γράψει τους προβληματισμούς μου για τη μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή.

Αυτή τη στιγμή όντας σε ωσεί προεκλογική περίοδο, προεξοφλούμε την επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, όχι απαραίτητα λόγω αξιοσύνης αλλά περισσότερο λόγω συγκυρίας.

Σε εκλογές θα πάμε μόνο και μόνο γιατί όλοι πια το θεωρούν τη μοναδική εξέλιξη μετά την πλήρη αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε επίπεδο. Είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Όμως πίσω από τον καταλύτη ΣΥΡΙΖΑ κρύβονται άλλα πιο σημαντικά και επικίνδυνα που δεν ξέρω κατά πόσον ένας Μητσοτάκης είναι σε θέση να διαχειριστεί.

Ποιά είναι τα σημαντικά?

Μα το γεγονός ότι η χώρα, ως καταρρέουσα σοβιετική δημοκρατία, λυμαίνεται από συμμορίες οργανωμένου εγκλήματος με επικεφαλής τύπους όπως ο Μαρινάκης, ο Σαββίδης, ο Μελισσανίδης και άλλα παιδιά.

Ακριβώς όπως τα assets της πρώην ΕΣΣΔ τα μοιράστηκαν μαφιόζοι ολιγάρχες αποκτώντας τεράστιες περιουσίες και παρακρατική επιρροή, έτσι και τώρα στην πατρίδα μας γίνεται η ίδια ανόσια μοιρασιά.

Θέλετε παραδείγματα?

Τηλεοπτικά κανάλια και δημοσιογραφικά συγκροτήματα (μοχλοί πίεσης και εκβιασμών στο πολιτικό σύστημα)

Αθλητικές ομάδες και τζόγος (στοιχηματισμός και οργανωμένο ξέπλυμα χρήματος)

Λιμάνια και μεταφορές (έλεγχος των δικτύων διανομής της οικονομίας=έλεγχος των τιμών του τελικού προιόντος και της προσφοράς)

Περιουσία του κράτους που παραχωρείται για ιδιωτικοποίηση (προνομιακές και απευθείας αναθέσεις έργων, ακινήτων, επιδοτήσεων, θέσεων κλπ σε ημέτερους φίλους του καθεστώτος)

Τραπεζικά assets τα οποία πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές (δάνεια, τίτλοι, ακίνητα κλπ)

Όλα, τα πάντα έχουν βγεί στο σφυρί. Το ποιός θα τα βάλει στο χέρι, ποιά μαφία και με ποιούς όρους, είναι το όλο ζήτημα.

Στο χώρο της επικαιρότητας, παρόμοια φαινόμενα διάλυσης και μαφιόζικης διαχείρισης καταστάσεων, έχουμε δει πάμπολα τελευταία. Από τους μαφιόζους κλέφτες Ρομά, τους πυροβολισμούς στο Μενίδι από συμμορίες ναρκωτικών και τα άβατα της περιοχής, τα Εξάρχεια, τις κλίκες που καίνε λεωφορεία σε συνδυασμό με τα πλαστά εισιτήρια, τη διαχείριση απορριμάτων κλπ κλπ.

Σε αυτή ακριβώς τη φάση βρισκόμαστε λοιπόν και ακόμα μένει να δούμε σημεία και τέρατα.

Που λοιπόν και με ποιούς όρους θα κολλήσει ένας Μητσοτάκης? Τι ακριβώς πιστεύει ότι μπορεί να κάνει? Πως ακριβώς θα διαπραγματευτεί με τη μαφία που έχει γίνει δεύτερη φύση του κράτους και του επιχειρείν στην Ελλάδα μας?

Δύσκολη λοιπόν η εξίσωση. Απομένει να δούμε στην πράξη.

Ήρθε η ώρα του Κυριάκου Μητσοτάκη

Ούτε Νέα Δημοκρατία είμαι, ούτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη υποστηρίζω.

Όμως ήρθε η ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να έρθει στην εξουσία και να κλείσει δια παντός την οδυνηρή εμπειρία της διακυβέρνησης της χώρας μας από το τσίρκο του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχουν ειπωθεί τα πάντα σχεδόν για αυτούς τους τυχάρπαστους πολιτικάντηδες, κατάλοιπα του αμαρτωλού παρελθόντος της μεταπολίτευσης.

Σαλταδόροι ένος συστήματος διαπλοκής που διέβρωσε όσο γινόταν το δημόσιο τομέα απαξιώνοντας τα ψήγματα σοβαρότητας και αξιοπιστίας που κάποτε αυτός διέθετε.

Δεν ευθύνεται μόνο το ΠΑΣΟΚ για τη διάβρωση του δημόσιου τομέα.

Ευθύνεται η δομή της εξουσίας στην Ελλάδα, τα συγκοινωνούντα στοιχεία κυβερνήσεων και κομματικών μηχανισμών, η έμφαση στο κράτος και όχι στον ιδιωτικό τομέα και η ατελής διάκριση των εξουσιών.

Η αδιαφάνεια και η παρωχημένη οργάνωση στις μικρές και τις μεγάλες υποθέσεις που πρέπει το κράτος να διαχειριστεί. Κάτι που σήμερα φαντάζει απαράδεκτο και αδιανόητο σε μια εποχή ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και προχωρημένων μεθόδων διοίκησης.

Αν το δημόσιο δε γίνει εντελώς ανεξάρτητο και αυτόνομο, πλήρως απαλλαγμένο από τον εναγκαλισμό των εκάστοτε κυβερνήσεων, καμία πρόοδος δεν θα υπάρξει. Αυτό εύκολο ακούγεται όμως δύσκολα γίνεται. Διότι το εύκολο είναι οι κυβερνήσεις να διορίζουν κάθε φορά ένα στρατό υπαλλήλων. Ενώ δύσκολο είναι να δημιουργούν θέσεις εργασίας.

Πάντως έχει ωριμάσει στην κοινωνία η πεποίθηση ότι το να επιμένουμε στους παλιούς τρόπους, αποτέλεσμα δε φέρνει -ούτως ή άλλως.

Δοκίμασε η κοινωνία τις μεταρρυθμίσεις του Γιώργου Παπανδρέου και τις αποδέχτηκε επί της αρχής ώς αναγκαίες έστω κρατώντας μικρό καλάθι. Τις αποδέχτηκε διότι ήταν απαιτητές και αναμενόμενες αλλά και απόλυτα στοχευμένες. Η ίδια κοινωνία όμως απέρριψε το κόστος προσαρμογής.

Στη συνέχεια η κοινωνία πίστεψε τον Αντώνη Σαμαρά. Ο οποίος υποχρεωτικά πορεύτηκε με τον ίδιο τρόπο. Ξανά η κοινωνία απέρριψε το κόστος και επέλεξε τους λαοπλάνους. Που με ένα νόμο-μια διάταξη θα έσκιζαν τα μνημόνια.

Η κοινωνία προσπαθεί συνεχώς να αναβάλλει ή να αποφύγει το κόστος προσαρμογής στην πραγματικότητα. Αυτό απεδείχθη μάταιη ελπίδα. Ακόμα και με τους επαναστάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι και να κάνει η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, το ποτήρι θα το πιούμε μέχρι τέλους.

Όμως υπάρχει μια ποιοτική διαφορά.

ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ως μεγάλοι πολυσυλλεκτικοί πολιτικοί χώροι με τεράστια παράδοση και ρίζες στην ελληνική κοινωνία, έχουν την αίγλη ή έστω τη ματαιοδοξία να μπορούν να συγκεντρώσουν εκτός από τενεκέδες και επαγγελματίες αερολόγους και κάποια σοβαρά με γνώσεις και προυποθέσεις στελέχη.

Δηλαδή για να το κάνω απλό η διαπραγμάτευση στις Βρυξέλες περνάει και από τη γραβάτα που θα φορέσεις αλλά και από την αξιοπιστία σου ως άτομο και ως κυβέρνηση και ως κοινωνία γενικά.

Είμαστε που είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο, δε βοηθά σίγουρα να εμφανίζεται ένας υπουργός οικονομικών ντυμένος σαν μανάβης με πλήρη άγνοια της πραγματικότητας που διαχειρίζεται και να κάνει δηλώσεις που προκαλούν τη θυμηδία, στολισμένες με ιδεολογικές εκφράσεις 40-50 ετών πίσω.

Δε βοηθά τη συνολική εικόνα αλλά δε βοηθά και το γεγονός ότι το επίπεδο των ανθρώπων αυτών είναι τελείως διαφορετικό από τη σοβαρότητα των καταστάσεων που καλούνται να διαχειριστούν.

Γι αυτό θεωρώ ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μια λύση, στα ίδια κυβικά με τον Γιώργο Παπανδρέου (τουλάχιστον ένα επίπεδο υπάρχει, ώστε να μην γινόμαστε συνέχεια ρεζίλι πια...) που μπορεί σε ένα βαθμό να αποκαταστήσει μια δημόσια εικόνα και να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με μια ευρύτατη πλειοψηφία ή κάποια διευρυμένη συμμαχία φιλοευρωπαικών δυνάμεων και να θέσει επί τάπητος τις επιλογές μας.

Εντός Ευρώ, εντός μνημονίων αναγκαστικά, αλλά -επιτέλους- με ένα χρονοδιάγραμμα ώστε κάποια στιγμή να δούμε ένα απτό αποτέλεσμα. Όχι αυτές τις αρλούμπες περί 3% πλεονασμάτων που χρονολογούνται από το 1999. Ας είμαστε λίγο σοβαροί κι εμείς για να γίνουν και αυτοί σοβαροί.

3% ανάπτυξη και πλεονάσματα είναι αστειότητες. Όπως επίσης και η έξοδος από το Ευρώ- όσο και αν αυτό μας αρέσει ή δε μας αρέσει...