Όταν καπνίζει ο λουλάς....

Μετά το τέλος της ιστορίας με τον πρίγκηπα Φαιζάλ, ο Παναθηναϊκός είναι αντιμέτωπος με ένα δυσοίωνο παρόν και ένα αβέβαιο μέλλον.

Όσοι μπορούν να διακρίνουν πίσω από την επικαιρότητα, καταλαβαίνουν πως η Παναθηναϊκή Συμμαχία ήταν ένα τέχνασμα φτιαγμένο στα χνάρια της διοίκησης Πατέρα, επί πολυμετοχικότητας.

Τότε που γίνονταν κινήσεις εντυπωσιασμού και τέρψης μιας μερίδας οπαδών του Παναθηναϊκού, που είχαν στερηθεί τέτοιου είδους «μεγαλεία αλα Κόκκαλη», πούρα, κότερα, ηχηρές και χλιδάτες μεταγραφές, πλούσια πρωτοσέλιδα και οράματα για κυριαρχία σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Για τον ίδιο λόγο στήθηκε μια οργάνωση (Παναθηναϊκή Συμμαχία) που θυμίζει εταιρεία λαϊκής βάσης. Με σκοπό να αντληθούν πόροι από αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους που έφταναν τις πωλήσεις εισιτηρίων διαρκείας σε ύψη ρεκόρ, πριν λίγο καιρό. Με στόχο να πάρουν τις τύχες της ομάδας, όσοι ήταν υπό διωγμό την εποχή Βαρδινογιάννη, είδαν όμως «ημέρες λευτεριάς» στο πρόσωπο του Ανδρέα Βγενόπουλου, αρχής γενόμενης του συλλαλητηρίου στο πεδίο του Άρεως.

Πράγματι, η επιλογή του Αλαφούζου «να βγει μπροστά» την κρίσιμη περίοδο που ο Παναθηναϊκός δεν έβρισκε λιμάνι ηρεμίας, ήταν και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το συνδεσμιακό παρασκήνιο του ενιαίου Φορέα της Θύρας 13.

Κάποιοι από το επιτελείο Αλαφούζου εκτίμησαν λανθασμένα (ή παγιδεύτηκαν στην βεβαιότητα), ότι ο Φορέας είχε τη δύναμη να συμπαρασύρει πολλούς φιλάθλους στο καινούργιο ξεκίνημα της ομάδας, που κακά τα ψέματα είχε συγκεκριμένους στόχους. Ένας εξ αυτών η μείωση του λειτουργικού κόστους της ΠΑΕ σε επίπεδα που ορίζει το financial fair play που καθολικά θα εφαρμόζεται εφεξής.

Ωστόσο στην πορεία, μεσούσης της οικονομικής κρίσης που έπληξε την Ελλάδα, πολλές παραδοχές κατέρρευσαν και τα δεδομένα στην ομάδα άλλαξαν άρδην.

Έτσι, από τη μια οι υπεύθυνοι της Παναθηναϊκής Συμμαχίας απέτυχαν να συγκεντρώσουν την «κρίσιμη μάζα» φιλάθλων που θα χρηματοδοτούσε οικονομικά την ΠΑΕ, δίνοντας της την απαραίτητη «καύσιμη ύλη» να πορευτεί στο πρωτάθλημα στοχεύοντας εμμέσως στα πλεη-οφ. Από την άλλη όμως έγινε φανερό ότι δεν είχαν σοβαρό πλάνο που σε βάθος χρόνου θα έβγαζε την ομάδα από το αδιέξοδο, χαράζοντας μια πορεία στηριγμένη σε ρεαλιστικές και υλοποιήσιμες ιδέες.

Κρίσεις και προβλήματα πάντοτε εμφανίζονται. Πάντοτε όμως υπάρχουν λύσεις και διέξοδοι, αρκεί να γνωρίζεις μερικά βασικά πράγματα για το πώς διοικείται αποτελεσματικά μια ΠΑΕ. Και να διαθέτεις έμψυχο υλικό με γνώση, μεράκι, φιλοδοξία και όραμα, ώστε να προετοιμάσει τη μετάβαση στη νέα εποχή.

Η εμμονή των υπευθύνων της Παναθηναϊκής Συμμαχίας, δηλαδή του επίσημου προσώπου του Φορέα Θύρας 13, στην από-Βαρδινογιαννοποίηση του Παναθηναϊκού (διακοπές συμβολαίων, αποχωρήσεις στελεχών, επικοινωνιακός πόλεμος στον Ολυμπιακό κλπ) δείχνει ξεκάθαρα το πώς «οι οργανωμένοι» αντιλαμβάνονται ότι θα λύσουν τα προβλήματα του συλλόγου. Αιτιάζοντας ότι για κάθε κακό (σε συνέχεια της γνωστής επωδού «πούλα και φύγε») παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος χρόνου, υπαίτιος θα παραμένει ο Βαρδινογιάννης. Άρα (στο μυαλό τους) αν εξαφανίσουμε κάθε σταγονίδιο επιρροής του από το σύλλογο, «μια νέα ημέρα θα ξημερώσει» για την ομάδα.

Δυστυχώς αυτή η «λογική» είναι καταστρεπτική, σε ένα ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό περιβάλλον αμιγώς επαγγελματικό με τεράστια εξέλιξη σε κάθε επίπεδο (τεχνογνωσίας, προπονητικής, εγκαταστάσεων, σκαουτινγκ, οικονομικής και διοικητικής διαχείρισης, νέων μέσων επικοινωνίας, μάρκετινγκ, εισιτηρίων και φύλαξης εγκαταστάσεων, υποδομών κλπ). Είναι καταστρεπτική, όπως ακριβώς θα ήταν καταστρεπτική μια επάνοδος της Ελλάδας στη δραχμή, όχι απλά με νομισματικούς όρους, αλλά ως φιλοσοφία. Ένα πισωγύρισμα.

Το ποδόσφαιρο σήμερα είναι βαριά βιομηχανία, που δεν διοικείται από μικροσυμφέροντα και τυχοδιωκτικές επιδιώξεις. Ούτε από ανθρώπους άσχετους με την εξειδίκευση του χώρου. Είτε θα στηριχτείς στην εμπειρία από «την πιάτσα» του ποδοσφαίρου στην πατρίδα σου. Είτε θα προσλάβεις γνώστες από το εξωτερικό, για να πετύχεις οργάνωση και χτίσιμο μιας επαγγελματικής ομάδας, από το μηδέν.

Το ποδόσφαιρο σήμερα δεν είναι η Super League, αλλά η Ουέφα, η Φίφα και τα εξελιγμένα πρωταθλήματα που διοργανώνουν σε σύγχρονα γήπεδα, με τεράστιες επενδύσεις σε brand names-συλλόγους που έχουν πίσω τους πιστούς φιλάθλους που επιλέγουν το ποδόσφαιρο για ψυχαγωγία. Σε αυτό το ποδόσφαιρο πρέπει να στοχεύει η ομάδα μας.

Η Παναθηναϊκή Συμμαχία σήμερα, έχει καταβυθιστεί στην εσωστρέφεια, την απόγνωση και τα αδιέξοδα, επειδή έχει δεθεί στο άρμα του Φορέα Θύρας 13, ενός οχήματος μίσους και διχασμού που ψευδεπίγραφα υιοθετεί «φιλολαϊκές» τακτικές προσπαθώντας να προσεταιριστεί νέους κυρίως φίλους του Παναθηναϊκού. Και τελικά απομακρύνει τους σοβαρούς ανθρώπους από το περιβάλλον της.

Η Παναθηναϊκή Συμμαχία, δε μπορεί ούτε να προσφέρει λύσεις, ούτε να βρει χρήματα για να βοηθήσει το σύλλογο. Αντιθέτως προσφέρει κακές υπηρεσίες, αναδεικνύοντας ως «τρόπο ανόρθωσης του Παναθηναϊκού», όλα τα αρνητικά και μισαλλόδοξα στοιχεία, που πάντοτε ήσαν στο περιθώριο μέχρι να επέλθει η λαίλαπα της πολυμετοχικότητας και να «δώσει τα κλειδιά της ομάδας στο λαό».

Η Παναθηναϊκή Συμμαχία, το μόνο που καταφέρνει αυτή τη στιγμή, είναι να υπενθυμίζει σε όλους, πόσο εύρωστη ήταν η ΠΑΕ, επί της εποχής Βαρδινογιάννη. Που ίσως να μη διεκδικούσε πρωταθλήματα και δόξες, όμως ποτέ δεν είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα δημόσιου εξευτελισμού

Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο σήμερα, ο Παναθηναϊκός να επιστρέψει στην ηρεμία μέσα από το πρόσωπο κάποιου σοβαρού επενδυτή που θα πραγματοποιήσει την κάθαρση του συλλόγου και την επανατοποθέτηση του σε βάσεις στέρεες και ρεαλιστικές.

Ας κάνουν τη χάρη σε όλους μας, να αυτοκαταργηθούν οι «επίδοξοι σωτήρες» μας, μήπως και αυτή η ηρεμία έρθει λίγο νωρίτερα…..

Τι χρειάζεται ο Παναθηναϊκός

Σήμερα έχω μεγάλα κέφια εξαιτίας του επαναστάτη Ζεράρ Ντεπαρτιέ που έκανε μια εντυπωσιακή κίνηση, αποδεχόμενος τη Ρωσική υπηκοότητα δια χειρός Πούτιν.

Το θέμα δε με ενδιαφέρει στο οικονομικό του σκέλος. Δεν είμαι εκατομμυριούχος, ώστε να χειροκροτήσω και να συμπαρασταθώ σε έναν σύντροφο εκατομμυριούχο που βρήκε λύση για να μην φορολογηθεί. Ανήκω στην κάστα των πληβείων, των αστών και ως εκ τούτου αδιάφορο μου είναι, τι ζητάει το κράτος από τον Ντεπαρτιέ.

Με ενδιαφέρει όμως η σημειολογία της αντίδρασης και μπράβο στο Ζεράρ.
Καταρχήν πρόκειται για μια πληθωρική προσωπικότητα παγκόσμιας εμβέλειας. Έναν πρέσβη των καλών και των κακών χαρακτηριστικών της Γαλλίας. Ναι ο Ζεράρ είναι Γάλλος, από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Και Γάλλος θα πεί εκκεντρικός, φιλήδονος και ηδονιστής, θεατρώνης και αντισυμβατικός--επαναστάτης και λόγιος, bon viveur άνθρωπος. Όπως επίσης σημαίνει ανυπόφορα εκνευριστικός, σωβινιστής και μικρόψυχος, υποκριτής και μισαλλόδοξος χαρακτήρας.

Γάλλος ο Καμύ, Γάλλος και ο Μπαλζάκ. Γάλλος ο Ντε Σάντ, Γάλλος και ο Φερντιναν Σελίν. Γάλλος ο Ντε Γκώλ, Γάλλος και ο Μαρά. Γάλλος ο Ντελόν, Γάλλος και ο Ντεπαρτιέ.

Και πολύ καλά έκανε σε αυτόν τον ξενέρωτο ψευτοσοσιαλιστή τον Ολάντ, και του έτριψε στα μούτρα τους νόμους και τις πολιτικές (της πλάκας) που σκαρφίστηκε για να στείλει το μήνυμα στο λαό της Γαλλίας, πως δήθεν θα "χυθεί αίμα" στη μάχη κατά του δημοσιονομικού γκρεμού. Καλά τους έκανες Ζεράρ! Μπράβο!

Μπράβο γιατί ένα κράτος νταβατζής, είναι νταβατζής ούτως η άλλως, είτε για τα πολλά, είτε για τα λίγα. Ενώ σκοπός του κράτους είναι η δικαιοσύνη και η ισονομία. Η ισοπολιτεία και η απαλλαγή από τις διακρίσεις! Το λεσέ φερ, λεσέ πασέ, διάολε! Επιτέλους!
Μα εφόσον θελετε να ισορροπήσετε τις αδικίες των χρηματαγορών, τις αδικίες του καπιταλισμού, τις ανισότητες που δημιουργούν τα υπερβολικά κέρδη των λίγων στις πλάτες των πολλών, αλλάξτε τα όλα!  Αλλάξτε τα προς όφελος των πολλών που έχουν ανάγκη. Κι αφήστε τις επικοινωνιακές κορώνες αλά Λιμπερασιόν και τρίχες, για το κυνήγι των μεγαλοκαρχαριών της οικονομίας

Παρανόμησαν? Τσακίστε τους. Όχι όμως ότι θα πρέπει αυτοί να γίνουν θυσία στις τηλεοράσεις για να τέρπονται οι αδαείς νεόπτωχοι. Θα γεμίσουν τα στομάχια μας αν ο Ζεράρ πληρώσει παραπάνω φόρους? Όχι. Οπότε στοπ στην υποκρισία, και βουρ όλοι για τη Ρωσία! Η οικονομία των ευρωπαϊκών κρατών χρειάζεται εκ βάθρων αναθεώρηση, νέους στόχους υπέρ των λαών και όχι υπέρ των διαχειριστών τεραστίων ποσοτήτων κεφαλαίου! Χρειάζεται κίνητρα και αξίες ώστε να λειτουργεί υπέρ του πλούτου της κοινωνίας. Υπέρ της ελευθερίας, όχι αστυνομικά, όχι περιοριστικά!

Έβαλα τίτλο στο κείμενο "Τι χρειάζεται ο Παναθηναϊκός", όμως επίτηδες άφησα λίγες αράδες στο τέλος για να αναφερθώ σε αυτό το θέμα. Ξέρω πως μπορώ να γράψω πολλές σελίδες όμως δεν πιστεύω πως αξίζει. Ωστόσο είμαι συναισθηματικός και ιδού:

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται το Βαρδινογιάννη. 

Τέλος. Αυτό ήταν! Ευχαριστώ πολύ!

Και καλημέρα μας....

Γιώργος Καραγκούνης

Τον Καραγκούνη ποτέ δεν τον χώνεψα, με εκνεύριζε τρομερά η συμπεριφορά του στο γήπεδο

Μια συμπεριφορά που θυμίζει τον κλασσικό Ελληνάρα, που τον "θαυμάζουμε" σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μας. Στο δρόμο, στο καφέ, στην παραλία, στη δουλειά μας. Παντού

Δηλαδή πρόκειται για έναν χαρακτήρα με ιδιοτροπίες, γλαφυρές και βλάχικες συνήθειες, που όμως λόγω της αφέλειας και της καταβάθος αγνής του ιδιοσυγκρασίας, πάντοτε τον συγχωρείς, δίχως να του κρατάς κακία για τα καραγκιοζιλίκια του

Ο Καραγκούνης χωρίς αμφιβολία είναι ένας πολύ καλός ποδοσφαιριστής που έχει γράψει ιστορία τόσο στον Παναθηναϊκό, όσο και στην Εθνική ομάδα. Η θέση στην οποία καθιερώθηκε ήταν του επιθετικού χαφ, ενώ τα τελευταία χρόνια λόγω ηλικίας, αγωνίστηκε και σε θέση κεντρικού χάφ με διάφορους ρόλους

Σαν άνθρωπος, εκτός γηπέδων, είναι ήρεμος, χαμηλών τόνων και ειλικρινής, πράγμα που το εκτιμώ πάρα πολύ. Σέβεται την δημόσια εικόνα του, είναι οικογενειάρχης με παραδοσιακές αξίες -κατά πως φαίνεται- και πάντοτε μιλά σοβαρά με την αυθεντικότητα ενός παιδιού που έχει μοχθήσει πολύ στη ζωή του, για να φτάσει εκεί που βρίσκεται

 Τον Καραγκούνη τον θαυμάζω και τον σέβομαι και για έναν άλλο λόγο. Γιατί διαθέτει τη νοοτροπία του νικητή. Με λίγα λόγια είναι από τους ανθρώπους (όσο και αν δεν του φαίνεται λόγω εμφάνισης) που ποτέ δεν το βάζουν κάτω. Έχει θέληση, είναι ανταγωνιστικός, είναι πείσμων και διαθέτει στομάχι από ατσάλι. Παρότι δεν εμπνέει ως ηγέτης (αυτό που έλεγα παραπάνω για την ιδιοσυγκρασία του) είναι από τα στελέχη στα οποία μπορείς να βασιστείς, λόγω ήθους και χαρακτήρα. Δεν θα σε προδώσει, ούτε θα σε αφήσει στα κρύα του λουτρού. Είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης που έχει γαλουχηθεί με αξίες αθλητικές, αλλά και αξίες μιας Ελλάδας ομορφότερης, που δυστυχώς φθίνει εδώ και χρόνια, προς χάρη άλλων ευτελέστερων και πρόσκαιρων προτύπων επιτυχίας.

Στην ιστορία της αποχώρησης του από τον Παναθηναϊκό, δε φταίει ο ποδοσφαιριστής, αλλά μονάχα ο σύλλογος

Ένα από τα σημαντικά και ασυγχώρητα λάθη της εποχής των Βαρδινογιάννηδων, είναι ο χειρισμός των σημαντικών παικτών για την ομάδα. Τόσο στις διαδικασίες ανανέωσης των συμβολαίων, όσο και στις αποχωρήσεις. Έχουν συμβεί ανεπίτρεπτα πράγματα, που έχουν μικρύνει το σύλλογο σε ηθικό επίπεδο και συναισθηματική απήχηση

Το ποδόσφαιρο είναι μια πανάκριβη επιχείρηση και πρόκειται για business 100%

Όμως αυτό που "πουλά" στον κόσμο, στο κοινό του, δεν είναι ψυχροί αριθμοί και συστήματα-παρατάξεις στο χορτάρι. Ούτε και αφορά τον φίλαθλο, ποιά είναι η ρήτρα του ποδοσφαιριστή ή γιατί ο προπονητής επέλεξε τον τάδε η τον δείνα

Αυτό που αφορά τον φίλαθλο, είναι τα συναισθήματα. Η χαρά, η λύπη, η ένταση και το πάθος. Η χημεία της κερκίδας με την ομάδα που παλεύει να επικρατήσει έναντι του αντιπάλου της. Αυτό που αφορά τον φίλαθλο είναι ο Καραγκούνης που ματώνει για τη φανέλα και όχι αν ο Φερεϊρα επιθυμεί έναν Παναθηναϊκο που κλείνει καλύτερα τους χώρους.

Μπορεί το ποδόσφαιρο να στηρίζεται στη λογική, μπορεί να μιλάμε για "ποδοσφαιρική ορθότητα", μπορεί στα χέρια μας να έχουμε χιλιάδες κάμερες και εκατομμύρια στατιστικές αναλύσεις, όμως αυτό που μετράει στο σπόρ, είναι μερικές απλές "ανδρικές" αρχές. Όπως ο σεβασμός

Ο Παναθηναϊκός διαχρονικά, έχει αποδείξει πως είναι σύλλογος που δε σέβεται τους μεγάλους παίκτες που έχουν περάσει από τις τάξεις του. Όπως δε σεβάστηκαν το Νικοπολίδη, το μεγαλύτερο Έλληνα τερματοφύλακα μετά το Σαργκάνη, έτσι δε σέβονται και τον Καραγκούνη. Δυστυχώς

Έτσι για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται, ότι σε αυτή τη χώρα -παντού τελικά, σε κάθε χώρο- οι καλοί και άξιοι, αυτοί που πιστεύουν και εμπιστεύονται, αυτοί που ιδρώνουν το σορτσάκι, και δίνουν το κάτι παραπάνω, αυτοί που έχουν το "χάρισμα" αλλά δεν έχουν ίσως την "καπατσοσύνη", ποτέ δεν ανταμοίβονται ηθικά "εν ζωή", παρά αποχωρούν με το κεφάλι κατεβασμένο, αποκαθηλωμένοι με άχαρο τρόπο, έτσι "στη βιάση που επιτάσσουν τα γεγονότα".

Γιώργο, θα σε έχω στην καρδιά μου γιατί είσαι λεβέντης

Ίσως περισσότερο, από όσο άντεχαν οι περιστάσεις να είσαι....

ΥΓ Αυτός ο σύλλογος δε διώχνει μονάχα ποδοσφαιστές σημαίες, αλλά και προέδρους αλλά και άξιους ανθρώπους γενικότερα. Κάτι θα πρέπει να λέει αυτό για τον "χαρακτήρα" της διοίκησης, που μάλλον ασθενεί βαριά. Καλώς η κακώς, δεν είναι το χρήμα λύση για όλα τα προβλήματα, και στις μικρές και φαινομενικά ασήμαντες ίσως, λεπτομέρειες φαίνεται κατά πόσον ένας σύλλογος είναι πραγματικά ή κατ'επίφαση "μεγάλος"....

Ο Παναθηναϊκός ανήκει στο λαό του

Ο Παναθηναϊκός ανήκει στο λαό του, όπως και η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες

Με αυτές τις λεζάντες πορευόμαστε σε μια παράλληλη ιστορία που κρατάει σχεδόν 33 χρόνια

Και ω τι σύμπτωση, έχει το ίδιο τέλος. Ένα τέλος αναπόφευκτο από τις εξελίξεις, που και στις δύο περιπτώσεις ήρθαν με τρόπο βίαιο και καταιγιστικό. Προϊόντα μιας αγανάκτησης

Μόνο που στη χώρα μας η αγανάκτηση πάει σε λάθος μεριά, όπως και η ευχαρίστηση, όπως δηλαδή σχεδόν όλα τα συναισθήματα μας.

Η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, έχει χτιστεί με τέτοια πολυπλοκη υφή, από την ιστορία και τον πολιτισμό του, που είναι σχεδόν αδύνατο για έναν ορθολογιστή Ευρωπαϊο να την κατανοήσει.

Και γιατί ας πούμε, πατώντας το κόκκινο κουμπί, δεν ανάβει η κόκκινη λάμπα, αλλά η πράσινη και ταυτόχρονα το κουμπί του πετάγεται ευθεία στο μάτι, να του το βγάλει. Για να κάνει χαβαλέ.

Ο Έλληνας δεν είναι φτιαγμένος για συλλογικότητες, για κοινωνίες, για μεγάλα οργανωμένα σχέδια και εξορμήσεις. Έτσι είναι η κουλτούρα του, το τσί του. Έτσι αυτοπροσδιορίζεται. Ως ο "ένας" ανάμεσα στις άλλες "μονάδες".

Η για να το εκφράσω λαϊκότερα: Ο τύπος που δεν ξέρει πως βρέθηκε εδώ, αλλά αφού βρήκε κι άλλους, καλά περνάει. Μόνο μην του πεις "είσαι να κάνουμε ένα ντου". Εκεί δε θα μπορέσει. Είναι μαζί για την παρέα, αλλά στα δικά του τα εσωστρεφή, τους μηχανισμούς και τα κουμπάκια του, είναι απολύτως ο εαυτός του. Και στο δικό του θεό απευθύνεται, πάντα προσωπικά. Χωρίς μεσολαβήσεις.

Αυτός ο περήφανος λαός, είναι ολοκληρωτικά ανίκανος να διαχειριστεί την εξουσία, γιατί δε θέλει να έχει σχέση με αυτή. Ο Έλληνας είναι ελεύθερο πνεύμα, ανίκητο, δε φυλακίζεται και δεν πατά στη γή. Είναι Ερμής και Απόλλων, δεν είναι Ήφαιστος και Δήμητρα. Δεν είναι καλλιεργητής της γης που πατά, είναι εραστής της θάλασσας και δαμαστής των αρωμάτων της.

Και ως τέτοιος αγαπά την ομορφιά κι εμπνέεται από αυτήν, αφαιρετικά και αόριστα, αέρινα και φιλοσοφικά: "Τι είναι ο  κάβουρας, τι είναι το ζουμί του". Δώστου ιδέες, δώστου πάθη και λάθη. Δώστου χαρά και πόνο. Δώστου ζωή και θάνατο. Ο Έλληνας είναι ο ακροβάτης του σύμπαντος, ο ισορροπιστής. Ο μέγας αρχιτέκτων. Ο Γεωμέτρης

Ο Έλληνας είναι αυτός που εμπνεύστηκε την ισορροπία. Και αυτή αναζητά στο διηνεκές της ιστορίας

Αυτός ο υπερήφανος λαός, ο πιο τρυφερός και ανθρώπινος λαός της γής, είναι λόγω της ιδιοσυγκρασίας του καταδικασμένος να κυβερνάται από τους χειρότερους κυβερνήτες, από τους αθλιότερους κλέφτες και τους πιο επιτήδειους απατεώνες.

Είναι στη μοίρα και το κάρμα του, στο προσκεφάλι του κεντημένο, μαζί με τις χάρες και τη μαγεία που φύσηξε στα μαλλιά του όταν ήταν βρέφος, να τρέφεται και με στεναχώριες, αποτυχίες, τραγικά σφάλματα, ανωριμότητα και επιπολαιότητα, ζώντας για πάντα νέος, ανάμεσα σε νέους, μόνος ανάμεσα στο πλήθος που κατοικεί τη Γη.

Ήρωας.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, αυτή η ιστορική ομάδα της πόλης μας, της Αθήνας, της σοφής κόρης του Δία, του αρχηγού των θεών του Ολύμπου, επέστρεψε στο λαό του, στην πόλη, γλυτώνοντας από τον τύραννο Βαρδινογιάννη και τη Μοτορ Οϊλ

Όπως και η κυβέρνησις, επέστρεψε στο λαό της, μετά την τυραννία του Παπανδρέου και των λοιπών τσίρων και τσάρων της Τροϊκα και των ηγεμόνων της Ευρώπης. 

Μόνο που υπάρχει ένα προβληματάκι.

Αυτός ο περήφανος λαός, εμείς όλοι, οι Έλληνες, δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε

Και τον Παναθηναϊκό, αλλά και τον Αντώνη Σαμαρά. Και την μεγάλη δεξιά παράταξη του.

Κι έτσι, αναζητώντας την ισορροπία, αιώνιοι έφηβοι που τρέχουν στη δική τους χωμάτινη αρένα, εκεί στην λιόφυτη Ολυμπία της ιστορίας, ανοίγουμε έναν ακόμα κύκλο ομόκεντρο, στη δραματική μας περιήγηση στα μαρμαρένια αλώνια της αιωνιότητας

Καλή μας τύχη.

Το πλάνο Αλαφούζου εγγυάται την ανωμαλία

Σήμερα θα μιλήσω για μερικά σκόρπια που διαβάζω, και θα πω τι σκέφτομαι

• Παναθηναϊκός: Δε μπορώ να ασχολούμαι με την ομάδα άλλο, γιατί βαρέθηκα. Όλο αυτό το σκηνικό αποδόμησης, που ακολούθησε την εκτόξευση (εντός και εκτός εισαγωγικών) με γονάτισε. Είναι φανερό στον καθένα τι παίχτηκε, ας μην τα ξαναλέμε από μόνοι μας. Διαβάζω στον τύπο για το πλάνο Αλαφούζου. Καταρχήν ο Αλαφούζος δεν έχει λεφτά. Άρα εκ των πραγμάτων ως "συντονιστής" λειτουργεί. Κατά δεύτερο, ο Αλαφούζος κάνει δύο πράγματα. Αφενός φτιάχνει ένα fund πλουσίων που θα διασώσουν τον Παναθηναϊκό. Αφετέρου ψάχνεται να φτιάξει μια εταιρεία λαϊκής βάσης. Και τα δύο είναι μπούρδες, αν θέλετε τη γνώμη μου. Στην Ελλάδα ζούμε. Το σχέδιο της πολυμετοχικότητας απέτυχες παταγωδώς. Άρα γιατί πάμε να το εφαρμόσουμε ξανά σε δύο επίπεδα? Ένα των πλουσίων ευεργετών, και ένα του λαού? Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ότι αυτά τα μοντέλα δε λειτουργούν? Η εμπειρία του Άρη δεν έχει διδάξει κανέναν? Θα μου πείτε ότι, ναι, είδαμε και την εποχή του μεγαλομέτοχου. Να με συγχωρείτε, αλλά αν ο Παναθηναϊκός είχε δικό του γήπεδο, και τακτοποιημένους οπαδούς, χρηματοδότες θα βρίσκονταν. Με αυτές τις δύο εκκρεμότητες, θα πρέπει να είσαι τρελός να επενδύσεις στον Παναθηναϊκό. Τι να επενδύσεις ακριβώς? Και πως να είσαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά? Ξεχνάτε τους κορμοράνους και την πορεία των οργανωμένων? Για να επενδύσει κάποιος τα λεφτά του, θα πρέπει να υπάρχουν κάποιες δεδομένες συνθήκες γύρω του, ώστε να έχει αποδόσεις. Απλά πράγματα. Δε συζητώ για το ευρύτερο περιβάλλον του Ελληνικού ποδοσφαίρου και τους Μαρινάκηδες που το λυμαίνονται, τα στημένα, την ΕΠΟ, τη σούπερ-λίγδα, τη διαιτησία και όλα τα γνωστά. Αυτά έστω πως ξέρουμε ότι υφίστανται και πως δε γίνεται να τα αλλάξουμε. Να έχεις όμως τη Θ.13 στο μπαλκόνι και στην εφημερίδα κάθε πρωί την ώρα που πίνεις τον καφέ σου ή να έχεις 40 μπροστινούς να δίνουν συνεντεύξεις γιατί ειναι μετοχικά "δυσαρεστημένοι" που δεν τους είπες καλημέρα ή δεν τους πήρες πίπα στο Δ.Σ, ε, αυτό δεν αντέχεται. Ο Βαρδινογιάννης είναι ήρωας πολέμου, χωρίς συζήτηση. Εγώ λοιπόν κρίνω ότι η προσπάθεια Αλαφούζου, στερείται πρακτικής σημασίας και θα πατώσει, καθότι δεν είναι κατάλληλη για το μέγεθος και το ύφος του Παναθηναϊκού. Προσωπικά, είμαι Παναθηναϊκός και ελιτίστας από επιλογή. Αν ήθελα να τρώω πασατέμπο στα τσιμέντα της Ριζούπολης και να τραγουδάω με τα "άλλα παιδιά" θα γινόμουν Απολλωνιστής. Ναι, να είμαστε λαϊκοί, όχι όμως γραφικοί. Ο Παναθηναϊκός είναι κλάση, όχι άσυλο ανιάτων, όπως θέλουν να τον καταντήσουν. Αθηναϊκός σύλλογος, πρωτευουσιάνοι, Τσέλσι είμαστε, όχι Κρύσταλ Πάλας
• Πορνεία: Την πορνεία και τους πόρνους, δεν θα τους κρίνω, ούτε θα τους καταφρονέσω. Είναι δικό τους θέμα το χόμπι, βίτσιο, ανάγκη τους, όπως θέλετε πέστε το. Προσωπικά, στέκομαι αποενεχοποιημένος απέναντι στο φαινόμενο, όπως επίσης και στα ναρκωτικά. Ρε παιδιά, ζούμε στην εποχή που τα πάντα έχουν εμπορευματοποιηθεί. Όσο βγαίνουν φράγκα στην παρανομία, αυτή θα θεριεύει. Μακριά οι ηθικολογίες από μένα. Ο πρώτος αναμάρτητος το λίθο βαλέτω. Ωστόσο η επικαιρότητα μας δίνει ερεθίσματα να γράφουμε και να σχολιάζουμε. Ανακάλυψε λοιπόν η κοινή γνώμη, πως η πορνεία στην Αθήνα είναι ανεξέλεγκτη, ότι υπάρχει traffiking, ότι ορισμένες ιερόδουλες έχουν επικίνδυνες ασθένειες, και άλλα τέτοια "δαιμόνια". Πρώτα-πρώτα, ας σκεφτούμε πως ο Λοβέρδος, θέλει να κάνει μια ανάλογα "καλή" κίνηση (όπως ο δε-διάβασα-το-μνημόνιο συνάδελφος του) για να επιβιώσει πολιτικά. Ο Λοβέρδος εκ των βαθιά σιχαμένων νεο-ΠΑΣΟΚων, έχει εξασφαλίσει βέβαια την εύνοια του Ολυμπιακού, καθότι Ολυμπιακάρας. Αλλά κακό δεν (του) κάνει να "νοιαστεί" και για τα γαμησιάτικα του λαού. Πέραν του φαιδρού αυτού στοιχείου (πως λέμε τα μπάνια του λαού, δώστε τσόντα στο λαό κλπ σοσιαλιστικά) υπάρχει και το τραγικό και το αληθινά σοβαρό ζήτημα της ανεξέλεγκτης κατάστασης που επικρατεί. Προσωπικά δε θα σταθώ στο θέμα της δημόσιας υγείας, γιατί κανένας δεν επιβάλλει στον πόρνο να πληρώσει για να κάνει σεξ. Επιλογή του καθενός είναι, όπως και επιλογή του καθενός είναι τα ρίσκα που θα πάρει. Ε, τώρα, αν εσύ γουστάρεις το ρίσκο της απουσίας προφυλάξεων, τι να σου πω. Κακό του κεφαλιού σου (του πάνω και του κάτω). Απο εκεί και πέρα. Είναι απαραίτητο όλες οι εργαζόμενες στον κλάδο, να έχουν πιστοποιητικά υγείας. Όπως είναι απαραίτητο όλα τα σπίτια να είναι ελεγχόμενα τακτικά και καταγεγραμμένα. Ως προς το υπαίθριο φαινόμενο, ας δημιουργηθεί ένα red light district σε περιοχή μακρύτερα από τον πυκνό αστικό ιστό, που υποτίθεται πως θέλουμε να αναβαθμίσουμε (δράσεις για το κέντρο της Αθήνας) και ας τελειώνει το θέμα μια για πάντα. Έτσι απλά και οργανωμένα. Το σκεπτικό των πολιτικών μας ωστόσο, λένε μερικοί, πως ούτε για να τακτοποιήσει ένα μπορντέλο δεν κάνει....ο καθένας λοιπόν ας παίρνει τα μέτρα του
• Παραλογισμός και εκλογές: Το έλεγα το πρωί σε μία φίλη μου. Ορισμένοι συμπατριώτες μας, δεν είναι ικανοί για το καλό, για το θετικό, για το σωστό. Είναι συμμέτοχοι και προκρίνοντες της μεγάλης, ασαφούς και σιχαμερής "μαύρης τρύπας" της καθημερινότητας μας, που καταπίνει κάθε καλή διάθεση και δράση του μέσου ανθρώπου. Είναι οι μαλάκες της γειτονιάς, τα λαμόγια του δημοσίου, οι καθυστερημένοι που οδηγούν στους δρόμους. Είναι η κρίσιμη μάζα των ηλιθίων, που θεωρούν αντίδραση, τη στροφή στο χειρότερο, όχι το καλύτερο. Είναι όσοι πιστεύουν πως τιμωρούν ένα σύστημα, ψηφίζοντας ανθρώπους που όχι απλά "δεν τους ξέρει ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους", αλλά που τους φοβάται κιόλας. Πόσο μυαλό θέλει να καταλάβεις, πως πάντοτε θα την πληρώνει ο τελευταίος τροχός της αμάξης, σε ένα βαθιά αντιδημοκρατικό σύστημα, μια κοινωνία στρεβλώσεων, που η ταξική διαστρωμάτωση, δε γίνεται με τους παραδοσιακούς μαρξιστικούς όρους, αλλά με εντελώς ντόπιας έμπνευσης κριτήρια? (οικογενειοκρατία, ρουσφέτια, διαπλοκή κλπ). Πόσο μυαλό θέλει να καταλάβεις, πως τα θύματα θα είναι οι ίδιοι, όσοι θέλουν να τιμωρήσουν ένα αποτυχημένο μοντέλο. Αντί λοιπόν όλοι αυτοί, είτε να κάτσουν σπίτι τους, είτε να ψηφίσουν κάποιον που τέλοσπάντων δεν έχει βλάψει, θέλουν εκδίκηση. Και θα μας πάρουν στο λαιμό τους. Οι μέν δεξιοί θα ψηφίσουν Καμμένο και Χρυσή Αυγή, οι δε αριστεροί θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Οι ΠΑΣΟΚοι θα ρίξουν Κουβέλη και Κατσέλη (απ όλα έχει ο μπαξές μας). Και διάφοροι άλλοι αναποφάσιστοι, είτε θα ρίξουν Οικολόγους, είτε κάποιο από τα μικρά κόμματα της διασποράς. Με λίγα λόγια, για να τελειώνουμε. Επειδή ο Έλληνας είναι κάφρος, και ΠΑΛΙ μαλακία θα κάνει. Ο Έλληνας που τόσα χρόνια ψήφιζε λάθος (κι εγώ μαζί του) δεν έμαθε τίποτα. Πάλι λάθος θα ψηφίσει. Πάλι λάθος έχει καταλάβει. Μνημόνιο και αντι-μνημόνιο. Ευρώ ή δραχμή. Τρίχες κατσαρές, τίποτα δεν ισχύει. Έχω ξαναπεί, δεν εξαρτάται από εμάς. Εμείς μπορούμε να επιλέξουμε ΜΟΝΑΧΑ ποιοί άνθρωποι θα κληθούν να εφαρμόσουν τα όποια εφαρμόζονται. Η για να το πω απλά, ποιοί θα κάτσουν στο τραπέζι να κουβεντιάσουν με τους Τροϊκανούς. Θέλετε τον Καμμένο και τον Μιχαλολιάκο να κάνει το νταλαβέρι? Θέλετε την Αλέκα και τον Αλέξη? Ψηφίστε τους. Εγώ προσωπικά, δεν θα ήθελα τον Καμμένο να αποφασίζει για την καθημερινότητα μου (τα άλλα είπαμε, δεν είναι στο χέρι μας). Δεν θα ήθελα να λέει στους μπάτσους πως να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν θα ήθελα να αποφασίζει για τα σκουπίδια και την καθαριότητα. Δεν θα ήθελα να ξέρει τα προσωπικά μου δεδομένα. Δεν θα ήθελα να αποφασίζει για το εξοπλιστικό μας πρόγραμμα. Και ένα σωρό άλλα. Εσείς, αποφασίστε για τον εαυτό σας. Αυτό, ναι, είναι κρίσιμο. Τα υπόλοιπα επιτρέψτε μου αλλά τα θεωρώ μπαρούφες. "Κρίσιμες εκλογές" και σαχλαμάρες. Αν ήταν κρίσιμα τα πράγματα, κανείς δεν θα επέτρεπε τις εκλογές. Σε αυτό τον τόπο έχουμε εμπειρίες από χούντες και "ειρηνικές" ανατροπές. Δείτε την κυβέρνηση Παπαδήμου, το πρόσφατο παράδειγμα. Λοιπόν ανοίξτε τα μάτια και δείτε πέντε βασικά που γίνονται γύρω μας. Όσον αφορά τους συμπατριώτες μας που δε μπορούν, δεν την παλεύουν γενικώς, και που θα "τιμωρήσουν το σύστημα", ΔΥΣΤΥΧΩΣ αυτοί αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα που ΘΕΛΟΥΜΕ να αλλάξουμε. Αν το θεωρείτε εσείς εύκολο να το κάνετε στην πράξη, σκεφτείτε όλους τους πολιτικούς που επαίρονται πως θα το κάνουν σε 2-3-4 χρόνια, σε θεσμικό επίπεδο. ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Συνήθως κοιτάμε να ξεμπλέκουμε γρήγορα (σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ με το μαλάκα) και να πηγαίνουμε σε άλλη γειτονιά (στην πολιτική κοιτάμε να αρπάξουμε και κανα ξεροκόματο ε?).