Εξευτελισμός

Η αποφυλάκιση του Νίκου Ρωμανού, οι άδειες του Κουφοντίνα, η ανομία και το πλιάτσικο στο κέντρο της Αθήνας, δήθεν στο όνομα της "πολιτικής αντίστασης", αποτελούν τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι του κράτους που έχουν όλοι ξεχαρβαλώσει.

Αν κάποτε σκεφτόμουν ότι ίσως και να επιστρέψω στην Ελλάδα, πλέον έχω αηδιάσει ολότελα και ούτε ο έμφυτος ρομαντισμός που με διακρίνει ως άτομο, είναι δυνατό να με παρακινήσει να δω το θέμα διαφορετικά.

Αηδία, λύπηση και απαξίωση. Ένα συναίσθημα πνιγμού και απογοήτευσης. Μια ματαίωση δίχως διέξοδο.

Η αγάπη για την πατρίδα είναι κάτι το αυτονόητο για μένα.

Ωστόσο μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι αν δεν υπάρχει κάποια ανταπόδωση, η αγάπη και η αυτοθυσία οδηγούν στον αφανισμό της προσωπικότητας εντός της ουτοπίας.

Δεν δέχομαι να ζώ και να πληρώνω φόρους σε μια πολιτεία που αποφυλακίζει εγκληματίες και καθάρματα δίχως ίχνος ανθρωπιάς και επαφής με αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι ως μια σύγχρονη, προοδευτική κοινωνία.

Και από την άλλη να με πρήζουν για την οικολογική καταστροφή, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, το τζαμί στο Βοτανικό και ένα σωρό άλλα δευτερεύοντα ζητήματα μεταξύ τύρου και αχλάδου.

Δεν το δέχομαι.

Είναι ζήτημα της Ελληνικής κοινωνίας να αλλάξει. Όποτε και αν αλλάξει.

Δε με ενδιαφέρει πλέον, ούτε και θα περιμένω να έρθει η "Αλλαγή" στην οποία διαχρονικά πίστεψα.

Ο εξευτελισμός της Ελλάδας, είναι όλος δικός σας.

Ποιό είναι το νέο ΠΑΣΟΚ?

Όλοι ψάχνουμε με αγωνία τον νέο Ανδρέα Παπανδρέου, το νέο ΠΑΣΟΚ
Τον ηγέτη ή το σχήμα εκείνο που θα σημάνει την απαρχή της νέας Αλλαγής, το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για την Ελλάδα

Όλοι ψάχνουμε και όλα τα ψάχνουμε, συνήθως μέσα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, εκεί που θάβεται η σαβούρα αλλά και τα πολυτιμότερα μας κειμήλια.

Κειμήλια που δυστυχώς ανασύρονται μονάχα τις δύσκολες ώρες, τις ώρες της απελπισίας-όταν όλοι οι πόροι έχουν στερέψει και άλλα δανεικά δεν υπάρχουν να δανειστούμε

Στήριξα τον Γιώργο Παπανδρέου από την αρχή: Αν θέλουμε να μιλάμε σοβαρά, πρόκειται για τον μοναδικό πολιτικό που είχε και έχει όραμα πολιτικής για μια Ελλάδα αντάξια του ιστορικού της υποβάθρου. Για μια Ελλάδα της Ευρώπης, σοσιαλιστική, ανθρώπινη και ανοιχτόμυαλη. Για μια Ελλάδα της προόδου και των μεταρρυθμίσεων, της δημοκρατίας

Ο Γιώργος Παπανδρέου απέτυχε και μαζί του απέτυχε και η Αριστερά στη χώρα μας. Απέτυχε γιατί ο ίδιος δεν είχε τις ιδιαίτερες ικανότητες να διαχειριστεί μια τέτοιου πρωτοφανούς μεγέθους κρίση σε χώρα και κόμμα. Απέτυχε γιατί την ώρα αυτής της κρίσης, έπεσε η σκιά του Ανδρέα πάνω στους ώμους του και τον συνέτριψε στα μάτια των Ελλήνων. Πόσο άδικο γι' αυτόν. Πόσο τραγικό.

Απέτυχε όμως πρώτα και κύρια το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής, που έγινε συνώνυμο των μεγάλων τομών στα δημόσια πράγματα, με ρηξικέλευθες θέσεις και πολιτικές, με νέα πρόσωπα, με ισχυρό και διατρητικό δημόσιο λόγο, με θέσεις και με προοπτική. Απέτυχε γιατί μεταμορφώθηκε το ίδιο στο κατεστημένο που έπρεπε να ανατρέψει, και βούλιαξε στα θολά νερά της επιτυχίας του.

Το ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε σε δύο βασικούς άξονες. Στην προσωπικότητα και τις ικανότητες του Ανδρέα Παπανδρέου ως ηγεσία και στις αρχές της 3ης Σεπτεμβρίου ως όραμα πολιτικής και δράσης του κομματικού του σχηματισμού. Αυτά είναι γνωστά σε όλους. Και έχουν αξιολογηθεί από την ιστορία επίσης

Γιατί όμως επανέρχομαι σε αυτά και γράφω για αυτά, ενώ σήμερα ζούμε και βιώνουμε δραματικές στιγμές για τη χώρα μας, που κανείς θα έλεγε-απαιτούν ακραία μέτρα-ακραίες λύσεις?

Γιατί έχω την άποψη και τη γνώμη, ότι οι αρχές της 3ης Σεπτέμβρη είναι οι διαχρονικά κατάλληλες πολιτικές βάσεις για μια εθνικά κυρίαρχη πολιτική, ανεξαρτήτως του ποιός ηγείται του Ελληνικού κοινοβουλίου. Άρα μιλάμε για ένα πολιτικό ευαγγέλιο, διαχρονικά αξιόπιστο και συνεπές, το οποίο επιβάλλεται να έχουν υπόψη τους όσοι πρεσβεύουν τις αξίες της Αριστεράς στην πατρίδα μας

Σήμερα δε, που ο τσαρλατανισμός, η εμπάθεια, η ανοησία και η ασχετοσύνη των κυβερνώντων του ΣΥΡΙΖΑ και των συνενόχων τους της ψευδεπίγραφης Αριστεράς, έχουν θέσει σε πρωτοφανή, δεινή κατάσταση, θεμελιώδη στοιχεία του πολιτεύματος, των θεσμών και -εντός ολίγου, φοβάμαι- της εθνικής μας κυριαρχίας στο ζωτικό χώρο της Ελληνικής επικράτειας, απαιτείται να ξαναθυμηθούμε κάποια πράγματα:

• Εθνική Ανεξαρτησία: Για μία Ελλάδα απαλλαγμένη από τα χρέη και τα μνημόνια, δηλαδή μια χώρα που θα ορίζει η ίδια την τύχη της, έχοντας τον έλεγχο των οικονομικών της. Απαιτείται και επιβάλλεται η αναδιοργάνωση της παραγωγικής της βάσης. Για μια Ελλάδα με ισχυρά σύνορα και κυρίαρχη θέση στα Βαλκάνια και την ΝΑ Ευρώπη. Επιβάλλεται η αναδιοργάνωση των Ένόπλων Δυνάμεων της, οι προτεραιότητες άμυνας και ασφάλειας εντός της Ευρώπης, η επανεκίνηση των διπλωματικών μας σχέσεων με τους εταίρους και συμμάχους με ΕΕ, ΝΑΤΟ και γείτονες

• Λαϊκή κυριαρχία: 'Αμεση Συνταγματική Αναθεώρηση και πλήρης ανεξαρτητοποίηση και αυτονόμηση των εξουσιών. 'Αμεσα διαχωρισμός Εκκλησίας και κράτους. Άμεσα κάθαρση της δημόσιας ζωής, της διαπλοκής, του πελατειακού συστήματος νομής της εξουσίας. Άμεση κατάργηση κάθε συνδικαλισμού που αλλοτριώνει τη φύση των εργασιακών διεκδικήσεων υπέρ μαφιόζικων συμφερόντων και μικροπολιτικής διαχείρισης. Άμεση αποκέντρωση και μεταφορά εξουσίας στις τοπικές κοινωνίες με δρακόντεια μέτρα απόδοσης ευθυνών και άμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Πλήρης κατάργηση της γραφειοκρατίας, διαφάνεια, δημοσιότητα σε κάθε νομοθετική παρέμβαση. Άμεση κατάργηση μονιμότητας ΔΥ, ενεργοποίηση νόμων για την ευθύνη βουλευτών και υπουργών

• Κοινωνική απελευθέρωση: Αναμόρφωση και εκσυγχρονισμός του δικαίου σε κάθε επίπεδο. Αναθεώρηση και επικαιροποίηση της νομοθεσίας και της λειτουργίας της δικαιοσύνης και της αστυνομίας. Εφαρμογή των νόμων και του Συντάγματος με κάθε κόστος για την προστασία των αδύναμων και των ασθενών κοινωνικών ομάδων. Άμεση κατάργηση των ανισοτήτων στην εργασία και του διαχωρισμού μεταξύ κράτους και ιδιωτικού τομέα. Άμεση αναθεώρηση φορολογικής πολιτικής. Άμεσα και υπαρκτά κίνητρα για startups στην επαρχία με επίκεντρο την αγροτική οικονομία υψηλής αξίας, τον τουρισμό πολυτελείας. Άμεση κατάργηση κάθε περιορισμού για την πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση, άμεση αναθεώρηση του σχολικού προγράμματος με έμφαση στην τεχνολογία.

• Δημοκρατική διαδικασία: Εκλογές κάθε 5 χρόνια. Ενίσχυση του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αναθεώρηση εκλογικών νόμων και πρόσβαση στις εκλογές από 16 ετών. Άμεσα δικαιώματα στους νόμιμους μετανάστες. Άμεσα κίνητρα για επαναπατρισμό των Ελλήνων του εξωτερικού. Εκσυγχρονισμός της διοίκησης. Άμεση προκύρηξη διαγωνισμών για τηλεοπτικές άδειες και ασυμβίβαστο μεταξύ της ιδιότητας του εκδότη και του επιχειρηματία άλλων οικονομικών δραστηριοτήτων.

Έγραψα μερικά παραδείγμα που όλοι θα μπορούσαν να τα σκεφτούν και να τα γράψουν

Δε διεκδικώ καμμιά πρωτοτυπία, ούτε κάποια καινοτομία, αντιθέτως, αναπαράγω πράγματα που έχουν ειπωθεί ξανά στο παρελθόν

Όμως το βασικό πρόβλημα σήμερα δε βρίσκεται στο πως θα ονομάσουμε το καινούργιο κόμμα ή ποιές κατευθύνσεις θα του δώσουμε. Ακόμα -αν θέλετε- πρόβλημα δεν είναι ούτε και ποιοί θα το στελεχώνουν και ποιοί θα το διοικούν

Το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι ποιούς ανθρώπους, ποιούς πολίτες και ποιούς Έλληνες θα εκπροσωπήσει ο εκάστοτε πολιτικός σχηματισμός

Το ΠΑΣΟΚ βλέπετε, τότε που φτιάχτηκε, απευθύνθηκε σε ένα εκλογικό σώμα που πραγματικά ήθελε κάτι καινούργιο σε σχέση με τον Καραμανλή και την δεξιά του παράταξη. Απευθύνθηκε δηλαδή σε μια υφιστάμενη λαϊκή βάση. Σε ανθρώπους που ήδη είχαν την εμπειρία μιας κατάστασης και ήθελαν να δοκιμάσουν μια άλλη πεπατημένη. Βασίστηκε επίσης σε μια οικονομία που παρότι δεν ήταν ανθηρή-αντιθέτως- δεν ήταν και κατεστραμμένη, ούτε και η χώρα ήταν στη διεθνή απομόνωση λόγω χούντας και Κυπριακού.

Σήμερα που όλα έχουν καταστραφεί, έχουμε πιάσει πάτο σε κάθε επίπεδο και το χειρότερο, όλοι και όλα έχουν δοκιμαστεί και αποτύχει, από τις λεγόμενες δυνάμεις της μεταπολίτευσης, τι να πεις και σε ποιόν να το πεις, που ο κόσμος έχει πλέον γυρίσει την πλάτη αηδιασμένος στο πολιτικό σύστημα?

Και ποιό πολιτικό σύστημα μπορεί σήμερα να παράξει κάποιο καινούργιο μηχανισμό η κάποια καινούργια ιδέα, τη στιγμή που οι ψηφοφόροι του είναι οι ίδιοι, πελάτες του? Και διαιωνίζεται συνεχώς το ίδιο πελατειακό σύστημα επειδή το αποτελούν μονάχα οι ίδιοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι ίδιοι συνταξιούχοι δημοσίου και ΔΕΚΟ?

Από εκεί λοιπόν πρέπει να ξεκινήσει η Αλλαγή, από τη διαρραγή και την κατάργηση αυτού του πελατειακού μηχανισμού που ευθύνεται (πολιτικοί και πολίτες) για την καταστροφή της χώρας μας

Το πρώτο βήμα, είναι η αποσύνδεση της πολιτικής ζωής από τα εργασιακά, κάτι που θυμίζω εγκαινίασε ο Ελευθέριος Βενιζέλος για εντελώς διαφορετικούς λόγους εκείνη την εποχή

Μόνο με αυτό τον τρόπο, θα κυλήσει καθαρό νερό και μετά από κάμποσο καιρό θα γίνει δυνατό να προκύψουν νέα πρόσωπα, νέες ιδέες και νέες πολιτικές προτάσεις που θα εκπροσωπούν ένα μεγαλύτερο κομμάτι των Ελλήνων. Και όχι μόνο όσους σχετίζονται με το κράτος, ούτε όσους κινούνται μονίμως ατιμώρητοι εντός του τέρατος της παραοικονομίας

Το καινούργιο ΠΑΣΟΚ και ο καινούργιος Ανδρέας, θα είναι τότε προϊόντα των συνθηκών αυτών

Και όχι κακέκτυπα και αναπαραγωγές μιας σάπιας πραγματικότητας που συνέχεια τινάζεται δημιουργώντας μεταστάσεις, έως ότου ξεψυχίσει για τα καλά.....







 

Μία νεά καλύτερη και φωτεινή ημέρα θα ξημερώσει

Τι περιμένετε δηλαδή να ακούσετε στο διάγγελμα Τσίπρα?

Ότι μας εξαπάτησε?

Το πρόβλημα δεν είναι ο -κάθε- Τσίπρας, αλλά η συνολική διαχείριση της πορείας της χώρας μας κατά την ιστορική της διαδρομή μέσα στο χρόνο, άλλοτε σε ανάπτυξη και άλλοτε σε κρίση

Μέχρι σήμερα έχουμε δει πολλές κρίσεις και πολλές φορές επίσης την επάνοδο της κατάστασης σε καλύτερες μέρες, με νέα πρόσωπα, νέες προτάσεις, νέες λύσεις που δίνουν το έναυσμα για μεγάλες εθνικές επιτυχίες

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και μαθηματικά βέβαιο, ότι ο πόνος των ημερών που ζούμε είναι προσωρινός (πάντα μέσα στο ιστορικό πλαίσιο-αυτό μπορεί να σημαίνει πέντε ή δεκαπέντε χρόνια), ενώ η κατάσταση σταδιακά θα εκτονωθεί και μια νέα εποχή θα ξεκινήσει

Νέα εποχή, με νέα πρόσωπα, με νέους ηγέτες και συσχετισμούς που θα οδηγήσουν τη χώρα προς την κατεύθυνση της πραγματικής της μοίρας, δηλαδή την σύγκλιση με την ανεπτυγμένη Ευρώπη και την ανάδειξη της σε μια χώρα θεμέλιο για την Ολοκλήρωση

Η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από παταγώδεις αποτυχίες και τεράστιες επιτυχίες

Σήμερα ζούμε την ύφεση, μετά από 40 χρόνια ανάπτυξης και ευημερίας. Πολλοί θα έλεγαν ότι αργήσαμε κιόλας να πέσουμε, να ολισθήσουμε προς την άρνηση και την αποδόμηση

Ίσως το αναπόφευκτο να καθυστέρησε μερικά χρόνια, λόγο της στήριξης της Ευρώπης, όμως κακά τα ψέματα, η Ελλάδα κατέρρευσε διότι έπαιξε ένα παιχνίδι πολύ πιο πάνω από τις πραγματικές της δυνατότητες προσαρμογής και υλοποίησης, όλων αυτών των φιλόδοξων σχεδίων, των κατά καιρούς ηγετών της

Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως πρέπει να χαμηλώσουμε τον πήχη των επιδιώξεων μας. Πως πρέπει να αισθανόμαστε ντροπή ή αποτροπιασμό που αποτύχαμε. Πως πρέπει να στραφούμε στην ενδοσκόπηση και την εσωστρέφεια και να αρνηθούμε να αλλάξουμε πορεία, αναθεωρώντας τη στρατηγική μας

Όχι. Αυτό θα ήταν η πραγματική εθνική καταστροφή.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε, από αύριο κιόλας, είναι μια σε βάθος ανάλυση της κατάστασης και μια γενναία αυτοκριτική.

Όλοι μαζί. Οι πολίτες πρώτα και κύρια, εμείς οι ίδιοι

Μην περιμένετε να κάνουν οι άλλοι, όσα δεν κάνετε εσείς για τον τόπο σας. Πρέπει εσείς, εμείς, όλοι μας να απαιτήσουμε την αλλαγή. Η αλλαγή ανήκει στον Ελληνικό λαό, ο οποίος είναι ο μοναδικός κυρίαρχος αλλά και μοιραίος ταυτόχρονα παράγων, αυτού του τόπου

Αυτός, κυβερνά, αυτό τον τόπο, κύριε Κωνσταντίνε Καραμανλή. Στο τέλος της ημέρας, ο Ελληνικός λαός είναι αυτός που μιλά ή σιωπά. Πέρα και πάνω από τα προσκήνια και τα παρασκήνια.

Ο Ελληνικός λαός είναι καταδικασμένος να πρωταγωνιστεί, να ανοίγει νέους δρόμους σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, σαν τον Προμηθέα Δεσμώτη. Να κομίζει "καινά δαιμόνια" σε θεσμούς, πρόσωπα και ήθη. Και τελικά να αναβαπτίζεται από τις στάχτες του σαν τον μυθικό Φοίνικα και να ατενίζει ένα καλύτερο μέλλον

Μην απελπίζεστε.

Απαιτείται όμως σύνεση και προπάντως ΓΝΩΣΗ και πολύπλευρη ενημέρωση

Η εποχή που θα ξημερώσει, θα βρεί την Ευρώπη ενωμένη και πανίσχυρη και την Ελλάδα σε νέες ράγες να οδηγεί τις εξελίξεις

Να έχετε και να έχουμε εμπιστοσύνη. Να έχετε και να έχουμε πίστη. Όλα όσα συμβαίνουν τα περιμέναμε. Τα γνωρίζαμε. Γιατί γνωρίζαμε τους παίκτες και τα συμφέροντα τους. Γιατί γνωρίζαμε ότι όλα αυτά έχουν γίνει ξανά στο παρελθόν και θα ξαναγίνουν στο μέλλον

Όλα κάνουν τους ίδιους κύκλους, όσο ο Έλληνας είναι διχασμένος ανάμεσα σε αυτό που αφήνει πίσω του, την ανατολίτικη και παραδοσιακή του φορεσιά, και το καινούργιο που βαθιά επιθυμεί να κατακτήσει, την προσαρμογή και την ένταξη σε έναν κόσμο σύγχρονο και προοδευτικό

Είμαι αισιόδοξος, παρότι στεναχωρημένος και κουρασμένος

Γιατί επιτέλους, τον φάγαμε τον Γαϊδαρο, έστω και αν η ουρά του παραήταν....Τσίπρα

Ημέρα νίκης, ημέρα ελπίδας

Ήδη από το 2009, όταν εξελέγη πρωθυπουργός της χώρας ο Γιώργος Παπανδρέου, έγραφα ότι το ποτάμι της Αλλαγής, των μεταρρυθμίσεων δεν έχει επιστροφή.

Πολύς καιρός πέρασε, μεγάλα και σπουδαία γεγονότα μεσολάβησαν, εξελίξεις και ανατροπές που έφεραν την πατρίδα μας σε θέση ακόμα πιο δυσχερή, από την εποχή που χρειάστηκε να καταφύγουμε στη στήριξη της Τροϊκα ώστε να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία.

Με αυτοκριτικό πνεύμα συνέχισα να αρθρογραφώ, σκιαγραφώντας ορισμένες κρίσιμες πτυχές του Ελληνικού προβλήματος. Ενός ιστορικού προβλήματος που διαπλέκεται σε κάθε έκφανση του υλικού και πνευματικού μας βίου, ιδιωτικού και δημόσιου. Που τελικά αποτελεί το στόχο κάθε πολιτικής που σέβεται τις αρχές της δημοκρατίας, αλλά και που τιμά την μακραίωνη παράδοση της χώρας στις ανοιχτές και συμμετοχικές διαδικασίες για την ανάδειξη και την εμπέδωση νόμων και ισοπολιτείας.

Έγραφα με πλήρη γνώση των συνθηκών που επικρατούσαν, ότι "θα πρέπει κάποια στιγμή να στοχαστούμε συλλογικά, σαν άνθρωποι και σαν Έλληνες, να ρωτήσουμε τον καθρέφτη, τι ακριβώς θέλουμε, ποιοί είμαστε και που βαδίζουμε"

Πολλοί με λοιδωρούσαν, πολλοί με χαρακτήριζαν γραφικό και επίμονο δίχως λόγο. Πολλοί ταύτιζαν τις ανησυχίες μου με τις ανησυχίες ενός σαθρού και διεφθαρμένου πολιτικού καθεστώτος που αγωνιούσε για μια επιβίωση στα όρια του εξευτελισμού, όπως ακριβώς η ένδεια φέρνει τον αλληλοσπαραγμό και αποκαλύπτονται τα πραγματικά πρόσωπα όσων παριστάνουν τους ηθικούς και τους δημοκράτες.

Όμως πίστευα και πιστεύω στην Αλλαγή. Η Αλλαγή ανήκει στον Ελληνικό λαό και μόνο. Η Αλλαγή είναι μια διαδικασία που προϋποθέτει τη μετάλλαξη, τη μετουσίωση, την αυτόβουλη παραίτηση από το παρελθόν προς όφελος ενός καλύτερου μέλλοντος. Αυτό όμως, απαιτεί θυσίες. Απαιτεί αγώνα και κόπο και κυρίως απαιτεί ΟΡΑΜΑ και ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ. Και έστω κι αν από ανάγκη μερικοί σήμερα μόλις, συνειδητοποιούν πως για να μπούμε σε τροχιά εθνικής ανεξαρτησίας, λαϊκής κυριαρχίας, κοινωνικής απελευθέρωσης και δημοκρατικής διαδικασίας χρειάζεται ανένδοτος αγώνας με όχημα τις αξίες και τα πιστεύω μας, ας είναι. Κάλιο αργά παρά ποτέ.

Ήμουν από αυτούς που εξαρχής είχαν μεγάλες απαιτήσεις από το Γιώργο Παπανδρέου. Απαιτήσεις σε κάθε επίπεδο. Στο πρόσωπο του είδα έναν καθαρό και ηθικό πολιτικό άνδρα με τη γνώση και τη βούληση να αλλάξει και να ανασκευάσει τα όσα ανομήματα συντελέστηκαν με βιτρίνα το ΠΑΣΟΚ του αείμνηστου πατέρα του. Με το θάρρος και την ελπίδα να αφήσει το στίγμα του σε μια προσπάθεια να εκσυγχρονιστεί πραγματικά η δημόσια διοίκηση με καινοτόμες ιδέες και άφθαρτα πρόσωπα. Με παρεμβάσεις, με ομιλίες, με ρωμαλέα στρατηγική και τομές σε κάθε επίπεδο. Με συμμετοχική δημοκρατία, με ανοιχτή γραμμή προς το λαό, προς την Ευρώπη, προς το διεθνές περιβάλλον.

Όμως αυτό, δεν κατέστη δυνατό για διάφορους λόγους.

Λόγους προδοσίας, λόγους κόμματος, λόγους πρωτοφανών ιστορικών συνθηκών, λόγους ανθρώπινους και κοινούς.

Το 2013 σου έγραφα Γιώργο ότι σε ψάχνω: "Ψάχνω εσένα για να σου δώσω το μήνυμα ότι πρέπει να επιστρέψεις στα δημόσια πράγματα και να ιδρύσεις ένα νέο κίνημα που θα βασίζεται στις αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη. Πέρα και πάνω από το ΠΑΣΟΚ. Χρειαζόμαστε κάτι καινούργιο και όχι φυσικά την κεντροαριστερά έτσι όπως υποκριτικά την ευαγγελίζονται τα απομεινάρια του παλιού καθεστώτος.."

Σήμερα, με μεγάλη συγκίνηση και αισθήματα προσωπικής δικαίωσης, γίνομαι μάρτυρας της επιστροφής του Γιώργου Παπανδρέου στην πολιτική, έτσι όπως ονειρεύτηκα πως αυτό θα γίνει.

Εμείς όλοι που πιστέψαμε, που θελήσαμε, που ΑΠΑΙΤΗΣΑΜΕ τη δημιουργία ενός πολιτικού χώρου που θα εκφράζει τις γνήσιες αγωνίες μας, τις αγωνίες των νέων ανθρώπων της Ελλάδας που θέλουν την πρόοδο και τη δημοκρατία, σήμερα βροντοφωνάζουμε δίπλα στον Γιώργο Παπανδρέου

ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ, από αύριο, 3 του Γενάρη!

Η Αλλαγή ανήκει στον Ελληνικό Λαό

Για μια ακόμη φορά, βρισκόμαστε σε μια ταραχώδη περίοδο εκλογών

Το σύστημα της διαφθοράς για να επιβιώσει, έχει μεταμφιεστεί, έχει μεταλλαχθεί σε φιλικότερες προς το κοινό αίσθημα μορφές

Έχει εγκαταλείψει το σώμα του ΠΑΣΟΚ, το κεφάλι της Νέας Δημοκρατίας, τα χέρια και τα πόδια της παλιάς Αριστεράς

Έχει γίνει λιγάκι Ελιά, λιγάκι Ποτάμι, λιγάκι ΣΥΡΙΖΑ, λιγάκι Χρυσή Αυγή. 

Λίγος ήλιος, λίγο θάλασσα και ένα αγόρι (ο Αλέξης)

Προσπαθώ να μεταδώσω το μήνυμα στους φίλους μου, να τους πείσω

Αυτό το σύστημα, το σύστημα που δεν αφήνει την Ελλάδα να αποκτήσει μορφή σύγχρονου Ευρωπαϊκού κράτους, είναι ίδιο κι απαράλλαχτο, από τον εμφύλιο και μετά

Αυτό το σύστημα, ένα άχρωμο και αδιαμόρφωτο σώμα, μια μάζα, μια άμορφη οντότητα χωρίς χαρακτηριστικά, είναι ο ιός που μπολιάζει κάθε καινούργια πολιτική πρόταση, κάθε νέο πολιτικό, κάθε καινούργια σελίδα που χρειάζεται να ανοίξει στην ιστορία μας

Αυτό το σύστημα, το κατεστημένο, δηλαδή η δεξιά (ο επίσημος εκπρόσωπος της αντίδρασης στο καινούργιο, τάχα μου υπέρ μιας αμφισβητήσιμης ιδέας περί "αξιών" και "σταθερότητας") είναι το καθεστώς στην Ελλάδα. 

Το καθεστώς που δεν ανατρέπεται. Που δεν ανατράπηκε ποτέ. Που δεν θα ανατραπεί ούτε και σε αυτές τις εκλογές

Από που προέρχεται η δύναμη του καθεστώτος στην Ελλάδα? Από δύο πηγές

1. Από την αμάθεια και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο του Έλληνα, που δεν έμαθε ποτέ να είναι πολιτικό ον, αλλά έμαθε να είναι πάντοτε πολιτικός ραγιάς. Δηλαδή μέτοχος στο ρουσφέτι-εξυπηρέτηση. Έμαθε πάντοτε να είναι ένας μικροπρεπής εγωίσταρος και να κάνει μεγάλη φασαρία για μικρά πράγματα, ενώ τα σπουδαία αδυνατεί να τα συλλάβει και να τα αξιολογήσει. Σαν κακομαθημένο παιδάκι που με τις φωνές νομίζει ότι θα φάει περισσότερες καραμέλες

2. Από την απουσία οργάνωσης, σχεδιασμού, προτυποποίησης, στοιχειώδους μάνατζμεντ (μεταξύ άλλων το μάνατζμεντ αφορά τον έλεγχο και την αξιολόγηση κάθε διαδικασίας) του κράτους, που λειτουργεί και κυβερνάται χύμα και όπως κάτσει, από ανθρώπους άσχετους και κακόπιστους. Με αποτέλεσμα οι διαδικασίες της δημοκρατίας, είτε να είναι ημιτελείς, είτε ατελείς, είτε να μην εξυπηρετούν τις σύγχρονες απαιτήσεις σωστά, με αποτέλεσμα, ούτε ανανέωση να υπάρχει στο κράτος, ούτε το κράτος να βοηθά τον πολίτη, αλλά να έχει γίνει μια μεγάλη Χίμαιρα, ένας εχθρός της κοινωνίας

Αυτά τα δύο παραπάνω στοιχεία, οι δύο πυλώνες που ανάφερα, είναι ο λόγος που στην Ελλάδα τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Παρά, τα ίδια και τα ίδια γίνονται μια ζωή, μέχρι να φτάσουμε στην εκάστοτε επόμενη κρίση, μέχρι να ανακάμψουμε, μέχρι να κλείσουμε και να ανοίξουμε τον κάθε επόμενο κύκλο μας

Ποιές είναι οι προτάσεις των κομμάτων, των υποψήφιων δημάρχων, των περιφερειαρχών, των βουλευτών, των ευρωβουλευτών για να αντιμετωπιστούν αυτά τα βασικά ζητήματα? 

Και να αλλάξει η Ελλάδα? Και να περιοριστεί το κατεστημένο της συντήρησης όλο και περισσότερο

Και να προετοιμαστεί, να δρομολογηθεί και να επιτευχθεί η Αλλαγή, προς όφελος του Ελληνικού λαού?

Δεν υπάρχουν προτάσεις κύριοι

Αυτό που παρακολουθούμε, είναι άλλος ένας γύρος παροχολογίας από τη μία και ρουσφετολογίας από την άλλη. Και είναι εντυπωσιακό που έχει κατέβει στις εκλογές η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα, γιατί πιστεύουν ακόμα ότι μπορούν να υφαρπάξουν 30 αργύρια από το δισάκι της χρεοκοπημένης μας πατρίδας. Η να παρέχουν μέρος των 30 αργυρίων, για να εξαγοράσουν ψήφους από τους τζουτζέδες πελάτες τους

Ασχολούνται με το ναζισμό, το φασισμό, το σοσιαλισμό, τον Ευρωπαϊσμό ή τον απομονωτισμό, δηλαδή ασχολούνται με πολιτικές θεωρίες που επικαλούνται διάφοροι μαρκετίστες της πολιτικής, στα λόγια, στη θεωρία, για να πλασάρουν τον εαυτό τους και να κάνουν δημόσιες σχέσεις. Για να παρουσιαστούν ως φορείς οι ίδιοι, νέων προτάσεων και "εναλλακτικών" επιλογών. 

Καλά δεν έχουν βαρεθεί? Καλά εσείς όλοι, οι πολίτες, οι Έλληνες, ακόμα δεν έχετε βαρεθεί να ακούτε θεωρίες και λόγια που σε κανένα μέρος της Ευρώπης δεν ακούγονται, γιατί πέφτουν λεμονόκουπες και ντομάτες?

Καλά δεν αντιλαμβάνεστε, το χαμηλό επίπεδο και την εντελώς άσχετη θεματολογία την οποία ανακινούν οι πολιτικοί για να τραβήξουν την προσοχή σας? Πουθενά αλλού δε γίνονται αυτά

Οι Έλληνες καταναλώνουμε συναίσθημα, ενώ η πολιτική αφορά την ψυχρή στρατηγική. Γι αυτό και δεν πρόκειται να πετύχουμε ποτέ εθνικούς στόχους και να αλλάξουμε, μέσω της πολιτικής

Τουλάχιστον βλέπουμε κάποια νέα φαινόμενα στην Ελλάδα. Βλέπουμε μεγάλους επιχειρηματίες που για τους δικούς τους λόγους εμπλέκονται με τα κοινά. Ανοιχτά πλέον και δίχως αναστολές. 

Και το κάνουν γιατί πολύ απλά ξέρουν καλύτερα, ότι ο κόσμος έχει απαξιώσει τους μεσάζοντες. Δεν πείθεται. Στέλνει την ψήφο του για να εκδικηθεί. Για να ρίξει μαύρο σε όσους πιστεύει ότι τον γέλασαν. 

Όμως η Αλλαγή, ανήκει στον Ελληνικό Λαό

Δηλαδή τα πράγματα θα αλλάξουν μονάχα εφόσον ο Ελληνικός Λαός το θελήσει

Δεν αναφέρομαι στις δημοκρατικές διαδικασίες, που έχουν ατονήσει. Δηλαδή τις εκλογές, τα δημοψηφίσματα, τα exit poll, τα κοινοβούλια και τα υπουργεία. 

Δυστυχώς όλους αυτούς τους θεσμούς τους κανιβάλισαν τα πολιτικά κόμματα της μεταπολίτευσης, όλα ανεξαιρέτως

Ο Ελληνικός Λαός πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του αποφασιστικά, ώστε να μπορέσει να ορίσει τη μοίρα του

Και με αυτή την ουτοπική ευχή, κλείνω αυτό το σύντομο σημείωμα

Καλή επιτυχία!

Η βία είναι σημάδι της αλλαγής

Aυτό που δίχως αμφιβολία πρέπει όλοι να παραδεχτούμε, είναι πως τα πράγματα αλλάζουν

Εδώ και κάμποσο καιρό δεχόμαστε αφόρητη πίεση από την Τροϊκα, ώστε να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, να ξεπεράσουμε τις αδράνειες και να ξεμπλοκάρουμε τη δυναμική της οικονομίας μας. Όταν λέω δυναμική δεν αναφέρομαι στα πακέτα εκατομμυρίων που αφορούν την επιβίωση και τη διάσωση του δημόσιου τομέα. Αναφέρομαι στην ιδιωτική πρωτοβουλία, που είναι μοχλός ανάπτυξης για κάθε δυτική κοινωνία που λειτουργεί με όρους καπιταλισμού

Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, κάτω από το βάρος των εξελίξεων αυτών, έχει μεταλλαχτεί ραγδαία και σταδιακά τα παραδοσιακά κόμματα εξαφανίζονται, έχοντας -δικαίως- αναλάβει το βάρος και την ευθύνη των έκτακτων περιστάσεων στις οποίες περιδινεί η χώρα. Δεν είναι πως αυτό επιθυμούσαν. Όμως η ιστορία είναι αμείλικτη με τις ευκαιρίες. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, είχαν πολλές τέτοιες να προσφέρουν σημαντικό έργο στον τόπο και να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τους Έλληνες. Προτίμησαν όμως την άγρα κομματικών ψήφων, την ενίσχυση μιας οικονομίας παρασιτισμού και διαφθοράς, διαιωνίζοντας αρρωστημένες καταστάσεις, εξωθώντας τελικά το πολιτικό τους τέλος, μακρύτερα στο χρόνο.

Γιατί ότι έχει αρχή, έχει και τέλος, εφόσον δεν αφουγκράζεται και δεν προσαρμόζεται στην πραγματικότητα. Αυτός είναι ο λόγος που τα παραδοσιακά κόμματα εξαφανίζονται αργά και βασανιστικά, χωρίς κανένας στην πράξη να τα νοσταλγεί. Και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, ήταν για πολύ καιρό τα υψηλά τείχη που κρατούσαν προστατευμένο ένα μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας εντός τους, λειτουργώντας ως φίλτρα που αλλοιώνουν την πραγματική εικόνα του κόσμου και φιλτράρουν τις "ενοχλητικές" πληροφορίες που μπορούν να "ταράξουν" τον ηθελημένο λήθαργο στον οποίο οι ίδιοι οι πολίτες είχαν περιπέσει. Τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, παγιώθηκαν σε θέσεις που πια δεν υφίσταντω πουθενά, έχοντας ιδεολογικά ξεπεραστεί από τα καινούργια δεδομένα, πράγμα που επί της ουσίας συνεπάγεται την ολοκληρωτική αδυναμία ερμηνείας και αφομοίωσης του παρόντος με όρους πολιτικής.

Όταν τελικά η χρεοκοπία επήλθε, δεν αρκούσε (και ακόμα δεν αρκεί) μια καλή κάθετη και οριζόντια οργάνωση σε όλη την επικράτεια, για να μείνουν "ζωντανοί" οι ψηφοφόροι, που τελικά μόνο για τα λεφτά και τις θέσεις ενδιαφέρονται, και ουδόλως για όσα στην ουσία πρέπει να αντιπροσωπεύει ένας πολιτικός σχηματισμός.  Η χρεοκοπία απλώς αποκάλυψε ότι στη θέση των παραδοσιακών σχηματισμών υπήρχαν μονάχα κουφάρια, που απλά κάποιος φρόντιζε να μπογιατίζει ώστε να μην φαίνονται παλιά. Το πλιάτσικο από τα  ίδια τα στελέχη τους, ο κανιβαλισμός εκ μέρους των ψηφοφόρων που ζητούσαν (και ζητούν) ολοένα και περισσότερα προνόμια, είτε με τη μορφή των συνδικαλιστών, είτε με τη μορφή άλλων "προσκείμενων" συντεχνιών, η απαξίωση τελικά στην πράξη, των όσων η θεωρία υποτίθεται πως ευαγγελίζεται, οδήγησαν σε αυτό το άσχημο τέλος την μεταπολίτευση.

Τι συμβαίνει τώρα? Στη θέση του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με την ενσωμάτωση ΠΑΣΟΚικών δομών στρέφεται προς περισσότερο κεντρώες θέσεις και μοιραία οι ανακατατάξεις στο εσωτερικό του, οφείλονται στην χρεία για ένα ισχυρό πολιτικό φορέα που θα αντικαταστήσει σε λίγο καιρό την σημερινή συγκυβέρνηση. Για να το θέσω πιο απλά. Δε γίνεται αλλιώς, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, έτσι ώστε να μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συνομιλεί με τους δανειστές, άρα να παίρνει λεφτά και χρόνο προς όφελος του και κατ επέκταση προς όφελος της κοινωνίας. Από την άλλη μεριά στη θέση της Νέας Δημοκρατίας εμφανίστηκαν δύο δεξιότεροι σχηματισμοί που πλήρως εκφράζουν τις τάσεις της εποχής, έτσι όπως η δεξιά πάντοτε τις χειριζόταν. Από τη μία η λαϊκή και λαϊκίστικη δεξιά των μεσαίων εισοδηματικά και πολιτιστικά κοινωνικών τάξεων της Ελλάδας, στο πρόσωπο του Καμμένου και των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Από την άλλη το ακτιβιστικό κομμάτι της ακροδεξιάς στο όνομα της Χρυσής Αυγής, που στους κόλπους της κρύβει χουντικούς, βασιλόφρονες, αντιδραστικούς, παραστρατιωτικούς, αλλά και μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων που ανήκουν στην κατηγορία των μη προνομιούχων, των χαμηλότερων κοινωνικά τάξεων της χώρας.

Ας μην κρυβόμαστε, στη ρίζα τους οι μηχανισμοί και τα συστήματα παραμένουν αμετάβλητα. Και η αλλαγή δεν οφείλεται σε διαδικασίες εξέλιξης ή ωριμότητας της πολιτικής και της κοινωνίας, αλλά σε διαδικασίες εκτάκτου ανάγκης, δηλαδή κατάρρευσης και βιαστικού μπαλώματος που πρέπει να γίνει ώστε να εκτονωθούν οι καταστάσεις.

Η βία, είναι το αποτέλεσμα αυτής της πορείας, και γίνεται ορατή απροκάλυπτα, με κάθε τρόπο. Σε δημόσιες και ιδιωτικές εκφράσεις, σε κοινωνικές και ατομικές οντότητες. Η βία δεν είναι το ξύλο στο δρόμο, είναι ο απόηχος των συνεπειών που έχουν όλα τα μέτρα και οι προσαρμογές στα καινούργια -έξωθεν επιβληθέντα- δεδομένα της οικονομίας μας. Η βία είναι αποτέλεσμα της πίεσης για αλλαγές, σε μια κοινωνία που παραμένει αμετάβλητη, εντός των τειχών του προστατευτισμού, ανήμπορη να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει και που ακριβώς πηγαίνουμε. Και αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στην απουσία πολιτικής ιδεολογίας που να συμβαδίζει με τους μύχιους πόθους και το όραμα που έχουν οι Έλληνες οι οποίοι εξετράφησαν τόσα χρόνια σε συνθήκες χαλαρής δημοκρατίας, κοινωνικής ανόδου και υλικής ευμάρειας.

Θα δούμε σε σύντομο χρονικό διάστημα εξελίξεις σε διάφορα επίπεδα. Πολιτικές συμμαχίες που θα "κάνουν χωριό" και άλλες που θα σπάσουν και θα σχηματιστούν νέες. Τα κόμματα που γνωρίζαμε θα εξαφανιστούν και νέα δεδομένα θα έρθουν στο προσκήνιο, νέα πρόσωπα που ίσως να ξεγελάσουν την κοινωνία, αποκρύπτοντας περίτεχνα, τις παρόμοιες τακτικές, ήθη και μεθόδους που αναπαράγουν σε άλλη κομψότερη συσκευασία -παρόμοιες με του παρελθόντος- πρακτικές και τάσεις. Η ανάγκη για εξεύρεση μιας νέας εσωτερικής ισορροπίας, που θα υποχρεωθεί να συνυπάρχει σε ένα Ευρωπαϊκό περιβάλλον με υψηλές απαιτήσεις, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε συγκερασμό τάσεων και στην επικράτηση όσων υποστηρίζουν βιώσιμες και λογικές ρεαλιστικές προτάσεις, σε συνδυασμό με τη στήριξη των εταίρων μας του Νότου.

Έτσι τελικά, από τα άκρα θα συγκλίνουμε ξανά προς το κέντρο και ένας ακόμη κύκλος θα έχει κλείσει.

Το θέμα είναι, να αποφύγουμε την εκτροπή από τη νομιμότητα (κάτι που επιδιώκεται συστηματικά τον τελευταίο καιρό από συγκεκριμένα κέντρα) που θα παραπλανήσει το λαό, πως συνιστά προάγγελο καλύτερων ημερών, ενώ στην πράξη θα είναι η αρχή μιας μεγάλης καταστροφής, κοινωνικού διχασμού, αντιπαραθέσεων και μίσους, που μόνο στην Ελλάδα θα κάνουν κακό και σε κανέναν άλλο.