Πέρα και πάνω απ όλα που συμβαίνουν τριγύρω μας, και που ο καθένας καλείται να ερμηνεύσει με το δικό του τρόπο και τις δικές του πεποιθήσεις, θα ήθελα να σταθώ σε κάποια συμπεράσματα που έχω βγάλει με τον καιρό
Όχι σήμερα, όχι εξαιτίας της κρίσης. Ήδη από το 2007 είχα γράψει πως πρέπει να στραφούμε σε ένα άλλο μοντέλο ζωής, εμείς εδώ στην Ελλάδα. Όχι σε επίπεδο διαχείρισης της οικονομίας (αλίμονο δεν έχω τέτοιες γνώσεις) αλλά επειδή έβλεπα τριγύρω μου οτι είχαμε παρεκτραπεί για τα καλά προς μια κατεύθυνση χωρίς επιστροφή.
Λυπάμαι που μιλώ απαισιόδοξα και μελαγχολικά, που δε βλέπω πρόοδο και ανάπτυξη, που δε βλέπω τίποτα να αλλάζει πραγματικά. Όμως έτσι είμαι, δε μπορώ να κρύβω τα όσα με τα μάτια μου και τις αισθήσεις μου αντιλαμβάνομαι. Βίτσιο είναι αυτό, το ξέρω.
Η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να σηκώσει κεφάλι, για τον απλό, απλούστατο λόγο ότι είναι μια μικρή χώρα. Δηλαδή μια χώρα ανίσχυρη, αδύναμη και φτωχή, τόσο εντός, όσο και εκτός συνόρων. Το επίτευγμα που έχει να δείξει η πατρίδα μας αφορά ένα ένδοξο και πλούσιο παρελθόν που πραγματικά σηματοδότησε τον παγκόσμιο πολιτισμό. Μεταλαμπάδευσε φωτεινό πνεύμα παιδείας και γραμμάτων ως τα πέρατα της υφηλίου.
Δεν αποδέχομαι μοιρολατρικά την "τύχη" μας αυτή. Δεν αποδέχομαι πως επειδή είμαστε μικροί και ανίσχυροι δεν έχουμε ρόλο στην περιοχή, εντός της Ευρώπης, πάνω στον πλανήτη Γη. Αντιθέτως. Καταλαβαίνω πως τα πολλά και σοβαρά πλεονεκτήματα και τις ιδιαιτερότητες της μοναδικής μας κουλτούρας και της ξεχωριστής μας παράδοσης, θα πρέπει να τα βάλουμε σε πρώτο πλάνο κάποτε, ώστε να ελπίζουμε πως θα αλλάξει η μοίρα μας. Και να εξαργυρώσουμε ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στην κλίμακα της εμβέλειας μας.
Αυτό για να συμβεί όμως, χρειαζόμαστε σωστές προτεραιότητες. Ιεράρχηση και στόχους. Και αυτά όλα είναι απορρέοντα ανθρώπων που προβληματίζονται και αναζητούν καθημερινά το καλύτερο στη ζωή τους. Είναι θέματα που τα διαχειρίζονται οι εκάστοτε ηγεσίες κάθε χώρας. Όχι μόνο οι εμφανείς πολιτικές, αλλά κυρίες όσες δρούν στα παρασκήνια. Τόσο οι οικονομικές ελίτ, όσο και οι πνευματικές.
Στην Ελλάδα σήμερα όλα γίνονται στην τύχη. Τίποτα δεν είναι οργανωμένο διότι κανείς δεν έχει το θάρρος να ανοίξει δημόσιο διάλογο για να αποτιμήσει την παρούσα κατάσταση της χώρας σε κάθε επίπεδο. Να χαράξει δηλαδή μια τελική γραμμή, να οριοθετήσει τα γεγονότα που έχουν συντελεστεί αμετάκλητα (πχ τη χρεοκοπία της χώρας) και να προτείνει πως η χώρα θα βαδίσει προς το μέλλον.
Στην Ελλάδα σήμερα, για παράδειγμα, δε λειτουργούν υποδομές (η υπολειτουργούν χαρακτηριστικά) που είναι αυτονόητη η παρουσία και η θετική τους συνεισφορά σε όλες τις πολιτισμένες οντότητες του Δυτικού κόσμου (στον οποίο ανέκαθεν ανήκαμε). Για να δουλέψει ένα κράτος. Για να ενεργοποιηθεί το υλικό και άυλο δυναμικό του. Για να γίνει δυνατή η εκμετάλλευση του και η απόδοση αποτελεσμάτων από την εκμετάλλευση αυτή. Απλά πράγματα. 1 κι ένα κάνει 2
Στην Ελλάδα σήμερα, για να δώσω παράδειγμα για τις υποδομές, η συζήτηση δεν είναι για το κατα πόσον η δημόσια συγκοινωνία είναι αποτελεσματική για τον πολίτη και άρα λειτουργική για την κοινωνία. Γίνεται συζήτηση για το αν θα λειτουργήσει καλύτερα όντας σε δημόσια διαχείριση ή σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Να με συγχωρείτε, αλλά όσο οι ιεραρχήσεις και οι προτεραιότητες μας είναι τέτοιες, ποτέ δεν πρόκειται να πάμε μπροστά. Πρέπει να ξεκινάμε ΠΑΝΤΟΤΕ από την ουσία των πραγμάτων, δηλαδή την αποτελεσματικότητα, την ωφέλεια, την ανταποδοτικότητα και μετά να φτάνουμε στη διαχείριση και τους διαχειριστές. Αυτό ακριβώς εννοώ όταν αναφέρομαι στην Ελλάδα με όρους μικρού κράτους, ανίσχυρου και καταδικασμένου να σύρεται έρμαιο της μοίρας του.
Για να γίνεις μεγάλος, πρέπει να σκέφτεσαι και να ονειρεύεσαι, ωσάν μεγάλος. Αυτό ισχύει για τους ανθρώπους, αλλά και τις κοινωνίες
Εμείς σήμερα, το 2013, δεν έχουμε καταφέρει να σκεφτούμε πιο μακριά από το μικρόκοσμο μας, αναδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πόσο μοιρολάτρες είμαστε.
Ψάχνουμε να βρούμε σε ποιά μοίρα να χωρέσουμε, ενώ ποτέ δεν ασχολούμαστε να φτιάξουμε τη δική μας----όπως κάποτε έπρατταν οι πρόγονοι μας.....
