Όταν βρέχει. (Ποίημα της Κλαίρης)

Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, μαζί με τις σταγόνες.
Στο πρόσωπό μου να κυλάς, να πέφτεις στο λαιμό μου.
Και στης βροχής της μυρωδιές, να μπλέκεται η δικιά σου.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, μόλις θα σκοτεινιάζει.
Στην άχνα από το τζάμι μου, να γράφεις το όνομα σου.
Να μπαίνεις στα σεντόνια μου, να νιώθω το κορμί σου.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, που πιάνει εκείνη η ψύχρα.
Το πρόσωπό μου να κρατάς, και με τα δυο σου χέρια.
Να μην κοιτάζω τη βροχή, να βλέπω μόνο εσένα.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, όταν διψά το χώμα.
Κι όπως ρουφάει τη βροχή, να πίνω τα φιλιά σου.
Να είσαι εσύ ο κόσμος μου, εσύ κι η αγκαλιά σου.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, που κρύβονται τα πάντα.
Να νιώθω την ανάσα σου, στ' αυτί μου να αχναίνει.
Και να κρατάς το χέρι μου, μέχρι που ξημερώνει.

Ενός λεπτού σιγή

Σήμερα το κράτος εκτέλεσε ένα μαθητή 15 ετών.
Σήμερα η δημοκρατία απέδειξε ότι είναι μια λέξη που αφορά την ιστορία, που δενπρόλαβε να διδαχτεί ο νεκρός, στα σχολικά βιβλία.
Σήμερα όλοι μας έχουμε στα χέρια, το αίμα ενός παιδιού, που του είπαμε ψέματα ότι μπορεί να κυκλοφορεί στο κέντρο της πρωτεύουσας ελεύθερα, να εκφράζεται ελεύθερα, να γελά στα μούτρα των μπάτσων της ζωής του και να μπουγελώνει με την αθωότητα του τα περιπολικά της συνείδησης του.
Σήμερα η Ελληνική σημαία υποστέλλεται στον ιστό της ντροπής, της ξεφτίλας, της ανικανότητας, του βολέματος, του "μέσου", του φιλήσυχου πολίτη, της ακυβερνησίας, της αλητείας, της ανοχής και του ψεύδους.
Σήμερα είναι η ώρα, που το ποτάμι της οργής άφρισε, και δεν το σταματά καμμιά δικαιολογία πια.
Σκασμός!
Ένας νεκρός πολέμου, περνά απο μπροστά μας....

Συμπληρώνω με το ποστ που εκανα στο χτεσινό bikenet:

«ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΠΑΙΔΙ 15 ΕΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ-ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΤΟ ΕΤΟΣ 2008

ΕΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΟ ΤΕΡΑΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ, ΜΕ ΟΠΛΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ, ΕΚΤΕΛΕΣΕ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΑ ΕΝΑΝ ΑΝΗΛΙΚΟ

τωρα εγινε κατανοητο?

παλι το θεμα θα χαθει με δικαιολογιες που βολευουν τον καθεναν
ο ενας βολευεται με το "ειναι τρελος ο μπατσος"
ο αλλος βολευεται με το "ηταν προκλητικα τα παιδια"
ο τριτος βολευεται με το "δε μου σπασανε το μαγαζι"
ο τεταρτος βολευεται με το "δεν ηταν το δικο μου το παιδι"

ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΟΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ-Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ....... ....ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΜΟΡΦΩΤΑ ΕΝΣΤΟΛΑ ΒΛΑΧΑΚΙΑ ΜΕ ΠΙΣΤΟΛΙΑ ΠΟΥ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΛΕΥΟΝ ΤΑΙ ΣΕ 15ΧΡΟΝΑ....... .............. ...ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.......

ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΝΙΚΑΝΑ ΤΣΟΛΙΑ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΩΝ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΔΗΛΩΝΑΝ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ "ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ".........ΚΑΙ ΚΛΑΙΝΕ ΜΕ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ ΠΟΥ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΠΙΚΑΛΕΣΤΟΥΝ "ΠΑΡΑΝΟΙΑ" ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΜΙΑ ΣΑΠΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΣΑΠΙΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΟΥΤΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ 15ΧΡΟΝΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ ΤΗΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑ, ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΟΡΘΙΑ......... ...ΚΑΨΤΕ ΤΗ

ΜΕ ΡΩΤΑΤΕ ΛΟΙΠΟΝ, ΠΟΙΟΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ?

ντρεπομαι που, εχουμε φτασει στο σημειο, να μη ΘΕΛΟΥΜΕ να αλλαξει κατι.......... γιατι δε μας βολευει.......

..........και επαναλαμβανω : ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΕΧΕΙ ΦΟΥΣΚΩΣΕΙ..... .............. .. ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΙΟ ΧΟΝΤΡΑ........ ........

Καρβέλας- ο κοινωνικός επαναστάτης

Χτές και σήμερα παρακολουθήσαμε μία απο τις γνωστές φαρσοκωμωδίες παραγωγής της ελληνικής δημόσιας ζωή ,μέ την συνηθισμένη συνδρομή των εντεταλμένων της θεματοφυλάκων -των κάθε λογής δημοσιογράφων με λίγα λόγια-.

Τι συνέβη δηλαδή?

Ένα απο τα πολύ γνωστά σκηνικά της καθημερινότητας μας!

Από τη μία μερία, ομάδα αστυνομικών σε μπλόκο,η ένα περιπολικό με αστυνομικούς, που προφανώς λόγω ηλικίας (νέοι στο επάγγελμα), η απλά επειδή παραδειγματίζονται απο τα πρότυπα των αμερικάνων συναδέλφων τους ,που παρακολουθούμε στα φίλμ αλλά και στην τηλεόραση, επέδειξαν και επιδεικνύουν έναν "υπερβάλλοντα" ζήλο νοοτροπίας.

Απο την άλλη μεριά, ένα άτομο, απο τα τόσα, πολύ προβεβλημένα, λόγω επαγγέλματος και κοινωνικής θέσης, που για διάφορους λόγους θεωρεί ότι αφενός αυτοεξαιρείται απο κάθε λογής έλεγχο απο τα όργανα του κράτους, αφετέρου θεωρεί ότι δεν ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που έχουν δυό χέρια δυο πόδια κι ένα κεφάλι, αλλά ότι προφανώς είναι ένα σπάνιο είδος που πρέπει να θαυμάζουμε και να σεβόμαστε, απλά και μόνο γιατί υπάρχει ανάμεσα μας, στη θαυμαστή κοινωνική χλωρίδα και πανίδα του ελληνικού γίγνεσθαι.

Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι, για μιά φορά ακόμα, ανάγλυφα αποτυπώνεται η πραγματική κοινωνική διαστρωμάτωση της νεοελληνικής κοινωνίας, και το διακαιϊκό της πλαίσιό, μέσα στο οποίο άτομα σαν τον Καρβέλα και την Πάνια, με την ανοχή και την αρωγή η απλά λόγω της αδιαφορίας όλων μας τελικά, κινούνται και έχουν καταφέρει να βρίσκονται ψηλά στην άτυπη ιεραρχία του ,ενός κράτους τζουτζέδων, αναξιοπρέπειας και υποκρισίας, ενός συστήματος που ο νόμος του "επωνύμου" είναι το σκληρό νόμισμα για την διάκριση και την κατανομή ρόλων και συμπεριφορών μέσα σε αυτό.

Το γεγονός ότι ο Καρβέλας αντιδρά απέναντι στον έλεγχο της ΕΛ.ΑΣ δεν αποτελεί την έκφραση μιάς -ούτως η άλλως εκκεντρικής- προσωπικότητας.

Αποτελεί την σθεναρή υπεράσπιση ενός κοινωνικού ρόλου, απο έναν σημαντικό του εκφραστή : Τον Διασκεδαστή-Γελωτοποιό-Γραφικό-Σελέμπριτυ-Καρικατούρα ,που όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει να παράγει τραγούδια, θεάματα, απόψεις, τρόπο ζωής και φιλοσοφίας και που τροφοδοτεί επίσης με τα δημιουργήματα του και τις επιφανείς γυναίκες του.

Την Αννα Βισση και την Αννιτα Πάνια. Δύο γυναίκες στα όρια του trash, σε επίπεδα καλλιτεχνικών παραγωγών...

Το ρόλο που (όταν τον ενσαρκώνει ο Λάκης Λαζόπουλος για παράδειγμα) είναι η φωνή και η σκέψη του Νεοέλληνα, ο ελεύθερος του χρόνος, η έξοδος και το παράπονο του, με λίγα λόγια η εναλλακτική του διέξοδος έκφρασης, η για να το θέσω ακόμα καλύτερα, η -για πολλούς- μοναδική διέξοδος έκφρασης...

Με λίγα λόγια ο Καρβέλας, δεν αντιδρά τόσο έντονα επειδή είναι σοβαρή η θέση του περί "δικαιώματος", αλλά γιατί έχει ενστερνιστεί τον κοινωνικό του ρόλο, τη θέση του μέσα στην άτυπη ιεραρχία, τα χρήματα που -κοντολογίς- του δίνουμε όσοι καταναλώνουμε τα δημιουργήματα του, πηγαίνουμε στα μαγαζιά που εμφανίζεται, αγοράζουμε τα περιοδικά στα οποία καμαρώνει, και τελοσπάντων συνεισφέρουμε ώστε να συνεχίζει να υπάρχει, όχι ώς πρόσωπο αλλά ώς status.

Η αναφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου είναι ενδεικτική, καθώς ο ίδιος, ως "ζωηρός" άντρας αντέδρασε με αγανάκτηση..άλλοι του ιδίου διαμετρήματος αντιδρούν διαφορετικά, όμως το συμπέρασμα είναι το ίδιο : αν δεν υπήρχε ο Καρβέλας, θα έπρεπε να τον ανακαλύψουμε.

Αποτελεί κοινωνικό γεγονός η σύλληψη του? θα ρωτήσει ο καθένας που διαβάζει τον τίτλο του κειμένου αυτού, και η απάντηση δε μπορεί να είναι απλή.

Σε μία πρώτη "αντιεξουσιαστική" ανάγνωση η πράξη της αντίστασης κατά της αρχής αποτελεί αφορμή για να θεωρήσουμε τον άνθρωπο ώς "ακούσιο" κοινωνικό επαναστάτη, καθ εικόνα και ομοίωση των ομοίων εμφανισιακά δήθεν αναρχικών που κυκλοφορούν και οπλοφορούν αγκαλιά με τα επιχειρηματα τους περί αντικρατικής πάλης και πάλης των τάξεων. Η καλύτερα ίσως, των χουλιγκάνων των γηπέδων που βρίσκουν ανάλογο έρεισμα απο την παρουσία της αστυνομίας στις κερκίδες, που τους ερεθίζει τα επίσης καταπιεσμένα ένστικτα περί...αυτοδιάθεσης...

Στη πραγματικότητα όμως ο Καρβέλας είναι όργανο ενός συστήματος αξιών, τόσο απλού αλλά και τόσο περίπλοκου, που ξεπερνά μία επιπόλαιη θεώρηση των γεγονότων σε σημειολογικό επίπεδο. Ομως η κατάσταση αυτή, δεν ενσαρκώνει τα κοινωνικά θέλω μέσω της συνεργασίας η της λειτουργίας μέσα σε μία ομάδα με κοινά πιστεύω. Αρα δεν αφορά και τις κοινωνικές διεργασίες ως προς την πολλαπλασιαστική τους επίδραση στις συνειδήσεις των πολιτών...άρα και την επανάσταση

Αντίθετα, ο εμβληματικός Καρβέλας και οι όμοιοι του αποτελούν τα παραδείγματα της αποθέωσης του εγωϊσμού και του ατομισμού, της κοινωνικής αποστροφής, της ακραίας απομόνωσης και της χυδαίας προβολής του ατόμου πάνω απο το σύνολο, όχι λόγω της ιδιοφυίας που διαθέτουν, άλλα λόγω της αηδίας που αισθάνονται για την κοινωνία, που όμως επιζητούν καταβάθος για πελάτη, για -έστω απόμακρυσμένο- χειροκροτητή, για θαυμαστή και άλλοθι, αποτελούν τα περισσότερο χαρακτηριστικά παραδείγματα μιάς περιθωριακής συμπεριφοράς, όχι λόγω ύφους, αλλά λόγω ηθικής αντίληψης απέναντι σε όλους εμάς.

Με λίγα λόγια, έχει το δικαίωμα να μας θεωρεί σκουπίδια και να αρνείται να μας δώσει λογαριάσμό επειδή δε σταμάτησε στο φανάρι.

Και εμείς απο τη μεριά μας αντι να τον μουτζώνουμε όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, τον ζηλεύουμε που έχει αυτό το δικαίωμα, το οποίο για εμάς είναι πολυτέλεια...

Η αστυνομία, ενεργώντας αυθόρμητα πιστεύω (σίγουρα ηταν ανυποψίαστοι περί του ότι ήταν επώνυμος ο επιβάτης του αυτοκινήτου) μας έθεσε πρό σοβαρών διλλημάτων και σημαντικών επιλογών:

Αποκαθηλώνοντας και απορρίπτοντας με χέρι νόμου βαρύ και σιδερένιο, την σύγχρονη υπερκαταναλωτική και εφήμερη ασυδοσία, μας οδηγεί να σκεφτόμαστε, μήπως (άραγε) θα ήταν κοινωνικά και πολιτιστικά ορθότερο, να οδηγήσουμε τους Καρβελάδες της εποχής μας στην ολοσχερή απαξίωση, μέσω της πλήρους αδιαφορίας για την παρουσία η την απουσία τους?

Μήπως το θέμα "νόμος" και "δίκαιο" δεν αφορά μονάχα τη συνέπεια και την αποδοχή απο μέρους μας των τυπικών τους διατάξεων, αλλά αφορά μια στάση ζωής, και μιά νοοτροπία απέναντι στο συνάνθρωπο?

Μήπως τελικά είναι η ώρα να αποφασίσουμε ότι έχουμε αρκετά ενηλικιωθεί σαν δημοκρατία, ώστε χωρίς κόμπλεξ να αποφασίσουμε να αναθέσουμε στην αστυνομία το ρόλο (θεσμικά και ηθικά) που πραγματικά της αρμόζει?

Πάντως σε προσωπικό επίπεδο έχω να πώ ότι το τραγούδι του Καρβέλα "Τα πρόστυχα τα μαύρα, τα εσώρουχα σου" με οδήγησε να δώ το γυναικείο φύλο, με άλλο μάτι...

Σ αγαπώ,παναθεμά σε

Γύρισα απο τον απογευματινό μου καφέ με τον καλό μου φίλο

Το κρύο άρχισε να βαραίνει τα χνώτα των περαστικών και κουρνιάσαμε πίσω απο τις βιτρίνες

Επρεπε να έχω φορέσει ένα ζεστότερο μπουφάν για τη μηχανή,τι τό θελα το αμάνικο?

Πέρασε η ώρα και πείνασα

Εβαλά μια κατσαρόλα να βράσει το νερό,και μέχρι ν ακούσω τις φούσκες να σκάνε στο καπάκι,έκανα δυο τρείς μικροδουλίτσες στο σπίτι

(Κοίταξα γύρω μου στην κουζίνα και θυμήθηκα ότι δε χωρούσαμε και οι δύο ταυτόχρονα,γιατί είναι τόσο μικρή)

Την ώρα που έκοβα το κρεμμύδι,αναπόλησα τις στιγμές που εσύ δάκρυζες, κι εγώ νόμιζα ότι κάτι σε στεναχωρούσε,και προσπαθούσα να σε παρηγορήσω

Τώρα δεν υπάρχει κανείς να παρηγορήσει κανέναν,τώρα εγώ δακρύζω σα χαζό, πάνω απο το μισό μου κρεμμυδι

Ισως κι εσύ,στην άλλη άκρη της πόλης,να δακρύζεις γιατί προσπαθείς να καθαρίσεις το άλλο μισό, ίσως και όχι..

Τι σαχλαμάρες κάθομαι και σκέφτομαι, αναρωτιέμαι,τι συναισθηματικές σαπουνοπερικές κοτσάνες

Τόσες δικαιολογίες βρήκα, τόσα επιχειρήματα ανακάλυψα, τόσες αφορμές μου δώθηκαν για να σηκωθώ να φύγω μια νύχτα

Και τώρα -τοσο εύκολα- το στήθος μου φουσκώνει απο τα αναφιλητά, και οι σκέψεις μου γίνονται ψυχρές σαν την ομίχλη που ψευτοσκεπαζει τις ψηλές ταράτσες

Σ αγαπώ παναθεμά σε, σ' αγαπώ (ακόμα?)

Είναι μια δυστυχής διαπίστωση,μια γκρίζα πραγματικότητα

Τίποτα δεν κάνω

Ισως απλά μπερδεύω το κουβάρι απο την αρχή,έτσι γιατί περνώ καλά τα βράδια με τις τύψεις

Ισως απλά τυλίγω τον ιστό τριγύρω μου, περιμένοντας οίκτο και συγκατάβαση

Ισως απλά ζητώ μία διέξοδο απο το καθημερινό μου δρομολόγιο,φλερτάροντας με τα παλιά μου γνώριμα μονοπάτια

Ποιός άλλος, εκτός απο εμένα, να έχει τις απαντήσεις, δεν ξέρω..

Τι σαχλαμάρες κάθομαι και σκέφτομαι,πάνω απο μια κατσαρόλα βραστό νερό, σαν πρωταγωνιστής στην ώρα της μαγειρικής κάποιου πρωϊνάδικου?

(Τότε με φώναζες να σε βοηθήσω να κόψουμε σαλάτα,θυμάσαι?)

Και το μυαλό στριφογυρίζει στα παλιά χωρίς να σταματά

Και το μυαλό τραβά καλώδιο μέχρι τα σπλάχνα, κι ανάβει κι άλλες λάμπες, κι άλλα φώτα, μέσα εκει-στο βάθος

Και σαδιστικά ανασύρει εσένα,το πρόσωπο και τη μορφή σου, σα μιά σκιά, με χέρια και με πόδια και με φωνή, και μπούκλες..

Γλυστρά το τηλέφωνο απο τα χέρια μου

Ξέχασα ότι μαγειρεύω,γιατί πεινάω,και άν δεν μαγειρέψω θα πρέπει να παραγγείλω απέξω

(Και τα προσπέκτους και οι κατάλογοι έχουν ακόμα σημειωμένες τις παραγγελίες σου)

Που κάναμε λάθος?

Γλύστρησε το τηλέφωνο απο τα χέρια μου,και δεν έχω κουράγιο να σε ρωτήσω

Ξέρω οτι έχουμε φτάσει στο σημείο,όπου οι πράξεις, έχουν σκληρύνει τόσο πολύ τις αποφάσεις μας, που τα λόγια δεν είναι ικανά -δεν αρκούν- να εξηγήσουν

Και τί να πούμε δηλαδή?

Σ αγαπώ,παναθεμά σε?

Κι άν σε είχα απέναντι μου τώρα,με την ποδιά στη μέση σου,και το μισό κρεμμύδι στο χέρι-αναρωτιέμαι- τι θα μπορούσα να σου πώ?

Συγχωρεσέ με,πανάθεμα σε?

Κι άν μου δινόταν η ευκαιρία ν αρχίσω πάλι απο την αρχή-μαζί σου- τι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά?

Πίστεψε με,παναθεμά σε?

Και το νερό που φουσκοβράζει, σαν το θυμό και τον εγωισμό, σαν όλες τις ανολοκλήρωτες μας φράσεις ,σαν τις μισές και μισοτελειωμένες πράξεις?

Εγώ θα μπώ μπροστά,και θα τσουρουφλιστώ μόναχα εγώ,πανάθεμα σε?

Το σαλόνι έχει μονάχα ένα λαμπατέρ αναμένο,και κάθομαι στο μισοσκόταδο να χωνέψω

Εδω και ένα χρόνο, αφήνω μιά χαραμάδα στο συρόμενο του μπαλκονιού,να με δροσίζει,έτσι όπως κάθομαι,εκεί που κάποτε καθόσουν εσύ

Φταρνίζομαι και νοιώθω ότι το κρύο άρχισε να βαραίνει και τα δικά μου χνώτα και πρέπει να κουρνιάσω

Θυμήθηκα ότι ο μόνος λόγος που αγάπησα αυτό το σπίτι, ήταν γιατί κοιμόμασταν μαζί

(κάτι τέτοια βράδια)

Στριφογυρνώντας στο αποτύπωμα του σωματός σου,

αισθάνομαι οτι ο χρόνος σταμάτησε,και ότι ζώ στο ενδιάμεσο,και στο ακριβώς μετά...

Κρυώνω πολύ,πανάθεμα σε

Μελαγχολικός Χειμώνας (Γράμμα σ ένα φίλο) - Θα περιμένω να ξημερώσει

Ι.
Κάθησα να σου γράψω
δίπλα σ ένα παράθυρο ανοιχτό
Νοιώθωντας την παγωμένη ανάσα του Χειμώνα
Σήμερα έβρεξε πρώτη φορά
μετά το καλοκαίρι
Γιατί?
Έβγαλα απο τη βαλίτσα
το πιό ζεστό πουλόβερ
Και βγήκα στις έντονες μυρωδιές του δρόμου
Κάτι άλλαξε μέσα μου
Νοιώθω πιό μόνος
Τα ζευγαράκια όπως πάντα
για ψώνια στην αγορά
Θυμήθηκα τους χειμώνες στην Ιταλία
Τη βροχή-το κρύο
Τη χαρά-τη θλίψη
Την ελπίδα-το κενό
Αυτό είναι το δευτερόλεπτο
Που ένας χειμώνας απέκτησε νόημα
Αυτή είναι η ώρα της συνήθειας
(Όλα τα συνηθίζει ένας άνθρωπος)
Τι φριχτό να μη μπορείς
Κάθε στιγμή να τη ζήσεις
Σα νά σαι μωρό παιδί
απ την αρχή
(Νοιώθω ένας γέρος)
Κι όμως ξέρω -βαθιά μέσα μου
Αυτή η ηρεμία είναι ευεργετική
φυτρώνουν λουλούδια
Και άγρια ζώα έχουν βρεί καταφύγιο
στη ζούγκλα της ψυχής
Απο το τραπεζάκι που σου γράφω
Από αυτή τη γωνιά της γής
Ευχή και κατάρα σου στέλνω
Μή λυγίσεις.


ΙΙ.
Δέν ξέρω τι να κάνω
ακόμα μιά φορά

Θα περιμένω να ξημερώσει

Και ίσως όλα τα δύσκολα
να διαλύσουν με τρόπο μαγικό
όπως η μάνα μου έκανε
όταν ήμουν μικρός
και φοβισμένος -όπως και τώρα

Μου λείπεις.

Σημείωση : Τα κειμενάκια αυτά τα ξέθαψα, απο ένα συρτάρι με θυμητάρια του στρατού. Γράφτηκαν σ ένα καφέ της Ξάνθης το 99 και στη σκοπιά, σ ένα μπλέ ξεθωριασμένο μπλοκάκι, μαζί με τα τηλέφωνα του στρατοπέδου,τις βάρδιες και στίχους απο αγαπημένα τραγούδια.

Μπορεί κάποτε να σε ξανασυναντήσω

Καθώς το τρένο ανεβαίνει,
μ'ενα γουργουρητό, μές το πορτοκαλί του σάλι

Βαδίζοντας για το χείμωνα,
ανάμεσα απο τα πράσινα δέντρα που σιγα-σιγα χλωμιάζουν

Εναλλασόμενες εικόνες,
της γειτονιάς και της ανέμελης ζωής μας

Καθώς οι ράγες στραφτοκοπάνε,
και πυρώνουν από το μύχιο φώς

Ξεχωριστές,
σαν τις πυκνές, ξανθιές σου μπούκλες

Κοιτάζω,
τους άγνωστους ανθρώπους, εξοικειωμένος

Μπορεί,
κάποτε να περιμένεις ξανά,στην αποβάθρα

Εσύ,
χρώμα,ήχος,γεύση,αλήθεια και αντίθεση

Καθώς το τρένο ανεβαίνει,
ξεψυχισμένα,μέσα στο ασπρόμαυρο παλτό του.

Ενα τίποτα

Γραφω και ξαναγράφω κατα καιρούς για κάτι μηχανάκια που μου τραβάνε την προσοχή
Τα αντιμετωπίζω κι αυτά σαν καθετί που μου τραβά την προσοχή
Σαν τους ανθρωπους

Με συναίσθημα και ενδιαφέρον στην αρχή και με αδιαφορία και απαξίωση στο τέλος

Κάποτε ερχονται οι αναμνήσεις να απαλύνουν - να τροχίσουν- να αμβλύνουν τελοσπάντων τις θετικες κι αρνητικές αιχμές των γεγονότων η απλά των φαντασιώσεων
Και όλα γίνονται μιά μικρη παρακαταθήκη που θα μπορούσε να χωρέσει σε καποιο κουτακι του μυαλου,και να τελειώνω μαζι της

Ομως το πιο μεγαλο ψεμα,ειναι να προσπαθεις να βαλεις τελος,σε κατι που δεν τελειωνει

Στην αναγκη

Που ειναι κατι πολυ βαθυτερο,πιανει ριζα σχεδον,και ειναι ενα στοιχειο εντελως προστυχο,γιατι δε μπορεις ν απαλλαγεις σχεδον ποτε απο αυτο
Μια θα εισαι ικετης και ζητιανος ξεφτιλας,δικος της
Και μια θα εισαι υπερηφανος κι αποστασιοποιημενος,παρεα με κανα δυο αλλους ομοτιμους μαλακες,πανω απο κανα ποτο,να απαρνιεσαι με παρρησια την υπαρξη της

Η αναγκη ειναι ενα μουνι,τιποτα παραπανω,κι οπως το ιδιο το μουνι,δεν εχει τιποτα μεσα
Αλλα λυσσας να το γαμησεις
Ετσι νομιζεις,οτι εσυ γαμας
Μεχρι να ρεψεις,να γινεις τζανκυ,να χασεις το νοημα που εχουν ολα αυτα που ξεκινησες να κανεις.

Χτες καποιος με πηρε τηλεφωνο και μου θυμισε ποσο ξεφτιλας ειμαι
Ποσο αδυναμος
Μου ειπε οτι πουλαει αυτη τη μοτοσυκλετα που ειχα φτιαξει,περισυ
Και ξαφνικα τυφλωθηκα και μπουκωσα και κουφαθηκα,απο το λαμπερο της μωβ,το αστραφτερο της ασημι,τον ηχο απο την καρμπον εξατμιση
Αλλα κυριως φτιαχτηκα γιατι,φανταστηκα τον εαυτο μου,με το υφος του γνωστη,του σπουδαιου,του καμποσου,του παλιου,να τη χαλβαδιαζω ακουγοντας μια παρεα του καφενε να με επαινει,και να μου αποδιδει τα μοτοσυκλετιστικα μου ευσημα
Που την κατεχω και την βολταρω,και επιμενω να πιστευω οτι ΑΥΤΗ ειναι κατι που μου δινει υπογραφη,ταυτοτητα,στιγμα,οντοτητα,υπαρξη,ψυχη,ζωη,πουτσο για να γαμησω τη σαπιλα,την καθημερινοτητα,την βαριεστημαρα μου,το κενο της ψυχης μου,το κενο της ελπιδας μου,τα αποτυχημενα και κατακρημνισμενα μου ονειρα,τη ματαιοδοξια μου

Ποιος ειμαι? Τι κάνω?
Ημουν για χρονια,αυτος που ειχε τα κλειδια με το ταδε μπρελοκ
Αυτο ημουν
Ημουν για χρονια αυτος που δουλευε στην ταδε δουλεια
Αυτο ημουν
Ημουν για χρονια αυτος που ειχε τις ταδε καβατζες
Αυτο ημουν

Και χτες θυμηθηκα,οτι δεν ειμαι τιποτα,παρα δυο ποδια,δυο χερια κι ενα κεφαλι,αγελαστο τις περισσοτερες φορες,και μια καρδια γεματη τρυπες,αλλοτε απο τα δικα μου χερια κι αλλοτε απο των αλλονων
Ενας ανθρωπος σαν ολους τους αλλους,σαν αυτους που σουλατσαρουν τα πρωινα στην πλατεια Συνταγματος,βριζοντας τους τσολιαδες κ το κρατος

Ποιος ειμαι?Τι κανω?
Αν με ρωτησουν με τι ασχολουμαι δεν ξερω τι να τους πω
Αν εκεινη η κοπελα που ζητησα ραντεβου με ρωτησει,τι ενδιαφεροντα εχω στη ζωη μου,τι θα της πω?
Να της μιλησω για το παρελθον μου?
Να της μιλησω για τοτε που βουλωσαν τα σωληνακια της βενζινης στην πιστα των Σερρων?
Για τα σκασμενα λαστιχα στην επιδαυρο?
Για τα κλαμμενα ματια,στα δαση στο καρπενησι,που εψαχνα τα γιατι και τα πως,του πατερα μου?
Για την αναγκη μου να ξεφυγω,να βρω μια αγαπη ολη δικη μου?

Ποιος ειμαι Σημερα?Τι κανω Σημερα?

Ουτε ενα μπρελοκ δεν εχω πια,δεν εχω τιποτα
Μοναχα μερικες κοινοτυπες ιστοριες,για να σπασει το καλαμακι τον αφρο ενος πικρου φραπε,και τιποτ αλλο
Κι αναρωτιεμαι,τετοια επαρση,τετοιος εγωισμος,τετοιο θρασσος και τετοια παραμυθια,πως μπορεσα να τα πιστεψω,για τον εαυτο μου?
Και να ταυτιστω μ αυτα
Και να τα υπηρετησω?
Εγω που παριστανα τον ελευθερο ανθρωπο?

Στεναχωρες σκεψεις,ομολογω,σκληρες κι απανθρωπες
Ομως αληθινες,και ξεκαθαρες,σα μια λεπιδα που κοβει τα ψευτικα παραπετασματα καπνου..
Και μια συνειδητοποιηση ομως
Οταν μαθεις πως εισαι ενα τιποτα
Μπορεις να γινεις πραγματικα κατι

Οι «Βάκχες» του Ευριπίδη σε αμερικανικά πανεπιστήμια

Οι παραστάσεις ξεκίνησαν στη Νέα Υόρκη και συνεχίζονται σε πανεπιστημιακούς χώρους άλλων πόλεων.
Οι «Βάκχες» του Ευριπίδη παρουσιάζονται σε αμερικανικές πόλεις, κυρίως σε πανεπιστήμια, συγκεντρώνοντας μεγάλο αριθμό θεατών, αλλά και αποκομίζοντας πολύ καλές κριτικές από τοπικά ΜΜΕ.

Την αρχαία αυτή τραγωδία μεταφέρει στην Αμερική το Θεατρικό Σχήμα του Λεωνίδα Λοϊζίδη, υπό την αιγίδα των υπουργείων Εξωτερικών, Τουριστικής Ανάπτυξης, Μεταφορών και Επικοινωνιών, του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου, του Οργανισμού Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού, του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων και με την στήριξη του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού-ΗΠΑ με τον πρόεδρό του Θεόδωρο Σπυρόπουλο, της Ελληνικής Εταιρίας «Παιδεία» και τον πρόεδρό της Ηλία Τομάζο, καθώς και άλλων ομογενειακών φορέων.

Παρά το γεγονός ότι είναι το μοναδικό έργο της αρχαιότητας, όπου ο Διόνυσος πρωταγωνιστεί ως ανθρωποποιημένος θεός, εντούτοις ο σκηνοθέτης καινοτόμησε και ανέθεσε όλους τους ρόλους σε γυναίκες.
«Οι οκτώ γυναίκες ηθοποιοί καταχειροκροτούνται από τους θεατές, δίνοντας παράλληλα το άλλο, δημιουργικό πρόσωπο της χώρας μας», δήλωσε ο κ. Λοϊζίδης, σημειώνοντας: «Ο ελληνικός πολιτισμός αγκαλιά με όλο τον κόσμο, αυτό είναι το σύνθημα της περιοδείας μας. Και αποτελεί χρέος μας να βγάλουμε προς τα έξω αυτά που έχουμε κληρονομήσει από τους προγόνους μας, αλλά και να τα προστατεύσουμε».

Τη μουσική του έργου έγραψε ο βραβευμένος μουσικοσυνθέτης, Δημήτρης Κατής. Στο ρόλο του Διόνυσου εμφανίστηκε η Έμιλυ Παύλου, του Τειρεσία η Χριστίνα Μορογιάννη, του Κάδμου η Μαριάννα Οικονομίδου, του Πενθέα η Μαρία Μαλλούχου, του Θεράποντα η Χρυσάνθη Γεωργαντίδου και η Λουίζα Ζούζια, του Αγγελιοφόρου η Ευτυχία Παπαδοπούλου, ενώ τον Χορό αποτελούσαν οι: Βασιλική Πίντζα, Ευτυχία Παπαδοπούλου και Μαρία Μαλλούχου, με επικεφαλής τη Λουίζα Ζούζια και την Χρυσάνθη Γεωργαντίδου.

Το έργο προσάρμοσε-μετάφρασε η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Μαρίκα Θωμαδάκη, τα σκηνικά και τα κουστούμια επιμελήθηκε η Δέσποινα Βολίδη, ενώ υπεύθυνη για τις χορογραφίες είναι η Ελβίρα Μπαρτζώκα, τις μάσκες ετοίμασε ο Ευσεκίας Τριβουλίδης και την οργάνωση παραγωγής ανέλαβε η Χρυσάνθη Γεωργαντίδου.

Το Θεατρικό Σχήμα του Λεωνίδα Λοϊζίδη θα δώσει συνολικά παραστάσεις σε 18 πόλεις των ΗΠΑ και μετά θα συνεχίσει με εμφανίσεις σε χώρες της Ευρώπης και της Αυστραλίας. Το έργο παρουσιάζεται στα ελληνικά με αγγλικούς υπέρτιτλους.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_03/10/2008_250665

ΥΓ. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΘΕΙΑ!ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

Στροφή Αριστερά

ΠΡΩΤΟ ΠΟΣΤ 28/12/05

...το 2005 σηματοδοτει,με την αρνητικη πολιτικη δυναμικη που κυοφορησε κ κυοφορει η ευρυτερη δεξια παραταξη,την επιστροφη του μεσου ελληνα πολιτη στον πολιτικο και κοινωνικο προβληματισμο-θεμελιακο πυλωνα δραστηριοτητας, της λαϊκης-αριστερης κ ευρυτερα προοδευτικης αντιληψης

με αφορμη-φυσικα-την επιδεινωση της οικονομικης αλλα κ κοινωνικης θεσης του μεσου αυτου ελληνα πολιτη ο οποιος πλεον ξεκαθαρα βλεπει τη θεση-ζωνη που εκπροσωπειται απο αυτον να κατακρημνιζεται προς ζωνες "μεσου-χαμηλου εισοδηματος" και "χαμηλου εισοδηματος" , παντοτε σε σχεση με την πραγματικη αγοραστικη αξια της μεσης κατα κεφαλη προσοδου του..εχετε αμφιβολια οτι οι αλλαγες και οι επαναστασεις προερχονται απ την ανεχεια?

προς θεου..δε χαιρομαι που το 2005 εφτυσα αιμα για να τα βγαλω περα με το μισθο μου...χαιρομαι ομως γιατι ειδα γυρω μου περισσοτερους Ελληνες να αναρωτιονται.. να κουβεντιαζουν. .να ανησυχουν..για το που βαδιζουμε..που παμε..και να καταδικαζουν την αλογιστη καταναλωτικη συμπεριφορα,τη σπαταλη,την πολυτελεια,την ασκοπη επιδειξη πλουτου,τις ανισοτητες και τις διαφορες απο σπιτι σε σπιτι της ιδιας γειτονιας,το τζιπ του κολωνακιωτη αγροτη και τα ψεματα του Μακη Τριανταφυλλοπουλου

ειδα περισσοτερους Ελληνες να κατεβαινουν στο πεζοδρομιο για να φωναξουν..και πολλους Ελληνες να γυριζουν την πλατη στα the mall και σε οτι αντιπροσωπευουν οι Τραπεζικοι δικτατορισκοι και τα συμφεροντα τους

ηρθε η ωρα να κοιταξουμε καταματα τα προβληματα μας και να δρασουμε για τα δικαιωματα μας, την κοινωνικη πολιτικη, το κοινωνικο κρατος, το σοσιαλισμο,τη δημοκρατια

την κοινωνια οπου η γνωμη των πολλων ειναι και θεληση των πολλων

στροφη προς τα αριστερα σημαινει:

στροφη στη μορφωση και στην παιδεια

στροφη προς την ηθικη και τις αξιες στην πολιτικη

στροφη προς τη δημοκρατια και την ελευθερη διακινηση ιδεων,αποψεων,κυκλοφοριας

την ισονομια και την ισοπολιτεια εξω και μακρια απο γαλαζια και πρασινα και καθε χρωματος "δικα μας" παιδια

στροφη στο κρατος δικαιου, στο κρατος προνοιας, στο κρατος για τους πολλους κ οχι για τους λιγους

στροφη στην κουλτουρα και την παραδοση μας

στροφη στη φωνη του απλου λαου που ζει στα ορια της φτωχιας, εργατη,συνταξιουχου,μισθωτου,ανυπαντρης μανας

στροφη στην προοπτικη,το ρομαντισμο, στη νεολαια, στη δυναμη της ψυχης και του κορμιου μας να παμε επιτελους μπροστα

ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΟΣΤ συμπληρωματικο 29/12/05

ενα λεπτακι να διευκρινισουμε κατι

οταν λεω στροφη αριστερα δεν ξερω γιατι "βλεπετε" ΚΚΕ και ισως αυτο να ειναι μια επικοινωνιακη πολιτικη επιτυχια του κομματος αυτου...το να ταυτιζουμε την αριστερα με το ΚΚΕ δηλαδη

μα περιεγραψα παραπανω τι κατα τη γνωμη μου σημαινει στροφη αριστερα

παιδεια,κοινωνικο κρατος,κρατος δικαιου,κλπκλπ

εμενα με απασχολει η νοοτροπια μας να παει προς τα αριστερα...η αποψη μας..η σταση μας απεναντι στα πραγματα...ειτε αυτο γινει μεσα απο το κκε, μεσα απο το πασοκ, μεσα απο τη νδ

μεσα απ οπουδηποτε ο καθενας νοιωθει οτι εκφραζεται...αποσχηματοποιηστε την πολιτικη σας σκεψη...αυτη ειναι η ευκαιρια..αλλα κ η παγιδα ταυτοχρονα

το προβλημα μας ειναι οτι γεμισαμε τα στομαχια μας και βολευτηκαμε..και βαρυναμε..και δεν ασχολουμαστε με τιποτα

η μαλλον ασχολουμαστε με το να αγοραζουμε μοναχα και να το παιζουμε τρεντυ και ωραιοι...και οι αποψεις μας για την πολιτικη εχουν γινει βασιλικοτερες του βασιλεως γιατι κανενας μας δεν θελει να παραχωρησει τα "κεκτημενα" του...τα βολεματα του

ελα ομως που επειδη ετσι συμβαινει...ερχονται καποτε οι πιο μαγκες και μας αρπαζουν μεσα απο το στομα τη μπουκια....κι εμεις ξεχασαμε πως να δαγκωνουμε.... δυστυχως...αρα λοιπον στροφη προς τα αριστερα σημαινει...αφυπνιση του καθενα απο μας προσωπικα και κοινωνικα...και πολιτικα.....αν αυτο καποιοι το μεταφραζουν και ως ψηφο στο κκε η το συνασπισμο η το οακκε....μεγεια τους..με χαρα τους...

ΤΡΙΤΟ ΠΟΣΤ ΣΗΜΕΡΙΝΟ 30/09/2008

....οπου θελετε εσεις, αντιπαραβαλετε τα κειμενα του 2005 με την σημερινη κατασταση του 2008,και πειτε μου ετσι για πλακα ΤΙ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ κ αν εχει αλλαξει κατι

εγω διαπιστωνω οτι μεσα σε αυτα τα χρονια ο βαθμος απογοητευσης κ προσδοκιας του κοσμου εχει μεταβληθει προς ανελαστικα μεγεθη.

τωρα πια κανεις δεν ελπιζει οτι θα αλλαξει κατι δραματικα

..περα απο το διαχρονικο αιτημα της ΣΤΡΟΦΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ που πρεπει να διεπει μια πολιτισμενη κοινωνια,γιατι ολο το νοημα βρισκεται στην καλλιεργεια του ατομου τελικα,και τις επιλογες του καθημερινα,απο το εισιτηριο που κοβει στο μετρο, μεχρι το καναλι που βλεπει στην τηλεοραση, εδω και καιρο τριγυρναει στο μυαλο μου η ΑΝΑΓΚΗ ΠΛΕΟΝ να διοχετευσουμε την ενεργεια μας ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ εκφρασης της αποψης μας, ειτε αυτη ειναι πολιτικη, ειτε οικονομικη, ειτε κοινωνικη

και λεγοντας εναλλακτικα δικτυα, σας προτεινω για παραδειγμα τα blogs τα οποια εδειξαν οτι μπορουν να αποτελεσουν εναν αλλο πολο ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ καταρχην

το δευτερο σταδιο ηταν να δοκιμασουν εαν μπορουν ολο αυτο τον κοσμο να τον φερουν ΜΠΡΟΣΤΑ, να γινουν δρασεις, να παρθουν αποφασεις κ να φανει οτι υπαρχει κοσμος που κινειται στο περιθωριο του συστηματος ελεγχου των ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΝ ΜΑΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, ο οποιος ΖΕΙ-ΚΙΝΕΙΤΑΙ-ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙ-ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ κατι το διαφορετικο ΣΕ ΣΧΕΣΗ με την κατεστημενη κ ενοχλητικη (γιατι ειναι αδιεξοδη και ανακυκλωνει τις ιδιες προσωπικοτητες σε καθε μορφης εξουσια) σημερινη κατασταση

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ δεν ειναι ενα αλλο κομμα

μπορει να ειναι ενα καφενειο, μια λεσχη, ενα φορουμ,ενα blog

ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ

το εναλλακτικο δικτυο λοιπον, ειναι μια ΣΥΝ-ΑΠΟΦΑΣΗ, η οποια υλοποιει, χρησιμοποιωντας τα μεσα που παρεχονται απο το συστημα, αλλα με ΤΡΙΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ....

δεν υπαρχει,ουτε μυστικο,ουτε κατι που δεν εχει ειπωθει.......

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΘΕΣΜΩΝ που κατα το παρελθον εδειξαν αποτελεσματα.. .....εγω εριξα απλα μια ιδεα (στο πρωτο ποστ) για το τι,κατα την αντιληψη μου, θα πρεπει να σημαινει ΣΤΡΟΦΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ...και οσο και αν αυτο μπορει να φαινεται παραδοξο η καποιας μορφης παραδοξολογια,το σημερινο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ζητα βαλβιδες εκτονωσης, ζητα αναλγητικα, ζητα νεες ιδεες να ριξει στο τραπεζι της προσφορας και της ζητησης....... ...ομως εκει που αποτυγχανει ειναι στο θεμα της ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ που εγω προτεινω......

..........και περι αυτης φυσικα προκειται..... και περι αυτης μιλάω απο την αρχη!!!!

Κάποιος θά 'πρεπε

Θα πρεπε κάποιος να πεί την αλήθεια στους ανθρώπους, πως όταν γεννιούνται έρχονται απο τον παράδεισο στην κόλαση.
Και πως όταν είναι μωρά έχουν την ευκαιρία να περάσουν μιά τέλεια αληθινά συναισθηματική ζωή, γεμάτη όμορφα παραμύθια,ελπίδα και όνειρα και μια τεράστια μυρωδάτη αγκαλιά απο τη μαμά τους να τα νανουρίζει όποτε αισθάνονται τη νύχτα να πέφτει βαριά στο κεφαλάκι τους.
Θα πρεπε στα σχολεία να λένε στους ανθρώπους ότι όσο μεγαλώνουν θα συναντούν την ασχήμια, τη μιζέρια και τη ματαιοδοξία, ότι οι συνάνθρωποι τους απο μικρά αθώα μωρά θα γίνουν τεράστιοι πράσινοι κροκόδειλοι με σουβλερά δόντια και άσχημες ανάσες, που θα καραδοκούν σε κάθε ευκαιρία να κάνουν κακό και να αναπαράγουν το κακό.
Και θά πρεπε όλοι οι πολιτικοί και οι αρχηγοί του κόσμου να βγούν στη δημόσια τηλεόραση και να παραδεχτούν ότι σχεδιάζουν ένα χειρότερο, πιό επώδυνο και αναξιοπρεπές μέλλον για όλους εμάς, τους ταπεινούς, τους μικρούς και ανίσχυρους.
Και πως αντί να πηγαίνουμε προς το καλύτερο, πηγαίνουμε κατα διαόλου, και μαζοχιστικά το ευχαριστιόμαστε, να τρώμε ο ένας τη σάρκα, την ψυχή ,τις σκέψεις και τα συναισθήματα του άλλου.
Και ότι οι άνθρωποι επιλέγουν πάντοτε το χειρότερο γιατί είναι ανάξιοι για το καλύτερο, για το ομορφότερο, το πιό σωστό.
Γιατί η μοίρα μας είναι προκαθορισμένη στα γονίδια μας κι εμείς είμαστε ανίκανοι να ορίσουμε μία καλύτερη μοίρα για τον εαυτό μας και τους κοντινούς μας ανθρώπους.
Και αντί να διαβάζουμε το ευαγγέλιο και τα ευχάριστα και αισιόδοξα βιβλία και να ακούμε τα χαρούμενα τραγόυδια και τις ευχάριστες θεατρικές παραστάσεις και να γελάμε ο ένας στον άλλο και να αγκαλιαζόμαστε και να κάνουμε έρωτα και να λέμε "σ αγαπω" , θά πρεπε να περιφερόμαστε ντυμένοι το ένδυμα της πραγματικότητας, της αβάσταχτης μολυβένιας καθημερινότητας , με μούτρα χαρακωμένα απο τις κακουχίες, το ξενύχτι και το κλάμα, και να κλεινόμαστε στα σπίτια μας σιωπηλοί μέρες ολόκληρες χωρίς φαγητό και χωρίς νερό, χωρίς ένα τσιγάρο παρηγοριάς, χωρίς ελπίδα.
Και θά πρεπε κάποιος να μας δηλώσει με τη μεγαλύτερη σαφήνεια ότι η ελπίδα, η αγάπη, η ευτυχία και όλες οι άλλες λέξεις που κουδουνίζουν στα ευαίσθητα αυτιά μας, πως είναι όλα ψέματα, απατηλές υποσχέσεις, ανακρίβειες, υποκρισία, επιτήδευση και ανασφάλεια, εμπορικά σήματα και χάρτινες ανάγκες.
Και κάποιος -ένας τυχαίος θα ήταν- θα έπρεπε να γράψει σε κάθε τοίχο ότι οι πιθανότητες να πάνε όλα καλά είναι λιγότερες απο το να πάνε όλα άσχημα, και ότι γερνάμε και γινόμαστε κακοί και μισαλλόδοξοι, αχόρταγοι, εγωιστές, βιτσιόζοι, μαλάκες, ξεροκέφαλοι, χοντροί και μετριότεροι, πιό απαιτητικοί και πιό ανίκανοι, την ώρα που βλέπουμε το καντήλι της ζωής μας να αδειάζει, το χρόνο να τελειώνει και τις ευκαιρίες να καταστρέφονται αντί να ξεφυτρώνουν οι καινούργιες...

Και θά θελα να ήμουν εγώ αυτός, αλλα δεν είμαι, δεν είμαι κάτι παραπάνω απο εσάς, απο αυτά που είμαι παραπάνω, αλλά είμαι βέβαιος πως κάπου θα υπάρχει κάποιος τόσο δυνατός και τόσο αθώος, ένας ήρωας που διάλεξε να είναι, να καταγγείλει όλους εμάς, να μας θυμησει πως του γαμάμε τη ζωή, την υπαρξη του.

Γιατί αν κάποιος υπήρχε να πεί όλα αυτά, ίσως τελειώναν οι δικαιολογίες.

Γιατί αν κάποιος υπήρχε να πεί όλα αυτά, ίσως υπήρχε αληθινή ελπίδα, κάτι ν αλλάξει.

Λεωφόρος

Ο ηλιος εδυε μεσα στη θαλασσα και τα χρωματα του μας ειχαν τυλιξει ολοτελα σαν κορδελες αποκριατικες, σαν εορταστικο αμπαλαζ απο καταστημα παιδικων δωρων.
Ημασταν οι δυο μας και κανενας αλλος.
Μειναμε αγκαλια μεχρι το βραδυ,στην ιδια παραλια,οπου ενα τεραστιο φεγγαρι χρυσιζε τον καπνο απο το θυμιατηρι που μοσχοβολησε την απεραντοσυνη του τοπιου.
Και τοτε ηρθε η ωρα να τραβηξει ο καθενας το δρομο του, διχως να κοιταξει ποτε ξανα πισω.
Σα να ηταν ρυθμισμενη η αφυπνιση σε καποιο καρμικο ξυπνητηρι, σα να πεταχτηκαμε -ελατηρια θα λεγες- και να κοιταξαμε απο αλλη γωνια, εκεινη τη σφιχτη μας αγκαλια.
Και αποφασισαμε.
Ειναι βαθια στεναχωρο το γεγονος, οτι πρεπει να επιβιωσεις, τραβωντας μια γραμμη σε οσα επετρεψες στον εαυτο σου να ζησει - εως εκει, εως τοτε.
Ομως η λεωφορος ειναι αμειλικτη, η ασφαλτος γκριζα και σκληρη, οι ταχυτητες μεγαλες, οι αποστασεις μεγαλυτερες.
Θα ειχα σπασει, μεσα μου, αν πιστευα οτι σ εχω αφησει πισω.
Δεν θα το αντεχα.
Ξερω ότι τρεχεις διπλα μου, σχεδον αισθανομαι το χνωτο σου, να θολωνει το τζαμι μου, και να γραφουν τα δαχτυλα σου "Αγαπω".
Ωριμασα.
Και δε μου αρεσει καθολου.

Επέτειος

Ήπιαμε καφε σ εκείνο το ξύλινο τραπεζι στη γωνία του μαγαζιού, με θέα το λιμάνι του Λαυρίου, με τα κάθε λογής πλεούμενα που στοιβάζονται το ένα δίπλα στ άλλο, σα μαθητές της πρώτης τάξης του δημοτικού που περιμένουν τον πρώτο τους αγιασμό, τις πρώτες κουβέντες του δάσκαλου τους, στο προαύλιο που αντικρύζουν με δέος και σεβασμό, με προσμονή και ελπίδα.

‘Ετρεμε η φωνή σου, είχαν ιδρώσει τα χέρια σου, τα μάτια σου είχαν γίνει δυό πράσινες ταραγμένες θάλασσες που έψαχναν μέρος απάνεμο να καταλαγιάσουν, κόλπο να φωλιάσουν, κατάρτι να ταξιδέψουν πιο μακρυά απ τον αφρό τους, από το κύμα τους.

Σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή, γιατί ο αέρας και το νερό σου, έφτασαν μέχρι το τέρμα της ψυχής μου.

Και ήμουν μόνος ,κάπου εκεί ,σκυμμένος και σκεφτικός, να συλλογιέμαι, γιατί – κι αν έπρεπε- να πάρω το αυτοκίνητο κείνο το πρωί, να έρθω να σε συναντήσω.

Και τότε σε άκουσα, τον αντίλαλο και το μέταλλο του τραγουδιού σου, και σε ένοιωσα που μου κρατούσες το χέρι και ήμουν το φιλαράκι σου-το αγοράκι σου.

Και όλα ήταν στη θέση τους, ο καφές νερωμένος στο ίδιο ποτήρι σου, τα πλεούμενα σφιχταγκαλιασμένα στο μουράγιο, κι εγώ μέσα στα μάτια σου-στη θάλασσα σου, και το κατάρτι μας, το πανί μας όρτσα να πλαταγίζει στο αεράκι, κάπως λοξά, κάπως στραβά -χαριτωμένα σαν παιδική ποδίτσα σε άσπρο και μπλέ.

Και χτές όλα ήταν πάλι στη θέση τους, ένα χρόνο μετά, που είχα σχεδόν ξεχάσει ότι πέρασε κιόλας, αλλά σα να μην πέρασε ποτέ, σα να μην έχει γίνει τίποτα, και όλα να ξεκινούν απ την αρχή και ο χρόνος να μηδενίζει τα ρολόγια και τα σακούλια που γεμίζουν κούραση, σκέψεις και απογοήτευση, συνήθεια σκόνες και σκουριά...

Σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή, γιατί είσαι τα νιάτα μου, η ανάσα μου, η αγκαλιά και το τραγούδι μου.

Κι έπρεπε να έρθω να σε συναντήσω, κι ας μην το ήξερα, και τώρα που το ξέρω δεν θέλω να σε αφήνω μόνη σου, ούτε να είμαι μακριά σου, ούτε να συμβιβάζομαι με τις στιγμές που μας κρατάνε χώρια.

Σ ευχαριστώ για τον ένα χρόνο που μου κρατάς το χέρι...

Καλό καλοκαίρι

Είναι αλήθεια ότι τελευταία έχουν συμβεί πολλά πράγματα
Απο την αλλαγή του εργασιακού μου περιβάλλοντος, απο τις διάφορες δουλειές που προέκυψαν,απο διάφορες υποθέσεις που ξεκαθάρισαν..
Είναι μία περίσταση, η τωρινή, που τα μάτια και το μυαλό μου, αρχίζουν να διακρίνουν με σαφήνεια -μεγαλύτερη απο παλιά- την πορεία των πραγμάτων.
Και είναι μία περίσταση που εγώ ο ίδιος έχω δημιουργήσει.
Αισθάνομαι καλά, αισθάνομαι αισιόδοξος, αισθάνομαι ότι ο δρόμος είναι ανοικτός και φωτεινός μπροστά μου.
Ομως ψυχανεμίζομαι ότι όσο πιέζω και διεκδικώ περισσότερα, και όσο ανεβαίνει ο πήχης, απο τη χλιαρή και άχρωμη καθημερινότητα, σε πιό περιπετειώδεις και ζουμερές σφαίρες, οι δυσκολίες και τα εμπόδια θα γίνουν πιό μεγάλα.
Αυτό ίσως είναι και το κριτήριο, η το μέτρο, της αξίας η της απαξίας των θεμάτων που αντιμετωπίζω.
Η αλλιώς ,σημασία δεν έχει μόνο το παιχνίδι,αλλά και το ποιόν αντιμετωπίζεις.
Αισθάνομαι ότι κάποια φωνή με καλεί να αποφύγω τη βολική και παιδική μερικές φορές εσωστρέφεια μου, που με κάνει απόμακρο και δυσκίνητο κάποιες ώρες.
Και να κάνω κάποια σωστά ανοίγματα.
Εχω την πίστη και το προαίσθημα ότι θα έρθει και η ώρα που θα εμφανιστούν μπροστά μου οι ευκαιρίες και οι κατάλληλοι άνθρωποι.
Ξεκινώντας λοιπόν άλλο ένα καλοκαίρι,το τριακοστό τρίτο, ξέρω πώς οι βάσεις είναι στέρεες, και ότι η καλύβα αντέχει τον αέρα.
Το ζήτημα είναι η πίστη να γίνει έργο.
Και το έργο να γίνει έτσι όπως επιθυμώ.
Με ειρήνη,αγάπη και αξιοπρέπεια.
Το βατραχάκι με μενα και εκείνη για πλήρωμα,αναχωρεί για ξεκούραση και ανασυγκρότηση,απο εβδομάδα.
Και όλα θα πάνε καλά.
Είναι αλήθεια.

Φτώχεια,το καλύτερο φάρμακο

Είναι πολύ αστείο,να γκρεμίζεται ο ηλίθιος εγωισμός και η ματαιοδοξία σου,μέσα σε δευτερόλεπτα.
Οταν σωριάζονται κάτω,μπροστά στα πόδια σου,σα δυό παιδάκια σκασμένα απο το ποδόσφαιρο που παίζουν στην αλάνα της ψυχής σου,με ροδοκοκκινισμένα μάγουλα και χτυπημένα γονατάκια,μέσα στις σκόνες και τον ιδρώτα,απο τη φούρκα τους να γίνουν αρχηγοί και αστέρες του γηπέδου σου..
Κάθε δεκαπενθήμερο πλέον -και είμαι τυχερός που με πληρώνουν κάθε δεκαπενθήμερο- είμαι "ταμείο μείον" με τέτοια ευκολία που κι εγώ εξεπλάγην.
Και το θέμα δεν είναι πως ακρίβυνε η ζωή.
Αυτό είναι γεγονός ξεκάθαρο για όλα τα σταθερά εισοδήματα -τους επίσημους καρπαζοεισπράχτορες της κοινωνίας, με τα τεράστια αποθέματα φιλότιμου και ευσυνειδησίας- όπως εγώ και οι φίλοι μου.
Το θέμα είναι πως τόσο καιρό έβλεπα τον εαυτοό μου αφ' υψηλού καμώνοντας ότι ανήκω σε άλλη κάστα, κοιτάζοντας να πάρω μία ποζα δίπλα στον υφυπουργό, να αγοράσω ένα καλό ρολόι (με δάνειο), να βγώ σ ένα καλό εστιατόριο και να κάνω καλό λογαριασμό, και άλλα τέτοια χαζά καθημερινά, πράγματα που μιά ζωή κοροϊδεύω "κοιτώντας αριστερά", και ζητώντας απο τον κόσμο να γίνει πιό απλός στην κατανάλωση του.
Και χτές έπεσαν στο τραπέζι μισθοί,εμπειρίες,ταξίδια,προσωπικότητες και σκέψεις με πραγματικό η -εστω ωραιοποιημενο- ειδικό βάρος, και ταράχτηκα.
Γιατί κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη,δεν ήμουν πουθενά εκεί κοντά,ούτε σε λεφτά,ούτε σε τίποτα περισσότερο.
Και απόρησα με την έπαρση μου, το παραμύθιασμα που απλόχερα προσφέρω στο μυαλουδάκι μου,το ψώνιο και τη μπουρδολογία του καφέ-φραπέ που απολαμβάνω στο γραφείο με τους ανάλογα επαρμένους συναδέλφους μου..
Ευτυχώς δεν είναι πολύ αργά ακόμα, απλή προσαρμογή στην πραγματικότητα, απλή αντίληψη του περιβάλλοντος,και ακόμη καλύτερα, καλύτερος σχεδιασμός του μέλλοντος.
Δόξα το Θεό, υπάρχουν ακόμα χαστούκια γύρω μου, κι εγω διαθέτω αναψοκοκκινισμένα -απο το προσωπικό μου ποδοσφαιράκι- μάγουλα ,για να τα τρώω.

Θήτα

Θλίψη,Θάνατος,Θεός,Θαύμα
Κάπως μπερδεύονται μέσα μου όλα τα θήτα που κατεβάζει η κούτρα μου, όποτε πάω στο πατρικό μου.
Βλέπω τη μάνα μου σκυμένη να γράφει πάνω στο παλιό μας τραπέζι-προίκα της γιαγιάς μου, φορώντας ένα άσπρο νυχτικό, απορροφημένη στις υποθέσεις της, στη δουλειά και τις έγνοιες της.
Και πίσω της οι φωτογραφίες απο το γάμο της, νέο κορίτσι με μαύρα στιλπνά μαλλιά, με το άσπρο της νυφικό και τα γάντια της και δίπλα τον πατέρα μου να γελάει, σα να βλέπω τα μούτρα μου στον καθρέφτη.
Εχουν συμβεί τόσα πολλά.
Σκέφτομαι ότι άν κοιτάξω πολύ βαθιά μέσα μου, αν αποφασίσω να μπώ ξανά στην κοιλιά της, τότε θα είμαι πολύ ευτυχισμένος ξανά, και δε θα σκέφτομαι, ουτε θα ρωτάω πολλά, ούτε και θα νευριάζω μαζί της, ούτε και θα ελπίζω τίποτα, ούτε και θα με νοιάζει.
Ενα χαρούμενο μωρό θα είμαι για όλους. Ενα χαμόγελο.
Τη βλέπω απο μακριά και τη λυπάμαι, τη συμπονώ, θέλω να προσπαθήσω να την καταλάβω.
Αλλά έχουν συμβεί τόσα πολλά και τώρα πιά νομίζω ότι δε γίνεται να είμαστε -μάνα και γιός- , μιά νέα νύφη κι ένα χαρούμενο- στρουμπουλό μωρό. Ποτέ πιά.
Και βλέπω μιά κουρασμένη μάνα, να προσπαθεί να βρίσκει αφορμές για νά ναι κοντά στα παιδιά της, και πάνω που τα καταφέρνει, κλωτσά την τύχη της πιο πέρα.
Κλωτσά την αγάπη.
Και μένει μόνη της μέσα σε μιά Σαχάρα απο χαρτιά, σκυμμένη στο παλιό τραπέζι, να γράφει ώρες ατελείωτες, χαμένη σ ένα κόσμο άνυδρο-στεγνό και ραγισμένο, γεμάτο σκόνη και καταχνιά.
Με την άσπρη της νυχτικιά να περιφέρεται σαν φάντασμα, χτυπώντας ξεχασμένες πόρτες, ζητώντας να γυρίσει πίσω ο χρόνος, που πέρασε χωρίς να φταίει κανείς, χαμογελώντας με τόση θλίψη που δεν αντέχω να σκέφτομαι, κουτά κι απορρημένα, σιωπηλα.
Γιατί ρε μάνα?
Γιατί ρε γιέ?
Ν απλώνεις τα χέρια και να μη φτάνεις?
Να κόβεις τα χέρια σου και να ματώνεις?
Να μην κλείνει αυτή η πληγή?
Κι αποχωρώ απο το έργο αυτό ηττημένος, θλιμένος πρίγκιπας κι εγώ, πάνω σε άλογο θλιβερό, ντυμένος με τα ξεφτισμένα μου κουστούμια, τραβώντας ένα δρόμο περήφανο, μα τόσο διχασμένο..
Στρώσεις πάνω σε στρώσεις η καθημερινότητα, σα μούμια φασκιώνεται η μέρα, και ήλιος δε μπαίνει απ τα παράθυρα μας.
Και οι φιγούρες κιτρινίζουν λες και τις καίς με αναπτήρες και καντηλάκια με κόκκινα φυτίλια, σαν εικονίσματα, σαν τοιχογραφίες, και χάνουν τα χρώματα τους κι αρρωσταίνουν κι εξασθενίζουν οι μνήμες που σ έχουν θεμελιώσει άνθρωπο κι όχι απλά ζωντανό.
Κι αναρωτιέμαι.
Ποιό θαύμα και ποιά συγχώρεση μπορεί να είναι ο Θεός, σ αυτόν τον κόσμο?
Και κάποτε στο αχνό φώς, μιάς πρωτης μέρας αγαπημένης, να σηκωθείς απ το τραπέζι σου και αγκαλιαστουμε, μάνα.
Έχουμε τόσα Θήτα να ξορκίσουμε.

Δευτεριάτικα

Λάλας:

Δεν ξέρω και δε με ενδιαφέρει τι καινούργιο έχει σκεφτεί ο κ. Λάλας και πρωταγωνιστεί σ αυτή την καινούργια διαφήμιση που μιλάει σ ένα μικρόφωνο προς το κοινό του.
Αλήθεια όταν τον βλέπω αλλάζω το κανάλι. Και δε βρίσκεται μόνο στα κανάλια αλλά και στο ίντερνετ. Και δε μπορώ να αποφύγω να βλέπω τη φάτσα του και αυτά τα γελοία μίκυ μάους πολύχρωμα γυαλιά.
Δε τον γουστάρω καθόλου απο πολλά χρόνια, όχι γιατί δεν εκτιμώ τη δημοσιογραφική του δουλειά, δείγματα της οποίας έχω διαβάσει στο βήμα-γκαζίνο,αλλά γιατί τον θεωρώ αντιαισθητικό.
Το Λάλα και τον Ταγματάρχη τους είχα γνωρίσει το 1992 όταν έκαναν στον Σκάι εκείνη την εκπομπή "τα κακά παιδιά" την οποία εντελώς αγνοούσα μιας και ποτέ δεν ασχολήθηκα με το ραδιόφωνο,οπότε και δεν ήμουν ούτε στο ελάχιστο προϊδεασμένος, πριν την επίσκεψη μας στο στούντιο,μαζί με μία καθηγήτρια μας, με την αφορμή της επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Τότε ετοιμάζαμε μία γιορτή στο σχολείο και είχα γράψει για την περίσταση κάποιους στίχους,τους οποίους είχε μελοποιήσει ένας άλλος φίλος μου ο Τασούλης (πρόσφατα τον είδα σε μία τηλεοπτική διαφήμιση) και ήθελαν να το πούμε στον αέρα στην εκπομπή τους.
Εγώ ανίδεος, όταν ερωτήθηκα πώς το έγραψα εκείνο το στιχάκι απάντησα ότι το σκέφτηκα ένα μεσημέρι στο κρεβάτι μου ξαπλωμένος, που ήταν και η αλήθεια, και αμέσως εισέπραξα τα πειράγματα του Λάλα περί του κρεβατιού..
Δε θυμάμαι κάτι άλλο από τη φάση αυτή ,αλλά καταλήγοντας, όποτε τον βλέπω αλλάζω δρόμο. Μου θυμίζει έναν υπερφυσικό μπόμπο με μούσια ,βγαλμένο απο φωτογραφίες των αρχών του αιώνα, οπου τα παιδιά ποζάρανε ντυμένα με ναυτικά ρουχα και αθώο-σκανταλιάρικο ύφος κωλόπαιδου, ο οποίος λογικά στη ζωή του έχει φάει άπειρη καζούρα για το παρουσιαστικό του, και κατα τη γνώμη μου καθόλου άδικα...

ΤραΝσέξουαλ:

Χαζεύοντας χτές αργά στην τηλεόραση, επεσα σε μία εκπομπή του Σκάϊ - τηλεόραση, που ήταν ουσιαστικά ένα ρεπορτάζ για τη ζωή και τα προβλήματα μίας γυναίκας τρανσέξουαλ η για να είμαι ακριβολόγος transgender.
Η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει όσους ανθρώπους γεννήθηκαν κορίτσια αλλά θέλουν να γίνουν αγόρια κάνοντας πλαστική (αιδοιοπλαστική ή φαλλοπλαστική, όπως αναφέρθηκε στο ρεπορτάζ) στα γεννητικά τους όργανα ,διαμορφώνοντας τα ,καθ' ομοίωση φυσιολογικών ανδρικών αδένων, συμπληρώντας ουσιαστικά την συνολική αλλαγή στο σώμα τους, που από τέλεια γυναικείο μεταμορφώνεται μεσω ορμονοθεραπειών και πλαστικών επεμβάσεων, σε τέλεια (σχεδόν) ανδρικό.
Φυσικά το ρεπορτάζ ήταν τοποθετημένο στην Αμερικάνικη ήπειρο σε κάποια κλασσική επαρχία, και λέω φυσικά γιατί ώρες-ώρες το όλο θέμα έρεπε προς τη γελοιότητα με όλες αυτές τις συνεντεύξεις και τα σχόλια της οικογένειας και των φίλων για το αν "έπρεπε"η "δεν έπρεπε" εν μέσω χωραφιών του νότου και τζιποειδών και αμερικάνικων σημαιών παντού.
Αυτο που περισσότερο με άγγιξε ήταν η απελπισμένη προσπάθεια του ανθρώπου αυτού να γίνει αγόρι. Και λέγοντας απελπισμένη δεν υπαινίσομαι την χρηματική αδυναμία η την τεχνική ανεπάρκεια. Αλλά τα συναισθήματα και το πείσμα του να "γίνει" κάτι που πραγματικά πίστευε ότι ήταν, μέσα στο κλίμα αγνοιας, δυσπιστίας, προκαταλήψεων, απο τη μία, αλλά και απόλυτης ελευθερίας στην επιλογή, και αποδοχής της απόφασης αυτής απο το κοινωνικό σύνολο (αναζήτηση εργασίας, καθημερινότητα κλπ).
Το δεύτερο που με συγκλόνισε ήταν η δωδεκαετής σχέση του ανθρώπου αυτού με τη γυναίκα του (!!) και η προσπάθεια της να καταλάβει την καινούργια τους ζωή μετά τις πλαστικές επεμβάσεις. Με λίγα λόγια το ότι ο πρωταγωνιστής δεν είχε ανδρικά γεννητικά όργανα, αλλά χρησιμοποιούσε βοηθήματα, για 12 χρόνια,δεν ήταν λόγος, για την κοπέλα, να μην είναι παντρεμένη μαζί τ0υ!
Και μετά λέμε για γάμους ομοφυλοφύλων στην Ελλάδα...
Εντάξει, δε μπορώ να πώ ψέματα. Ολο αυτό το θέμα είναι πολύ έξω απο τη ζωή και τα ενδιαφέροντα μου και με ξένισε πολύ..η τόση δυστυχία και η τοση προσπάθεια όμως με καθήλωσαν μπροστά απο την τηλεόραση βάζοντας με σε σκέψεις.
Τελικά άνθρωπος είναι η ψυχή η το σώμα?
Τελικά η ταυτότητα και ο γεννετήσιος προσδιορισμός μας, είναι τόσο πολυ σημαντικά, ώστε να ευτυχούμε η να δυστυχούμε βάση αυτών?
Πολύ τραγικές ιστορίες....

Amber Alert :

Και ενώ προσπαθούσα ακόμα να καταλάβω τι στην ευχή είναι αυτό το "αλέρτ" που μέχρι και στις πινακίδες ρύθμισης κυκλοφορίας της εθνικής και της αττικής οδού έβλεπα καθημερινά, και ενώ μας βομβάρδιζαν ολημερίς με τις γλυκύτατες φατσούλες των δύο μικρών αγοριών, έσκασε η αληθεια σαν χιροσίμα μέσα στα μυαλά μας.
Τα παιδάκια δεν απήχθησαν, αλλά τα πούλησαν οι γονείς τους, οι οποίοι κατοικοεδρεύουν κάπου στην Κομοτηνή αν δεν απατώμαι.
Να μπώ στον πειρασμό να τη χαρακτηρίσω κωμικοτραγική ιστορία?
Μόνο τραγική..για πολλούς λόγους.
Αναρωτιέμαι απλά, πόσα χρόνια πίσω βρίσκονται, ανθρωπολογικά, όσοι κακομεταχειρίζονται παιδάκια...πόσω μάλλον όταν είναι οι γονείς τους..
Ε ρε Καιάδα που χρειαζόμαστε -ναι Καιάδα όχι Κορυδαλλό

Euro :

Μέχρι στιγμής τα φαβορί κερδίζουν και τα πράγματα δείχνουν ξεκάθαρα για τους δύο πρώτους ομίλους.
Με την εθνική τι γίνεται?
Ελπίζω να κερδίσουμε αύριο -ως φαβορί, και να μη σπάσουμε τη σειρά που έχει πάρει το θέμα μέχρι στιγμής.
Όμως δεν ξέρω άν έχουμε τα φόντα να περάσουμε κόντρα σε Ισπανία και Ρωσσία.
Προσωπικά είμαι απαισιόδοξος.
Ισως να έπρεπε όλοι να είμαστε, αλλα ειναι και τα διαφημιστικά budget στη μέση...

60

Ε,λοιπον,η 60στη μου αναρτηση ας ειναι ένα γενικότερα πολιτικόλογο πόστ.
Χωρίς κάποιον ουσιαστικό λόγο αλλά με πολλά ουσιαστικά ερωτήματα σε σχέση με τα διάφορα που συμβαίνουν τριγύρω.

Αυτό που περισσότερο με απασχολεί, είναι η σύνδεση μεταξύ πληροφορίας και δράσης, μέσα στο "τυπικό δημοκρατικό περιβάλλον" στο οποίο κινούμαστε στην Ελλάδα.

Με λίγα λόγια, λέω ότι, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά απο πολλές πληροφορίες, εντός και εκτός των γεγονότων που βιτρινάρονται απο τα Μέσα, ώς "πρώτης σημαντικότητας".
Και ενημερωνόμαστε,και μαθαίνουμε και πληροφορούμαστε και συζητάμε και αναρωτιόμαστε και τελικά συμμετέχουμε με τη δική μας λογική και πρακτική δυνατότητα,στο αλισβερίσι της πληροφορίας.

Τι τελικά κάνουμε όμως,με αυτές τις πληροφορίες? Και πώς τελικά μας επηρρεάζουν (αν μας επηρρεάζουν) ώστε να γίνουν μοχλός δράσης και ενέργειας, η αντίδρασης απέναντι σε όσα διαδραματίζονται?

Η δική μου παρατήρηση τον τελευταίο καιρό,που συζητάμε για την ακρίβεια και που ακούγονται- εξαγγέλονται ένα σωρο οργανωμένες δράσεις,είτε για το πετρέλαιο,είτε για το γάλα,είναι ότι ο Ελληνας πρέπει να φτάσει στον απόλυτο πάτο,για να αποφασίσει να δράσει η να σηκώσει το κεφάλι απο την εγωϊστικη και εγωκεντρικη κοσμάρα του,και να αρθρώσει μια αποτελεσματική συμμετοχή στην γενικευμένη ανησυχία. Και όχι απλά να φτάσει στον πάτο,αλλά να θίγεται ο ίδιος προσωπικά και ατόμικα,να επηρρεάζεται ο καθημερινός μικροκοσμος τον οποίο αναγνωρίζει και αποκωδικοποιει ως κοινωνικο-οικογενειακο του περιβάλλον.

Αιτία αυτής της καθυστέρησης δράσης η αντίδρασης απέναντι στις πληροφορίες περι "γενικευμένης κρίσης" ,μπορεί να είναι το 50 % της παραοικονομίας και ότι ο μέσος Ελληνας ,ακόμα "έχει τον τρόπο του" να εξοικονομεί πόρους,ώστε να μη λιμοκτονεί,όπως οι ομάδες πάγιας και αμετάβλητης μισθοδότησης (συνταξούχοι,μισθωτοί ευρύτερου δημόσιου τομεα κλπ) που δεν δύνανται για διάφορους λόγους να ελιχθούν αποτελεσματικά στην αγορά εργασίας.

Ένα άλλο αίτιο ειναι η ανύπαρκτη κοινωνική και γενικότερη παιδεία,του Ελληνικού λαού,και η παρατήρηση ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ το έτος 2008,μοχλοί ενεργοποιήσης του "κοινού αισθητηρίου" μπορεί να είναι η εκκλησία,η εθνική ομάδα,οι γάμοι των γκέϊ, και άλλες σάχλες - με λίγα λόγια καταστάσεις αναγόμενες σε "πιστεύω" ,και όχι σε "διάλογο" και κοινωνική διάδραση-αλληλεπίδραση, που θα περίμενε κανείς να λειτουργεί,μέσα σε μια τόσο οργανωμένη επικοινωνιακα χώρα,με τόσες -ελεγχόμενες εστω στην πλειοψηφία τους- πηγές πληροφορίας..

Να παραλείψω να αναφερθώ στην κοινωνιολογικά ελλιπέστατη -για να μην πω ανορθόδοξη- κοινωνικοποίηση του Έλληνα ,μέσω της ,κουτσαυλης και μεσαιωνικών αντιλήψεων οικογενειας του? Που αναπαράγει τον κουτομαντράχαλο και την πονηροπουτανίτσα? Που διαιωνίζει την εγωιστική μικρο-θεώρηση του κοινωνικού συνόλου,μέσα απο παραμορφωτικούς καθρέπτες ηθικών απαγορεύσεων και απο την άλλη ανήθικων προτροπών?

Άρα τι μένει τελικά? Η επι της ουσίας αδράνεια και πρακτικά η ανάδειξη και προαγωγή της εμπορευματοποιημένης πληροφορίας -ώς προϊοντος δηλαδη- , σε σχέση με την παιδαγωγική-αξιοποιήσημη, επι-δραστική (ως αποτέλεσμα) πληροφορία..

Η αλλίως,να χαμε, να λέγαμε..

Και επεκτείνω τη σκέψη μου:

Πως μπορεί να λειτουργήσει μία δημοκρατία όταν ο λαός αρνείται να τη συντηρήσει,επι της ουσίας? Οταν αρνείται να παρέμβει? Οταν αρνείται να συμμετέχει? Οταν προκρίνει τον ατομισμό έναντι της συλλογικής συνείδησης? Οταν αρνείται να στηρίξει το δημόσιο και στηρίζει κατα συρροή τα ιδιωτικά κεφάλαια?

Και καταλήγω : Ποιο το νόημα της πληροφορίας,εάν δεν έχει δημιουργικό αποτέλεσμα? Εαν δεν δημιουργεί κίνητρα? Εαν δέν χρησιμοποιείται στο διάλογο?

Ξέρω...καμμία σημασία δεν έχουν αυτοι οι προβληματισμοί,καμμία αλλαγή δεν πρόκειται να έρθει..αλλα νά..με φλόμωσα στην ποίηση και ήθελα να γράψω κάτι διαφορετικό!!

Μπολντόρ (Bol d'or)

Όταν σταμάτησε το Κτέλ στον τερματικό σταθμό, ήμουν ήδη ταλαιπωρημένος απο το ξενύχτι και τη διασκέδαση της προηγούμενης νύχτας στην αγαπημένη Σαλονίκη.
Ντυμένος με την ατσαλάκωτη στολή εξόδου και το δίκωχο (νέος στρατιώτης τότε) στραβά στο κεφάλι, προχώρησα -με το σάκο μου παρέα- σε αναγνώριση του νέου τόπου, όπου θα περνούσα άλλους 6 μήνες θητεία.
Θυμάμαι ότι είχε μιά φοβερή ησυχία εκείνο το απόγευμα.
Προχωρούσα αγχωμένος προς κάποια απροσδιόριστη πλατεία που δέ φαινόταν τίποτα, παρά λίγος κόσμος, αραιή κίνηση και αργοί ρυθμοί.
Απογοητεύτηκα και πήρα το πρώτο ταξί να φύγω.

Το στρατόπεδο ήταν σ ένα χωράφι δίπλα στην εθνική οδό Βέροιας-Θεσσαλονίκης.
Ρημαγμένη η πύλη και αρκετό περπάτημα για να φτάσεις στα 3 toll και τα δύο heuy που έμοιαζαν σπάνια στολίδια απο το βιετνάμ ,μέσα σ εκείνο το ντεκόρ.
Πλησίασα στο ΚΨΜ.
Η σειρά απολύσεως έκανε γλέντι με μπύρες και σουβλάκια, φοβήθηκα τις φάτσες τους, κι ενώ με φώναξαν κοντά τους, εγώ απομακρύνθηκα προς τον αξιωματικό υπηρεσίας για να αναφέρθώ.

"Λοχίας είσαι?" ,με ρώτησε.
Ηταν ένας ανθυπασπιστής βουτηγμένος στο ποτό, απο το Βόλο.
Του έλειπαν 2-3 δόντια και βρώμαγε το χνώτο του τσιγάρο, ένα ρεμάλι.
Εδωσα τα χαρτιά μου, με βόλεψε σ' ένα κρεβάτι, στα πρόχειρα, μέχρι να πάω την άλλη μέρα στο διοικητή για τα ρέστα.

"Μάνα θα πάρω αναβολή, δεν αντέχω" , χάλασα μιά τηλεκάρτα να της μιλάω.
Πρώτη μου μέρα στην ερημιά, στη λήθη, στην εγκατάλειψη,στο παρελθόν.
Μου έπεσε πολύ βαρύ, εγώ αλλιώς τα είχα συνηθίσει.
Δέκα μέσα- μία έξω στο χαλαρό και με μία στέρηση εξόδου έβγαζες ένα μήνα στην αγγαρεία και το νούμερο.
Πολύ νούμερο ρε γαμώτο και πολύ αγγαρεία.
Και δεύτερη μετάθεση που σημαίνει, νέος ξανά, και χώσιμο.

Ευτυχώς ήταν εβδομάδα προσαρμογής και βγήκαμε έξω.
Ήταν και κάτι σειρές απο την Καλαμάτα, σχεδόν πατριώτες, άγνωστες φυσιογνωμίες, καμμένα πρόσωπα, πολύ τσιγάρο, χασίσι, ποτά, ταλαιπωρημένα σώματα, τρύπια άρβυλα, σκισμένες παραλλαγές, λες και μιά ζωή στο στρατό ήμασταν, γαμώ το κερατό μου.
Και η Αλεξάνδρεια στα πόδια μας.
Τι να κάνεις, που να πάς ?
Σε μία παρηκμασμένη πόλη, μία που ομόρφηνε κάποτε στα ξαφνικά, πλούτισε, και ξαφνικά πάλι έμεινε χήρα.
Άδειασαν οι περαστικοί την ποδιά της, κι έμεινε με τα ξεφτισμένα, πολυκαιρισμένα, "καλά" της νυφικά να περιμένει.
Κωλόμπαρα, μπιλιάρδα, καφέ-μπάρ, σαντουϊτσάδικα, νέον, φώτα, πλατιά πεζοδρόμια.
Και που χτυπούσαν τ' άρβυλα στα πλακάκια της πόλης, πάλι τίποτα δε γινόταν, κι ο ύπνος ήταν βαθύς και τα χαμόγελα πεθαμένα.

Και τότε την είδα.

Ένα μπολντόρ παλιό, με σέλα σκισμένη απο τα νύχια ενός κακού θηρίου θά λεγες, με τ' αφρολέξ χυμενα πάνω απο τη δερματίνη.
Να στάζουν λάδια, να στάζουν υγρά.
Να είναι ένα ρεζερβουάρ δίχρωμο, μπαλωμένο και χτυπημένο, με μία τάπα ιμιτασιόν.
Δισκόφρενα χαραγμένα, μπουριά ξεχειλωμένα, ρολόγια σταματημένα στην ένδειξη "ένα εκατομμύριο χιλίομετρα".
Ήταν ότι πιό όμορφο είχα δεί στη ζωή μου, θεούλη μου.

Έπεσα πάνω της.
Έβαλα τα χέρια μου πάνω της.
Στις ψύκτρες, στις ρόδες, στην αλυσίδα.
Πασαλείφτηκα με τα γράσα της , τη μύρισα, την κοιτούσα..

Ήταν δικιά μου ρε.
Το μοναδικό, δικό μου πράγμα, το ένα και μοναδικό γνώριμο σημείο στον ορίζοντα μου.
Ο άνθρωπος μου ήτανε, η γυναίκα μου, η μάνα μου, η ψυχή μου.
Το χρώμα που έσπασε το χακί μεσα στο μυαλό μου, το σώμα της που έσπασε την ατέλειωτη ευθεία της ερημιάς στο σκαμμένο χωράφι που κάναμε στρατόπεδο.

"Η σαρκα σου όλη"

Γέμισα την καρδιά μου ελπίδα και ξαναγύρισα πίσω χωρίς να θέλω πιά να πάρω αναβολή.
Αποφασισμένος να την οδηγήσω όπως εγώ ήθελα, εκεί που εγώ θα είχα επιλέξει.
Δεν ήταν το παρατημένο μπολντόρ, η μοτοσυκλέτα.
Ήταν όλη η κούραση που σα σπίθα εξατμίστηκε.
Ήταν όλα τα λάθη που έγιναν άσφαλτος και φρέσκο χώμα.
Ήταν οι αποτυχίες που έγιναν ορεινό στροφιλίκι και μοναδικό ταξίδι.

Ήταν το τέλος,που έγινε αρχή, εκείνο το καλοκαίρι.

Κουτάκι

Χτες και σήμερα σκέφτομαι για την αδράνεια
Κάποιος, που στο βάθος είναι σωστός άνθρωπος, αδιαφορεί και βολεύεται στον προσωπικό του κόσμο, και για να μη δίνει το δικαίωμα να τον κρίνουν, έχει βάλει τριγύρω του ένα τεράστιο καθρέφτη.
Κι όταν πας να τον πλησιάσεις ,να του μιλήσεις, τότε βλέπεις τον εαυτό σου και χαίρεσαι.
Και ξεχνάς τι ήθελες να πεις, γιατί κοιτάς τη φάτσα σου, και όταν κοιτάς τη φάτσα σου σκέφτεσαι μόνο το καλό σου.
Εκτός αν σε λένε Μπόμπα, οπότε σκεφτεσαι να ρίξεις καμμιά γροθιά στο σαγόνι σου.
Κι έτσι ο Νίκος της ιστορίας αυτής ,έγινε ένας καλός άνθρωπος.
Κι έτσι ο Νίκος διάλεξε ένα κουτάκι να μπεί μέσα και να αποκτήσει και να κατακτήσει, ενα μερίδιο απο τα αγαθά της κουτο-κοινωνίας, μία θέση ανάμεσα στα πολύχρωμα κουτάκια που όλοι θαυμάζουμε και θέλουμε να οικειοποιηθούμε.
Και κάποτε που χρειάστηκε να βγεί λίγο παραέξω να κοιτάξει, φοβήθηκε , και ξαναγύρισε τρομαγμέν0ς στο σπίτι του, σε όσα είχε κατακτήσει, μία γυναίκα, ένα ωράριο, ένα παλιό αυτοκίνητο και το μπάσκετ του, και αποφάσισε να αντισταθεί με νύχια και με δόντια ,απέναντι σε όσους του φώναζαν να βγεί απο κει μέσα, είτε για δουλειά ,είτε για διασκέδαση, είτε γιατι απλά ήθελαν να τον κάνουν παρέα.
Κι έτσι ο Νίκος της ιστορίας αυτής, που κάθε μέρα χτυπά κάρτα στις 7.45, δεν έδωσε σημασία όταν ο κόσμος γύρω του άρχισε να γκρεμίζεται, κι όταν τα κουτιά των άλλων έγιναν ένας πολύχρωμος χαρτονένιος πολτός για να βόσκουν τα σαλιγκάρια, κι όταν το μόνο που απέμεινε ήταν άνθρωποι μόνοι και γυμνοί, και το κουτί του Νίκου μόνο επίσης, καλά στερεωμένο στο βουνό του Γαλατσίου.
Όσο σκεφτόμαστε ότι μας ανήκει έστω και μία πινέζα πάνω στη γή, ο διπλανός μας, τα πλούτη και τα υπάρχοντα του πλανήτη, οι σκέψεις τα αισθήματα και τα μυαλά των άλλων, τα ονειρα οι ελπίδες η τύχη, τα βιβλία οι μουσικές οι ταινίες, τα δικαιώματα η ελευθερία η ζωή, τόσο πιο δυστυχισμένοι γινόμαστε, πιό μόνοι, πιό μικρόψυχοι και πιο μίζεροι.
Και τόσο περισσότεροι ξεχνάμε να είμαστε καλοί άνθρωποι και αρχίζουμε να γινόμαστε αρπακτικά μοβόρα και να πεινάμε περισσότερο και να τρέφουμε το θηρίο μέσα μας, να το αφήνουμε ανεξέλεγκτο να προκαλεί τη μοίρα.
Και όταν αυτό χορτάσει απο τους άλλους, στρέφεται στο αφεντικό του, και στο κουτί του, και στα πλούτη που έχει συγκεντρώσει.
Ετσι λοιπόν χωρίζονται οι άνθρωποι. Κι έτσι γίνονται δυστυχισμένοι.
Αραγε τυχαίο είναι , πως η ψυχή είναι αόρατη?
Και ότι τιμή έχει μονάχα η ύλη? Και συναλλαγή?
Και η αδράνεια?
Ολες οι μέρες είναι ίδιες όταν έχεις την ίδια θέα, την ίδια μυρωδιά.
Και η μεγαλύτερη φυλακή για την αλήθεια είναι η ξαδέρφη της η συνήθεια.
Η αλλιώς, το πολυχρωμο μας κουτάκι.

Στο ενδιάμεσο

1.Τώρα τελευταία ταλαιπωρούμαι απο μία καταραμένη ίωση και στριφογυρνω καταιδρωμένος στα σεντόνια μου όποτε προσπαθώ να κοιμηθώ
Τις φορές που αυτό δεν έχει αποτέλεσμα ψάχνω το σπίτι μου για να βρώ τρόπο να πολεμήσω τις αυπνίες μου
Βρήκα κάπου χωμένα κάτι εκτυπωμένα κειμενάκια απο τα παλιά τα οποία οταν ξεβαρεθώ θα τα ανεβάσω στο μπλόγκ έτσι για να περάσει λίγο και η ώρα.
Αναρωτιέμαι αν διαβάζει κανείς αυτό το μπλόγκ,αλλά μάλλον με τέτοιους προβληματισμούς δε βοηθώ τον πυρετό να πέσει.

2.Ήθελα να γράψω κάτι για την πολιτική στην Ελλάδα αλλά πραγματικά δε μπορώ να σκεφτώ κάτι.
Απλά απορώ με όσους πιστεύουν ότι η πολιτική διεξάγεται-διενεργείται-αποφασίζεται (δεν έχει και τόση σημασία η λέξη) ,με τους όρους που διαβαζουμε η βλέπουμε στην τηλεόραση.
Εχοντας γνωρίσει μερικούς βουλευτές,μερικούς δημάρχους,μερικούς διοικητές,ένα νομάρχη κι ένα πρέσβη, ομολογώ ότι η αλήθεια είναι πολύ πεζή αλλά επιτυχημένα θα αντιπροσωπευόταν απο το γνωστό τηλεπαιχνίδι : "το μεγάλο παζάρι".
Πίσω απο τα φώτα της δημοσιότητας πάντως ,μπορείς εύκολα να καταλάβεις, ότι πίσω απο κάθε επιτυχημένο πολιτικό, υπάρχουν επιτυχημένες προσωπικές και διαπροσωπικές σχέσεις -αυτά τα τελευταία τα λέω έχοντας στο νού μου τον ανθρώπινο παράγοντα.

3.Πραγματικά κάτι που με συγκλονίζει είναι το γυναικείο στήθος.

4.Βαριέμαι να μιλήσω για ποδόσφαιρο και επίσης να δουλέψω

Αναζητώντας τη δεύτερη ευκαιρία

Ειμαι ερωτευμενος μαζι της απ την αρχη..είναι ξανθια,εχει μεγαλο στηθος κ με κοιταζει κ τρεμει…
Με γουσταρει…εχει κι ένα ομορφο ονοματακι..και εχει κι ένα μεγαλο χαμογελο στο στομα…
Σα γαρυφαλλο κοκκινο…και θελω να το βαλω στο πετο..διπλα στην καρδια μου
Η δικια μου σχεση είναι μελαχροινη…σοφιστικε..με σωμα σφιχτο κ ματι αετισιο…μου ριχνει καρπαζες..κι εγω τη φιλαω στα στιλπνα της μαλλια…την αγαπαω…αλλα εχω καιρο να πλαγιασω διπλα της….γιατι το μυαλο μου αρνειται να ξεχασει…
Και ακομα ένα σαββατοκυριακο καβαλα..
Πηρα παραμασχαλα το μοτο..τυπωσα κι απ το μπαικνετ δυο τρεις σελιδες..και ανηφορισα τη γνωστη διαδρομη..ξερεις..εκεινη με τις πολλες στροφες κ το γαλαζιο αγναντι στο τερμα της…Και στο σελακι πισω πηρα τις σκεψεις…ξανθες..μελαχροινες…μα πιο πολύ βαρυ μου φανηκε το :«πρεπει ν αποφασισω»
Εχω ξενερωσει με τη μοτοσυκλετα κ παω αργα…δεξια..αριστερα…ευθεια..όλα μου φαινονται ιδια…και παει καιρος που εχω να κανω ερωτα με μια γυναικα..το εννοω…ερωτα…
Μου εχει ξινισει το γαμησι της τηλεορασης..οι τσοντες..αει στο διαολο πια…ειμαστε ανθρωποι ζωντανοι…όχι σε γυαλες…κι εχω τα νευρα μου…
Σε μια στροφη βλεπω την ξανθια..στην άλλη τη μελαχροινη….φτανω καποια στιγμη στο μπαλκονακι κ καθομαι για καφε…από κατω η φυση οργιαζει..τα χρωματα..μπλε…πρασινα…ασπρα..βουνα κ θαλασσα μαζι..τα εχω τοσες φορες ξαναδει..και δεν τα χορταινω…δεν τα χωραει ο νους μου
Κλεινω το κινητο κ ανοιγω το μοτο…πωπωπω..χαμος γινεται..μηχανες..ρουχα..αξεσουαρ..τι σκατα τα χρειαζομαι όλα αυτά..
Δεν ξερω…εγω εκεινη σκεφτομαι..που να ναι τωρα..τι κανει…λυωνω στη σκεψη και δαγκωνομαι μαζι…δεν πρεπει…δεν πρεπει να κανω μαλακια ξανα…να ξαναπεσω στην ιδια λουμπα..να τρελαινομαι…
Δε με χωρα ο τοπος..πρεπει να τη δω…τι κανω στην ερημια..τι κανω στα βουνα…τι εχω παθει…?
Μια ζωη τους δρομους επαιρνα για να καθαρισω…τι να καθαρισω όμως…το κενο?
Δεν ξερω..δεν ξερω τι ψαχνω οποτε βγαινω στο δρομο..δεν ξερω γιατι μ αρεσει να ξεχνιεμαι καβαλα…αλλα μεγαλωσα…εχω στο νου μου κι αυτό…πατησα τα τριαντα…
Νταξει..θα πουνε καποιοι παλιοι..μικρος εισαι ακομα..
Ναι ρε γαμωτο..αλλα γιατι να νοιωθω πενηντα χρονων..να μη μπορω να χαιρομαι με τα μικρα κι απλα που λενε ολοι?
Πρωτη,δευτερα σκαστη…αναποδα τιμονια..περνουν τα ισθμια..πριν βγω στην εθνικη ν αναψω τσιγαρο να παρω μιαν ανασα ακομη…βαριεμαι την αθηνα…θελω να μεινω εξω μεχρι αργα..
Ανοιγω το κινητο και βρισκω μηνυμα…"οσο εισαι μακρια θα σ αγαπω"…
Και μια ζωη μακρια σου ειμαι το ξερεις…τι να στα λεω παλι..τσαμπα τηλεφωνιομαστε..τσαμπα καφεδες πινουμε..τσαμπα ξεφτιλες γινομαστε όταν περπαταμε χερι χερι στο μοναστηρακι…
Κι εγω..νοιωθω…νοιωθω ότι η κολαση θα σκασει μες το μυαλο μου…και παλι τα ιδια θα χουμε..και παλι θα μετανοιωσω μετα..και θα γυρισω πισω σου να μ αγκαλιασεις και να μου πεις το : «δεν πειραζει»
Και το χω αναγκη το γαμημενο το "δεν πειραζει"
Γιατι εγω μαλλον..ειμαι τοσο φλουφλης..που δε μπορω να παρω τον εαυτο μου στα σκαμπιλια και να του πω : "κοιταξου στον καθρεφτη ρε μαλακα..πως εισαι ετσι..πως εγινες όλα αυτά που παντοτε μισουσες?"
Δεν ξερω…δεν ξερω γιατι καβαλαω μοτοσυκλετα…γιατι πεφτω κ γιατι ξανασηκωνομαι…τα εχω ξαναπει…μερικες φορες θελω να πεσω..και να μεινω εκει..να μπω στο χωμα..να φυτρωσω..να πεταξω μποι..να απλωσω κλαδια κ φυλλα..ν ανθισω..και να μιλαω στα πουλια κ στ αλλα δεντρα..καλη παρεα θα κανουμε..ακινητοι στην αιωνιοτητα…ένα ακινητο ταξιδι..ο ενας..μεσα στη ζωη του αλλου..και μες το χωμα να βρισκουμε γαληνη..κι ουτε ξανθες..κι ουτε μελαχροινες τυψεις να κυνηγουν στροφομετρα κ ντιζες κ ηλεκτρονικα κοντερ που θελουν καλιμπραρισμα…
Και ειμαι πισω..και την ξαναβλεπω…τη θελω απελπισμενα..ολο μου το είναι την θελει…την ποθει..ετσι για σπασιμο στην τεμπελια κ στο τελμα…την ανυπαρξια κ την απραξια..τη φυλακη της ρουτινας…της καθημερινοτητας…του γαμου κ των παιδιων…των διλληματων..των πρεπει…
Σε θελω μωρη πουτανα…Δε μ ακους…πουτανα…όλα καλα και αγια τα χα φτιαξει..τι θες κι εσυ να με αναστατωνεις τωρα?ε?
Ποσο βαθια μισω τις γυναικες ολες..και ποσο βαθια τις αγαπω…
Ποσο με κανουν να νοιωθω αντρας κ πουστης μαζι,αφεντης κι υπηρετης,πλουσιος κ φτωχος,γεματος και αδειος…όλα τα αντιθετα να γινονται μαζι..και τελικα να μενει μονο το αγγιγμα..η στιγμη..
Αυτές είναι οι γυναικες ρε..δεν το ξερετε…?
Η γευση που σ αφηνουν στο στομα πρωτου να φυγουν...γιατι αν δε φυγουν..αν δε σ εγκαταλειψουν..να νοιωθεις ερημια κ χαος..δεν είναι γυναικες…είναι μαφιοζες..υπολογιστριες..κατινες του χωριου…κ μονο τσεπη κ ψωλη κοιτανε…
Ας παει κι αυτό στην ευχη…βαριεμαι να σκεφτω κι αλλα αποφθεγματα…βαριεμαι
Αυτό που ψαχνω τελικα είναι μια δευτερη ευκαιρια να ερωτευτω κ να νοιωσω καλα…και να ειμαι εκει…το χρωσταω στον εαυτο μου..ν αποτιναξω τον φοβο που τοσο με τρωει..τον φοβο να μην ξανακανω λαθος..να μην ειμαι εγω αυτος που θα πληγωνει..να μην ειμαι εγω αυτος που μενει μονος τις νυχτες αγρυπνος..να μην ειμαι αυτος που καβαλαει τη μηχανη του για να ξεχασει
Αλλα να ειμαστε μαζι ρε παιδι μου..μαζι…πολλα ζηταω?
Μια δευτερη ευκαιρια να ζησω…όπως τοτε..παλια καρναβαλια…δεν θελω να σε θυμαμαι κι εσενα…αρκετα με ξεσκισε η ζωη σου..και η ζωη που Δε ζησαμε μαζι..και τα παιδια που θα χεις γεννησει..κ Δε θα ναι δικα μου…τα βλεπω..κάθε μερα…σε βλεπω στην αγκαλια του αλλου..δεν σ εχω ποτε ξεχασει..απλα προχωραω…κ φτιαχνω σχεδιακια για να στα στειλω..και γραμματακια..κ ποιηματακια να σου διαβασω…απ το τηλεφωνο..αγαπημενη…εχω παει κ λιγο μπροστα νομιζω..τα λεω στον αερα ρε..στους ξενους…σε μια οθονη μιλαω μονος..τι αστειο
Και τελικα η δευτερη ευκαιρια είναι το χρεος?είναι τα παντα?
Οχι δεν είναι..μαλακιες λεω…δεν είναι ετσι απλο να ζεις με ευκαιριες-κουκια μετρημενα..η ζωη είναι πολυπλοκη κ δυσκολη σαν καρμπυρατερ ντελορτο από μεγαλο γκουτσι…και κανει λαδια..και σκασιματα..ενιοτε..κι ενιοτε ροπιαζει κ αναροφα αερηδες κ στεναχωριες..για να τα κανει όλα δυναμη ωμη..λαστιχο που δαγκωνει τις πιστες του κοσμου…τις πιστες τα ουρανου
Εκει που ολο το συμπαν είναι μια γκαζια..μια γκαζια γεματη..σε μια στροφη…και η ευκαρια είναι εκει…σε μια στροφη…και σε κοιταζει…και δεν θυμασαι αν ηταν ξανθια..μελαχροινη..θυμασαι μονο ότι επρεπε να σταματησεις για τσιγαρο..ότι επρεπε να παρεις μια ανασα…και ότι επρεπε να ζησεις για να γυρισεις σπιτι…και ξανακαβαλας..για την επομενη στροφη..
Και μια γκαζια ολος ο χρονος..μια δευτερα..μια τριτη εχω ν ανοιξω για τη ζωη μου ολη..και να κερασω πιστονιες στα φιλαρακια μου…όταν γυρισω πισω..σ εκεινη την αγκαλια…σ εκεινη την κοιλια της μανας..και νοιωσω παλι ζωντανος..μεσα σε ξενο σωμα…και θα ναι ενα σωμα..και όχι δυο…
Παμε λοιπον ξανα….χτυπαει το κινητο…και είναι καποια..κ αυτή που πηρε την αγαπω…
Εισαι εσυ…
Και σ αγαπω ξανα
Για δευτερη φορα

Πρωτομαγιάτικες σκέψεις

Ι.

Έλειπα μέρες απο την Αθήνα.
Γέμισα μπαταρίες, ανάσανα, τόσο λόγω της εξοχής όσο και λόγω της αγκαλιάς της.
Τα πιό όμορφα πράγματα είναι τα απλούστερα απο καταβολής κόσμου, και αυτό γράφω απόψε, αυτή την πραγματικότητα, που έφερα μαζί μου.

ΙΙ.

Ξαναμπήκα στο διαδίκτυο απο συνήθεια ,η έστω ψυχική προετοιμασία για την επιστροφή στη δουλειά από Δευτέρα.
Τι κατάφερα?
Να αποκτήσω ένα πονοκέφαλο και τίποτα παραπάνω.
Το ίντερνετ και όλα όσα περιέχει, οι υπολογιστές, το playstation, δεν είναι ζωή.
Είναι διέξοδοι βαρεμάρας και εργαλεία για δουλειά, τελεία και παύλα.
Σκεφτόμουν πώς, έχω γνωρίσει κόσμο απο τα φόρουμ, ήμουν δραστήριος, δημιούργησα συναισθήματα και καταστάσεις, αλλά τη ζωή μου καλύτερη δεν την έκανα στο ελάχιστο.
Επίσης όλοι αυτοί οι απίθανοι του διαδικτύου δεν ήταν πουθενά τριγύρω μου στην εκδρομή που έκανα.
Αραγε όντως υπάρχουν η μήπως πρόκειται για ηλεκτρόνια με ρόλους, φωνή και προκαθορισμένο χρόνο ύπαρξης?
Καταλήγω στο εξής :
Είτε πονοκέφαλο το πώ, είτε χαμένο χρόνο, η αίσθηση δεν αλλάζει.
"Οποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα..."

ΙΙΙ.

Κάπου βρεθήκαμε με την Κ. εντελώς συμπτωματικά, καταλύσαμε σε πολυτελές ξενοδοχείο απο σπόντα.
Προσωπικά δεν ενθουσιάζομαι υπέρμετρα απο τέτοια θέματα, και αυτό που μου προξένησε τεράστια εντύπωση ήταν κάτι άλλο.
Πόσοι και ποιοί είναι αυτοί που τελικά συχνάζουν και χρησιμοποιούν και καταναλώνουν την πολυτέλεια, τις παροχές, τις εξωφρενικές για το μέσο όρο τιμές και χρεώσεις.
Δηλαδή δεν εξηγείται το ότι το συγκεκριμένο ήταν γεμάτο, μία όχι και τόσο τουριστική περίοδο ,σε μία διεθνή αλλά και τοπική αρνητική οικονομική συγκυρία, με τις τηλεοράσεις να ωρύονται για το "καπέλο" στο...ρύζι, για φόντο και τη βενζίνη να φλερτάρει με το 1.30 ευρώ.
Μα όλοι μας λένε ότι πεινάμε..και τελικά μάλλον οι δημοσιογράφοι μόνο, ξέρουν ποιοί αληθινά πεινάνε στην Ελλάδα.
Εγώ, για μία ακόμα φορά, διαπίστωσα ότι υπάρχουν πολλές παράλληλες Ελλάδες μέσα στον ίδιο γεωγραφικό χώρο και ότι τελικά πολυτέλεια σημαίνει, το να μπορείς να επιλέγεις σε ποιά θέλεις να ανήκεις...

ΙV.

Και μερικά άσχετα ποδοσφαιρικά για επιδόρπιο :
Παρακολουθώ το κύπελλο ουέφα.
Και αναρωτιέμαι, άν η τηλεοπτική σούπα της αναμέτρησης Rangers - Fiorentina και η πρόκριση της Ζενίτ στον τελικό, είναι επιτέλους ικανή να δείξει μερικά πράγματα στους παράγοντες του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ας με πείσει κάποιος ότι στη θέση αυτών των μετρίων ομάδων δε μπορεί να είναι κάποια Ελληνική και να διεκδικήσει με αξιώσεις το τρόπαιο.
Ελεος ρε παιδιά, είναι εφικτός ο στόχος, είναι υπαρκτή η τεχνογνωσία, είναι ώριμες οι συγκυρίες.
Ας ασχοληθεί κάποιος με την ποδοσφαιρική...eurovision!

Μια απρόσμενη επίσκεψη

Πάω ν ανοιξω την πόρτα μου να μπώ στο σπίτι.
Παραβιασμένη.
Τι κι αν ήρθε κλειδαράς,τι κι αν ήρθε αστυνομία,τι κι άν μετά τον πανικό τακτοποιήσα το σπίτι.
Ο καναπές έχει καρφιά,η ανάσα είναι βαριά,το βλέμμα πέφτει στις σκιές νομίζοντας ότι εντόπισε μιά κίνηση.
Εχω ανάγκη απο ξεκούραση.
Εχω ανάγκη,να μάθω να ζώ,με τη βεβαιότητα πλέον,ότι είμαι κι εγώ,ενας απο τους ανυπεράσπιστους,στο έλεος των κακόβουλων στοιχείων.
Και να συνεχίσω να ζώ,και να συνεχίσω να κοιτάζω το φόβο στα μάτια.
Και να τον αγνοήσω.
Και να χαράξω την επόμενη μέρα,σα να μην υπήρξε η προηγούμενη.
Τελικά,όλα μια ιδέα είναι.Μια επιλογή.
Να προχωράς η να περιμένεις.
Τινάζω τα μπατζάκια μου κ προχωρώ.
Κανείς δε μπορεί να κλέψει τη ζωή μου.

Βαριέμαι

Βαριέμαι,έγινα τεμπέλης,βάρυνα πολύ..
Σκέψεις αρνητικές, σκέψεις που με πάνε πίσω, πριν χρόνια, ν'ανασκαλεύω με την κουτάλα της νιότης μνήμες πρωϊμες, σημαντικές, ζωντανές.
Πρόσωπα και λόγια υπαρκτά -σκόνες και θρύψαλα τώρα- θραύσματα αδέσποτα, ατάκτως εριμμένα, που κάποτε βρήκαν ένα στόχο, μα τώρα πιά, πονάει η σκουριά τους σαν τότε…...
Βράδυ αργά με τ'αυτοκίνητο στην εθνική, τσιγάρο, μουσικούλα, μια ψυχή στο διπλανό κάθισμα ανασαίνει και κοιτάζει απ'το παράθυρο της επιστροφής..
Ο ίδιος δρόμος, το ιδιο σκηνικό με τότε..
Άλλη ψυχή, το ίδιο παράθυρο, ο ίδιος δρόμος...
Σφίχτηκα να μη δακρυσω,αναψα κι αλλο τσιγαρο..
"Γιατι καπνιζεις παλι?" - "Τι να σου πω,δεν ξερω"...
Κλωτσανε οι λεξεις το μυαλο μου, ματωνουν παλι τα ματια τον οριζοντα..
Ποια ταξιδια και ποια ονειρα εχουν αφησει τα λαστιχα μας γραμμενα στην ασφαλτο, ποσα χιλιομετρα γραψαν οι καρδιες μας, ενα κοντερ η ζωη,ενα στροφομετρο...…
Και μου πιασε το χερι εκει στα σκοτεινα, κρυφα, χιλιαδες κοσμος γυρω μας, και τα βεγγαλικα να σκανε ψηλα στον ουρανο..
Σ'αγαπω της ψιθυρισα στ'αυτι, για ν'ακουσει μονο εκεινη, και μ'ακουσανε ολοι μα ολοι
Κι αναψανε βεγγαλικα στο μωλο να καψουν ολο τον κοσμο, να μεινουμε μονοι μας αγκαλιασμενοι ως το πρωι, που ο ηλιος θα τρυπωσει απ το παντζουρι και θα ζεστανει τα κορμια μας…..
Κι υστερα δρομος, χιλιομετρα πολλα..
Αναψα κι άλλο τσιγαρο, γελαει κι αυτή διπλα μου -αυτή η άλλη
Στα ιδια σοκακια περπατησαμε, επιτηδες το εκανα, ηθελα να δω πως θα νοιωσω…
Κι αυτή γελαει, κι εγω κλαιω, και κλαιμε μαζι..
Κλαιμε που επιστρεφουμε αδειοι στην πολη, μ'ένα αυτοκινητο γεματο καμμενα βεγγαλικα, από κεινα που καιγανε οι αλλοι, που καιγανε τον κοσμο τους και μεναν μονοι στο μωλο……
Και μου πιασε το χερι, με ξυπνησε, με χαστουκισε, με εβρισε, εσκισε την ψυχη μου και βγηκε, δεν μπορεσα να την κρατησω φυλακισμενη άλλο ,μεσα στη ναφθαλινη της λησμονιας, εγινε τραγουδι στο ραδιοφωνο να με συντροφευσει και να τελειωσει με τις διαφημισεις…
Θ'αναψω ένα τσιγαρο..
Κοιμηθηκε το μωρο μου διπλα μου κι ημερεψα κι εγώ..
Εχουμε δρομο ακομα..
Λαστιχα να λυωσουμε στο δρομο, στροφες κι ευθειες να μπαλωσουμε……
Κι εγώ βαριεμαι, τεμπελιαζω, βαραινω, βυθιζομαι, αρνουμαι…
Και σκανε τα βεγγαλικα στον ουρανο και ειμαι μονος, εγώ τα ριχνω τοση ωρα, εγώ καιω τον κοσμο τοση ωρα,βαραω την καμπανα απ'τη σκοπια, εγερτηριο, συναγερμος…
Φωτια - φωτια - φωτια..
Καιγομαστε κοσμε, γινομαστε σταχτη γκριζα και καφετια και γινομαστε ηλιαχτιδα και τρυπωνουμε απ τα παντζουρια των αλλων, ζεσταινουμε τα κορμια τους - τους ξεσηκωνουμε, τους γαργαλαμε, τους βγαζουμε βολτα και ταξιδι μ ενα χαρταετο κι ένα αλεξικεραυνο..
Γινομαστε γραναζια, βαλβιδες, εξατμισεις, μαρσπιε κι αφηνουμε χαρακιες στην ασφαλτο της ζωης μας…
Σημαδευομαστε και σημαδευουμε μια εξοδο και φτανουμε πια στην πολη της ελπιδας, της αγαπης -την πολη των ανθρωπων…
Φτανουμε κι όλα καλα..
Τοσα χιλιομετρα πισω, τοσα αποκαϊδια, τοσα σπασμενα..
Φτανουμε κι εκεινη κοιταζει απ το παραθυρο όπως τοτε..
Σφιχτηκα μα δεν τα καταφερα, κι ένα δακρυ το εσκασε..
Δε με ειδε, δαγκωθηκα, γυρισα απ την άλλη να κοιταξω μπροστα, στο δρομο της επιστροφης..
Μου χαμογελαει, με πειραζει που καπνιζω, με τσιμπαει να προσεχω, με φιλαει στο μαγουλο και ξαφνικα βουταει…
Και χανεται μεσα μου, κι εξαφανιζεται…
Βουταει στη λιμνη της καρδιας μου και γινεται βαρκα, γινεται κουπι, γινεται σκοινι και με τραβαει στο φεγγαροφωτο, ρομαντικη κανταδα……
"Δε θα μου πεις καληνυχτα?" - "Καληνυχτα, θα τηλεφωνηθουμε αυριο ετσι?"
"Ναι, και να προσεχεις την επιστροφη και μην καπνισεις άλλο, αμαν πια" - "Ενταξει, δε θα καπνισω"
Καληνυχτα - η πολη των ανθρωπων, κι ο ηλιος και η λιμνη και οι φωτιες και τα βεγγαλικα με συντροφευουν..
Κι εχουμε ακομα δρομο - μ'ακουτε?
Εχουμε ακομα δρομο πολύ, θραυσματα αδεσποτα, ατακτως εριμμενα, που καποτε βρηκαν το στοχο, μα τωρα πια ποναει η σκουρια τους σαν τοτε…
Κι αγαπη πολύ, πολύ, ατελειωτη αγαπη να γεμισουμε τα βαρελια ολου του κοσμου να μεθυσει - μ'ακουτε?
Να μεθυσουμε ολοι μαζι την επόμενη φορα.
Στο άλλο ταξιδι - στον άλλο πηγαιμο - που τόσο τον βαριέμαι.

Όνειρα γλυκά

Ξεκαβαλάω το παπί,το δένω στο γνωστό του δέντρο,στο πεζοδρόμιο κάτω απο το σπίτι.
Ψάχνω την κουλούρα,να δω αν το κλειδωσα καλά,βγάζω το κράνος.
Πολύ κρύο απόψε.
Ανοιξη λένε τα ημερολόγια αλλά μάλλον χειμώνα μου θυμίζει.
Στη διαδρομή ένοιωσα μιά ανατριχίλα γνώριμη απο παλιά.
Ενοιωσα ότι ήμουν μόνος,και ότι ήθελα να τρυπώσω σ ενα μπαρ,ανάμεσα σ αγνωστους,
ν 'ανοιξω το σελοφάν απο τα αγαπημένα μαρλμπορο,και να χνωτίσω με κάπνα τις σκέψεις μου,χαμένος σε μιά παρακμή,σε μιά άκρη της πόλης.
Και όταν απο αυτά και τ άλλα,βγείς στο κρύο,αυτή η ανατριχίλα που σε κάνει να σηκώνεις το γιακά και να κουμπώνεσαι,σου λέει ότι είσαι ακόμα στα πόδια σου,και ότι ήρθε η ώρα να πας στο σπίτι,και ότι κάποιος σε περιμενει,και ότι δεν εισαι μόνος παρεα με ενα sms στην τσεπη,ουτε με τις ατάκες της μπαργούμαν η τα κολλητα ιδρωμένα φανελάκια απο τα γκαρσόνια.
Αλλά ότι κάπου έχεις να πας.
Και το νοστάλγησα αυτό.
Γιατι τελευταία είμαι χορτάτος,και το κρύο ακόμα,και οι αναμνησεις,σπανε στο -θαρρεις πανύψηλο- εσωτερικό μου αλεξικέραυνο,τον προσωπικό μου κυματοθραύστη,στο ρωμαλέο μου ανάχωμα,στην αεράμυνα μου ρε παιδι μου,και δε μ αφήνουν -γαμώτο- να νοιώσω,την εγκατάλειψη,στην οποία έβρισκα άλλοθι και καταφύγιο,και σπίτι και συμπαράσταση,και περιπέτεια και αλήθεια,για τόσα χρόνια,που το πετσί μου ζάρωνε και τεντωνόταν στον παλμό της,στο χρώμα και τον ήχο της,και που μονάχα όμοιες φάτσες αλλόκοτων ανθρώπων μπορούσαν να κατέχουν στην ίδια αναλογία η παραπλήσια.
Κι αναρωτιέμαι μερικές φορές,τι νοσταλγώ,τι θυμάμαι πραγματικα,κι απάντηση δε μπορώ να δώσω,γιατι νομίζω οτι ποτέ δεν υπήρξαν ολα αυτα τα βράδια,και οτι απλά παραλληρώ,οτι ονειρευομαι,οτι φουσκώνω την ασημαντοτητα μου και την κάνω μυθο -χωρις μπυρα ομως- ,οτι τελικα εχω αναγκη να καλλιεργώ ένα παρελθον πιο ενδιαφερον απ οτι πραγματικα ηταν καποτε.
Και ότι δεν ειμαι παρα,ένας μετριος ανθρωπος,που περπατα σ αυτη τη γή,και κρυώνει οπως όλοι,και άλλοτε εχει γιακα να σηκωσει,κι άλλοτε δεν έχει,παρα ένα μισοφόρι να κρυβει την ολοδική του γύμνια.
Ισως να είναι έτσι τελικά,μια -στο περιπου-πραγματικότητα,το όνειρο μιας κουρασμενης νύχτας,με μπολικα χασμουρητα μπροστα στο χαζοκουτι,μια πιτσα και μια κοκα κόλα,και το μονοτονο εγερτηριο στις 7 για τη δουλειά,για την καθημερινη συνήθεια.
Και το νοσταλγησα κι αυτό.
Την αγκαλια,την μυρωδιά της,τη φωνή και το φιλί της.
Και την επιστροφή,και την ειρήνευση,και τα χαζομαλώματα μας,και όσα βραδια νοίωθω δικά μου,μοναδικά,χωρίς καμμία λύπη,μαζί της,σα να ανήκω στο σώμα της,να είμαι ένα κομμάτι του οργανισμού της,ξεχωριστό,και να ζεσταίνομαι απο το αίμα και την άχνα της,εκεί στα ζεστά,στα απάγγια.
Και ίσως το ένα να μη μπορει να υπαρξει χωρις το άλλο,το κρυο και η ζεστη,το ασπρο και το μαυρο,και τα χει καταραστει η φυση μαζι να μενουν να παρηγοριουνται οταν οι δικαιολογιες ειναι φτηνες και τα ποτήρια άδεια.
Και ισως να μη μπορώ πάντα να επιλέξω ποιος θέλω να είμαι,αλλα να είμαι όλα αυτα μαζί,περασμενα ξεχασμενα και τωρινα κι αυριανά και πολύ μακρινα,και ο χρόνος να είναι απλά μια συνθήκη,μια εξίσωση στα τεφτέρια του συμπαντος,που άλλοτε βγάζει το χρυσό γκανιάν και άλλοτε μας παιρνει και τα ρέστα.
Και ίσως απόψε,να μου λείπεις απλά,εσύ,και όσα όνειρα γλυκά κάνουμε μαζί,είτε μαζί,είτε χώρια.

Question and answer- Charles Bukowski

He sat naked and drunk in a room of summer
night, running the blade of the knife
under his fingernails, smiling, thinking

of all the letters he had received
telling him that
the way he lived and wrote about that--
it had kept them going when
all seemed
truly hopeless.

putting the blade on the table, he
flicked it with a finger
and it whirled
in a flashing circle
under the light.

who the hell is going to save
me? he thought.

as the knife stopped spinning
the answer came:
you're going to have to
save yourself.

still smiling,

a: he lit a cigarette
b: he poured another drink
c: gave the blade another spin.

Δυναμιτάκι η μπόμπας?

Αν ημουν ο ανδρεας ο μικρουτσικος θα ειχα βγαλει ενα δισκο με το ονομα "να μαστε παλι εδω ανδρεα"ειμαι ομως ο μπομπας και λογω του μπαν στο φόρουμ, δε μπορω να βγαλω δισκο η εστω ενα τιμιο ηθικο και μερακλιδικο ποστ με τιτλο "ναμαστε παλι εδω ρε μπομπα"...
ετσι θα αρκεστω να βγαλω δισκο για να μαζεψω τα κερματα, τις πενταροδεκαρες ,τα χαρτονομισματα ,τις επιταγες -ακαλυπτες και μη -και οτι δυναται να δωσει ο πασα ενας λογιος, φιλοδοξος αλλα κυριως φορουμιστας ματαιοδοξος, κενοδοξος ,οξυμωρος και αντιπαροχος η απλα admin-arxos, εκατονταρχος και τα λοιπα υποκοριστικα και ξεκαρδιστικα νικ-νειμς που παρελαυνουν στην οθονη,στο γκριζο φοντο,στις γκριζες παλιες καλες γειτονιες που συχναζω,ζητωντας την προσοχη αλλα και την κατα-κραυγη σας,αξιοτιμοι δικαστες,εφετες,διαδικοι,δικηγοροι,εισαγγελεις,και λοιποι πασατεμποι τις μοτοκοινωνιας μας...
εις το ονομα της αληθειας και της αξιοπρεπειας και κυριως της honda...εεεμ.. .συγνωμη..της μαμας πατριδας ,θεραπαινιδας ,ακριδας ,μαριδας κλπ σε -ίδας...βγαζω τον ταπεινο αυτο λογο -ως αλλος μελιστας- που αδικα εριξε μια σφαιρα-δυναμιτιδα στο φτωχο σκυλι και το...ξετσουρτσουρισε..πανω στην ωρα της μεγαλης θλιψης,ξερετε,εκεινη τη στιγμη ας πουμε που περιμενεις να κατεβουν τ αλογα στην Κ13 αλλα το γκριπ γλυστρα στο ιδρωμενο γαντι και το επαναντατικο ελατηριο σε αφηνει συξυλο με την προσδοκια οτι στον επομενο γυρο θα κατεβασεις ενα δεκατο...και στο καπακι τρως ντουμπλα απο υποκυβισμενο τετρακυλινδρο-μηρυκαστικο στην εξοδο,μενοντας με το ηλιοβασιλεμα αγκαλια και τον μυρωδατο κορφο του ολυμπιου να παρηγοριεσαι.. .
αδελφοι προς τι το μισος και ο αλληλοσπαραγμο ς,θα ελεγε ο τζιμης πανουσης απο αμβωνος..εστω ο γκουσγκουνης την ωρα που εσπρωχνε βραχο..για να βρει μια ακρη στο μπλεξιμο που το συμπαν δημιουργει για να χωρισει την ίρα απο το σταρι η εστω τον γρηγορο απο το κατα συρροη κουλαδι..αναρω τιεμαι λοιπον προς τι ο ονειδος ,η ενσταση,η αντιρρηση και η βαρυστομαχια,προς τι το καντηλαναφτικο παραληρημα την ωρα που βγαινει η εικονα (της) για προσκυνημα στο προαυλιο της μονης,για ποιο λογο παπαδες,αρχιεπισκοποι,κωλοπιτσουνια και τσανακογλυφτρα κια,βαβυληδες και καπετανιοι,αδελφατα,θεσφατα και μουνοτριχαδες,ποδοπατιεστε για να πεταξετε τον λιθο τον μονογενη,τον εκ του βραχου προερχομενο και αυτοτροφοδοτου μενο..τον εκ μπομπός και δυναμιτιδος εκπορευομενο ,τον συν πατρι και υιο μπομπα συνπροσκυνουμενο και λοιπα και λοιπα...
η σε απλα ελληνικα..δε γαμιεστε αδερφοι..και αδερφες...ν αγιασουμε ολοι μαζι σε τουτο δω τον τοπο τον χλοερο...τον χιλιοκατουρημενο...
και θα ρωτησεις εσυ εκει πισω,γιατι ρε μπομπα,αφου ενοχλεις,δεν κανεις παρα διπλα..η εστω μια μετανοια,ενα ταμα,ενα κερι κ μια λαμπαδα της λαμπρης να μην αναψεις για το τιμιο σκηνωμα..την τετραποδη φιγουρα μιας απωλειας δε σεβεσαι..δεν εκτιμας και δεν αφηνεις τον κοσμο να πορευεται με την ησυχια την ηρεμια και τα πιστευω του..αλλα σαν την σφηνοπουτσα πεταγεσαι και χωνεσαι..με τα ρουχα του αλλουνου,του πατριωτη σου,και μας τη λες κι απο πανω..θρασυδειλο καθαρματακι..δ υναμιτακι?
θα σηκωσω απορρημενος τους ωμους,θα κοιταξω πανω απο την εφημεριδα που διαβαζω (τη Βραδυνη παλιοκομμουνια) θα ρουφηξω ενα λουνγκο απο την εσπρεσιερα των βορειων ταξιαρχιων και θα αφησω μια ψιλη πορδη..ισα να δεγραδαρω το...βαθος..κα ι το μηκος της ηθικης ψωλης που με τοσο περισσο καλλιτεχνικο σταυροβελονιτικο οιστρο αρχοντοκρατατε πασαδες μου...
και περιφερετε ολο χαρη κ ζωντανια...απο βρακι σε βρακι,κι απο σελιτσα σε σελαρα...δικυλ ινδρη,τετρακυλινδρη η απλα μια ορθια μονοκυλινδρη εξοχως σουζαινουσα και ασθμαινουσα απο τα συμπλεκταρισμα τα στη λεωφορο καβαλας με φοντο την τραβεστι Αννα..ματζουρα να...
και επειδη στο βαρβατο καλαματιανο πεος μου τελικα...ποσο παει το καλαματιανο κιλο αφου δεν καπνιζω παρα μονο βριζω απο συνηθεια,τοσο στα στρωτα οσο και στα ντουρα καλλιαρντα,περικαλως σας θερμα,εξοχοτατοι βροντοψωλαριοι και μουνοσφουγγαρι οι,αλυτρωτες ψυχες διποδες και τετρα-τροχες,εξ αναγκης φιλοι και συγγενεις,εξ αγχιστειας ηθικα βλασταρια πανω σε μερικα σαπια κουφαρια ιδεολογικα,μερες του πασχα πλησιαζουν,με κοκκινα -φτου κακα- αυγα,σας προκαλω να με..αγνοησετε. .και να αδιαφορησετε..
που κυκλοφορω αναμεσα σας κουνωντας το δαχτυλο στο μοναδικο μου εχθρο..τον αλλο μου εαυτο..
το μονο σοβαρο αντιπαλο κ αντιλαλο και αντι-σαχλο..
και να γυρισετε απο την αλλη μερια την σπανακοπιτα μπας και ξεραθει και γινει τραγανη σαν τις ζωες σας...

Τίποτα δεν είναι δωρεάν

Μεγαλώνοντας γίνεται ολοένα και πιό δυσβάσταχτη η διαπίστωση πώς τα πάντα,πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων δίνονται αντί κάποιου αντιτίμου.
Και άν η συνθήκη αυτή αποτελεί ένα νόμισμα κοινωνικής διαπραγμάτευσης,όταν σκέφτομαι πως ακριβώς το ίδιο ισχύει και στις διαπροσωπικές σχέσεις,θυμάμαι τον Μπουκόφσκι.
Γιατί τον συγκεκριμένο θα μου πείς?
Γιατί αντιπαθούσε τους ανθρώπους,έστω και άν όλο το έργο του δείχνει το αντίθετο.
Αντιπαθούσε τους ανθρώπους που συνάντησα χτές,και συναντώ καθημερινά,οι οποίοι μου θυμίζουν φιγούρες σε ηλεκτρονικό παιχνίδι,που ενώ αρχικά σου επιφυλάσουν την έκπληξη της γνωριμίας τους,στη συνέχεια γίνονται απολύτως προβλέψιμοι και επαναλαμβανόμενοι,μάλλον επειδή έχουν οικειοποιηθεί ένα τέτοιο ρόλο μέσα στο περιβάλλον τους.
Μιλάω για όσους κάνουν "business", όχι με την έννοια τις παραγωγής χρήματος ,που στην τελική προυποθέτει και δημιουργικό πνεύμα, αλλά σε όσους με κάποιο τρόπο θεωρούν ότι ανήκουν σε μία κάστα εξυπνότερη,ικανότερη,δυνατότερη και πιό ανταγωνιστική, η οποία κρατά τις μοίρες της ανθρωπότητας στα χέρια της και μόνο αυτή μπορεί να αποφασίζει ποιοί θα επικρατήσουν τελικά στο νεοελληνικό κίτς στερέωμα -ως άλλοι Νωε που καθ ομοίωση συλλέγουν τα δυνατά ζώα-φίλους τους για να αντέξουν τον (κόντρα στη δική τους θεωρία-κωλοτρυπίδα) κατακλυσμό-.
Μιλάω για όσους αναγκάζουν τον Μπουκόφσκι να περνά τις νύχτες του μπροστά σε μιά μπουκάλα κόκκινο φτηνό κρασί κι ένα πακέτο τσιγάρα,γιατί τα φώτα της πόλης έγιναν πολύ δυνατά για τα μάτια και την ψυχή που γυρεύει διεξόδους,και δωρεάν επιβίωση,μέσα σ ένα τσιμεντένιο -καλά τετραγωνισμένο- λαμπερό κοσμικό και χαρούμενο σύμπαν.
Τίποτα δεν είναι δωρεάν.
Το θέμα είναι ότι αυτό το τίποτα έχει μπατάρει προς τη μεριά του χάους,επικίνδυνα πολύ...

Αθλητισμός και κινηματογράφος

Ο κινηματογράφος είναι το ψυχαγωγικό μέσο που μπορεί να απευθύνεται σε τεράστιες λαϊκές μάζες με την ίδια απήχηση, διαχρονικά, χωρίς να χάνει τη φρεσκάδα και τη δημιουργική του αύρα, καλύπτοντας ένα ευρύτατο θεματικό φάσμα με πολλές παραλλαγές.
Είναι σίγουρο ότι τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας είναι δυσδιάκριτα όταν μιλάμε για σενάρια, ιστορίες, παραμύθια, διηγήσεις, λογοτεχνικά έργα κάθε είδους , που μετατρέπονται στις κινηματογραφικές ταινίες που ο καθένας από εμάς ανακαλεί συχνά πυκνά στις παρεΐστικες του συζητήσεις.
Ίσως γι αυτό το λόγο ο κινηματογράφος, έχει μια ξεχωριστή θέση στην καθημερινότητα πολλών ανθρώπων, από κάθε χώρο, μιας και πραγματεύεται τέτοια αληθοφανή στοιχεία, – η τέχνη μιμείται τη ζωή ,θα έλεγε κάποιος λόγιος- ,που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι συμβαίνουν στη διπλανή πόλη, στο γείτονα μας, στην εργασία κάποιου γνωστού, στο σχολείο του παιδιού μας, στο γήπεδο που παίζαμε κι εμείς ποδόσφαιρο.
Η εμπειρία αυτή λοιπόν, της συμμετοχής του ίδιου του θεατή στα πιο δημοφιλή αθλήματα και παιχνίδια, όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το μπόξ, το baseball και το American football (ragby) -στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού- ,τον κάνει να «συμμετέχει» στην εξέλιξη της πλοκής αλλά και να ανασύρει τις δικές του μνήμες και ταυτόχρονα του κρατά το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι, ως φίλαθλοι και κινηματογραφόφιλοι ,ικανοποιούμαστε διπλά όταν βλέπουμε μία ταινία αθλητικού περιεχομένου
Ο χώρος του αθλητισμού προσφέρεται με ιδανικό τρόπο, ως δεξαμενή άντλησης ιδεών και ερεθισμάτων, για το σεναριογράφο-δημιουργό, μιας κινηματογραφικής ταινίας. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά κυρίως ένας : Ο Ήρωας.
Ο αθλητής είναι ο τέλειος ήρωας.
Είναι ένα πρόσωπο ταυτισμένο με τις ηθικές αξίες που πρεσβεύει ο αθλητισμός, είναι συνήθως όμορφος, έχει ένα χάρισμα-ικανότητα που του δίνει επαγγελματικά πλεονεκτήματα, είναι άνθρωπος του μόχθου και της προσπάθειας, ακούραστος και δυναμικός ψυχικά με τεράστια αποθέματα σθένους, με λίγα λόγια αποτελεί ένα κινηματογραφικό χαρακτήρα- πρότυπο, του ατόμου που μέσω της συνειδητής προσπάθειας κατακτά τους στόχους του, χωρίς να πάψει ποτέ να πολεμά για να τους πετύχει. Είτε πρόκειται για τον αντίπαλο αθλητή, είτε για τον ίδιο του τον κακό εαυτό. Τα παραδείγματα πολλά:
Ο Will Smith στην ταινία με τίτλο “Ali”.O Robert de Niro στην ταινία “Raging Bull”.Ο Sylvester Stalone στη σειρά ταινιών Rocky.Ο Robert Redford στην ταινία “The natural”.
Απ την άλλη μεριά, πέρα από τον Ήρωα που αναδεικνύει την ατομική προσπάθεια, ένα μεγάλο μέρος της αθλητικής κινηματογραφίας είναι αφιερωμένο στην Ομάδα, στο σύνολο, στην παρέα που μεγαλουργεί, που κάνει θαύματα μέσα από τη συνεργασία και την αλληλεγγύη ,τους κοινούς στόχους και τα μεγάλα όνειρα για επιτυχία, δική μας αλλά και του κοινωνικού συνόλου μέσα στο οποίο δρούμε, ως αναπόσπαστο κομμάτι του :
«Η απόδραση των 11» , «Οι δρόμοι της φωτιάς», «Remember the titans” με τον Denzel Washington, “Friday Night Lights” με τον Billy Bob Thornton κ.α.
Η πληθώρα των αθλημάτων και η εξάπλωση του αθλητισμού σε κάθε μορφή, είτε είναι κλασσικός είτε όχι αποτελεί επίσης ένα καλό λόγο που η βιομηχανία του θεάματος επενδύει θεματολογικά σε αυτό το είδος σινεμά. Σε όλα τα μέρη του κόσμου οι άνθρωποι μπορούν ν αναγνωρίσουν χωρίς κόπο –ακόμα και χωρίς να γνωρίζουν τη γλώσσα- ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου ή έναν αγώνα δρόμου οποιουδήποτε είδους. Και αυτή η διεθνής γλώσσα ,η παγκόσμια κοινή εμπειρία, κάνει τον κινηματογράφο ένα πολιτιστικό και ψυχαγωγικό διαβατήριο που αφορά άτομα κάθε ηλικίας και κάθε επαγγέλματος, δίχως σύνορα και διαχωρισμούς ,δίχως διακρίσεις και αντιπαλότητες. Ο κινηματογράφος ,όπως και ο αθλητισμός ενώνουν.
Επίσης δίδεται η ευχέρεια στους παραγωγούς να εφευρίσκουν πρωτότυπα θέματα χωρίς να περιορίζονται από το χώρο και το χρόνο, μιάς και ο χώρος του αθλητισμού είναι δυναμικός και διαχρονικός και οι αξίες που προβάλλει είναι πάντοτε επίκαιρες και εκπαιδευτικές με κάθε τρόπο. Ακόμα και ως κίνητρο να αθληθείς ο ίδιος. Να γίνεις ο ήρωας που θαυμάζεις στο πανί της αίθουσας. Να πετύχεις.
Να δοκιμάσεις λίγο από το νέκταρ της επιτυχίας, λίγη από τη λάμψη του Hollywood στη δική σου καθημερινότητα.
Η ιστορία του κινηματογράφου ταυτίζεται με την ιστορία του αθλητισμού στον 20ο αιώνα. Παράλληλες πορείες με επίκεντρο τους τον άνθρωπο είτε ως άτομο είτε ως σύνολο μέσα στην ομάδα. Στην αρχή με δειλά βήματα από πρωτοπόρους και οραματιστές, στη συνέχεια ταχύτερα με την τεχνολογία να συνεισφέρει ολοένα και περισσότερο, και σήμερα όπου μιλάμε για τεράστιες βιομηχανίες, οι οποίες έχουν ανάγκη και επίκεντρο τον άνθρωπο της κάθε εποχής, ως αρχή και τέλος τους, ως συμμέτοχο και σκηνοθέτη ταυτόχρονα.
Είτε πρόκειται για τον παρηκμασμένο προπονητή Tony d’Amato (Al Pacino), στην ταινία «On any given Sunday» , που συνθλίβεται κάτω από το βάρος της εποχής που δεν επιτρέπει στους ρομαντικούς να «δηλητηριάζουν» με τις ιδέες τους την ανάγκη για επιτυχίες και κέρδη, είτε για τον πρωταγωνιστή του “Goal” Santiago Munez που ξεκινώντας από τις αλάνες τής Καλιφόρνια κατακτά το παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Πάντοτε οι πρωταγωνιστές στη μεγάλη οθόνη, αλλά και στα γήπεδα, θα είναι οι άνθρωποι και τα όνειρά τους.
Και για όσο υπάρχει η ανάγκη να ονειρευόμαστε, θα παράγονται κινηματογραφικές ταινίες που θα διηγούνται ιστορίες ανθρώπων και εποχών με αληθινά πάθη, επιδιώξεις και αγωνία για το μέλλον.
Ποιός ξέρει? Ίσως κάποτε έχουμε κι εμείς μια ιστορία να διηγηθούμε.
Μέχρι τότε, τα όνειρα μας, περιμένουν στην αναπαυτική πολυθρόνα της αίθουσας του σινεμά , και στην κερκίδα (η το χορτάρι για τους ικανότερους) του γηπέδου της αγαπημένης μας ομάδας.

Ως το μπαλκόνι σου

Mου φαινεται θα ρθω ως το μπαλκονι σου
Θ' αρχισω πετρες να πεταω
Μεχρι να σπασω το μικρο το τζαμι σου
Και να βγεις εξω να με δεις να σου γελαω

Ποσες στιγμες το σκεφτηκα πως επρεπε
Σημαδι SOS να εκπεμψω στα βραχεα
Μα εχουν μπλεχτει απο καιρο της μοιρας οι συχνοτητες
Και μοναξιας ανεβασα σημαια

Μαθε λοιπον καρδουλα κατακοκκινη
Ενας σου χτυπος τη ζωη μου συννεφιαζει
Νοιωθω πως ηλιος φωτεινος ακομα δεν ξημερωσε
Χωρις τα χειλη σου νομιζω δε με νοιαζει

Μου φαινεται θα ρθω ως το μπαλκονι σου
Ροδι να σπασω στο δικο σου το περβαζι
Και να βουλιαξω παλι στο κρεβατι σου
Με το μικρο το καναρινι να κοιταζει

Ετσι για να σου πω ξανα οτι μου ελειψες
Για να σου πω να βγουμε καμμια μερα
Για να μου πεις κι εσυ πολυ αδιαφορα
Εχω δουλεια μη μ ενοχλεις αντε πιο περα

Μαθε λοιπον μυτουλα κατακοκκινη
Δε μου περναει του ερωτα σου το συναχι
Κι οταν εσυ κρυωνεις θα φτερνιζομαι
Και παντα θα χω ενα κομπο στο στομαχι
.

Μίσος

Η συνάδελφος μου,αυτή που βλέπω καθημερινά επι 8 συναπτά έτη στο γραφείο μου,να μου λέει καλημέρα,καλησπέρα,καληνύχτα,είναι ο άνθρωπος που αντιπαθώ περισσότερο.
Είναι αυτή που έχουμε περάσει τόσα μαζί,καλά και άσχημα στο μικρόκοσμο μας,που ξέρω και ξέρει τη ζωή μου,που μου έχει ευχηθεί 8 φορές "χρόνια πολλά",που με εμπιστεύεται περισσότερο απο τον καθένα,που έχουμε συζητήσει άπειρα θέματα,άπειρες φορές.
Σήμερα τσακωθήκαμε αλλά δεν ένοιωσα καθόλου καλύτερα.
Είναι τόσο βαθιά μέσα μου,ριζωμένη,η αντίδραση, σε όλα όσα αυτή η γυναίκα αντιπροσωπεύει,που θεωρώ σχεδόν ιερό μου καθήκον,να καλλιεργώ μέσα στα έγκατα μου -να τρέφω- ένα αιχμηρό σάρκινο μαχαίρι,αντιπάθειας και μίσους,κι ενίοτε να το αφήνω να χτυπήσει και να ματώσει,είτε γιατί το στρέφω πάνω της,είτε γιατί -τελικά- το γυρίζω σε μένα,βρίζοντας την καλή μου ανατροφή και τους καλούς μου τρόπους.
Το πιο δύσκολο έργο στη σημερινή εποχή,δεν είναι να διαφέρεις,αλλά να υποχρεώνεσαι να συναναστρέφεσαι (και να ζείς) σε κάθε μήκος και σε πλάτος,σε κάθε επ-έκταση,άπλωμα και τέντωμα,τη διαφορετικότητα του άλλου.
Και λέγοντας διαφορετικότητα εννοώ,όσα σας χωρίζουν,και στέκονται στην πραγματικότητα αναμεσά σας,και σας διακρίνουν,αντίθετα με την καθημερινή υποκριτική και δήθεν αλληλέγγυα συναδελφική σας συνήθεια.
Υποκρισία απέναντι σε μένα.
Απο την αρχή την είχα αντιπαθήσει.
Τώρα λοιπόν,δεν έχει διαφορά, η δική της αναπνοή,απο τις εξατμίσεις που ρυπαίνουν το κέντρο της Αθήνας.
Η παρουσία της,ρυπαίνει το χώρο και την ψυχή μου,η αισθητική και οι τόνοι βλακείας και ανωριμότητας που σέρνει στις σκάλες,στα θρανία,στα ντουλάπια,στα κυλικεία,στο σπίτι και στη δουλειά της.
Τώρα λοιπόν κατάφερα να γίνω ένας αναίσθητος άνθρωπος. Να μάθω να επιβιώνω.
Και να μη νοιάζομαι.
Τότε για ποιό λόγο τσακωθήκαμε σήμερα?
Οι λέξεις έβγαιναν απο μόνες τους χωρίς να το προσπαθήσω.
Πνίγηκα.Βράχνιασα.Στέγνωσε το στόμα μου.
Κι αυτό που έμεινε στο τέλος ήταν μονάχα το κενό απέναντι γραφείο.
Ότι δηλαδή υπήρχε και πρίν,πρωτού αποφασίσω να την κοιτάξω ,χωρίς να φοβάμαι.