Φτώχεια,το καλύτερο φάρμακο

Είναι πολύ αστείο,να γκρεμίζεται ο ηλίθιος εγωισμός και η ματαιοδοξία σου,μέσα σε δευτερόλεπτα.
Οταν σωριάζονται κάτω,μπροστά στα πόδια σου,σα δυό παιδάκια σκασμένα απο το ποδόσφαιρο που παίζουν στην αλάνα της ψυχής σου,με ροδοκοκκινισμένα μάγουλα και χτυπημένα γονατάκια,μέσα στις σκόνες και τον ιδρώτα,απο τη φούρκα τους να γίνουν αρχηγοί και αστέρες του γηπέδου σου..
Κάθε δεκαπενθήμερο πλέον -και είμαι τυχερός που με πληρώνουν κάθε δεκαπενθήμερο- είμαι "ταμείο μείον" με τέτοια ευκολία που κι εγώ εξεπλάγην.
Και το θέμα δεν είναι πως ακρίβυνε η ζωή.
Αυτό είναι γεγονός ξεκάθαρο για όλα τα σταθερά εισοδήματα -τους επίσημους καρπαζοεισπράχτορες της κοινωνίας, με τα τεράστια αποθέματα φιλότιμου και ευσυνειδησίας- όπως εγώ και οι φίλοι μου.
Το θέμα είναι πως τόσο καιρό έβλεπα τον εαυτοό μου αφ' υψηλού καμώνοντας ότι ανήκω σε άλλη κάστα, κοιτάζοντας να πάρω μία ποζα δίπλα στον υφυπουργό, να αγοράσω ένα καλό ρολόι (με δάνειο), να βγώ σ ένα καλό εστιατόριο και να κάνω καλό λογαριασμό, και άλλα τέτοια χαζά καθημερινά, πράγματα που μιά ζωή κοροϊδεύω "κοιτώντας αριστερά", και ζητώντας απο τον κόσμο να γίνει πιό απλός στην κατανάλωση του.
Και χτές έπεσαν στο τραπέζι μισθοί,εμπειρίες,ταξίδια,προσωπικότητες και σκέψεις με πραγματικό η -εστω ωραιοποιημενο- ειδικό βάρος, και ταράχτηκα.
Γιατί κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη,δεν ήμουν πουθενά εκεί κοντά,ούτε σε λεφτά,ούτε σε τίποτα περισσότερο.
Και απόρησα με την έπαρση μου, το παραμύθιασμα που απλόχερα προσφέρω στο μυαλουδάκι μου,το ψώνιο και τη μπουρδολογία του καφέ-φραπέ που απολαμβάνω στο γραφείο με τους ανάλογα επαρμένους συναδέλφους μου..
Ευτυχώς δεν είναι πολύ αργά ακόμα, απλή προσαρμογή στην πραγματικότητα, απλή αντίληψη του περιβάλλοντος,και ακόμη καλύτερα, καλύτερος σχεδιασμός του μέλλοντος.
Δόξα το Θεό, υπάρχουν ακόμα χαστούκια γύρω μου, κι εγω διαθέτω αναψοκοκκινισμένα -απο το προσωπικό μου ποδοσφαιράκι- μάγουλα ,για να τα τρώω.