Κουτάκι

Χτες και σήμερα σκέφτομαι για την αδράνεια
Κάποιος, που στο βάθος είναι σωστός άνθρωπος, αδιαφορεί και βολεύεται στον προσωπικό του κόσμο, και για να μη δίνει το δικαίωμα να τον κρίνουν, έχει βάλει τριγύρω του ένα τεράστιο καθρέφτη.
Κι όταν πας να τον πλησιάσεις ,να του μιλήσεις, τότε βλέπεις τον εαυτό σου και χαίρεσαι.
Και ξεχνάς τι ήθελες να πεις, γιατί κοιτάς τη φάτσα σου, και όταν κοιτάς τη φάτσα σου σκέφτεσαι μόνο το καλό σου.
Εκτός αν σε λένε Μπόμπα, οπότε σκεφτεσαι να ρίξεις καμμιά γροθιά στο σαγόνι σου.
Κι έτσι ο Νίκος της ιστορίας αυτής ,έγινε ένας καλός άνθρωπος.
Κι έτσι ο Νίκος διάλεξε ένα κουτάκι να μπεί μέσα και να αποκτήσει και να κατακτήσει, ενα μερίδιο απο τα αγαθά της κουτο-κοινωνίας, μία θέση ανάμεσα στα πολύχρωμα κουτάκια που όλοι θαυμάζουμε και θέλουμε να οικειοποιηθούμε.
Και κάποτε που χρειάστηκε να βγεί λίγο παραέξω να κοιτάξει, φοβήθηκε , και ξαναγύρισε τρομαγμέν0ς στο σπίτι του, σε όσα είχε κατακτήσει, μία γυναίκα, ένα ωράριο, ένα παλιό αυτοκίνητο και το μπάσκετ του, και αποφάσισε να αντισταθεί με νύχια και με δόντια ,απέναντι σε όσους του φώναζαν να βγεί απο κει μέσα, είτε για δουλειά ,είτε για διασκέδαση, είτε γιατι απλά ήθελαν να τον κάνουν παρέα.
Κι έτσι ο Νίκος της ιστορίας αυτής, που κάθε μέρα χτυπά κάρτα στις 7.45, δεν έδωσε σημασία όταν ο κόσμος γύρω του άρχισε να γκρεμίζεται, κι όταν τα κουτιά των άλλων έγιναν ένας πολύχρωμος χαρτονένιος πολτός για να βόσκουν τα σαλιγκάρια, κι όταν το μόνο που απέμεινε ήταν άνθρωποι μόνοι και γυμνοί, και το κουτί του Νίκου μόνο επίσης, καλά στερεωμένο στο βουνό του Γαλατσίου.
Όσο σκεφτόμαστε ότι μας ανήκει έστω και μία πινέζα πάνω στη γή, ο διπλανός μας, τα πλούτη και τα υπάρχοντα του πλανήτη, οι σκέψεις τα αισθήματα και τα μυαλά των άλλων, τα ονειρα οι ελπίδες η τύχη, τα βιβλία οι μουσικές οι ταινίες, τα δικαιώματα η ελευθερία η ζωή, τόσο πιο δυστυχισμένοι γινόμαστε, πιό μόνοι, πιό μικρόψυχοι και πιο μίζεροι.
Και τόσο περισσότεροι ξεχνάμε να είμαστε καλοί άνθρωποι και αρχίζουμε να γινόμαστε αρπακτικά μοβόρα και να πεινάμε περισσότερο και να τρέφουμε το θηρίο μέσα μας, να το αφήνουμε ανεξέλεγκτο να προκαλεί τη μοίρα.
Και όταν αυτό χορτάσει απο τους άλλους, στρέφεται στο αφεντικό του, και στο κουτί του, και στα πλούτη που έχει συγκεντρώσει.
Ετσι λοιπόν χωρίζονται οι άνθρωποι. Κι έτσι γίνονται δυστυχισμένοι.
Αραγε τυχαίο είναι , πως η ψυχή είναι αόρατη?
Και ότι τιμή έχει μονάχα η ύλη? Και συναλλαγή?
Και η αδράνεια?
Ολες οι μέρες είναι ίδιες όταν έχεις την ίδια θέα, την ίδια μυρωδιά.
Και η μεγαλύτερη φυλακή για την αλήθεια είναι η ξαδέρφη της η συνήθεια.
Η αλλιώς, το πολυχρωμο μας κουτάκι.