Πρωτομαγιάτικες σκέψεις

Ι.

Έλειπα μέρες απο την Αθήνα.
Γέμισα μπαταρίες, ανάσανα, τόσο λόγω της εξοχής όσο και λόγω της αγκαλιάς της.
Τα πιό όμορφα πράγματα είναι τα απλούστερα απο καταβολής κόσμου, και αυτό γράφω απόψε, αυτή την πραγματικότητα, που έφερα μαζί μου.

ΙΙ.

Ξαναμπήκα στο διαδίκτυο απο συνήθεια ,η έστω ψυχική προετοιμασία για την επιστροφή στη δουλειά από Δευτέρα.
Τι κατάφερα?
Να αποκτήσω ένα πονοκέφαλο και τίποτα παραπάνω.
Το ίντερνετ και όλα όσα περιέχει, οι υπολογιστές, το playstation, δεν είναι ζωή.
Είναι διέξοδοι βαρεμάρας και εργαλεία για δουλειά, τελεία και παύλα.
Σκεφτόμουν πώς, έχω γνωρίσει κόσμο απο τα φόρουμ, ήμουν δραστήριος, δημιούργησα συναισθήματα και καταστάσεις, αλλά τη ζωή μου καλύτερη δεν την έκανα στο ελάχιστο.
Επίσης όλοι αυτοί οι απίθανοι του διαδικτύου δεν ήταν πουθενά τριγύρω μου στην εκδρομή που έκανα.
Αραγε όντως υπάρχουν η μήπως πρόκειται για ηλεκτρόνια με ρόλους, φωνή και προκαθορισμένο χρόνο ύπαρξης?
Καταλήγω στο εξής :
Είτε πονοκέφαλο το πώ, είτε χαμένο χρόνο, η αίσθηση δεν αλλάζει.
"Οποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα..."

ΙΙΙ.

Κάπου βρεθήκαμε με την Κ. εντελώς συμπτωματικά, καταλύσαμε σε πολυτελές ξενοδοχείο απο σπόντα.
Προσωπικά δεν ενθουσιάζομαι υπέρμετρα απο τέτοια θέματα, και αυτό που μου προξένησε τεράστια εντύπωση ήταν κάτι άλλο.
Πόσοι και ποιοί είναι αυτοί που τελικά συχνάζουν και χρησιμοποιούν και καταναλώνουν την πολυτέλεια, τις παροχές, τις εξωφρενικές για το μέσο όρο τιμές και χρεώσεις.
Δηλαδή δεν εξηγείται το ότι το συγκεκριμένο ήταν γεμάτο, μία όχι και τόσο τουριστική περίοδο ,σε μία διεθνή αλλά και τοπική αρνητική οικονομική συγκυρία, με τις τηλεοράσεις να ωρύονται για το "καπέλο" στο...ρύζι, για φόντο και τη βενζίνη να φλερτάρει με το 1.30 ευρώ.
Μα όλοι μας λένε ότι πεινάμε..και τελικά μάλλον οι δημοσιογράφοι μόνο, ξέρουν ποιοί αληθινά πεινάνε στην Ελλάδα.
Εγώ, για μία ακόμα φορά, διαπίστωσα ότι υπάρχουν πολλές παράλληλες Ελλάδες μέσα στον ίδιο γεωγραφικό χώρο και ότι τελικά πολυτέλεια σημαίνει, το να μπορείς να επιλέγεις σε ποιά θέλεις να ανήκεις...

ΙV.

Και μερικά άσχετα ποδοσφαιρικά για επιδόρπιο :
Παρακολουθώ το κύπελλο ουέφα.
Και αναρωτιέμαι, άν η τηλεοπτική σούπα της αναμέτρησης Rangers - Fiorentina και η πρόκριση της Ζενίτ στον τελικό, είναι επιτέλους ικανή να δείξει μερικά πράγματα στους παράγοντες του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ας με πείσει κάποιος ότι στη θέση αυτών των μετρίων ομάδων δε μπορεί να είναι κάποια Ελληνική και να διεκδικήσει με αξιώσεις το τρόπαιο.
Ελεος ρε παιδιά, είναι εφικτός ο στόχος, είναι υπαρκτή η τεχνογνωσία, είναι ώριμες οι συγκυρίες.
Ας ασχοληθεί κάποιος με την ποδοσφαιρική...eurovision!