60

Ε,λοιπον,η 60στη μου αναρτηση ας ειναι ένα γενικότερα πολιτικόλογο πόστ.
Χωρίς κάποιον ουσιαστικό λόγο αλλά με πολλά ουσιαστικά ερωτήματα σε σχέση με τα διάφορα που συμβαίνουν τριγύρω.

Αυτό που περισσότερο με απασχολεί, είναι η σύνδεση μεταξύ πληροφορίας και δράσης, μέσα στο "τυπικό δημοκρατικό περιβάλλον" στο οποίο κινούμαστε στην Ελλάδα.

Με λίγα λόγια, λέω ότι, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά απο πολλές πληροφορίες, εντός και εκτός των γεγονότων που βιτρινάρονται απο τα Μέσα, ώς "πρώτης σημαντικότητας".
Και ενημερωνόμαστε,και μαθαίνουμε και πληροφορούμαστε και συζητάμε και αναρωτιόμαστε και τελικά συμμετέχουμε με τη δική μας λογική και πρακτική δυνατότητα,στο αλισβερίσι της πληροφορίας.

Τι τελικά κάνουμε όμως,με αυτές τις πληροφορίες? Και πώς τελικά μας επηρρεάζουν (αν μας επηρρεάζουν) ώστε να γίνουν μοχλός δράσης και ενέργειας, η αντίδρασης απέναντι σε όσα διαδραματίζονται?

Η δική μου παρατήρηση τον τελευταίο καιρό,που συζητάμε για την ακρίβεια και που ακούγονται- εξαγγέλονται ένα σωρο οργανωμένες δράσεις,είτε για το πετρέλαιο,είτε για το γάλα,είναι ότι ο Ελληνας πρέπει να φτάσει στον απόλυτο πάτο,για να αποφασίσει να δράσει η να σηκώσει το κεφάλι απο την εγωϊστικη και εγωκεντρικη κοσμάρα του,και να αρθρώσει μια αποτελεσματική συμμετοχή στην γενικευμένη ανησυχία. Και όχι απλά να φτάσει στον πάτο,αλλά να θίγεται ο ίδιος προσωπικά και ατόμικα,να επηρρεάζεται ο καθημερινός μικροκοσμος τον οποίο αναγνωρίζει και αποκωδικοποιει ως κοινωνικο-οικογενειακο του περιβάλλον.

Αιτία αυτής της καθυστέρησης δράσης η αντίδρασης απέναντι στις πληροφορίες περι "γενικευμένης κρίσης" ,μπορεί να είναι το 50 % της παραοικονομίας και ότι ο μέσος Ελληνας ,ακόμα "έχει τον τρόπο του" να εξοικονομεί πόρους,ώστε να μη λιμοκτονεί,όπως οι ομάδες πάγιας και αμετάβλητης μισθοδότησης (συνταξούχοι,μισθωτοί ευρύτερου δημόσιου τομεα κλπ) που δεν δύνανται για διάφορους λόγους να ελιχθούν αποτελεσματικά στην αγορά εργασίας.

Ένα άλλο αίτιο ειναι η ανύπαρκτη κοινωνική και γενικότερη παιδεία,του Ελληνικού λαού,και η παρατήρηση ότι ΔΥΣΤΥΧΩΣ το έτος 2008,μοχλοί ενεργοποιήσης του "κοινού αισθητηρίου" μπορεί να είναι η εκκλησία,η εθνική ομάδα,οι γάμοι των γκέϊ, και άλλες σάχλες - με λίγα λόγια καταστάσεις αναγόμενες σε "πιστεύω" ,και όχι σε "διάλογο" και κοινωνική διάδραση-αλληλεπίδραση, που θα περίμενε κανείς να λειτουργεί,μέσα σε μια τόσο οργανωμένη επικοινωνιακα χώρα,με τόσες -ελεγχόμενες εστω στην πλειοψηφία τους- πηγές πληροφορίας..

Να παραλείψω να αναφερθώ στην κοινωνιολογικά ελλιπέστατη -για να μην πω ανορθόδοξη- κοινωνικοποίηση του Έλληνα ,μέσω της ,κουτσαυλης και μεσαιωνικών αντιλήψεων οικογενειας του? Που αναπαράγει τον κουτομαντράχαλο και την πονηροπουτανίτσα? Που διαιωνίζει την εγωιστική μικρο-θεώρηση του κοινωνικού συνόλου,μέσα απο παραμορφωτικούς καθρέπτες ηθικών απαγορεύσεων και απο την άλλη ανήθικων προτροπών?

Άρα τι μένει τελικά? Η επι της ουσίας αδράνεια και πρακτικά η ανάδειξη και προαγωγή της εμπορευματοποιημένης πληροφορίας -ώς προϊοντος δηλαδη- , σε σχέση με την παιδαγωγική-αξιοποιήσημη, επι-δραστική (ως αποτέλεσμα) πληροφορία..

Η αλλίως,να χαμε, να λέγαμε..

Και επεκτείνω τη σκέψη μου:

Πως μπορεί να λειτουργήσει μία δημοκρατία όταν ο λαός αρνείται να τη συντηρήσει,επι της ουσίας? Οταν αρνείται να παρέμβει? Οταν αρνείται να συμμετέχει? Οταν προκρίνει τον ατομισμό έναντι της συλλογικής συνείδησης? Οταν αρνείται να στηρίξει το δημόσιο και στηρίζει κατα συρροή τα ιδιωτικά κεφάλαια?

Και καταλήγω : Ποιο το νόημα της πληροφορίας,εάν δεν έχει δημιουργικό αποτέλεσμα? Εαν δεν δημιουργεί κίνητρα? Εαν δέν χρησιμοποιείται στο διάλογο?

Ξέρω...καμμία σημασία δεν έχουν αυτοι οι προβληματισμοί,καμμία αλλαγή δεν πρόκειται να έρθει..αλλα νά..με φλόμωσα στην ποίηση και ήθελα να γράψω κάτι διαφορετικό!!