Ενα τίποτα

Γραφω και ξαναγράφω κατα καιρούς για κάτι μηχανάκια που μου τραβάνε την προσοχή
Τα αντιμετωπίζω κι αυτά σαν καθετί που μου τραβά την προσοχή
Σαν τους ανθρωπους

Με συναίσθημα και ενδιαφέρον στην αρχή και με αδιαφορία και απαξίωση στο τέλος

Κάποτε ερχονται οι αναμνήσεις να απαλύνουν - να τροχίσουν- να αμβλύνουν τελοσπάντων τις θετικες κι αρνητικές αιχμές των γεγονότων η απλά των φαντασιώσεων
Και όλα γίνονται μιά μικρη παρακαταθήκη που θα μπορούσε να χωρέσει σε καποιο κουτακι του μυαλου,και να τελειώνω μαζι της

Ομως το πιο μεγαλο ψεμα,ειναι να προσπαθεις να βαλεις τελος,σε κατι που δεν τελειωνει

Στην αναγκη

Που ειναι κατι πολυ βαθυτερο,πιανει ριζα σχεδον,και ειναι ενα στοιχειο εντελως προστυχο,γιατι δε μπορεις ν απαλλαγεις σχεδον ποτε απο αυτο
Μια θα εισαι ικετης και ζητιανος ξεφτιλας,δικος της
Και μια θα εισαι υπερηφανος κι αποστασιοποιημενος,παρεα με κανα δυο αλλους ομοτιμους μαλακες,πανω απο κανα ποτο,να απαρνιεσαι με παρρησια την υπαρξη της

Η αναγκη ειναι ενα μουνι,τιποτα παραπανω,κι οπως το ιδιο το μουνι,δεν εχει τιποτα μεσα
Αλλα λυσσας να το γαμησεις
Ετσι νομιζεις,οτι εσυ γαμας
Μεχρι να ρεψεις,να γινεις τζανκυ,να χασεις το νοημα που εχουν ολα αυτα που ξεκινησες να κανεις.

Χτες καποιος με πηρε τηλεφωνο και μου θυμισε ποσο ξεφτιλας ειμαι
Ποσο αδυναμος
Μου ειπε οτι πουλαει αυτη τη μοτοσυκλετα που ειχα φτιαξει,περισυ
Και ξαφνικα τυφλωθηκα και μπουκωσα και κουφαθηκα,απο το λαμπερο της μωβ,το αστραφτερο της ασημι,τον ηχο απο την καρμπον εξατμιση
Αλλα κυριως φτιαχτηκα γιατι,φανταστηκα τον εαυτο μου,με το υφος του γνωστη,του σπουδαιου,του καμποσου,του παλιου,να τη χαλβαδιαζω ακουγοντας μια παρεα του καφενε να με επαινει,και να μου αποδιδει τα μοτοσυκλετιστικα μου ευσημα
Που την κατεχω και την βολταρω,και επιμενω να πιστευω οτι ΑΥΤΗ ειναι κατι που μου δινει υπογραφη,ταυτοτητα,στιγμα,οντοτητα,υπαρξη,ψυχη,ζωη,πουτσο για να γαμησω τη σαπιλα,την καθημερινοτητα,την βαριεστημαρα μου,το κενο της ψυχης μου,το κενο της ελπιδας μου,τα αποτυχημενα και κατακρημνισμενα μου ονειρα,τη ματαιοδοξια μου

Ποιος ειμαι? Τι κάνω?
Ημουν για χρονια,αυτος που ειχε τα κλειδια με το ταδε μπρελοκ
Αυτο ημουν
Ημουν για χρονια αυτος που δουλευε στην ταδε δουλεια
Αυτο ημουν
Ημουν για χρονια αυτος που ειχε τις ταδε καβατζες
Αυτο ημουν

Και χτες θυμηθηκα,οτι δεν ειμαι τιποτα,παρα δυο ποδια,δυο χερια κι ενα κεφαλι,αγελαστο τις περισσοτερες φορες,και μια καρδια γεματη τρυπες,αλλοτε απο τα δικα μου χερια κι αλλοτε απο των αλλονων
Ενας ανθρωπος σαν ολους τους αλλους,σαν αυτους που σουλατσαρουν τα πρωινα στην πλατεια Συνταγματος,βριζοντας τους τσολιαδες κ το κρατος

Ποιος ειμαι?Τι κανω?
Αν με ρωτησουν με τι ασχολουμαι δεν ξερω τι να τους πω
Αν εκεινη η κοπελα που ζητησα ραντεβου με ρωτησει,τι ενδιαφεροντα εχω στη ζωη μου,τι θα της πω?
Να της μιλησω για το παρελθον μου?
Να της μιλησω για τοτε που βουλωσαν τα σωληνακια της βενζινης στην πιστα των Σερρων?
Για τα σκασμενα λαστιχα στην επιδαυρο?
Για τα κλαμμενα ματια,στα δαση στο καρπενησι,που εψαχνα τα γιατι και τα πως,του πατερα μου?
Για την αναγκη μου να ξεφυγω,να βρω μια αγαπη ολη δικη μου?

Ποιος ειμαι Σημερα?Τι κανω Σημερα?

Ουτε ενα μπρελοκ δεν εχω πια,δεν εχω τιποτα
Μοναχα μερικες κοινοτυπες ιστοριες,για να σπασει το καλαμακι τον αφρο ενος πικρου φραπε,και τιποτ αλλο
Κι αναρωτιεμαι,τετοια επαρση,τετοιος εγωισμος,τετοιο θρασσος και τετοια παραμυθια,πως μπορεσα να τα πιστεψω,για τον εαυτο μου?
Και να ταυτιστω μ αυτα
Και να τα υπηρετησω?
Εγω που παριστανα τον ελευθερο ανθρωπο?

Στεναχωρες σκεψεις,ομολογω,σκληρες κι απανθρωπες
Ομως αληθινες,και ξεκαθαρες,σα μια λεπιδα που κοβει τα ψευτικα παραπετασματα καπνου..
Και μια συνειδητοποιηση ομως
Οταν μαθεις πως εισαι ενα τιποτα
Μπορεις να γινεις πραγματικα κατι