Καρβέλας- ο κοινωνικός επαναστάτης

Χτές και σήμερα παρακολουθήσαμε μία απο τις γνωστές φαρσοκωμωδίες παραγωγής της ελληνικής δημόσιας ζωή ,μέ την συνηθισμένη συνδρομή των εντεταλμένων της θεματοφυλάκων -των κάθε λογής δημοσιογράφων με λίγα λόγια-.

Τι συνέβη δηλαδή?

Ένα απο τα πολύ γνωστά σκηνικά της καθημερινότητας μας!

Από τη μία μερία, ομάδα αστυνομικών σε μπλόκο,η ένα περιπολικό με αστυνομικούς, που προφανώς λόγω ηλικίας (νέοι στο επάγγελμα), η απλά επειδή παραδειγματίζονται απο τα πρότυπα των αμερικάνων συναδέλφων τους ,που παρακολουθούμε στα φίλμ αλλά και στην τηλεόραση, επέδειξαν και επιδεικνύουν έναν "υπερβάλλοντα" ζήλο νοοτροπίας.

Απο την άλλη μεριά, ένα άτομο, απο τα τόσα, πολύ προβεβλημένα, λόγω επαγγέλματος και κοινωνικής θέσης, που για διάφορους λόγους θεωρεί ότι αφενός αυτοεξαιρείται απο κάθε λογής έλεγχο απο τα όργανα του κράτους, αφετέρου θεωρεί ότι δεν ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που έχουν δυό χέρια δυο πόδια κι ένα κεφάλι, αλλά ότι προφανώς είναι ένα σπάνιο είδος που πρέπει να θαυμάζουμε και να σεβόμαστε, απλά και μόνο γιατί υπάρχει ανάμεσα μας, στη θαυμαστή κοινωνική χλωρίδα και πανίδα του ελληνικού γίγνεσθαι.

Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι, για μιά φορά ακόμα, ανάγλυφα αποτυπώνεται η πραγματική κοινωνική διαστρωμάτωση της νεοελληνικής κοινωνίας, και το διακαιϊκό της πλαίσιό, μέσα στο οποίο άτομα σαν τον Καρβέλα και την Πάνια, με την ανοχή και την αρωγή η απλά λόγω της αδιαφορίας όλων μας τελικά, κινούνται και έχουν καταφέρει να βρίσκονται ψηλά στην άτυπη ιεραρχία του ,ενός κράτους τζουτζέδων, αναξιοπρέπειας και υποκρισίας, ενός συστήματος που ο νόμος του "επωνύμου" είναι το σκληρό νόμισμα για την διάκριση και την κατανομή ρόλων και συμπεριφορών μέσα σε αυτό.

Το γεγονός ότι ο Καρβέλας αντιδρά απέναντι στον έλεγχο της ΕΛ.ΑΣ δεν αποτελεί την έκφραση μιάς -ούτως η άλλως εκκεντρικής- προσωπικότητας.

Αποτελεί την σθεναρή υπεράσπιση ενός κοινωνικού ρόλου, απο έναν σημαντικό του εκφραστή : Τον Διασκεδαστή-Γελωτοποιό-Γραφικό-Σελέμπριτυ-Καρικατούρα ,που όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει να παράγει τραγούδια, θεάματα, απόψεις, τρόπο ζωής και φιλοσοφίας και που τροφοδοτεί επίσης με τα δημιουργήματα του και τις επιφανείς γυναίκες του.

Την Αννα Βισση και την Αννιτα Πάνια. Δύο γυναίκες στα όρια του trash, σε επίπεδα καλλιτεχνικών παραγωγών...

Το ρόλο που (όταν τον ενσαρκώνει ο Λάκης Λαζόπουλος για παράδειγμα) είναι η φωνή και η σκέψη του Νεοέλληνα, ο ελεύθερος του χρόνος, η έξοδος και το παράπονο του, με λίγα λόγια η εναλλακτική του διέξοδος έκφρασης, η για να το θέσω ακόμα καλύτερα, η -για πολλούς- μοναδική διέξοδος έκφρασης...

Με λίγα λόγια ο Καρβέλας, δεν αντιδρά τόσο έντονα επειδή είναι σοβαρή η θέση του περί "δικαιώματος", αλλά γιατί έχει ενστερνιστεί τον κοινωνικό του ρόλο, τη θέση του μέσα στην άτυπη ιεραρχία, τα χρήματα που -κοντολογίς- του δίνουμε όσοι καταναλώνουμε τα δημιουργήματα του, πηγαίνουμε στα μαγαζιά που εμφανίζεται, αγοράζουμε τα περιοδικά στα οποία καμαρώνει, και τελοσπάντων συνεισφέρουμε ώστε να συνεχίζει να υπάρχει, όχι ώς πρόσωπο αλλά ώς status.

Η αναφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου είναι ενδεικτική, καθώς ο ίδιος, ως "ζωηρός" άντρας αντέδρασε με αγανάκτηση..άλλοι του ιδίου διαμετρήματος αντιδρούν διαφορετικά, όμως το συμπέρασμα είναι το ίδιο : αν δεν υπήρχε ο Καρβέλας, θα έπρεπε να τον ανακαλύψουμε.

Αποτελεί κοινωνικό γεγονός η σύλληψη του? θα ρωτήσει ο καθένας που διαβάζει τον τίτλο του κειμένου αυτού, και η απάντηση δε μπορεί να είναι απλή.

Σε μία πρώτη "αντιεξουσιαστική" ανάγνωση η πράξη της αντίστασης κατά της αρχής αποτελεί αφορμή για να θεωρήσουμε τον άνθρωπο ώς "ακούσιο" κοινωνικό επαναστάτη, καθ εικόνα και ομοίωση των ομοίων εμφανισιακά δήθεν αναρχικών που κυκλοφορούν και οπλοφορούν αγκαλιά με τα επιχειρηματα τους περί αντικρατικής πάλης και πάλης των τάξεων. Η καλύτερα ίσως, των χουλιγκάνων των γηπέδων που βρίσκουν ανάλογο έρεισμα απο την παρουσία της αστυνομίας στις κερκίδες, που τους ερεθίζει τα επίσης καταπιεσμένα ένστικτα περί...αυτοδιάθεσης...

Στη πραγματικότητα όμως ο Καρβέλας είναι όργανο ενός συστήματος αξιών, τόσο απλού αλλά και τόσο περίπλοκου, που ξεπερνά μία επιπόλαιη θεώρηση των γεγονότων σε σημειολογικό επίπεδο. Ομως η κατάσταση αυτή, δεν ενσαρκώνει τα κοινωνικά θέλω μέσω της συνεργασίας η της λειτουργίας μέσα σε μία ομάδα με κοινά πιστεύω. Αρα δεν αφορά και τις κοινωνικές διεργασίες ως προς την πολλαπλασιαστική τους επίδραση στις συνειδήσεις των πολιτών...άρα και την επανάσταση

Αντίθετα, ο εμβληματικός Καρβέλας και οι όμοιοι του αποτελούν τα παραδείγματα της αποθέωσης του εγωϊσμού και του ατομισμού, της κοινωνικής αποστροφής, της ακραίας απομόνωσης και της χυδαίας προβολής του ατόμου πάνω απο το σύνολο, όχι λόγω της ιδιοφυίας που διαθέτουν, άλλα λόγω της αηδίας που αισθάνονται για την κοινωνία, που όμως επιζητούν καταβάθος για πελάτη, για -έστω απόμακρυσμένο- χειροκροτητή, για θαυμαστή και άλλοθι, αποτελούν τα περισσότερο χαρακτηριστικά παραδείγματα μιάς περιθωριακής συμπεριφοράς, όχι λόγω ύφους, αλλά λόγω ηθικής αντίληψης απέναντι σε όλους εμάς.

Με λίγα λόγια, έχει το δικαίωμα να μας θεωρεί σκουπίδια και να αρνείται να μας δώσει λογαριάσμό επειδή δε σταμάτησε στο φανάρι.

Και εμείς απο τη μεριά μας αντι να τον μουτζώνουμε όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, τον ζηλεύουμε που έχει αυτό το δικαίωμα, το οποίο για εμάς είναι πολυτέλεια...

Η αστυνομία, ενεργώντας αυθόρμητα πιστεύω (σίγουρα ηταν ανυποψίαστοι περί του ότι ήταν επώνυμος ο επιβάτης του αυτοκινήτου) μας έθεσε πρό σοβαρών διλλημάτων και σημαντικών επιλογών:

Αποκαθηλώνοντας και απορρίπτοντας με χέρι νόμου βαρύ και σιδερένιο, την σύγχρονη υπερκαταναλωτική και εφήμερη ασυδοσία, μας οδηγεί να σκεφτόμαστε, μήπως (άραγε) θα ήταν κοινωνικά και πολιτιστικά ορθότερο, να οδηγήσουμε τους Καρβελάδες της εποχής μας στην ολοσχερή απαξίωση, μέσω της πλήρους αδιαφορίας για την παρουσία η την απουσία τους?

Μήπως το θέμα "νόμος" και "δίκαιο" δεν αφορά μονάχα τη συνέπεια και την αποδοχή απο μέρους μας των τυπικών τους διατάξεων, αλλά αφορά μια στάση ζωής, και μιά νοοτροπία απέναντι στο συνάνθρωπο?

Μήπως τελικά είναι η ώρα να αποφασίσουμε ότι έχουμε αρκετά ενηλικιωθεί σαν δημοκρατία, ώστε χωρίς κόμπλεξ να αποφασίσουμε να αναθέσουμε στην αστυνομία το ρόλο (θεσμικά και ηθικά) που πραγματικά της αρμόζει?

Πάντως σε προσωπικό επίπεδο έχω να πώ ότι το τραγούδι του Καρβέλα "Τα πρόστυχα τα μαύρα, τα εσώρουχα σου" με οδήγησε να δώ το γυναικείο φύλο, με άλλο μάτι...