Δευτεριάτικα

Λάλας:

Δεν ξέρω και δε με ενδιαφέρει τι καινούργιο έχει σκεφτεί ο κ. Λάλας και πρωταγωνιστεί σ αυτή την καινούργια διαφήμιση που μιλάει σ ένα μικρόφωνο προς το κοινό του.
Αλήθεια όταν τον βλέπω αλλάζω το κανάλι. Και δε βρίσκεται μόνο στα κανάλια αλλά και στο ίντερνετ. Και δε μπορώ να αποφύγω να βλέπω τη φάτσα του και αυτά τα γελοία μίκυ μάους πολύχρωμα γυαλιά.
Δε τον γουστάρω καθόλου απο πολλά χρόνια, όχι γιατί δεν εκτιμώ τη δημοσιογραφική του δουλειά, δείγματα της οποίας έχω διαβάσει στο βήμα-γκαζίνο,αλλά γιατί τον θεωρώ αντιαισθητικό.
Το Λάλα και τον Ταγματάρχη τους είχα γνωρίσει το 1992 όταν έκαναν στον Σκάι εκείνη την εκπομπή "τα κακά παιδιά" την οποία εντελώς αγνοούσα μιας και ποτέ δεν ασχολήθηκα με το ραδιόφωνο,οπότε και δεν ήμουν ούτε στο ελάχιστο προϊδεασμένος, πριν την επίσκεψη μας στο στούντιο,μαζί με μία καθηγήτρια μας, με την αφορμή της επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Τότε ετοιμάζαμε μία γιορτή στο σχολείο και είχα γράψει για την περίσταση κάποιους στίχους,τους οποίους είχε μελοποιήσει ένας άλλος φίλος μου ο Τασούλης (πρόσφατα τον είδα σε μία τηλεοπτική διαφήμιση) και ήθελαν να το πούμε στον αέρα στην εκπομπή τους.
Εγώ ανίδεος, όταν ερωτήθηκα πώς το έγραψα εκείνο το στιχάκι απάντησα ότι το σκέφτηκα ένα μεσημέρι στο κρεβάτι μου ξαπλωμένος, που ήταν και η αλήθεια, και αμέσως εισέπραξα τα πειράγματα του Λάλα περί του κρεβατιού..
Δε θυμάμαι κάτι άλλο από τη φάση αυτή ,αλλά καταλήγοντας, όποτε τον βλέπω αλλάζω δρόμο. Μου θυμίζει έναν υπερφυσικό μπόμπο με μούσια ,βγαλμένο απο φωτογραφίες των αρχών του αιώνα, οπου τα παιδιά ποζάρανε ντυμένα με ναυτικά ρουχα και αθώο-σκανταλιάρικο ύφος κωλόπαιδου, ο οποίος λογικά στη ζωή του έχει φάει άπειρη καζούρα για το παρουσιαστικό του, και κατα τη γνώμη μου καθόλου άδικα...

ΤραΝσέξουαλ:

Χαζεύοντας χτές αργά στην τηλεόραση, επεσα σε μία εκπομπή του Σκάϊ - τηλεόραση, που ήταν ουσιαστικά ένα ρεπορτάζ για τη ζωή και τα προβλήματα μίας γυναίκας τρανσέξουαλ η για να είμαι ακριβολόγος transgender.
Η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει όσους ανθρώπους γεννήθηκαν κορίτσια αλλά θέλουν να γίνουν αγόρια κάνοντας πλαστική (αιδοιοπλαστική ή φαλλοπλαστική, όπως αναφέρθηκε στο ρεπορτάζ) στα γεννητικά τους όργανα ,διαμορφώνοντας τα ,καθ' ομοίωση φυσιολογικών ανδρικών αδένων, συμπληρώντας ουσιαστικά την συνολική αλλαγή στο σώμα τους, που από τέλεια γυναικείο μεταμορφώνεται μεσω ορμονοθεραπειών και πλαστικών επεμβάσεων, σε τέλεια (σχεδόν) ανδρικό.
Φυσικά το ρεπορτάζ ήταν τοποθετημένο στην Αμερικάνικη ήπειρο σε κάποια κλασσική επαρχία, και λέω φυσικά γιατί ώρες-ώρες το όλο θέμα έρεπε προς τη γελοιότητα με όλες αυτές τις συνεντεύξεις και τα σχόλια της οικογένειας και των φίλων για το αν "έπρεπε"η "δεν έπρεπε" εν μέσω χωραφιών του νότου και τζιποειδών και αμερικάνικων σημαιών παντού.
Αυτο που περισσότερο με άγγιξε ήταν η απελπισμένη προσπάθεια του ανθρώπου αυτού να γίνει αγόρι. Και λέγοντας απελπισμένη δεν υπαινίσομαι την χρηματική αδυναμία η την τεχνική ανεπάρκεια. Αλλά τα συναισθήματα και το πείσμα του να "γίνει" κάτι που πραγματικά πίστευε ότι ήταν, μέσα στο κλίμα αγνοιας, δυσπιστίας, προκαταλήψεων, απο τη μία, αλλά και απόλυτης ελευθερίας στην επιλογή, και αποδοχής της απόφασης αυτής απο το κοινωνικό σύνολο (αναζήτηση εργασίας, καθημερινότητα κλπ).
Το δεύτερο που με συγκλόνισε ήταν η δωδεκαετής σχέση του ανθρώπου αυτού με τη γυναίκα του (!!) και η προσπάθεια της να καταλάβει την καινούργια τους ζωή μετά τις πλαστικές επεμβάσεις. Με λίγα λόγια το ότι ο πρωταγωνιστής δεν είχε ανδρικά γεννητικά όργανα, αλλά χρησιμοποιούσε βοηθήματα, για 12 χρόνια,δεν ήταν λόγος, για την κοπέλα, να μην είναι παντρεμένη μαζί τ0υ!
Και μετά λέμε για γάμους ομοφυλοφύλων στην Ελλάδα...
Εντάξει, δε μπορώ να πώ ψέματα. Ολο αυτό το θέμα είναι πολύ έξω απο τη ζωή και τα ενδιαφέροντα μου και με ξένισε πολύ..η τόση δυστυχία και η τοση προσπάθεια όμως με καθήλωσαν μπροστά απο την τηλεόραση βάζοντας με σε σκέψεις.
Τελικά άνθρωπος είναι η ψυχή η το σώμα?
Τελικά η ταυτότητα και ο γεννετήσιος προσδιορισμός μας, είναι τόσο πολυ σημαντικά, ώστε να ευτυχούμε η να δυστυχούμε βάση αυτών?
Πολύ τραγικές ιστορίες....

Amber Alert :

Και ενώ προσπαθούσα ακόμα να καταλάβω τι στην ευχή είναι αυτό το "αλέρτ" που μέχρι και στις πινακίδες ρύθμισης κυκλοφορίας της εθνικής και της αττικής οδού έβλεπα καθημερινά, και ενώ μας βομβάρδιζαν ολημερίς με τις γλυκύτατες φατσούλες των δύο μικρών αγοριών, έσκασε η αληθεια σαν χιροσίμα μέσα στα μυαλά μας.
Τα παιδάκια δεν απήχθησαν, αλλά τα πούλησαν οι γονείς τους, οι οποίοι κατοικοεδρεύουν κάπου στην Κομοτηνή αν δεν απατώμαι.
Να μπώ στον πειρασμό να τη χαρακτηρίσω κωμικοτραγική ιστορία?
Μόνο τραγική..για πολλούς λόγους.
Αναρωτιέμαι απλά, πόσα χρόνια πίσω βρίσκονται, ανθρωπολογικά, όσοι κακομεταχειρίζονται παιδάκια...πόσω μάλλον όταν είναι οι γονείς τους..
Ε ρε Καιάδα που χρειαζόμαστε -ναι Καιάδα όχι Κορυδαλλό

Euro :

Μέχρι στιγμής τα φαβορί κερδίζουν και τα πράγματα δείχνουν ξεκάθαρα για τους δύο πρώτους ομίλους.
Με την εθνική τι γίνεται?
Ελπίζω να κερδίσουμε αύριο -ως φαβορί, και να μη σπάσουμε τη σειρά που έχει πάρει το θέμα μέχρι στιγμής.
Όμως δεν ξέρω άν έχουμε τα φόντα να περάσουμε κόντρα σε Ισπανία και Ρωσσία.
Προσωπικά είμαι απαισιόδοξος.
Ισως να έπρεπε όλοι να είμαστε, αλλα ειναι και τα διαφημιστικά budget στη μέση...