Βαριέμαι

Βαριέμαι,έγινα τεμπέλης,βάρυνα πολύ..
Σκέψεις αρνητικές, σκέψεις που με πάνε πίσω, πριν χρόνια, ν'ανασκαλεύω με την κουτάλα της νιότης μνήμες πρωϊμες, σημαντικές, ζωντανές.
Πρόσωπα και λόγια υπαρκτά -σκόνες και θρύψαλα τώρα- θραύσματα αδέσποτα, ατάκτως εριμμένα, που κάποτε βρήκαν ένα στόχο, μα τώρα πιά, πονάει η σκουριά τους σαν τότε…...
Βράδυ αργά με τ'αυτοκίνητο στην εθνική, τσιγάρο, μουσικούλα, μια ψυχή στο διπλανό κάθισμα ανασαίνει και κοιτάζει απ'το παράθυρο της επιστροφής..
Ο ίδιος δρόμος, το ιδιο σκηνικό με τότε..
Άλλη ψυχή, το ίδιο παράθυρο, ο ίδιος δρόμος...
Σφίχτηκα να μη δακρυσω,αναψα κι αλλο τσιγαρο..
"Γιατι καπνιζεις παλι?" - "Τι να σου πω,δεν ξερω"...
Κλωτσανε οι λεξεις το μυαλο μου, ματωνουν παλι τα ματια τον οριζοντα..
Ποια ταξιδια και ποια ονειρα εχουν αφησει τα λαστιχα μας γραμμενα στην ασφαλτο, ποσα χιλιομετρα γραψαν οι καρδιες μας, ενα κοντερ η ζωη,ενα στροφομετρο...…
Και μου πιασε το χερι εκει στα σκοτεινα, κρυφα, χιλιαδες κοσμος γυρω μας, και τα βεγγαλικα να σκανε ψηλα στον ουρανο..
Σ'αγαπω της ψιθυρισα στ'αυτι, για ν'ακουσει μονο εκεινη, και μ'ακουσανε ολοι μα ολοι
Κι αναψανε βεγγαλικα στο μωλο να καψουν ολο τον κοσμο, να μεινουμε μονοι μας αγκαλιασμενοι ως το πρωι, που ο ηλιος θα τρυπωσει απ το παντζουρι και θα ζεστανει τα κορμια μας…..
Κι υστερα δρομος, χιλιομετρα πολλα..
Αναψα κι άλλο τσιγαρο, γελαει κι αυτή διπλα μου -αυτή η άλλη
Στα ιδια σοκακια περπατησαμε, επιτηδες το εκανα, ηθελα να δω πως θα νοιωσω…
Κι αυτή γελαει, κι εγω κλαιω, και κλαιμε μαζι..
Κλαιμε που επιστρεφουμε αδειοι στην πολη, μ'ένα αυτοκινητο γεματο καμμενα βεγγαλικα, από κεινα που καιγανε οι αλλοι, που καιγανε τον κοσμο τους και μεναν μονοι στο μωλο……
Και μου πιασε το χερι, με ξυπνησε, με χαστουκισε, με εβρισε, εσκισε την ψυχη μου και βγηκε, δεν μπορεσα να την κρατησω φυλακισμενη άλλο ,μεσα στη ναφθαλινη της λησμονιας, εγινε τραγουδι στο ραδιοφωνο να με συντροφευσει και να τελειωσει με τις διαφημισεις…
Θ'αναψω ένα τσιγαρο..
Κοιμηθηκε το μωρο μου διπλα μου κι ημερεψα κι εγώ..
Εχουμε δρομο ακομα..
Λαστιχα να λυωσουμε στο δρομο, στροφες κι ευθειες να μπαλωσουμε……
Κι εγώ βαριεμαι, τεμπελιαζω, βαραινω, βυθιζομαι, αρνουμαι…
Και σκανε τα βεγγαλικα στον ουρανο και ειμαι μονος, εγώ τα ριχνω τοση ωρα, εγώ καιω τον κοσμο τοση ωρα,βαραω την καμπανα απ'τη σκοπια, εγερτηριο, συναγερμος…
Φωτια - φωτια - φωτια..
Καιγομαστε κοσμε, γινομαστε σταχτη γκριζα και καφετια και γινομαστε ηλιαχτιδα και τρυπωνουμε απ τα παντζουρια των αλλων, ζεσταινουμε τα κορμια τους - τους ξεσηκωνουμε, τους γαργαλαμε, τους βγαζουμε βολτα και ταξιδι μ ενα χαρταετο κι ένα αλεξικεραυνο..
Γινομαστε γραναζια, βαλβιδες, εξατμισεις, μαρσπιε κι αφηνουμε χαρακιες στην ασφαλτο της ζωης μας…
Σημαδευομαστε και σημαδευουμε μια εξοδο και φτανουμε πια στην πολη της ελπιδας, της αγαπης -την πολη των ανθρωπων…
Φτανουμε κι όλα καλα..
Τοσα χιλιομετρα πισω, τοσα αποκαϊδια, τοσα σπασμενα..
Φτανουμε κι εκεινη κοιταζει απ το παραθυρο όπως τοτε..
Σφιχτηκα μα δεν τα καταφερα, κι ένα δακρυ το εσκασε..
Δε με ειδε, δαγκωθηκα, γυρισα απ την άλλη να κοιταξω μπροστα, στο δρομο της επιστροφης..
Μου χαμογελαει, με πειραζει που καπνιζω, με τσιμπαει να προσεχω, με φιλαει στο μαγουλο και ξαφνικα βουταει…
Και χανεται μεσα μου, κι εξαφανιζεται…
Βουταει στη λιμνη της καρδιας μου και γινεται βαρκα, γινεται κουπι, γινεται σκοινι και με τραβαει στο φεγγαροφωτο, ρομαντικη κανταδα……
"Δε θα μου πεις καληνυχτα?" - "Καληνυχτα, θα τηλεφωνηθουμε αυριο ετσι?"
"Ναι, και να προσεχεις την επιστροφη και μην καπνισεις άλλο, αμαν πια" - "Ενταξει, δε θα καπνισω"
Καληνυχτα - η πολη των ανθρωπων, κι ο ηλιος και η λιμνη και οι φωτιες και τα βεγγαλικα με συντροφευουν..
Κι εχουμε ακομα δρομο - μ'ακουτε?
Εχουμε ακομα δρομο πολύ, θραυσματα αδεσποτα, ατακτως εριμμενα, που καποτε βρηκαν το στοχο, μα τωρα πια ποναει η σκουρια τους σαν τοτε…
Κι αγαπη πολύ, πολύ, ατελειωτη αγαπη να γεμισουμε τα βαρελια ολου του κοσμου να μεθυσει - μ'ακουτε?
Να μεθυσουμε ολοι μαζι την επόμενη φορα.
Στο άλλο ταξιδι - στον άλλο πηγαιμο - που τόσο τον βαριέμαι.