Μπορεί κάποτε να σε ξανασυναντήσω

Καθώς το τρένο ανεβαίνει,
μ'ενα γουργουρητό, μές το πορτοκαλί του σάλι

Βαδίζοντας για το χείμωνα,
ανάμεσα απο τα πράσινα δέντρα που σιγα-σιγα χλωμιάζουν

Εναλλασόμενες εικόνες,
της γειτονιάς και της ανέμελης ζωής μας

Καθώς οι ράγες στραφτοκοπάνε,
και πυρώνουν από το μύχιο φώς

Ξεχωριστές,
σαν τις πυκνές, ξανθιές σου μπούκλες

Κοιτάζω,
τους άγνωστους ανθρώπους, εξοικειωμένος

Μπορεί,
κάποτε να περιμένεις ξανά,στην αποβάθρα

Εσύ,
χρώμα,ήχος,γεύση,αλήθεια και αντίθεση

Καθώς το τρένο ανεβαίνει,
ξεψυχισμένα,μέσα στο ασπρόμαυρο παλτό του.