Ι.
Κάθησα να σου γράψω
δίπλα σ ένα παράθυρο ανοιχτό
Νοιώθωντας την παγωμένη ανάσα του Χειμώνα
Σήμερα έβρεξε πρώτη φορά
μετά το καλοκαίρι
Γιατί?
Έβγαλα απο τη βαλίτσα
το πιό ζεστό πουλόβερ
Και βγήκα στις έντονες μυρωδιές του δρόμου
Κάτι άλλαξε μέσα μου
Νοιώθω πιό μόνος
Τα ζευγαράκια όπως πάντα
για ψώνια στην αγορά
Θυμήθηκα τους χειμώνες στην Ιταλία
Τη βροχή-το κρύο
Τη χαρά-τη θλίψη
Την ελπίδα-το κενό
Αυτό είναι το δευτερόλεπτο
Που ένας χειμώνας απέκτησε νόημα
Αυτή είναι η ώρα της συνήθειας
(Όλα τα συνηθίζει ένας άνθρωπος)
Τι φριχτό να μη μπορείς
Κάθε στιγμή να τη ζήσεις
Σα νά σαι μωρό παιδί
απ την αρχή
(Νοιώθω ένας γέρος)
Κι όμως ξέρω -βαθιά μέσα μου
Αυτή η ηρεμία είναι ευεργετική
φυτρώνουν λουλούδια
Και άγρια ζώα έχουν βρεί καταφύγιο
στη ζούγκλα της ψυχής
Απο το τραπεζάκι που σου γράφω
Από αυτή τη γωνιά της γής
Ευχή και κατάρα σου στέλνω
Μή λυγίσεις.
ΙΙ.
Δέν ξέρω τι να κάνω
ακόμα μιά φορά
Θα περιμένω να ξημερώσει
Και ίσως όλα τα δύσκολα
να διαλύσουν με τρόπο μαγικό
όπως η μάνα μου έκανε
όταν ήμουν μικρός
και φοβισμένος -όπως και τώρα
Μου λείπεις.
Σημείωση : Τα κειμενάκια αυτά τα ξέθαψα, απο ένα συρτάρι με θυμητάρια του στρατού. Γράφτηκαν σ ένα καφέ της Ξάνθης το 99 και στη σκοπιά, σ ένα μπλέ ξεθωριασμένο μπλοκάκι, μαζί με τα τηλέφωνα του στρατοπέδου,τις βάρδιες και στίχους απο αγαπημένα τραγούδια.
No comments:
Post a Comment