Γειά σου ρε μάστορα

Χτες για μια ακομα φορα υπεκυψα στη μαλακια που με πιανει οταν συναναστρεφομαι μ ενα μαστορα
σ αυτη την μοιρολατρικη,παθητικη σταση της μη διεκδικησης,της σιωπηλης αποδοχης μιας εμφανεστατης κλεψιας
δεν εχει σημασια το γιατι η το ποιος,αλλωστε συνηθως το μονο που μενει ειναι οι επαναλαμβανομενες ιδιες καταστασεις-αποτελεσματα,και οχι το ντεκορ
σ αυτη τη λουμπα πεφτω παντοτε δια της απατηλης οδου της εμπιστοσυνης κ της φιλικης στασης
δια της απατηλης οδου της ρομαντικης κουβεντας με το μαστορα,της μυρωδιας του συνεργειου του,της βιασυνης των πελατων του,του καθησυχαστικου βλεμματος του οταν απευθυνεται σ εσενα κ σου λεει "περιμενε"και περιμενεις πανω σε μια πλαστικη καρεκλα απο το λιντλ,πινοντας φραπε νεροπλυμα μεσα σε ποτηρι γιουλα η σε πλαστικο ψηλο,που εχει φτιαξει σε μια καμαρουλα που στανταρ ειναι κ τουαλετα μαζι,διπλα σε χαρτια υγειας και παστα για να καθαριζεις τα χερια απο τα γρασσα
και κατα βαθος θαυμαζεις το γερολυκο μαστορα που παντοτε εχει αποψη,παντοτε μια λυση,παντοτε δεκαδες κυπελα απο παλιους αγωνες τοποθετημενα σ ενα βρωμικο ραφακι πανω απ το γραφειο του,παντοτε γνωστες πελατες που αναλυουν τον τελευταιο αγωνα του ροσσι με καθε λεπτομερεια,παντοτε μια τρομερη χαρη να ελισσεται αναμεσα σε μηχανακια,ανταλλακτικα,φαξ κ αδειες κυκλοφοριας,τηλεφωνηματα,και κοσμο που μπαινοβγαινει συνεχως και τα παραμαστορακια του που ολο λαθη κ στραβομαρες κανουν
θα μου πεις κι εσυ,τι σ αρεσει σ ολο αυτο το χαος?τι γουσταρεις?εσυ που δε σηκωνεις τα μανικια ουτε μια αλλαγη λαδιων να κανεις?
μου φαινεται μια παιδικη χαρα το συνεργειο
ενα χωρος μυστηριωδης,ανεξηγητος,φανταστικος,μια εκκλησια,μια τελετουργια
ενας χωρος οπου ο χρονος αποκτα αλλες διαστασεις,οι χαρακτηρες διαφορετικες σκιες,τα προσωπα και τα πραγματα γραφουν δικες τους παραγραφους σ αυτο το τεραστιο βιβλιο της καθημερινης μυθολογιας
το ταδε καβασακι,το ταδε σουζουκι,ο ταδε πελατης που επεσε προχτες,η ταδε μπιελα που εσκασε καταμεσημερο,το ταδε τακακι που ειναι σκληρο σαν παξιμαδι,ο ταδε αγωνας που βγηκαμε στα χορτα
ολα αυτα,ηρωισμοι,ιδρωτες,πονοι κ πονακια,χαρες και χαρουλες,ιστοριες καθημερινες ασημαντες και σπουδαιες,λεφτα με ουρα δισεκατομμυρια και τρυπιες τσεπες,μοτοσυκλετες σουργελα και διαμαντια μοναδικα,ελπιδες για διακρισεις και τεραστιες απογοητευσεις
ολα αυτα,ειναι συμπυκνωμενη ζωη,σα χοντρη βαλβολινη,σα νεκταρ με γευση διχρονολαδου,σαν καβουρδισμενος αραβικος καφες απ το ντακάρ,που μονο ο μαστορας κερναει στο συνεργειο του,μονο αυτος μπορει να ξερει πως να σερβιρει,μονο αυτος κατεχει αυτη τη μυστικη συνταγη,την ατιμη
και ποιος τολμα να την κοστολογησει?και ποιος τολμα να φερει αντιρρηση?
ανοιγουν τα ρουθουνια μου,τα ματια κ τ αυτια μου,και μαζευω αερα και καυσαεριο μαζι
κυλιεμαι στα καμμενα λαδια,κατω απο ταπες,κατω απο στραβωμενους σωληνες κι εξατμισεις,διπλα σε σκασμενα λαστιχα,κοιταζω να δω αν μου κανει στραβομαρες στο μηχανακι μου,μα τι να δω?τι να ξερω?λες και μ ενδιαφερει,λες και κατεχω,λες και θ αλλαξει κατι τελικα?
μπορει καταβαθος να ελπιζω κιολας,οτι δεν θα ειναι σωστη η επισκευη,μονο κ μονο να χω κατι ν ασχοληθω,να τσαντιστω,να κουβεντιασω με τα φιλαρακια μου,για τον "πουστη τον κομπογιαννιτη που δεν ξερει να ρυθμιζει 38αρια μικουνι",να τον κανω ρομπα κ ξεφτιλα στη μοτοκοινωνια,και μετα μετανοιωμενος -γιατι καταβαθος χωρις αυτον δε μπορω να υπαρχω στο στερεωμα του μεγα μηχανοβιου Μερφυ- να ξαναγυρισω και να του ξαναδωσω λεφτα δισεκατομμυρια για να μου φτιαξει το μηχανακι,και να μου ταξει επιδοσεις,να μου ταξει,να μου υποσχεθει
και ειμαι κι εγω μια κοπελιτσα που περιμενει εξω στο κρυο το πρωτο της ραντεβου στα 16,μ εκεινον τον ψηλο,τον αξυριστο,τον σκληρο αλλα αισθηματια καταβαθος,να καβαλησουμε ενα διτροχο εργαλειο και να στανιαρουμε τις δικες μας ατσαλοβιδες σ αυτη την μεγαλη γεφυρα της ζωης ,στη μεση της οποιας βρεθηκαμε καποτε,και στ ακρα της οποιας θα ξαναβρεθουμε, καβαλα σ αλλα διτροχα,σ αλλες ψυχες,ειτε σαν οδηγοι,ειτε σα συνοδηγοι,ειτε απλα σαν καποιοι που απλα αποκαμαν κ θελουν μονο να κοιταζουν
και να θυμουνται
κι ειμαι κι εγω ενα κατασπρο προσωπακι με κοκκινα μαγουλα,λαχανιασμενο,με μια βρωμικη φορμα wurth,μια πενσα κι ενα δεκαρακι στην κωλοτσεπη,κι ενα σβερκο μελανιασμενο απο τις σφαλιαρες του αφεντικου μου,που περιμενω να φυγουν οι βιαστικοι,να πιασω το μικρο μου θησαυρο,με τις νικελωμενες ζαντες και την κομμενη σελα,να παρω τη βασουλα μου να την παω για καφε μολις τελειωσει το φροντιστηριο της
κι ειμαι κι εγω ενας κωλογερος με λερωμενο σωβρακο που συγκινειται οταν περνανε εκεινα τα μπονβιλ,εκεινα τα λεμαν,εκεινα τα μπολντορ και τριζουν τα κωλοπαγκακια του ζαπειου μαζι με τα κιτρινισμενα μου δοντια,μαζι με τα ποτηρια και τα πιατακια των καφενειων,και τις συνειδησεις ολων των "τακτοποιημενων" του κοσμου αυτου,μ αυτα τα ρελαντι που ποτε δε σταθεροποιηθηκ αν,αλλα μονιμως ανεβοκατεβαιναν αρρυθμιστα,μια ζωη τα ιδια,τα παλιορελαντι,τα ψυχικα μου αλγη,τα μαζεμενα μου
και λιγο ν ανοιξω τα ματια μου,ξαναπροσγειωνομαι σε μια πραγματικοτητα ατελειωτων μαρσαρισματων,και γκρινιας,και πονηριας,κι ενος χεριου στην τσεπη μου που θελει να μου τα παρει,να τα κανει ισως λουλουδια στα μπουζουκια,λαστιχα για τρακντει,δωρο για τα παιδια του,η καφε στο στορκ μαζι με αλλους μαστορες που διηγουνται ποσο κοροιδο ειναι ο ελληνας πελατης
και τον αφηνω
και δε με νοιαζει
και ουτε ξερω ποσα εχω πληρωσει,τα εχω ξεχασει,και θελω να τα ξεχασω
λες και σπουδασα λογιστης,λες και θα σωθω,λες και θα χτισω,λες και εχει καμμια σημασια το χρημα οταν το συγκρινεις με το συναισθημα,με την εμπειρια,με την απολαυση
και αλλες δικαιολογιες,για να μη μαλωνω μαζι τους,για να κρυβομαι πισω απ τα βαρελια με το αβγκας και να παιζουμε ολοι μαζι με τα παιχνιδια μας,να γκαριζουμε και να ματωνουμε τα γονατα μας με τις κοντρες στα παλια μας βελαμος,και να σκιζουμε τις φανελες του καλυτερου μας φιλου γιατι τελειωσε πιο γρηγορα το κολατσιο του
ειναι μια κοροιδια,μια παθητικη σταση,μια μαλακια και μιση να σου τα τρωνε οι μαστορες και να το ξερεις,και να μην κανεις τιποτα,οπως εχτες που επαιζε ταβλι κ ουτε που γυρισε να με κοιταξει οταν του ζητησα μια αλλαγη λαδιων
"θα τα παρεις μαζι σου η θα τα βαλουμε εδω?"
"εδω"
και ξανα,για μια ακομα μερα,ο χορος αρχισε,και τα μπαλετα μπολσοι του συνεργειου στο αιγαλεω βγηκαν στα πεζοδρομια,στους παγκους,στις καφετεριες,στα βιντεο κλαμπ με τις γνωστες βασουλες,στα κομμωτηρια με τις γλυκιες αννουλες,οπου χωραει ο νους σου,κι αρχισαν να γλεντανε μεθυσμενα,κατω απο τη μπαγκετα του αρχιμαστορα,του αρχιτεκτονα,του ιδιου του εξεκιουτιβ μανατζερ ντιζαινερ σχεδιαστου του εργοστασιου ταδε στη μαντζουρια
ποσο κοστιζουν τα χαμογελα?εστω και τα ηλιθια?ποσο κοστιζουν οι αντρικες συνομωσιες?τα χαζα μας παιχνιδακια?ποσο κοστιζουν οι μικρες μας περιπλανησεις και τα τραγουδια του μανθου αρμπελια?ποσο?
και τελικα οταν θα παρει ξανα μπρος, το αστρικο μου οχημα,το διτροχο της ψυχης μου της ιδιας,με κροτο,με βοη,με θυμό
πισω απ τη ζελατινα μου,ξανα θα ουρλιαζω
"Γεια σου ρε μαστορα"