Το κουμπί της

Καπου κοντα μου εργαζοταν γιατι εβλεπα το παπι της παρκαρισμενο καθημερινα στην ιδια θεση
την ειχα δει πολλες φορες με τις φιλες της στη γειτονια να πηγαινουν για καφεδες μπορει,γειτονισσα θα ειναι
ηταν μια 30αρα στα γεματα της,με μακρυ σπαστο μαλλι,το φορτε μου και πολυ ομορφο στρογγυλο πισινο
απο αυτους που οταν τους τυλιγει το τζην καταλαβαινεις γιατι η levi's ειναι πρωτο ονομα στο κολωνακι
ενα μηνα προσπαθουσα να της τραβηξω την προσοχη
μα με κουστουμι εμφανιζομουν,μα με σκισμενο παντελονι,μα με τρεντυ λουκ και λαδωμενο μαλλι,τιποτα ομως
μου εδινε την εντυπωση μιας γυναικας κατασταλαγμενη ς σ ενα παιχνιδι που λεγεται "με ξερω και αδιαφορω"
δεν ειχα σκοπο να την αφησω ομως,το ειχα παρει αποφαση
ενα μεσημερι,στης ακροπολη τα μερη,που τραγουδαει και ο κοκοτας,κατεβαινω φουριοζος κατα τις 4-4.30
ηταν μια μερα πολυ επεισοδιακη και ειχα πολλα νευρα,οπως συνηθως
καπου σε μια γωνια την παιρνει το ματι μου να προσπαθει να βαλει μπρος την αρχαιολογια του σοιχιρο χοντα και το μονοκυλινδρο να ξερναει βενζινες απο την ταλαιπωρημενη εξατμιση του
δεν εχασα χρονο
αφησα το κρανος στον θυρωρο,κλεινοντας του το ματι και εσπευσα να αξιολογησω την κατασταση
οντως ηταν μια ομορφη γυναικα
μια ομορφια ανεπιτηδευτη,αυτη την ομορφια που ψαχνω να βρω σε μερικες γυναικες που απεκτησαν ρυτιδες στο ανω χειλος,αλλα δεν κανουν τιποτα για να το κρυψουν
το μαλλι της ιδρωμενο και κολλημενο στο καθαρο της μετωπο,τα ματια της καφετια και γηινα,τα χειλη της λεπτα και ροδοκοκκινα,ξαναμενη και αποκαμωμενη απο την προσπαθεια
τη χτυπησα ελαφρα στον ωμο και γυρισε απορημενη να με κοιταξει
μαλλον ημουν σε μαυρα χαλια κι εγω,γιατι εβαλε τα γελια,δε μου αφησε κανενα περιθωριο να προβαρω τις ατακες που σχεδιαζα
συστηθηκα και της ειπα οτι θελω να τη βοηθησω να φυγει να παει σπιτι της εκεινο το μεσημερι καβαλα στην παπια
δεν τα καταφερα,δε μου βγηκε
ηταν ας πουμε σα να λεγα ψεματα στον εαυτο μου,ηταν μια κραυγαλεα ψευτικη προσφορα,και ολο το συμπαν το ηξερε οτι συνομωτουσα να βγαλω κατασταση απο το πουθενα
και το ρημαδοπαπι δεν επαιρνε μπροστα με τιποτα,ειχε μπουκωσει
μα τι τσοκ τραβηξα,τι σπρωξιμο εριξα,τι μανιβελιες σωστες και αναποδες εφαγα,εκει αμετακινητο,σα να περιμενε το δικο της ποδι για να παρει μπροστα
ειχε περασει ενα μισαωρο και ημασταν εκει,καταμεσης του κοσμου,δυο ανθρωποι κουρασμενοι,με τα προβληματα μας,μπροστα απο ενα μηχανακι που απλα δεν ηθελε να παρει μπροστα,αντιμετωποι με κατι τοσο απλο,μα τοσο σημαντικο,μεγενθυνοντας τη λεπτομερεια και κανοντας τη ουσια,θελοντας να ταξιδεψουμε χωρις το μεσον,φατσα καρτα με τις ευθυνες μας,ο ενας απεναντι στον αλλον,αυτη μελαχροινη,εγω καστανος,η τελεια κορνιζα
ηθελα εκεινη τη στιγμη να της κανω ερωτα πανω στη σελα,το ειχα αναγκη
ηθελα να της πω ποσο ευτυχισμενος ειμαι που βρισκομαι διπλα της
ηθελα να της πω ενα σωρο μαλακιες,σαν καποιο παιδακι του δημοτικου που αγορασε γαριδακια και μπουκωμενο λεει στη μανα του ποσο γουσταρει
ηθελα ,ενα σωρο ηθελα
και μετα αδειασα,ξεφορτισα,ηρεμησα,και την ξανακοιταξα
μιλαγε στο κινητο της με καποιον αντρα,του ελεγε οτι επαθε βλαβη το μηχανακι,και οτι θα καθυστερουσε κι αλλο στο ραντεβου της
γυρισα τη ρεζερβα και με μια μανιβελια το μηχανακι πηρε μπροστα,ετσι απλα
και εκεινη για πρωτη φορα μετα απο ωρα,ξαναχαμογελασε
κι εγω καταλαβα οτι δεν ημουν τιποτα περισσοτερο απο μια μανιβελια,μεσα σ ενα συμπαν απο μηχανολογικα προβληματα
δεν ημουν τιποτ αλλο,παρα μια ευχη για καλο δρομο,ενα ανταποδοτικο χαμογελο,μια γεματη ποθο ματια
σκετη απογοητευση,κανω να φυγω,δεν ειχα λογο να στεκομαι αλλο ενα μισαωρο στο πεζοδρομιο
με σταματησε και με ευχαριστησε για την προσπαθεια μου,μου σκασε κι ενα φιλι στο μαγουλο,πεταχτα,κοριτσιστικα
ενοιωσα ακομα χειροτερα,ακομα πιο μαλακας,ακομα πιο ανημπορος να ελεγξω την εξελιξη της ζωης μου προς τα καπου,και αγανακτησα
ετρεξα πισω της,εσβυσα το μοτερ και την αρπαξα απ το χερι
δεν ειπε τιποτα,δεν θελησε
χωθηκαμε σ ενα καφε εκει πιο πανω και δε μιλησαμε περισσοτερο
το κινητο της βαραγε αλλα δεν το απαντησε ποτε,με περιμενε
και οταν ηρθε ο καφες τη φιλησα στο στομα και της εκανα ερωτα πανω σε μια παλια καρεκλα ψαθινη
και τοτε καταλαβα κατι πολυ σπουδαιο,που παντοτε μου ξεφευγε,παντοτε ξεγλυστρουσε,παντοτε ελειπε απο τη σκεψη μου
καταλαβα οτι εκεινη ηταν παντοτε εκει και με περιμενε
αλλοτε με καποιο χαλασμενο παπι,αλλοτε με καποιον ιο στον υπολογιστη της,αλλοτε με καποιο sms
εκεινη,η μελαχροινη με το σπαστο μαλλι και τον ωραιο κωλο,ηταν εκει για μενα τοσα χρονια,αλλα εγω δεν ημουνα εκει ποτε
κι επρεπε να λυωσω μανιβελαροντας τον εαυτο μου για να γυρισω ρεζερβα,να καταλαβω
κι επρεπε να σπρωξω ενα βαρος σ εναν κατηφορο για να παρω μπροστα
κι επρεπε ν αφησω τη ζωη μου να με κρατησει στην αγκαλια της,να με κοιταξει μ εκεινα τα ματια τα καφετια,για να αγανακτησω
και να παρω τα ρισκα μου,και να τολμησω
να βρω το κουμπι της,καπου αναμεσα στο στηθος και την κοιλια της,καπου μεσα σ εναν κυλινδρο αεροψυκτο,ενα μεσημερακι στο κεντρο της αθηνας
δεν την ξαναδα ποτε,δεν ξερω αν συνεχισε να δουλευει καπου κοντα,αν πηγε ποτε στο ραντεβου της,αν πηρε αλλο παπι,αν εβαψε τα μαλλια της
οσες φορες κι αν εψαξα να τη βρω,δεν τα καταφερα
κι ετσι πολλες φορες σκεφτομαι οτι ποτε δεν υπηρξε,ουτε εκεινη,ουτε τιποτα,και οτι ηταν απλα ενα ονειρο που ειδα,ζαλισμενος απ τη δουλεια
η απλα οτι δεν υπαρχω εγω,αλλα καποιος αλλος,που ζει μια παραλληλη ζωη παρατηρωντας ενα κουφαρι που μου μοιαζει,πινοντας εναν καφε παρεα μ εκεινη κανοντας ερωτα πανω σε μια ψαθινη καρεκλα ενος καφενειου
και τον ζηλευω τον πουστη
τον ζηλευω παρα πολυ
γιατι εκεινος αποφασισε,εγω ακομα οχι
και ψαχνω κι εγω το δικο μου παπι,τη δικη μου αποφαση,τη δικη μου μανιβελια
και ειναι ολα τα μεσημερια ιδια...μα τοσο ιδια..........