Πυγμάχος

Θυμάμαι ,πρίν πολλά χρόνια, είχαμε πάει με την αδερφή μου στόν –τότε- συνοικιακό μας κινηματογράφο.
Η ταινία που παρακολουθήσαμε, αφορούσε τη ζωή ενός πυγμάχου.
Επί δύο και πλέον ώρες είχα ταύτιστεί με τον πρωταγωνιστή, του οποίου η ζωή, εντός και εκτός ρίνγκ, βλέπαμε να εκτυλίσεται, με φοβερή ένταση, μπροστά στα μάτια μας.

Η πυγμαχία είναι ένα μοναχικό άθλημα.
Είναι ένα αγώνισμα στο οποίο, είσαι πρωταγωνιστής σε ένα θέαμα, αλλά και μαχητής ταυτόχρονα.
Απέναντι στο κοινό, είσαι πάνω στο ρίνγκ, πιό ψηλά απ όλους, σάν υπεράνθρωπος σχεδόν, αλλά κι αποδιοπομπαίος τράγος συνάμα.
Απέναντι στον αντιπαλό σου, είσαι μιά πρόκληση, μία ανάγκη, γιατί χωρίς αντίπαλο, ούτε η δική σου παρουσία έχει νόημα.
Απέναντι στον εαυτό σου, είσαι ένας κριτής κι ο τρομερότερος πυγμάχος που μπορείς ποτέ να φανταστείς.

Χρειάζεται μεγάλη προετοιμασία, για να σταθείς στα πόδια σου, απέναντι σ όλα τα μάτια που περιμένουν να καταγράψουν κάθε σου γροθιά, κάθε γκριμάτσα πόνου, κάθε σταγόνα ιδρώτα που πέφτει στο καναβάτσο.
Και δύναμη πολλή, να στέκεσαι αγέρωχος, και ν αψηφάς τον πόνο και τη μανία του ενστίκτου του θηρίου που ανυπομονεί να σπαράξει,το άλλο θηρίο, στην αντίπαλη γωνία.

Γιατί η πυγμαχία, είναι πρώτα και κύρια, μια πάλη απέναντι στον εαυτό σου, μιά πάλη συνεχής,αέναη κι επίπονη, τιτάνια και προσωπική, μιά πάλη χαρακτήρα και αξιών,μιά αναμέτρηση με κάθε στιγμή αδυναμίας, κούρασης και λιγοψυχίας, ένα κροσε στη συνήθεια ,ενα ντιρέκτ στη βόλεψη κι ένα αποτελειωτικό άπερκατ στην αναβλητικότητα κ τη μιζέρια του μικρόκοσμου σου.

Κι όπως σε όλα τα σπουδαία αγωνίσματα, όπου ο σκοπός δεν είναι να ματώσεις τον αδελφό πυγμάχο που αντιμάχεσαι, αλλά να πολεμήσεις και να σταθείς ασυμβίβαστα απέναντι στη στιγμή της κρίσης, την ώρα της απόφασης, παίρνοντας ρίσκα με το υστέρημα των δυνάμεων σου, έτσι κι η πυγμαχία, είναι ένας δρόμος για την κάθαρση της ψυχής του αθλητή της, και μιά πηγή απ όπου ο άνθρωπος αντλεί, το νερό της καλυτέρευσης του.

Μέσα απ τη μάχη,απ τη φωτιά,απο τον πόνο.

Είναι σεμνός ο αληθινός πυγμάχος.
Σεμνός, αμίλητος κι αμείλικτος.
Ένα αρχαιοελληνικό άγαλμα ρώμης και κάλλους, μία θέση πυγμής, μπροστά σ όλο τον κόσμο της μετριότητας, της ψωροπερηφάνειας, της πλαδαρής χαμηλής ζωής, της επανάληψης, της μετριότητας κ της ρηχής ψυχής.
Μία κοφτερή λεπίδα που σκίζει τη σάρκα που δεν αντέχει τις κακουχίες και τη σιωπή.
Είναι αθλητής ο αληθινός πυγμάχος, κι ένα παράδειγμα αθλητή.
Για όσο τα φώτα βρίσκονται πάνω του, και τα σχοινιά της παλέστρας τριγύρω του.
Κι όσο βαστάνε τα κόκκαλα και οι μυώνες του, τα 18άρια γάντια κ τα δετά μποτάκια, το γυαλιστερό σορτσάκι και το πλατύ ανάγλυφο του στέρνο.
Για τόσο, που, έχουν οι άλλοι αποφασίσει, ότι θα διαρκέσει στον θίασο τους.
Και για όσο ο ίδιος, θα σκίαζεται το άλλο μισό του, τον Πολυδεύκη.

Σ εκείνη την παλιά ταινία, ο ήρωας έδινε την τελική του μάχη, ενάντια σ έναν πυγμάχο τρομερό στην όψη, τρομαχτικό, τεράστιο, σωματώδη, σχεδόν διπλάσιο, υπερφυσικό, ένα βουνό δυνάμεων, έναν ωκεανό αντοχής, μία κοιλάδα απέραντη προετοιμασίας.
Και αγωνίστηκε κοιτάζοντας κατάματα τον αντιπαλό του.
Κι όταν τελείωσε η πυγμαχία κ ο μικρός νίκησε τον μεγάλο, αναρωτήθηκα, το γιατί.
Και σάν μια λάμψη να φώτισε το μυαλό μου και κατάλαβα.

Πυγμαχώ θα πεί, πολεμώ το φόβο μου.
Και είναι χρέος.