Χωρίς τίτλο

...πηρα βαθια ανασα...η στροφη χιλιομετρα πισω.......χαλαρωνω......ειναι μιση ωρα που δεν ειμαι γω που οδηγαω......καποιος δαιμονας εχει θολωσει το μυαλο μου...ξερω......προσπαθω ν αφησω πισω σκεψεις κι ανησυχιες......ξανα η μοτοσυκλετα οδος της ψυχης...οριο..οριο ψυχης.....την εχω παρατησει...με εχει παρατησει.....κλαψαμε αγκαλια κατω απο ενα εκκλησακι ψηλα,με φοντο την Αθηνα.....και ειπαμε γεια.....μετα γυρισαμε ξανα πισω...και τα σπασαμε...και γιναμε κομματια......σαν τη μηχανη.....ηθελα να γινω θρυψαλα για σενα...για να σου αποδειξω το ποσο σ αγαπω...και διαλυθηκα για σενα και για μενα......και λιγο πριν σβυσω το κερι που τοσα χρονια καιει στο καντηλι μου......ενα χερι με χαστουκισε και μου ειπε ν αγωνιστω να σε κερδισω.....εστω κι αν δεν εισαι συ..στο χρωσταω...θα σε ψαξω.....μιση ωρα τωρα παλευω με το σαζμαν και δεν καρφωνω τις στροφες......κουραστηκε κι αυτη να μ υποφερει..τη βασανιζω.....την αφηνω κατω απ το δεντρο σου και παω με τα ποδια πια.....εκλαψες ποτε για μενα?...αναρωτιεμαι