Φύγε

Στεκομαι απεναντι σου αποφασισμενος
Εχω απλωσει το χερι σφιγμενο σε γροθια,για να σ εμποδισω να πλησιασεις
Οχι,αυτη τη φορα η ζωη σου δεν προκειται να με πληγωσει
Αυτος ο καμβας της καθημερινοτητας ειναι τοσο γκρι οσο εμεις διαλεξαμε να ειναι
Και τι να λενε τα αιματα,και τι να λενε τα παραμυθια
Και τι να λενε τα κλαμενα σου ματια
Ποιος μπορει να λυπηθει εναν ανθρωπο που δε λυπαται τον εαυτο του
Και ποιος μπορει να σταθει διπλα σου
Αισθανομαι αναξιος,τραγικα ανικανος
Τρωω το ξυλο της ζωης μου,μια ζωη
Καποια εποχη θυμαμαι μ αρεσε,ημουν εγω που το χα διαλεξει
Σημερα εχω ξερασει,εχω αηδιασει
Που μοναχα συννεφα ειναι,τριγυρω,και ο πρωτος βοριας τα παιρνει μακρια
Στην ανωνυμια του ουρανου μας,των επιλογων μας
Τρωγωμαι με τα ρουχα μου για παρτη σου,σε σκεφτομαι,σε θελω
Σε θελω προστυχα περισσοτερο,ψευτικα,απο αναγκη
Γιατι αναμεσα στην αγαπη και τη μοναξια,το πρωτο ειναι το δυσκολο και το δευτερο το βολικο
Κι αυτο το ξυλο μ εχει αδρανησει
Και δεν ξεφευγω με κανεναν αλλο τροπο
Ουτε με Μαλαμα,ουτε με βολτες,ουτε με 3 μαλακες φιλους καποια βραδια
Το μονο που θελω αυτη την ωρα,ειναι να φυγεις
Να γινεις ατμος στα τζαμια καποιου αλλου και να κυλησεις
Να γινεις μια σταγονα απο νερο και να χαθεις
Σ αυτο το μεγαλο γκρι καμβα,το δρομο απο τσιμεντο
Ουτε κι εγω μπορω,ουτε κι εσυ μπορεις
Με αναφιλητα,με παρακαλετα
Ειναι αυτοματο πιστολι ο ερωτας,πυροβολας
Μεχρι οι σφαιρες σου να κανουν σουρωτηρι τη ζωη σου
Κι οταν σου μεινει μοναχα μια στη γεμιστηρα
Η εσυ θα φυγεις
Η εγω θα κανω σουρωτηρι το μυαλο μου
Θα φαω το ξυλο που μ αρεσει,θα ξενυχτησω
και μετα θα γινω εκεινη η βιτρινα που ψωνιζεις
Με το βλεμμα το αντρικο που σε καυλωνει
Με αναφιλητα,με παρακαλετα
Φυγε,απλα
Η τελευταια σφαιρα ειναι η δικια μου