Λύτρωση

Ξερεις τι γινεται ο αφρος της θαλασσας όταν ξεβραζεται στην αμμουδια?
Συννεφο
Και βροχη
Και αλατι και ιωδιο στις πληγες που η παρατεταμενη εκθεση στον ηλιο σου
Ανοιξε στο μουσαμα που φοραω για δερμα
Στεκομαι ολορθος επιβιωνοντας
Γιατι εβαλα στοιχημα ν αντεξω
Και περιμενουν στον τερματισμο
Οι αγωνοδικες να μου φορεσουν κλαδους ελιας
Αυτος ο στιβος είναι δικος μου
Κι ας εχει τα ονομα σου
Ειμαι εδώ
Ξαναγυρνωντας στο παρελθον και τρεχοντας στο μελλον
Καπου στη μεση θα σε θυμαμαι νομιζω
Να με κοιταζεις σιωπηλη και να τεντωνεσαι
Σαν τη χορδη του τοξου της αληθειας
Που όταν παλεται μοιαζει με φυσημα
Ενός αερα που αναπνεω και λυτρωνομαι
Ας είναι λοιπον κι αυτός
Η αρχη μιας νεας καταιγιδας
Ωσπου να γινει αφρος κι αυτό το κυμα
Και να σκαλισει στο ακρωτηρι της λησμονιας
Μια ακομα λεξη, μια απουσια
Τ ονομα σου