Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για υπεύθυνη αντιπολίτευση

Εμείς εδώ, στην πατρίδα μας, έχουμε την κακή συνήθεια να έχουμε ταυτίσει την αντιπολίτευση με τη διαφωνία. Διαφωνία επί παντός επιστητού. Διότι έτσι πιστεύουν ότι ακούγονται ή οτι κλέβουν ψήφους
Επειδή ίσως η ίδια η λέξη αντι-πολίτευση ενδεχομένως ερμηνεύεται παγίως ως αντί-θεση και αντί-ρηση και όχι για παράδειγμα ως αντι-κατάσταση ή αντί-κληση ή (για κάνω και χιουμοράκι) αντί-χηση, δημιουργείται ένα μπέρδεμα στα μυαλά μας. Άρα και το πως εννοιολογικά θα ερμηνεύσεις τη λέξη είναι ένα πρόβλημα, καταλήγω
Φανταστείτε τώρα πρόβλημα για την ουσία των θεμάτων που συζητούνται και επιβάλλεται να υπάρχει αντιπολίτευση ως θεσμός. Διαπιστώνεται καταρχήν ότι επικρατεί ημιμάθεια και κάποτε, πλήρης άγνοια. Δε χρειάζεται να επεκταθώ όμως. Το κωμικό πρόσωπο της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων έχει πείσει τους πάντες. Η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, ας μας επιτρέψουν να μην αναφερθούμε καν, λόγω υψηλής αρτηριακής πίεσης αλλά και καλής διάθεσης μετά από εμπύρετο ίωση.
Εμείς εδώ στην πατρίδα μας, ερμηνεύουμε μονίμως τις καταστάσεις μονόπαντα. Απουσιάζει πλήρως η διάθεση για σφαιρική ενημέρωση. Για πλήρη γνώση και κατόπιν για γνωμοδότηση. Η επίπλαστη ευμάρεια αλλα και η εποχή των "ευκαιριών για όλους" του Ανδρέα Παπανδρέου, αντικατέστησε τη γνώση με τη γνώμη. Έτσι, εκεί που θα έπρεπε να πέφτει καρπαζιά σύννεφο για κάθε αηδία και αστήρικτη μπαρούφα που βγαίνει στην κοινωνία, ειδικά από άτομα της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, εμείς συμβιβαστήκαμε με το "όλες οι απόψεις δεκτές, δημοκρατία έχουμε". Ναι ρε παιδιά, δημοκρατία έχουμε, αλλά έχουμε και αντοχές που εξαντλήθηκαν. Η μάλλον δεν αντικαταστάθηκαν με άλλες αντοχές, ανθεκτικότερες στην μωρολογία. Να είναι καλά τα "δημοκρατικά" ΜΜΕ που στα business plans τους έπρεπε να χωρέσουν κάθε καρυδιάς καρύδι. Κουφάλα αναγνωρισιμότητα
Έλεγα λοιπόν ότι η ελληνική αντιπολίτευση έχει επιλέξει μονίμως να πηγαίνει κόντρα στην κυβέρνηση. Διαχρονικά. Να εφευρίσκει κάθε απίθανο ή πιθανό λόγο να λέει τα δικά της. Για καθίστε όμως λίγο. Δε γίνεται τόσα χρόνια κοινοβουλευτικού βίου, να μην έχει υπάρξει μια κυβέρνηση κάποτε που μία διάταξη του νόμου να την πέρασε σωστά. ΄Αρα προς τι αυτή η εμμονή?
Το είπα νωρίτερα. Ο Έλληνας είναι μονόπαντος. Μόνιμη σε αυτή τη χώρα είναι η Έριδα που χωρίζει τους ανθρώπους και τους "απαγορεύει" να βλέπουν και τις δύο πλευρές. Είτε είσαι αριστερός, είτε δεξιός. Είτε είσαι cosmote είτε vodafone. Είτε Ολυμπιακός, είτε Παναθηναϊκός. Είτε άντρας είτε αδερφή. Είτε υπάλληλος και εργάτης, είτε εξουσιαστής και αφεντικό. Τίποτα δεν υπάρχει ενδιάμεσα στη χώρα με τον πιό γαλανό ουρανό, το λαμπρότερο ήλιο και την δροσερότερη θάλασσα, από το μαύρο και το άσπρο που αντιλαμβάνονται τα διεστραμμένα μυαλά ορισμένων.
Αυτή τη φορά όμως, που δεν υπάρχει μπαγιόκο (χρήμα) να μοιραστεί, πάνω σε τί βασίζεται πχ η αντιπολίτευση του Τσίπρα? Μα ακριβώς σε ότι πιο εξωφρενικό και εξοργιστικό μπορεί να εξευρεθεί που θα διεγείρει τον ανασθητοποιημένο από τον πανικό και το φόβο της κρίσης. Από τη δραχμή, μέχρι τα μελίσσια. Από τις μονομερείς διαγραφές χρέους, μέχρι το ατελείωτο σεξ αλά Τατσόπουλος. Από τον "σοφό" Παπαδημούλη, μέχρι το "δροσερό" Αλέξη. Όλα χωρούν, αρκεί να τα λέμε ανάποδα
Πραγματικά τα ίδια ακριβώς έκανε και το ΠΑΣΟΚ επί Νέας Δημοκρατίας εποχή Καραμανλή γέρου και μετέπειτα. Τα ίδια και η ΝΔ επί ΠΑΣΟΚ όλων των εποχων. Είναι πάγια τακτική
Ωστόσο εγώ έχω μια άλλη πρόταση να καταθέσω ειδικά για το σήμερα, για τις τωρινές περιστάσεις.
Επειδή ούτως η άλλως είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα και όσο και να βαρούν τον πωπό τους κάτω οι διάφοροι πολιτικάντηδες, όταν έρθουν στην εξουσία δε θα μπορούν να αλλάξουν τίποτα και προς καμία κατεύθυνση ουσίας, ας αφήσουν τα καραγκιοζιλίκια και ας εγκαινιάσουν μια νέα μόρφή υπεύθυνης αντιπολίτευσης (αν θέλουν και μπορούν)
Ας σταθούν ως υπεύθυνοι πατριώτες αριστεροί αντιμέτωποι με τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται να γίνουν σε επίπεδο κράτους και κοινωνίας, ούτως ώστε να γίνεται δικαιότερη αναδιανομή των βαρών σε όλους τους Έλληνες πολίτες. Ασχέτως του αν διαφωνούν ή συμφωνούν με τις πολιτικές τους θέσεις. Η Ελληνική βουλή και οι νόμοι αφορούν όλους τους Έλληνες ανεξαιρέτως και όχι μόνο τους ψηφοφόρους του κάθε κόμματος.
Υπό αυτό το πρίσμα και την οπτική γωνία, είναι θεμιτός ο ανταγωνισμός σε επίπεδο εντυπώσεων, όχι όμως σε επίπεδο ουσίας της πολιτικής. Στο τί δηλαδή πραγματικά χρειάζεται ο τόπος, από όλο το πολιτικό σύστημα.
Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι μια κυβέρνηση που θα τολμά να μεταρρυθμίσει και μια αντιπολίτευση που θα ελέγχει το ορθόν και την ποιότητα των μεταρρυθμίσεων.
Ας αλλάξουν τροπάριο τελικά. Ας συνταχθούν με το συμφέρον του λαού που προσφεύγει απελπισμένος στις τάξεις τους, αναζητώντας μάταια μια εναλλακτική
Ας εξυπηρετήσουν τον αδύναμο, τον πολίτη που δεν έχει πρόσβαση. Ας πάψουν να φλερτάρουν μονίμως με την εύνοια των ισχυρών της κοινωνίας. Με τις αφανείς χρηματοδοτήσεις των ταμείων τους από το τραπεζικό και το εκδοτικό-επιχειρηματικό κατεστημένο.
Ας διαφωνήσουν και ας κάνουν αντιπολίτευση στα θέματα που πραγματικά πονάει ο τόπος
Διαφορετικά θα μείνουν κι αυτοί στην ιστορία ως κάποιοι που πέρασαν και δεν ακούμπησαν
Διότι τελικά το μεγαλύτερο ταμπού στην Ελληνική πολιτική είναι αυτός ο "πάγιος" ρόλος της αντιπολίτευσης. Αυτό το κακόγουστο θεατράκι, το μάπετ σόου με τους γκρινιάρηδες γέρους που ποτέ δε βρίσκουν τίποτα σημαντικό να σχολιάσουν. Η αν βρίσκουν, λόγω της υπερ-γκρίνιας τους για κάθε τι άσχετο και ανούσιο (προς άγρα δημοσιότητας), θάβεται τελικά κάτω από μια χιονοστιβάδα αντιπαράθεσης για την αντιπαράθεση.
Η αριστερά θα πρέπει να λειτουργήσει ρηξικέλευθα σπάζοντας τα κατεστημένα σχήματα αντίληψης, προς όφελος των πολιτών.
Ιδού η ρόδος........

Ο κοινός στόχος γεννάει την έκπληξη - του Χρήστου Γιανναρά

Αναδημοσιεύω αυτολεξεί με υπογραμμίσεις δικές μου, το κείμενο του Χρήστου Γιανναρά από την Καθημερινή, διότι λέει ακριβώς όσα όλοι σκεπτόμαστε, αλλά δεν τα συναρτούμε σε μια υλική γραπτή οντότητα συγκεντρωμένα. Αυτή η θέση, του Γιανναρά, με εκφράζει απόλυτα και στο ακέραιο και προσωπικά τη βλέπω ως καταστατικό χάρτη ή όραμα, μιας νέας εποχής. Ιδού:

 http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_25/11/2012_471513

Tο ποτήρι μπορεί να είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Kαι οι εκβιαστικές απαιτήσεις των δανειστών μας, η βαναυσότητα των διλημμάτων που μας θέτει η τρόικα, επιδέχονται δυο θεωρήσεις, δυο ενδεχόμενες πολιτικές: Tην εκδοχή της συμφοράς, δηλαδή της ποινής, και την εκδοχή της ευκαιρίας. Ποτέ μέσα στην Iστορία δεν κερδίζεται ανάσταση χωρίς πικρή γεύση θανάτου, ανάκαμψη δίχως να προηγηθεί απόγνωση.

H κυβέρνηση παλεύει, με νύχια και με δόντια, να πειθαρχήσει στις απαιτήσεις της τρόικας σώζοντας αλώβητο το πελατειακό κράτος. Eπιλέγει την εκδοχή της ποινής, που τη φορτώνει ολόκληρη στο κοινωνικό σώμα σαν αδυσώπητη συμφορά. Tο καθεστώς της κομματοκρατίας άθικτο, οι εξωφρενικές προνομίες των κομματανθρώπων ταμπού: Pωτήστε, πόσοι «ειδικοί σύμβουλοι» του πρωθυπουργού σχολάζουν απράγμονες στο Mέγαρο Σταθάτου και με τι μισθούς, «έναντι» υπηρεσιών που προσφέρθηκαν ή ελπίζεται να προσφερθούν στο μέλλον. Πόσες «ειδικές γραμματείες» υπουργείων έχουν πρόσφατα δημιουργηθεί, πόσες εκατοντάδες εταιρειών του Δημοσίου συνεχίζουν να υπάρχουν μόνο για να χρυσοπληρώνονται κομματάνθρωποι. Πόσο μειώθηκαν οι απολαβές των βουλευτών και των υπαλλήλων της Bουλής, τι συνεχίζουν να στοιχίζουν στο πτωχευμένο κράτος τα «λειτουργικά έξοδα» των κομμάτων.

O εξωφρενικός δανεισμός (εν ψυχρώ κοινωνικό έγκλημα της κομματοκρατίας) έχει οδηγήσει τη χώρα σε απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον έσχατο εξευτελισμό να επιτροπεύεται η άσκηση της εξουσίας. Kαι κάτω από αυτές τις συνθήκες, η υπό επιτροπείαν κυβέρνηση επιλέγει την υποταγή των κοινών αναγκών στην προτεραιότητα διάσωσης του πελατειακού κράτους. Eπιλέγει να παραμένει το κράτος φέουδο συντεχνιακών συμφερόντων, συνδικαλισμένης ανικανότητας, παρασιτισμού και φυγοπονίας, κράτος θεσμοποιημένης κοινωνικής αδικίας, αναιδέστατης αναξιοκρατίας. Eτσι μεταβάλλει η κυβέρνηση την εξόφληση των δανείων σε σισύφειο εγχείρημα, δηλαδή σε εξόφθαλμη ματαιοπονία. Tο υπάρχον πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να δει τη συντελεσμένη καταστροφή σαν ευκαιρία αναγεννητικού κοινωνικού μετασχηματισμού, κατάλυσης του πελατειακού κράτους.

H τρόικα φυσικά και δεν ενδιαφέρεται να μας απαλλάξει από την ντροπή και την αθλιότητα της κομματοκρατίας –εξάλλου τηρεί και τα προσχήματα της μη-παρέμβασης σε όσες τυπικές-φορμαλιστικές (εντελώς ψευδιασθητικές) «ελευθερίες» μας επιτρέπουν να συντηρούμε. Oμως τα όσα εκβιαστικά απαιτούν κρατώντας μας ομήρους των δόσεων του αέναου δανεισμού μας, επιδέχονται, ναι, δύο τρόπους, δύο πολιτικές πρακτικές αντιμετώπισης: Nα δεχθούμε τον πνιγμό του εκβιασμού και της ομηρίας σαν ποινή και συμφορά ή να τον δεχθούμε σαν ευκαιρία ριζοσπαστικών τομών κρατικής ανασυγκρότησης, ανατροπής του πελατειακού κράτους.

Zητάει η τρόικα να περιμαζευτεί ο χαοτικός, δυσλειτουργικός δημόσιος τομέας στη χώρα μας, να απολυθούν πολλές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων. H κυβερνητική προάσπιση του πελατειακού κράτους εμφανίζει την απαίτηση μόνο σαν ποινή και τη μεταβιβάζει στο κοινωνικό σώμα σαν συμφορά: Eντέλλεται απολύσεις με «κούρεμα», δηλαδή αδιάκριτες, χωρίς έλεγχο ποιος χρειάζεται και ποιος περιττεύει, χωρίς αξιολόγηση ικανοτήτων και προσφοράς (προκαλώντας βάναυση κοινωνική αδικία), αλλά και χωρίς στάθμιση των αναγκών κάθε συγκεκριμένης κρατικής υπηρεσίας (προδίδοντας παγερή αδιαφορία για τη λειτουργικότητα του κράτους). Προτιμάει η κυβέρνηση το αδιάκριτο «κούρεμα», διότι τον παραλογισμό του μέτρου τον φορτώνει στην τρόικα.

O άλλος τρόπος, η διαφορετική πολιτική πρακτική, θα ήταν να αξιοποιηθεί ο στυγνός εκβιασμός της τρόικας ως γόνιμη πρόκληση για καθολική κοινωνική συνέγερση στο τόλμημα «επανίδρυσης του κράτους». O πολίτης ξέρει ότι το πελατειακό κράτος (έστω κι αν το χρησιμοποιεί και ο ίδιος με ιδιοτέλεια) είναι συνώνυμο της υπανάπτυξης, της κοινωνικής αδικίας, του φασιστικού τραμπουκισμού των συνδικαλιστών του. Aν πιστοποιούσε ανιδιοτέλεια στον ηγέτη του, μάλλον θα στρατευόταν, με κάθε θυσία, στο εγχείρημα να στηθεί εξ υπαρχής κράτος στην υπηρεσία των πολιτών, κράτος άτεγκτης αξιοκρατίας, με πρώτο στόχο την ποιότητα της ζωής. Kαι μια καθολική συνέγερση σε τέτοιο εγχείρημα θα συνεπέφερε σχεδιασμούς και μεθοδικές πρακτικές για την απορρόφηση σε παραγωγικές πρωτοβουλίες των χιλιάδων, που σήμερα ανέλπιδα υποχρεώνονται να στερηθούν την ισόβια σίτιση από τον κρατικό κορβανά χωρίς τίποτα να αλλάζει στο «σύστημα».

Kάτι ανάλογο θα μπορούσε να κατορθωθεί και με αφορμή την απαίτηση της τρόικας για απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων: H τρόικα ενδιαφέρεται να επιβάλει την «ελευθερία», χωρίς έλεγχο και φραγμό, της ατομοκεντρικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Mια ανιδιοτελής (και προπάντων οξυμένης νοημοσύνης) πολιτική ηγεσία θα αξιοποιούσε τη δογματική απαίτηση για να διαλύσει «καρτέλ» συμφερόντων, να αναιρέσει ανισότητες ευκαιριών, να αποκαταστήσει κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή όρους δικαιοσύνης στην άσκηση επαγγελμάτων, όρους γόνιμου ανταγωνισμού.

Kόπτεται η τρόικα και ηθικολογούν γαυριώντες και φρυαττόμενοι οι πολιτικοί λακέδες των δανειστών μας: να εξαλειφθεί η φοροδιαφυγή στη χώρα μας. Aλλά η κυβέρνηση για να εξαλείψει τη φοροδιαφυγή πρέπει να απαρνηθεί το πελατειακό κράτος, δηλαδή τον τρόπο ή την πρωτεύουσα πρακτική με την οποία ασκείται η πολιτική στο Eλλαδιστάν. Δεν έχει την πρόθεση να το κάνει. Παίζει κρυφτούλι με την τρόικα κυνηγώντας μικροπωλητές της «λαϊκής» ή ψιλικατζήδες βιοπαλαιστές και αφήνοντας ανενόχλητους τους κεντρικούς πυλώνες, τα εδραιώματα της φοροδιαφυγής, που είναι και αντερείσματα του πελατειακού κράτους.

Kοντολογίς: το καθεστώς επιτροπείας, δηλαδή η υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, θα είναι η αδιέξοδη μοίρα μας, για πολλές δεκαετίες, αν δεν απαλλαγούμε, ρεαλιστικά και με συνέπεια, από το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, τη γάγγραινα του πελατειακού κράτους, τη συμφορά και ντροπή της κομματοκρατίας. Tο δίλημμα για την ελληνική κοινωνία είναι ξεκάθαρο: Ή απαλλάσσεται από το πελατειακό κράτος, δηλαδή από το σημερινό πολιτικό σύστημα, και επιχειρεί με καινούργιο Σύνταγμα την επανίδρυση του κράτους (έναν κοινωνικό μετασχηματισμό που να στοχεύει στην ποιότητα, στην αξιοκρατία, στην αριστεία) ή μπαίνει οριστικά στο λούκι της επιτροπευόμενης συμφοράς με αναπόδραστη κατάληξη το ιστορικό της τέλος.

Φυσικό να ρωτάμε όλοι: πώς, με ποιες πολιτικές πρακτικές θα κατορθωθεί η απαλλαγή από την κομματοκρατία. Oμως τουλάχιστον από την Iστορία συνάγεται η απάντηση ότι για τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει μια κοινωνία δεν υπήρξαν ποτέ προβλέψεις ή συνταγές. Στην έκπληξη οδηγεί η σαφήνεια των στόχων. Kαι το να γίνουν οι στόχοι κοινή συνείδηση μιας κρίσιμης μάζας του πληθυσμού.

Oι εκπλήξεις γεννιώνται, δεν υπαγορεύονται...

Και συμπληρώνω το δάσκαλο, λέγοντας το εξής: Οι εκπλήξεις έρχονται πάντοτε από το εξωτερικό, έστω και με τη μορφή.....φιλελλήνων ή Ελλήνων του διαφωτισμού....

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται πάντοτε κρύο

Όταν γράφαμε στις 12 Μαρτίου για τις μελλούμενες εξελίξεις στον Παναθηναϊκό

http://www.overlap.gr/%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CF%8C%CE%BC/

 δεν ήταν δυνατό να φανταστούμε ότι λίγους μήνες μετά, η πραγματικότητα θα επαλήθευε στο ακέραιο τις προβλέψεις μας.

Όχι --δεν έχουμε ικανότητες μέντιουμ, ούτε διαβάζουμε γυάλινες σφαίρες, όμως μια απλή παρατήρηση της ιστορίας του συλλόγου σε σχέση με πρόσωπα και πράγματα, πολλές φορές είναι αρκετή για να χαράξει στο μυαλό τις αδρές γραμμές των εξελίξεων.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν βρίσκεται σε κρίση αντίστοιχη με το σκοτάδι που έχει πέσει στην πολιτική ζωή. Σε μια περίεργη ταύτιση που μόνο κάποια ανώτερη δύναμη θα μπορούσε να εξηγήσει. Το χειρότερο? Δε φαίνεται να υπάρχει χειροπιαστή και άμεση λύση.

Η μάλλον μόνο μια λύση θα μπορούσε να υπάρξει και αυτή δεν είναι άλλη από το Γιάννη Βαρδινογιάννη. Τον μέχρι σήμερα «σιωπηλό συνέταιρο» της εποχής Αλαφούζου, για όσους καταλαβαίνουν περισσότερα απ όσα γράφουν οι εφημερίδες.

Ξενίζει αυτή η παραδοχή και σίγουρα δημιουργεί αντιδράσεις στο θυμικό. Σε κάποια άλλη διάσταση όμως, όχι απαραίτητα πραγματική, «κάποιοι» μπορεί να τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση που το «σχέδιο» τους έχει πάρει σάρκα και οστά.

Το «σχέδιο» που αφορά την πλήρη αποδόμηση του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, εντός μιας τραγωδίας που δε φαίνεται να έχει σταματημό. Και όλα αυτά, από τη στιγμή που η «αγία οικογένεια» αποχώρησε ενεργά από την ΠΑΕ. Τυχαίο? Ίσως και να είναι τυχαίο, ίσως και να μην είναι.

Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί όμως, ότι ο άλλοτε ανταγωνιστικός σύλλογος θα είχε φτάσει στο σημερινό σημείο? Να έχει χάσει το πρωτάθλημα από τις πρώτες αγωνιστικές, να έχει μείνει εκτός Ευρώπης μαζεύοντας τριάρες, να διώχνει παίκτες σημαίες τις ομάδας με αστείες δικαιολογίες, να εισπράττει τον οίκτο των αντιπάλων του και να ασχολείται μονάχα με τη…διαιτησία και το twitter?

Εποχές που οι «πιστοί οπαδοί» εξοβέλιζαν με πορείες και πύρινες εκδηλώσεις στις κερκίδες εναντίον του «καθεστώτος Βαρδινογιάννη», σήμερα μοιάζουν νοσταλγικό παραμύθι. Εποχές που το ΟΑΚΑ γέμιζε με κόσμο σε αγώνες κυπέλλου σήμερα αποτελούν ανάμνηση. Εποχές που ο πρόεδρος δε δίσταζε να διώξει τον προπονητή, που δικαίως η αδίκως έκραζαν εφημερίδες και φίλαθλοι, αποτελούν μυθολογία.

 Εμείς πιστεύαμε πως ένας σύλλογος σαν τους Πράσινους, με τόσο καλή οργάνωση, έμπειρα στελέχη και διοικητικούς μηχανισμού, ακαδημίες, χιλιάδες φίλους και μετόχους με οικονομική επιφάνεια, φιλικά προσκείμενο τύπο, καλές διεθνείς σχέσεις με ΟΥΕΦΑ κλπ, ακόμα και σε στενάχωρες εποχές που «λεφτά δεν θα υπάρχουν», θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Θα έδειχνε χαρακτήρα ανεξάρτητα από το ποιος θα ήταν επικεφαλής. Από την ιδιοσυγκρασία του προέδρου του.

Μάταια όμως τα πιστεύαμε, όπως απεδείχθη. Ο συνεκτικός ιστός που όλα τα κρατούσε στον αφρό ήταν τελικά ο Βαρδινογιάννης. Με το που τα «παράτησε», όλα κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Με το που «τελείωσε» από το ποδόσφαιρο, χάθηκε και η αίγλη του συλλόγου, που σύρεται κουρελής και αδύναμος στη χλεύη της «παράγκας» και την απογοήτευση των φίλων του. Σε κάθε επίπεδο.

Ας τελειώνει το μαρτύριο λοιπόν! Ας φάμε το κρύο πιάτο της εκδίκησης και ας πάμε παρακάτω. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ζήσει και θα ζήσει. Σε κόντρα κάθε πείσματος και κάθε παλιάς αντιδικίας. Είναι το κάρμα αυτής της ιστορικής ομάδας να ξεπερνά κάθε δυσκολία. Και θα τα καταφέρουμε ενωμένοι στον κοινό σκοπό που είναι μόνο ένας: «Στις χαρές και τις λύπες μαζί….»

Φαρσοκωμωδία η Ελληνική δημοκρατία

Τα όσα είδαμε χτές είναι η τιμωρία των βουλευτών και των κυβερνήσεων της Ελλάδας, που τόσα χρόνια βιάζουν τη δημοκρατία, με αισχρά νομοθετήματα και φαβοριτισμό υπέρ των ολίγων προνομιούχων.

Βιάζουν τη δημοκρατία που τους παραχωρήθηκε για να αναδιανείμουν το εθνικό εισόδημα με δίκαιο και ηθικά συμπαγή τρόπο, και αυτή καταχράστηκαν και εξευτέλισαν τους νόμους, τους θεσμούς και την ίδια τη λειτουργία του πολιτεύματος.

Έτσι έχουν μέχρι στιγμής τιμωρηθεί τριπλά. Πρώτον γιατί κανείς τους δεν θα είναι βουλευτής ξανά την επαύριο, μιας και "υποχρεώθηκαν" να ψηφίσουν μέτρα πρωτόγνωρης σκληρότητας για τους άλλοτε χαϊδεμένους τους ψηφοφόρους. Δεύτερον γιατί ζουν στιγμές θεσμικής απαξίωσης έχοντας ανάμεσα τους εκτρώματα κοινωνικά και πολιτικά, όπως η Χρυσή Αυγή, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Τρίτον γιατί στη χτεσινή συνεδρίαση της ολομέλειας, εξεγέρθησαν οι ίδιοι οι υπάλληλοι της βουλής, δηλαδή όσοι με σκανδαλώδη και προκλητικό τρόπο είχαν κατά καιρούς διοριστεί απο τις διαδοχικές κυβερνήσεις της συμπολίτευσης.

Τι άλλο απομένει για να αποτελειώσει στα μάτια των Ελλήνων αυτό το κοινοβουλευτικό απόστημα? Μα το καταφέρνουν οι ίδιοι από μόνοι τους με την παροιμιώδη ανικανότητα και την βουλιμία για εξουσία χωρίς αντίκρισμα. Θα φάνε λοιπόν στο κεφάλι τον επίτροπο να τους ορίζει ώς δερβέναγας, θα φάνε και το λογαριασμό με τα δεσμευμένα χρήματα που με το σταγονόμετρο θα εκταμιεύονται. Θα τρώνε τη λέζα της κάθε Μέρκελ και του κάθε ΔΝΤ στα διεθνή φόρα. Θα γίνονται ρεζίλι στις εφημερίδες, στις ταβέρνες, στα σοκάκια της κάθε πόλης.

Χτες όμως, είδαμε ότι το επίπεδο της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ είναι επιπέδου κατάληψης γυμνασίου. Μπάχαλο να γίνεται με κάθε κόστος "γιατί έτσι μας γουστάρει, γιατί έτσι θα καταλύσουμε το αστικό κράτος". Από το οποίο όμως επιδοτείστε, καθώς επίσης και από τους αφανείς παράγοντες του, που σας "σπρώχνουν" φράγκα και υποστήριξη παρασκηνιακά, για να έχετε τις "πλάτες" να τα κάνετε. Προσπάθησαν λοιπόν προς 3 κατευθύνσεις να τα κάνουν σαν τα μούτρα τους. Έστησαν τα επεισόδια απέξω με τους γνωστούς χουλιγκάνους-πασπαρτού. Έστησαν τις δήθεν αντισυνταγματικές προσφυγές για ακύρωση της διαδικασίας (τρίχες κατσαρές). Στήριξαν το αντάρτικο των υπαλλήλων της βουλής, αυτοαναιρώντας το δικό τους θεσμικό ρόλο εντός της αιθούσης!!

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να φωνάζει στο πεζοδρόμιο, γιατί αυτός είναι, αυτά ξέρει, αυτό έχει μάθει. Για τον ίδιο λόγο η Χρυσή Αυγή δέρνει και βρίζει. Αυτοί είναι!Αυτά ξέρουν!Με αυτά βιοπορίζονται!Το ΚΚΕ προσπαθεί να παραδώσει μαθήματα ηθικής πολιτικής και υπεύθυνου λόγου, σα να μιλάει μια μούμια μέσα από τη σαρκοφάγο νομίζοντας ότι αναστήθηκε στο σήμερα. Με πορείες, καταλήψεις, αποκλεισμούς λιμανιών, πανώ στην Ακρόπολη, φεστιβάλ για τη νεολαία τους! Αυτοί είναι! Αυτά κάνουν! Αυτό είναι το ποιόν τους!! Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι πολιτικά κατακάθια και εξόριστοι των άλλων χώρων, κληρονόμοι του Καρατζαφέρη και των φολκλορικών χουντικών ενστίκτων της λαϊκής δεξιάς. Η ΔΗΜ.ΑΡ θυμίζει γεροντοκόρη που της πρότειναν ραντεβού στα 60 της και στην προσδοκία του έρωτος και του έγγαμου βίου, κάνει απίστευτα εγωιστικά καπρίτσια και σκηνές, χωρίς λόγο και αιτια. Θα πάψει ποτέ να είναι γεροντοκόρη? Όχι.....

Και όλοι αυτοί που μας οδηγούν?? Στο μονόδρομο που λέγεται Σαμαράς και Βενιζέλος

Δηλαδή μας οδηγούν να επιλέξουμε εξ ανάγκης αυτούς που εκπροσωπούν το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που μας έφτασε ως εδώ. Που αντί να βρίσκονται οι μισοί εξ αυτών στη φυλακή για ποινικά αδικήματα εναντίον όλων των Ελλήνων με τα εγκλήματα πολιτικής που έχουν διαπράξει εδώ και τόσα χρόνια, θα έχουν το χρόνο και την εξ ανάγκης άφεση αμαρτιών, για να "επανιδρύσουν" και να ξαναεφεύρουν τον εαυτό τους, στην Τροϊκανή κολυμπήθρα του Σιλωάμ....

Αυτό όλο το σενάριο, είναι για το Δελφινάριο, για να μην πω ότι με πρωθυπουργό το Σεφερλή θα ήμασταν σοβαρότεροι άνθρωποι.

Και το χειρότερο ποιό είναι?

Η διαπίστωση-η συνειδητοποίηση,  πως εξαιτίας της πίεσης της Τρόϊκα μπόρεσαν να δρομολογηθούν άυτές οι επώδυνες, άχαρες και άκαμπτες αλλαγές......γιατί εμείς από μόνοι μας ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΙΚΑΝΟΙ να τις κάνουμε..........

Πόση ξεφτίλα πια να αντέξει ένας Έλληνας?

Αριστερός και μεταρρυθμιστής δεν γίνεται

Στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει το παράδοξο

Να θεωρούνται μεταρρυθμιστές και προοδευτικοί οι....νεοφιλελεύθεροι με όσα αυτοί ευαγγελίζονται για την οικονομία και την κοινωνία

Και οι αριστεροί να βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, παγιδευμένοι σε παρωχημένες θεωρήσεις του σήμερα, που περνούν μέσα από την ανάγκη για τον έλεγχο του κράτους (που στη χώρα μας είναι.....τα μέσα παραγωγής)

Αυτό το παράδοξο δεν εξηγείται με ιστορικούς όρους

Την εποχή του εμφυλίου η αριστερά ήταν όσοι αγωνίστηκαν κόντρα στον κατακτητή Γερμανό. Αυτό όμως ήταν ταυτόχρονα και μια βολική απάτη, καθώς όσοι πολέμησαν δεν ήταν απαραίτητα αριστεροί.

Καλώς ή κακώς όμως, ο χώρος της ανεξαρτησίας ορίστηκε από το πνεύμα της αριστεράς ακόμα και στους αγώνες ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών

Από τη μεταπολίτευση και εδώθε όμως, το πράγμα αρχίζει να αλλάζει

Η αριστερά γίνεται κομμάτι του ίδιου του συστήματος (νομιμοποιείται δηλαδή μέσω της διαδικασίας των εκλογών) και ουσιαστικά η ίδια ακυρώνει  την ορμή, τα μηνύματα και την επαναστατικότητα που την  τροφοδοτούσε με πάθος και όραμα μέχρι εκείνη τη στιγμή

Η αριστερά έχασε το ρόλο της, μέσα σε ένα κόσμο ειρήνης και δημοκρατίας

Αυτό ήταν και η αρχή της παρακμής της

Το ένα κομμάτι το σταλινικό, παρέμεινε στρατευμένο σε μαρξιστικές ερμηνείες της πραγματικότητας, οδηγούμενο σε γραφικότητες λόγου και πράξεων

Το άλλο κομμάτι το ανανεωτικό, δε μπόρεσε ποτέ να διαφοροποιηθεί σημαντικά από το πολυσυλλεκτικό ΠΑΣΟΚ, που έξυπνα μάζεψε στους κόλπους του, τους "συστημικούς" αριστερούς

Τόσο στη μία, όσο και στην άλλη περίπτωση, επήλθε πλήρης διαχωρισμός της έννοιας αριστερά με την πολιτική της έκφραση

Ενώ δηλαδή παραδοσιακά η αριστερά αγωνίζεται για τις ελευθερίες, την πρόοδο, την ανανέωση, την αναδιανομή του πλούτου, και γενικότερα την κοινωνικοποίηση της παραγωγής μιας κοινωνίας, στην Ελλάδα η αριστερά ταυτίστηκε με το κράτος, την εξουσία, τα συνδικάτα, την επέκταση του δημοσίου τομέα σε βάρος του ιδιωτικού και πολλά άλλα

Κοντολογίς η αριστερά αυτοαναίρεσε την ύπαρξη της

Έτσι σήμερα που βρίσκεται στις επάλξεις για να υπερασπιστεί "τα δίκαια του λαού", στην πραγματικότητα υπερασπίζεται την αδράνεια, το κατεστημένο, το άδικο κράτος, την παραοικονομία, τις δημόσιες ελίτ, τα διαπλεκόμενα

Και στη θέση της αριστεράς βρίσκονται οι νεοφιλελεύθεροι που επιθυμούν....το άνοιγμα της οικονομίας και των αγορών.

Όσα δηλαδή μας επιβάλλει η Τροϊκα να κάνουμε, για τον απλούστατο λόγο ότι έτσι λειτουργεί η Ευρώπη, τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης εδώ και χρόνια. Γιατί με αυτό τον τρόπο είναι οργανωμένες οι οικονομίες τους και άρα οι κοινωνίες τους, κατ' επέκταση

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή σήμερα, για τις αξίες που πρεσβεύει η αριστερά , από το πρόσωπο που εμφανίζει η Ελληνική αριστερά στο σύνολο της, σήμερα

Τα μέσα και τον τρόπο δράσης της, που είναι ολότελα αναχρονιστικός, εγκλωβισμένος στο παρελθόν, συμφεροντολογικός, ουτοπικός ταυτόχρονα και φτάνει μέχρι την υιοθέτηση εντελώς φασιστικών πρακτικών, αντί να σέβεται τη δημοκρατία, στην οποία ούτως ή άλλως είναι με τη θέληση της ενταγμένη.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή για έναν αριστερό, το να καταλήγει να συμφωνεί με όσα λέει ο Σαμαράς ή ο Μάνος ή ο Βενιζέλος, επειδή στην πραγματικότητα ο μοναδικός τρόπος για να αλλάξει η Ελλάδα, είναι να γίνει....νεοφιλελεύθερη.....