Η βία είναι σημάδι της αλλαγής

Aυτό που δίχως αμφιβολία πρέπει όλοι να παραδεχτούμε, είναι πως τα πράγματα αλλάζουν

Εδώ και κάμποσο καιρό δεχόμαστε αφόρητη πίεση από την Τροϊκα, ώστε να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, να ξεπεράσουμε τις αδράνειες και να ξεμπλοκάρουμε τη δυναμική της οικονομίας μας. Όταν λέω δυναμική δεν αναφέρομαι στα πακέτα εκατομμυρίων που αφορούν την επιβίωση και τη διάσωση του δημόσιου τομέα. Αναφέρομαι στην ιδιωτική πρωτοβουλία, που είναι μοχλός ανάπτυξης για κάθε δυτική κοινωνία που λειτουργεί με όρους καπιταλισμού

Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, κάτω από το βάρος των εξελίξεων αυτών, έχει μεταλλαχτεί ραγδαία και σταδιακά τα παραδοσιακά κόμματα εξαφανίζονται, έχοντας -δικαίως- αναλάβει το βάρος και την ευθύνη των έκτακτων περιστάσεων στις οποίες περιδινεί η χώρα. Δεν είναι πως αυτό επιθυμούσαν. Όμως η ιστορία είναι αμείλικτη με τις ευκαιρίες. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, είχαν πολλές τέτοιες να προσφέρουν σημαντικό έργο στον τόπο και να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τους Έλληνες. Προτίμησαν όμως την άγρα κομματικών ψήφων, την ενίσχυση μιας οικονομίας παρασιτισμού και διαφθοράς, διαιωνίζοντας αρρωστημένες καταστάσεις, εξωθώντας τελικά το πολιτικό τους τέλος, μακρύτερα στο χρόνο.

Γιατί ότι έχει αρχή, έχει και τέλος, εφόσον δεν αφουγκράζεται και δεν προσαρμόζεται στην πραγματικότητα. Αυτός είναι ο λόγος που τα παραδοσιακά κόμματα εξαφανίζονται αργά και βασανιστικά, χωρίς κανένας στην πράξη να τα νοσταλγεί. Και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, ήταν για πολύ καιρό τα υψηλά τείχη που κρατούσαν προστατευμένο ένα μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας εντός τους, λειτουργώντας ως φίλτρα που αλλοιώνουν την πραγματική εικόνα του κόσμου και φιλτράρουν τις "ενοχλητικές" πληροφορίες που μπορούν να "ταράξουν" τον ηθελημένο λήθαργο στον οποίο οι ίδιοι οι πολίτες είχαν περιπέσει. Τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, παγιώθηκαν σε θέσεις που πια δεν υφίσταντω πουθενά, έχοντας ιδεολογικά ξεπεραστεί από τα καινούργια δεδομένα, πράγμα που επί της ουσίας συνεπάγεται την ολοκληρωτική αδυναμία ερμηνείας και αφομοίωσης του παρόντος με όρους πολιτικής.

Όταν τελικά η χρεοκοπία επήλθε, δεν αρκούσε (και ακόμα δεν αρκεί) μια καλή κάθετη και οριζόντια οργάνωση σε όλη την επικράτεια, για να μείνουν "ζωντανοί" οι ψηφοφόροι, που τελικά μόνο για τα λεφτά και τις θέσεις ενδιαφέρονται, και ουδόλως για όσα στην ουσία πρέπει να αντιπροσωπεύει ένας πολιτικός σχηματισμός.  Η χρεοκοπία απλώς αποκάλυψε ότι στη θέση των παραδοσιακών σχηματισμών υπήρχαν μονάχα κουφάρια, που απλά κάποιος φρόντιζε να μπογιατίζει ώστε να μην φαίνονται παλιά. Το πλιάτσικο από τα  ίδια τα στελέχη τους, ο κανιβαλισμός εκ μέρους των ψηφοφόρων που ζητούσαν (και ζητούν) ολοένα και περισσότερα προνόμια, είτε με τη μορφή των συνδικαλιστών, είτε με τη μορφή άλλων "προσκείμενων" συντεχνιών, η απαξίωση τελικά στην πράξη, των όσων η θεωρία υποτίθεται πως ευαγγελίζεται, οδήγησαν σε αυτό το άσχημο τέλος την μεταπολίτευση.

Τι συμβαίνει τώρα? Στη θέση του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με την ενσωμάτωση ΠΑΣΟΚικών δομών στρέφεται προς περισσότερο κεντρώες θέσεις και μοιραία οι ανακατατάξεις στο εσωτερικό του, οφείλονται στην χρεία για ένα ισχυρό πολιτικό φορέα που θα αντικαταστήσει σε λίγο καιρό την σημερινή συγκυβέρνηση. Για να το θέσω πιο απλά. Δε γίνεται αλλιώς, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, έτσι ώστε να μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συνομιλεί με τους δανειστές, άρα να παίρνει λεφτά και χρόνο προς όφελος του και κατ επέκταση προς όφελος της κοινωνίας. Από την άλλη μεριά στη θέση της Νέας Δημοκρατίας εμφανίστηκαν δύο δεξιότεροι σχηματισμοί που πλήρως εκφράζουν τις τάσεις της εποχής, έτσι όπως η δεξιά πάντοτε τις χειριζόταν. Από τη μία η λαϊκή και λαϊκίστικη δεξιά των μεσαίων εισοδηματικά και πολιτιστικά κοινωνικών τάξεων της Ελλάδας, στο πρόσωπο του Καμμένου και των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Από την άλλη το ακτιβιστικό κομμάτι της ακροδεξιάς στο όνομα της Χρυσής Αυγής, που στους κόλπους της κρύβει χουντικούς, βασιλόφρονες, αντιδραστικούς, παραστρατιωτικούς, αλλά και μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων που ανήκουν στην κατηγορία των μη προνομιούχων, των χαμηλότερων κοινωνικά τάξεων της χώρας.

Ας μην κρυβόμαστε, στη ρίζα τους οι μηχανισμοί και τα συστήματα παραμένουν αμετάβλητα. Και η αλλαγή δεν οφείλεται σε διαδικασίες εξέλιξης ή ωριμότητας της πολιτικής και της κοινωνίας, αλλά σε διαδικασίες εκτάκτου ανάγκης, δηλαδή κατάρρευσης και βιαστικού μπαλώματος που πρέπει να γίνει ώστε να εκτονωθούν οι καταστάσεις.

Η βία, είναι το αποτέλεσμα αυτής της πορείας, και γίνεται ορατή απροκάλυπτα, με κάθε τρόπο. Σε δημόσιες και ιδιωτικές εκφράσεις, σε κοινωνικές και ατομικές οντότητες. Η βία δεν είναι το ξύλο στο δρόμο, είναι ο απόηχος των συνεπειών που έχουν όλα τα μέτρα και οι προσαρμογές στα καινούργια -έξωθεν επιβληθέντα- δεδομένα της οικονομίας μας. Η βία είναι αποτέλεσμα της πίεσης για αλλαγές, σε μια κοινωνία που παραμένει αμετάβλητη, εντός των τειχών του προστατευτισμού, ανήμπορη να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει και που ακριβώς πηγαίνουμε. Και αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στην απουσία πολιτικής ιδεολογίας που να συμβαδίζει με τους μύχιους πόθους και το όραμα που έχουν οι Έλληνες οι οποίοι εξετράφησαν τόσα χρόνια σε συνθήκες χαλαρής δημοκρατίας, κοινωνικής ανόδου και υλικής ευμάρειας.

Θα δούμε σε σύντομο χρονικό διάστημα εξελίξεις σε διάφορα επίπεδα. Πολιτικές συμμαχίες που θα "κάνουν χωριό" και άλλες που θα σπάσουν και θα σχηματιστούν νέες. Τα κόμματα που γνωρίζαμε θα εξαφανιστούν και νέα δεδομένα θα έρθουν στο προσκήνιο, νέα πρόσωπα που ίσως να ξεγελάσουν την κοινωνία, αποκρύπτοντας περίτεχνα, τις παρόμοιες τακτικές, ήθη και μεθόδους που αναπαράγουν σε άλλη κομψότερη συσκευασία -παρόμοιες με του παρελθόντος- πρακτικές και τάσεις. Η ανάγκη για εξεύρεση μιας νέας εσωτερικής ισορροπίας, που θα υποχρεωθεί να συνυπάρχει σε ένα Ευρωπαϊκό περιβάλλον με υψηλές απαιτήσεις, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε συγκερασμό τάσεων και στην επικράτηση όσων υποστηρίζουν βιώσιμες και λογικές ρεαλιστικές προτάσεις, σε συνδυασμό με τη στήριξη των εταίρων μας του Νότου.

Έτσι τελικά, από τα άκρα θα συγκλίνουμε ξανά προς το κέντρο και ένας ακόμη κύκλος θα έχει κλείσει.

Το θέμα είναι, να αποφύγουμε την εκτροπή από τη νομιμότητα (κάτι που επιδιώκεται συστηματικά τον τελευταίο καιρό από συγκεκριμένα κέντρα) που θα παραπλανήσει το λαό, πως συνιστά προάγγελο καλύτερων ημερών, ενώ στην πράξη θα είναι η αρχή μιας μεγάλης καταστροφής, κοινωνικού διχασμού, αντιπαραθέσεων και μίσους, που μόνο στην Ελλάδα θα κάνουν κακό και σε κανέναν άλλο.

Στην Ελλάδα της ανάποδης λογικής

Κάποτε κοροϊδεύαμε τους Άγγλους που οδηγούν ανάποδα, σε διαφορετική πλευρά του δρόμου δηλαδή, αντίθετα με τους υπολοίπους Ευρωπαίους. Σήμερα, τώρα, οι μόνοι που αξίζουν τον περίγελο της κοινωνίας των εθνών της Ευρώπης, είμαστε εμείς οι Έλληνες. Που όλα τα κάνουμε και τα βλέπουμε ανάποδα. Που μας λένε πάνω και απαντάμε κάτω. Που μας δείχνουν δεξιά και πάμε αριστερά. Και έχουμε και άποψη, και έχουμε και αντίρρηση. Και ξέρουμε τα πάντα.

Σήμερα, για παράδειγμα εγκαινιάστηκε μια πρωτοβουλία για τον έλεγχο της λαθρεπιβίβασης στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Παντού, το πρόβλημα αυτό έχει λυθεί με απλές μεθόδους. Με απλές λύσεις.Με την τοποθέτηση μπάρας που ανοίγει όταν βάλεις το εισιτήριο μέσα. Και εποπτεία ότι κανείς δεν θα πηδήξει πάνω από τη μπάρα (η κάτω από τη μπάρα).

Στην Ελλάδα πάμε να λύσουμε το πρόβλημα δημιουργώντας άλλα προβλήματα, που τελικά συγκρούονται με το πρώτο και χαμένος βγαίνει πάντα ο "πελάτης". Πως προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα της λαθρεπιβίβασης? Με την αύξηση των ελέγχων. Δηλαδή με το να βάλουμε προσωπικό να κυνηγά τους επιβάτες. Και με την αύξηση των ελέγχων από το ήδη απασχολούμενο προσωπικό στα ΜΜΜ, χωρίς να πληρωθούν τις υπερωρίες που -υποτίθεται- θα κάνουν. Είμαστε εντελώς αστείοι. Είμαστε της πλάκας λαός, για γέλια.

Μας λένε αλλάξτε τη λάμπα και μαζευόμαστε 10 νοματαίοι να πληρωθούμε 10 μεροκάματα για τη δουλειά που χρειάζεται μονάχα ένας. Όλα όμως ξεκινάνε από ψηλά, από την κεφαλή. Στο πετσί της διοίκησης που υπάρχει ακόμα ο ρόλος του μπάτσου, του δασκάλου, του πατέρα-φόβητρο, λες και ζούμε 100 χρόνια πίσω. Κι ακόμα περισσότερο, στην Τουρκοκρατία για παράδειγμα ή στο Βυζάντιο.
"Ελέω Θεού", κυβέρνηση και κυβερνώντες. "Ελέω Θεού" και τα θέσφατα, οι νόμοι και η διακυβέρνηση της χώρας. Χωρίς επαφή με την πραγματικότητα, που σα μαχαίρι χώνεται καθημερινά βαθύτερα στο σάπιο κορμί των βολεμένων. Και σκορπίζει τριγύρω βρωμιά και λάσπη.

Ποιά είναι η προτεραιότητα του Ελληνικού κράτους? Όχι μόνο να μη χάνονται θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα, αλλά να "ανακαλύπτονται" ακόμα περισσότερες ώστε κανείς να μη διαφεύγει της "αγάπης" του μονάρχη "Ελληνικό Δημόσιο". Ενός μονάρχη που καταπατά κατάφωρα, με σκανδαλώδη τρόπο, κάθε ισονομία στο πεδίο της απασχόλησης, με τον προστατευτισμό υπέρ των κρατικών υπαλλήλων ψηφοφόρων του. Που κανείς δε μπορεί να τους ακουμπήσει. Να τους ακουμπήσει βέβαια δεν ξέρω αν έχει και νόημα. Καθώς έτσι όπως πάει η κατάσταση στο τέλος μισθός και σύνταξη θα έχουν πιάσει πάτο. Αλλά η μονιμότητα, μονιμότητα. Το μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει νόμος. Η συνδικαλιστική εκπροσώπηση καθεστώς αντί του καθεστώτος.

Ποιά είναι η προτεραιότητα του Ελληνικού κράτους? Να πιάσει τον πιτσιρικά που δήθεν διακωμώδησε τον Γέροντα Παϊσιο, την ίδια στιγμή που τα ΜΑΤ διέλυαν τη διαμαρτυρία των Μουσουλμάνων στην Ομόνοια. Διαμαρτυρία εναντίον της ταινίας που δήθεν διακωμωδεί τον Προφήτη Μωάμεθ. Αν όχι αστείοι, είμαστε τουλάχιστον τραγικοί, έχουμε πιάσει πάτο. Παραζαλισμένος ο μονάρχης "Ελληνικό Δημόσιο", ο Λεβιάθαν της Ανατολικής Ευρώπης, δεν ξέρει που να πρωτογυρίσει το κεφάλι. Πως να συμπεριφερθεί.

Λες και στο μυαλό του μέσα, υπάρχουν πενήντα αγριεμένες σφήκες που κάθε μία στρέφει το πηδάλιο του σώματος του, προς άλλη εντελώς κατεύθυνση. Παραλογισμός και κουταμάρα σε μια συσκευασία δώρου. Αυτό ψηφίσατε, αυτό λάβατε κύριοι Έλληνες πολίτες. Ένα τεράστιο μωρό σε κρίση, που επιπλέον πεινάει, διψάει και είναι υποχρεωμένο να ασφυκτά σε ένα χώρο λίγων τετραγωνικών που η Τροϊκα του έχει επιτρέψει.

Ποιά είναι η προτεραιότητα του Ελληνικού κράτους σήμερα? Να βάλει κι άλλους φόρους σε μισθωτούς και συνταξιούχους, γιατί "η φοροδιαφυγή δεν πιάνεται και δεν συλλαμβάνεται". Και να εξοργίσει τους ελεύθερους επαγγελματίες, κάνοντας πάλι διακρίσεις με σκανδαλώδη τρόπο, στα φορολογικά (δεν είμαι ελεύθερο επαγγελματίας). Ανάποδα ξανά. Όλα ανάποδα και λάθος. Σάμπως και μέσα σε αυτό το χαμό, καταλαβαίνει κάποιος τι είναι το σωστό?

Προσωπικά πιστεύω, πως όλοι γνωρίζουμε τι είναι το σωστό, αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει το κόστος για να το εφαρμόσει. Κάνουμε όλοι τα κοροϊδα, τους ξύπνιους και τελικά, εμείς είμαστε λαθρεπιβάτες, στο ίδιο το τρένο που λέγεται Ελλάδα, χωρίς εισιτήριο και χωρίς προορισμό....

Amstel (Α μαρή Στέλλα)

"Α μαρή Στέλλα!!", φώναξε η γιαγιά Ζαφείρω στην εγγονούλα της που στράβωσε τα χείλη με πείσμα και παράπονο μαζί.
"Δε σου πα να μην ξεχάσεις τη μπύρα του παππού?".
Η γιαγιά στεκόταν πάνω από τη σακκούλα με τα ψώνια που είχε φτιάξει ο κυρ Γιάννης ο μπακάλης του χωριού, για την εγγονούλα της κυρα Ζαφείρως.
Η μικρή Στελλίτσα, με το μπλέ πουά φορεματάκι που άνοιγε σαν ομπρέλα χαμηλά στα γόνατα, είχε ξεχάσει τη μπύρα του παππού.
Η μάλλον, δεν την είχε ξεχάσει, αλλά δεν τη ζήτησε ποτέ.
Ήθελε να κρατήσει το ταληράκι για να πάρει ζαχαρωτά στο αγόρι της το Θοδωράκη, γιό του γείτονα τους εκεί πιο πάνω, στην ανηφόρα με τις μαρμάρινες πλάκες.
"Και τώρα θα μου φωνάζει ο παππούς σου παιδάκι μου, κι έχω ανεβάσει πίεση εγώ", της είπε πονετικά η γιαγιά, βγάζοντας την από το τούνελ περίσκεψης, που καθόλου δεν ταίριαζε με το πουά φορεματάκι.
Η Στελλίτσα την κοίταξε με αγάπη που δε μπορούσε να την εκφράσει. Την αγαπούσε τη γιαγιά της τόσο πολύ. Και τον παππού το ίδιο. Αλλά αγαπούσε και το Θοδωράκη με το ξανθό σαν αχυρόμπαλα κεφάλι του, που ίσα το βλεπε πάνω από τα μπογιατισμένα πράσινα κάγκελα, όταν ανέβαινε την ανηφόρα, εκεί πιο κάτω.
"Καλά γιαγιά θα πάω ξανά στον κυρ Γιάννη". Και χωρίς να περιμένει απάντηση δρασκέλισε το χαμηλό πορτάκι και πετάχτηκε τραγουδώντας στο δρόμο. Σιγά μην ξαναπήγαινε στο μπακάλη.
Ψηλάφισε στην τσέπη της το πολύχρωμο ζαχαρωτό μπαστουνάκι που το φερναν από την Αυστρία -της είχε πει ο Θοδωράκης, και που πολύ του άρεσε.
Κοντοστάθηκε έξω από το σπίτι του-το ξανθό κεφάλι δεν ήταν πουθενά.
Αποφάσισε να τον ψάξει στην πλατεία και τελικά βρέθηκε έξω από τον μπακάλη. Ο παππούς της ήταν μέσα και συζητούσε με τον κυρ Γιάννη μεγαλόφωνα.
Δίχως να χάσει λεπτό η Στελλίτσα έτρεξε και τον αγκάλιασε με λαχτάρα.
Πόσο της θύμιζε τον μπαμπά της, έτσι όπως μοσχοβολούσε λεβάντα το παντελόνι του.
"Παππού θα μου πάρεις ένα ζαχαρωτό?".
 Έσκυψε και τη φίλησε στο μυτάκι που κατακόκκινο ετοιμαζόταν να μεγαλώσει από τα ψέματα. "Διάλεξε τι σου αρέσει κορίτσι μου και θα στο πάρω".
Το μάτι της έπεσε ξανά στα μπαστουνάκια. Αλλά αφού είχε ήδη ένα κρυμμένο, ας διάλεγε κάτι άλλο, για να φάει κι αυτή. Μόνο ο Θοδωράκης να τρώει δηλαδή? Και πήρε μια καμπανίτσα πρασινωπή, σαν πιπεριά από γλάσο.
"Αυτό θέλω παππού".
Εκείνος, άφησε ένα τάληρο στον πάγκο του κυρ Γιαννη, πήρε τη μπύρα στο χέρι, και κοιτώντας την εγγονή του που έστεκε τσαχπίνικα αναφώνησε: "Α μαρη Στέλλα, τη δροσιά της έχεις"...

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε

Η αντίστροφη μέτρηση για τον Παναθηναϊκό ξεκίνησε μετά το αποτέλεσμα από τον Πανθρακικό.

Δεν έχει τόσο σημασία ότι επήλθε μια ήττα, όσο το γεγονός ότι σταδιακά οι δικαιολογίες στερεύουν, το επικοινωνιακό παιχνίδι που επέλεξε η πλευρά Αλαφούζου, τσακίστηκε στα βράχια, και τα χρήματα για την ΑΜΚ δεν θα μπούν ποτέ, ώστε η ομάδα να σταθεί στα πόδια της.

Με λίγα λόγια, η πραγματικότητα θα τραβήξει την κουρτίνα που έχουν απλώσει οι διάφοροι της Παναθηναϊκής Συμμαχίας, ώστε να μη φαίνεται πως κοροϊδεύουν τον κόσμο. Όσους δηλαδή έχουν πιστέψει ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να υπάρχει χωρίς τους Βαρδινογιάννηδες.

Ανάμεσα σε αυτούς η Θύρα 13 που προσπάθησε να "στηρίξει" στην εξέδρα μια ομάδα συνοθύλευμα μετρίων παικτών, με έναν προπονητή που έδειξε έργο αρκετά χρόνια νωρίτερα, με παικταράδες εγνωσμένων ικανοτήτων, σε ένα πρωτάθλημα που θεσμικά δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το δικό μας.

Το γκόλ του πρώην στραϊκερ του Παναθηναϊκού, Δημήτρη Παπαδόπουλου, που θυμίζω έφυγε κακήν κακώς, ως αποτυχημένος (ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των θυμάτων της απαράδεκτης διαχείρισης ποδοσφαιριστών και ανθρώπινου δυναμικού στην ΠΑΕ, με πρόσφατο παράδειγμα τον Καραγκούνη) άνοιξε την κερκόπορτα των εξελίξεων.

Αυτή η ομάδα δε μπορεί. Αυτή η διοίκηση δε μπορεί. Το όλο "πακέτο" είναι μεταβατικού χαρακτήρα και θυμίζει διαχείριση από πρωτοδικείο, μέχρι να δωθεί οριστική λύση. Όσο περνάει ο καιρός και οι αποτυχίες θα διαδέχονται η μία την άλλη (αρχής γενομένης του παιχνιδιού με τη Μάριμπορ που θα βρέξει γκολ αν δεν επιδειχθεί σοβαρότητα και ρεαλισμός) η υπομονή θα εξαντλείται, όμως δε χρειάζεται να φτάσουμε στο απροχώρητο για να δούμε ορισμένες πραγματικότητες και να δραστηριοποιηθούμε.

Δε χρειάζεται ο Παναθηναϊκός να ξεφτιλιστεί στο γήπεδο, ώστε να "τρέξουν" καταστάσεις. Αρκετά έχει ξεπέσει στην ανυποληψία με τις απανωτές γκέλες με το ρόστερ της ομάδας, με τη διαχείριση στο επικοινωνιακό, με τα οικονομικά, με το γηπεδικό (ποιός μηχανικός θα βάλει το κεφάλι στη λαιμητόμο εκδίδοντας πιστοποιητικό καταλληλότητας για ένα γήπεδο με σοβαρά προβλήματα στατικότητας?), με την εκπροσώπηση στην ΕΠΟ και την Superleague.

Με τις "τζούφιες" αυξήσεις ΑΜΚ που με περίεργα τερτίπια κρατούνται συνεχώς "περίκλειστες" ώστε να μην χάνουν κάποιοι τον έλεγχο και τον τελευταίο λόγο στην ΠΑΕ. Αλήθεια ο Πρίγκηπας που βρίσκεται? Ο Τζιγκερ και ο Βαρδής ποιά σχέδια έχουν και κρατούν κρυφά? Ποιό είναι το παρασκήνιο που εργάζεται πυρετωδώς για την επόμενη ημέρα?

Μακάρι να τελειώνει το μαρτύριο της σταγόνας και η απαξίωση του Παναθηναϊκού και να γίνουν όσα πρέπει. Δηλαδή να μπούν επενδυτές ή να εμφανιστούν ιδιοκτήτες, και να προλάβουμε τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, ούτως ώστε να καπαρώσουμε τη δεύτερη θέση που θα φέρει κάποια χρήματα την επόμενη χρονιά. Έτσι όπως είμαστε τώρα, πάμε για πεντάδα, αν δεν το έχετε καταλάβει.

Και το χειρότερο είναι ότι, η θλιβερή εικόνα που σε κάνει να κλείνεις την τηλεόραση, δεν αναστρέφεται χωρίς ριζικές αλλαγές σε κάθε επίπεδο. Που δεν είναι μονάχα η οικονομική εξυγίανση, αλλά κυρίως το πως ενεργούν πρόσωπα μέσα στην ΠΑΕ, τι ρόλο παίζουν, και πως γενικότερα "λειτουργεί" ή θα έπρεπε να λειτουργεί μια ομάδα που θέλει να λέγεται μεγάλη.

Ας ελπίσουμε ότι μέχρι τα Χριστούγεννα οι πίκρες που θα ζήσουμε, δεν θα έχουν ολοκληρωτικά θαμπώσει τις ελπίδες μας για καλύτερες ημέρες.

Η Χρυσή Αυγή πουλάει

Εμένα προσωπικά η Χρυσή Αυγή ούτε με τρομάζει ούτε μου κάνει κλίκ.
Έχω πολλές φορές περιγράψει επεισόδια και μαρτυρίες άλλων ανθρώπων που γνωρίζουν πως έχει εργαστεί μεθοδικά τόσο καιρό, με πρόγραμμα και σχέδιο, έτσι ώστε να "χτίσει" το ποσοστό της στη Βουλή και να παραμένει "ακούνητη". Σαν το μυρμήγκι, αθόρυβα, από γειτονιά σε γειτονιά, με πλήθος "εξυπηρετήσεων στην υπηρεσία του πολίτη".
Και όχι μόνο αυτό, αλλά Η Χρυσή Αυγή βλέπει τα ποσοστά της να ανεβαίνουν σιγά σιγά, εξαργυρώνοντας την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου που τόσα χρόνια στενάζει κάτω από το ζυγό του παράλογου ελληνικού κρατικού μηχανισμού, που την αναποτελεσματικότητα, την ασυδοσία και τον αυτισμό του, τον βάφτισε "ελευθερίες και δημοκρατικές διαδικασίες". Άρα είτε έμμεσα, είτε άμεσα, ενδύθηκε μια κόκκινη "επαναστατική" προβιά, ώστε να κατοχυρώσει ότι καμία "καπιταλιστική" (άρα φασιστική-θα συμπληρώσω εγώ) δύναμη, δεν θα οικειοποιηθεί τους μηχανισμούς του.
Παρένθεση εδώ. Άλλο πράγμα το παρα-κράτος και η λειτουργία του. Άλλο θέμα αυτό, που αφορά κατεξοχήν "δεξιούς". Άσχετα εάν για χρόνια ενήργησε ως "17 Νοέμβρη" και άλλα τέτοια κουραφέξαλα-δήθεν τρομοκρατικές οργανώσεις-"ένοπλοι αγώνες" και παπάρια μάντολες.
Η Χρυσή Αυγή είναι ένα επικοινωνιακό φαινόμενο, με στρατηγικό σχεδιασμό που γνωρίζει ακριβώς ποιά κουμπιά πρέπει να πατήσει, πως να κινηθεί και πως να ενεργήσει ώστε να κινηθεί εκατέρωθεν των ορίων της νομιμότητας, προκαλώντας συνεχώς συζητήσεις, σχόλια και αντεγκλήσεις στην Ελληνική κοινωνία. Καθόλου τυχαία βέβαια δεν έχουν γίνει αυτά. Καθώς η Χρυσή Αυγή εμφανίζεται ώς "μια κάποια λύση". Η πιό δυναμική θα προσθέσω εγώ, που παίρνει το νόμο στα χέρια, όπως εύχεται ενδόμυχα, καθένας από μάς που βλέπει τα καθημερινά κακώς κείμενα, μπροστά στα μάτια του. Η Χρυσή Αυγή είναι -υποτίθεται- που θα τερματίσει τον ρου της χαοτικής εξέλιξης των πραγμάτων στην κοινωνία "που έχει φθαρεί από την αλλοτρίωση και των ξεπεσμό των ηθών", στο μεταναστευτικό "που πρέπει να ανασχεθεί το κύμα της λαθρομετανάστευσης που εκμαυλίζει την Ελληνική κυριαρχία στην επικράτεια", στην οικονομία "που ξεπουλιέται το εθνικό μας κληροδότημα στους δοσίλογους των Μνημονίων" και ούτω καθεξής.
Με λίγα λόγια ο Μιχαλολιάκος και η παρέα του, εμφανίζονται να μπορούν να "κάνουν κάτι", σε μια εποχή απάθειας, νέκρας πνευματικής, ένδειας πολιτικής, διαλόγων και μονολόγων χωρίς αντίκρυσμα (κυρίως στα ΜΜΕ που ομφαλοσκοπούν για αφηρημένα νοήματα και στόχους, εξυπηρετώντας τα προφίλ των βουλευτών που κάνουν τις εκάστοτε πληρωμένες καταχωρήσεις).
Αυτό το κάτι, φαντάζει τεράστιο έργο, σχεδόν ανθρωπιστική παρέμβαση σε μια κεκαυμένη από τον αριστερισμό και την αναρχία Ελλάδα, που είναι επιτακτική ανάγκη "να ανακτήσει τις μνήμες και την παράδοση που την κρατά σε συνοχή, ώστε να μη χαθεί κάτω από τη μπότα της παγκοσμιοποίησης". Και της επέλασης του σιωνισμού, των μασόνων, των ανθελλήνων, των βαλτών να καταστρέψουν την ελληνική γλώσσα, των προδοτών κάθε είδους, των πατριδοκάπηλων συνδικαλιστών κλπ κλπ
Όπως γίνεται αντιληπτό, το καλοστημένο αυτό θεατράκι, έχει ενδυθεί πειστικότατους μανδύες πραγματικότητας, κοντολογίς φαίνεται τόσο αληθοφανές, όσο οι μαλακίες του αντίπαλου επικοινωνιακού δέους, του Λάκη Λαζόπουλου, που επίσης απευθύνεται στο ίδιο κοινό, με άλλους όρους. Εκεί που ο Λαζόπουλος δείχνει τους υπαίτιους για την απώλεια των εισοδημάτων, η Χρυσή Αυγή δείχνει (και δέρνει) τους υπαίτιους για την απώλεια θέσεων εργασίας στην εμποροπανήγυρη. Εκεί που ο Λαζόπουλος συζητά για τους υπαίτιους της μεγάλης ληστείας του δημοσίου ανά τα χρόνια, η Χρυσή Αυγή εξαγγέλει μηνύσεις κατά της ΕΛ.ΑΣ. Εκεί που ο Λαζόπουλος κάνει χιούμορ για τους διεφθαρμένους πολιτικούς νομιμοποιώντας τα γιαούρτια και τους "αγανακτισμένους", η Χρυσή Αυγή εφαρμόζει στην πράξη "όσα οι πολιτικοί δεν έκαναν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος", βγάζοντας τους λαθρομετανάστες από τα κλειστά διαμερίσματα στο κέντρο. Αποκαθιστώντας τη νομιμότητα τόσο σε πραγματικό, όσο και δε μεταφορικό επίπεδο. Σα να λέμε " η δικαίωση του νοικοκύρη", που όπως λέει πολύ πετυχημένα και η διαφήμιση στο Media Markt "δεν είναι και χτεσινός".
Επιμένω και δεν μιλάω με πολιτικούς όρους, αλλά με όρους επικοινωνίας και μάρκετινγκ. Οι δήθεν "δημοκράτες" δημοσιογράφοι της κρατικής αλλά και της ιδιωτικής τηλεόρασης, σπεύδουν -με προσοχή, είναι αλήθεια- να αγκαλιάσουν το "φαινόμενο", γιατί πουλάει. Και πουλάει πάρα πολύ. Τόσο πολύ, που στο τέλος μπορεί να δούμε τη Ρένα Δούρου να ασπάζεται στο στόμο τον άλλοτε "τιμωρό" της, "κύριο" Κασιδιάρη, που καταβάθος είναι ένα απλό, λαϊκό παιδί που παραζορίστηκε με δύσκολες και περίπλοκες έννοιες, και παρεκτράπη δημοσίως. Δεν πειράζει, μες τη ζωή είναι αυτά. Το λέει και ο Πλούταρχος με το τραγούδι του "το καλύτερο παιδί". Όλοι κάνουμε σφάλματα. Αν όμως "γράφουμε" τέτοια νούμερα τηλεθέασης, έστω και μέσω της αρνητικής δημοσιότητας, τότε σίγουρα αξίζουμε πολλές δεύτερες ευκαιρίες.
Επειδή λοιπόν όλο αυτό που γίνεται είναι στημένο, με τους ίδιους όρους που ήταν στημένα τόσα τηλεπαράθυρα, τόση αγανάκτηση, τόση δημοκρατία και τόση αρετή, όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα πέσω στην παγίδα τους. Με αφήνουν παγερά αδιάφορο τα πρόσωπα τους και αρνούμαι να πανικοβληθώ, από τη δήθεν "άλλωση των δημοκρατικών θεσμών και την επέλαση των Ναζί φασιστών που θα καταλύσουν την αστική μας τάξη". Φούσκες μπλέ και τίποτα παραπάνω. Σημεία των καιρών και τίποτα περισσότερο. Μόδα και πρόσκαιρη τάση απελπισίας και χαζομάρας δικής μας.
Αυτό που περισσότερο με προβληματίζει, είναι πως ένα σωρό συμπολίτες μας, μετά από 30 χρόνια μεταπολίτευσης και -υποτίθεται- ομαλότητας και νομιμότητας, ακόμα πιστεύουν πως με τη βία θα λύσουν τα προβλήματα τους, όταν πιέζονται. Και χειροκροτούν.
Τόσα χρόνια χειροκροτούσαν τις πορείες, τις διεκδικήσεις, τους "αγώνες", τις καταλήψεις, τις μολότωφ και την επανάσταση κόντρα σε όλους και σε όλα---αριστερής εμπνεύσεως.
Τώρα χειροκροτούν τα πογκρόμ (γελοία λέξη, αλλά τόσο πολιτικά ορθή) εναντίον των μεταναστών στις λαϊκές αγορές, τις δυναμικές παρεμβάσεις της Χρυσής Αυγής στα πολιτικά πράγματα "με έργα, όχι με λόγια", υψηλού συμβολισμού (βλ. ξύλο στην Κανέλλη), την αποφασιστικότητα και το θάρρος των "λαϊκών παιδιών" που στέκονται μοναδικοί υπερασπιστές στις Θερμοπύλες του Ελληνισμού, απέναντι στους Μήδους εξ Ευρώπης (βλ. μέτρα της Τροϊκα, και τα λοιπά)--δεξιάς εμπνεύσεως αυτή τη φορά.
Ότι προκύψει, με λίγα λόγια. Όπως βολέψει. Ότι βολέψει και "καλύψει" τον φόβο, την ανασφάλεια και τα συμφέροντα μας, έτσι όπως τα καταλαβαίνουμε κάθε φορά. Ανοήτως και επιπολαίως.
Σα μικρά παιδάκια που είμαστε τελικά, τρομαγμένα από το κακό που -άθελα μας- έχουμε προκαλέσει τόσα χρόνια στον εαυτό μας. Και συνεχίζουμε να προκαλούμε χωρίς να σκεφτόμαστε
Η Χρυσή Αυγή είναι τρέντι. Και όπως όλα τα τρέντι, θα είναι μαζί μας για καιρό.
Μεγεία μας

Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς

Ξαφνικά, μέσα σε καταιγισμό δημοσιευμάτων και δημοσίων παραδοχών αυτοκριτικής (ναι σιγά), κάποιοι τόλμησαν να ψελίσουν, πως η αιτία του κακού που μας βρήκε, έχει όνομα κι επώνυμο.
Και λέγεται Ανδρέας Παπανδρέου.
Αυτός λοιπόν φταίει. Για όλα
Που απογείωσε τον κρατισμό. Που έκανε επίσημη γλώσσα της χώρας το λαϊκισμό. Που είχε για συνεργάτες όψιμα λαμόγια και ανθρώπους που "ούτε ο θυρωρός τους θα τους γνώριζε" αν δεν ήταν στο κόμμα. Που διέλυσε το κράτος δικαίου και εγκαθίδρυσε τον κομματικοθρεμμένο συνδικαλισμό ως "πρωτεύοντα αφανή παράγοντα" ελέγχου της εξουσίας. Που προσέφερε την Ελληνική παιδεία βορά στον καταναλωτισμό και την ευτέλεια. Που έκανε παρέα με το Καντάφι. Που...
Είναι τόσα πολλά τα "πού"...που φοβάμαι πως πρέπει να κάνω δέκα αναρτήσεις σε αυτό το blog, για να τα καταγράψω.
Και, σα δε ντρέπεσαι Αντρέα, που έχεις πεθάνει τόσο καιρό (1996) και δε σηκώνεσαι να δώσεις εξηγήσεις. Να μας πείς γιατί κατέστρεψες τη χώρα που τόσο έλεγες πως αγαπάς. Γιατί υποθήκευσες το μέλλον της δικής μας εποχής. Και τόσα άλλα.
Όμως το αστείο έχει και όρια. Η μονόπλευρη θεώρηση της ιστορικής (πλέον) πραγματικότητας, είναι κακόγουστο ανέκδοτο. Είναι κουταμάρα. Είναι ντροπή τελικά.
Δε θα πω εγώ ποιός ήταν ο Αντρέας, όλοι ξέρουν την ιστορία και τα πολιτικά του πεπραγμένα.
Και δεν θα πω εγώ, αν ο Αντρέας ήταν "καλός" ή "κακός", μεγάλος ηγέτης ή μεγάλος λαοπλάνος, σοβαρός άνθρωπος ή φαιδρή προσωπικότητα. Ας κρίνει ο καθένας με τα δικά του μέτρα
Η δική μου "σχέση" με τον Παπανδρέου, είναι απόλυτα προσωπική-απόλυτα συναισθηματική και από πάντα ήταν μια σχέση μεγάλης αγάπης και μεγάλης εκτίμησης. Δεν τον γνώρισα ποτέ τον άνθρωπο φυσικά, ούτε αναφέρομαι σε κατ' ιδίαν επαφές. Τον "γνώρισα" από τις εφημερίδες, τον τύπο, την τηλεόραση, τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ (σε μία πρόλαβα να πάω κάποτε, στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας) και κυρίως από τις μαρτυρίες των άλλων, των γνωστών και φίλων του περιβάλλοντος μου.
Έτσι δεν είμαι ο κατάλληλος να εκφέρω μια αντικειμενική άποψη.
Για μένα ο Αντρέας ήταν ο παππούλης της αλλαγής. Δηλαδή ο άνθρωπος που πήρε από το χέρι μια Ελλάδα βαθιά πληγωμένη, και της ξαναέδωσε τα πρωτόλεια συστατικά της ίδιας της της ύπαρξης.
Δημοκρατία, ελευθερίες, ανοιχτή κοινωνία των μη προνομιούχων, αποκατάσταση της ισονομίας και της ισότητας των Ελλήνων. Αξιοπρέπεια, ανάμεσα στα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής οικογένειας, όραμα και προοπτική, για ένα καλύτερο και φωτεινότερο μέλλον.
Δυστυχώς δεν έγινε έτσι.
Τα κόμματα, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις, όλοι εμείς που κουβαλάμε αναμνήσεις--κομμάτια ενός μεγαλύτερου κοινού ψηφιδωτού--κοινής συνείδησης, έχουμε να καταθέσουμε το δικό μας προσωπικό μέρος εκείνης της εποχής. Κι εγώ αυτό δεν θα το κρίνω. Διότι ο καθένας είναι μοναδικά ξεχωριστός και υπεύθυνος για το τι "κρατά" απ΄όσα έγιναν. Και το πως αυτά που έγιναν, τον διαμόρφωσαν. Και το πως ο Αντρέας και το ΠΑΣΟΚ, στιγμάτισαν θετικά τον ίδιο ή απλά τον έκαναν να αποστρέφεται κάθε τι που είχε σχέση μαζί τους.
Σήμερα λοιπόν, στο εξαιρετικό του άρθρο ο Τάκης Θεοδωρόπουλος  http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4750041 αναρωτιέται (και μαζί του κι εγώ) τι συνέβη ξαφνικά και η πλειοψηφία που αποθέωνε τα "εικονίσματα της δημοκρατίας", τις "εξουσίες του λαού", το σοσιαλισμό και την προοδευτική παράταξη, εμφανίζεται να αποκαθηλώνει με περισσή αηδία, με μια εντυπωσιακή μεταβολή συναισθημάτων, λόγων και έργων, το "τότε". Κάνοντας την "επανάσταση" τους, σήμερα, το 2012
Αποκαθήλωσαν τον Αντρέα, το ΠΑΣΟΚ των δύο τετραετιών, την αλλαγή και τα όσα τέλοσπάντων εννοούνται συν αυτοίς, δηλαδή τα όσα και οι ίδιοι στήριζαν, ψήφιζαν, πίστευαν και εμπιστεύονταν. Και έστω πως καλά έκαναν και τους κατέβασαν από το βάθρο της γοητείας και της σαγήνης των μαζών. Τους κατηγορούν όμως πως αυτοί ευθύνονται "γιατί έβαλαν τα θεμέλια ώστε να φτάσουμε στο σημερινό κατάντημα".
Εντάξει. Κατανοητό.
Ας περάσουν οι επόμενοι να επιρρίψουν ευθύνες στον Καραμανλή που προηγήθηκε του Αντρέα "που δεν έκανε όσα έπρεπε". Ας επιρρίψουν ευθύνες μετά στη Χούντα, πρίν τον Καραμανλή. Μετά ας πάμε στο Παλάτι και τη Βασίλισσα Φρειδερίκη. Μετά, πιο πίσω στον εμφύλιο. Στο Β Παγκόσμιο, και ούτω καθεξής. Ε δε μπορεί, κάποια στιγμή θα φτάσουμε και σε αυτά που λέει ο Ράμφος, στη δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, το 1827 από τον Καποδίστρια. Ωστε να συνεχίσουμε, και να κατηγορήσουμε τους Τούρκους, και πιο πίσω τους Βυζαντινούς, και ούτω καθεξής.
Με λίγα λόγια και σε απλά Ελληνικά:
Όσο τρώγατε, ήταν καλά, και ήταν όλοι καλοί και "ηγέτες". Τώρα που πιάσαμε πάτο "όταν θυμάστε, χαίρεστε", σκάβοντας με τη σπέκουλα του (αλίμονο στον πρώτο διδάξαντα!!) λαϊκισμού, στο καρβουνιασμένο, κατακαμμένο δάσος, της Ελληνικής μας ιστορίας, για να βρείτε τους "πρωταίτιους" της Εθνικής Καταστροφής των Μνημονίων.
Τι ειρωνεία. Στα Μνημόνια που μας έβαλε ένας άλλος Παπανδρέου, ο Γιώργος, με χαρακτήρα εντελώς αντίθετο από του πατέρα του, Ανδρέα. Ένας δηλαδή σύγχρονος, πραγματιστής και σοβαρός πολιτικός, γαλουχημένος εντός της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της αστικής μας δημοκρατίας.
Δε μας φταίει λοιπόν ο Αντρέας απαραίτητα. Απλά είναι "πρόχειρος" αυτή την εποχή της "αυτοκριτικής" μας. Αυτή την εποχή του "ξεσκίσματος" κάθε παλιάς ανάμνησης, κάθε εμπειρίας που ζήσαμε, κάθε οφέλους που είχαμε εμείς προσωπικά. Μπροστά στο τρομερό σεινάμενο δάχτυλο που καταδεικνύει τον "ένοχο", δηλαδή τον κοινό ΠΑΣΟΚτσή, τον δημόσιο υπάλληλο, τον συνταξιούχο, τον ανάπηρο, την ανύπαντρη μάνα και κάθε είδους πολίτη, σαν κι εμένα. Το δάχτυλο αυτό (που κάποτε θα ήταν μαύρη κουκούλα) που ζητά το αίμα μου, διότι ΑΡΝΟΥΜΑΙ να ξεγράψω το δικό μου ποιόν, τις επιλογές, τις αντιλήψεις και τις θέσεις μου, απέναντι στα δημόσια πολιτικά πράγματα.
Αρνούμαι κύριοι να αποκαθηλώσω τον Αντρέα. Δεν αρνούμαι να αλλάξω και να αναγνωρίσω τα λάθη μου, αντιθέτως. Αρνούμαι να αυτο-ξεφτιλιστώ, διαγράφοντας το παρελθόν, επειδή εσείς σήμερα περνάτε κρίση προσωπικότητας, ψάχνοντας στα θολά νερά για φταίχτες. Κοιταχτήτε στο καθρέφτη αν θέλετε φταίχτες! Αντικρύστε το πρόσωπο σας στην πραγματικότητα.
Ας μπεί επιτέλους μια κόκκινη γραμμή στο παρελθόν και ας προχωρήσουμε μπροστά, να βρούμε λύσεις!!
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι να βρεί τους εύκολους και πιασάρικους φταίχτες, αλλά τους πραγματικούς.
Τους φταίχτες του "μαζί τα φάγαμε". Τους φταίχτες που "αυτοί τα φάγανε". Τους φταίχτες και τους ψεύτες που κατέλυσαν τις ιδέες του ΠΑΣΟΚ, τα δημόσια αγαθά, την ίδια τη δημοκρατία και άφησαν ένα κουφάρι ποτισμένο με ετερόκλητα δηλητήρια και ασφυκτική ατμόσφαιρα.
Επιτέλους, ας ζήσουμε στο σήμερα, ας παλέψουμε και ας αγωνιστούμε για το σωστό, για να μπορέσουμε να έχουμε ελπίδα και για ένα -κάποιο- αύριο
Με το κεφάλι ψηλά, με το χαμόγελο στα χείλη και την θετική εικόνα ενός συμβολικού Αντρέα.
Δηλαδή ενός υπερήφανου, γεμάτου ζωή και γνώση Έλληνα, που αγαπά τους συνανθρώπους του και πολεμά για το δίκιο...

Η αριστερά απέτυχε παταγωδώς

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την επικαιρότητα μπας και βρω κάτι ενδιαφέρον
Γίνονται πολλά -δίχως άλλο- είναι γεγονός. Ωστόσο γίνονται εκεί που εμείς δε μπορούμε να δούμε, όσο και αν κοιτάξουμε. Έστω και επίμονα
Εδώ και μήνες σκέφτομαι το ίδιο πράγμα: Η αριστερά έχει αποτύχει παταγωδώς
Αναφέρομαι στην αριστερά γενικότερα, στην έννοια και τις αρχές της αριστεράς, ως μιας παραμέτρου ανανέωσης της ανθρώπινης υπόστασης, διαμέσω της πολιτικοποιημένης ένταξης της, εντός μιας οργανωμένης κοινωνίας.
Ανανέωσης - ναι. Ανατροπής και τόλμης. Αλλαγής (πωπω τι λέξη είπα) και κίνησης των στάσιμων νερών της ζωής μας. Εργαλείο για το πλέον δύσκολο πράγμα σε αυτή τη γή. Την υπαναχώρηση από έναν εγωιστικό και ατομιστή εαυτό, προς μια ύπαρξη αγαθότερη, που μοιράζεται τα κοινά αγαθά.
Όχι μόνο την ήλιο και τον αέρα η το νερό. Αλλά κυρίως τις προθέσεις για δίκαιο και αρετή. Για το σωστό. Για το κοινωνικά αναγκαίο σωστό. Το πρέπον
Αυτό το πρέπον, είναι ότι επιτάσσει η ίδια η φύση της Ελλάδας. Η κουλτούρα, οι παραδόσεις και οι θεσμοί της ευγένειας και του ήθους που με περισσή λεπτότητα κεντήθηκαν από την απαρχή του χρόνου, στη φόδρα της φουστανέλας μας.
Παρασύρθηκα, αλλά επανέρχομαι. Ας ξεκινήσω πάλι, από την ανάποδη
Ο λόγος που η δεξιά και η ακροδεξιά φαίνονται να κερδίζουν έδαφος μέσα από ζητωκραυγές του πλήθους και τη μόδα της μαζικής προβολής στοιχείων αποχαύνωσης της συνείδησης μας (της αληθινής, της ανθρώπινης που είναι φθαρτή και κάνει λάθη-αμαρτάνει, κατά τους Χριστιανούς) δεν είναι γιατί η δεξιά έχει προτάσεις. Σιγά τις προτάσεις. Τα γνωστά για τις αγορές, για την ιδιωτική οικονομία, το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Που όλα, όταν λειτουργούν αρμονικά, δίνουν και λύσεις κοινωνικές, μέσα από το περιβάλλον "ανταγωνισμού". Η δεξιά κερδίζει γιατί η αριστερά εξαφανίστηκε. Πανευρωπαϊκά.
Η ακροδεξιά δεν ανεβαίνει γιατί κομίζει καινά δαιμόνια, ούτε γιατί σοκάρει με τον τρόπο που επικοινωνεί την υστερία της. Αυτά είναι επίσης γνωστά εδώ και χρόνια. Ανεβαίνει γιατί η αριστερά απουσιάζει. Γιατί η αριστερά έχει πλήρως αποτύχει να εφαρμόσει στην πράξη, τα όσα πρεσβεύει στη θεωρία.
Με λίγα λόγια η αριστερά παραμένει στα νέφη του ιδεατού, ενώ η δεξιά δε διστάζει να τα βάλει με το σκληρό πρόσωπο της καθημερινότητας.
Δείτε ένα σωρό παραδείγματα τριγύρω μας.
Δε θα πω για την κρίση στην Ελλάδα, όπου είναι πλέον γνωστό ότι η αριστερά έχει ταυτιστεί με το Δημόσιο (αν είναι δυνατόν ποτέ, μια αντισυστημική κατά βάση θεώρηση των κοινωνικών σχέσεων, να ταυτίζεται και να μεταλλάσεται η ίδια σε σύστημα). Δε θα πω για την παιδεία, όπου η αριστερά έχει ταυτιστεί με τις φοιτητικές εκλογές και τις καταλήψεις. Δε θα πω για το μεταναστευτικό όπου η αριστερά έχει ταυτιστεί με τους λαθρομετανάστες βάλλοντας αναίτια προς το μέρος των γηγενών που συλλήβδην βαφτίζονται φασίστες και οπισθοδρομικοί (σε λίγο θα είναι προσβολή να σε αποκαλούν Κολοκοτρώνη ή -τελευταία- Καραϊσκάκη). Δε θα πω για την οικονομία που η αριστερά έχει ταυτιστεί με οικονομικές πρακτικές και αντιλήψεις της ψυχροπολεμικής εποχής των υπερδυνάμενων Αμερικής-Ρωσίας.
Θα πω μονάχα τούτο. Η αριστερά δεν έχει κάνει ΜΙΑ σοβαρή πρόταση, για την επόμενη ημέρα.
Είτε μιλάμε για Ευρώπη και αυτή την τεράστια -σε κάθε επίπεδο, κυρίως όμως κοινωνικό- κρίση. Είτε μιλάμε για Ελλάδα και την κατακρήμνιση κάθε έννοιας και θεσμού λογικής, δικαίου, κράτους, ηθικής.
ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΠΡΟΤΑΣΗ, ΕΝΑ ΟΡΑΜΑ, ΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ δεν έχετε παρουσιάσει
Μια αχτίδα ελπίδα, μια νότα αισιοδοξίας, ένα άλλο μονοπάτι ευτυχίας, δεν (μας) έχετε προτείνει--ρε συντρόφια
Όταν σας φωνάζουν σε συζητήσεις, ανατρέχετε (με πηγούνια τρεμάμενα) στα κομματικά "λυσσάρια", τις ντιρεκτίβες, τις νουθεσίες και τα σκιάχτρα του παρελθόντος. Χρησιμοποιείτε τα ίδια ανήθικα μέσα που χρησιμοποιεί η δεξιά, τη δύναμη του χρήματος και της ύλης, για να επιβιώσετε, να επιπλεύσετε και να επιβληθείτε. Αγκυλωμένοι σε θεατρινισμούς κακής ποιότητας, σε ένα κοκκινόχρωμο Δελφινάριο της κακιάς ώρας, της καταστροφής και της εμπάθειας. Της ανικανότητας!!
Λείπει η αριστερά, απέχει, την έχει κάνει κοπανιστή και η δεξιά ανεβαίνει παντού σε κάθε χώρα
Στην Αμερική, απέτυχε ο Ομπάμα και θα κυβερνήσει το τσαϊ πάρτι που (εν έτει 2012) έχει ως επιχείρημα την κατάργηση των αμβλώσεων. Στην Ελλάδα απέτυχε το ΠΑΣΟΚ για μια ακόμα φορά, και ανέβηκε ο Σαμαράς με το Δένδια να βολτάρουν παρέα στην Ομόνοια, ότι όλα καλά μωρ αδερφάκι μου. Στη Γερμανία η δεξιά επιβάλλει σιδηρά πειθαρχία σε όλη την Ευρώπη, ενώ στην Ισπανία και την Ιταλία με βαριά βιομηχανία και ανεργία που καλπάζει για τα καλά, οι "λύσεις" που προκρίνονται πάντοτε ωφελούν όλο και μικρότερα κομμάτια των κοινωνιών τους.
Λιτότητα, ένδεια, φτώχεια, κατήφεια, τιμωρία, και ξανά τιμωρία για να μάθουμε το μάθημα μας
Πόσο περίεργη αντίληψη έχουν ορισμένοι άνθρωποι για τους συνανθρώπους τους, μετά από τοσες χιλιάδες χρόνια ιστορίας
Και αν για τους Δυτικούς αυτά δε λένε τίποτα, για εμάς τους Βαλκάνιους, που φιλτράραμε χρόνια Ανατολίτικης ραστώνης και φιλοσοφίας, δεν θα έπρεπε κάτι να σημαίνουν?
Όσον αφορά την ανεκτικότητα, την στάση ζωής, τον αλτρουϊσμό και το εθνικό μας τσί, τέλοσπάντων?
Τρίχες, θα μου πείτε. Σαν τις δημοσίως εκτεθειμένες στο αιδοίο της Λένας Κιτσοπούλου....