Η αντίστροφη μέτρηση για τον Παναθηναϊκό ξεκίνησε μετά το αποτέλεσμα από τον Πανθρακικό.
Δεν έχει τόσο σημασία ότι επήλθε μια ήττα, όσο το γεγονός ότι σταδιακά οι δικαιολογίες στερεύουν, το επικοινωνιακό παιχνίδι που επέλεξε η πλευρά Αλαφούζου, τσακίστηκε στα βράχια, και τα χρήματα για την ΑΜΚ δεν θα μπούν ποτέ, ώστε η ομάδα να σταθεί στα πόδια της.
Με λίγα λόγια, η πραγματικότητα θα τραβήξει την κουρτίνα που έχουν απλώσει οι διάφοροι της Παναθηναϊκής Συμμαχίας, ώστε να μη φαίνεται πως κοροϊδεύουν τον κόσμο. Όσους δηλαδή έχουν πιστέψει ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να υπάρχει χωρίς τους Βαρδινογιάννηδες.
Ανάμεσα σε αυτούς η Θύρα 13 που προσπάθησε να "στηρίξει" στην εξέδρα μια ομάδα συνοθύλευμα μετρίων παικτών, με έναν προπονητή που έδειξε έργο αρκετά χρόνια νωρίτερα, με παικταράδες εγνωσμένων ικανοτήτων, σε ένα πρωτάθλημα που θεσμικά δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το δικό μας.
Το γκόλ του πρώην στραϊκερ του Παναθηναϊκού, Δημήτρη Παπαδόπουλου, που θυμίζω έφυγε κακήν κακώς, ως αποτυχημένος (ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των θυμάτων της απαράδεκτης διαχείρισης ποδοσφαιριστών και ανθρώπινου δυναμικού στην ΠΑΕ, με πρόσφατο παράδειγμα τον Καραγκούνη) άνοιξε την κερκόπορτα των εξελίξεων.
Αυτή η ομάδα δε μπορεί. Αυτή η διοίκηση δε μπορεί. Το όλο "πακέτο" είναι μεταβατικού χαρακτήρα και θυμίζει διαχείριση από πρωτοδικείο, μέχρι να δωθεί οριστική λύση. Όσο περνάει ο καιρός και οι αποτυχίες θα διαδέχονται η μία την άλλη (αρχής γενομένης του παιχνιδιού με τη Μάριμπορ που θα βρέξει γκολ αν δεν επιδειχθεί σοβαρότητα και ρεαλισμός) η υπομονή θα εξαντλείται, όμως δε χρειάζεται να φτάσουμε στο απροχώρητο για να δούμε ορισμένες πραγματικότητες και να δραστηριοποιηθούμε.
Δε χρειάζεται ο Παναθηναϊκός να ξεφτιλιστεί στο γήπεδο, ώστε να "τρέξουν" καταστάσεις. Αρκετά έχει ξεπέσει στην ανυποληψία με τις απανωτές γκέλες με το ρόστερ της ομάδας, με τη διαχείριση στο επικοινωνιακό, με τα οικονομικά, με το γηπεδικό (ποιός μηχανικός θα βάλει το κεφάλι στη λαιμητόμο εκδίδοντας πιστοποιητικό καταλληλότητας για ένα γήπεδο με σοβαρά προβλήματα στατικότητας?), με την εκπροσώπηση στην ΕΠΟ και την Superleague.
Με τις "τζούφιες" αυξήσεις ΑΜΚ που με περίεργα τερτίπια κρατούνται συνεχώς "περίκλειστες" ώστε να μην χάνουν κάποιοι τον έλεγχο και τον τελευταίο λόγο στην ΠΑΕ. Αλήθεια ο Πρίγκηπας που βρίσκεται? Ο Τζιγκερ και ο Βαρδής ποιά σχέδια έχουν και κρατούν κρυφά? Ποιό είναι το παρασκήνιο που εργάζεται πυρετωδώς για την επόμενη ημέρα?
Μακάρι να τελειώνει το μαρτύριο της σταγόνας και η απαξίωση του Παναθηναϊκού και να γίνουν όσα πρέπει. Δηλαδή να μπούν επενδυτές ή να εμφανιστούν ιδιοκτήτες, και να προλάβουμε τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, ούτως ώστε να καπαρώσουμε τη δεύτερη θέση που θα φέρει κάποια χρήματα την επόμενη χρονιά. Έτσι όπως είμαστε τώρα, πάμε για πεντάδα, αν δεν το έχετε καταλάβει.
Και το χειρότερο είναι ότι, η θλιβερή εικόνα που σε κάνει να κλείνεις την τηλεόραση, δεν αναστρέφεται χωρίς ριζικές αλλαγές σε κάθε επίπεδο. Που δεν είναι μονάχα η οικονομική εξυγίανση, αλλά κυρίως το πως ενεργούν πρόσωπα μέσα στην ΠΑΕ, τι ρόλο παίζουν, και πως γενικότερα "λειτουργεί" ή θα έπρεπε να λειτουργεί μια ομάδα που θέλει να λέγεται μεγάλη.
Ας ελπίσουμε ότι μέχρι τα Χριστούγεννα οι πίκρες που θα ζήσουμε, δεν θα έχουν ολοκληρωτικά θαμπώσει τις ελπίδες μας για καλύτερες ημέρες.
